ไม่มีใครบอกสักคนว่าต้องตั้งกระทู้ใหม่
แต่อยากจะเรียกร้องความสนใจจากผู้ย่ำเดินบนถนน
ว่าเรื่องที่เล่านี้..เป็นอุทาหรณ์สอนใครได้ในบางคน
แม้ว่าเรื่องราวจะวกวน..คล้ายนิยายหม่น ๆ แค่เรื่องเดียว
กระทู้ที่แล้วหมายเลข W3365496 งับ
..........
คงจะโกหกถ้าหากจะบอกว่าไม่รู้สึกกลัวที่จะต้องเผชิญหน้ากับแฟนของริน
กิติศัพท์เกี่ยวกับการเป็นอันธพาลของเขาเป็นที่รับรู้กันทั่วไป
ไอ้จ้วงถึงกับอาสาจะไปเป็นเพื่อนกระซิบบอกเสียงลั่นทุ่งว่าข้าจะยืมปืนพ่อไปด้วย
ไอ้สุดเดชที่ตอนนี้ถูกเปลี่ยนชื่อเป็นนายส่งเดชก็มีน้ำใจไม่แพ้กันบอกว่าจะชวนชาวมอฯไซค์รับจ้างยกโขยงไปคุมเชิงให้
ยังมีอีกหลายไอ้ที่พยายามห้ามพร้อมด่าว่าเอ็งโง่หรือบ้ากันวะนี่
และยังมีอีกหลายไอ้ที่ไม่ออกความเห็นอะไรนอกจากบอกว่าเรื่องศาลาตั้งศพพวกมันจะช่วยจัดการจองให้เอง
ไอ้พวกนี้มันเป็นเพื่อนประสาไรว๊า!!
รินเองก็ใช่ว่าจะสบายใจ
เธอเป็นห่วงจนสร้างความสุขเล็ก ๆ ให้เกิดขึ้นได้บ้าง
ขอแค่เธอมีน้ำใจที่จะเป็นห่วง ก็ถือว่าความรักที่มีได้รับการตอบสนองแล้ว
ความรักทำให้ผู้คนโง่งมจริง ๆ
อันนี้ขอยืนยัน
วันนัดมาถึง
เรานัดกันไว้ตอนหนึ่งทุ่ม..นัดกันที่ห้องคาราโอเกะใต้ถุนโรงแรมแห่งหนึ่งแถว(-:
(มีเซ็นเซอร์ด้วยแฮะ)
อยากจะรู้เหตุผลเหมือนกันว่าทำไมต้องนัดที่นั่น..แต่ตอนนั้นประสาทเบลอไปหน่อยเลยไม่ทันถาม
รินเพิ่งจะมาบอกว่าเป็นโรงแรมของคุณพ่อของเขานั่นเอง
เราสามคนนั่งเผชิญหน้า อีกสามสี่คนที่คงเป็นสมุนของตัวโกงซึ่งเราจะเห็นได้ตามละครทุกช่อง ยืนกอดอกบ้างกอดคอบ้างอยู่ด้านหลัง
แฟนของริน..ที่ถูกเรียกว่า "เขา" มาตลอด..หน้าตาตี๋พอใช้
จะว่าไม่หล่อก็ไม่เชิง..พอดูได้..พอใช้ไปซื้อไอ้ติมได้
แต่แต่งตัวดี..เสื้อเรียบกริบ..ยี่ห้อไรไม่ทันสังเกต
อุปกรณ์แต่งตัวครบครัน ทั้งมือถือสองเครื่อง สร้อยคอเส้นเบ้อเริ่ม นาฬิกาเรือนงาม แหวนเพชรเม็ดเท่าไข่ห่าน
หันมามองดูตัวเอง..ก็สมควรให้เขาใช้สายตาเหยียดหยามอย่างนั้นมองอยู่
ไม่มีอะไรเล้ย..แค่เชิร์ตกับยีนส์ และรองเท้าแตะเปิดส้น
โทรศัพท์ถูกเก็บไว้ในกระเป๋ากางเกงด้านหลัง
อายเขา..ถ้าจะเอาออกมาวางโชว์บนโต๊ะกระจกใสตรงหน้า
ไม่มีคำทักทายจากใคร ไม่มีใครพูดอะไรออกมา
รินเองก็นั่งเม้มริมฝีปาก สีหน้าไม่ค่อยมีสีเลือดเหมือนปกติ
แล้วเธอในฐานะคนกลางก็พูดขึ้น
"นี่ไงคะ..พัฒน์ คนที่คุณอยากพบ"
เขาที่ยังไม่รู้ชื่อ..มองหน้าคนนั่งตรงข้ามด้วยสายตายากจะเข้าใจ
มันเต็มไปด้วยลับลมคมใน..ยิ่งยิ้มที่ตรงริมฝีปาก ยิ่งทำให้ใจหาย
หมอนี่เหมาะจะเล่นเป็นตัวโกงจริง ๆ
"คุณน่ะหรือ..แฟนเก่าของริน"
ใจที่เต้นตึกตัก ถูกผ่อนคลายด้วยการเอนหลังพิงพนัก อยากจะยกขาขึ้นไขว่ห้างซะด้วยซ้ำ แต่มันยกไม่ขึ้น
"ผมเอง.."
"ดี.."
ลูกน้องคนหนึ่งของเขาถูกพยักหน้าเรียก..
"จะดื่มอะไรกันดี?"
รินส่ายหน้า..
"แล้วคุณล่ะ?"
"ไม่ดีกว่าครับ.."
"อ๋าย..ต้องดื่มกันนิดหน่อยล่ะ..งั้นไปเอาเบียร์มาสองแก้ว เอาโค้กให้คุณผู้หญิงแก้วหนึ่ง.."
เป็นการพูดลักษณะฝืดฝืนให้เกิดความเป็นกันเอง...ที่จับได้เพราะสีหน้ากับการพูดจาไปกันคนละเรื่องเลย
เครื่องดื่มมาเสิร์ฟเร็วราวกับถูกเตรียมไว้นานแล้ว เราต่างจิบกันไปคนละนิด ส่วนเขาล่อเสียครึ่งแก้ว
เบียร์เปลี่ยนสีหน้าของเขาให้แดงขึ้นอย่างรวดเร็ว
ส่วนจะเปลี่ยนนิสัยให้เลวร้ายอย่างไร ยังไม่รู้
ลูกน้องสามสี่คนของเขาถูกให้ออกไปนอกห้อง
ในที่สุดเรื่องสำคัญก็จะเริ่มต้นขึ้นแล้ว
หัวใจเต้นตึกตักแทบทะลุออกมานอกอก
ภาวนาอยู่ว่าให้มันจบ ๆ ไปเสียที
"วันก่อนคุณโทรฯหาผม?"
เขาเริ่มต้น..เสียงเครียดจากเมื่อครู่นี้อย่างเห็นได้ชัด
"ครับ"
"คุณบอกว่าคุณไม่มีเจตนาจะทำให้ผมกับรินทะเลาะกัน?"
"ครับ"
"แล้วคุณส่งข้อความปัญญาอ่อนนั้นมาทำไม?"
คำถามนี้ทำให้ต้องเอนหลังพิงเบาะ..ทั้งที่เตรียมคำตอบไว้แล้วยังอดไม่ได้ที่จะตะกุกตะกัก
"ก็..ผมต้องขอโทษด้วย..ผมแค่คิดถึงรินมากเท่านั้น"
"คิดถึงเหรอ?.." เขาแค่นเสียง..
"และคุณรออะไรไม่ทราบ คุณจะรอให้รินเลิกกับผมให้ได้เพื่อคุณจะไปอยู่ด้วยกันใช่ไหม?.."
"มันก็แค่คำ ๆ หนึ่ง..เพื่อจะบอกให้รินรู้ว่าผมยังรักรินอยู่เสมอ"
"คุณแอบบอกกันมากี่ครั้งแล้ว?"
"แค่ครั้งเดียว.."
"ใช่ค่ะ..เราไม่เคยติดต่อกันอีกเลย.." รินช่วยสนับสนุน
แต่หมอนั่นกลับทำหน้าน่ากลัว คำรามเสียงต่ำ
"ผมไม่เชื่อ..."
บรรยากาศการสนทนาราวอยู่ในห้องคับแคบสุดแสนอึดอัด
แอร์เย็นฉ่ำไม่ได้ช่วยทำให้เหงื่อที่ออกเต็มแผ่นหลังเหือดแห้งไปได้
สถานการณ์ของคนที่ตกอยู่ในสถานะคนที่ลักลอบจีบแฟนคนอื่นแล้วถูกจับได้เป็นอย่างไรนั้นก็สุดจะบรรยาย
รู้แต่ว่าเกร็งไปทั้งตัว..และลุ้นว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป
"เสียแรงที่ผมรักคุณมาก..ทุ่มเทให้ทุกอย่าง.."
เขาหันไปทางริน
"คุณไม่น่าทำผมขนาดนี้"
"รินทำอะไร? รินไม่ได้ทำอะไรเลยสักอย่าง.." เธอพยายามเถียง
"นี่หรือเรียกว่าไม่ได้ทำ..คุณแอบติดต่อกับแฟนเก่าของคุณมากี่ครั้งกี่หน..ถ่านไฟเก่าคงลุกโชนซ้ำแล้วซ้ำเล่าล่ะสิท่า"
รินโกรธจนน่าซีด
"คุณอย่าหยาบคายกับฉันต่อหน้าคนอื่น.."
"จี้ใจดำน่ะสิ.." เขาก็สวนทันที
เรื่องจะไปกันใหญ่
"คุณเรียกผมมาเพื่ออะไรกันแน่?"
จึงจำเป็นต้องขัดออกไปด้วยคำถามนี้
เขาหันขวับมาทางผม..ดวงตาน่ากลัวยิ่งขึ้น
สีหน้าขึ้งเครียด..อยู่ ๆ ก็ผ่อนคลายขึ้นมาเฉย ๆ
แล้วหัวเราะเสียงดังออกมา
"ปล๊าว..แค่อยากเห็นหน้า"
"แล้วยังไง?"
"ไม่ยังไงหรอก..ฉันแค่จะแสดงให้นายเห็นเท่านั้นว่า..ถึงอย่างไรรินก็ต้องเป็นของฉัน.."
"แสดงยังไง?"
เขายิ้มด้วยสีห้ากวน(-:ที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา
(ระบบกรองคำหยาบทำงานได้ดีจริงนะ)
เขายังไม่ตอบ..ยกเบียร์ขึ้นดื่มจนเกลี้ยงฉาด
จึงจำเป็นต้องยกดื่มบ้าง..เรื่องเบียร์ไม่เคยเป็นรองใครอยู่แล้ว
กินเก่งเหมือนกันนี่..
ยิ้มให้กับคำชมที่ไม่จริงใจนั้น..
ผมอยากให้คุณฟังผมให้ดี..
เขาเลิกคิ้ว..สีหน้ายียวนไม่คลาย
ว่ามา..
รินรักคุณ..คุณรู้หรือเปล่า?
แน่นอนอยู่แล้ว..
ผมถามใหม่..คุณรู้หรือเปล่าว่ารินรักคุณหรือไม่?
คำถามนี้ทำให้เขาเปลี่ยนสีหน้า
นายหมายความว่าไง?
รู้สึกผิดที่ถามคำถามนั้นไป..จึงจำเป็นต้องหัวเราะกลบเกลื่อน
ลืมไป..เรามาเพื่อให้เขาและเธอคืนดีกันนี่นา
เธอรักคุณมาก..คุณรู้หรือเปล่า?
แน่นอนอยู่แล้ว..คนอย่างฉันมีแต่คนรักทั้งนั้น..
ลมจากเบียร์ตีขึ้นจนเรอดังเอิ้กซ์
นายไม่เชื่อ?
กลืนเรอที่เหลือนั้นลงกระเพาะ ส่ายหน้า
ทำไมจะไม่เชื่อ ก็รินบอกผมเองว่าเธอรักคุณ ผมจึงปล่อยให้เธอมาคบกับคุณนี่ไง
เขาหัวเราะ
จริงหรือ?
จริงสิ
คุณก็รักเธอมากไม่ใช่หรือ แล้วทำไมถึงยอม?
เพราะรักมากไง..จึงต้องยอมทุกอย่าง แม้ว่าสิ่งนั้นจะคือการที่ไม่มีเธออีกแล้วในชีวิต..
พูดเหมือนยี่เก
นี่คือเรื่องจริง.. เบียร์แก้วนั้นทำให้คอนโทรลคำพูดไม่ค่อยได้
ผมรักริน..รักมากตั้งแต่แรกเห็น.. คงเป็นคำพูดที่ฝังอยู่ในหัวใจนานแล้ว มันจึงพรั่งพรูออกมาอย่างสุดกลั้น
มองไปทางรินให้เธอได้รับรู้
รักจนยอมได้ทุกอย่าง..แม้แต่ชีวิตก็ยอมให้ได้
เขาหัวเราะ..แล้วตะโกนเรียกลูกน้องให้เสิร์ฟเบียร์แก้วที่สองให้คนสองคน
มันถูกยกขึ้นดื่ม..เกลี้ยงหายไปในเวลาอึดใจเดียว
แล้วเขาก็หันไปทางริน
คุณล่ะ..รักเขามากเหมือนกันล่ะสิ?
รินอึกอัก..มองมาด้วยสีหน้าที่สุดจะบรรยาย
นี่จะมาทำลายความรักของเธอหรือจะช่วยเธอกันแน่?
เราเองก็ชักไม่แน่ใจ
เธอไม่รักผมหรอก..
เขานิ่งฟัง..หน้าแดงกร่ำเพิ่มขึ้น
เธอรักคุณมากกว่า..การพบกันครั้งนี้ก็น่าจะพิสูจน์ได้แล้วว่าเธอแคร์ใคร
เขาหัวเราะเสียงดัง..คำพูดนี้เขาคงชอบใจ..ความขมปร่าเกิดขึ้นที่โคนลิ้น..เบียร์ยี่ห้ออะไรนี่?
แต่ยังพูดต่อไป
ผมมาวันนี้เพื่อยืนยันคำนี้..ว่ารินรักคุณ..อย่างไรก็ไม่แปรเปลี่ยน..ฉะนั้น..คุณเลิกระแวงเธอได้แล้ว
เสียงหัวเราะเขาดังยิ่งขึ้น..
ในขณะที่โลกทั้งโลกโคลงเคลง..
เอ๊ะ!
สิ่งที่เกิดขึ้นต่อมาเป็นความรู้สึกที่เลื่อนลอยคล้ายจริงคล้ายฝัน
รินถลาเข้ามาประคอง..เขย่าให้สติสะตังคืนมา..แต่ไร้ผล
ร่างกายเบาโหวงโคลงเคลง..เรี่ยวแรงเหือดแห้งไปหมดสิ้น..
เขายื่นหน้าเข้ามากระซิบ..
ฉันจะบอกอะไรให้นายรู้..รินไม่ได้รักฉัน..เขารักเงินของพ่อฉัน..เขายอมคบกับฉันก็เพราะเงินอย่างเดียว..
ไม่จริง.. พูดคำนั้นออกไปแล้ว..แต่ทำได้แค่ปากขมุบขมิบ..
เพราะฉะนั้นวันนี้..นายจะได้เห็นทุกอย่าง..เห็นว่าถึงอย่างไรเธอก็ต้องเป็นของฉัน..
รวบรวมพละกำลังที่มี..แต่ไร้ผล
หลังจากนั้นฉันจะคืนเธอให้กับนาย..เป็นรางวัลที่นายรวมหัวกันหลอกลวงฉัน..
เสียงหัวเราะของเขาดังขึ้นอย่างสะใจ
ท่ามกลางความเลอะเลือนของสติสัมปชัญญะที่ไร้การควบคุม
รินน้ำตานองหน้า..
ด้วยสายตาที่ริบหรี่นั้นยังพอมองออก..
เธอช่วยตัวเองด้วยการพยายามจะวิ่งหนี..
เธอตะโกนขอความช่วยเหลือ
เปล่าประโยชน์..มันย่างสามขุมเข้าหาเธอ
จะหนีไปไหนได้ในห้องที่คับแคบและถูกล๊อคประตูจากด้านนอกไว้อย่างนั้น.
.เธอถูกเหวี่ยงลงบนโซฟายาวนุ่ม
ถ้าเธอแจ้งความ..บ้านของเธอจะไม่เหลือให้ซุกหัวนอน...พ่อของเธอจะติดตะราง!!
อย่าทำฉัน..
เธอพูดได้เพียงเท่านี้..
ไม่เคยคิดเคยฝันว่าเรื่องจะเลวร้ายได้ถึงเพียงนี้
เบียร์สองแก้วนั้นมีตัวยาที่ทำให้เรี่ยวแรงสูญสิ้น..สติเลอะเลือน
ความเลวของคนในยุคนี้..สามารถเป็นไปได้ในระดับที่สุดจะคาดเดา
มันต้องการจะข่มขืนแฟนสาว..ต่อหน้าคนที่มันคิดว่าเป็นแฟนเก่าของเธอ
ซึ่งนอนไร้เรี่ยวแรงอยู่อย่างนี้
ทำได้แต่เพียงเบิ่งตา..รับรู้การปฏิบัติกามโฉดของมัน!!
รินร้องไห้จนตัวสั่นสะท้าน
สาวน้อยร่างงามกำลังถูกปู้ยี่ปู้ยำจากอสูรร่างยักษ์
มันฉีกเสื้อของเธอ..ดวงตาลุกวาวด้วยโรคจิตกำเริบ..
โผเผลุกขึ้น..มันเหวี่ยงแขนมาทีเดียวก็ถลาล้มไม่เป็นท่า
พยายามอีกหลายครั้ง..แต่ทำไม่ได้
เอ็งดูซะ..ว่าคนที่เอ็งรัก..จะมีลีลาถึงพริกถึงขิงแค่ไหน..ฮ่าฮ่าฮ่า..
จากคุณ :
รัน
- [
23 มี.ค. 48 20:35:14
A:61.90.4.83 X:
]
เรื่องนี้ไม่ยาวแค่อยากเล่าให้รู้ แต่ว่าอย่าตู่ไปเล่าให้เธอฟัง(2)
