ความคิดเห็นที่ 1 ภายในห้องสีครีมอ่อนยังมีกลิ่นดอกไม้จาง ๆของคืนวิวาห์กระจายไปทั่ว  แต่บรรยากาศตอนนี้ กลับเคร่งเครียดผิดกับเมื่อวานอย่างเห็นได้ชัด  ร่างบนเตียงกวาดตามองผู้คนที่ยืนรายล้อมอยู่ รอบตัวด้วยสายตาพร่าเลือน  รับรู้ถึงความตายที่กำลังคืบคลานเข้ามาอย่างช้า ๆ  ก่อนจะมา หยุดที่ใบหน้างามที่เปรอะเปื้อนด้วยคราบน้ำตาของหญิงสาวผู้ได้ชื่อว่าเป็น ‘ภรรยา’ ภรรยาที่เขาได้มาอย่างไม่ทันตั้งตัวและกำลังจะจากไปก่อนจะทันได้อยู่ร่วมกัน..   ฮาเรฟฝืนยกมือมือปาดน้ำตาที่ไหลหยดลงมาไม่หยุดจากดวงตาคู่งาม  พยายามรวบรวมสมาธิ เพื่อสื่อสารผ่านกระแสความคิดส่งไปให้หญิงสาวตรงหน้า หากไม่สามารถทำได้เพราะความ เจ็บปวดภายในกายสาหัสเกินกว่าจะทำให้ใจสงบได้.. “ลากาเซีย.ย..จา”  เสียงทุ้มนุ่มกระซิบผ่านลำคอออกมาเบา ๆ  ก่อนจะกระอักเลือดออกมาอีก ครั้ง “เขาพูดว่าอะไรน่ะ”  จารุวรรณถามขึ้น ทั้งที่สายตายังคงจับจ้องใบหน้าซีดเผือดเปรอะเปื้อน ไปด้วยเลือด ‘เขาบอกว่า...อย่าร้องไห้’  คนตอบกลับเป็นฟรอกที่ก้าวเข้ามาพร้อมกับโมเอม แพทย์ประจำ หมู่บ้าน “อย่าร้องไห้หรือ..ได้...ฉันจะไม่ร้องถ้านายลุกขึ้นกระโดดเต้นแร้งเต้นกาให้ฉันดูได้” คำพูด ห้วน ๆที่เปล่งออกมขัดกับความรู้สึกภายในที่ฉายชัดในแววตาจนหลายคนที่รู้เรื่องดีเห็นแล้ว ถึงกับอึ้ง  ไม่คิดว่าคำสาปแห่งรักที่จอมปีศาจหนุ่มร่ายไว้จะมีอนุภาพรุนแรงถึงเพียงนี้ ‘ข้าขอดูอาการท่านฮาเรฟก่อน’ เสียงแหบ ๆ ของหมอวัยชราดังขัดขึ้น  ทำให้จารุวรรณต้อง ขยับตัวถอยออกมาอยู่วงนอกทั้งที่ไม่ต้องการ  มือเหี่ยวย่นหยิบนู่นฉวยนี่วางบนตัวทายาทแห่ง ราเวล  ก่อนจะส่ายหน้าช้า ๆ               ‘อาการท่านฮาเรฟหนักมาก...ไหปลาร้ากับกระดูกซี่โครงร้าวหลายแห่ง  ซ้ำยังโดนพิษร้ายแรง อีก...  นี่มันเกินความสามารถของข้า  ขอโทษด้วยท่านฟรอก’   “ไม่จริง! หมอยังไม่ทันทำอะไรก็พูดชุ่ย ๆแบบนี้ได้ไง ทำไมไม่ลองรักษาดูก่อนล่ะ เขายังไม่ ตายเห็นไหม!  ตราบใดที่ยังมีลมหายใจก็ต้องมีทางสิ  จะมาถอดใจตั้งแต่ยังไม่เริ่มอย่างนี้ได้ไง!!”   เสียงสั่นเครือตวาดก้องไปทั่วห้อง พร้อม ๆกับประตูห้องเปิดออกกว้าง ให้ร่างของใคร บางคนก้าวเข้ามาข้างใน พร้อมเอ่ยประโยคที่ทุกคนปรารถนาจะได้ยิน ‘ใช่ จะถอดใจได้ไงในเมื่อเขามีโอกาสรอด...’ ‘เจ้าทำได้เหรอ’  โมเอมกล่าวเสียงเครียด ไม่อยากให้คำพูดเพียงไม่กี่คำของใครบางคนทำให้ เกิดความหวังลม ๆ แล้ง ๆ   หากชายในผ้าคลุมสีหม่นหัวเราะออกมาเบา ๆ กับสิ่งที่ได้ยิน ‘ท่านทำไม่ได้  ก็ไม่ได้หมายความว่าข้าจะทำไม่ได้ไปด้วยนี่  เพียงแต่ทุกสิ่ง..ย่อมต้องมีข้อ แลกเปลี่ยน....’   “มีเงื่อนไขอะไรก็ว่ามา ขอให้ช่วยผู้ชายคนนี้ได้ก็พอ”  จารุวรรณที่เดินเข้าแทนที่โมเอมที่ โกรธจัดจนทนอยู่ในห้องต่อไปไม่ไหว  เอ่ยขึ้นมาห้วน ๆ   ‘ดี...ข้อแลกเปลี่ยนของข้าก็คือเจ้า...จ้าวแห่งแม่มด...เจ้าจะต้องรับปากกินกลีบดอกไม้วิเศษที่ จะขึ้นเฉพาะหุบเขาขนนกเท่านั้น’   ....ดอกไม้วิเศษ...??? เสียงความคิดดังขึ้นในใจหากอีกฝ่ายกลับตอบออกมา ‘ใช่  ดอกไม้วิเศษเพียงหนึ่งกลีบที่จะทำให้เจ้าลืมความรักที่มีให้กับชายผู้นี้จนหมดสิ้น’ ..และ พิสูจน์ตัวตนที่แท้จริงของเจ้า...   จารุวรรณเงียบไปอึดใจหันไปมองสบดวงตาคนบนเตียงนิ่ง  ก่อนจะตัดสินใจพยักหน้า... เพราะจะมีประโยชน์อันใดที่จะต้องรักษาความรักที่ไม่ได้รับการสนองตอบ  และยิ่งถ้าต้อง แลกด้วยความตายของเขาด้วยแล้วเธอยิ่งไม่ปรารถนาเข้าไปใหญ่   “ได้  ฉันรับปาก” จารุวรรณตวัดตากลับมาจ้องชายในผ้าคลุมอีกครั้ง  พยายามไม่สนใจสายตา ของคนที่ได้ชื่อว่าเป็น ‘สามี’ ที่มองส่งความรู้สึกบางอย่างออกมา “บอกมาว่าจะช่วยเขาได้ ยังไง” ‘เจ้าจะต้องหาใครรับพิษแทน’ ดวงตาเฉี่ยวกวาดตามองผู้คนภายในห้องที่พร้อมใจกันก้มหน้า หลบตาม ๆกัน   ‘ข้าเอง  ข้ายินดีรับพิษแทนลูกของข้า’ ฟรอกก้าวออกมาข้างหน้าระหว่างอิซัคและจารุวรรณ   ก่อนจะเอ่ยถามต่อ ‘จะต้องทำอย่างไรถึงจะเอาพิษออกจากตัวลูกข้าได้’ ‘เพียงแต่ใช้ริมฝีปากดูดพิษจากบาดแผลเท่านั้น  แล้วพิษทั้งหมดจะเคลื่อนย้ายจากเขามายังเจ้า แทน  เพียงแต่...พิษที่พุ่งผ่านเข้าไปในกายเจ้าจะแผดเผาอวัยวะภายในจนหมอดไหม้ทรมาน ติดต่อกันนานถึงห้าวันถึงจะตาย และถึงจะมีใครยอมดูดพิษให้ก็ไม่อาจช่วยเจ้าไ..’ ยังไม่ทัน กล่าวจบ  ริมฝีปากบางก็จรดลงบนบาดแผลสีคล้ำที่แขนก่อนจะดูดกลืนเลือดสีดำราวกับหิว กระหาย หากคนที่ทำกลับมิใช่ฟรอก ราเวล  ผู้เป็นบิดาแต่เป็นจารุวรรณ!! ********************************************** ‘จ้าวแห่งแม่มดเชิญพวกท่านไปพบ’ ‘เฟร’ สาวใช้หน้าหวานเดินเข้ามาเรียกทุกคนเดินตาม ไป จะขาดก็เพียงแต่อิซัคเท่านั้นที่ไม่ได้อยู่ที่นั่น “จ้าวแห่งแม่มด...พี่จาแน่เลย เพิ่งจะมานึกได้หรือไงก็ไม่รู้เนอะ”  เอมอรแอบกระซิบกับพี่สาว เบา ๆ หากเสียงกลับดังขึ้นในหัวได้ยินกันถ้วนทั่วทุกคนแต่ไม่มีใครสนใจ  ยกเว้นสาวรับใช้ นามว่า ‘เฟร’ ที่ตวัดตามองนิด ก่อนจะพาเดินจนมาหยุดหน้าประตูห้องสีครีม... ก๊อก ๆ ๆ แอ๊.ด..ดด.ด ประตูห้องเปิดออกกว้างให้เห็นบรรยากาศเคร่งเครียดด้านใน  ก่อนสายตาจะไปสะดุดกับชาย ในผ้าคลุมสีหม่น...คนที่จู่ ๆก็หายตัวไประหว่างเดินเข้าไปยังห้องรับรอง...อิซัค!! “ยัยจา!!”  เสียงใสๆของกรรณิการ้องขึ้นทันทีที่สายตาเหลือบไปเห็นร่างคุ้นตาของจารุวรรณ ที่นอนหายใจรวยรินบนเตียงใหญ่เคียงข้างชายอีกคนที่เธอจำได้ว่าเป็นคนเดียวกับที่อยู่ด้าน นอกปราสาทเมื่อกี้ ก่อนจะวิ่งปราดเข้าไปลูบคลำร่างเย็นซีดคล้ำราวกับซากศพนั่นให้แน่ใจว่า ไม่ได้เข้าใจผิดเป็นน้องสาวของเธอ ใบหน้าอัปลักษณ์เรียบตึงพยายามสะกดกลั้นอารมณ์ที่พลุ่งพล่านอย่างสุดความสามารถ กวาด ตามองหน้าคนที่อยู่ภายในห้องทีละคนเพื่อหาผู้รับผิดชอบต่อเรื่องที่เกิดขึ้น   โดยไม่สนใจว่า โรคประจำตัวเธอจะกำเริบหรือไม่ “เกิดอะไรขึ้น!! ทำไมยัยจาเป็นแบบนี้” “นั่นสิ เมื่อกี้พี่จายังดี ๆ อยู่เลย”  แมวสาวขยับเดินเข้ามายืนเคียงข้างผู้เป็นพี่  ก่อนจะหันไปทาง อิซัค ...“แล้วนาย...ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่ อิซัค!!” เสียงแหลมสูงตวัดถามราวกับชาย     ในผ้าคลุมตรงหน้านั่นคือตัวการของเรื่องทั้งหมด ‘...เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเขา...แต่เป็นเพราะข้าเอง  จ้าวแห่งแม่มดดูดเลือดพิษจากลูกชายข้าเข้า ไป...จนมีสภาพเช่นนี้ ’ ฟรอกเอ่ยขัดขึ้นด้วยความรู้สึกผิดที่มีส่วนทำให้จ้าวแห่งแม่มดต้องมี สภาพเช่นนี้ ถ้าเพียงแต่เขาไม่ใช้ประโยชน์จากการที่จ้าวแห่งแม่มดถูกคำสาปพันธะแห่งรัก  เธอก็ไม่ต้อง หลงรักลูกชายเขาจนหมดหัวใจและเสียสละชีวิตตัวเองแบบนี้... ‘...ยังมีทางที่จะช่วยเธอได้อยู่’  เจ้าดำเอ่ยขึ้นทำลายความตึงเครียดในห้อง  ตวัดตามองอิซัคที่ ยืนยักไหล่ให้ในท่าทีสบาย ๆตรงมุมห้องอย่างไม่สบอารมณ์  ก่อนจะสะดุ้งสุดตัวเมื่อร่างอ้วน หนาโถมเข้ามาทั้งตัวจนกระโดดหลบไม่ทัน “จริงเหรอเจ้าดำ  ยัยจาจะรอดใช่ไหม”  มืออวบเขย่าร่างหนาใหญ่ที่เต็มไปด้วยขนของเจ้าดำ จนสั่นคลอน ‘ใช่  แต่ถ้าเจ้ายังไม่เลิกทำแบบนี้ล่ะก็  บางทีข้าอาจจะเปลี่ยนใจ’ “เอ่อ...ขอโทษนะ...ฉันตกใจมากไปหน่อย”  กรรณิกากลับมาควบคุมอารมณ์ได้อีกครั้ง “ถ้านายรู้ก็รีบ ๆบอกมาสิ  ชักช้าไปเดี๋ยวก็ช่วยพี่จาไม่ทันกันพอดี”  เอมอรแหวขึ้น สายตาจับ จ้องใบหน้าซีดคล้ำที่ดูจะหมดลมได้ทุกวินาทีของพี่สาวจอมห้าว ‘ต้องพานางไปที่เขาขนนก...เพราะที่นั่นมีดอกไม้ที่ฤทธิ์ต่อต้านพิษได้ทุกชนิด...’ ‘เขาขนนกหรือ....’ เสียงพึมพำดังมาจากใครบางคนในห้อง  ทำให้เจ้าดำอดตวัดตามองใคร บางคนที่ยืนอยู่มุมห้องไม่ได้   เพราะเขาเชื่อว่าเรื่องนี้ต้องเกี่ยวข้องกับชายลึกลับนามว่าอิซัค อย่างแน่นอน...เพียงแต่ไม่รู้ว่าอะไรคือเป้าหมาย...หรือว่า!! ดวงตาสีเงินกระตุกวาบย้อนนึกไปถึงตอนที่กรรณิกาหลุดคิดถึงน้องสาวก่อนจะกลายร่างเป็น แมว... ...ถ้าใช่...ก็หมายความว่าเป้าหมายของอิซัคก็คือ...ดอกซีเฟียที่ใช้ต้านพิษบนเขาขนนก!! อิซัคขยับตัวออกจากมุมห้องจงใจกระดกยิ้มให้คนในร่างสุนัขเห็น ก่อนจะเดินตรงไปยังร่าง ซีดคล้ำของจารุวรรณที่ยังคงนอนหายใจแผ่วเคียงข้างทายาทแห่งเวลที่ดูแข็งแรงขึ้นเรื่อย ๆ ‘ถ้าแค่หยุดพิษไม่ให้กำเริบล่ะก็ ข้าพอจะทำได้’ อิซัคยื่นมือซ้ายออกพร้อมร่ายเวทย์  ปรากฏ แสงสีฟ้าอ่อนพุ่งออกจากฝ่ามือตรงเข้าห่อหุ้มร่างบางอย่างหนาแน่น  และผสานตัวกลายเป็น ผลึกน้ำแข็งขนาดใหญ่ที่มีร่าง ‘จ้าวแห่งแม่มด’ อยู่ข้างใน “กรี๊ดดดดด  พี่จาโดนแช่แข็งไปแล้ว อิซัค! นายทำอะไรพี่ฉัน!!”  เอมอรโวยวายขึ้นทันที ‘ข้าฝังเธอลงไปในผลึกเวทย์...เพื่อชะลอให้พิษทำลายอวัยวะภายในช้าลง’  อิซัคตอบเรียบ ๆ มองสบดวงตาสิเงินที่จ้องมาอยู่ก่อนแล้ว  ก่อนจะหันไปบอกประมุขแห่งทูรีเนีย ‘ท่านเจ้าบ้าน....ถ้าไม่ว่าอะไร ข้าอยากจะขอสัตว์พาหนะสำหรับเดินทางซะตัวสองตัว...และ... ถ้าหาได้เมื่อไหร่ รบกวนช่วยตามข้าที่ห้องรับรองด้วยละกัน’  พูดจบ  อิซัคก็เดินออกจากห้อง ไป ‘เอาล่ะ  รีบไปเตรียมตัวกริฟที่แข็งแรงเร็ว’  เสียงสั่งงานดังขึ้นหลังจากที่ประตูห้องปิดลง   พร้อมกับคนในห้องต่างแยกย้ายไปปฏิบัติหน้าที่ของตนจนหมด เหลือเพียงหนึ่งคนกับสอง สัตว์ในห้องเท่านั้น ‘ขอบใจมากนะเจ้าดำ’ ร่างอ้วนหนาสวมกอดสุนัขร่างยักษ์แน่น ก่อนจะถูกอุ้งเท้าหนา ๆยัน ออกมาจนหน้าหงาย  หากกรรณิกากลับหัวเราะออกมาเบา ๆ  ดึงเท้าข้างนั้นมาวางบนตักก่อน จะฉีกชายเสื้อออกเป็นทางยาวและพันเข้ากับขาข้างนั้น “ขาคงเคล็ดล่ะสิ  แรงผลักถึงได้เบาแบบนี้”  หญิงสาวอัปลักษณ์แกล้งพูดขึ้น จริง ๆแล้วเธอ แอบสังเกตเห็นมาตั้งนานแล้วว่าเจ้าดำพยายามไม่ยืนทิ้งน้ำหนักลงเท้าข้างนี้เท่าไหร่  บางที อาจจะเคล็ดตั้งแต่ตอนอยู่ที่บึงแห่งเสียงด้วยซ้ำ...             “แหม  กะอีแค่หมา  ต้องลงทุนฉีกเสื้อเลยเหรอพี่อ้วน”  เสียงประชดแหลมๆของเอมอรดัง ลอยแว่วมา  แต่คนเป็นพี่กลับอมยิ้มส่ายหน้าไปมาอย่างไม่ถือสา  ขยับมืออวบพันผ้าต่อไป โดยพยายามไม่สนใจดวงตาสีเงินที่จ้องใบหน้าเธอเขม็งสลับกับผ้าสีหม่นที่พันลงบนขาของ มัน   .เอ...หรือว่าผ้ามันจะสกปรกไป???....                                      WMWMWMWMWMWMWMWMWMWMW จบตอนที่ 11 แก้ไขเมื่อ 26 มี.ค. 48 09:12:24 แก้ไขเมื่อ 26 มี.ค. 48 09:08:29 แก้ไขเมื่อ 26 มี.ค. 48 09:07:25 จากคุณ : Sushii - [ 25 มี.ค. 48 23:09:58 ]

ความคิดเห็นที่ 2 link ตอนเก่า มนตร์บทที่ 1 - 4 (ฉบับแก้ไข) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3318350/W3318350.html     มนตร์บทที่ 5 (ฉบับแก้ไข) ตอน จอมปีศาจเฟลโด้ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3324379/W3324379.html มนตร์บทที่ 6 (ฉบับแก้ไข) ตอน ผาไร้แสง http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3332757/W3332757.html มนตร์บทที่ 7 (ฉบับแก้ไข) ตอน กำไลดิมิกช์ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3339882/W3339882.html มนตร์บทที่ 8 (ฉบับแก้ไข) ตอน โรคประหลาด http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3346970/W3346970.html           มนตร์บทที่ 9 (ฉบับแก้ไข) ตอน บึงแห่งเสียง http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3354869/W3354869.html มนตร์บทที่ 10 (ฉบับแก้ไข) ตอน หนีเสือปะจระเข้ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3364614/W3364614.html ************************* แวะมาคุยกันยามว่าง : ตอนนี้อาจจะออกมาช้าไปหน่อย  ต้องขอโทษด้วยนะคะ แต่พยายามจะเร่งให้ถึงตอนล่าสุดเร็ว ๆค่ะ  ตอนนี้เรื่องเริ่มซับซ้อนขึ้นแล้ว  ถ้าใครสังเกตดีๆ จะเห็นว่าเนื้อเรื่องจะแอบเปลี่ยนไปนิด ๆหน่อย ๆ แต่พอรวม ๆกันแล้วจะเห็นว่าเปลี่ยนไปเยอะเลยล่ะค่ะ ^^ ************************** jiw : ชอบเหมือนกัน พอมารีไร้ท์แล้วรู้สึกว่าสองคนนี้สร้างสีสรรให้นิยายขึ้นเยอะเลยค่ะ nam(ไม่ได้ล็อคอิน) (nampolaris) : มีคนรู้แน่นอนอยู่แล้วล่ะค่ะ แถมยังเอามาใช้เป็นประโยชน์อีกต่างหาก ...เกียร์... : ยิ้มให้ซะตาหยีเลย  แสดงว่าอ่านแล้วอารมณ์ดี  อย่างนี้ต้องแวะเข้ามาอ่านบ่อย ๆนะคะ^^ บอยน์ ใบร่อน : ขอบคุณค่ะที่แวะมาเยี่ยมเยียน Reader: จริง ๆก็แอบเปลี่ยนทีละนิดทีละหน่อย เพียงแต่เนื้อหาในส่วนของนายเรฟกับยัยจานี่     แก้ใหม่แทบจะทั้งหมดเลยล่ะค่ะ scottie : ก็ว่าอยู่ว่าคุณ scottie หายไปไหน...ตกใจนึกว่าเลิกอ่านไปแล้วซะอีก^^ จากคุณ : Sushii - [ 25 มี.ค. 48 23:25:40 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ^^ Wow.... really nice story Wait for the next chapter ka. จากคุณ : Reader - [ 26 มี.ค. 48 02:52:11 A:67.183.137.32 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 น่ารักจังเลย...รีบๆมาต่อนะจ้ะ..รออยู่... จากคุณ : จันทร์ดาว - [ 26 มี.ค. 48 07:29:05 A:10.208.18.188 X:203.170.231.231 TicketID:090759 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อืม.. เริ่มได้กลิ่นอายความซึ้ง จากเจ้าดำซะแล้วสิ คิก ๆ จากคุณ : jiw - [ 26 มี.ค. 48 13:13:45 A:61.91.111.226 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 อืม เปลี่ยนจริงด้วยค่ะ ท่านอิซัคท่าทางจะเจ้าเล่ห์ขึ้นด้วย จากคุณ : นกยูง - [ 26 มี.ค. 48 22:11:29 A:161.200.86.173 X:161.200.255.162 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อ่าน อ่าน อ่าน แล้วก็อ่าน จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 27 มี.ค. 48 01:31:56 A:202.133.176.83 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 5555 อ่าน 2 เที่ยว ก็ยังอดสงสัยไม่ได้เสียทีว่า 3 คนพี่น้องนี่ท้องเดียวกันได้ยังไง เอิ๊ก ก็แต่ละคนนี่รูปร่างหน้าตาไปคนละทางซะขนาดนั้น ^^ แต่ก็นะ โลกของความจริงมันก็มีเหมือนกัน ประเภทว่าคนพี่หน้าตาเหมือนสัตว์ประหลาด แต่คนน้องสวยดั่งนางฟ้า เอิ๊ก น่าเห็นใจๆ Y_Y แต่แหมๆ แต่ละคนก็มีขวัญใจเป็นของตัวเองได้ละน่า อิอิ ^^ จากคุณ : ...เกียร์... - [ 27 มี.ค. 48 08:46:48 A:58.8.250.161 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 เสียสละจริงๆ ฮือๆ จากคุณ : scottie - [ 28 มี.ค. 48 12:32:12 ]

ความคิดเห็นที่ 10 มาอ่านตรงนี้ “ขาคงเคล็ดล่ะสิ  แรงผลักถึงได้เบาแบบนี้” แหมมมม พี่อ้วนไม่ใช่รถถังนะค้า แบบ อ๊ะ วันนี้ปืนใหญ่ยิงไม่แรง บ้านยังไม่พัง ขนาดนั้นเลย ว่าแต่ว่า เจ้าดำยังดูขี้โมโมเหมือนเดิมเลยเชียว แม้จะเริ่มสวีทททท กิ๊บ ๆๆ จากคุณ : หมาเลี้ยงแกะ - [ 9 เม.ย. 48 17:32:08 ]

ความคิดเห็นที่ 11 จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 9 พ.ค. 48 13:49:17 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ตอนที่ 12 ขนนกเทียรอิส http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3379178/W3379178.html จากคุณ : Sushii - [ 22 พ.ย. 48 20:35:44 ]