ปิดเทอมอีกแล้ว..
แย่จัง
เลยไม่ได้เจอเธอทุกวัน
เหมือนอย่างเคย

ได้แต่โทรศัพท์
จากนาทีละห้าบาท
มานาทีละบาท
เปลี่ยนมานาทีละห้าสิบสตางค์
ก็ยังไม่พอโทรฯ อยู่ดี

เงินไม่มีจะซื้อมาม่ากิน
โทรศัพท์กินหมด
โธ่เอ๋ย...

ก็คิดถึงนี่นา..
คนเคยพบหน้า
กลับได้ยินแต่เสียง
ยิ่งคุยยิ่งคิดถึง
ยิ่งคุยยิ่งอยากเห็นหน้า
ยิ่งคุยเหมือนยิ่งติดยาบ้า..
เม็ดละห้าสิบสตางค์
แต่เม็ดแรกต้องเสียห้าบาท
แพงจัง

ใช่โทรฯ บ้านดีกว่า..
สามบาทต่อครั้งนานเท่าใดก็ได้
จนกว่าพ่อเธอจะว่า
หรือแม่เราจะดุ
"คนอื่นเขาอาจจะมีธุระอะไรด่วนโทรฯ มา ก็มีอันไม่ต้องโทรฯ กัน!!"
อย่างนี้

จึงหันมาพึ่งโทรศัพท์มือถือ
โปรโมชั่นใต้ดินบนดิน
โทรฯ หกร้อยจ่ายสามร้อย
โทรฯ สามร้อยจ่ายสองร้อย
โทรฯ เป็นร้อยจ่ายเป็นพัน
ซิมฟรีรุ่นไม่เอาโดนขว้างหัว
ฯลฯ

โอย..คิดถึง
จนจะบ้าอยู่แล้วนี่..
ตอนนี่กี่โมงแล้ว
หวา..จะสามทุ่ม
ทำไมไม่ห้าทุ่มซ้าทีน้า..
จะได้โทรฯ หาเธอได้ซะที

เกิดมาทั้งที่เพิ่งมีรัก
เป็นอย่างนี้นี่เองหนอ
หนึ่ง..ปวดใจ
ทรมานเหลือเกินเวลาคิดถึง
สอง..ปวดใจ
สิ้นเปลืองเหลือเกินเรื่องโทรฯหาเธอ
สาม..ปวดใจ
เธอจะรักเราอีกนานแค่ไหน?
ก็แค่คนตัวดำ ๆ อย่างเรา..

ฟังเพลง "ไม่เจียม" ของพลพลแล้วสะท้อนใจ
อะไร้..จะเขียนหัวใจเราออกมาได้ถึงขนาดนี้
"ประโยชน์อะไรกับคำว่ารัก.."
นั่นสิ..พูดออกไปแล้วได้อะไรขึ้นมา
ผูกมัดเธอให้อยู่กับเราเปล่า ๆ
เราจะทำให้เธอมีความสุขได้ล่ะหรือ?
ไม่รู้เลย..

คิดถึงตอนก่อนมีรัก
โหย..มันส์มาก
เช้าก็เพื่อนเย็นก็เพื่อน
ตอนนอนก็ยังเพื่อน
ทุกวินาทีมีแต่เพื่อน เพื่อนที่มันส์ ๆ
ไม่เห็นต้องคิดถึงมัน..มันคิดถึงก็โทรฯมาเองแหละ
ไม่ต้องไปเกรงใจมัน..มันตั่งหากต้องเกรงใจเรา
ไม่ต้องรักมันมากหรอก..ตายแทนกันได้ก็พอแล้ว
ตอนมันไม่อยู่ก็ไม่เห็นเป็นไร..ตอนเราไม่อยู่มันยังไม่เห็นเป็นไร
สนุกกว่าตอนมีเธอเยอะแยะเลย..

แต่นะ..มีเธอแล้วเรามีความสุขอย่างไรไม่รู้
ยิ่งตอนเราบอกรัก..แล้วเธอยิ้มให้เรา..โหย..โลกทั้งโลกราวจุดพลุ
เป็นสีชมพูล้วน ๆ
เธออายหน้าแดง
เธอก้มหน้า
ขนตางอนกระพือยิบ ๆ
มองเรากระโดดโลดเต้นด้วยความเขินอาย
แล้วก็บอกเบา ๆ ว่า
"บ้า.."


เอาล่ะ..กระทู้นี้มีรักแค่นี้แหละ
แค่ถ่วงเวลารอโทรฯ หาเธอ
เข้ามาอ่านที่นี่บ่อย ๆ
อ่านทุกอย่างแหละ แต่ลงชื่อไม่ซ้ำกันสักชื่อ
ไม่เคยเขียนเองสักที..แต่ตอนนี้อดไม่ได้
ความรักมันล้นอกล้นใจจนเก็บไว้ไม่อยู่
ต้องระบายออกซะบ้าง..
แม่สอนไว้..


ขอบคุณ