ยินดีด้วย – Happy Together
ไม่มีใครหรอกที่รู้ว่า เวลาแห่งความเป็นและความตายเป็นอย่างไร มันเป็นเพียงแค่ช่วงเวลาสั้นๆที่คนมักจะไม่รู้สึกถึง เพราะเวลาเหล่านั้นมันอาจจะสั้นมาก อาจน้อยจนเราแทบจะมองไม่เห็นมันเลยก็ว่าได้...

และก็ไม่มีใครรู้หรอกว่าเวลานั้นมันจะยาวในช่วงของห้วงเวลาของ “น้ำ” ขณะที่เรากำลังจมน้ำอย่างไร้สติ เวลานั้นมันเหมือนมีอะไรบางอย่างที่ซ้อนเร้นอยู่อีกมิติหนึ่ง มาช่วยเราเอาไว้ ไม่ให้จมน้ำ แต่ก่อนที่เราจะพบกับอะไรบางอย่างในนั้น เรากำลังจะตายเพราะจมน้ำ และเรากำลังรอดเพราะเราขยับตัว ตัวของเราจะเจอกับอะไรบางอย่างในนั้นขึ้นอยู่กับว่า เราจะขยับตัวหรือกำลังจะตาย

แต่บางคนที่ไม่รู้จะต้องเผชิญกับมัน.....

“ช่วยด้วย ไอ้แมนจมน้ำ” พล เพื่อนสนิทของแมนที่กำลังจมน้ำอยู่ เรียกผองเพื่อนราวๆ 3-4 คน ที่กำลังนั่งรับประทานอาหารมื้อเที่ยงอยู่ใกล้ๆมาช่วย

“ช่วยข้าด้วย” ชายนามว่าแมน กำลังดิ่งสู่ห้วงวารีในแม่น้ำ

“จับไว้นะ” พลโยนเชือกให้แมนจับ ทว่าแมนนั้นจมน้ำในแม่น้ำไปเสียแล้ว แมนไม่อาจต้านกระแสน้ำที่กำลังไหลเชี่ยวไว้ได้ เขาหลับตาและตะเกียกตะกาย หาอากาศเพื่อมาหายใจให้ได้ เขาได้แต่ขึ้นๆลงๆ ราวกับปลาหมอที่กำลังหายใจอยู่

“ไอ้แมน” ผองเพื่อนเรียกชื่อเขาด้วยความอลหม่าน.......

แมนขณะนี้หลับตาปรือ เขาไม่อาจจะลืมตาได้ อะไร.....

“ฝุบ” มือ ใช่แล้ว เขาสัมผัสถึงมือของคน มือของใครกำลังมาจับแขนของเขา แล้วเขาก็กำลังจะหมดสติลง.....

“เธอเป็นใคร?” แมนลืมตาขึ้นมา เขาไม่รู้หรอกว่าตัวเขากำลังอยู่ในวารีที่กำลังเชี่ยวหลาก เขาสามารถหายใจได้ ภาพที่เขาเห็นคือร่างของผู้หญิงที่กำลังหันหลังให้เขา ผมยาวปลิวตามกระแสน้ำ ช่างสวยงามยิ่งนัก....

“ผิง” หญิงสาวตอบสั้นๆ ทว่าเขายังคงมองอยู่ไม่ห่าง...

หญิงสาวหันหน้ามาหาเขา ใบหน้าที่อ่อนโยน ผิวขาวเนียลดุจนางฟ้าในเทพนิยาย แต่ว่าทำไมจึงมาอยู่แบบนี้

“คุณกำลังจะตาย”

“ว่าไงนะ คุณผผู้หญิง.... ไม่สิ คุณผิง คุณพูดอะไร ผมจะตายได้ยังไง ก็ผมยืนอยู่นี้ ยังมีอากาศให้ผมหายใจอยู่นะ” แมนพยายามหาเหตุผลต่างๆนานาเพื่อพิสูจน์ให้หญิงสาวที่ชื่อผิงรู้ว่า ‘เขายังไม่ตาย’

“ฉันพูดไม่ผิดหรอกคะ หากคุณไม่ตาย แต่กำลังจะตาย คุณจะเห็นฉันและสามารถพูดกับฉันได้”

“อะไรนะ ผมอยู่ที่ไหนกันแน่” แมนเริ่มขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

“เวลาช่วงนี้ มีเพียงแต่คนที่ทำแบบเดียวกับคุณเท่านั้นที่จะทำได้ นี่คือห้วงมิติของน้ำคะ มันเป็นช่วงเวลาที่ยาวนานของสายน้ำ แต่เป็นช่วงที่สั้นของมนุษย์” หญิงสาวที่ชื่อผิงยังคงอธิบาย

“อะไรนะ แล้วคุณละเป็นใครกันแน่” ผิงยิ้ม

“ฉันเป็นภูติคะ ภูติแห่งสายน้ำของที่นี้ ฉันเกิดและตายที่นี้”

แมนแทบไม่เชื่อในสายตาของตนเอง เขามองผิงด้วยความทึ่ง

“คุณมีทางเดียวที่จะมีชีวิตอยู่ นั่นก็คือคุณจะต้องหาร่างที่แท้จริงของฉันให้เจอ” แล้วร่างของผิงก็หายไปกลายเป็นสายน้ำ ความมืดเริ่มปกคลุมไปทั่วมิติที่ผิงว่า....

“เฮ้คุณ อย่าล้อเล่นสิ ทำไมผมจะต้องหาตัวคุณด้วยละ”

“เพราะว่าคุณกำลังจะตายด้วยการจมน้ำ แต่ฉันสามารถช่วยชีวิตคุณได้ เพราะร่างของฉันสร้างขึ้นโดยสายน้ำ แต่มีเพียงที่เดียวในความมืดแห่งนี้ ที่มีร่างของฉันสถิตอยู่ และฉันก็อยู่ที่นั่นแล้ว”

“คุณอย่าตลกเลยนะ เปิดไฟให้ผมที” ไม่มีเสียงตอบรับใดๆทั้งสิ้น สรุปแล้วแมนจะหาตัวผิงเจอหรือไม่กัน.....

“ฉันจะบอกใบ้ให้ ฉันคือแสงสว่างท่ามกลางความมืดนี้ จงไปที่ที่มีแสง” สิ้นเสียงอีกครั้ง และจะไม่มีเป็นครั้งที่ 2

แมนเดินไปท่ามกลางความมืดทั้งปวง เขาไม่รู้ว่าจะไกลสักแค่ไหนถึงจะถึงที่แห่งนั้น แต่เขากำลังจะตาย หากเขาไม่ทำตามที่ผิงพูด ‘เขาก็จะตาย’

ดังนั้น หากเขาไม่ต้องการจะตาย เขาจะต้องหาให้เจอ

“ผิง ผิงอยู่ไหน” เขาตะโกนเรียกด้วยเสียงอันดังก้อง...... แต่ก็ไม่มีคนตอบ.....

แมนยังคงเดินต่อไปด้วยความท้อ......

ทางด้านนอก อีกมิติหนึ่ง

“แกนั่งคุยภาษาอะไร ปล่อยให้ไอ้แมนมันตกลงไป” เพื่อนสาวกำลังกล่าวโทษพล

“ก็จะไปรู้เหรอ อยู่ดีๆมันก็ตกลงไปเอง ข้ายังไม่ทันทำอะไรเลย” พล ชี้แจงสิ่งที่เกิดขึ้น

“หากแกไม่ทำ ไอ้แมนมันจะตกลงไปได้ยังไง”
....................

“ตึก” แมนหอบแฮ่ก ไม่ว่าไปทางไหนก็ไม่ชนกับอะไรเลย

แมนลุกขึ้นเดิน แม้ว่าเขาจะเหนื่อยแต่เขาจำเป็นต้องหา ไม่อย่างนั้นเขาก็จะต้องตาย

“ฟุ่บ” เขารู้สึกว่าความมืดเริ่มหนาขึ้น มองไม่เห็นอะไรเลย ขาด้านล่างก็เริ่มมองไม่เห็นแล้ว ร่างกายของแมนกำลังจะมองไม่เห็นอีกต่อไป.....

“อ๊ะ” แมนฉุดคิดขึ้น

“ทำไม... มืดขนาดนี้ทำไมเรายังมองเห็นตัวเองอยู่ละ” แมนตกใจกับสิ่งที่เกิด เขามองเห็นแขน ขา นิ้วมือและทุกสิ่งครบ

“ใช่แล้ว ผิง... เธออยู่ในจิตฉันใช่ไหม” และแล้ว แสงสว่างจึงเจิดจ้าขึ้น จากตัวของแมน....

ร่างของผิงลอยอยู่ท่ามกลางความมืด......

“ในที่สุดก็หาฉันเจอ อขบคุณนะแมน” ผิงร้องไห้น้ำตาเล็ด

“คนที่ผ่านๆมา ไม่มีใครเจอตัวฉันเลย แต่คุณเป็นคนเดียวที่เห็นตัวฉัน ขอบคุณ ขอบคุณมาก” แมนยิ้มให้และลูบหัวผิงที่สว่างอยู่

“ไม่เป็นไร ยินดีด้วยนะ.... อาวละตามสัญญาฉันหาเธอเจอแล้วละ”

“คะ แมนคะ... อะไรที่ส่องสว่างท่ามกลางความมืด”

“แสงสว่างยังไงละ” แมนยิ้มให้

“ถูกต้อง” และแล้วแสงสว่างจึงเริ่มกลบเกลื่อนความมืดมิดทั้งปวง ความมืดสีดำกำลังรวมอยู่ที่หนึ่ง แมนหลับตาลงและลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง

“ขอบคุณนะคะแมน ในที่สุดฉันก็คืนร่างมาหาผิงได้แล้ว”

“อะไรกันเนี่ย”

“ฉันกับยุย เป็นเพื่อนกันคะ เรา 2 ฉันถูกสร้างโดยน้ำแต่ยุยถูกสร้างจากไฟ เพราะหากร่างขาดสิ่งใดสิ่งหนึ่งไปก็จะสูญมลายไป แต่เรา 2 คนหากันไม่เจอ เพราะว่าฉันไม่เคยส่องแสง ให้ยุยกลายเป็นร่างจริงได้สักที ฉันจึงหาคนมาให้หาร่างจริงของฉันเพื่อส่องแสง ให้ยุยกลับมา”

แมนยังคงตกใจ “และคุณก็เป็นคนแรก ขอบคุณมาก” แล้วทั้ง 2 คนจึงค่อยๆหายไป

“ผิง” แมนเรียกชื่อของหญิงสาว

“ยินดีด้วยคะ คุณไม่ตายแล้ว”

“ยินดีด้วย” นั่นคือคำพูดสุดท้ายที่แมนได้ยินจากปากของผิงและยุย........
..............
“เฮ้ยไอ้แมน เป็นอะไรหรือเปล่า” แมนค่อยๆลืมตาขึ้นมา เห็นเหล่าผองเพื่อนที่มาเที่ยวป่าด้วยกันก็ดีใจ

แมนยิ้ม และหวังว่าสักวันหนึ่งจะได้เจอกับผิงและยุยอีกเป็นครั้งที่ 2 วันนั้นแมนคงจะพูดคำว่า “ยินดีด้วย” ให้ผิงได้ยินเสียที ยินดีด้วยนะ....ผิง.....
“ยินดีด้วย”
(จบ)
13: 45:10 6/12/47
คำขอบคุณสำหรับพ่อ
คำอวยพรจากแม่
คำที่ทุกคนบอกแล้วเราตื้นตัน
“ยินดีด้วย”....................