สวัสดีค่ะผู้อ่านทุกท่านตอนนี้มีเหตุที่ทำให้หยุดลงเรื่อง ‘I Don’t want…’ นี้เนื่องจากผู้แปลมีธุระจะต้องไปต่างประเทศระยะหนึ่ง ซึ่งในตอนนี้นั้นมีหมายกำหนดการเป็นที่แน่นอนแล้วว่าจะเดินทางสิ้นเดือนนี้ จึงมาแจ้งไว้ให้ทราบกัน ตอนที่ 33 นี้เป็นตอนล่าสุดที่ลงในเว็บ soompi ที่เป็นต้นฉบับของเรื่องนี้ ถ้าผู้อ่านท่านใดต้องการจะอ่านต่อ และฝึกภาษาไปด้วยก็ขอเชิญอ่านต่อได้ที่นี่ค่ะ http://soompi.com/forums/index.php?showtopic=258584 แต่จะเข้าไปอ่านต้องสมัครสมาชิกก่อนนะคะ แค่ขอชื่อล็อกอินกับใส่รหัสเท่านั้นเองค่ะ

           ถึงประเทศที่คนแปลจะไปมันเจริญก็เถอะ แต่การจะไปนั่งในอินเตอร์เน็ตคาเฟ่เพื่อแปลเรื่องมันต้องใช้เวลามาก และการไม่มีแป้นพิมพ์ภาษาไทยก็คงทำให้ลำบากพอสมควร และไม่รู้ว่าจะกลับมาแปลต่ออีกหรือไม่ สุดท้ายนี้ขอขอบคุณที่ติดตามอ่านมาตลอดทั้งๆ ที่เราก็ไม่ได้แปลดีเท่าไร ขอบคุณมากค่ะ

อาจารย์ก็ฝ่ายปกครองก็แกล้งๆ หลับหูหลับตาทำเป็นไม่เห็นมั่งก็ได้นา

ตอนที่ 31-32 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3351677/W3351677.html

Chapter Thirty Three

เราผละจากกัน

ช่อดอกไม้อยู่ในอ้อมแขนฉัน

มือเขาโอบเอวฉันอยู่

เขามองฉันแล้วก็ยิ้ม

เหมือนกับคนโง่ฉันเริ่มร้องไห้อีกครั้ง

ฉันไม่ร้องไห้เพราะว่าฉันโกรธ

ฉันร้องไห้เพราะว่าฉันมีความสุข

แต่ว่าบางครั้งฉันก็ร้องไห้เวลารู้สึกเศร้า

ฉันมีความลับอย่างหนึ่ง

ฉันซ่อนมันไว้จากซันโฮ

คนที่รู้มีเพียงอุนเจ แม่ และพ่อ

ฉันบอกไม่ได้

เพราะว่ามันจะทำให้ทุกคนเจ็บปวด

ฉันเลยต้องซ่อนมันไว้

ฉันให้ใครรู้ไม่ได้

ฉันขอโทษ

วันหนึ่ง ฉันจะบอกทุกคน…

วันหนึ่ง ฉันจะมีความสุข และมีสุขภาพดี

พวกนักเรียนมองพวกเราอย่างอยากรู้อยากเห็น

น่าแปลกที่ฉันร้องไห้

“ฮั่ก…ฮั่ก”

ซันโฮ เดินเข้ามาใกล้ และจูบซับน้ำตาของฉัน

เรากอดกันแน่น ขณะที่หิมะตกลงมาช้าๆ ที่พวกเรา

มันหนาว

แต่ว่าฉันไม่รู้สึกเลย

ที่ฉันรู้คือ ฉันจะปลอดภัยในอ้อมแขนซันโฮ

นั่นเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ฉันรู้สึกปลอดภัย

สิ่งเดียวที่ฉันเชื่อ

สิ่งเดียวที่ฉันแคร์

สิ่งเดียวที่ฉัน…รัก

“ฟู่”


ซันโฮ วางมือไว้ที่หัวฉัน

และกระซิบที่หูฉัน

“อุนมี อา…ฉันเจ็บที่หัวใจ”

“ฮั่ก…ฮั่ก…”

“ใจฉัน…มันเป็นของเธอ”

“ซันโฮ…ฮั่ก… ”

“ฉันไม่ชอบเวลาเห็นเธอร้องไห้…อย่าร้องนะ”

“Ok…ฮั่ก”

ฉันเช็ดน้ำตา

และยิ้ม

“ไปกัน!”

เขาจับมือฉัน

และเราเดินออกไปจากเขตโรงเรียน

จากใบหน้าอยากรู้อยากเห็นของคนแถวนั้น

จากคนที่อิจฉา

และที่อยู่แขวนบนกระเป๋าฉัน

นั่นคือพวงกุญแจ

ที่เขาพยายามอย่างมากเพื่อจะได้มันมา...ให้ฉัน

(ต่อตอนที่ 34)