http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3299704/W3299704.html
ตอนที่แล้ว
============
ลมริมแม่น้ำปะทะจนเสื้อผ้าเก่า ๆ สกปรกมอมแมมของเธอลู่ติดกาย หญิงสาวยืนมองฟ้ากว้างด้วยสายตาเลื่อนลอย เธอกินไม่ได้นอนไม่หลับมาหลายวันหลายคืน ร่างกายซูบผอมลงไปมาก หน้าตาซีดเซียว หมองคล้ำและเต็มไปด้วยความทุกข์ระทมแสนสาหัส แววตาเศร้าหมองนั้นมีน้ำตาคลอหน่วยอยู่ตลอดเวลา ดวงตาแดงช้ำและบวมเปล่ง ผมเผ้ารุงรังที่ไม่ได้รับความใส่ใจ ความเสียใจที่เธอได้รับจากการสูญเสียสามีที่แสนดีและลูกสาวตัวน้อย ทำให้เธอไม่อาจทำใจยอมรับได้เลย พยายามเที่ยวตามหา แต่ไม่ว่าจะหาอย่างไร ก็หาไม่พบ เหมือนฟ้ากลั่นแกล้งให้ต้องจากกันชั่วนิรันดร์
ดวงตาเศร้า ๆ มองกระแสน้ำอันเชี่ยวกรากตรงหน้า สายน้ำที่พัดพรากสามีและลูกสาวของเธอจากไป จากไปอย่างไม่มีวันกลับ
รอด้วยนะ
ข้าจะตามไปเดี๋ยวนี้
เธอยกมือขึ้นป้ายน้ำตาข้างแก้มเป็นครั้งสุดท้าย
เราจะได้อยู่ด้วยกันอีก ข้ายังไม่มีโอกาสตอบแทนความดีของท่านที่มีต่อข้ามาตลอดเลย รอข้านะ จบประโยคนั้นเธอกำลังจะกระโดดลงแม่น้ำแห่งความพลัดพราก แต่ทว่ามีมือน้อย ๆ มาจับแขนของเธอไว้
ท่านทำอะไรอยู่หรอ เสียงเล็ก ๆ ของเด็กชายถามขึ้น พร้อมแววตาฉงนเต็มที่
เธอหันมามอง เห็นเด็กชายหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูยืนเอียงคอมองอยู่อย่างสงสัย
ท่านเห็นกระรอกน้อยวิ่งผ่านมาทางนี้บ้างหรือเปล่า แววตาสดใสของเด็กชายตัวน้อยจ้องมองเธอ
ตัวประมาณขนาดนี้นะ สีน้ำตาล ขนฟู ๆ เด็กชายอธิบายเสียงเจื้อยแจ้ว พร้อมทำท่าทำทางประกอบ
ข้าตามหามันมาหลายวันแล้วล่ะ ท่านเห็นบ้างมั้ย
เธอมองเจ้าหนูด้วยความงุนงง
ท่านว่างมั้ย ช่วยข้าตามหากระรอกน้อยหน่อย นะ นะ ฝ่ายถูกถามยังไม่ทันตอบอะไรเลย แต่ถูกสองมือเล็กลากไปซะแล้ว
ข้าเป็นห่วงมันมากเลย มันไม่สบายอยู่ด้วยนะ
ข้าจะลงไปหาในแม่น้ำให้นะ เธอรั้งมือเด็กชายไว้ แล้วเดินกลับไปหาแม่น้ำ
ไม่เอา กระรอกไม่ลงไปทำอะไรในแม่น้ำหรอก ไปหาทางโน้นเถอะ เจ้าหนูดึงมือของเธอเดินเข้าไปในป่า
ท่านหิวมั้ย ทานผลไม้ก่อนนะ เด็กชายหยิบผลไม้ลูกสีส้มออกมาจากกระเป๋าผ้าแล้วยื่นส่งให้ เดินไปตลอดทางก็ถามโน่นถามนี่ไปเรื่อย
ท่านเล่นเป็นเพื่อนข้าได้มั้ย ไม่มีใครเล่นกับข้าเลย เด็ก ๆ วัยเดียวกันกับเขามีแต่พวกชอบเล่นชกต่อยกันรุนแรง เขาไม่เคยรู้สึกชอบการเล่นแบบนั้นเลย
ข้าแก่แล้ว เล่นไม่ไหวหรอก เธอปฏิเสธ
ไม่แก่หรอก ข้าว่าถ้าท่านดูแลตัวเองดีดี ท่านต้องสวยมาก ๆ นะ เด็กชายหันมาพิจารณาใบหน้าหมอง ๆ ของคนข้าง ๆ
ที่สำคัญท่านอย่าทำหน้าแก่ ทำหน้าใหม่เร็วเข้า
เธออดหัวเราะออกมาไม่ได้ในคำพูดคำจาของเด็กน้อย
ทำยังไงให้ไม่แก่ได้ล่ะ
ทำตามข้านะ เด็กชายฉีกยิ้มเต็มที่ จนตาหยี
หญิงสาวยิ้มออกเป็นครั้งแรก ความอ่อนโยน ความสดใสน่ารักของเด็กชายตัวน้อยทำให้เธอรู้สึกดี เหมือนมีกำลังใจขึ้นมาอย่างประหลาด ว่าเธอต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปและไม่ย่อท้อต่อโชคชะตา
เรามาเล่นหาสมุนไพรกันนะ เธอเริ่มนึกสนุกขึ้นมาบ้างแล้ว อยากใช้ความรู้ที่พอมีอยู่ให้เป็นประโยชน์
หลังจากนั้นชีวิตที่เงียบเหงาและหมดหวังของเธอ ก็มีเด็กชายตัวน้อยมาสร้างความป่วนความร่าเริงและมีชีวิตขึ้นมาอีกครั้ง เธอได้เรียนรู้ว่า ในโลกนี้มีสิ่งมากมายที่ต้องทำ เธอควรมีความรักให้กับทุกสิ่งที่พบเจอไม่จำกัดว่าต้องเป็นคนที่เธอรักเท่านั้น
มายน่ารี่จ้องมองบุตรชายของหัวหน้าโจรใหญ่ ความทรงจำดีดีเกี่ยวกับตัวเขายังฉายชัดในความทรงจำที่ไม่อาจลืมเลือนได้เลย บัดนี้เด็กชายตัวน้อย ๆ แสนซนที่เธอเคยเจอในวันนั้นเติบใหญ่เป็นหนุ่มหล่อ และเต็มไปด้วยจิตใจอันงดงาม หากวันนั้นเด็กชายตัวน้อยไม่บังเอิญมาเจอกัน ชีวิตของเธอคงดิ่งลงแม่น้ำอย่างที่ตั้งใจอำลาจากโลกนี้ไปตั้งนานแล้ว เพราะความน่ารักร่าเริงยิ้มแย้มแจ่มใสน่าเอ็นดูของเด็กชายตัวน้อยในวันนั้น ทำให้เธอมีชีวิตอยู่จนถึงทุกวันนี้
หญิงมีอายุรู้สึกใจหาย ถึงเวลาที่ต้องจากกันแล้ว แม้ในใจจะไม่อยากให้จากไปเลย แต่ก็รู้ดีว่าทั้งสองต้องไป ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะมีโอกาสได้พบกันอีก หรืออาจเป็นการจากกันตลอดชีวิต
ท่านต้องดูแลตัวเองให้มาก ๆ นะ ซีนิธบอกหญิงมีอายุด้วยความห่วงใย
มายนารี่พยักหน้าช้า ๆ สีหน้าเต็มไปด้วยความอาลัยอาวร
เจ้าก็เหมือนกันนะ ซีนิธ มืออันหยาบกร้านของวัยที่ล่วงเลยสัมผัสแก้มเด็กหนุ่มเบา ๆ ด้วยความรักใคร่ น้ำตาอุ่น ๆ รื้นขึ้นมาคลอดวงตาสีหม่นของเธอไว้
บุตรชายคนเดียวของหัวหน้าโจรฝ่ายขวาโน้มตัวลงสวมกอดร่างบางของหญิงมีอายุเอาไว้
ข้ารักท่านนะ รักท่านเหมือนญาติของข้าคนหนึ่ง ขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่ท่านคอยเมตตาพร่ำสอน เอ็นดูข้ามาตลอด
ข้าก็รักเจ้า..ซีนิธ น้ำตาที่คลออยู่นานแล้วร่วงผล็อยอาบสองแก้ม
เจ้าโตเป็นผู้ใหญ่แล้วนะ อย่าใช้แต่อารมณ์รู้มั้ย
ซีนิธพยักหน้ารับ พลางเช็ดน้ำตาข้างแก้มของหญิงมีอายุอย่างเบามือ
หญิงมีอายุเดินเข้าไปจับมือเด็กสาวไว้แน่น เพิ่งเจอกันได้ไม่นาน ก็ต้องจากกันอีกแล้ว อดรู้สึกใจหายไม่ได้ มีความจริงบางอย่างที่อยากจะบอกเธอ แต่กลับไม่กล้าบอกให้เด็กสาวรับรู้
ข้าขออวยพรให้เจ้าเดินทางปลอดภัยนะ
ขอบคุณค่ะ ถ้ายังไม่ตายคงมีโอกาสได้พบกันอีกนะคะ เด็กสาวโผเข้าไปกอด อ้อมกอดของหญิงมีอายุคนนี้ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นและคิดถึงพ่อแม่ที่ต้องตายจากไปด้วยน้ำมือของโจรชั่ว
ไปกันได้แล้วนะ มายน่ารี่ตัดใจรีบบอกให้ทั้งคู่ออกเดินทาง และยืนส่งทั้งสองเดินจากไปจนลับตา
===============
สายน้ำไหลเอื่อย ๆ เรื่อยริน ไปตามลำธาร ระดับน้ำไม่ลึก มีความสูงแค่ระดับหน้าแข้งเท่านั้น น้ำใสจนมองเห็นหินใหญ่น้อยด้านล่าง หรือแม้แต่ตะใคร่น้ำ ปลาน้อยตัวจิ๋วกำลังว่ายทวนน้ำอยู่ด้วยความเพียรพยายาม ใบไม้ ดอกไม้ที่ล่วงหล่นจากต้น ล่องลอยไปตามลำน้ำ บรรยากาศยามบ่ายคล้อยไม่ร้อนจนเกินไปนัก เพราะได้ร่มไม้จากป่าสองข้างทาง และไอความเย็นของลำธารใส ซีนิธเลือกเดินทางด้วยการลัดเลาะไปตามลำธาร เพื่อให้รอดพ้นปลอดภัยจากสมุนโจรที่ตอนนี้คงออกตรวจตราอย่างเข้มงวด
แดนเทียน์มองหมอหนุ่มที่เอาแต่ลุยน้ำเดินนำลิ่ว ๆ อยู่เบื้องหน้าโดยไม่หันมามอง หรือสนใจเธอเลยแม้แต่น้อย ตั้งแต่ออกเดินทางมา เขายังไม่พูดกับเธอซักคำ เดินมานานจนรู้สึกทั้งเหนื่อยทั้งอ่อนเพลีย ยิ่งเขาทำไม่สนใจใยดีอย่างนี้ ก็ยิ่งรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นภาระให้เขาเสียเหลือเกิน คิดในใจว่าเขาคงโกรธที่โดนเธอตบหน้า แถมต่อว่าต่อขานเขามากมาย เธอเพิ่งคิดออกว่าถ้าเขาไม่ทำอย่างนั้นเพื่อให้พลังชีวิตกับเธอ เธอคงจะตายไปนานแล้ว อดนึกถึงริมฝีปากอุ่น ๆ ของเขาไม่ได้ ที่สัมผัสแตะริมฝีปากของเธอตอนให้พลังชีวิตเท่านั้นเอง ไม่มีอะไรมากกว่านั้น เขาไม่ได้ล่วงเกินเธอกว่าที่ควรจะทำเลยแม้แต่นิดเดียว สาวน้อยพยายามลำดับความคิด และทบทวนสาเหตุของการกระทำของชายหนุ่ม
หญิงสาวหยุดพักเหนื่อยนั่งบนก้อนหินใต้ต้นไม้ใหญ่ข้างลำธาร โดยไม่ได้ขออนุญาตคนที่เดินนำหน้าไปก่อนแล้ว มองสายน้ำที่ไหลไป เสียงน้ำเพราะเหมือนเสียงดนตรี ปลาตัวน้อยยังคงแหวกว่ายทวนกระแสน้ำอยู่ ความคิดหนึ่งแวบขึ้นมาในหัวสมอง เธอไม่อยากอยู่ใต้การดูแลของเขาอีกต่อไปแล้ว เธอเองก็เติบโตมากับป่าเหมือนกัน ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปได้โดยไม่จำเป็นต้องพึ่งพาเขาเลย แต่ยังคิดไม่ถึงไหน เสียงห้วน ๆ ก็ดังขึ้นข้างตัว
เจ้าหยุดเดินทำไม แล้วทำไมไม่บอกข้าก่อน
ก็เจ้าเล่นเดินลิ่ว ๆ ไปอย่างนั้น คิดว่ามีข้าเดินมากับเจ้าอยู่หรือเปล่า เด็กสาวเถียงเสียงแข็ง ความรู้สึกผิดเมื่อครู่วิ่งหนีหายกระเจิดกระเจิงไปหมดสิ้น เมื่อได้ยินเสียงเกรี้ยวกราดจากชายหนุ่ม
ออกเดินทางต่อได้แล้ว อย่ามัวนั่งโอ้เอ้ ไม่ได้ให้มานั่งชมนกชมไม้นะ หรือว่าอยากโดนท่านริกเกอร์จับตัวไปดูดพลังอีก พูดจบคนพูดก็เดินนำหน้าไปทันที ทิ้งให้เด็กสาวต้องรีบลุกขึ้นกระวีกระวาดเดินตามไปด้วยสีหน้าบึ้งตึง
เสียงน้ำแตกกระจายอย่างดัง ทำให้ชายหนุ่มที่เดินนำหน้าต้องหันไปมองคนที่เดินตามหลัง เห็นเธอหกล้มคะมำอยู่ในน้ำ เข่าคงกระแทกกับหินใต้น้ำ สีหน้านั้นบ่งบอกว่าคงเจ็บไม่น้อยเลย ซีนิธเดินเข้าไปหา พลางส่งมือให้เธอจับเพื่อพยุงตัวเอง แต่กลับเจอค้อนวงใหญ่จากสายตาสาวน้อยแทน แดนเทียน์พยายามลุกขึ้นด้วยตัวเองอย่างรวดเร็วปฏิเสธความช่วยเหลือจากเขา ด้วยอาการประชดประชัน ทำให้ขาดการระมัดระวังเท่าที่ควร จึงเซลื่นหงายหลัง ชายหนุ่มรีบเข้าไปประคองไว้ได้ทันก่อนที่สาวเจ้าอารมณ์จะลงไปก้นกระแทกหินเปียกโชกอีกครั้ง
ไม่ต้องเรียกร้องความสนใจจากข้าด้วยวิธีนี้ก็ได้น่า
ซีนิธยิ้มแกล้งยั่วโมโห มองหญิงสาวซึ่งหงายหลังอยู่ในวงแขน ก่อนประคองเธอให้ยืนตามปกติ
บ้า!! หยุดพูดจาบ้า ๆ นะ เสียงเขียวอารมณ์เสียแว้ดใส่เขาทันที สองมือรีบผละออกจากกายหนุ่มขี้แกล้ง แต่ถูกเขารั้งตัวไว้ในอ้อมแขน
สงบสติอารมณ์ซะก่อน แล้วข้าจะปล่อยเจ้า ขืนปล่อยตอนนี้ เดี๋ยวก็ได้ลงไปแช่น้ำอีกหรอก
แดนเทียน์กัดริมฝีปากแน่น จ้องเขาด้วยสายตาโกรธขึง ทำอะไรเขาไม่ได้สักอย่าง
ตั้งแต่เธอฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง หมอหนุ่มแห่งค่ายริกเกอร์เพิ่งมีโอกาสพิจารณาใบหน้าของหญิงสาวเต็มตาในระยะใกล้วันนี้เอง ผิวพรรณผ่องใส มีน้ำมีนวลกว่าที่เคยพบเธอในตอนแรก ใบหน้าใสสะอาดขาวหมดจดสดใส ดวงตากลม ๆ คู่นั้นแฝงความดื้อรั้นและเด็ดเดี่ยวอยู่ข้างในเป็นประกายแห่งความมีชีวิต
ปล่อยข้าได้รึยัง!
แดนเทียน์พยายามพูดเสียงอ่อนลง เริ่มเรียนรู้ว่า การใช้อารมณ์มีแต่ผลเสีย ที่สำคัญอีกฝ่ายนิ่งจ้องเอา ๆ จนรู้สึกหน้าชาอย่างบอกไม่ถูก เป็นครั้งแรกที่ต้องสู้สายตาคม ๆ คู่นั้นใกล้ขนาดนี้ ได้แต่ยืนตัวลีบอยู่ในอ้อมแขนของคนหนุ่ม ตั้งแต่เขาได้รับถ่ายเทพลังชีวิต ใบหน้าของเขากลับดูหนุ่มขึ้น และหล่อเหลากว่าเดิม เนื่องจากพลังชีวิตที่เธอและเขาได้รับจากท่านริกเกอร์นั้น มีพลังชีวิตจากหญิงสาวบริสุทธิ์มากมายที่ต้องสังเวยชีวิตในพิธีเซค์รวมอยู่ด้วย พลังชีวิตเมื่อถูกถ่ายเทอยู่ในร่างกายของผู้ใด จะเกิดการหลอมรวมกับพลังชีวิตเดิมของร่างกายผู้นั้น เขาและเธอจึงได้รับพลังชีวิตที่ผสมผสานพลังชีวิตของกันและกันโดยปริยาย
เมื่อเห็นเธอสงบนิ่งลง บุตรชายหัวหน้าโจรใหญ่จึงปล่อยให้สาวน้อยเป็นอิสระ
ไปกันต่อได้แล้ว ซีนิธพูดพลางหันตัวกลับไป แต่คว้ามือสาวน้อยไปด้วย
นี่!! ปล่อยนะ! มือที่เหลือพยายามทุบแขนเขาให้ปล่อยมือเธอ
ไม่ปล่อย! เกิดเจ้าเดินหนีหายไปอีก ข้าจะทำยังไง ข้าก็เสียพลังฟรีสิ ข้าไม่อยากให้พลังชีวิตเจ้าอีกเป็นครั้งที่สองหรอกนะ เขาดึงเธอให้เดินตามไปทันทีอย่างไม่สนใจ
เสียงฝีเท้าม้าที่ดังอยู่ใกล้ ๆ ทำให้ซีนิธชะงักฝีเท้า รีบดึงเธอหลบเข้าข้างต้นไม้ใหญ่ริมธาร และเฝ้ามองอย่างระแวดระวังภัย มองเห็นเหล่าทหารโจรหยุดพักเหนื่อย พากันลงมาดื่มน้ำที่ลำธารใสแห่งนี้
จากคุณ :
ริเศรษฐ์ 
- [
22 มี.ค. 48 23:52:35
]
เจ้าชายหิมะ ตอนที่ 13
