ความคิดเห็นที่ 1 มารออ่านนะจ๊ะ จากคุณ : GyPZy_LADy - [ 24 มี.ค. 48 20:57:34 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เอ๋...จบแค่นี้หรือค่ะ จากคุณ : หนูยี - [ 25 มี.ค. 48 06:55:37 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ผมก็คิดเหมือนคุณหนูยีครับ. จากคุณ : เจียวต้าย (เจียวต้าย) - [ 25 มี.ค. 48 07:16:39 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ยังค่ะ มีต่ออีกนะ แต่เวลา+สมองจำกัดค่ะ เลยไม่เคยแต่งหนเดียวจบ เด้กหญิงคนนี้มีตัวตนจริงๆนะคะ ตอนนี้เขาเป็นสาวแล้ว  ลองมาอ่านต่อนะคะ จากคุณ : วาซีน่า เรน - [ 25 มี.ค. 48 09:56:56 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ฉันเริ่มสนุกกับการเป็นครูอยู่ที่นี่ และพอใจกับนักเรียนบ้านนอกหน้าซื่อตาใสเหล่านี้นักหนา แต่ลูกศิษย์ "คนโปรด" ของฉันคือ เดือนแรม...เด็กน้อยที่อยู่ในโลกเงียบ เท่าที่มองเห็น เธอเป็นเด้กร่าเริงสมวัย ช่างพูดช่างคุย คู่ซี้ของเธอคือรสานั่นแหละ แต่กับคนอื่นๆแทบจะไม่มีใครเล่นกับเธอเลย เด้กผู้ชายในห้องก็มักชอบแกล้งเธอเสมอ "อ้าว ร้องไห้ทำไมเดือนแรม" ฉันลูบหัวเธออย่างปลอบโยน เดือนแรมแอบมานั่งร้องไห้หลังห้องในตอนพักเที่ยง ในขณะที่เพื่อนคนอื่นๆลงไปวิ่งเล่นอยู่ข้างล่าง "ชาคริตเขาล้อหนูค่ะครู เขาเรียกหนูอีหนวก.." แล้วเธอก็ปล่อยโฮอีกคำรบ ฉันอึ้ง...อึ้งสนิท...สงสารจับใจ "แม่เขาก็เรียกหนูว่าอีหนวก" เสียงเดือนแรมไม่ค่อยชัดนักเช่นเด็กบกพร่องทางการได้ยินทั่วๆไป แต่ฉันก้พอจะจับความได้ น้ำตาค่อยๆแห้งลง ฉันชวนแกคุยหลายเรื่อง แต่พอถามถึงเรื่องหู ดูท่าทางว่าเจ้าตัวจะไม่อยากพูดถึงปมด้อยนี้ ฉันจึงเลี่ยงเปลี่ยนเรื่องเสีย เดือนแรมไว้วางใจ และมักจะเอาเรื่องโน้นเรื่องนี้มาเล่าให้ฉันฟังเสมอ จนครูคนอื่นล้อขำๆ "พูดกับแกรู้เรื่องหรือครูฝน" ฉันเพียงแต่ยิ้ม บางทีก็ตอบกลับ "เขาคุยรู้เรื่องนะคะ ถ้าเขามองปากน่ะ" "ตอนเขาอยู่ป.2 นะ พี่ไม่รู้ว่าเขาหูตึง เขาไม่ได้ทำการบ้านมานะ แล้วพอถามก็บอกว่าหนูไม่ได้ยิน พี่ก็นึกว่าเด้กมันโกหกไปงั้นเอง เลยตีไป 2-3 ที พอรู้ว่าเขาไม่ได้ยินจริงๆ พี่แทบหักไม้เรียวทิ้ง" ครูกมล อาจารย์สอนภาษาไทยประจำชั้นป.2 เล่าบ้าง "ใช่ๆ แรกๆก้ไม่รู้นะ พี่ก้เอ้า นักเรียน เขียนตามคำบอกครูนะ เห็นเขาหันไปถามเพื่อนพี่เลยดุเขา ร้องไห้เลย แถมส่งสมุดเปล่าอีก.." ครูภาษาอังกฤษที่เพิ่งย้ายมาก่อนฉันไม่นานเข้ามาร่วมวง "แต่เขาเก่งนะ สอบได้ที่ 1-2 ตลอดเลย คิดเลขเร็วมากด้วย คราวก่อน 20 ข้อนี่ 10 นาทีมั้ง แถมถูกหมดเลย" ฉันยิ้มบางๆ ฟังเรื่องราวของเดือนแรมอย่างอิ่มใจ ถึงแม้ว่าเขาจะ--พิการ--แต่ธรรมชาติก็ชดเชยสมองมาให้เขา วันสอบปลายภาค ฉันเห็นเพื่อนทั้งห้องมะรุมมะตุ้มเธอใหญ่ บอกเรามั่งนะ ... เอียงกระดาษมาให้ดูมั่งนะเดือนแรม หลายเสียงเซ็งแซ่ขอลอกข้อสอบคนเก่งของห้อง เจ้าตัวก็ยิ้มและรับปากทุกคนหมด ทั้งๆที่เวลาฉันให้แบ่งกลุ่มทำงานทีไร ไม่มีใครให้เดือนแรมเข้ากลุ่มด้วยเลย นอกจากรสา เมื่อฉันลองถาม เธอตอบซื่อๆว่า หนูไม่อยากให้เขาโกรธหนูนี่คะครู... เมื่อเดือนแรมเลื่อนชั้นขึ้น ป.5 เธอถูกแยกห้องกับรสา ฉันรู้จึงท้วงอาจารย์ที่แยกห้อง "พี่ ไม่น่าแยกเขาเลย เดือนแรมเขาสนิทกับรสานะพี่ ไม่มีรสาเขาจะเรียนรู้เรื่องหรือ" "แหม ครูฝน แยกๆน่ะดีแล้ว เขาได้หัดพึ่งตัวเองบ้าง อะไรๆก็คอยถามรสาตลอด ใครมันจะเกาะเพื่อนได้ตลอดล่ะ" นับแต่แยกห้องกับรสา เดือนแรมคล้ายถูกทิ้งให้โดดเดี่ยว ไม่มีใครยอมนั่งโต๊ะข้างเธอเลย จนครูประจำชั้นต้องสั่งย้ายเด้กผู้ชายคนหนึ่งมาให้นั่งคู่กับเธอ เดือนแรมโชคร้าย...เด็กผู้ชายคนนั้นคือคนที่แกล้งเธอมาตั้งแต่ ป.1 คนที่ล้อเธอว่า "อีหนวกๆ" ทุกครั้งที่เจอ... จากคุณ : วาซีน่า เรน - [ 25 มี.ค. 48 10:25:25 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ผลการเรียนของเดือนแรมเริ่มตกลงมา เธอไม่มีเพื่อนสนิทในห้องเรียนเลย ทุกคนมีกลุ่มของตัวเอง และไม่มีที่ว่างให้เพื่อนร่วมห้องอย่างเดือนแรมแทรกตัวเข้ากลุ่มด้วย เธอมักเป็นตัวตลกของห้องเสมอๆ อาจารย์บางคนก็ชอบเรียกเธอออกไปพูดหน้าชั้น ให้เพื่อนได้หัวเราะเสียงไม่ชัดถ้อยชัดคำนั้น ฉันได้แต่หวังว่า เมื่อเลื่อนชั้นขึ้น ป.6 เธอจะได้อยู่ห้องเดียวกับรสา แต่ความหวังชักลางเลือน เพราะการจัดห้องครั้งใหม่เรียงตามลำดับคะแนนสอบของ ป.5 แต่คละเด้กเรียนอ่อนปนลงในแต่ละเกรดอีกที เกรดของเดือนแรมเป็นลำดับต้นๆ จึงได้อยู่ห้องแรก ป.6/1 ในขณะรสาเรียนไม่อ่อนมากนัก จึงอยู่ห้องถัดไปนี่เอง.... ฉันได้พบกับเดือนแรมอีกครั้ง ในคราวที่ไปช่วยคุมสอบวิชาภาษาไทย สอบการเขียนเรียงความเสียด้วย หัวข้อความฝันของฉัน ฉันอ่านกระดาษคำตอบที่ทยอยส่งมาแผ่นแล้วแผ่นเล่า พลางอมยิ้ม เด็กชายภักดีอยากเป็นตำรวจ กระต่ายอยากเป็นดารา ดวงพรอยากเป็นครู... แล้วเอ...เดือนแรมจะอยากเป็นอะไรนะ คนอื่นทยอยส่งข้อสอบกันเกือบหมดแล้ว แต่เดือนแรมยังคงก้มหน้าก้มตาเขียนอยู่เลย หากตาไม่ฝาดไป ฉันเห็นน้ำใสๆหยดเผาะลงบนกระดาษคำตอบ และเจ้าตัวก็ใช้หลังมือปาดเสียโดยเร็ว ปลายจมูกแดงเรื่อ "หนูอยากได้ยินเสียงแม่...หนูไม่เคยได้ยินเสียงแม่เลย แม่กอดหนูไว้ แต่หนูก็ไม่รู้ว่าแม่พูดว่าอะไร ต้องเงยหน้ามาอ่านปากแม่ เสียงของแม่คงจะอบอุ่น อ่อนโยน เหมือนที่ในหนังสือบอก..." เพียงแค่บทนำวกวนบอกอารมณ์คนเขียน ฉันก็รู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรแล่นมาจุกอก ขอบตาผ่าวร้อน จนต้องรีบเก็บเรียงความแผ่นนั้นเสีย..ก่อนที่มันจะมีรอยหยดน้ำตาเพิ่มขึ้นมาอีก เมื่อจบ ป.6 ฉันถามถึงการเรียนต่อ เดือนแรมเล่าเศร้าๆว่า "หนูคงไม่ได้เรียนหรอกครู ใครๆก็บอกว่าหนูหูหนวก เรียนไปก้ไม่ทันเขา" เสียงเริ่มเครือลง น้ำตาเริ่มคลอ "หนูไม่รู้ด้วยว่าที่ไหนเขาจะรับหนูเรียน ครูที่โรงเรียนในเมืองเขาบอกว่าไม่รับหนู เขาสอนเด็กหูหนวกไม่เป็น.." น้ำตาที่คลอเมื่อครู่หลั่งริน ฉันดึงลูกศิษย์ผู้อาภัพมากอดไว้ นึกสรรหาถ้อยคำใดๆมาปลอบไม่ออกเลย "เดี๋ยวครูลองคุยกับผ.อ.ให้นะ อย่าร้องเลย" แกคงไม่ได้ยินที่ฉันพร่ำปลอบหลอก เพราะใบหน้านั้นซุกสะอื้นอยู่กับอกฉัน น้ำตาเปียกชุ่มเสื้อบาดลึกความรู้สึกของคนเป็นครู ************************************* ปัจจุบัน ฉันลาออกจากราชการแล้ว แต่ยังคงเป็นครูสอนพิเศษให้โรงเรียนอนุบาลใกล้บ้าน และบางครั้งที่เจอลูกศิษย์ชื่อเดือนแรม ฉันก็อดกระหวัดไปถึงเด็กหญิงเดือนแรม อ่อนจันทร์เสียมิได้ อืมส์....เขาคงอายุ 23-24 แล้วละนะ อาจแต่งงานไปแล้ว หรือว่าทำงานอะไรสักอย่าง คิดไปคิดมาฉันเลยนึกครึ้มใจ โทรไปหาครูกมลซึ่งแม่เกษียณแล้ว ก็ยังเปิดร้านอาหารอยู่ข้างโรงเรียน ไม่ห่างไม่ไกลจากบ้านของเดือนแรมนัก หลังไต่ถามสารทุกข์สุกดิบ ฟื้นความหลังกันยกใหญ่ ฉันก็เอ่ยถามเรื่องราวคาใจที่อยากรู้นักหนา "พี่กมลคะ จำเดือนแรมได้ไหมคะ ค่ะ คนนั้นแหล่ะค่ะ แกเป็นยังไงมั่งคะ" "อู๊ย...เด็กมันหัวดี ถึงหูจะตึง ไม่ค่อยรู้เรื่องรู้ราวก็เถอะ เขาเรียนจนจบปริญญาเชียวนะ เกียรตินิยมเสียด้วยสิ ตอนนี้เป็นครูอยู่เศรษฐเสถียรนะ กลับมาบ้านทีไรเขายังมาไหว้พี่เลย ถามถึงครูฝนด้วยนะ เออ เขาให้ทุนเด็กอีกปีละ 2 ทุนด้วยนะ ครูทั้งโรงเรียนยังนึกไม่ถึงเลยว่าเขาจะตอบแทนโรงเรียนคืนอย่างนี้ ศิษย์เก่าดีเด่นเชียวละ" ใจของคนเป็นครูพองคับอก จะมีอะไรน่าปลื้มใจไปกว่าลูกศิษย์ได้ดีเล่า โดยเฉพาะลูกศิษย์ที่ตกอยู่ในโลกเงียบทั้งชีวิต อย่างเดือนแรม "หนูอยากได้ยินเสียงแม่..." จู่ๆฉันก็นึกนึกประโยคเรียงความนั้นขึ้นมา เดือนแรมเอ๋ย...ถึงหนูจะไม่มีโอกาสได้ยินเสียงของแม่ หรือเสียงใดๆในโลกนี้ แต่หนูก็ประสบความสำเร็จได้ ด้วยความพยายามของหนูเอง ครูดีใจที่หนูไม่ยอมแพ้ความพิการของตัวเอง ดีใจที่หนูเอาชนะคำดูหมิ่นดูแคลนของคนรอบข้างมาได้ และดีใจที่สุดที่หนูกตัญญูรู้คุณแผ่นดิน..." จากคุณ : วาซีน่า เรน - [ 25 มี.ค. 48 14:22:46 ]

ความคิดเห็นที่ 7 น่ารักจังค่ะ แต่คงไม่ใช่เรื่องจริงทั้งหมดใช่ไหมคะ คนที่ล้อเลียนคนพิการไม่น่ารักเลย อีกอย่าง ที่บ้านน่าจะแจ้งโรงเรียนว่าเดือนแรมมีปัญหาการได้ยินนะ จากคุณ : scottie - [ 25 มี.ค. 48 20:39:36 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านไป...รู้สึกตื้อๆ ตันๆในอกไงไม่รู้ ฮืออ..อออ จากคุณ : หนูยี - [ 25 มี.ค. 48 22:22:29 ]

ความคิดเห็นที่ 9 สำหรับผม  อ่านแล้วค่อนข้างหดหู่ครับ ถึงแม้ตอนจบจะจบลงด้วยดีก็เถอะ จากคุณ : stan401 - [ 26 มี.ค. 48 13:08:02 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เรื่องจริง ที่เอามาเขียนแบบเรื่องสั้นค่ะ ชีวิตจริงเขาเลวร้ายกว่านี้เยอะเลย กว่าเขาจะเรียนจบได้เนี่ย คนรอบข้างลุ้นกันมาก สังคมไทยนี่คะ จึงมองคนพิการแบบสมเพชเวทนา ไม่ก็ขบขัน ตอนที่เขาโดนเพื่อนๆล้อเนี่ย สงสารเขา เดินมาเด็กผู้ชายตะโกนล้ออีหนวกๆ บางทีก็แกล้งกันสนุกไป ครั้งหนึ่ง พวกเราไปธนาคารทำเรื่องขอเปิดบัญชีเงินกู้ยืมฯ อาจารย์แนะแนวพาไปค่ะ โห..คนที่ธนาคารรุมซักเขามาก เขาแทบร้องไห้เลยแบบอ่านปากไม่ทันไงคะ บางคนเรียกเขาจากข้างหลัง พวกเราก็ต้องช่วยกันตอบ เขาเนี่ย หน้าซีดแล้วล่ะ จำได้ติดตาเลย แม้ตอนนี้จะไม่ได้เจอกันอีก แต่ได้ข่าวเขาว่าเพิ่งรับปริญญาไปแถมเกียรตินิยมด้วยสิ ดีใจที่เขาทำได้ ส่วนตัวเอง--แฮ่ะๆ วิจัยฝุ่นเด้อค่า...อ๊าย อาย จากคุณ : วาซีน่า เรน - [ 28 มี.ค. 48 08:54:52 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เขียนได้ดีมากเลยค่ะ ชอบๆๆๆ  อ่านเเล้วน้ำตาคลอค่ะ ^^ จากคุณ : น้องหมาปลาเซียว - [ 17 เม.ย. 48 05:24:29 ]