ความคิดเห็นที่ 1 ฟิ้ววววว...ฟิ้ววววว...ฟิ้ววววว   เสียงพลุยิงขึ้นฟ้าดังติดกันสามลูกเป็นการประกาศเริ่มพิธี แต่งงาน ฟรอก ราเวล  ประมุขแห่งเผ่าไทรบเป็นตัวแทนในการทำพิธีแต่งงานให้แก่คู่วิวาห์คู่ใหม่ที่ถูก หิ้วปีกเพราะไม่มีสติทั้งคู่ในวันนี้ “ด้วยนามแห่งข้า  ฟรอก  ราเวล  ผู้ปกครองปราสาททูรีเนียคนปัจจุบัน  ขอเปิดผนึกแห่ง พันธะสัญญาเลือดให้แก่เจ้าบ่าวและเจ้าสาวในวันนี้”  เสียงพูดทรงพลังดังก้องไปทั่วลาน ทุก คนที่อยู่ที่นั่นพร้อมใจกันเงียบกริบจ้องมองผู้ปกตรองไทรบร่ายเวทย์ซึ่งน้อยครั้งนักที่จะได้ เห็น จู่ๆจันทราก็เคลื่อนคล้อยลับหายไปจากขอบฟ้า  เหมือนจะหลีกทางให้แสงอรุณของดวง อาทิตย์ส่องสว่างไสวขึ้นมาแทนที่  เกิดเป็นลำแสงสายรุ้งที่ทอดยาวลงตัดผ่านแผ่นหินอ่อนที่ อยู่ตรงกลางลานพิธี   ซ้อนทับซุ้มประตูดอกไม้เหมือนเป็นประตูชั้นที่สอง  แล้วเกร็ดหิมะ มากมายโปรยปรายลงมาจากฟ้าสะท้อนกับแสงแดดจนแวววาบไปทั่วงาน..สร้างความฮืฮฮา ให้กับผู้ที่เข้าร่วมงานจนเกิดเสียงดังระเบ็งเซ็งแซ่ปลุกคนที่ถูกวางยารู้สึกตัวตื่นขึ้น ฮาเรฟสะบัดหน้าแรง ๆไปมาหลายครั้งก่อนจะฝืนปรือตาขึ้นมามองต้นตอของเสียง ...เกิดอะไรขึ้นเนี่ย  ทำไมเสียงถึงดังแบบนี้เนี่ย... ชายหนุ่มกระพริบตาหลายครั้งเพื่อปรับสายตาให้เข้าที่  ก่อนจะขมวดคิ้วมองคนตรงหน้า เขา .พ่อ???  ภาพเหตุการณ์เมื่อกี้ผุดขึ้นมาทันที  แต่เพราะฤทธิ์ยายังอยู่ทำให้ขยับปากไม่ได้ ดังใจ และไม่มีพลังพอจะตั้งสมาธิสื่อสารทางกระแสความคิด จึงได้แต่ส่งสายตาเป็นคำถาม ให้ผู้เป็นพ่อแทน แน่นอนว่าอีกฝ่ายรับรู้ได้ถึงการฟื้นคืนสติของบุตรชาย  และรู้ดีว่าหากชายหนุ่มฟื้นพลังได้ เมื่อไหร่ล่ะก้อ งานแต่งงานครั้งนี้ได้ล้มไม่เป็นท่าแน่  จึงส่งสัญญาณให้ผู้ทีหิ้วปีกชายหนุ่ม เปลี่ยนจะประคองหลวม ๆ เป็นยึดจับแน่นไม่ให้ดิ้นหลุดไปได้ “ .ด้วยเลือดมนตร์นี้  จะทำให้พวกเจ้าเป็นสามีภรรยากันตราบชั่วนิรันดร์”  พูดจบ  ชายชรา ก็กัดนิ้วชี้และจิ้มลงกลางหน้าผากผู้เป็นบุตรก่อนจะตวัดเขียนเป็นอักษรมนตรา  และทันทีที่ เขียนเสร็จเลือดสีแดงสดก็เปล่งประกายสีทองและซึมหายเข้าไปใต้ผิวหนังอย่างรวดเร็ว... “..พ่อ...นี่เกิดอะไรขึ้นเนี่ย”  ฮาเรฟโพล่งขึ้นมาทันทีก่อนจะสะดุ้งโหยงกับลานพิธีและหยด เลือดบนปลายนิ้วพ่อ  ตอนนี้เขาพอจะเดาได้แล้วว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น...เพียงแต่ไม่ใช่เกิดกับ ที่นี่....แต่เกิดกับตัวเขาเองต่างหาก!! เขากำลังถูกผนึกพันธะแต่งงานด้วยพันธะสัญญาเลือด.... นี่เขาตื่นช้าไปหรือนี่  ไม่สิ  จ้าวแห่งแม่มดยังไม่ถูกปิดผนึก  ตอนนี้ยังทันเวลาอยู่ ?! ชายหนุ่มพยายามส่งเสียงเรียกร่างอ่อนปวกเปียกของหญิงสาวข้างตัวที่กำลังจะถูกพ่อเข้าเขียน อักษรเลือดให้  แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่มีวี่แววว่าจะรู้สึกตัวตื่นขึ้นเลย ...หรือว่าจะไม่ได้ถูกวางยา แต่เป็นเวทย์นิทรา....ดีล่ะ   ไวเท่าความคิดเขาพึมพำคลายอำนาจเวทย์นั้นทันที  พร้อมกับร่างบางค่อย ๆขยับตัวตื่น “แย่แล้ว ท่านฟรอก จ้าวแห่งแม่มดรู้สึกตัวแล้ว”  เสียงหนึ่งในสองผู้หิ้วปีกร่างนั้นตะโกนบอก   ทำให้มือที่กำลังจะตวัดเขียนอักษรมนต์อยู่ชะงัก เปลี่ยนเป็นกระชากร่างบางนั้นผลักใส่ บุตรชายทันที  พร้อมตะโกนสั่งด้วยเสียงทรงอำนาจ “ก้มหน้าลงพื้นให้หมด อย่าให้จ้าวแห่งแม่มดเห็นหน้า!!”  สิ้นเสียงบุคคลรอบ ๆบริเวณนั้น ต่างพากันก้มหมอบลงพื้นจนฝุ่นตลบไม่เว้นแม้แต่ผู้คุมที่ยึดร่างคนทั้งสองด้วย อย่าให้เห็นหน้า???...หรือว่าจะมีลูกไม้อื่นอีก.... ว่าแล้วฮาเรฟก็ตั้งท่าจะหมอบลงกับพื้นเหมือนกัน แต่เหลือบไปเห็นดวงตาเฉี่ยวของหญิงสาว กำลังปรือขึ้นมองมาทางเขาพอดี  ทำให้เดาได้ว่าเรื่องนี้จะต้องมีอะไรมากกว่านี้แน่  และที่แน่ ๆ ต้องเกี่ยวกับการที่จ้าวแห่งแม่มดจะเห็นใครเป็นคนแรก...แต่แน่นอนต้องไม่ใช่เขา.!!! “โทษทีนะ” ฮาเรฟเปลี่ยนจากหมอบลงพื้นเป็นใช้มือกดศีรษะของหญิงสาวให้หมอบลงพื้น แทน  ก็ในเมื่อเขาจะทำอยู่แล้ว แต่เผอิญคุณเธอดั๊นรีบลืมตาก่อนเอง  เขาก็เลยต้องให้ไปหมอบ หลบหน้าหลบตาเสียเอง จะได้ไม่ต้องมองใคร แต่ .เรื่องนี้คงจะง่ายเป็นปอกกล้วย ถ้าเผอิญผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่ตำรวจหญิงอย่าง จารุวรรณที่เรียนศิลปะการต่อสู้มาทุกแขนง   “เฮ้ย....คิดจะทำร้ายเจ้าหน้าที่ตำรวจเหรอ?!”  หญิงสาวใช้มือหักนิ้วชี้ของชายหนุ่มไปอีกด้าน อย่างสุดแรง  และหมุนบิดข้อมือไปไพล่ด้านหลังอย่างรวดเร็ว  จนคนถูกกระทำได้แต่อึ้ง ทึ่ง และก็....เจ็บ!!! “นายมีสิทธิ์ไม่พูด แต่ถ้าพูดทุกคำจะถูกใช้พิจารณาคดีในศาล”  จารุวรรณทำท่าจะควักกุญแจ มือที่ปกติจะเหน็บไว้ทีเอวออกมาคล้องมืออีกฝ่าย แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นชุดที่เธอใส่อยู่  ชุด กระโปรงยาวสีขาวบริสุทธิ์ราวกับชุดแต่งงาน...แต่งงาน!!! ดวงตาเฉี่ยวกวาดมองซุ้มประตูตรงหน้าที่ประดับประดาเหมือนอย่างที่เคยเห็นตามนิตยสาร   เพียงแต่ต่างกันที่ไม่มีสายรุ้งและเกล็ดหิมะโปรยปรายลงมา....หรือว่าเธอกำลังฝันไป... ดูเหมือนความตกใจกับสภาพรอบตัวที่เห็นทำให้แรงยึดลดลง  ฮาเรฟฉวยโอกาสพลิก สถานการณ์ออกแรงโถมเข้าหาอีกฝ่ายและสะบัดตัวจนหลุดจากการจับกุม  แต่เพราะอีกฝ่ายไม่ ทันตั้งตัวจึงวืดไปกับแรงปะทะนั้น  และด้วยสัญชาตญาณสุภาพบุรุษที่ดูเหมือนจะทำงานดี เกินไปหน่อย ทำให้ชายหนุ่มเผลอตัวเอื้อมมือเข้าไปฉุดร่างบางไว้ในอ้อมกอด....ก่อนที่เธอจะ ล้มหัวคะมำ...พร้อมกับคำสาปรักที่เฟรโด้ร่ายไว้ก็บังเกิดผล  ศรรักพุ่งปักเข้ากลางใจของหญิง สาวอย่างแรงทันทีที่เห็นใบหน้าของชายหนุ่ม “ตายล่ะ .”ฮาเรฟทิ้งร่างที่รับไว้อย่างลืมตัว  จนอีกฝ่ายลงไปนอนกับพื้นไม่เป็นท่า ฟรอกที่แอบดูเรื่องราวมาตลอดรีบฉวยจังหวะนั้นเข้าไปเขียนอักษรมนตร์กลางหน้าผากหญิง สาวจนเสร็จ  ก่อนจะลุกขึ้นยืนกล่าวปิดพิธี “ทุกท่านยืนขึ้นได้เพื่อร่วมแสดงความยินดีกับคู่บ่าวสาวคู่ใหม่ที่นับจากวันนี้ไปพวกเขาจะ ร่วมเป็นหนึ่งเดียวกัน  ร่วมทุกข์ร่วมสุขจนกว่าชีวิตจะหาไม่  และทายาทของพวกเขาจะเป็น ผู้ปกครองอาณาจักรนี้ต่อไป”   เสียงประกาศบอกพิธีได้เสร็จสิ้นลงแล้ว  ท่ามกลางความโล่งอกของหลายๆคน... พร้อมกับ พระจันทร์ก็กลับคืนสู่ท้องฟ้าเพื่อเปลี่ยนเวลาจากกลางวันให้เป็นกลางคืนเหมือนดังเช่นเดิม...                                                        *******************************************************                       ชายหนุ่มกระพริบตาหลายครั้งมองภายในห้องสีครีมอ่อนที่เคยเป็นห้องของเขาซึ่งบัดนี้ถูกโรย ด้วยกลีบดอกไม้หลากสีจนเต็มห้อง  ส่งกลิ่นหอมฟุ้งกระจายไปทั่ว เขายืนมองเตียงสีชมพู ขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ด้านในสุดของห้องอย่างระเหี่ยใจ  กรอกตามองกรอบหน้าต่างไม้หนาที่ กว้างพอจะให้เขาปีนหนีออกไปได้ ถ้าพ่อของเขาไม่ร่ายเวทย์กักกันไว้   ก่อนจะเลยสายตาไป ยังม่านสีชมพูหวานแหววและโต๊ะไม้กลมพร้อมเก้าอี้เข้าชุดข้างเตียงที่บรรดาญาติ ๆ มอบให้ เป็นของขวัญวันแต่งงาน ....โดยที่เขาไม่รู้เรื่องเลย...นี่ยังไม่นับอาหารจำนวนมากที่ส่งเข้ามา จากคนในปกครองอย่างไม่หวาดไม่ไหวโดยที่ไม่รู้ว่าจะทำขึ้นมาขุนหรือให้กินจนตายไปข้าง กันแน่  และที่สำคัญ...ทำไมเขาต้องมาแต่งกับยัยสาวห้าวแบบนี้ด้วย!!! ร่างบอบบางที่นั่งอยู่บนเตียงมองเขาไม่วางตา  ถ้าให้คิดในแง่ดี...เขาคิดว่ายัยนั่นคงจะกลัวว่า จะถูกทำมิดีมิร้าย แต่ถ้าคิดในแง่ร้ายน่าจะเป็นเขาต่างหากที่จะถูกทำมิดีมิร้ายเสียเอง ...ก็ดูเอาสิ   มาถึงก็ขึ้นไปนั่งเล่นบนเตียงเหมือนจะเชิญชวน แต่แขนข้างที่เจ็บยังตอกย้ำถึงความห้าวของ อีกฝ่าย  ดังนั้นคำว่า ‘เชิญชวน’ คงต้องพับลงหม้อไป “นี่...จะยืนเก็กอยู่กลางห้องอีกนานแค่ไหน”  แม้จะถูกศรรักปักอกจนถอนตัวไม่ขึ้น แต่ใช่ว่า นิสัยบุคลิกจะเปลี่ยนไปด้วย  คำพูดและท่าทางจึงยังคงห้วนแบบนักเลงโต ‘ข้ากำลังคิดว่าจะทำยังไงกับเจ้าต่างหาก’ ฮาเรฟเปลี่ยนมาสื่อสารผ่านกระแสความคิดแทน เพราะดูยังไงอีกฝ่ายก็คงไม่มีทางสื่อสารกับเขาเป็นภาษาไทรบได้   “พูดอะไรอู้อี้อยู่ในหัวน่ารำคาญ  แล้วที่บอกจัดการกับฉันคืออะไร  ตกลงเมื่อกี้มันพิธีอะไร กัน”  คำพูดตรง ๆของหญิงสาวทำให้อีกฝ่ายหน้าตึงไปเล็กน้อย เพราะถึงเขาจะไม่หล่อที่สุด ของที่สุด  แต่อย่างน้อยก็ไม่เคยมีสาวคนไหนปฏิเสธและพูดจาแข็งห้วนแบบมะนาวไม่มีน้ำ อย่างยัยคนนี้เลยซักนิด  นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นจ้าวแห่งแม่มด  ต่อให้แถมของวิเศษให้สงสัยยังไม่มี ใครอยากได้ ‘ถ้าก็มีภาษาของข้า แต่ถ้าพูดออกไปเจ้าก็ไม่มีทางเข้าใจหรอก  การสื่อสารทางกระแส ความคิดแบบนี้เป็นภาษากลางที่ใช้สื่อสารกับคนต่างเผ่าที่ไม่เข้าใจภาษาของเราต่างหาก’   ‘...การสื่อสารผ่านกระแสความคิดคือเมื่อเจ้าคิดอะไรอีกฝ่ายที่เปิดใจรับฟังก็จะเข้าใจรับรู้ได้ โดยไม่ต้องสื่อสาร’  ฮาเรฟตอบก่อนที่หญิงสาวจะอ้าปากถามซะอีก   “งั้นก็เหมือนอย่างที่เมื่อกี้นายอ่านใจฉันงั้นเหรอ  แล้วอย่างนี้ฉันคิดอะไรนายก็รู้หมดสิ”   ประโยคหลังจารุวรรณพูดเสียงเข้มขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ‘ใช่  แต่ถ้าเจ้าฝึกสมาธิดีๆ เจ้าก็สามารถปกปิดกระแสความคิดได้ว่าส่วนใดจะสื่อสารออกไป และส่วนใดจะปิดกั้นไม่ให้ใครรู้  และที่สำคัญหากคนฟังไม่อยากฟังเขาก็ปิดกั้นไม่รับฟัง กระแสความคิดที่ผ่านเข้ามาได้ ดังนั้นต่อให้เจ้าคิดมากแค่ไหนหากไม่มีใครยินดีรับฟัง ความคิดนั้นก็จะไปไม่ถึงอยู่ดี  ทุกอย่างขึ้นอยู่กับสมาธิเท่านั้น เข้าใจไหม’ “อืม...นิดหน่อย แต่ช่างเถอะ นายสื่อสารกับชั้นรู้เรื่องก็พอ   แล้วตกลงพิธีเมื่อกี้คือพิธีอะไร... อย่าบอกนะว่า...พิธีแต่งงาน” หญิงสาวถามทีเล่นทีจริงอย่างไม่แน่ใจ  อย่างน้อยได้ยินจากปาก ก็จะได้รู้ว่าอะไรเป็นอะไร ‘ใช่...พิธีแต่งงานระหว่างเจ้ากับข้าไง ยาหยี’  ฮารเฟจับปลายคางเชยใบหน้าผู้เป็นภรรยา ขึ้นมาพิศดู แม้จะไม่สวยอย่างที่ร่ำลือมาแต่ก็สวยกว่าพวกในหมู่บ้านพอสมควร  เอาน่ะยังไงก็ จับหมากจับพลูมาแต่งกับยัยนี่แล้ว   ถือว่าวันนี้ข้าจะยอมเสียสละตัวเองเพื่อเผ่าให้เจ้าทำมิดีมิ ร้ายละกัน... “จะทำไร”  แม้จะไม่สะบัดหน้าหนี  แต่ดวงตาที่จ้องสบมาดูเอาเรื่องจนน่ากลัว หากไม่ได้ทำ ให้อีกฝ่ายสะทกสะท้าน ‘ให้เจ้าทำมิดีมิร้ายข้าไง’ ชายหนุ่มตอบหน้าตายพร้อมกับก้มหน้าจุมพิตริมฝีปากอวบอิ่มได้ รูป  ก่อนจะสะดุ้งโหยงรับรู้รสชาติคาว ปะแหล่ม ๆของเลือดตัวเองที่ซึมไหลออกมาจากแผล ที่ถูกกัด “นายต่างหากที่เป็นฝ่ายทำมิดีมิร้ายฉัน”  จารุวรรณยกหลังมือเช็ดเลือดที่มุมปากออก  ก่อนจะ มองจ้องเข้าไปในดวงตาสีทับทิมของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี...ในนาม  เพื่อจะค้นหาความรักที่ ซ่อนอยู่ภายใน  แต่จะเป็นไปได้ไงในเมื่อเธอกับชายตรงหน้าเพิ่งจะพบกันวันนี้วันแรก  แถม ยังเป็นแบบสุดแสนประทับใจอีกต่างหากไม่รู้ลืมอีกต่างหาก  ทั้ง ๆที่เป็นแบบนั้นแล้วทำไม เธอถึงไปตกหลุมรักอีตานี่ได้นะ  เรื่องนี้เล่าให้ใครฟังคงต้องบอกว่าเหลือเชื่อยิ่งกว่าหนังน้ำ เน่าที่ฉายตามทีวีซะอีก   ‘เจ้าจะบอกว่าตกหลุมรักข้าอย่างงั้นเหรอ?!’  ดวงตาสีทับทิมฉายแววฉงนระคนตกใจ  จะ บอกว่าตอนนี้บุพเพกำลังอาละวาดกับเขาอยู่อย่างนั้นเหรอ  แต่ที่แน่ ๆทำไมไม่ไปอาละวาดกับ สาวน้อยน่ารักอ่อนหวานมากกว่าที่เป็นยัยสาวมือหนักคนนี้แทนนะ “นาย...ได้ยินที่ฉันคิดด้วยเหรอ”  จารุวรรณสะดุ้งวาบใบหน้าเรื่อสีขึ้นเล็กน้อยจนผู้ได้ชื่อว่า เป็นสามีต้องขยี้ตาแล้วขยี้ตาอีกอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา  ก็ใครจะไปคิดว่าหญิงสาวท่าทาง อย่างกับผู้ชายแบบนี้จะรู้จักอายเป็นกับเขา...น่ารักดีเหมือนกันแฮะ “มองเข้าไปไม่เคยเห็นคนเหรอไง” อุตส่าห์ชมอยู่ในใจเจ้าตัวก็ตวาดแว๊ดจนเสียเรื่องอีก  แต่ พอเห็นใบหน้าที่เรื่อสีแดงขึ้นกว่าเดิมทำให้อดจะต่อปากไม่ได้ ‘คนน่ะเคยเห็น แต่คนหน้าแดงจนตวาดแว๊ด ๆแบบนี้เกิดมาเพิ่งเคยเจอ’ จากคุณ : Sushii - [ 21 มี.ค. 48 10:31:59 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “เออ เจอแล้วก็จุดธูปยกมือไหว้ซะเลยสิที่ได้เห็นเป็นบุญตา  และถ้าดูพอแล้วก็หลบไปได้แล้ว ฉันจะนอน”  พูดจบจารุวรรณก็เลิกผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงนอนมันทั้งอย่างนั้น  ทิ้งให้ฮาเรฟขำ กับพฤติกรรมของเธอ ‘แล้วนี่ข้าจะนอนไหนล่ะเนี่ย’  ยังไม่ทันจะขยับก้าวขึ้นเตียง เพียงเขียว ๆก็ดังแว่วมาให้ได้ยิน “ที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่เตียงนี่ ไม่งั้นนายหลับเมื่อไหร่ฉันจะเจี๋ยนให้โล่งเตียนไปเลย!!” คำขู่ที่ทำ เอาคนฟังกลืนน้ำลายดังเอื๊อก   ...ท่านพ่อนะท่านพ่อ  ให้ข้าแต่งกับใครไม่แต่ง ดันแต่งกับยัยโหดนี่....แบบนี้มันกลั่นแกล้งกัน ชัด ๆ  แล้วชายหนุ่มก็ล้มตัวลงนอนบนพรมนุ่มข้างเตียงแทน  โดยหารู้ไม่ว่าคนที่ขู่ว่าจะเจี๋ยน เมื่อครู่แอบลุกขึ้นมามองใบหน้าหล่อที่เพลียหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อนก่อนจะย่องไปห่ม ผ้าให้อย่างเบามือ                                                                                ******************************************************* ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆ... เสียงเคาะประตูราวกับเจ้าตัวกำลังรัวกลองดังจนทำให้คนที่นอนอยู่บนเตียงสะดุ้งตื่น  เดิน งัวเงียลงจากเตียงจะเปิดประตู  แต่บังเอิญสะดุดขายาว ๆของคนนอนพื้นซะก่อน  ทำให้ล้มไป ทับอีกฝ่ายอย่างแรงจนคนที่นอนอยู่ลืมตาตื่นมารับแทบไม่ทัน ‘ต้อนรับกันรุนแรงแบบนี้แต่เช้าเชียว  คิดถึงก็บอกมาสิ คงเสียดายที่เมื่อคืนข้าขึ้นไปนอนบน เตียงด้วยใช่ไม๊’  ไม่พูดเปล่าดึงร่างบางที่แทบจะกระโดดทับเขาเมื่อกี้มากอดแน่นจนอีกฝ่าย ทุบป๊าบเข้าให้นั่นแหละถึงจะยอมปล่อย “ท่านฮาเรฟ  ท่านฮาเรฟ  ตอนนี้เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!!!  ท่านฟรอกให้มาเชิญท่านและนายหญิง ออกไปที่หน้าปราสาทด้านนอกด่วน”  เสียงแหบร้อนรนจากด้านนอกดังขัดจังหวะ ทำให้ หญิงสาวฉวยจังหวะนี้รีบลุกขึ้นไปเปิดประตูทันที แอ๊ด... ประตูห้องถูกเปิดออกจากกันโดยง่ายทั้งที่เมื่อวานนั่งงัดแทบตาย  แสดงว่าผู้ลงเวทย์ได้ถอน อำนาจของมันออกแล้ว   “ขออนุญาต”  ร่างชราของคนรับใช้ชายเอ่ยเป็นภาษาไทรบ  ท่าทางคล่องแคล่วรีบสาวเท้าเดิน เข้ามาในห้องอย่างรวดเร็ว “คือ...ตอนนี้มีกองกำลังของประเทศเวียงก้าและประเทศซาบีเนียล้อมเคลียร์วอลของเรา. ” คนพูดชะงักไปเล็กน้อยเมื่อสายตาเหลือบไปเห็น ‘เจ้านาย’ ที่นอนเอกเขนกบนพื้นพรม แทนที่จะเป็นเตียงวิวาห์ที่จัดให้ ฮาเรฟก้มมองสภาพตนเองก่อนจะปรายตามองไปยังร่างบางที่ยังคงยืนหน้าประตูส่งสายตา คล้ายจะถามว่าอีกฝ่ายพูดว่าไง  ก่อนยิ้มกว้างหันไปพูดกับชายรับใช้เบา ๆ “ชู่วว.ว.ว.ว    เห็นแล้วอย่าพูดไปล่ะ เดี๋ยวเมียข้าจะอาย...ข้าวใหม่ปลามันก็อย่างนี้แหละ”   ชายหนุ่มยักคิ้วให้อีกฝ่ายอย่างทะเล้น ทำเอาอีกคนฟังหัวเราะอย่างเห็นด้วย  แล้วจึงบอกให้คน ใช้ชราสื่อสารผ่านกระแสความคิดแทน  มิฉะนั้นเขาอาจจะต้องรับฝ่ามือพิฆาตแทนสายตา หงุดหงุดที่เริ่มส่งมาหลายระลอกนี่ ‘เอ่อ ...บลิจ  เจ้าช่วยใช้วิธีสื่อสารผ่านความคิดคุยกับข้าก่อนละกัน เพราะเมียข้ายังไม่เคยเรียน ภาษาไทรบมาก่อน’ ถึงแม้ตามตำนานจะบอกว่าจ้าวแห่งแม่มดจะเกิดจากในเผ่าไทรบทุก ๆพันปีก็ตาม  ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นหลังจากสบสายตาที่เริ่มหงุดหงิดขึ้นทุกจนเกรงว่าถ้ายังไม่ทำให้ คุณเธอเข้าใจงานนี้อาจจะได้รับฝ่ามือพิฆาตมาแทนได้ ‘...ว่าแต่ทำไมจู่ ๆ  ประเทศเพื่อนเราจากตะวันตกและตะวันออกถึงได้พร้อมใจกันมาเยี่ยม ปราสาททูรีเนียล่ะ  หรือว่าจะมาอวยพรข้าเรื่องงานแต่ง..?!’  คนพูดทำเหมือนเป็นเรื่องขำขัน   แต่ชายชราไม่เห็นขันด้วย ‘โธ่...ท่านฮาเรฟ  เรื่องคอขาดบาดตายแบบนี้ยังจะพูดเล่นอีก  เร็วเข้าเถอะ  พวกนั้นรู้ว่าจ้าว แห่งแม่มดอยู่กับเราก็เลยจะมาเอาตัวไป  ตอนนี้ท่านฟรอกบิดาของท่านออกไปรับหน้าอยู่” ‘ได้ยินแล้วใช่ไหมที่รัก...ออกไปรับแขกที่มาอวยพรเรากัน’  ฮาเรฟส่งยิ้มกว้างให้  ‘ภรรยา’ ที่ ยืนทำหน้างง ๆ อย่างยังจับเรื่องชนปลายไม่ถูก ก่อนจะดันข้อศอกให้เดินตามเขาไป “...ข้ารู้แล้วว่าทำไมถึงได้จัดงานแต่งงานอย่างเร่งด่วนให้ข้า...”  ฮาเรฟบ่นพึมพำกับตัวเองเบา ๆ เป็นภาษาไทรบ   ก่อนจะขยับยิ้มเจ้าเล่ห์...                                        *****************************************************               “จะให้ข้าบอกกี่ครั้งพวกท่านถึงจะพอใจ จ้าวแห่งแม่มดตอนนี้เป็นภรรยาของลูกชายข้า แล้ว  และเธอก็ไม่เหลือพลังอำนาจที่พวกท่านต้องการอีกต่อไป”  ฟรอกพูดคำพูดนี้แก่ทูต สันติไมตรีของประเทศเพื่อนบ้านเป็นรอบที่ร้อยได้แล้วมั้ง  แต่ดูเหมือนทั้งสองฝ่ายยังคงดื้อ แพ่งไม่ยอมรับและจนกว่าจะได้เห็นความจริงด้วยตา..                                   “ท่านฟรอก!  ......ท่านฮาเรฟกับจ้าวแห่งแม่มดมาถึงแล้ว”  เสียงแหบๆตะโกนโหวกเหวก ออกมาทั้งที่เพิ่งจะเดินเลี้ยวออกจากประตูปราสาทด้านใน  ก่อนจะรีบวิ่งมาที่เคลียร์วอลเพื่อมา สมทบกับผู้เป็นนาย  ขณะที่ฮาเรฟแกล้งดึงจารุวรรณให้เดินรั้งท้าย พร้อมส่งกระแสความคิด ออกมาเบา ๆให้เฉพาะหญิงสาวเท่านั้นได้ยิน ‘เจ้าชื่ออะไร’ “หา..???  ว่าอะไรนะ”   ‘เจ้าชื่ออะไร ข้าจะได้เรียกถูก เพราะอีกเดี๋ยวเราจะต้องไปเจอคนพวกนั้น ถ้าเจ้าไม่อยากไป เป็นเมียคนอื่นล่ะก็  ช่วยทำเป็นเหมือนเราเป็นคู่รักหวานแหววหน่อย....’ ชายหนุ่มรีบอธิบาย ต่อทันทีที่เห็นดวงตาดุจ้องเขาเขม็ง ‘ถือว่าข้าขอร้องเจ้าละกันข้าไม่อยากคนเผ่าไทรบทำ สงครามฆ่ากันเองเพื่อแย่งชิงเจ้า แล้วหลังจากนี้เจ้าจะให้ข้าทำอะไรข้ารับปากจะช่วยเจ้าเต็มที่ เลย  แต่นั่นตั้งไม่ขัดกับศีลธรรมข้านะ’ แม้ไม่มีคำพูดรับปากต่อท้าย  เธอก็ยินดีจะทำให้ก็ใน เมื่อมันเป็นคำขอจากคนที่เธอดันรักปักใจแบบนี้ ใครจะปฏิเสธได้   “ได้...ฉันรับปากนายเรื่องนี้  ส่วนชื่อ...เรียกฉันว่าจาก็ได้  ส่วนนายฉันจะเรียกสั้น ๆละกันว่า... เรฟ  จะได้ไม่เหมือนใครและดูสนิทสนมกันดีด้วย  ตกลงไหม”   ‘ได้’ ว่าแล้วก็ยกมือโอบเอวคนข้างตัวอย่างเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ  พร้อมดึงร่างนิ่ม ๆเขามากอด แน่น “นี่...แกล้งโอบก็พอไม่ต้องแนบแน่นแบบนั้นก็ได้”  จารุวรรณแกล้งวางมือลงทาบมืออีกฝ่าย ที่อยู่ตรงบั้นเอว ก่อนจะหยิกเป็นพัลวันเพื่อให้อีกฝ่ายคลายวงแขน  แต่คนที่มองอยู่ด้านนอก เคลียร์วอลนั้นกลับเนว่าทั้งคู่กำลังคุยหยอกล้อประหนึ่งรักกันจี๋จ๋าปานจะกลืนกินชวนให้อิจฉา ‘ข้าไม่ชอบแกล้งซะด้วย ชอบแต่ทำจริงๆ  เจ้ารับปากข้าแล้วนะคงไม่ผิดสัญญา’ ฮาเรฟใช้มือ อีกครั้งจับคางเรียวของหญิงสาวให้หันมามองสบตา  รู้สึกชอบที่เห็นอีกฝ่ายหน้าแดงระเรื่อ “ไว้จบเรื่องนี้ก่อนฉันค่อยคิดบัญชีกับนาย”  จารุวรรณสะบัดหน้าออกจากปลายนิ้วอีกฝ่าย รีบเร่งฝีเท้าเดินเร็วขึ้น  จนกระทั่งถึงบริเวณประตูทางเข้าออกของเคลียร์วอล   นอกจากฟรอกประมุขแห่งปราสาททูรีเนียและคนรับใช้ชายชราเมื่อกี้แล้ว ยังมีชายร่างเล็ก ในชุดสีแดงเข้มปักดิ้นทอง  ที่หน้าอกมีเข็มสีทองเป็นรูปหัวสิงโตซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของ ประเทศซีเบียน่าทางด้านซ้ายและชายอีกคนที่ผมเพรียวสูงชะรูดในชุดสีฟ้าน้ำทะล  ที่หน้าอก มีเข็มสีเงินรูปเหยี่ยว  สัญลักษณ์ของประเทศเวียงก้า  ยืนสำรวมท่าทีอย่างสงบอยู่ทางด้านขวา เบื้องหลังของเอกอัครทูตของประเทศทั้งสองคือกองกำลังทหารกว่าสามหมื่นนาย  ยืนเข้าแถว ตอนเป็นระเบียบเรียบร้อยพร้อมอาวุธครบมือ ....ดูเหมือนว่า....หากไม่ให้สิ่งที่ต้องการแต่โดยดี  ทั้งสองประเทศพร้อมที่จะประกาศสงคราม กับอาณาจักรแห่งนี้แน่ จากคุณ : Sushii - [ 21 มี.ค. 48 10:37:54 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “เนื่องด้วยกษัตริย์แห่งข้า  องค์ซีฟาเรียล  ทรงทราบว่ามีคนในหมู่บ้านกาเบียลที่อยู่ภายใต้เขต การปกครองของท่าน  ได้ทำการช่วยจ้าวแห่งแม่มดมาจากชาวไวลตนหนึ่ง  ดังนั้นเพื่อความ ปลอดภัยแก่หมู่บ้านและปราสาททูรีเนีย  พระองค์จึงทรงมีพระกระแสรับสั่งให้เชิญจ้าวแห่ง แม่มดไปพักผ่อนที่พระราชวัง  เพื่อความปลอดภัยจากผู้ที่หมายปองพลังอำนาจของจ้าวแห่ง แม่มด...”  เสียงนุ่มของโรสกี้  ทูตสันติไมตรีของประเทศซีเบียน่าเป็นผู้กล่าวนำขึ้นมาก่อน ทำพูดท่านั้นท่านี้ ....สรุปก็อยากได้พลังเหมือนคนอื่นน่ะแหละ...ฮาเรฟสรุปให้ในใจ “เนื่องด้วย...”  ทูตสันติไมตรีของอีกประเทศทำท่าจะเริ่มกล่าวร่ายยาวขึ้นบ้าง   ฮาเรฟยกมือขึ้นเป็นเชิงห้าม  เพราะสิ่งที่ต้องการสื่อก็คงเหมือนๆกัน “ข้าเข้าใจในความปรารถนาดีของพระราชาของพวกท่านดี งั้นข้าก็คงต้องตอบรับใน ความหวังดีนี้สินะ” คำพูดที่ได้ยินทำเอาราชทูตทั้งสองยิ้มกว้าง โชคดีที่เป็นการพูดคุยด้วย ภาษาไทรบ ไม่เช่นนั้นมีหรือว่าจารุวรรณจะยืนนิ่งเฉยเป็นตุ๊กตาเช่นนี้  ตรงข้ามกับฟรอกและ ชายรับใช้ที่มองหน้ากันเลิกลั่ก  ไม่แน่ใจว่าฮาเรฟจะมาไม้ไหน...... “งั้นก็หมายว่าท่านจะส่งจ้าวแห่งแม่มดให้อยู่ความอารักขาของประเทศซีเบียน่าใช่ไหม”  ทูต อีกคนหุบยิ้มทันที  ก่อนจะสวนขึ้นมาอย่างไม่ยอม “ท่านโรสกี้  พูดเช่นนั้นได้อย่างไร  ที่ท่านฮาเรฟกล่าวเมื่อกี้พูดกับประเทศเวียงก้าเรา ต่างหาก”   ทายาทแห่งราเวลมองทูตสันติไมตรีจากประเทศเพื่อนบ้านที่ตอนนี้ต่างเริ่มเถียงกันอย่างไม่ ลดละว่าจ้าวแห่งแม่มดจะไปอยู่ประเทศใคร  จน... “ท่านฮาเรฟ  ได้โปรดตัดสินว่าท่านได้ยกจ้าวแห่งแม่มดให้แก่ประเทศไหน” โรสกี้หันมาถาม คนที่กำลังมองมวยคู่เอกเพลิน “ใช่  ได้โปรดบอกท่านโรสกี้ไปเถิดว่าท่านได้ยกจ้าวแห่งแม่มดให้กับประเทศเวียงก้า”  อีก ฝ่ายรีบพูดอย่างไม่ยอมลดละ   “เอ....ตัดสินใจยากจังแฮะ....เพื่อกันไม่ให้พวกท่านมาว่าข้าได้ทีหลัง  ข้าจะขอบอกให้ทราบ ก่อนว่า  เจ้าปีศาจเผ่าไวลที่ข้าขโมยจ้าวแห่งแม่มดมาเนี่ย  เก่งกาจมากกกกก...  และตอนนี้มันก็ กำลังโกรธแค้นมากที่ไปชิงจ้าวแห่งแม่มดมา....”  ฮาเรฟหยุดพูดปรายตามองใบหน้าของ ตัวแทนจากสองประเทศที่มีสีหน้าผิดกับตอนแรก  คำว่า ‘ปีศาจ’ ทำให้พวกเขาชะงักค้าง “ท่านไม่ได้ฆ่ามันแล้วหรอกหรือ”  ใครคนหนึ่งในสองคนพูดขึ้นอย่างตกใจ “ข้าจะไปเก่งอะไรขนาดนั้น  โดยเฉพาะยิ่งถ้ามันรู้ว่าจ้าวแห่งแม่มดเป็นเมียข้าแล้ว  มันคงฆ่า ล้างตระกูลข้าแน่ๆ....แต่ไม่ต้องกลัวแล้วล่ะ  เพราะมันยังไม่รู้ว่าข้าได้แต่งงานกับจ้าวแห่งแม่ มด  เพราะฉะนั้นท่านก็นำตัวนางไปเถอะ ....อ้อ...อย่าลืมเตรียมการป้องกันด้วยล่ะ  ข้าว่ามัน คงจะบุกมาเร็วๆนี้แหละ...”  จบประโยคทั้งฟรอกลอบถอนหายใจยาวเพราะเข้าใจแล้วว่าเจ้า ตัวดีต้องการจะทำอะไร.. “เอ่อ...ถ้าเรื่องเป็นแบบนี้ทางซีเบียน่าคงจะขอยกจ้าวแห่งแม่มดให้กับประเทศเวียงก้านำไป จัดการเอ๊ยอารักขาละกัน”  โรสกี้รีบพูดชิงเอาตัวรอดก่อน  เพราะจะให้สู้รบตบมือกับพวก ปีศาจเห็นทีจะไม่ไหว  พลังแม่มดก็ถูกแย่งไปแล้ว  แบบนี้มีแต่ตายสถานเดียว “อ้าว  ท่านโรสกี้มายกให้กันดื้อๆแบบนี้ได้ยังไง  ก็เมื่อกี๊ท่านบอกเองนี่ว่าอยากได้นักอยากได้ หนา  แล้วมาปัดภาระได้อย่างไร”  ทูตของเวียงก้าสะดุ้งเฮือกทันทีที่จู่ๆได้รับมอบ ‘ภาระ’ อย่างไม่รู้ตัว “...ตกลงพวกท่านไม่ต้องการจ้าวแห่งแม่มดแล้วเหรอ...แบบนี้น้องจาเมียข้าก็เสียใจแย่สิ”   ชายหนุ่มแกล้งพูดเสียงเศร้า  หันไปลูบหัว ‘น้องจา’ เบา ๆ “ใช่...นางเป็นภรรยาของท่าน  ท่านจะมาปัดภาระให้กับทางเวียงก้าไม่ได้หรอก”   “ใช่ๆ  จริงสิ  ข้าลืมไปว่าข้าต้องรีบไปเจริญสัมพันธไมตรีกับอีกประเทศหนึ่ง  นี่ก็เลยเวลา มากแล้ว...ขอตัวก่อน”  โรสกี้รีบโค้งคำนับให้  ก่อนจะบอกเหล่าทหารให้ถอยทัพ  ขณะที่ทูต ที่เหลือก็บังเอิญมีเรื่องต้องกลับประเทศเป็นการด่วนเช่นกัน “งั้นข้าไม่ส่งนะ”  ฮาเรฟพูดยิ้มๆ มองพวกเหล่าทหารและราชทูตเดินทางกลับกันอย่าง เร่งด่วน   “นี่...พวกนั้นไปแล้วก็ปล่อยเอวฉันได้แล้วน่ะ”  จารุวรรณพูดพลางแกะมือที่เอวออก  แต่ยิ่ง พูดเหมือนยิ่งยุ  แทนที่จะปล่อย ชายหนุ่มกลับดึงมากอดให้อีกฝ่ายหน้าแดงเล่นแทน  ก่อนจะ ชะงักค้างเมื่อเห็นทหารของประเทศเวียงก้าที่เพิ่งจะเดินไปถึงชายป่านั้น  แตกขบวนวิ่งกระจัด กระจายไปคนละทาง   ท่ามกลางความวุ่นวายของกองกำลังจากเวียงก้าที่ดูคล้ายกำลัง ‘หนีอะไรซักอย่าง’  ปรากฏ กลุ่มทหารห้าคนของประเทศซีเบียน่า  ที่เดินมุ่งตรงมายังเคลียร์วอลด้วยใบหน้าเรียบเฉย   ...เหตุการณ์ดูไม่ชอบมาพากลซะแล้ว?!...ฮาเรฟผลักร่างบางที่ยืนข้างๆเขา และคนรับใช้ชายที่ ยืนข้างๆฟรอกเมื่อครู่  เข้าไปยังอีกด้านของเคลียร์วอลทันที จากนั้นก็ร่ายเวทย์ปิดประตู ทางเข้าออกทันที  เหลือเพียงกำแพงใสล้อมรอบปราสาททูรีเนียทั้งสี่ด้าน                 ยิ่งเดินเข้ามาใกล้ทหารทั้งห้านายก็ยิ่งตัวสั่นโยกอย่างรุนแรงและกระตุกเป็นพัก ๆ  ดวงตาสีดำ เหลือกขึ้นจนเหลือแต่ตาขาว และทันทีที่มาถึงฟรอกและฮาเรฟ  พวกมันก็กระตุกเป็นครั้ง สุดท้าย พร้อมกับเสียงน่าสะพรึงกลัวที่ไม่น่าเชื่อว่าจะดังออกมาจากลำคอมนุษย์ ‘มอบตัวจ้าวแห่งแม่มดมาก่อนที่ข้าจะไปถึงไม่งั้นพวกเจ้าทุกคนจะต้องตายไร้ดินกลบหน้า’   และร่างทั้งหมดก็ระเบิดกลายเป็นเศษเนื้ กระจัดกระจายอาบเคลียร์วอลจนเป็นสีแดงฉาน  ราว กับประกาศให้รู้ว่าหากยังไม่ส่งจ้าวแห่งแม่มดมา  ที่นี่จะถูกย้อมไปด้วยเลือดพวกไทรบ!!                                          ********************************************************* พริบตาเดียวกลุ่มทหารกว่าสามหมื่นนายของประเทศเวียงก้าและซีเบียน่าเมื่อครู่   กลับ กลายเป็นเศษซากอาหารให้พวกร่างสีเขียวซีดจำนวนมากฉีกทึ้งกัดกินกันอย่างเอร็ดอร่อย พวกมันคือ...นอเรียลแวมไพร...หรืออดีตเผ่าไทรบที่ตายไปแล้วแต่ถูกเวทย์ปลุกร่างให้ฟื้นคืน ชีพขึ้นมาอีกครั้ง  ดังนั้นจึงมีใบหน้าและรูปร่างเหมือนมนุษย์ทุกอย่าง  ยกเว้น.... ดวงตากลวงโบ๋ปราศจากลูกนัยน์ตาเพราะผุพังไปตามกาลเวลา หากมันก็ยังสามารถค้นหา เหยื่อได้จากอุณหภูมิและกลิ่น นอกจากนี้หูทั้งสองข้างถูกตัดขาดเพื่อใช้เป็นเครื่องสังเวยให้แก่ ผู้ที่ชุบชีวิตพวกมันขึ้นมา  และตั้งแต่จมูกจรดไปจนถึงลำคอ  มีรอยแยกรูปกากบาทที่เมื่ออ้า ออกจะเป็นกล้ามเนื้อตะปุ่มตะปั่มสีแดงคล้ายหนวดปลาหมึก มีไว้สำหรับดูดเลือดและพ่นพิษ ใส่เหยื่อ...   ฮาเรฟมองพวกนอเรียลที่กำลังแย่งเนื้อจากซากศพของเหล่าทหารกินอย่างตะกรุมตะกรามด้วย ความขยะแขยง  ก่อนจะเหลือบไปร่างคุ้นตา...เฟรโด้!! “ท่านพ่อ  ข้าว่าสถานการณ์แบบนี้....”  ฮาเรฟทำสีหน้าเคร่งเครียด  มองผู้เป็นพ่อก่อนจะกลั้น ใจพูด “...โกยดีกว่า...” โป๊ก !! คนที่ได้ยินถึงกับยกมือเขกกะโหลกเข้าให้ “เวลาแบบนี้ยังจะมาพูดเล่นอีก” ว่าแล้วก็ชักดาบที่ห้อยไว้ที่เอว  เตรียมพร้อมสู้เพราะดูท่า พวกนอเรียลจะเริ่มหมดความสนใจกับซากเนื้อไร้ชีวิตตรงหน้าแล้ว “โธ่...ข้าก็แค่พูดตามสถานการณ์  เอางี้...งั้นพ่อก็รับมือไปละกัน  ส่วนข้าจะอารักขาเมียข้า...”  คนพูดยังคงทำหน้าทะเล้นอย่างไม่รู้สึกถึงสถานการณ์ที่ตึงเครียด “...เออ...ดีแฮะไอ้ลูกคนนี้  เห็นเมียดีกว่าพ่อ”  ฟรอกพูดขัดขึ้นอย่างหมั่นไส้  ก่อนจะเหลือบ ไปมองร่างสีเขียวที่เริ่มมองและเดินมุ่งหน้ามายังเคลียร์วอลเรื่อย ๆ “ท่านู้นท่านี้อยู่ได้...งั้นพ่อก็ไปอารักขาภรรยาสุดที่รักให้ข้าแทนละกัน”  เหมือนกลัวว่าอีก ฝ่ายจะไม่ยอม  ฮาเรฟรีบเปิดเคลียร์วอลและผลักร่างผู้เป็นพ่อเข้าไปด้านใน  ก่อนจะปิดกำแพง โปร่งใสและร่ายเวทย์จองจำเพื่อกันไม่ให้ใครเปิดประตูได้ คนที่โดนผลักเข้าไปกางฝ่ามือตีกำแพงเวทย์หลายครั้ง แต่ประตูก็ไม่มีวี่แววจะเปิดออก  ได้แต่ ร้องตะโกนบอกให้ฮาเรฟเข้ามาข้างใน  หากเสียงที่พูดไม่อาจรอดผ่านไปอีกฝั่งได้ เพราะทันที ประตูทางเข้าออกปิดลงแล้ว  ก็เสมือนยุติการติดต่อระหว่างคนที่อยู่ภายนอกและภายใน ฮาเรฟหันกลับไปส่งยิ้มให้พ่ออย่างทะเล้น  และเลยไปยังภรรยาสาวจอมห้าวที่กำลังมองมา อย่างห่วงใยอยู่ด้านหลังเคลียร์วอล.... “งานนี้สงสัยพ่อคงต้องปั๊มทายาทใหม่เพิ่มซะล่ะมั้ง”  ชายหนุ่มบ่นพึมพำ  ก่อนจะรีบกลิ้งตัว หลบร่างสีเขียวที่กระโดดเข้ามาหาเขาอย่างต่อเนื่องได้อย่างหวุดหวิด                   ‘คราวนี้ต่อให้มีปีกก็หนีไม่รอด...’  เสียงดุดันของเฟลโด้  ดังขึ้นมาจากด้านหลังพร้อมกับมือ แข็งแรงข้างหนึ่งบีบเข้าที่ลำคอชายหนุ่มจากด้านหลัง  ขณะที่อีกข้างจับแขนของเขาบิดไพล่ ไปด้านหลัง นอเรียลแวมไพรหลายตัวส่งเสียงแหลมสูงคล้ายกำลังเยาะเย้ย  พร้อมกับเดินย่างสามขุมเข้ามา หาร่างที่ปราศจากอิสระ  แม้ฮาเรฟจะพยายามดิ้นสุดแรงเพื่อให้หลุดจากการเกาะกุม  แต่ไหน เลยกำลังมนุษย์หรือสู้ปีศาจได้.. จากคุณ : Sushii - [ 21 มี.ค. 48 10:40:02 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ชายหนุ่มหยุดดิ้นปรายตาไปมองคนข้างหลัง  ก่อนจะส่งกระแสความคิดดูถูกไปยังจอมปีศาจ ‘...เจ้าทำแบบนี้ไม่รู้สึกว่าขี้ขลาดไปหน่อยเหรอ’ ‘ขี้ขลาด?....ข้าไม่เคยทำอะไรที่ขี้ขลาด  จะตายอยู่แล้วยังมาทำเป็นพูดดีอีก’ ‘ไม่ขี้ขลาดแล้วทำไมไม่ให้ข้าสู้พวกมันล่ะ  หรือว่าเจ้ากลัวว่าจะจัดการข้าไม่ได้อย่างคราวที่ แล้ว  แน่ ๆ เลยที่แท้เจ้าก็กลัวว่าข้าจากเงื้อมือเจ้าไปได้อีกนี่เอง  ถึงได้ใช้วิธีรุมกันแบบนี้!!...’ คำพูดยั่วโมโหทำให้คนเผ่าไวลออกแรงบีบลำคอคนช่างพูดมากขึ้น  จนเจ้าตัวแอบนิ่วหน้า   ก่อนจะกลั้วหัวเราะพูดต่อไปว่า ‘ไม่เป็นไร...ไม่เป็นไร  ข้าไม่บอกใครหรอกว่าเจ้ามันไม่มีน้ำยา...กลัวจะสู้แพ้ข้าเลยต้องใช้ พวกนอเรียลมาช่วย...อ้อ...ไม่ใช่สิ  ขนาดจะให้พวกอมนุษย์พวกนี้ฆ่าข้า  ยังต้องยึดร่างข้าได้ แบบนี้  กลัวข้าจะเอาตัวรอดได้ใช่ไห... ’  ยังไม่ทันที่ฮาเรฟจะพูดจบ  กล้ามเนื้อสีแดงของ หนึ่งในนอเรียลแวมไพร  ก็รัดเข้าที่แขนข้างซ้ายและดูดเลือดอย่างรวดเร็ว  ขณะที่อีกตัวอ้า ปากกว้าง  วิ่งรี่เข้ามาเพื่อจะร่วมแบ่งมื้ออาหารอันโอชะนี้ด้วย ตูม!!! หัวของนอเรียลตัวที่กำลังดูดเลือดชายหนุ่มกับตัวข้างๆระเบิดเป็นผุยพงพร้อมๆกัน  แต่ทำให้ คนที่กำลังโดนบีบคอขยับยิ้มได้อีกครั้ง     ...ดีนะ  ที่มันบ้าจี้เชื่อตามเรา  เกือบไม่รอดแล้วเชียว.... เฟลโด้สะบัดมือเข้าหาตัว  พวกนอเรียลทั้งหลายก็กลับคืนสภาพกลายเป็นเพียงใบหูสีเขียวตก อยู่บนพื้นก่อนจะถูกดูดเข้ามาอยู่ในมือของปีศาจเผ่าไวลผู้คืนชีพให้พวกมัน ‘ข้าจะให้โอกาสเจ้าอีกครั้ง  มีเวทย์มนตร์อาวุธอะไรก็รีบๆใช้ให้หมดก่อนตาย...  แต่อย่าคิด เล่นตุกติกนะ  ไม่งั้นคราวนี้  ข้าจะให้เจ้าตายทรมานยิ่งกว่าบรรดาพวกที่ข้าเคยฆ่าทั้งหมด!!’   ดวงตาสีดำฉายแววอำมหิต ก่อนจะผลักทายาทแห่งราเวลให้ล้มไปนอนอยู่บนพื้นเบื้องหน้า ฮาเรฟแกล้งทำเป็นไอเพื่อประเมินสภาพความเสียหายของตน...  ไม่ว่าจะแขนซ้ายบริเวณที่ถูก นอเรียลแวมไพรดูดเลือดจนกลายเป็นสีม่วงคล้ำ  และมีอาการชาแปล็บ ๆ  อย่างที่น่าคิดว่าจะ ไม่ใช่เพียงแค่เสียเลือดธรรมดา  แต่น่าจะถูกพิษอีกด้วย!! ...เอ...หรืองานนี้จะไม่รอด....!?                   จบบทที่ 10 ********************************   link ตอนเก่า มนตร์บทที่ 1 - 4 (ฉบับแก้ไข) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3318350/W3318350.html     มนตร์บทที่ 5 (ฉบับแก้ไข) ตอน จอมปีศาจเฟลโด้ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3324379/W3324379.html มนตร์บทที่ 6 (ฉบับแก้ไข) ตอน ผาไร้แสง http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3332757/W3332757.html มนตร์บทที่ 7 (ฉบับแก้ไข) ตอน กำไลดิมิกช์ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3339882/W3339882.html มนตร์บทที่ 8 (ฉบับแก้ไข) ตอน โรคประหลาด http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3346970/W3346970.html             มนตร์บทที่ 9 (ฉบับแก้ไข) ตอน บึงแห่งเสียงhttp://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3354869/W3354869.html *********************** สำหรับคนที่เคยอ่านมาแล้ว  อย่าเพิ่งแปลกใจว่าเนื้อหามันเปลี่ยนไป พอดีเห็นว่าปกติยัยจาไม่ค่อยจะมีบทบาทอะไรกับเขาเท่าไหร่ เลยขอแก้หน่อย   (ก็ไม่หน่อยเท่าไหร่ เพราะแก้เกือบทั้งบท) ยังไงอ่านแล้วอย่าลืมติชมกันบ้างนะคะ   ส่วนเพื่อน ๆ และแฟน ๆทั้งขาประจำและขาจรที่แวะเวียนเข้ามาให้กำลังใจก็ขอบคุณมากค่ะ เจอกันใหม่ตอนหน้านะคะ^^ จากคุณ : Sushii - [ 21 มี.ค. 48 10:48:49 ]

ความคิดเห็นที่ 5 สนุกดีค่ะ ชอบจังเลยคุณจา กับ คุณเรฟ จากคุณ : jiw - [ 21 มี.ค. 48 14:50:28 A:61.91.206.24 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 บทเพิ่งเริ่มเปลี่ยนเลยยังไม่รู้ว่าจะเป็นยังงัยต่อ แต่ก็สนุกไปอีกแบบ แล้วจาโดนคำสาปพิฆาตรักจะมีใครรู้รึเปล่าแล้วจะมีผลอะไรมั๊ย.. จากคุณ : nam(ไม่ได้ล็อคอิน) (nampolaris) - [ 21 มี.ค. 48 15:12:21 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ^_________________^ จากคุณ : ...เกียร์... - [ 21 มี.ค. 48 23:26:30 A:58.8.247.119 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาบ้าง จากคุณ : บอยน์ ใบร่อน - [ 22 มี.ค. 48 10:34:30 ]

ความคิดเห็นที่ 9 Ahh.... Just have a chance to read all chapters. Very exciting ka. ^^ Wait for the next chapter na ka. จากคุณ : Reader - [ 22 มี.ค. 48 13:02:22 A:67.183.137.32 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 ตามเก็บหลายตอนเลย จากคุณ : scottie - [ 22 มี.ค. 48 22:17:53 ]

ความคิดเห็นที่ 11 แหม กำลังจะทักเลยว่ายายจา ไม่หมือนเดิม ชิงออกตัวก่อนนี่นา อิอิ แต่ว่าดูหวีทยิ่งกว่าครั้งที่แล้วอีก อย่างน้อย ฮาเรฟก็ดูไม่วิ่งหนีมากเนอะ อิอิ จากคุณ : หมาเลี้ยงแกะ - [ 9 เม.ย. 48 17:24:36 ]

ความคิดเห็นที่ 12 จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 8 พ.ค. 48 22:45:07 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ตอนที่ 11 ม่านหมอกในใจ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3375100/W3375100.html จากคุณ : Sushii - [ 22 พ.ย. 48 20:35:19 ]