อาจเป็นเพราะกำลังใจดีหรือร่างกายแข็งแรง ชายหนุ่มฟื้นตัวเร็วมาก นอนพักแค่พ้นคืนนี้หมอก็อนุญาตให้ลุกขึ้น

ไปไหนต่อไหนได้ตามปรกติ ใจน่ะอยากจะออกไปดูไร่คุมสวนอยู่เร่าๆแต่สังขารไม่อำนวย พอลุกขยับ ข้อเท้าที่

บวมเป่งก็เจ็บจี๊ดขึ้นมาทันตาเห็น เอาล่ะหลับตาแค่ผ่านคืนนี้ ชายหนุ่มกระชับมือบางที่มาคอยเฝ้าดูแลเขาทุกคืน

ให้แน่นขึ้นก่อนจะหลับตาลง ใจเป็นสุข

‘ดาวรักพี่วัสนะคะ’ ประโยคสั้นก้องดังในโสตประสาท ใบหน้าใกล้กันจนรู้สึกได้ถึงลมหายใจ มันเหมือนจูบแม้จะ

ไม่มีการสัมผัส กลิ่มหอมที่คุ้นเคยยังคงโอบรัดรอบกายเขาไว้แนบแน่น ไม่นานมือเย็นๆก็แนบแผ่วๆบริเวณโหนก

แก้ม ถ้านี่เป็นฝัน ก็คงฝันดี และเหมือนจริงมาก เหมือนมาก เหมือนจริงๆ

“ดาว!” ให้ตายเหอะ ไม่ได้ฝัน เมื่อลืมตาโพล่งขึ้นมา ใบหน้านวลก็ลอยอยู่ตรงหน้าใกล้แค่ปลายจมูก ใจเต้นระรัว

มือไม้สั่น เหน็บชาทั่วร่าง ยอมรับว่าเขาเคยฝันที่จะได้ใกล้ชิดกับดาวแต่แน่นอนไม่ใช่ตอนนี้ และไม่ใช่ลักษณะที่

ล่อแหลมถึงเพียงนี้

“ไม่ ดาว ไม่” ดันตัวหญิงสาวให้นั่งลงข้างกัน

“พี่วัส” งุดหน้าลงต่ำหลบซ่อนความเขินอายที่ปรากฎเป็นแถบแดง หล่อนอาจจะทำเกินไป แต่ทำไมล่ะ..ในเมื่อมัน

เป็นการกระทำที่ตรงกับความรู้สึกมากที่สุด เวลาที่ผ่านมาตั้งแตาแม่เสียไปหล่อนก็มีแต่ชายคนนี้นี่แหละที่คอย

โอบอุ้มประคับประคอง ความรักที่มีอาจเป็นเพราะความสนิทสนม แต่หญิงสาวรู้ดีว่าไม่ได้มีแค่นั้น มันมีมากกว่า

นั้นและมีมากพอ พอที่กฤติกาจะกล้าเอาตัวเข้าแลก

“เมื่อกี้มันผิด ดาวทำอย่างนั้นไม่ได้”

“ไม่ผิด..ก็ดาวรักพี่วัส”

“ดาวไม่ได้รักพี่แบบนั้นพี่รู้ เราสองคนเป็นพี่น้องกัน”
“ไม่!” หญิงสาวกระชากเสียง ยกมือขึ้นปิดหู ตาเริ่มแดง

“ดาวฟังพี่ก่อนสิ อาจเป็นเพราะเราสนิทกันมากเกินไปมันเลยทำให้ดาวสับสน ดาวนั่งนิ่งๆค่อยๆทบทวนดูช้าๆนะ
จ๊ะแล้วดาวจะรู้ว่าดาวไม่ได้รักพี่แบบที่ดาวเข้าใจ” หญิงสาวก้มหน้าเงียบ

“พี่น่ะ เป็นพี่ของดาวนะจ๊ะ ถึงจะคนละพ่อคนละแม่แต่พี่ก็รักดาวเหมือนน้องสาวแท้ๆ” คำว่าน้องสาวบาดลึกถึงขั้วหัวใจ แต่จะให้ใจอ่อนได้อย่างไร รับปากแม่ดาไว้นักหนาขนาดนั้น
“ดาวไม่ต้องการ”


เรื่องนี้ไม่มีใครต้องการทั้งนั้น ถ้าจะมีก็เห็นอยู่คนเดียว!

แทนที่เช้านี้จะได้ออกไปทำงาน กลับมาต้องซมเพราะไข้ขึ้น ถามว่าเกี่ยวกับเหตุการณ์เมื่อคืนมั้ย บางทีคงเกี่ยว

เพราะหลังจากหญิงสาววิ่งออกจากห้องของเขาพร้อมรอยน้ำตาแล้ว ร่างโตก็ไม่มีวี่แววว่าจะข่มตาหลับได้อีก

หญิงสาววางอ่างใส ใช้ผ้าชุบน้ำบิดพอหมาด ก่อนจะค่อยๆแตะต้องใบหน้าคมอย่างเบามือ “พี่ทำเองดีกว่าดาว”

ร่างโตเสหน้าหลบ

“ดาว” เขาย้ำชื่ออีกครั้งแต่หญิงสาวไม่มีท่าทีสนองตอบ ยังคงก้มหน้าก้มตาทำงานของหล่อนต่อ จากวงหน้า

เปลี่ยนมาที่แขน แขนอีกข้าง แวบนึงหล่อนเงยหน้าสบตาเขา ดวงตาคู่นั้นช่างว่างเปล่านัก เหมือนมันจะไม่

สะท้อนเงาของหล่อนอีกต่อไป ภายในร่างกายวุ่นวายปั่นป่วน มีหลายต่อหลายครั้งที่น้ำตาจะไหลแต่หญิงสาวก็

ยังคงกดเก็บมันไว้ได้ ความเงียบคราวนี้แสนจะอ้างว้างและน่าอึดอัดจนแทบทนไม่ไหว

“ออด……..” เสียงเตือนดังขึ้นบ่งบอกถึงการมาของแขกหน้าใหม่ หญิงสาวลอบถอนหายใจ ความอึดอัดถูกทำลายลงชั่วคราว

“ดาวไปเปิดประตูนะคะ” ร่างโตพยักหน้าแค่ทีเดียว ไม่นานนักกฤติกาก็เดินกลับมาเบื้องหลังตามด้วยชายหนุ่มท่าทางโก้เก๋ตามแบบฉบับชาวเมือง

“พี่วัสคะ นี่คุณอานนท์ลูกชายของเสี่ยอำนวย” ชายหนุ่มที่โดนกล่าวถึงยกมือไหว้
“เขามารับส้มแทนเสี่ยได้2-3วันแล้วค่ะ” ร่างโตที่บัดนี้ยัดตัวขึ้นนั่ง รับไหว้ก่อนจะพยักหน้ารับรู้

“พอคุณพ่อทราบว่าคุณโดนงูกัด ท่านก็เป็นห่วงมากเลยครับแต่บังเอิญท่านต้องไปทำธุระที่กรุงเทพเลยมาไม่ได้ นี่

ครับของเยี่ยมเล็กๆน้อยๆ” กระเช้าผลไม้ใบเบ้อเร่อวางเด่นตรงหน้า น่าขำแท้ๆเอาผลไม้มาให้ชาวสวน ร่างโตยิ้ม

อย่างเป็นมิตรก่อนจะเชิญอานนท์นั่งที่เก้าอี้ข้างเตียง

“ดาวขอตัวไปคุยกับป้าพรนะคะ” กล่าวเมื่อวางแก้วน้ำเย็นให้แขกหน้าใหม่ ชายหนุ่มเม้มปากเงียบแม้แต่หน้ายังไม่เงยขึ้นมามอง

“รู้มาว่าพวกคุณไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆ…เอ่อหมายถึงพี่น้องร่วมสายเลือด” ปากก็พูดแต่ตามองตามติดร่างบางที่
หลบหายไปจากเหลี่ยมเสาอย่างไม่เกรงใจ

“ครับ”

“แหม น่าอิจฉาจังนะฮะ มีน้องสาวสวยขนาดนี้” ร่างโตหันขวับจ้องหน้าเขาเขม็ง

“มีอะไรรึเปล่าครับ ..ผมพูดอะไรไม่ดีออกไป?” ก็เจ้าของบ้านเล่นจ้องตนตาเขียวซะขนาดนี้

“อ่อ เปล่า ไม่มีอะไรหรอกฮะ”

“ต้องหวงน้องดาวแน่เลย เรื่องธรรมดาฮะเป็นผม ผมก็หวง นี่ถ้าผมเป็นคุณนะไม่แน่ผมอาจจะเปลี่ยนตำแหน่งตัวเองลงมาเป็น…เอ่อ…อย่างอื่นแทนก็ได้ แต่คุณนี่เป็นคนดีจัง”

วสวัสสะดุ้งเฮือก น้อยซะเมื่อไหร่ที่เขาเคยแอบคิดกับดาวเยี่ยงหญิงสาวธรรมดา แต่มันเป็นไปไม่ได้ ชายหนุ่มได้แต่ยิ้มแห้งๆ พูดไม่ออก

“ผมพูดตรงๆเลยนะฮะ ผมชอบดาว” ดั่งฟ้าผ่าแสกลงกลางร่าง ชามึนไปหมด ในที่สุดวันที่เขากลัวก็มาถึง วันที่จะมีคนมาพรากดาวไป

แม้หัวใจจะเต้นผะแผ่วเหมือนคนใกล้หมดลม เรี่ยวแรงเหือดหายแทบทรงตัวไม่อยู่ถ้าไม่มีหัวเตียงให้พิง แต่ชาย

หนุ่มก็ยังคงตีสีหน้าเรียบสนิทราวกับว่าเรื่องที่ได้ยินไม่ได้กรีดลึกลงไปในใจของเขาแม้แต่ปลายเล็บ

“พี่ว่าไงฮะ”

“เรื่องนี้ต้องถามเจ้าตัวเขาน่ะ ผมตัดสินใจแทนไม่ได้หรอก” คอแห้งผากเป็นผง ถ้าดาวตกลงรับรักคุณอานนท์ล่ะ

เขาจะทำอย่างไร

“ถ้าดาวรับรักผมนะฮะ ผมจะดูแลเธออย่างดีเลย บ้านผมใหญ่โตโอ่อ่ามาก มีคนใช้เป็นโขยง ดาวไม่ต้องทำงาน

อะไรเลยฮะ นั่งชี้นิ้วสั่งอย่างเดียว นี่ผมไม่ได้คุยนะ แต่งกับผมน่ะดาวจะสบายกว่าแต่งกับปลัดอีก” ชาวบ้านแถบ

นี้คำว่า ‘ปลัด’ โก้หรูนัก สาวคนไหนได้ปลัดไปครองก็ราวกับว่าได้ครองมงกุฎนางสาวไทยอย่างไรอย่างนั้น

“ดาวไม่เหมาะกับการเป็นชาวสวนหรอกครับ”

“คนเป็นพี่ก็ย่อมอยากให้น้องอยู่สบายกินสบายทั้งนั้นแหละ จริงมั้ยฮะ”

คำพูดของอานนท์ราวกับปลายหอกจิ้มจึ้กตรงกลางใจดำไม่มีพลาด อยู่ที่นี่ถึงจะไม่ลำบากแต่ก็ไม่สบายนัก จะสู้

อยู่เป็นคุณนายชี้นิ้วในห้องแอร์ได้อย่างไร ไม่ว่าช้าหรือเร็ววันที่ดาวจะต้องแยกไปอยู่กับคนอื่นก็ต้องมาถึงทั้งนั้น

ไยเขาไม่ช่วยน้องคว้าโอกาสสุขสบายไว้เล่า แม่ดาเองก็คงต้องการให้เป็นอย่างนั้น