ความคิดเห็นที่ 1 ฉันเปิดประตูอีกบานออก รอยยิ้มของฉันยังคงติดอยู่ที่ริมฝีปากจากความเอ็นดูเมื่อครู่นั่น และตื่นเต้นบ้างกับสิ่งที่จะได้เจอในประตูนี้ซึ่งฉันคิดว่าเป็นเรื่องของสองคนนี้แน่ๆ... ที่ที่ฉันเห็นก็ยังคงเป็นบ้านหลังเดิม บ้านที่อยู่ข้างๆบ้านตุ๊กตาหลังนั้น แสงที่อยู่รอบๆตัวฉันทำให้รู้ว่าเวลานั้นเป็นตอนเย็นแล้ว ฉันมองเข้าไปในตัวบ้าน เห็นเจ้าของบ้านกำลังนั่งดูโทรทัศน์เครื่องใหญ่อยู่ เขาอยู่คนเดียวไม่มีใครอยู่ในบ้านอีกเท่าที่ฉันมองสำรวจดู ฉันแปลกใจอยู่บ้างที่แทนที่คนที่อยู่นั่งอยู่จะเป็นชายหนุ่มอย่างที่ฉันเห็นเมื่อครู่ เขากลับเป็นแค่เด็กหนุ่มอยู่เลย เขาอยู่ในชุดนักเรียนกางเกงขาสั้นสีดำ เขาตัวสูงพอๆกับตอนที่เขาอายุมากกว่านี้แต่ผอมกว่าเล็กน้อย เสียงเดินโครมๆดังขึ้นทำให้เขานิ่วหน้าหันไปทางประตูด้วยความประหลาดใจ และเลิกคิ้วขึ้นเมื่อเห็นว่าต้นเสียงดังมาจากเด็กผู้หญิงถักเปียสองข้างในชุดนักเรียน กระโปรงสีฟ้าสดใสซึ่งขัดกับสีหน้าผู้สวมใส่โดยสิ้นเชิง เด็กผู้หญิงคนนี้ก็คือเด็กหญิงที่อยู่ข้างบ้านของเขานั่นเอง ผิวขาวใสนั้นไม่ได้เปลี่ยนไปจากเมื่อเธอยังเด็กหรือตอนที่โตเป็นสาวแล้ว แก้มแดงระเรื่อ นัยน์ตาที่ปกติโตหวานคู่นั้นกลับมีร่องรอยของความขุ่นเคือง... ฉันแปลกใจกับเด็กผู้หญิงตรงหน้า เธอดูเป็นเด็กดื้อรั้น ขี้โมโหและเอาแต่ใจ เธอไม่เหมือนกับช่วงที่เธอเป็นเด็กหรือตอนที่เธอโตแล้วเลย ตอนนั้นเธอดูเป็นคนอ่อนหวาน อ่อนน้อม น่ารัก นี่ถ้าใบหน้าเธอเปลี่ยนไปมาก ฉันก็คงจะสงสัยว่าคนที่ฉันตามดูอยู่นี่เป็นคนคนเดียวกันหรือไม่ แต่นี่...เธอหน้าเหมือนเดิมไม่ว่าเป็นตอนเด็ก ตอนนี้ หรือตอนโต เธอเป็นคนเดียวกันแน่ๆ... “เป็นอะไรไปมุก...? ไปอารมณ์เสียที่ไหนมา...?” เด็กชายถามหลังจากเห็นอีกฝ่ายนั่งลงกับโซฟาสีขาวนวลนั่นอย่างแรงจนตัวยวบลงไปกับความนุ่มของโซฟาทีอยู่ข้างๆตัวที่เขานั่ง “มุกจะหนีออกจากบ้าน...!” “หา...!” “มุกบอกว่า มุก.จะ.หนี.ออก.จาก.บ้าน...!” เด็กหญิงเน้นย้ำประโยคเดิมและยิ่งโกรธเมื่อเห็นอีกฝ่ายหัวเราะก๊ากจนน้ำตาไหล “มุกพูดจริงๆนะ พี่ต้น...!” เพราะสีหน้าและคำพูดนั้นทำให้เด็กชายต้องพยายามหยุดหัวเราะอย่างยากลำบาก เขามองหน้าป่องๆ ปากยื่นๆที่นั่งอยู่ด้วยความเอ็นดูปนขำ แต่ก็ต้องเก็บอาการเอาไว้ก่อน... “เป็นอะไร...? ไหน...ลองเล่าให้พี่ฟังซิ” “มุกเกลียดแม่แล้วด้วย...!” เด็กสาวพูดด้วยน้ำเสียงโกรธเคือง ขณะที่คนฟังนิ่วหน้าเอ่ยเสียงต่ำเป็นเชิงเตือน “พูดแบบนี้ไม่สวยเลยนะมุก” “ทำไมมุกจะพูดไม่ได้...!? ก็มุกไม่ผิดสักหน่อยแม่ก็มาตีมุกนี่” เด็กหญิงเปลี่ยนจากทีท่าเคืองๆเป็นตีโพยตีพายแทน เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเงียบฟังจึงเล่าต่อ... “แม่บอกให้มุกช่วยขึ้นไปหยิบของชั้นบนให้ มุกกำลังนั่งดูการ์ตูนอยู่แม่ก็เห็นว่ามุกไม่ว่าง ของของแม่ แม่ก็น่าจะไปหยิบเองสิ แล้วแม่ก็ว่าว่ามุกก้าวร้าว แล้วก็ตีมุกตั้งหลายที พี่ต้นเห็นใช่ไหม...? แม่ตีมุกไม่มีเหตุผลเลย...!” “แล้วมุกไปหยิบของให้แม่แค่นี้ มุกทำให้ไม่ได้เหรอ?” เด็กหนุ่มถามหลังจากที่เงียบไปครู่ “ก็มุกบอกแล้วไงว่าไม่ว่าง...” “ที่บ้านของมุก ใครทำกับข้าว?” เขาถามอีกครั้ง เด็กหญิงหน้าเหวอกับคำถามที่ดูจะไม่เกี่ยวกันนั่นแต่ก็ยอมตอบแต่โดยดี “ก็แม่ทำไง พี่ต้นไม่น่าถาม” “ใครดูแลบ้านสวยๆให้มุกอยู่...?” “แม่ทำ” “ใครดูแลเสื้อผ้าที่มุกใส่อยู่” “ก็แม่ทำอีก ” “แล้วใครขับรถไปรับไปส่งมุกที่โรงเรียน...?” “ก็...แม่ไป” เสียงตอบเริ่มอ่อยลงๆ “แม่ทำให้มุกขนาดนี้ กับแค่บอกให้มุกช่วยหยิบของให้ มุกบอกว่าเกลียดแม่ ว่าแม่แบบนี้แล้วหรือ?” เด็กหนุ่มสั่งสอน แล้วก็เงียบลงมองหน้าจ๋อยสนิทเพราะความสำนึกผิดของเด็กหญิงตรงหน้าก่อนจะถามคำถาม “ที่แม่ตีมุกแล้วบอกว่ามุกก้าวร้าวกับแม่นี่ ใครผิด...? แม่ผิดหรือเปล่า?” “มุกผิด” เด็กหญิงตอบคำถามหน้าจืดๆ เขาจึงถามคำถามตบท้าย “แล้วคนรู้ตัวว่าผิดนี่ควรทำอย่างไร...?” เขายืนมองใบหน้าจืดจ๋อยของอีกฝ่ายซึ่งเดินคอตกออกจากห้องไป เด็กหนุ่มจึงหันไปสนใจกับโทรทัศน์ตรงหน้าราวกับมั่นใจว่าเด็กหญิงคนนั้นต้องเดินกลับไปบ้านเพื่อไปทำสิ่งที่ ‘คนรู้ตัวว่าผิด’ สมควรทำ... ******************* ฉันได้ข้อสรุปบางอย่างในใจหลังจากที่เดินออกมาจากประตูบานนี้ ผู้หญิงคนนี้ช่างเป็นคนโชคดีที่เติบโตมากับความรักของคนรอบข้าง พวกเขาไม่ใช่แค่การตามใจ แต่ยังมีการอบรมสั่งสอนให้เธอเติบโตขั้นอย่างงดงาม สมบูรณ์พร้อมทั้งกายและใจ... ประตูบานสุดท้ายที่เหลืออยู่นั้นอยู่ตรงหน้า ฉันแปลกใจว่าทำไมจึงมีประตูเพียงแค่ 4 บานในมิติอันเวิ้งว้างนี้ทั้งๆที่ชีวิตของคนสองคนมันน่าจะมีเหตุการณ์สำคัญเกิดขึ้นในชีวิตมากกว่านี้ ประตูนี้น่าจะเผยคำตอบว่าทำไมฉันจึงต้องมาอยู่ที่นี่ก็เป็นได้ ฉันจึงเปิดมันออกด้วยแรงอย่างรู้อยากเห็น... แสงเจิดจ้าสาดใส่ตาของฉันกะทันหันเมื่อบานประตูถูกเปิดออก ฉันตาพร่าจนต้องรีบยกมือบังแสงนั้นพร้อมกับหลับตาลงทันที จนเมื่อแสงค่อยๆลดความสว่างลง ฉันจึงค่อยๆลืมตาขึ้นมองไปรอบๆด้วยความประหลาดใจ... สิ่งแรกที่ฉันตระหนักคือที่นี่ไม่ใช่บ้านของคนทั้งสองนั้นอาศัยอยู่อย่างที่คาดไว้ ที่นี่เป็นห้องสี่เหลี่ยมสีขาว กลิ่นน้ำยาบางอย่างที่ฉันไม่เคยคุ้นลอยมาแตะจมูก ภายในห้องนั้นไม่ใช่แค่ตัวฉันเท่านั้นที่ยืนอยู่ ยังมีคนอีกสองคนอยู่ในที่นั้นด้วย ไม่มีใครเห็นฉันเลยเพราะคนหนึ่งกำลังนอนอยู่บนเตียงสีขาว และอีกคนกำลังยืนอยู่ที่ประตูห้อง... ฉันพิจารณาคนที่กำลังนอนอยู่ ใบหน้านี้ฉันคุ้นเคยดี เพราะเป็นคนเดียวกับที่ฉันเฝ้ามองมาตั้งแต่ยังเด็ก จากเด็กหญิงจากประตูนั้นกลายเป็นหญิงสาวเต็มตัวในประตูนี้ เธอไม่ได้เปลี่ยนไปมากนัก เพียงแต่ตอนนี้จากความน่ารักดั่งตุ๊กตาตั้งแต่เด็กเปลี่ยนไปเป็นความงามพร้อมของรูปปั้นศิลปินเอกที่สร้างสรรค์ไว้เพื่อมวลมนุษย์ทีเดียว ผิวขาวอยู่แล้วยิ่งบางใสราวกับไม่ได้ต้องแดดเป็นเวลานาน นัยน์ตานั้นหลับพริ้ม จมูกโด่งสวยและริมฝีปากซีดเซียวอย่างประหลาด... เพียงแค่ลมหายใจแผ่วเบานั้นเท่านั้นที่เป็นสิ่งเดียวที่ยืนยันว่า...เธอคือมนุษย์... ส่วนอีกคนหนึ่งที่อยู่ตรงประตูนั้นก็คือชายหนุ่มในเสื้อสีเขียวหม่นที่เพิ่งจะปิดประตูหลังจากที่เขากำลังคุยกับใครบางคนอยู่ รูปหน้าของเขาแข็งแกร่งขึ้นตามวัยแต่มีแววอ่อนล้าและอิดโรย เขาลูบหน้าเบาๆราวกับต้องการปัดความเหนื่อยล้า ความทุกข์ และความกังวลออกไป ชายหนุ่มเดินกลับมาที่โซฟาที่อยู่ถัดไปจากเตียง ฉันสังเกตเห็นเขาหยิบจานใส่ชมพู่ที่วางอยู่ขึ้นมาแล้วส่งชมพู่นั่นเข้าปากตัวเอง แต่ละคำที่เขาเคี้ยวและกลืนลงคอดูจะยากลำบาก ลำคอเขาดูตีบตันไปหมด ในที่สุดเขาก็คว้าเก้าอี้ไปนั่งข้างเตียงคนไข้ กัดชมพู่อีกคำแล้วเคี้ยวพลางพูดว่า “มุกชอบกินไอ้นี่ไม่ใช่หรือ ลุกขึ้นมากินด้วยกันดีกว่าน่า ไม่งั้นหมดก่อนไม่รู้ด้วยนา” คงหมดหรอก...ฉันนึกในใจเมื่อเห็นสภาพและอากัปกิริยาของคนพูด “เอ้า...ไม่กินก็ไม่กิน” ชายหนุ่มถอนใจก่อนจะยกจานไปไว้ที่เดิมแล้วกลับมานั่งที่เก้าอี้ข้างเตียงเหมือนเดิม “เมื่อครู่มุกก็เห็นแล้วใช่ไหมว่าทำให้พ่อกับแม่เขาเสียใจแค่ไหน ดังนั้นรีบๆตื่นขึ้นมาให้แม่เขาดีใจ สบายใจเสียทีเถอะ” แสดงว่าคนที่ชายหนุ่มผู้นี้คงเป็นมารดาของหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงนี้... “ไม่ใช่แค่แม่ของมุกหรอกนะที่เป็นห่วง แม่ของพี่เขาก็เป็นห่วงมุกมากเหมือนกัน เห็นไหม...? มุกมัวแต่นอนหลับแบบนี้ทำให้คนที่เขารักมุกเสียใจนะ...” ฉันชักอึดอัดใจและไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับหญิงสาวผู้นี้กันแน่ จากที่เก็บๆเอาจากคำพูดของชายหนุ่มผู้นี้ฉันคาดว่าผู้หญิงคนนี้อาจจะกำลังจะตายก็ได้ หรือเป็นเจ้าหญิงนิทราที่หลับแล้วไม่มีวันตื่นขึ้น... “มุกรู้ไหม ที่มุกมานอนอยู่แบบนี้ทำให้พี่รู้ความรู้สึกของตัวเอง...” ชายหนุ่มนิ่งไปนิด เขาค่อยๆหยิบกระเป๋าเงินสีดำของตนเองขึ้นมา หยิบรูปที่แอบไว้ด้านหลังส่วนที่เป็นที่ใส่นามบัตรขึ้นมาพิจารณา รูปนั้นเป็นรูปของหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงยามเยาว์วัย อีกรูปเป็นตอนที่เธอโตแล้ว เขาปิดกระเป๋าสตางค์ตนเองแล้วหย่อนลงกระเป๋าเสื้อที่อกด้านซ้าย “จำกระเป๋าเงินใบนี้ได้ไหม...? พี่อยากจะบอกว่าไม่ว่าใครก็ตามที่ซื้อให้พี่ก็ตาม แต่รูปที่อยู่ข้างในนี้ไม่เปลี่ยนไปแน่ๆ...” เขานิ่งอีกครั้งก่อนจะเอ่ยต่อว่า “พี่เพิ่งรู้ตัวเอง...ไม่ว่าใครก็ตามที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของพี่ ไม่มีใครดีเท่ากับคนที่พี่ดูแลด้วยมือของพี่เองมาทั้งชีวิตได้เลยสักคน...” ในประโยคถัดมาน้ำเสียงของเขาเริ่มสั่นสะท้าน... “...มุกให้โอกาสพี่บอกคำๆนี้กับมุกได้ไหม ตื่นขึ้นมาฟังพี่เถอะ...” ทันที่ฉันได้ยินคำพูดนั้น ความโศกเศร้าสิ้นหวังก็ปะทะฉันอย่างแรง นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่...? ทำไมทุกอย่างถึงกลับตาลปัตรแบบนี้...? ทำไม...? ฉันเข้าใจความรู้สึกฉันท์พี่น้องของชายหนุ่มผู้นี้ผิดไปหรือ? แล้วหญิงสาวผู้นี้เล่า คิดอย่างไรกับพี่ชายของเธอ? แล้วเกิดอะไรขึ้นกับผู้หญิงคนนี้กันแน่...? คำถามทั้งหลายที่ฉันไม่สามารถให้คำตอบได้ รวมกับบรรยากาศที่ฉันไม่อาจทนได้วนเวียนอยู่รอบห้องนี้จนฉันต้องรีบหนีออกไปตั้งหลักเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อมาตั้งสติ และสงบอารมณ์อยู่นานที่นอกประตู ฉันสูดหายใจเข้าออกยาวๆเพื่อรวบรวมแรงใจ... บางทีถ้าฉันเข้าไปอีกประตู ไปดูภาพที่สร้างสรรค์กว่านี้คงจะดีกว่ามานั่งทำหน้าหดหู่อยู่หน้าประตูบานนี้ ฉันจึงเลือกเปิดประตูที่คนทั้งสองอยู่ในวัยที่ใกล้เคียงกับประตูที่ฉันเพิ่งเผ่นออกมาแทบไม่ทันนั่น เพราะบางทีฉันอาจจะได้คำตอบบางอย่างจากคำถามมากมายเมื่อครู่... จากคุณ : หนิง - [ 23 มี.ค. 48 10:28:18 A:61.91.141.220 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 ห้องนั้นเป็นยังเป็นห้องเดิม... กลิ่นเหล้าจางๆยังอบอวลไปทั่วห้อง... ห้องของชายหนุ่มที่นอนคว่ำอยู่กับหมอนเหมือนเดิมและเด็กสาวคนเดิมในชุดเดิมก็ยังคงนั่งอยู่กับพื้นใกล้ๆโต๊ะข้างเตียงนั่งพูดอะไรบางอย่างอยู่ เมื่อฉันเดินเข้าไปใกล้เพื่อฟังบทสนทนานั้น เด็กสาวผู้นั้นก็สังเกตเห็นบางสิ่งที่วางอยู่บนโต๊ะพอดี กระเป๋าเงินหนังสีดำ... “พี่ต้นเปลี่ยนกระเป๋าเงินแล้วหรือจ๊ะ...? “อืม” เสียงงึมงำเบาๆ “ดูข้างในได้ไหม...?” “อยากทำอะไรก็ทำ อย่ามากวนน่า...” เด็กสาวเปิดกระเป๋าเงินนั้นออกดู แววตาวูบไหวไปเล็กน้อยเมื่อเห็นอีกภาพหนึ่งในช่องใส่รูปนอกจากเหนือจากรูปของมารดาเขาซึ่งมักจะพกติดตัวเสมอ เด็กสาวหันไปถามเขาด้วยน้ำเสียงร่าเริงกว่าปกติ “แฟนคนนี้สวยดีนะ...ใช่คนนี้หรือเปล่าที่ซื้อกระเป๋าเงินใบนี้ให้...?” สิ้นคำถามอีกฝ่ายดีดตัวขึ้นมาตะครุบกระเป๋าเงินของตนไปจากมือขาวๆของเด็กสาวที่นั่งอยู่บนพื้นหลังพิงเตียงที่เขากำลังนอนอยู่ทันควัน เธอมองหน้าเขางงๆเมื่อเห็นปฏิกิริยาของชายหนุ่ม “เมื่อกี๊มุกขอแล้วนะ” “ยุ่ง...!” ชายหนุ่มที่ดูท่าจะหายปวดหัวจากอาการเมาค้างเป็นปลิดทิ้งกำลังง่วนกับการดึงเอารูปใบนั้นออกมาแล้ววางกระเป๋าไว้อีกด้านหนึ่งของเตียงกันไม่ให้เด็กสาวหยิบถึง... “ปกติพี่ต้นไม่ค่อยพกรูปแฟนคนไหนไว้นี่ แสดงว่าคนนี้พิเศษ” เด็กสาวแซวเขา “ตอนซื้อเขายัดมาให้...” อีกฝ่ายรีบอธิบายเร็วปรื๋อ “อย่างนั้นก็เถอะ พี่ต้นก็ไม่ได้เอาออกไม่ใช่หรือ คนนี้นี่ใช่ตัวจริงหรือเปล่า...?” เด็กสาวล้อต่อ “เลิกกันแล้ว...” “อะไรนะ...!” “เพิ่งเลิกเมื่อคืน” ชายหนุ่มขยายความก่อนจะคว้าหมอนมาปิดหน้า แต่เมื่อนึกขึ้นได้เขาก็ลุกขึ้นมาฉีกรูปนั้นออกเป็นชิ้นๆก่อนส่งให้อีกฝ่ายซึ่งยื่นมือมารับไปด้วยความงงงวย... “ฝากทิ้งด้วย จะนอนแล้ว ห้ามปลุกห้ามกวน...!” ว่าจบก็เอาหมอนปิดหน้าอีกครั้งราวกับต้องการยุติบทสนทนาทั้งหมด เด็กสาวมอง ‘ขยะ’ ในมือก่อนจะส่ายหน้าแล้วเดินไปทิ้งลงในถังผงที่อยู่ทางฝั่งห้องทำงานของเขา “เปลี่ยนผู้หญิงอย่างกับเปลี่ยนเนคไท” แม้ปากจะบ่นแต่ฉันก็เห็นความยินดีอยู่ในแววตาคู่นั้นอยู่ดี เด็กสาวเดินออกประตูห้องทำงานที่อยู่ติดกับห้องนอนของชายหนุ่มที่กำลังหลับอยู่... จากคุณ : หนิง - [ 23 มี.ค. 48 10:29:49 A:61.91.141.220 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 เมื่อฉันก้าวออกมาจากประตูบานนั้น บางสิ่งบางอย่างบอกฉันเกี่ยวกับสิ่งที่ฉันเข้าใจผิดเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ ฉันมองประตูที่ไม่น่าพิสมัยซี่งอยู่ข้างๆกับบานที่ฉันเพิ่งออกมา ประตูบานที่สองคนนั้นเติบโตแล้วและมีท่าว่าจะเป็นเรื่องโศกที่ฉันไม่ต้องการจะรับรู้เสียด้วย อย่างไรก็ตามฉันก็ต้องตัดใจเดินเข้าไปอยู่ดีเพราะความอยากรู้มีมากกว่า... หลังบานประตูนั้น ฉันรู้ตัวว่ากลับมาที่ห้องขาวนั้นอีกครั้ง มีสองคนอยู่ในห้องนอกจากฉันเหมือนเดิม แต่คราวนี้ต่างกันออกไปบ้างคือคนที่นอนอยู่บนโซฟานั้นไม่ใช่ชายหนุ่ม แต่เป็นสตรีวัยกลางคนที่หน้าละม้ายคนที่นอนอยู่บนเตียงขาวสะอาดนั้น และใบหน้านั้นหมองเศร้าจนน่าใจหาย นางคือมารดาของหญิงสาวที่หลับอยู่บนเตียงอย่างแน่นอน... เสียงเคาะประตูเบาๆแล้วเปิดออกไม่ได้ทำให้คนทั้งสองตื่นแต่อย่างใด ชายหนุ่มเดินเข้ามา วันนี้ในชุดสีเขียวที่เขาชอบแต่วันนี้เป็นสีเขียวหม่นเช่นเดียวกับสีหน้าของเขา สีเดิมกับที่ฉันเห็นเขานั่งอยู่ข้างเตียงของหญิงสาวในครั้งก่อนที่ฉันเข้ามาในประตูบานนี้... เมื่อเห็นคนทั้งคู่กำลังหลับเขาจึงเดินผ่านฉันไปวางตะกร้าผลไม้เงียบๆ แล้วเดินไปทางระเบียงภายนอกหน้าต่างหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหมายเลขติดต่อ ต่อให้มีกระจกกั้นหรือเขาพูดเบาเพียงใด โสตประสาทของฉันก็ตื่นตัวรับรู้สิ่งที่เขากำลังสนทนาชัดเจนอยู่ดี... “เปล่าครับ...มุกไม่ได้เป็นอะไร พอดีผมเห็นอาเขาหลับไป ผมว่าอาคงเหนื่อยแล้วเลย อยากให้ลุงบอกอดัมส์ให้มารับอาเขาทีสิครับ เดี๋ยวผมดูเขาให้เอง...ไม่เป็นไรครับ มุกเขาก็น้องผมเหมือนกัน...ครับ ผมเข้าใจ...เอาอย่างนี้ก็แล้วกันครับ ก่อนมาถึงนี่ให้อดัมส์ไปที่บ้านผมเอาเสื้อผ้ามาที่นี่เลยก็แล้วกันครับ เดี๋ยวผมขอให้แม่ช่วยเตรียมให้...ไม่เป็นไรจริงๆครับ...ครับ...สวัสดีครับ” เขาวางสายจากนั้นชายหนุ่มก็กดติดต่อหามารดาของเขาเพื่อให้จัดของสำหรับค้างคืนให้เขาด้วย “มุกยังเหมือนเดิมเลยแม่...พอดีอาน้องเขาผล็อยหลับไป คงจะเหนื่อยแล้วน่ะแม่ ก็อาน้องเขาเล่นไม่ยอมจ้างนางพยาบาลพิเศษเลยนี่นา แล้วไม่มีใครมาเปลี่ยนแทนให้ด้วย อาเขาไม่ยอม ต้นก็เลยว่าจะอยู่ที่นี่แล้ววันพรุ่งนี้ค่อยกลับ...คงไม่ไปล่ะ...ต้นทำงานที่บ้านได้ ไม่เป็นไร แล้วก็ไม่มีนัดลูกค้าอยู่แล้วด้วย ต้นเพิ่งซื้อผลไม้มานี่แหละ แต่ถ้าจะเอาแบบนั้นก็ฝากมากับคนขับรถของลุงก็ได้...ครับผม...เดี๋ยวบอกให้ครับ...รักแม่จ้ะ” ชายหนุ่มพับมือถือลงแล้วเดินกลับมาที่เดิม เขาหยิบชมพู่สามสี่ผลไปล้างน้ำให้สะอาด เมื่อเดินกลับออกมาก็พบว่ามารดาของหญิงสาวตื่นแล้ว นางทักเขาเบาๆ... “ต้นมาตั้งแต่เมื่อไรจ๊ะ...? อาไม่รู้เรื่องเลย” “เมื่อครู่นี้เองครับ อาน้องอยากกินอะไรไหมครับ ผมซื้อผลไม้มาด้วย” ชายหนุ่มถามอย่างเอาใจใส่ แต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายส่ายหน้าก็ไม่ว่าอะไร ค่อยๆใช้มีดปลอกผลไม้ผ่าชมพู่ใส่จานที่วางไว้อยู่ แล้วเดินไปหาอาน้องของเขา “ช่วงนี้อาไม่ค่อยกินอะไรเลย เอาชมพู่หน่อยไหมครับ...?” เพียงแค่เห็นผลไม้ชนิดนี้ก็ทำให้มารดาของหญิงสาวสะอื้นเบาๆอย่างกลั้นไม่อยู่ และเอ่ยคำพูดที่ชายหนุ่มได้ยินมาหลายครั้งในช่วงสามอาทิตย์ที่ผ่านมานี้... “ไม่รู้เวรกรรมอะไรของมุกเขา อาไม่น่าปล่อยให้เขาขับรถเองเลย...” และตัวเขาเองก็พูดประโยคที่เขาพูดซ้ำแล้วซ้ำเล่าในช่วงเวลาดังกล่าวเช่นกันว่า “ทำใจให้สบายเถอะครับอาน้อง... อย่างที่ผมบอกไปแล้ว มุกเขาโชคดีเพราะขนาดรถฝั่งคนขับบุบขนาดนั้นเขายังรอดมาได้เลย ตอนนี้เขาต้องการเวลารักษาตัวเท่านั้นเอง...” “โดยที่ไม่ตื่นมาสามอาทิตย์นี่นะหรือต้น...? อาผิดแท้ๆเลย” อีกฝ่ายเถียง “ถ้าอาน้องโทษตัวเอง ผมก็คงต้องโทษตัวเองเหมือนกันเพราะว่าวันนั้นผมนัดมุกเขาไปกินข้าว ถ้าผมไม่บอกให้มุกไปรอที่ร้านนั้นเขาก็คงไม่กลายเป็นแบบนี้...” ชายหนุ่มถอนใจกล่าวต่อไปว่า “เขาบอกกันว่าคนไข้ที่หลับลักษณะนี้ ที่จริงแล้วเขารู้นะครับว่าเรากำลังคุยอะไรกันอยู่ มุกคงไม่สบายใจที่พวกเราโทษตัวเอง แล้วก็คงไม่ดีใจแน่ที่ตื่นขึ้นมาเห็นอาน้องหุ่นนางแบบอย่างนี้” ประโยคสุดท้ายเขาพยายามพูดติดตลกพลางยื่นจานใส่ชมพู่ให้และพอใจที่เห็นอีกฝ่ายหยิบใส่เข้าปากแต่โดยดีพลางเสริมว่า... “ที่จริงแม่ผมก็ร่ำๆจะมานอนเฝ้ากับอาน้องด้วยแต่ผมห้ามไว้ซะก่อน ตัวเองก็ไม่ได้แข็งแรงเสียด้วย ถ้ามาอยู่ที่นี่แล้วนั่งเฉยๆเดี๋ยวก็หงุดหงิดเดินงุ่นง่าน ดีไม่ดีเดี๋ยวได้เข้าโรงพยาบาลมานอนข้างๆห้องนี่แทนละยุ่ง” ‘อาน้อง’ หัวเราะเมื่อเห็นภาพของเพื่อนสนิทที่อยู่ข้างบ้านออกชัดเจน ชายหนุ่มมองอีกฝ่ายอย่างเบาใจขึ้น “ผมว่าอาน้องเหนื่อยแล้วเพราะไม่มีใครมาเฝ้าแทน ผมโทรไปหาลุงบอกให้อดัมส์เอาเสื้อผ้าผมมา แล้วก็มารับอากลับบ้านด้วยเลย อาน้องจะได้พักบ้างดีไหมครับ...?” “อุ๊ย ไม่ได้หรอกต้น ทำแบบนั้นได้ที่ไหนกัน” นางโบกมือปฏิเสธ “โธ่...มุกเขาก็น้องผมนะครับอา” “แต่ว่า...” “อาอย่าลืมสิครับว่าอาไม่ได้มีมุกคนเดียว อาต้องดูแลลุงด้วยนะครับ ช่วงนี้ลุงทำงานหนักจนแทบไม่มีเวลาพักผ่อนด้วยซ้ำ ไหนจะค่าใช้จ่ายในโรงพยาบาลอีก ผมว่าทั้งอาทั้งลุงได้เวลาพักกันทั้งคู่แล้วละ” ชายหนุ่มรีบยกเหตุผลขึ้นมาอ้างทันทีที่อีกฝ่ายทำท่าจะเถียง “แล้วงานต้น...” “งานของผมไม่ต้องทำที่บริษัทได้ครับอา เดี๋ยวผมโทรไปบอกเขาเอง” เสียงเคาะประตูดังขึ้นราวกับนัด ชายหนุ่มรีบคว้ากระเป๋าถือของอีกฝ่ายขึ้นมาแล้วดุนร่างของอีกฝ่ายไปที่ประตูทันที “อดัมส์มาแล้ว กลับถึงบ้านหลับเอาแรงไว้นะครับ ผมแย่งหน้าที่ของอาน้องไปก่อนก็แล้วกัน” ชายหนุ่มพูดเร็วปรื๋อเป็นปืนกล แล้วตบท้ายด้วยการหอมแก้มอีกฝ่ายไปหนึ่งทีแรงๆ พลางรับกระเป๋าจากคนขับรถ เขากระซิบเบาๆว่า “แม่ของผมเขาฝากกับข้าวเอาไว้ให้อดัมส์เอาไปไว้ที่บ้านไว้ให้แล้ว กระซิบบอกผมมาว่าถ้าแม่ไม่ผอมเขาก็ไม่ยอมให้อาผอมลงไปได้หรอก” พลางขยิบตาให้กับอีกฝ่ายที่หัวเราะร่วนกับคำกล่าวนั้น... ฉันมองสีหน้าที่เมื่อครู่ยังยิ้มแย้มกับสตรีวัยกลางคนนั้นกลับกลายเป็นใบหน้าที่เงียบขรึมอีกครั้งเมื่อประตูปิดลง เขาลูบหน้าเบาๆราวกับต้องการปัดความอ่อนล้า อิดโรยให้ออกไปจากตัว... ชายหนุ่มเดินกลับมาที่โซฟาที่อยู่ถัดไปจากเตียง ฉันเห็นเขาหยิบจานใส่ชมพู่ที่วางอยู่ขึ้นมาแล้วส่งชมพู่นั่นเข้าปากตัวเอง แต่ละคำที่เขาเคี้ยวและกลืนลงคอดูจะยากลำบาก ลำคอเขาดูตีบตันไปหมด ในที่สุดเขาก็คว้าเก้าอี้ไปนั่งข้างเตียงคนไข้ กัดชมพู่อีกคำแล้วเคี้ยวพลางพูดว่า “มุกชอบกินไอ้นี่ไม่ใช่หรือ ลุกขึ้นมากินด้วยกันดีกว่าน่า ไม่งั้นหมดก่อนไม่รู้ด้วยนา” เงียบ “เอ้า...ไม่กินก็ไม่กิน” ชายหนุ่มถอนใจก่อนจะยกจานไปไว้ที่เดิมแล้วกลับมานั่งที่เก้าอี้ข้างเตียงเหมือนเดิม “เมื่อครู่มุกก็เห็นแล้วใช่ไหมว่าทำให้พ่อกับแม่เขาเสียใจแค่ไหน ดังนั้นรีบๆตื่นขึ้นมาให้แม่เขาดีใจ สบายใจเสียทีเถอะ” เงียบ “ไม่ใช่แค่แม่ของมุกหรอกนะที่เป็นห่วง แม่ของพี่เขาก็เป็นห่วงมุกมากเหมือนกัน เห็นไหม...? มุกมัวแต่นอนหลับแบบนี้ทำให้คนที่เขารักมุกเสียใจนะ...” แม้ไม่ได้ยินเสียงตอบแต่ชายหนุ่มยังพยายามพูดต่อไป... “มุกรู้ไหม ที่มุกมานอนอยู่แบบนี้ทำให้พี่รู้ความรู้สึกของตัวเอง...” ชายหนุ่มนิ่งไปนิด เขาค่อยๆหยิบกระเป๋าเงินสีดำของตนเองขึ้นมา หยิบรูปที่แอบไว้ด้านหลังส่วนที่เป็นที่ใส่นามบัตรขึ้นมาพิจารณา รูปนั้นเป็นรูปของหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงยามเยาว์วัย อีกรูปเป็นตอนที่เธอโตแล้ว เขาปิดกระเป๋าสตางค์ตนเองแล้วหย่อนลงกระเป๋าเสื้อที่อกด้านซ้าย “จำกระเป๋าเงินใบนี้ได้ไหม...? พี่อยากจะบอกว่าไม่ว่าใครก็ตามที่ซื้อให้พี่ก็ตาม แต่รูปที่อยู่ข้างในนี้ไม่เปลี่ยนไปแน่ๆ...” เขานิ่งอีกครั้งก่อนจะเอ่ยต่อว่า “พี่เพิ่งรู้ตัวเอง...ไม่ว่าใครก็ตามที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของพี่ ไม่มีใครดีเท่ากับคนที่พี่ดูแลด้วยมือของพี่เองมาทั้งชีวิตได้เลยสักคน...” ประโยคท้ายๆน้ำเสียงของเขาเริ่มสั่นสะท้าน “...มุกให้โอกาสพี่บอกคำๆนี้กับมุกได้ไหม ตื่นขึ้นมาฟังพี่เถอะ...” ทุกอย่างเงียบกริบราวกับไม่มีสิ่งใดเคลื่อนไหวทั้งสิ้น ชายหนุ่มค่อยๆจับมือขาวเรียวนั่น สิ่งที่เขารับรู้คือความเย็นชืด อ่อนเหลวดุจไร้ชีวิต เขาก้มลงแตะริมฝีปากบางซีดนั่น ก็ยังไม่มีปฏิกิริยาใดๆตอบสนอง ชายหนุ่มแนบฝ่ามือเย็นนั้นลงกับแก้มของเขา จูบลงที่กลางฝ่ามือแล้วถูมือนั้นเบาๆเพื่อไล่ความเย็น เขากล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “มุกจำเรื่องพิกมาเลียนกับรูปปั้นของเขาได้ไหม...? พี่เคยเล่านิทานที่พี่ชอบให้มุกฟังครั้งหนึ่ง พิกมาเลียนหลงรักรูปปั้นของตัวเอง ไม่ว่าเขาจะกอดหรือจูบ รูปปั้นนั้นก็ไม่ตอบสนอง เป็นเพียงรูปปั้นเย็นชืดไร้ชีวิต...” ชายหนุ่มมองใบหน้าที่นอนนิ่งอยู่นั่น ยิ่งร่างขาวจนซีดนั้นงดงามราวกับประติมากรรมชิ้นเอกเท่าใด ชายหนุ่มยิ่งต้องกล้ำกลืนความรู้สึกบางอย่างในอกเอาไว้พลางกล่าวต่อว่า “...แต่มุกไมใช่รูปปั้นนั่น มือของมุกอุ่นออก...ใช่ไหม?” ชายหนุ่มใช้ฝ่ามือบางๆนั้นไล้น้ำตาของเขาออกไป ความเงียบสงัดที่แม้เข็มตกก็คงได้ยินเข้าครอบคลุมอีกครั้ง... ความเงียบ...ที่บีบคั้นหัวใจของทุกคนที่อยู่ภายในห้องนั้น “วันนั้นที่เรานัดกัน พี่เชื่อว่ามุกต้องมาหาพี่ พี่เชื่อว่ามุกไม่เคยทำให้พี่รอเก้อ พี่เชื่อใจว่ามุกจะต้องกลับมาหา...” ชายหนุ่มซบหน้าลงกับฝ่ามือเย็นอ่อนเหลวนั่นแล้วไม่พูดอะไรต่ออีกเลย ฉันค่อยๆหลับตาลง นี่เอง...เหตุผลที่ฉันมายืนอยู่ที่นี่...มารับรู้เหตุการณ์นี้ ฉันตัดสินใจช่วยเหลือคนคู่นี้ให้ได้เท่าที่แรงของฉันมี ฉันพยายามคิดทบทวนเหตุการณ์อย่างเต็มที่ว่าสำหรับผู้หญิงคนนี้มีอะไรที่ผูกพันเธอไว้บนโลกนี้บ้าง...? กระเป๋าเงินหรือ...? คงไม่ใช่ก็ในเมื่อเด็กสาวผู้นี้ไม่ได้ให้เขาแล้วชายหนุ่มก็เปิดกระเป๋าของเขาออกให้ดูแล้วด้วย... หรือว่า...ชมพู่ของโปรด? ไม่หรอก...เธอคงไม่ตะกละขนาดนั้น มารดาของหญิงสาว...? ยิ่งไม่น่าใช่...ก็ขนาดมาดูแลทุกวันยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่นเลยนี่นา หรือหนังสือเล่มโปรด...? แล้วฉันจะรู้ไหมนี่ เดี๋ยวก่อน !? บางทีนะ...บางที...ฉันอาจลืมอะไรบางอย่างไป ฉันผลุนผลันรีบออกจากประตูนั้นไปอย่างรวดเร็ว แล้วกระชากประตูบานแรกที่ฉันเปิดเข้าไปทันที... จากคุณ : หนิง - [ 23 มี.ค. 48 10:30:20 A:61.91.141.220 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 เป็นอย่างที่คิด... ฉันได้เห็นเด็กชายและเด็กหญิงกำลังนั่งๆนอนๆอยู่ในสวนหลังบ้านตุ๊กตาหลังเดิม... “กาลครั้งหนึ่ง มีช่างปั้นชาวไซปรัสชื่อพิกมาเลียน เขาเป็นคนเกลียดผู้หญิงมาก...ก” “ไซปรัสอยู่ที่ไหนจ๊ะพี่ต้น...?” เด็กหญิงถาม “เอ...ไม่รู้สิ นี่นิทานกรีก ก็อยู่ที่กรีกละมั้ง...” เด็กชายไม่แน่ใจ และก็รีบเล่าต่อโดยเร็ว “แม้ว่าพิกมาเลียนไม่อยากแต่งงาน แต่เขาก็พยายามสร้างรูปปั้นของผู้หญิงที่สวยที่สุดและดีที่สุดขึ้นมา เพื่อให้ผู้ชายคนอื่นๆรู้เอาไว้ว่าตัวเองต้องทนกับผู้หญิงที่ตัวเองแต่งงานด้วยมากมายแค่ไหน...” “แปลว่าเขาอยากให้ผู้ชายทะเลาะกับผู้หญิง...?” “เขาอยากให้ผู้ชายเห็นว่าผู้หญิงไม่ได้เรื่อง จะได้ไม่ต้องสนใจผู้หญิงอีกละมั้ง พี่ก็ไม่รู้” เด็กชายส่ายหัว “เล่าต่อนะ...ไม่นานพิกมาเลียนก็ถูกกรรมตามสนอง พิกมาเลียนสร้างรูปปั้นที่สวยที่สุดขึ้นมา แต่ตัวเองกลับไปหลงรักรูปปั้นของตัวเอง...” “ว้า...แล้วรูปปั้นจะรักเขาตอบเหรอจ๊ะ...?” เด็กหญิงนิ่วหน้าก่อนจะส่ายหัวดิกๆบนหมอนใบใหญ่นั่น “ก็ไม่รักตอบไง...พิกมาเลียนเป็นผู้ชายอกหักที่โชคร้ายที่สุดในโลกเลย เมื่อเขาแตะตัวรูปปั้น รูปปั้นก็เย็นๆแข็งๆ พิกมาเลียนกอด รูปปั้นนั้นก็ไม่ตอบสนอง เขาจูบรูปปั้นนั้น รูปปั้นก็ไม่จูบเขาตอบอีก...” “พิกมาเลียนหลอกตัวเองว่ารูปปั้นของเขามีชีวิต เขาแต่งตัวสวยๆให้รูปปั้นนั่นแล้วก็คิดฝันว่าเธอชอบ พิกมาเลียนหาดอกไม้ นกตัวเล็กๆ หรือของขวัญอย่างอื่นมาให้แล้วก็เพ้อว่าเธอขอบคุณเขา...” “...แต่แล้วเมื่อวันเวลาผ่านไปได้ระยะหนึ่ง ในที่สุดพิกมาเลียนก็รู้ว่าเขาหลอกตัวเองไม่ได้อีกแล้ว เขาต้องจมกับความทุกข์โศกและสิ้นหวังที่ไปหลงรักสิ่งไม่มีชีวิตอย่างรูปปั้นที่เขาสร้าง...” “เมืองไซปรัสที่พิกมาเลียนอยู่จะมีวันหนึ่งที่เป็นวันบูชาเทพีวีนัสซึ่งเป็นเทพีแห่งความรักของกรีก เทพีวีนัสปรานีกับคนในเมืองนี้มากๆเลย พอเทพีรู้เรื่องของพิกมาเลียนก็เกิดความเห็นใจ แล้วบันดาลให้รูปปั้นของเขามีชีวิตขึ้นมา” เด็กชายเล่าไปเรื่อยๆในขณะที่เด็กหญิงตัวป้อมจ้องตาเป๋งรออยู่ “พิกมาเลียนดีใจมาก เขาให้ชื่อคนรักของเขาว่ากาลเทีย เมื่อพิกมาเลียนแตะแขนและไหล่ของกาลเทีย ครั้งนี้ตัวของกาลเทียไม่ได้แข็งกระด้างเหมือนก่อนอีกแล้ว เขาแตะข้อมือของกาลเทีย เขารู้สึกได้ว่าชีพจรของกาลเทียเต้นอยู่ เมื่อเขากอดเธอไว้ก็รู้สึกว่าตัวเธออบอุ่นไม่ได้เย็นชืดอีก เขาจูบกาลเทีย ครั้งนี้กาลเทียจูบตอบเขาแล้วก็ยิ้มให้กับเขา ในตอนท้ายเทพีวีนัสก็ปรากฏตัวเพื่อแสดงความยินดีแก่ทั้งสองคน พิกมาเลียนและกาลเทียก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข...” เด็กชายปิดหนังสือลง เขายิ้มเมื่อเห็นเด็กหญิงหลับปุ๋ยอยู่บนหมอนใบใหญ่นั่น เด็กชายจึงคว้าหมอนที่วางอยู่บนผ้านวมอีกใบหนึ่งมาตบให้ฟูแล้วนอนลงข้างๆร่างป้อมๆของอีกฝ่ายที่กำลังหลับสบาย... จริงสิ...! ทำไมฉันลืมเทพีแห่งความรักวีนัสไปได้นะ...!? ************************ ฉันรีบเปิดประตูอีกบานอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มคนเดิมกำลังซบลงที่เรือนผมดำสนิทของหญิงสาวที่หลับตานิ่ง เสียงหายใจแผ่วเสียจนอาจทำให้คิดว่าเป็นร่างที่ไร้ชีวิตเสียแล้ว เสียงสะอื้นแผ่วๆอย่างสิ้นหวังนั้นทำให้ฉันสงสารเขาสุดซึ้ง... ฉันค่อยๆหลับตาลง มือประสานไว้กลางอกพร้อมกับพึมพำสวดบูชาเพื่อขอพรยืดยาว จนเมื่อฉันสวดไปได้ครู่หนึ่ง ฉันเริ่มรู้สึกเหมือนตนเองกำลังลอยขึ้นไป ขาไม่ได้หยั่งพื้นอีกแล้ว ลอยขึ้นไปเรื่อยๆ จนทำให้ฉันคิดว่าตนเองอยู่บนสวรรค์... ทันทีที่คำอธิษฐานของฉันสิ้นสุดลง แสงสว่างก็ล้อมรอบตัวฉัน แสงนั้นเจิดจ้าขึ้นจนกระทั่งทุกสิ่งทุกอย่างหายไปพร้อมกับแสงนั้นก่อนที่มันจะแตกพร่าระยิบระยับพร่างพราย... ไม่มีประตูอีกแล้ว... ไม่มีมิติสีฟ้านั้นอีกต่อไป ทุกอย่างว่าง... ไม่มีอะไร...ไม่มีอะไรทั้งสิ้น ฉันค่อยๆลืมตาขึ้น ห้องสีขาวห้องเดิม... ผนังสีขาวในห้องสี่เหลี่ยม กลิ่นน้ำยาบางอย่างที่ไม่คุ้นเคยลอยมาแตะจมูก หลังจากที่ตระหนักได้ว่าตัวฉันเองอยู่ที่ใดก็ได้ยินเสียงทุ้มๆที่คุ้นเคยดีร้องเรียกด้วยความยินดี “มุก !!” จากคุณ : หนิง - [ 23 มี.ค. 48 10:32:59 A:61.91.141.220 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 ฉันเป็นใครน่ะหรือ...? บางคนก็บอกว่าฉันคือปาฏิหาริย์... บางคนก็พูดว่าฉันคือเทพีแห่งความรัก... และคำเรียกอื่นๆอีกมากมายที่ฉันจำไม่ได้ว่ามีอะไรบ้าง... แต่ฉันอยากบอกคนเหล่านั้นเหลือเกินว่า... ฉันเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาๆคนหนึ่งเท่านั้นเอง... เพียงแต่ว่า... มือนุ่มอบอุ่นของใครคนหนึ่งวางลงบนไหล่มนของฉันอย่างนุ่มนวล ฉันอมยิ้มกับสัมผัสอ่อนโยนนั่น แม้ไม่ต้องหันหน้าไปมองก็เดาได้ว่าเจ้าของมือนั้นเป็นใคร... เมื่อฉันไม่หันไป อีกฝ่ายก็จับตัวฉันให้หมุนตัวไปเผชิญหน้าแทนซึ่งฉันเองก็ไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด บุรุณที่หล่อเหลาปานเทพบุตรนิ่วหน้าเล็กน้อย ฉันมองอย่างเท่าทันความคิดของเขาว่าเขาคงไม่พอใจที่ฉันทำตัวเหมือนแอบหนีมาเล่นโดยไม่ยอมบอกกล่าวเขา และเขาคงหาตัวฉันอุตลุดเป็นแน่... ฉันไม่ได้แอบหนีมาเสียหน่อย... ความคิดที่จะอยู่ห่างจากเขาไม่เคยมีอยู่ในสมองของฉันหรอก แต่นี่...พอฉันรู้ตัวอีกทีก็มาอยู่ที่นี่แล้วต่างหาก จะให้เรียกว่าหนีได้อย่างไร ? ชายหนุ่มผู้นั้นช้อนตัวของฉันอุ้มขึ้นได้อย่างง่ายดาย ฉันมองปีกสีขาวสะอาดของเขาที่ฉันชอบหนักหนากางสยายออก ดูงดงามเปล่งประกายเมื่อต้องกับแสงสว่างที่สาดทอเข้ามาให้มิติที่ฉันยืนอยู่นี้ตั้งแต่ตอนใดฉันเองก็จำไม่ได้เช่นกัน ฉันกอดเขาเอาไว้ในขณะที่ตอนเองอยู่ในอ้อมกอดแข็งแรงนั่น อดไม่ได้...ฉันหันไปมองหญิงสาวที่นั่งอยู่บนเตียงงงๆเมื่ออยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มคนที่ผูกพันกับเธอมาเกือบทั้งชีวิตนั่น แล้วชายหนุ่มต้องละจากหญิงสาวด้วยกริยาเสียดายเมื่อมีคนเข้ามาในห้องนี้ในเวลาไม่นาน ตอนแรกเป็นบุรุษสตรีในชุดสีขาวสะอาดที่เข้ามาก่อน และจากนั้นก็เป็นครอบครัวของหญิงสาวตามมา ทุกๆคนล้วนแต่มีสีหน้าปิติยินดีทั้งสิ้น... ฉันยิ้มให้กับใบหน้าที่มีความสุขของทุกคนนั่นก่อนหันกลับมาและเหลือบไปเห็นคันธนูและลูกดอกที่พาดอยู่หลังเขา ลูกดอกนั่นหายไปส่วนหนึ่ง บางทีเขาคงเพิ่งทำงาน ทำหน้าที่ของตนเองก่อนมาหาฉัน... ท้องฟ้าสดใส เมฆขาวบริสุทธิ์ทำให้ฉันอารมณ์ดีขึ้นมาก และเหนือสิ่งอื่นใดได้อยู่กับบุรุษผู้นี้ท่ามกลางธรรมชาติที่สวยงามนี้... ฉันเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาจริงๆนะ เพียงแต่ว่า... ฉันเงยหน้ามองเสี้ยวหน้านุ่มนวลแต่หล่อเหลาของชายหนุ่มนั่น ก่อนจะซุกเคลียกับอกของเขาอย่างสุขใจ... ฉันมีสามีเป็นกามเทพคิวปิดเท่านั้นเอง... ******************End********************** จากคุณ : หนิง - [ 23 มี.ค. 48 10:33:54 A:61.91.141.220 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 เรื่องนี้เขียนขึ้นจากแรงบันดาลใจของเทพปกรณัมกรีกที่หนิงได้อ่าน คู่รักในเทพปกรณัมที่หนิงชอบที่สุดก็คือพิกมาเลียนกับกาลเทีย (Pygmalion and Galatea) และเรื่องกามเทพคิวปิดกับไซคี (Cupid and Psyche) คิวปิดและไซคีเป็นเรื่องหนึ่งที่โด่งดังในเทพปกรณัมกรีก คำพูดอมตะที่ว่า "ความรักจะอยู่ไม่ได้หากไม่มีความเชื่อใจ" (Love cannot live where there is no trust") ก็มาจากเรื่องนี้ ถ้าคิวปิดหมายถึงความรัก ไซคีก็คือจิตวิญญาณ ดังนั้นรากของคำ psych- ทั้งหลายนั้นก็มาจากชื่อของไซคี (Psyche) นั่นเอง... ถึงตอนนี้คนที่ไม่เคยอ่านอาจพอเดาได้แล้วว่า "ฉัน" เป็นใคร...เธอก็คือไซคีนั่นแหละ... ด้วยความประทับใจของ 2 เรื่องนี้ทำให้คิดเรื่องนี้ขึ้นทั้งๆที่คู่รัก 2 คู่นี้แทบไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันเลยด้วยซ้ำ แต่ด้วยกำลังที่สมองเม็ดถั่วมีก็ยังอุตส่าห์ปิ๊งได้ว่า วีนัส นั่นเองคือจุดเชื่อมโยง ซึ่งก็คือเมืองไซปรัสเป็นเมืองของเทพีวีนัส และวีนัสคือมารดาของกามเทพคิวปิด และเป็นแม่สามีของไซคี... เรื่องนี้จัดว่าเป็นเรื่องสั้นที่ไม่สมบูรณ์เพราะขาดองค์ประกอบบางอย่างไป แต่คนเขียนเอาแต่ใจเพราะสนองตัณหาตัวเอง หุ หุ หุ หวังว่าคนที่ได้อ่านเรื่องนี้จะเพลิดเพลินเจริญสุข แต่ถ้าใครอ่านแล้วไม่เก็ทก็...นะ ลองอ่านเทพปกรณัม 2 เรื่องนั้นดูละกัน อาจจะเข้าใจบางอย่างที่หนิงต้องการบอกบ้าง แต่ถ้าไม่เข้าใจโดยสิ้นเชิงก็ช่างมันเถอะค่ะ แต่อย่าเผาพริกเผาเกลือแช่งนา... ขอขอบคุณคนอ่านล่วงหน้าค่ะ ^^ จากคุณ : หนิง - [ 23 มี.ค. 48 11:05:01 A:61.91.141.220 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 มาคนแรกเลยเรา... จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 23 มี.ค. 48 13:56:50 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ชอบการดำเนินเรื่องค่ะ :) จากคุณ : scottie - [ 24 มี.ค. 48 00:50:10 ]

ความคิดเห็นที่ 9 *ศาลาไทย* ขอบคุณที่มาอ่านนะคะ ^^ *scottie* ขอบคุณสำหรับความเห็นค่ะ ^^ จากคุณ : หนิง - [ 26 มี.ค. 48 13:58:58 A:61.90.77.95 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 ได้อ่านเรื่องของคุณหนิงอีกครั้งแล้ว ดีใจจัง ต้องขอสารภาพว่าเป็นครั้งแรกที่อ่านด้วยความหวั่นใจว่าจะจบลงด้วยโศกนาฏกรรมหรืออย่างไร เพราะความอบอุ่น นุ่มนวลที่เจอในเรื่องทำให้กลัวว่าจะจบท้ายด้วยความเศร้า แต่แล้ว ก็เป็นสุขนาฏกรรมเสียด้วย ความรักครั้งนี้ก่อตัวงดงามด้วยความผูกพันและความใกล้ชิดนะคะ แม้ว่าความใกล้ชิดจะทำให้รู้สึกตัวถึงความรักอีกรูปแบบหนึ่งช้าไปก็ตาม จากคุณ : หมาเลี้ยงแกะ - [ วันเนา (14) 20:01:10 A:61.91.105.231 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 ตอบกระทู้ค่ะ... *หมาเลี้ยงแกะ* ขอบคุณที่มาคอมเม้นท์ค่ะ วันนี้นั่งหาเรื่องอ่านไปเรื่อยๆเจอว่ามีคนมาแปะก็เลยงงๆ สุขสันต์วันสงกรานต์ (ย้อนหลังค่ะ) เอารูปประกอบมาให้ดูด้วย เป็นรูปของ cupid and psyche แก้ไขเมื่อ 16 เม.ย. 48 22:29:35 จากคุณ : หนิง (peiNing) - [ 16 เม.ย. 48 22:28:47 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ให้ดูอีกรูปหนึ่ง จากคุณ : หนิง (peiNing) - [ 16 เม.ย. 48 22:31:05 ]