ความคิดเห็นที่ 1 มาแนวแปลก ๆ ดีเนอะ แต่ก็น่ารักดีนะเจ้าค่ะลุงรัน จากคุณ : lilas - [ 21 มี.ค. 48 16:53:26 A:61.19.145.24 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 กลับบ้านคืนนั้นเป็นไข้ปวดหัว นั่นเป็นคำอ้างที่บอกกับแม่และน้อง ๆ เพื่อไม่ให้พวกเขามายุ่ง จะได้มีเวลาอ่านหนังสือที่ต้องสอบในอีกสามวันข้างหน้า นั่นเป็นคำอ้างกับตัวเอง อยากมีเวลาให้กับภาพประทับที่พิมพ์อยู่กลางใจ นี่ต่างหากที่อยากทำ นอนดิ้นกลิ้งไปมาบนเตียงไม่รู้ว่าจะกี่ตระหลบ ลืมตาเห็นหลับตาเห็นอยู่นั่นแล้ว.. เธอเป็นใครมาจากไหนทำไมไม่เคยเห็นหน้าแต่รู้แค่ว่าเธอชื่อริน ยังรู้อีกด้วยว่าเธอมีมีแฟนแล้วและเธอก็เสียใจ ถ้อยคำสองสามคำนี้เวียนวนปนอยู่ในหัวอยู่นั่นแล้ว.. รำคาญตัวเองเต็มที่จึงตัดสินใจเธอหาเพื่อน "ไอ้มิน.." "เรียกบิดาทำไมลูก?" "บอกข้าหน่อยสิว่าใครวะชื่อริน?" "ลูกหมาตัวที่สิบเอ็ดของนังเขียวใต้ถุนคณะ ถามไม?" "จบข่าว.." โทรฯ หาอีกคน "ไอ้จ้วง.." "พ่ออยู่นี่ลูก.." "บอกหน่อยสิว่าใครวะชื่อริน?" "รินเป็นชื่อต้นไม้ตระกูลหนึ่งล้มลุกคลุกคลานอยู่แถว ๆ บ่อน้ำข้างบ้าน มีลูกเป็นหวี ๆ มีพ่อเป็นแว่น ๆ .." "พอ..จบข่าว.." เหวี่ยงโทรศัพท์ทิ้งไว้บนโต๊ะ ทิ้งตัวกระแทกเตียงนอนอีกครั้งจนแม่ตะโกนด่ามาจากชั้นล่าง พยายามหยิบหนังสือเล่มหนานั้นขึ้นมากางแต่ก็ไม่สนใจแม้ว่ามันจะถูกกลับหัว.. "รินชื่อฉัน" "ด้วยใจเสีย" "มีแฟนฉันแล้ว" "ลำบากตรงมองนักดีกว่าไม่หรือ" ฯลฯ โทรศัพท์ช่วยฉุดกระชากให้หลุดออกมาจนบ่องงงวยงุนงัน "ไอ้รัน.." "คือพ่อเอ็ง.." จำได้ดีว่าเป็นไอ้สุดเดชเพื่อนอีกคน "เอ็งไปทำอะไรไว้?" "ฉี่รดต้นมะเขือไปสามต้น.." "มีคนเขาถามหา.." "หาเจอยัง.." "น้องเขาบอกว่าเอ็งทำของตกไว้จะเอาไปคืน.." "เอาไปวันก็ได้ข้าไม่ถือ.." "น้องรินเป็นน้องสาวของกุ้งแฟนข้า.." ร่างทั้งร่างดีดผึงขึ้นจากเตียงเมื่อได้ยินประโยคนั้น "งากร้ดงหากดากือ่ากนหบ" ประโยคต่อมาเลยจับใจความไม่ได้เลย!! จากคุณ : รัน - [ 21 มี.ค. 48 16:53:52 A:61.91.137.100 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 ขอตัวก่อนจะมาแปะตอนสองทุ่มกว่า ๆ เผื่อว่าจะมีคนตามอ่านจะได้เขียนถึงตอนหวาน ๆ ให้เบิกบานใจ จากคุณ : รัน - [ 21 มี.ค. 48 16:56:25 A:61.91.137.100 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 มาลงชื่อเผื่อลุงรันจะเอาตอนหวานๆ มาให้อ่านค่ะ จากคุณ : แสงทอง - [ 21 มี.ค. 48 18:38:53 A:203.113.71.4 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 คืนนั้นจึงเป็นคืนที่นอนไม่หลับ เหตุที่นอนไม่หลับเพราะตั้งใจจะอ่านหนังสือถึงเช้า เปิดหน้าที่ร้อยแปดสิบหกเสียงไอ้สุดเดชที่ชื่อเสียเรียบร้อยว่า "นายสำเดช"ก็ดังขึ้นที่พารากราฟที่สาม วรรคที่สิบสอง "กุ้งเป็นพี่สาวของริน.." "รินตามกุ้งมาที่มหาฯลัยของเรา" "ข้ากับกุ้งไปหาข้อมูลทำรายงานที่ห้องสมุด..รินไม่ชอบห้องสมุดเลยขอไปนั่งรออยู่ที่ริมสระน้ำ.." มาถึงบรรทัดนี้ก็พยายามปัดเสียงนั้นออกจากหัว..แต่อ่านไปถึงพารากราฟต่อไปไอ้สุดเดชก็พูดต่อ "พอค่ำรินก็กลับเข้ามาเรียกเราสองคนกลับบ้าน.." "เธอเล่าว่ามีไอ้บ้องสั้นที่ไหนไม่รู้ทำกระเป๋าตังค์ตกไว้.." "ข้าจำกระเป๋าเอ็งได้..ไม่เคยมีเงินอยู่เกินยี่สิบ" "พอเห็นบัตรประจำตัวของเอ็งข้าก็บอกให้น้องเขาโยนทิ้ง.." "พอน้องเขาโยนทิ้งพวกข้าก็พากันกลับบ้าน" "พอข้าไปส่งกุ้งกับน้องเขากลับบ้านข้าก็กลับบ้านข้า" "พอกลับบ้านข้าข้าก็ได้รับโทรศัพท์.." "น้องรินโทรฯมาบอกว่าให้บอกเอ็งให้ด้วยว่าจะให้ส่งคืนที่มหาฯลัยหรือที่ไหน?" "ข้าถามว่าคืนอะไรเธอก็บอกว่าคืนกระเป๋า" "ข้าก็เลยต่อว่าน้องเขาไปสองสามคำในฐานะไม่เชื่อฟังคำสั่งของข้า..ไปเก็บมาทำไมกระเป๋าห่วย ๆ พรรค์นั้น.." "น้องเขาบอกว่าไงรู้ไหม?.." สายตาและสมาธิก็ถูกดึงกลับมาสู่หนังสือตรงหน้า.. อ่านไปได้สองสามตัวก็ต้องย้อนกลับไปอ่านใหม่เพราะไม่รู้เรื่อง กว่าจะย้อนไปถึงไอ้สุดเดชก็พูดต่อ "สงสารคนห่วย ๆ จะต้องไปทำบัตรห่วย ๆ ใหม่" "ข้างี้หัวเราะซ้า..55555" จากคุณ : รัน - [ 21 มี.ค. 48 19:46:20 A:61.90.13.95 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 "ข้าบอกเอ็งให้อย่างนะไอ้รัน.." "น้องเขามีแฟนแล้ว..และแฟนก็โคดดุ" "ฉะนั้นเอ็งจะทำอะไรก็นึกถึงหัวแฟ่บๆ ของเอ็งไว้มั่ง..มันจะตุงเพราะถูกกระสุนฝังใน" "พรุ่งนี้เขาจะตามกุ้งไปที่มหาฯลัยอีกครั้ง.." "เปล่า..ไม่ใช่เพื่อเอ็ง..เขาจะเอาหนังสือไปคืนแล้วยืมเล่มใหม่..ถ้าเอ็งอยากได้กระเป๋าคืนก็ไปเอาที่เขา.." "ข้าไม่รับฝากหรอกโว้ย..ไม่อยากยุ่ง" "เดี๋ยวเอ็งจะหาว่าข้าเสือก..อุตส่าห์อ่อยกระเป๋าไว้" "อย่าเลย..ข้าไม่เชื่อเอ็งหรอก..5555" จึงเป็นอันว่าคืนนั้นไม่ได้นอน ลุกขึ้นจากที่นอนก็ไปมหาฯลัย ออกจากบ้านผ่านสายตาอันเบิกกว้างของแม่ที่ทำตาโตอ้าปากกว้างเพราะไม่เชื่อสายตา แล้วอุทานว่า "ไม่น่าเชื่อว่าอากาศร้อนจะทำให้คนเป็นบ้ากลายเป็นคนดีก็ได้เหมือนกัน" ถึงมหาฯลัยก็ไม่มีอะไรทำ กว่าจะได้พบเธอก็คงจะเย็น นี่ยังไม่แปดโมงเช้าธงยังไม่ขึ้นเสาให้เคารพเสียด้วยซ้ำ เลยเดินไปที่ริมสระน้ำนั่งลงที่เก่า คว้าหนังสือก็เล่มเก่าของมานั่งอ่าน อ่านได้แป๊บเดียวเพื่อนรุ่นน้องก็มาชวนไปเตะบอล บอกมันไปว่าไม่เตะหรอกจะอ่านหนังสือ มันบอกไม่เป็นไรแล้วก็วิ่งตื๋อไป ก็เลยปิดหนังสือแล้ววิ่งตามไป กะจะไปบ้องกระโหลกเพื่อนรุ่นน้องคนนั้นว่าไม่เป็นไรไม่ได้นะจำเอาไว้ คราวหน้าคราวหลังจะได้รู้จักเป็นไรซะบ้าง บ้องเสร็จก็เตะบอล ขณะที่ซีดานโยนบอลมาให้ ซิโก้อยู่ทางปีกซ้ายตะโกนโหวกเหวกเรียกบอล เจ้าเหยินน้อยยืนปากห้อยอยู่หน้าประตู พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นเธอเข้า เข่าเลยอ่อนกองอยู่กับพื้น จากคุณ : รัน - [ 21 มี.ค. 48 20:06:29 A:61.90.13.95 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 เธอมายืนดูบอล เธอมายืนดูใครก็ไม่รู้เล่นบอล เธอยืนกอดหนังสือแนบอก ดวงตาเหม่อลอยเลยสนามบอลไปนู่น ลุกขึ้นปัดฝุ่นได้ก็กลั้นใจเดินไปหาเธอ เธอไม่มีทีท่าว่าจะเห็น เธอยังไม่มองมา.. จนกระทั่งไปยืนอยู่ข้างๆ เธอ "ขอโทษครับ" เธอหันมา สายตายังคงสวยเหมือนเดิม หากไม่มีวี่แววความรู้สึกใดเลย "ไม่คิดว่าจะมาแต่เช้า.." เธอยังมองมาที่เรา..หน้าและดวงตาก็ยังไม่เปลี่ยนความรู้สึกนั้น "ขอบคุณที่ช่วยเก็บกระเป๋าให้.." คำนี้แหละเธอจึงยิ้ม "กระเป๋า?" "ก็กระเป๋าสตางค์ของผม" "กระเป๋าสตางค์ของคุณ?" "เอ๊ะ?" "ทำไมคะ?" "ก็ไอ้เดชมันบอกว่าคุณเก็บได้" "ไอ้เดช?" "สำเดช" "ใครคะ?" "เอ๊ะ?" "ทำไมคะ?" "ก็.." เธอยิ้มเท่าทัน "นี่ล่ะหรือ..วิธีจีบสาวของคุณ" หูเริ่มแดงอีกครั้ง..หน้าเริ่มชา "ขอชมว่าเห่ยดี.." แล้วเธอก็เดินจากไป "ไอ้เดช.." คำรามเสร็จก็แทบจะมุดดินไปโผล่ที่บ้านของมัน จะเตะซะให้หายแค้น จากคุณ : รัน - [ 21 มี.ค. 48 20:18:11 A:61.90.13.95 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 แต่คำสารภาพของไอ้สุดเดชกลับทำให้เตะมันไม่ลง "ไม่ได้ข้าเอ็งจะได้คุยกับเธอเหรอวะ.." "ข้าแอบเห็นเอ็งนั่งมองน้องเขาอยู่เป็นนานสองนาน..ทั้งยังได้ยินเขาพูดอะไรกับเอ็งด้วย เห็นแล้วสงสารว่ะ.." "สีหน้าของเอ็งเหมือนเด็กถูกดุตอนฉี่รดที่นอน ข้าก็เลยเวทนา..อุตส่าห์คิดแผนนี้ให้เอ็ง" "กระเป๋าเอ็งน่ะข้าเก็บได้ตั้งแต่อยู่ในห้องเรียนแล้ว..ว่าจะคืนก็ลืม.." "เงินในกระเป๋าเอ็งมียี่สิบจริง ๆ นะโว้ย ข้าไม่ได้จิ๊ก.." "ข้าหวังจะให้เอ็งมีเรื่องคุยกะเขาแค่นั้นเอง.." ด้วยความปารถนาดีของมันทำให้ผมต้องอ้ำอึ้ง อึ้งอ้ำด้วยอาการกลืนไม่เข้าคายไม่ออก วางหูจากมันแล้วก็เดินคอตกลับไปนั่งที่เดิม มองหนังสือเล่มเดิมแล้วกลืนน้ำลาย "เรามันน่าเวทนาจริง ๆ หรือนี่?" จากคุณ : รัน - [ 21 มี.ค. 48 20:32:09 A:61.90.13.95 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 จะสามทุ่มแล้วต้องรีบไปอ่านหนังสือ หวังไว้ก็คืออย่าถือคำผิด ปรารถนาไม่เป็นปาถะหนาก็ดีถมไป เขียนมายาวยังงี้ได้ยังไงยังงงตัวเอง พรุ่งนี้มาเล่าต่อโปรดอย่ารออ่าน เดี๋ยวจะพาลผิดหวังไม่อ่านต่อ..ก็เล่าฟรีเลย.. จากคุณ : รัน - [ 21 มี.ค. 48 20:38:17 A:61.90.13.95 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 :D เขียนได้น่ารักดีค่ะ ไว้เจอแล้วจาอ่านอีก ไม่รออ่าน เดียวจาผิดหวัง อิๆ จากคุณ : no comment - [ 21 มี.ค. 48 21:26:39 A:61.91.148.130 X: TicketID:088499 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ฮิฮิ หนูยีจะรออ่านค่ะ ^____^ จากคุณ : หนูยี - [ 21 มี.ค. 48 21:32:43 ]

ความคิดเห็นที่ 12 น่ารักดีค่ะ :) จากคุณ : scottie - [ 22 มี.ค. 48 01:57:34 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ...น้องผู้หญิงคนนั้นหลงตัวเองไปป่าวคะ ทำไมถึงคิดว่าคนที่เข้าไปคุยด้วยต้องจีบเธอทุกคน... มีเพื่อนอย่างสุดเดชนี่ ไม่รู้ว่าจะดีใจหรือเสียใจดีนะคะ จากคุณ : แสงทอง - [ 22 มี.ค. 48 10:33:11 A:203.113.71.4 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 ใจเย็น ๆ ยังมีน่ารักกว่านี้..ที่เขียนมานี่ยังได้ไม่ถึงครึ่ง..กะว่ากึ่ง ๆ ของเรื่องแล้วค่อยหวาน..เผื่อคนอ่านจะได้ไม่เลี่ยนไงคับ ขอบคุณงับ ๆ ++++ พอรู้อะไรเป็นอะไรแล้วเลยทำอะไรไม่ค่อยถูก ที่กะไว้ตั้งแต่เมื่อคืนว่าวันนี้จะขอบคุณเสียให้จั๋งหนับแล้วแลกเบอร์โทรศัพท์ไว้คุยกันก็มีอันพังทะลาย เธอไม่ใช่น้องสาวของกุ้งแฟนของไอ้สุดเดช เธอเป็นใครก็ไม่รู้ที่ไม่รู้จักมาก่อน แต่เอ๊ะ! แล้วทำไมไอ้เดชถึงรู้ว่าเธอชื่อริน ทำไมมันถึงรู้ว่าเธอมีแฟนแล้ว ทำไม?.. โทรศัพท์รุ่นไม่มีกล้องไม่มีฟังก์ชั่นไม่มีอะไรเลยนอกจากตัวเลขและหน้าจอไว้โทรออกและรับเข้าจึงถูกใช้งานอีกครั้ง "เอ็งบอกข้ามาดี ๆ ว่าเธอเป็นใคร?" "อ้าว.." มันอุทานได้เสแสร้งมาก "เอ็งถึงได้รู้ว่าเธอชื่อรินและมีแฟนโคดดุ" "อ้าว.." "เอ็งจะอ้าวไปถึงดาวพลูโตเลยรึไง?" วางหูโทรศัพท์ด้วยข้อมูลที่เต็มหัว เธอเป็นรุ่นน้องต่างคณะที่มีแต่ใครก็ไม่รู้คนนี้โง่ไม่รู้จักคนเดียว(ก็คนเล่านี่แหละ) เธอเป็นดาวของมหาฯลัยรุ่นพี่รุ่นน้องรุมจีบตึม ใครก็รู้ว่าเธอชื่อริน ใครก็รู้ว่าเธอมีแฟนแล้ว แฟนของเธอเป็นเด็กนอกรั้ว..ขี่เก๋งคันงามไม่ซ้ำคันมารับไปกลับอยู่บ่อยๆ ใครก็รู้ว่าแฟนของเธอมีพ่อเป็นนักการเมืองที่ไม่ยอมให้ใครเหยียบหัวแม่เท้าของลูกรอดไปได้ ดังนั้นใครก็รู้ว่าไม่ควรไปยุ่งกับเธอ มีแต่ใครไม่รู้คนเดียวเท่านั้นที่โง่จริง ๆ (ก็คนเล่านี่แหละ) ยิ่งเล่ายิ่งซับซ้อนกลับมาเล่าสำนวนเดิมจะดีกว่า เรื่องก็เป็นประมาณว่าจากนั้นก็ได้เจอเธออีกหลายครั้ง แต่ไม่กล้าเข้าไปทักกลัวถูกตอกกลับหน้าหงายหน้าคว่ำหูแดงตะแคงข้างเดินอย่างเคย เพียงแต่จ้องมองเธอขณะนั่งอ่านหนังสือหรือยืนเหม่อมองฟ้าเท่าที่โอกาสจะอำนวย ด้วยอาการที่ถูกเรียกว่า "แอบ" หลบหลังต้นไม้มั่ง หลังป้าขายลูกชิ้นปิ้งมั่ง หลังนังเขียวลูกดกมั่ง จนวันสอบมาถึงก่อนปิดภาคนั่นแหละถึงได้กล้าตัดสินใจ ตัดสินใจที่จะเข้าไปคุยกับเธอ เธอที่กำลังนั่งซึมอยู่เพียงเดียวบนโต๊ะหินอ่อนใต้ต้นหูกวางหลังคณะ ซึมมากไปหน่อยจนน้ำตาไหลไม่รู้ตัว ข้อมูลที่ไอ้สุดเดชให้มาไม่บอกว่าทำไมเธอถึงไม่มีเพื่อนอยู่ข้าง ๆ เหมือนใครเขา ทำไมเธอไม่ยิ้มแย้มแจ่มใสเหมือนใครเขา ทำไมเธอจึงต้องชอบนั่งซึมเหม่อมองฟ้ามองเมฆมองโน่นมองนี่อยู่บ่อยๆ และยิ่งไม่ได้บอกเลยว่าเธอทำไมต้องร้องไห้ น้ำตาหญิงเป็นนำกรดกัดกินใจชายอย่างแท้จริง ดวงตาฉ่ำหวานแดงกร่ำนั้นแทบทำให้หัวอกสองศอกเกือบครึ่งยุบกร้วมสลายเป็นธุลีไปได้กับตา จึงเดินก้มหน้างุด ๆ ตรงเข้าไปอย่างตัดสินใจเด็ดขาดแล้วว่าเป็นไงก็เป็นไง หรือเป็นไงจะเป็นกันก็ให้มันรู้กันไป "คุณอีกแล้ว?" "ใช่..ผมอีกแล้ว" "มีอะไร?" "ไม่มี.." "แล้ว?" "แค่อยากมานั่งเป็นเพื่อน.." เธอนิ่ง..มองตรงมานิ่ง ๆ แต่น้ำตาของเธอไม่นิ่ง..ไหลออกมามากเสียกว่าเก่า "ขอบคุณ..แต่อย่าเสียเวลาเลย..มันไม่มีประโยชน์หรอก" "เวลาของผมเยอะ..ใช้ไปในเรื่องไม่มีประโยชน์ซะบ้างก็ดีอยู่เหมือนกัน.." เธอพยายามฝืนยิ้ม "เพื่อความปลอดภัยของคุณเองและของฉัน คุณไม่ควรจะมาวนเวียนอยู่ใกล้ฉันตลอดเวลาอย่างนี้.." "คุณรู้?" "ก็รู้..มีหลายคนแล้วที่พยายามอย่างคุณ..แต่ทุกคนก็ต้องจากไป.." "เพราะเขา?" "ใช่.." คำตอบนั้นทำให้ตัดสินใจลุกขึ้นยืน เดินออกมาเงียบ ๆ มองซ้ายขวา มองอยู่พักหนึ่งถึงได้เจอ ร้านไอติมอยู่นั่นเอง จากคุณ : รัน - [ 22 มี.ค. 48 13:28:34 A:61.91.211.186 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 ไอ้ติมสองโคนถูกถือติดมือมาขณะนั่งลงตรงข้ามเธอ มือหนึ่งถือไว้แล้วส่งเข้าปาก อีกมือหนึ่งถือไว้เฉย ๆ ไอ้ติมอร่อยเหมือนกันทั้งโลก คือหวานและก็เย็น จึงกินด้วยความเอร็ดอร่อย.. เธอมองดูเฉย ๆ กินหมดทั้งสองแท่งแล้วจึงเพิ่งรู้ว่าเธอมองอยู่ "อร่อยดี.." "บอกฉันทำไมไม่ทราบ?" "เหมือนกับที่คุณบอกเรื่องเขากับผมนั่นแหละ..บอกผมทำไมไม่ทราบ?" น้ำตาเธอเหือดแห้ง..ความสวยงามของวงหน้าที่ถูกออกแบบมาอย่างเยี่ยมยอดนั้นกลับมาสวยอย่างเดิม "คุณไม่เข้าใจ" "ไม่จำเป็นต้องเข้าใจ..ก็ผมไม่ได้ต้องการจะจีบคุณ.." สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปนิดเดียว..นี่ถ้าไม่สังเกตรับรองว่าไม่เห็น "ฉันดีใจที่ได้ยินอย่างงั้น.." "ผมดีใจเสียยิ่งกว่าอีก" ยกมือขึ้นเช็ดปากที่เปื้อนคราบไอ้ติม..เป็นปฏิกริยาตอบสนองเพื่อปกปิดการพูดปด "ยอมรับว่าแต่แรกตั้งใจอย่างนั้นจริง ๆ แต่พอรู้ว่าคุณมีแฟนแล้วผมก็เปลี่ยนใจ.." "ก็ควรจะเป็นอย่างงั้น.." "แต่เราก็เป็นเพื่อนกันได้.." "ฉันยังไม่เคยเห็นว่าหญิงกับชายจะเป็นเพื่อนกันได้จริง ๆ ซะที" "คุณจะได้เห็น ณ บัดนี้" เธอนั่งนิ่งอีกครู่..ลมร้อนพัดวูบผ่านผมระคอของเธอปลิวไสว..ไรผมระอยู่ที่แก้มขาวผ่องอมชมพูนั้น มีเพื่อนสวยอย่างนี้ใครจะอดใจไหว? ชักไม่แน่ใจที่ตนเองพูดไปซะแล้วสิ.. มองอย่างอื่นดีกว่า.. "ดีใจที่ได้คุยกันดี ๆ" เธอรวบหนังสือและสิ่งของที่วางอยู่บนโต๊ะ "ไม่ดีตรงที่คุณต้องรีบไป" "ก็ไม่เห็นคุณคุยอะไร" "จะให้คุยอะไรก็เราเพิ่งได้คุยกันจริง ๆ เป็นครั้งแรก" เธอถอนใจ สายตามีแววยิ้ม ๆ "คุณนี่กวนดี.." "ด่าหรือชม?" "แล้วแต่จะคิด.." "เราคงได้คุยกันอีก?" "ถ้าคุณเข้ามาคุยอย่างเมื่อกี๊ และถ้าคุณไม่กลัว..เอ่อ..เขา เราก็คงจะได้คุยกันอีก" ต่างคนต่างลุกขึ้นยืน.. "ถามสักอย่างได้ไหม?" "ทำไมฉันถึงร้องไห้?" "เปล่า..จะถามว่าเมื่อไรคุณจะเลิกร้องไห้?" คำตอบไม่มีสำหรับคำถามนั้น หรือจะพูดอีกทีว่าความเงียบคือคำตอบของคำถามนั้นก็คงไม่ผิด ผิดตรงที่ความเงียบนั้นติดมารบกวนจิตใจตลอดเวลา แม้แต่ตอนอาบน้ำ อาบน้ำไม่อร่อยเลย.. เฮ้อ.. จากคุณ : รัน - [ 22 มี.ค. 48 14:02:23 A:61.91.211.186 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16 วันเวลาผ่านไปอย่างร้อนรุ่ม ร้อนรุ่มเพราะอากาศร้อน..ร้อนรุ่มเพราะหัวใจร้อน ใจร้อนเพราะอยากจะเจอเธอ กว่าจะเปิดภาค..หลายวันเหลือเกิน วันว่างจึงไปไม่รู้จะไปไหน ตรงเข้ามหาฯ ลัยและไปนั่งอยู่ที่ม้าหินข้างริมน้ำ นั่งมองม้าหินข้าง ๆ ที่เธอเคยนั่ง ทำได้แค่นั้นเอง.. แสงอาทิตย์ยามบ่ายแผดเปรี้ยงสะท้อนผิวน้ำ มองจนแสบตาเลยหันไปมองสนามฟุตบอลแทน ไอระยับเต้นระยิบส่ายเอวส่ายหัวให้เห็นเป็นริ้ว ๆ ขึ้นมาจากสนามดิน เมื่อก่อนมีหญ้าปกคลุมตอนนี้มีแต่ฝุ่นและก็ทราย ลูกฟุตบอลยังนอนนิ่งอยู่ริมสนาม ชีวิตชีวาในมหาฯลัยหาได้ยากในช่วงปิดเทอม ลิบ ๆ โน่นนังเขียวที่ลูกยังไม่โตนอนให้นมลูกอยู่ใต้ร่มไม้ มันคงหิวกว่าทุกทีเพราะคงไม่มีใครมีแก่ใจจะหยิบยื่นเศษอาหารให้มันเหมือนวันเปิดเรียน นึกแล้วก็สงสาร และง่วงนอน เหงื่อซึมเต็มแผ่นหลังหลังจากกลับมาจากออกไปซื้อของที่ร้านค้าตรงข้ามมหาฯ ลัย นังเขียวกินจุมากและไม่รู้คุณค่าของหมูปิ้งที่มันกิน แทนที่จะค่อย ๆ เคี้ยวให้สมกับความอร่อยหอมหวานกลับงับ ๆ สองทีเกลี้ยงไม้ ขณะทำปากจุ๊ ๆ ให้มันค่อย ๆ กินก็ได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้น "ไม่น่าเชื่อ.." คุ้นหู..จดจำเสียงนี้ได้ตลอดชีวิต "คุณซื้อหมูเลี้ยงหมาเลยหรือนี่?" หันขวับกลับไปก็ต้องตะลึงตัวชา.. นางฟ้ามาปรากฎกายที่ตรงหน้าอย่างไงอย่างงั้น จากคุณ : รัน - [ 22 มี.ค. 48 14:28:06 A:61.91.211.186 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 อา รีบมาต่อนะครับ จากคุณ : คนผิดชื่อก้อง - [ 22 มี.ค. 48 15:40:03 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เสื้อยืดประหยัดผ้ากระชับทรวดทรงหญิงแรกรุ่นให้เด่นชัดจากพื้นหลังที่เจิดจ้าด้วยแสงตะวัน นี่ถ้าเธอมีปีกเธอคงเป็นนางฟ้าใส่เสื้อแขนกุดเป็นแม่นมั่น หน้าไม่แต่งแต้มสีสันแดงชมพูคิ้วเข้มวงโค้งนั้นเป็นสีธรรมชาติล้วน เหงื่อผุดซึมที่จอนผมและจมูกโด่งเล็ก.. เธอยิ้มเผยไรฟันขาวแจ่ม "ฉันเอง" หัวใจฟองฟูแทบจะพาให้ตัวลอยละล่อง นี่ล่ะหรือคนที่มีรัก..ทำให้หัวใจมีสุขได้ขนาดนี้เชียว? หูอื้อตาลายไปพักใหญ่...กว่าจะปลดยิ้มนั้นออกจากหัวใจของตัวเองได้ เธอยิ้มให้เราแล้ว.. เย้... คนที่ถูกคิดถึงอยู่ที่เวลาและนาทีถามเสียงใส "คุณต้องมาเลี้ยงหมาทุกวัน?" เปล่าซะหน่อย..แต่ตอบไปว่า "ครับ.." "ใจบุญดีจัง..หน้าไม่ให้เลยนะนี่" คงเห็นหน้าที่เสียไปเล็กน้อย เธอจึงหัวเราะ "ล้อเล่นน่ะ..มาทำอะไรคะวันนี้?" "ไม่รู้เหมือนกัน" "อ้าว.." "จริง ๆ แล้วมาเพราะอยากมา..ไม่รู้จะอยู่บ้านว่าง ๆ ไปทำไม" "เหมือนริน..เอ้อ..ฉันเลย..อยู่บ้านเบื่อจะตาย" "ผมรันครับ.." "ชื่อคล้ายกันดี" "ขอให้ดีอย่างว่า.." "ดีอย่างว่าน่ะดีอย่างไหน?" "อย่างไหนก็ได้ขอให้ดี.." เราเดินคุยกันไปยังริมสระน้ำ "วันนี้ว่างหรือครับ?" "เย็นไม่ว่าง..แต่ตอนนี้ว่าง" เย็นเธอคงมีนัด..ใจอยากถามแต่ปากไม่ถาม "แล้วทำไมถึงแวะมามหาฯลัย" "ไม่รู้จะไปไหน..เบื่อเดินห้าง เข้ามานั่งอ่านหนังสือในนี้ดีกว่า.." "ขยันจริง" "เปล่า..นิยายน่ะ.." "ไม่ยักรู้ว่าชอบอ่านนิยาย.." "อ่านหมดแหละ..ริน..เอ้อ.." "ตามสบายเถิดครับ" "รินชอบอ่านหนังสือ มีโลกส่วนตัวเงียบ ๆ" "ไม่น่าเชื่อ.." "ทำไม?" "คนอย่างคุณริน..ไม่มีเหตุผลที่ต้องทำอย่างงั้น" "ใครจะรู้เหตุผลของใครได้อย่างแท้จริง.." "นั่นสิ.." "เรียกรินเฉย ๆ ดีกว่า.." "ได้เลย" นับจากวันนั้นเราได้คุยกันแทบทุกวัน ทุกครั้งที่คุยต้องบอกกับตัวเองก่อนว่าต้องคุยในฐานะเพื่อน ยากนะ..แต่ทำได้.. โกหกตัวเองไปวัน ๆ ง่ายจะตาย ความรู้สึกที่ถูกกดลึกอยู่ใต้หัวใจเหนือม้ามเล็กน้อยนั้นนับวันจะบวมขึ้นราวมะเร็งร้าย มันอึดอัดคับข้องโป่งไปโป่งมาจนร่างกายผ่ายผอมซูบโทรม จนแม่ต้องเอ่ยทัก "ฟันผุหรือลูก..ถึงกินอะไรไม่ค่อยได้" "ปล่าวครับ" "ลิ้นเป็นแผลล่ะสิ..เอาน้ำตาลปี๊บป้ายซะสิลูก" ทุกวันที่ได้คุยกันเธอยังคงเว้นช่องว่างระหว่างกันไว้ได้ราวกับเอาไม้เมตรมาค้ำไว้ ไม่มีวันจะเข้าใกล้ได้มากกว่านี้ ถึงแม้จะเข้าได้..ก็ใครล่ะที่รีบถอยออกมาชนิดหายใจหายคอไม่ทัน ก็คนเล่านี่แหละ เหตุผลของการถอยไม่มีอะไรมากไปกว่าคำที่พ่อสอนก่อนตาย "หนึ่งอย่าเป็นหนี้ สองอย่าเป็นคนค้ำ สามอย่าไปซ้ำลูกเขาเมียใคร ชีวิตจะได้อยู่เย็นเป็นสุข.." เธอมีแฟนแล้ว.. ฉะนั้นเธอต้องมีเหตุผลในการที่เธอจะมีแฟน อย่างน้อยเธอก็ต้องรักเขาคนนั้น คงไม่มีใครโง่หรือบ้าพอที่จะให้คนที่ไม่รักมาเป็นแฟน เขาเองก็คงรักเธอ..ที่เคยได้ยินมาก็การันตีอยู่แล้วว่าทั้งรักทั้งหวงอย่างกะช้างหวงอ้อยที่เข้าปากเกือบถึงกระเพาะ หากไปพรากเขาหรือเธออกจากกันก็คงสร้างความทุกข์ยากให้กับเขามากพอที่จะเดือดร้อนมาถึงกะบาลของเราได้ อันนั้นไม่สำคัญเท่ากับว่าเราต้องให้เกียรติความรู้สึกของทั้งสองที่เขาร่วมกันปั้นร่วมกันสร้างมา อยู่ ๆ จะไปทำลายได้อย่างไร สุภาพพระบุหรุดเขาไม่ทำกัน จากคุณ : รัน - [ 22 มี.ค. 48 15:54:35 A:61.91.211.186 X: ]

ความคิดเห็นที่ 19 ทุกวันนี้เลยอยู่บ้านไม่ค่อยได้.. อยู่ได้ไงก็ร้อนตับจะแตกม้ามจะสุก ไม่ไปมหาฯลัยก็ต้องไปเดินเล่นกับเพื่อนเพื่อให้มีเรื่องอื่น ๆ เข้ามาในหัวซะบ้าง ไม่ได้ปล่อยให้มีแต่เรื่องของเธอ ที่ไหนได้..ไอ้จ้วงตอกเสียหน้าหงาย "เอ็งกำลังถูกแต่งตั้งให้เป็นกิ๊กเธอเข้าให้แล้วไม่รู้ตัวหรือไง..ไอ้โง่เอ๊ย" ประโยคนี้ทำเอาหัวใจตกวูบแทบล้มทั้งยืน "กิ๊ก!!" เป็นคำที่ฟังแล้วไม่ขึ้นหู เคยบอกตัวเองไว้เสียด้วยซ้ำว่าชาตินี้อย่าได้หวังว่าจะยอมไปเป็นกิ๊กใคร ที่ไหนได้กลับกลายเป็นไปแล้วอย่างไม่รู้ตัว.. ไม่รู้ตัวเลยจริง ๆ กิ๊ก..เป็นสัตว์ประเสริฐชนิดหนึ่ง ที่หน้าด้านหน้าทนเหนือสัตว์ยี่ห้ออื่น รับได้ทุกสภาวะไม่ว่าใครจะมาไม้ไหน เล่นได้ทุกบทบาทไม่ว่าจะบทเลิฟซีนหรือบทคนรับใช้ เป็นสัตว์ที่มีต่อมความรู้สึกตื้นไม่รับรู้และแยกแยะไม่ได้ว่าอันไหนจริงอันไหนปลอม เป็นสัตว์ที่มีต่อมศีลธรรมตันไม่รับรู้และแยกแยะว่าอันไหนควรอันไหนไม่ควร ใครเป็นกิ๊กต้องกลั้นใจตายสถานเดียว จะหลายสถานก็ได้ถ้าตายได้หลายครั้ง นั่นคือบทสรุปของกิ๊ก.. ของคนที่กำลังตกอยู่ในฐานะกิ๊ก น่าคลั่งใจให้ตายไปนักต่อนัก จากคุณ : รัน - [ 22 มี.ค. 48 16:22:29 A:61.91.211.186 X: ]

ความคิดเห็นที่ 20 กลับบ้านด้วยอาการซึมกะทือทั้งที่ไม่เคยเห็นนกถึดทือ คืนนั้นถึงกับจับไข้เนื้อตัวร้อนรุ่มครั่นเนื้อตัวจนต้องกินยา อย่าหาว่าเว่อเลยแต่เป็นอย่างนั้นจริง ๆ ที่เป็นอย่างนั้นจริง ๆ เพราะบอกตัวเองว่าต้องตัดใจจริง ๆ ตัดให้ได้จริง ๆ ไม่รกไม่รักมันแล้ว.. พอกันที!! ซึมได้ที่เพราะฤทธิยาและฤทธิไข้ กดโทรศัพท์ไปหาเธอเพื่อจะบอกถึงการตัดสินใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิต เธอไม่รับสาย..จำเป็นต้องโทรใหม่ ยังคงไม่รับสาย..งั้นก่อนนอนค่อยโทรอีกครั้ง ก่อนนอนโทรอีกครั้ง.. สัญญานดังจนสายเกือบหลุดเธอถึงได้รับ เที่ยงคืนครึ่งแล้วน่ะนี่ "รันเหรอคะ.." เสียงปนสะอื้น "รินเป็นไร?" "...." มีแต่เสียงร่ำไห้ เสียงนี้เป็นยางลบมะหัดสะจอรอหันการันย์ยอสามารถลบสิ่งที่ตั้งใจไว้นั้นได้จนหมดสิ้น "มีอะไรให้ผมช่วยได้บ้างไหม?" เธอตอบมาด้วยเสียงที่เกือบจะเหมือนปล่อยโฮ เรื่องคงร้ายแรงไม่เบา.. จากคุณ : รัน - [ 22 มี.ค. 48 16:39:42 A:61.91.211.186 X: ]

ความคิดเห็นที่ 21 รอๆ : O จากคุณ : คนผิดชื่อก้อง - [ 22 มี.ค. 48 16:48:55 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ใจเย็นนะครับเรื่องนี้ไม่ยาวอย่างที่คิด..ที่คิดไว้ก็เพียงว่าจะเล่าสั้น ๆ ให้อ่านเล่น ๆ เท่านั้น ฉะนั้นอย่าเพิ่งเบื่อกันไปเสียก่อนนางับ จากคุณ : รัน - [ 22 มี.ค. 48 17:16:08 A:61.91.211.186 X: ]

ความคิดเห็นที่ 23 รอด้วยคน อยากรู้ๆๆๆๆๆ จากคุณ : แอมส์ - [ 22 มี.ค. 48 19:52:03 A:202.129.2.4 X: ]

ความคิดเห็นที่ 24 ออกไปหาเพื่อนมานิดหน่อยแล้วค่อยกลับมาเล่าต่อ..ดีใจจังยังมีคนรอก็รีบเขียนต่อไป.. ขอบคุณคนที่รองับ +++++++ เสียงพูดทางโทรศัพท์จับใจความไม่ค่อยได้ การพูดไปร้องไห้ไปคงเป็นเรื่องถนัดของใครหลายคน แต่สำหรับรินแล้วคงไม่ถนัดเท่าไร ต้องถามย้ำหลายครั้งหลายหนว่าเป็นอะไร เธอถึงได้บอกออกมา "มีปัญหากันนิดหน่อย.." "แล้วทำไมต้องร้องไห้ขนาดนี้?" "ก็.." "ไม่อยากเล่าก็ได้.." "เปล่า..แค่ไม่อยากให้รู้" "งั้นหรือ?" ชักน้อยใจ "เขาเข้าใจรินผิด.." "ไม่ต้องเล่าหรอก.." "รินมีเขาคนเดียว..ไม่เคยมีใคร" คำพูดนี้เจ็บลึกดีเหลือเกิน "เขาคาดคั้นจะให้ยอมรับให้ได้..ทั้งที่รินไม่เคยคิดอะไรกับใครทั้งนั้น.." ยังจะย้ำอีก "เขาขอเลิกกับรินแล้ว.." แปลกที่คำนี้กลับไม่ทำให้รู้สึกดีขึ้น "เขาเป็นอย่างนี้ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน..แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งก่อน ๆ" "ไม่เหมือนยังไง" "รันอย่ารู้เลย" แง่ง... ขณะคุยนั้นนอนอยู่บนที่นอน.. ปลายเท้าเป็นหน้าต่างบานเล็กติดมุ้งลวด ผ้าม่านสีตะหมุ่ยสั่นไหวรับแรงลม เมฆบังดวงจันทร์อยู่ครึ่งลูก..ดูแล้วคล้ายภาพวาด ภาพวาดของเด็กป.1 สมกับบรรยากาศที่ไม่โรแมนติกเอาซะเลย วางหูไปด้วยหัวใจหน่วงหนัก มันหนักไปทั้งตัวและทั้งหัว ดูเหมือนไข้จะกลับ.. มึนและหมดแรง พาลน้ำตาจะไหลซะดื้อ ๆ "เขาบอกเรื่องนี้จะถึงคุณพ่อ" "คุณพ่อรินเป็นหนี้คุณพ่อของเขาหลายล้าน" "เขาเป็นคนช่วยผลัดผ่อนมาให้ตลอด" "รินไม่อยากให้คุณพ่อเดือดร้อน.." "รินจะทำอย่างไรดี?" เดินไปเดินมาในห้องท่ามกลางความมืดและแสงจันทร์กระป๋องลูกนั้น เดินจนต้องถามตัวเองว่าจะเดินทำไม จึงต้องทิ้งตัวลงนอน นอนเบา ๆ เพราะกลัวแม่ด่า รู้สึกเคืองตาจึงต้องต้องขยี้ ไม่ได้ร้องไห้มานานแค่ไหนแล้วนี่?? "รินไม่เคยรักเขา..ไม่เคยคิดจะรักคน ๆ นี้เลยจริงๆ" "รินรู้จักเขาเพราะคุณพ่อ.." "นับแต่นั้นรินก็ไม่เคยมีความสุขอีกเลย.." ความสงสารประดังขึ้นมาอีกครั้ง ผู้หญิงคนที่คิดถึงทุกวินาทีคนนี้ช่างอาภัพเสียจริง ทำไมไม่รู้จักไปชั่งน้าเพ็ญป้าแพรวเสียบ้าง ก่อนวางหูยังมีคำพูดเรียกน้ำตา "ขอบคุณมากนะ..รันเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของริน.." จากคุณ : รัน - [ 22 มี.ค. 48 21:12:34 A:61.91.137.220 X: ]

ความคิดเห็นที่ 25 เคยคุยกันครั้งหนึ่งวันไหนจำไม่ได้ ว่า"รัน"แปลว่าวิ่งแล้ว "ริน" แปลว่าอะไร เธอตอบว่าจะแปลว่าอะไรนอกจากรินน้ำ "น่าจะแปลว่าหายใจรวยรินมากกว่า" "ฟังเหมือนใกล้ตาย" "งั้นแปลว่ารินเหล้า..ดูมีชีวิตชีวาขึ้นหน่อย..เวลาเมางี้หนุกจะตาย.." "หรือไม่ก็แปลว่าน้ำตารินรดหัวเข่า" "ทำไมแปลยังงั้น เศร้าไปมั๊ง" "ความเศร้าไม่มีมากไม่มีน้อย..ถ้าเศร้าก็ถือว่าเศร้า..เศร้าแล้วจะให้หัวเราะได้ยังไง?" "เปลี่ยนเรื่องดีกว่า.." มาถึงตอนนี้ถึงได้รู้ว่าความหมายของเธอแปลว่าอะไร เธอเศร้ามาตลอด..เหม่อทุกครั้งที่ควบคุมตัวเองไม่ได้ ความสวยของเธอถูกจำกัดไว้เพียงแค่คำว่า "รินกลัวพ่อเดือดร้อน" ใครล่ะจะไม่เศร้า บางครั้งเมื่อได้นั่งทานข้าวด้วยกัน.. เธอกินน้อยจนผิดสังเกต มุกแม่เลยถูกนำมาใช้ "ฟันผุ?" "เปล่า?" "งั้นลิ้นเป็นแผล ต้องเอาน้ำตาปี๊บมาป้าย" เธอทำหน้าแปลกใจ "หายแน่เหรอ?" "ไม่รุ..แต่อร่อยดี" เธอยิ้ม "มีอะไรไม่บอกกันบ้าง..ผมอาจช่วยได้" "อะไร?" "ที่ทำให้รินกินไม่ได้นอนไม่หลับอยู่อย่างนี้.." "โอย..ใครบอกว่าไม่หลับ..หัวถึงหมอนก็หลับปุ๋ย" "แสดงว่าไม่ยอมบอก?" "มีอะไรหลายๆ อย่างที่บางครั้ง บอกเล่าออกมาแล้วไร้ประโยชน์" "ทำไม?" "ไม่มีใครจะช่วยได้ จะพูดออกมาทำให้เสียเวลา" "ยอมเสียเวลาในเรื่องพวกนี้ซะบ้าง บางครั้งอาจจะทำให้ชีวิตเราดีขึ้น.." "จริงเหรอ?" "ลองดูสิ.." "เรียกเก็บตังค์เถอะ รินต้องไปแล้ว" เป็นซะงั้น จากคุณ : รัน - [ 22 มี.ค. 48 21:44:50 A:61.91.137.220 X: ]

ความคิดเห็นที่ 26 พระอาทิตย์โชว์ยิ้มให้เห็นจะ ๆ คาตา เวลาที่ผ่านมาทั้งคืนทำให้พบคำตอบของตัวเอง จะช่วยอะไรเธอได้นอกเสียจากช่วยให้เธอสมหวัง คำพูดสุดท้ายของเธอยังคงอยู่ "รินจะยอมให้เขาเลิกกับรินไม่ได้.." สิ่งที่ทำได้ก็คือช่วยเธอ จะช่วยอย่างไรค่อยว่ากัน ใครเคยตกอยู่ในสภาพเช่นนี้บ้าง รักหมดหัวใจ..แต่ต้องปล่อยเธอไปตามทาง ดาวจะโคจรบรรจบฟ้า..ดินไม่ควรไปกั้นขวาง ชีวิตถูกกำหนดเส้นทาง..จากอะไรบางอย่างที่กำหนดไว้แล้ว อะไรบางอย่างที่กำหนดให้เราต้องเดินบนทางที่ขนานกัน ขอถาม อะไรฟะ? เราได้พบกันในเย็นวันนั้น เธอตาบวม..คนสวยตาบวมก็ยังสวย ร้านไอติมเลขเจ็ดเป็นที่รองรับเรื่องราวของเรา คำถามแรกที่ยิงตรงประเด็น.. "แน่ใจหรือในสิ่งที่รินทำ" เธอตักไอติมสีชมพูค้างไว้ แล้วหย่อนลงไปในถ้วยอีกครั้ง ย้ำด้วยการจ้ำ ๆ ช้อนลงไปในก้อนไอ้ติมจนเละเทะ น่ากินตรงไหนนั่น? "แล้วจะให้ทำอย่างไร?" "เมื่อไม่รักก็ไม่รัก..ทำไมต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ทำผิด" "จะอธิบายให้ใครเข้าใจได้ในความจำเป็น" "นี่มันยุคไหนแล้ว..เรื่องพวกนี้ก็เป็นมีแต่ในนิยาย" "มีนิยายเรื่องไหนที่ใครทนเห็นครอบครัวล้มละลายได้ไปต่อหน้าต่อตา.." "แสดงว่าตัดสินใจแล้ว?" "ใช่.." การกินไอ้ติมที่รสชาติเดียวกันทั้งโลกในครั้งนี้จึงไม่อร่อยเท่าที่ควร จากคุณ : รัน - [ 22 มี.ค. 48 22:55:36 A:61.91.137.179 X: ]

ความคิดเห็นที่ 27 ง่วงซะแล้ว..ไม่แคล้วต้องขอไปนอน..ที่แน่นอนก็คือเรื่องนี้ไม่ยาว..จะมีใครเล่าที่จะเชื่อ..เชื่อไม่เชื่อก็ขออย่าเบื่อเสียก่อน.. ง่วงจริง ๆ ครับ..พรุ่งนี้ป๊ะกันใหม่ หวัดดีงับ จากคุณ : รัน - [ 22 มี.ค. 48 23:04:18 A:61.91.137.179 X: ]

ความคิดเห็นที่ 28 โอ๊ยยยยยยยยยยย อารมณ์ค้างง ไม่ย้อมมมมมมมม ไม่ยอม มาเร็วๆ สิคะ หู่ย รู้งี้น่าจะรอให้จบก่อน 555+ จากคุณ : ฌ.กะเฌอ - [ 23 มี.ค. 48 00:35:27 A:61.90.29.133 X: ]

ความคิดเห็นที่ 29 รอมาต่อ กิกิ จากคุณ : คนผิดชื่อก้อง - [ 23 มี.ค. 48 10:42:18 ]

ความคิดเห็นที่ 30 สาวน้อยเชียร์ไอ้ติมแต่งตัวหน้าเอ็นดูเข้ามาทักทายเราสองคนด้วยคำถามเหมือนกับทุกครั้งว่า "ไอ้ติมอร่อยไหมคะ?" ทำให้การสนทนาของเราสะดุดความเงียบลงเล็กน้อย เมื่อตอบกลับไปว่าอร่อย(ก็ได้)แล้วเราก็เงียบกันต่อ สิ่งที่อยู่ในหัวใจของเราทั้งสองหนักอึ้งเกินกว่าจะทยอยเอาออกมาง่าย ๆ ไม่รู้หรอกว่าเธอคิดอย่างไร แต่รู้ว่าตัวเองคิดอย่างไร เฉือนเนื้อทิ้งกันไปสด ๆ คงจะเจ็บปวดน้อยกว่า "วันนี้ลองคุยกับเขาใหม่หรือยัง?" ในที่สุดก็ต้องทำลายความเงียบขึ้นเอง "ยังค่ะ" "ทำไมครับ?" "เขาไม่รับสาย" "คงยังไม่หายโกรธ" เธอพยักหน้า หลบสายตาไปที่ถ้วยไอ้ติมที่เละเทะถ้วยนั้นต่อไป "จะบอกผมไม่ได้เหรอว่า..เขาเข้าใจผิดเรื่องอะไร ถึงได้โกรธขนาดนี้?" "ก็หึงหวง" "ไปทำอะไรให้เขาหึงหวง?" "มีแมสเสดเข้ามาที่เครื่อง" "จากใคร?" "เพื่อนเก่า" "เพื่อน?" เธอมองหน้า..แววตาระริกเหมือนจะตัดสินใจ "ก็ได้..บอกรันก็ได้..เขาเป็นแฟนเก่าของริน" "ว่าแล้ว.." อุทานได้แค่นั้นก็ต้องเงียบไป ระหว่างนั้นก็สงสัยว่าตัวเองเป็นตัวอะไรกันแน่ในละครน้ำหอมเรื่องนี้ เธอมีทั้งแฟนเก่าและแฟนใหม่ ไอ้เรามันก็แค่ "กิ๊ก" ของเธอเท่านั้น ไอ้ติมไม่อร่อยเลยจริง ๆ "เขาส่งข้อความมาว่าอะไร?" "ยังรักและรอเสมอ" "เป็นผมเห็นข้อความนี้ในมือถือแฟนก็คงโกรธเหมือนกัน" "แต่รินไม่ได้มีอะไรกับเขาแล้วจริง ๆ" "ใครจะเชื่อ" "แม้แต่รันก็ไม่เชื่อหรือ?" คำถามนี้เธอถามเหมือนจะจริงจังจนต้องมองตาของเธอ แหะ..แค่ดูเหมือนเท่านั้น "ถึงแม้ผมจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ไม่มีประโยชน์อะไรไม่ใช่หรือ?" สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปวูบหนึ่ง.. เธอคงคิดได้ว่าคนที่ไม่เกี่ยวข้องก็คือคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าเธอนี่แหละ "รินเชื่อว่าเขารักรินไหมครับ?" "แฟนเก่า?" "ไม่ใช่..คนที่กำลังมีปัญหาอยู่นี่แหละ" "ไม่รู้.." "อ้าว" "เขาดูเหมือนว่ารัก รักมาก..แต่เมื่อเขาโกรธและไม่ได้ดังใจ..บางครั้งดูเหมือนเขาจะเกลียดรินเสียด้วยซ้ำ" "แต่รินไม่ได้รักเขา?" "ใช่..รินไม่ได้รักเขาเลย" "แล้วแฟนเก่า?" เธออึ้ง.. "เรื่องมันจบไปแล้ว..เราคุยกันจนเข้าใจ.." "รินรักเขาไหม?" เธอพยักหน้า.. "แล้วผมล่ะ..รินรักผมไหม?" คำถามสุดท้ายไม่ได้พูดออกไป มันดังก้องตุงไปตุงมาอยู่ในหัวใจ อยากรู้เหลือเกินว่าเธอรู้สึกต่อเราอย่างไร แค่เพื่อนคนหนึ่งจริง ๆ ? "รันไม่เคยมีแฟนบ้างเหรอ?" อยู่ ๆ เธอก็ยิงคำถามนี้มาจนหลบไม่ทัน "โอย..เยอะแยะ" ต้องยกมือป้ายปากเพื่อปกปิดอาการโกหกเหมือนเช่นทุกครั้ง "ทุกวันนี้ก็ยังมีอยู่?" "อือม์".. "ไม่เห็นแนะนำให้รู้จักบ้างเลย..เธอไม่ว่าเอาเหรอที่มาคุยกับรินบ่อย ๆ" "คนนี้เขาแฟร์มากครับ..เราเข้าใจกันดี" "น่าอิจฉาจริง ๆ" การโกหกหลอกลวงเป็นเรื่องที่ทุกศาสนาห้ามไว้ แต่จะทำอย่างไรในเมื่อสถานการณ์มันบังคับถึงขนาดนี้ ถึงแม้จะผิดศีลจนตกนรกก็ต้องจำยอม เพื่อหวังให้เธอสบายใจในการที่จะทำอะไรตามที่ตั้งใจ การโกหกเพื่อให้ทุกอย่างมันดีขึ้นอย่างนี้.. ขอขุมที่สี่แล้วกันนะครับ ซ้าทุ.. จากคุณ : รัน - [ 23 มี.ค. 48 12:28:13 A:61.91.80.96 X: ]

ความคิดเห็นที่ 31 การที่จะช่วยเธอนั้นคงต้องมีคำแนะนำที่ดีให้เธอ คำแนะนำที่ดีที่นอนคิดมาทั้งคืนยังไม่ได้ถูกพูดออกมา บางทีอารมณ์มันก็ไม่ให้..ผู้หญิงคนที่อยู่ตรงหน้าเธอไม่ได้รักเราเลย ทั้งที่เรารักเธอมากมาย..มากมายเกินกว่าจะบรรยาย ก็มันเศร้าน่ะ..เศร้าขนาดนี้แล้วใครจะมีแก่ใจแนะนำอะไรออกมาได้ ขอทำใจสักพัก "วันนี้รันดูโทรม ๆ" ขอบคุณที่สังเกต "นอนน้อยก็ยังงี้แหละครับ" "เพราะริน?" "เปล่า.." รีบปฏิเสธ "ลองอ่านนิยายมั่งน่ะ..อ่านแล้วก็วางไม่ลง..เพลินดี" เธอพยักหน้ารับทราบ.. รับทราบการโกหกอีกครั้ง วันนี้โกหกเป็นครั้งที่เท่าไรแล้วนี่ เอาไปซื้อหวยคงถูก "แล้วรินคิดว่าจะทำอย่างไรต่อไป?" "รินยังไม่รู้เลย..คงจะคุยกันอีกครั้ง..ขอร้องเขา" "คิดว่าจะสำเร็จไหม?" "ไม่แน่ใจ..แต่รินจะพยายาม.." "เพื่อคุณพ่อ?" "ใช่" คำตอบนี้ทำให้เกือบจะแค่นหัวร่อออกมา มนุษย์กตัญญูอย่างนี้ยังมีอยู่ในโลกอีกหรือ? นี่ถ้าคุณพ่อของเธอขอให้เธอขายตัวเธอคงทำ? "เพี๊ยะ.." "รันตบหน้าตัวเองทำไม?" "แมลงน่ะ..มันมาเกาะที่แก้ม" จริง ๆ แล้วตบตัวเองเพื่อลงโทษในความคิดอุบาทว์นั้นต่างหาก "อย่างนี้ดีไหม?" แล้วในที่สุดวิธีที่ควรจะได้ผลก็ถูกพูดออกมา "รินโทรไปหาแฟนเก่า..อธิบายให้เขาเข้าใจ..แล้วขอให้เขาเคลียร์กับแฟนปัจจุบันของรินให้รู้เรื่อง" "เอาอย่างนั้นเลยหรือ?" "ก็น่าจะเป็นวิธีการเดียวที่จะทำให้เขาเชื่อว่ารินกับแฟนเก่าไม่มีอะไรแล้วจริง ๆ" "รินเกรงใจเขา.." "ถ้าหมายถึงแฟนเก่าล่ะก้อไม่ควรต้องเกรงใจ เขาเองต่างหากที่เป็นต้นเหตุของเรื่องนี้ อยู่ ๆ ก็ส่งข้อความนั้นมา" รินนิ่งเงียบ..คงจะตัดสินใจ "ถ้ารินไม่กล้าให้ผมคุยแทนให้ก็ได้..ผมเชื่อว่าแฟนเก่าของรินจะมีเหตุผลพอ" "เอาอย่างนั้นเลยหรือ?" เธออุทานออกมาอีกครั้งด้วยสีหน้าน่าสงสาร แฟนเก่าของรินชื่อพัฒน์ รับสายด้วยเสียงงงงวย "ผมไม่รู้ว่าจะทำให้มีปัญหาถึงขนาดนั้น" เมื่อรู้เรื่องเขาก็พูดประโยคนี้ออกมา "ผมเข้าใจ" โทรศัพท์ของรินอยู่ในมือผม มันแนบอยู่ที่แก้ม..กลิ่นหอมยังโชยเข้าจมูก อย่างน้อยก็ได้รู้สึกว่าแก้มเราแก้มเธอมาชนกันแล้วล่ะนะ โชคดีที่สุดแล้วนะนี่??? พัฒน์ขอเบอร์แฟนของรินไป เขายินดีที่จะช่วยเธอ ยังมีผู้ชายอย่างน้อยอีกหนึ่งคนที่ทำเพื่อเธอ หรือผู้ชายทุกคนพร้อมที่จะทำเพื่อเธอ? มีแต่เธอเท่านั้นที่ไม่ยอมทำเพื่อใคร นอกจากคุณพ่อของเธอคนเดียว?? ชักไม่แน่ใจ!! จากคุณ : รัน - [ 23 มี.ค. 48 12:53:35 A:61.91.80.96 X: ]

ความคิดเห็นที่ 32 พักเดียว..โทรศัพท์ของรินก็ดังขึ้น เธอมองที่หน้าจอ..ตกอกตกใจ "เขาโทรมา" "ก็รับสิครับ..คุณพัฒน์คงโทรไปคุยให้แล้ว" "เขาจะว่าอย่างไรล่ะนี่?" "จะรู้ได้อย่างไรถ้าไม่รับโทรศัพท์?" รินรับสาย.. สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปมาจนยากจะเดาถูก หลังวางหู..เธอทำตาแดง.. "เขาโกรธหนักขึ้น.." "อ้าว.." "เขาขอให้รินนัดพัฒน์มาให้เจอกับเขา..ตกลงกันให้รู้เรื่อง" "ก็ดีไม่ใช่หรือ?" "รินกลัว.." "กลัวอะไร?" "เขาไม่เหมือนคนอื่น เวลาโมโหเขาก็เหมือนอันธพาลคนหนึ่ง" "เขาคงไม่ถึงกับทำร้ายใครลองมัง" "รินกลัว.." "งั้นผมไปเป็นเพื่อน" "จะยิ่งไปกันใหญ่หรือเปล่า?" "งั้นผมจะดูอยู่ห่าง ๆ ว่าแต่ว่าคุณพัฒน์จะยอมไปหรือ?" "รินไม่รู้.." พัฒน์ไม่ยอมไป เขาขี้ขลาดเกินไป.. เขารักรินน้อยเกินไป.. "งั้นผมเป็นพัฒน์ให้เอง.." เธอทำตาลุก "เขาไม่เคยเห็นกันมาก่อนไม่ใช่หรือ?" "ใช่.." "งั้นโทรนัดเขาได้เลย.." "รัน.." "ไม่เป็นไรหรอก..ผมเล่นละครเก่งมานานแล้ว.." เธอมองหน้าผมนิ่ง ขบริมฝีปาก "ขอบคุณนะคะ.." "ไม่เป็นไร.." จากคุณ : รัน - [ 23 มี.ค. 48 13:02:21 A:61.91.80.96 X: ]

ความคิดเห็นที่ 33 ใกล้แล้วใกล้แล้ว..ใกล้จบแล้ว แหม..ไม่นึกว่าเรื่องแค่นี้จะเล่ายาวได้ขนาดนี้นะเนี่ย ยังมีใครตามอ่านอยู่หรือเปล่าครับ..ตอนนี้ขอรับประทานข้าวก่อน หิวววววววววววววว จากคุณ : รัน - [ 23 มี.ค. 48 13:03:36 A:61.91.80.96 X: ]

ความคิดเห็นที่ 34 อ่าว มาตามรีเฟรชอยู่เนี่ยค่ะ บังเอิญจิงๆ เข้ามาแล้วลงต่อพอดี 555+ ทานเร็วๆ นะคะ รออยู่ ๆ ๆ ๆ ๆ อิอิอิ ^.^ จากคุณ : ฌ.กะเฌอ - [ 23 มี.ค. 48 13:04:31 A:61.90.123.150 X: ]

ความคิดเห็นที่ 35 อ๋า... เป็นคำอุทานของคนไม่มีเวลาเขียน ต้องออกไปข้างนอกอีกแล้วครับ.. เย็นจะเข้ามาเล่าต่อ แต่ไม่รู้ว่าจะต่อที่กระทู้นี้เลยดีไหม? หรือจะให้ขึ้นใหม่จะดีกว่า ต้องถามเสียก่อนเพราะเกรงใจ จะดันกระทู้คนอื่นให้ตกไปเดี๋ยวใครเขาจะว่า ขอบคุณทุกคนที่ตามมาอ่านถึงตอนนี้นะคับ เย็นเจอกันงับ จากคุณ : รัน - [ 23 มี.ค. 48 14:29:00 A:61.91.80.96 X: ]

ความคิดเห็นที่ 36 เย็นนี้กี่โมงครับ รออ่านๆ จากคุณ : คนผิดชื่อก้อง - [ 23 มี.ค. 48 14:55:42 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ...มาตามเรื่องชาวบ้านอีกเช่นเคยคะ... มาต่ออีกนะคะ รออยู่ค่ะ จากคุณ : แสงทอง - [ 23 มี.ค. 48 19:32:58 A:203.113.71.4 X: ]

ความคิดเห็นที่ 38 ต่อกระทู้ใหม่นะครับ W3370358 งับ จากคุณ : รัน - [ 23 มี.ค. 48 21:44:06 A:61.90.4.83 X: ]

ความคิดเห็นที่ 39 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3370358/W3370358.html จากคุณ : เจียวต้าย (เจียวต้าย) - [ 27 มี.ค. 48 07:31:24 ]