ฉันเคยแอบชอบใครคนหนึ่ง เมื่อตอนที่ฉันอยู่ ป.5 ฉันไม่รู้ว่า เขาเรียกว่า ชอบ หรือ แค่แอบปลื้มกันแน่
แต่ความรู้สึกนั้นมันก็อยู่แค่ปีเดียว ก่อนที่จะจางหายไป แต่ถ้ามีใครมาสะกิด ล่ะก็ ฉันก็จะเริ่มกลับมาคิดอีกครั้ง จนมาบัดนี้ มันผ่านมาหลายปีแล้วล่ะ ป.5. ป.6 ม.1 ม.2 ม.3 ม.4 ม.5..... 7 ปีได้แล้ว มันนานซะจนฉันไม่คิดถึงอีกแล้ว แทบจะลืม หรือ ว่าลืมสนิทกันนะ ฉันเลิกสนใจ เขาตั้งแต่เมื่อไร ? นี่ก็คือคำถาม แต่ฉันก็ไม่มีคำตอบให้หรอกนะ เพราะว่า มันไม่รู้จริงๆ
พอมาม.1 ฉันก็พบว่า อืม!! เขาหายไปแล้วแหละ จากไปแล้วแหละ เราไม่คิดถึงอีกเลย
พอมา ม.2 ฉันเริ่มที่หันไปสนใจคนอื่น แม้ว่า มันจะผิดหลักเกณท์ทางธรรมชาติ ที่ว่า ผู้หญิงควรจะคู่กับผู้ชาย
ฉันว่า บางครั้ง กฎเกณฑ์มันก็เป็นอะไรที่น่าเบื่อสำหรับชีวิต ขอแค่เราไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน การแหกกฎเกณฑ์ของเรามันก็ไม่ผิดไม่ใช่เหรอ
ฉันเริ่มดู เริ่มมอง หาใครสักคนจะทำให้ฉันแอบชอบ
ฉันจำได้เลยว่า ตอนม.ต้น ฉันแอบชอบหลายคนมาก แต่มันก็แค่นั้นไง แค่การแอบชอบ ตอนนั้น มันคงเรียกว่าปลื้มแหละ มันไม่ได้ทำให้ฉันทุกข์ใจตรงไหนเลย มันทำให้ฉันรู้สึกสนุกมากกว่า มีความสุขมากกว่า อย่างน้อยฉันก็ยังได้รู้สึกว่า ฉันยังมีอะไรที่ค้ำใจฉันไว้ มีอะไรให้ฉันคิดถึง ในยามที่ฉันเหงา มีอะไรที่ทำให้ฉันรู้สึก
เวลาที่มอง ทำให้ฉันรู้สึกว่าอย่างน้อย ตอนนี้ฉันก็ไม่ได้อยู่คนเดียวบนโลกที่ดูเบื่อหน่าย
แต่พอ มาม .4 คนที่ฉันแอบปลื้มแอบชอบ เริ่มหายไป ไม่รู้ว่าหายไปไหน หายไปจากโรงเรียน หรือ หายไปจากความรู้สึกกันแน่
แต่คราวนี้ ฉันพบใครคนหนึ่ง “เธอ” ฉันรู้สึกว่า เมื่อใดที่คิดถึงเธอ ฉันรู้สึกว่าหัวใจมัน เหมือนมีน้ำ มาหล่อเลี้ยง
ฉันพูดได้เลยว่า “ ฉันไม่ได้รักเธอ” เพราะว่าฉันไม่เคยคิดจะใช้ คำว่ารัก กับคนที่เราแอบชอบ
ฉันขอเลือกแค่คำว่า ปลื้ม ชอบ ชอบจริงๆ ชอบมาก ชอบมากๆๆ ชอบมากมาย.......... เท่านั้นพอ
ฉันพยามยามที่จะให้เขารู้จักฉัน มันดูยากนะ แต่สำหรับฉัน มันไม่ใช่เรื่องที่ดูยากเย็นอะไรเลย หรือว่า มันไม่น่าเบื่อเลยซักนิด ฉันว่ามันท้าทายดีออก ในการที่จะหาวิธีอะไรซักอย่าง ให้คนคนนั้นเขามารู้จักเรา ด้วยตัวเราเอง
มันทำให้เรารู้จักวางแผน ใช้สมองความคิด ถึงแม้ว่า จะเห็นว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระก็ตามที ฉันเริ่มซึบซับ ชื่อของเธอ เข้าไปทีละนิด ทีละนิด พูดชื่อเธอบ่อยๆ แปลกดีนะ การที่คนๆหนึ่งแทบจะไม่รู้จักอีกคนๆหนึ่ง แต่พอเห็นแค่แว๊บหนึ่ง เห็นแค่หน้าตา และแค่รู้จักชื่อ มันก็ทำให้คนเรา ชอบได้ แปลกจริงๆ
ฉันเริ่มเจอเธอ ทักทายบ้างเล็กน้อย ตามมารยาท ของคนรู้จัก ถึงแม้ว่า อยากจะพูดคุยกับเธาในเรื่องอื่นก็ตาม
พูดจริงๆ ถ้าถามว่าจะให้ฉันจีบเธอไหม ฉันก็บอกเลยว่าไม่ !! เพราะฉันไม่รู้จักเธอจริงๆ ไม่รู้จักนิสัย ไม่รู้จักว่าเธอเป็นอย่างไร และที่สำคัญ เธอจะเข้ากับฉันได้ไหม ฉันกลัวจริงๆ แต่ทำไมฉันถึงบอกว่าชอบเธอ คำตอบ ฉันก็ไม่รู้จริงๆ
กาลเวลาเขาว่ากันว่า เป็นวิธีพิสูจน์ใจคนเหมือนกันนะ กาลเวลาและระยะทางเป็นอะไรที่คนที่มีความรัก หรือคนที่มีแฟนมันจะหวาดกลัว
เพราะสิ่งนี้มันไม่มี ระบบ ไม่มี กฏเกณฑ์ที่แน่นอน มันอยู่ที่ใจของคนว่าจะวางกฎเกณฑ์ และจะเชื่อกฎเกณฑ์นั้นว่ายังไง จะเชื่อยังไง และจะทำให้มันเป็นยังไงต่างหาก
แต่สำหรับฉันตอนนี้ ไม่รู้ว่าทำไม ฉันรู้สึกว่าเธอเริ่มไม่ใช่คนสำคัญของฉันแล้ว เพราะกาลเวลา งั้นหรือ ที่ทำให้หัวใจเราเปลี่ยน หรือว่า ระยะทางที่ทำให้ฉันไม่เห็นเธอ ฉันถึงลืมไปได้ หรือ เพราะหัวใจที่อ่อนแอ ที่รู้ว่าตัวเองหมดหวังกันแน่ หรือ เพราะหัวใจที่หวั่นไหว เผลอไปมีใครอีกคนเข้ามา ตัวฉันเองตอนนี้ก็หาคำตอบไม่ได้จริงๆ
แต่ฉันก็รู้ว่าอย่างน้อย ความนึกคิดคำนึงหา ในส่วนเสี้ยวเล็กๆ ของหัวใจฉันยังคง “คิดถึง” เธอเสมอ