The Nerds V.S. The Jerks
written by: ShAwTee_GrL ( http://soompi.com/forums/index.php?showtopic=258520 )
Translate by : babylove
-----------------------------------------------------------
ตอนที่ 2

ฉันไม่สามารถคิดอะไรได้เลยในคาบเรียนที่น้อยนิดนี้ นอกจากเรื่องรายงานวิทยาศาสตร์

ในที่สุดก็ถึงเวลาอาหารกลางวัน พวกเราสี่คนเดินไปที่โรงอาหารและตักอาหารของพวกเรา ในขณะที่พวกเรานั่งโต๊ะประจำของพวกเราซึ่งอยู่ไกลจากโรงอาหาร พวกเราเริ่มกินอาหารของพวกเราแต่ไม่นานก็ต้องหยุดกิน ใครบางคนทุบโต๊ะของพวกเรา ฉันเงยหน้าขึ้นมองและฉันรู้สึกเสียใจที่เงยหน้าขึ้น มันเป็นฝันร้ายที่แย่ที่สุดของพวกเรา

“ นี่เธอ เนิร์ด ฉันจะไม่ทำรายงานนี้กับเธอเข้าใจไหม ฉันเชื่อว่าเธอจะทำของเธอได้ดีที่สุด ฉันต้องการเกรดที่ดีจริงๆในชั้นเรียนของอาจารย์ยุน”มินวูพูด

ฉันเลิกมองเขาและก้มลงมองที่อาหารของฉัน ฉันรู้พวกเราคิดจะทำตามทุกสิ่งทุกอย่างที่จั๊กพูด แต่ฉันไม่สามารถช่วยแต่ฉันได้ยินเสียงพูดเบาๆในหัวสมองของฉัน เหลือเชื่อฉันปฏิเสธข้อเสนอของพวกเขา.....ฉันหมายถึง.....คำสั่งของพวกเขา

“ย้า!” มินวูตะโกนใส่หน้าฉัน ฉันกระโดดถอยหลังเล็กน้อย โรงอาหารเงียบกริบ สายตาทั้งหมดจ้องมาที่พวกเรา เมื่อมินวูตะโกน เสียงเล็กน้อยในสมองฉันหายไป ฉันเงยหน้าขึ้นมองมินวูและผงกศีรษะอย่างยินยอม ฉันยิ้มเล็กน้อยให้เขาแต่ฉันรู้สึกกลัว

“ดี! เธอดีขึ้น! หรือมิฉะนั้นฉันจะจัดการลบรอยยิ้มบนใบหน้าอันหน้าเกลียดของเธอออก!” มินวูพูด เขาตีหน้าฉันอย่างเบาๆ

ในโรงอาหารกำลังหัวเราะอย่างมาก ทุกคนหัวเราะฉัน ประกอบไปด้วยผู้หญิงที่ไม่มีมรรยาท ฉันรู้สึกว่าหน้าของฉันเริ่มร้อนจากความอับอาย ฉันคาดว่าหน้าของฉันเริ่มแดง!

จั๊กหยุดพูดบางสิ่งบางอย่างกับคู่หูของพวกเขาอย่างดีที่สุด คนในโรงอาหารทั้งหมดหัวเราะจากสิ่งที่จั๊กพูดกับพวกเรา หน้าของพวกเราทั้งสี่กำลังแดง

ในที่สุดจั๊กเดินไปจากพวกเรา เดินออกไปจากโต๊ะของพวกเรา โรงอาหารกลายเป็นปกติเหมือนเดิม

ปกติฉันพร้อมเสมอเมื่อจั๊กทำให้พวกเราเป็นตัวตลก แต่ครั้งนี้มันแตกต่าง อย่างที่เห็นอยู๋พวกเขาเล็งเป้ามาที่พวกเรา

“อ้า! ฉันเกลียดมินวู” ฉันพูดอย่างโกรธเคือง

“ฉันเกลียดเฮซอง! เขาคิดว่าเขาอยู่เหนือคนทั้งหมดและมีอำนาจ! นั่นคือจั๊ก” แซบินพูด

“ปาร์ค จุนจินนั้นจะได้รับความกล้าหาญของฉัน! ฉันจะฆ่าเขาถ้ามันจะเป็นสิ่งสุดท้ายที่ฉันจะทำ!” เยวอนพูด

“ฉันเกลียดคิม ดองวาน! นั่นคือจั๊ก!” ซูวานพูด

ทั้งหมดที่ไม่ได้ตั้งตัว ซึ่งเป็นความกล้าหาญที่ต้องการในตัวฉันมันกำลังเดือด เสียงเล็กตอนแรกนั้นตอนนี้มันกำลังดัง เสียงนั้นดูเหมือนจะอยู่ในหัวของฉัน

ทุกๆคำกำลังพูดว่า.......แก้แค้น

“ทุกคน ฉันคิดว่ามันถึงเวลาที่พวกเราต้องแสดงให้จั๊กเห็นว่าพวกเราไม่กลัวเขา” ฉันพูด

ทุกคนเงียบลงและหันมาหาฉัน “ เธอหมายความว่ายังไง?” เยวอนถาม

“ฉันหมายถึงมันถึงเวลาที่พวกเราต้องลุกขึ้นสู้ พวกเราต้องอยู่ที่ที่ว่างซึ่งไกลและยาวนาน มันเป็นเวลาที่จั๊กต้องก้าวลงจากตำแหน่งของพวกเขา ในที่สุดจั๊กจะต้องเจออะไรที่พวกเราต้องเจอตลอด2ปีที่ผ่านมา” ฉันพูดและหันหน้าไปหาเพื่อนของฉัน

ฉันสามารถเห็นความกล้าหาญนั้นที่จู่โจมผ่านเข้ามาในแสงข้างในตาของฉัน พวกเธอยิ้มอย่างชั่วร้ายเหมือนกันและกำลังคิดแผนของพวกเธอ

“ทุกคน ฉันคิดว่ารายงานนี้ของพวกเราจะต้องดีกว่าฉันเชื่อ” ฉันพูดและยืนขึ้นเพื่อขว้างอาหารกลางวันของฉันให้พ้น