+++++++++++++++


เพลงนั่งเหม่อจนเพื่อนชายของเธอสะกิดเรียก

“นี่ เป็นอะไรไปหรอเปล่าเพลง ตั้งแต่เริ่มทำงานดูแปลกๆไปนะ”

วุธถามด้วยน้ำเสียงเจือความห่วงใยไว้เหมือนเคยทุกครั้ง เพลงพิณหันมายิ้มเจื่อนๆให้เพื่อนชายเธอ และเหม่อมองไปกระจกภายนอกร้านอาหารตามเดิม

“เปล่าหรอกวุธ แค่ ปรับตัวที่จะทำงาน เลยรู้สึก แปลกๆ”

“แน่ใจนะ?”วุธถามอีกครั้ง

“แน่ใจอะไร “เพลงขมวดคิ้วเข้าหากัน จ้องมองวุธแววตานิ่งจับพิรุธ

“ว่าไม่ใช่เรื่องหัวใจ”วุธเฉลย มองตาเพื่อนสาวแต่หล่อนกลับหลบสายตา

“วุธบ้า เรื่องหัวใจบ้าบออะไร ไม่มีซะหน่อย”เพลงตอบวุธ แต่ก็ก้มหน้านิ่ง เขามองเพื่อนสาวแล้วก็ส่ายศรีษะเบาๆ

“เพลง เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เมื่อไร”

“ม4 แล้วไง”

“ก็ไม่แล้วไง แต่แค่อยากจะบอกว่า ระยะแค่นั้น มันก็พอทำอะไรให้วุทธิรู้ ว่าเพลงสนิทกับพี่ภัทธมาก เล่าเรื่องพี่ภัทธทุกวัน วุธก็ได้แต่คิดว่า สักวัน วุธจะแทนพี่เค้าได้ เมื่อเค้าไป “ชายหนุ่มยักไหล่

“แต่มันก็ไม่ เพลงไม่มีทางจะลืมเขาได้ วุธทำใจแล้วล่ะ”

“มันไม่ใช่อย่างที่วุธคิดนะ”เพลงพิณปฏิเสธเสียงแข็ง

“เขามีแฟนอยู่แล้ว”เพลงมองทอดสายตาไปข้างนอก

เมื่อฟังจากเพลงเท่านั้นวุธก็ยิ้มเจื่อนๆ พร้อมกับเอื้อมมือมากุมมือเพลง

“นั่นไง สิ่งที่เพลงไม่สบายใจ เพลงพูดมันออกมาหมดแล้วนะ”

“วุธ!”

เพลงพูดได้เท่านั้นก็พูดอะไรไม่ออก น้ำตาคลอเบ้า วุธเข้าใจเพลงทุกเรื่อง เพลงทำไมเธอไม่รักวุธนะ?

“อืม มีอะไรอยากระบาย เชิญเลยนะ วันนี้วุธว่างทั้งวัน”วุทธิยิ้มให้เพื่อนสาวอย่างจริงใจ

+++++++++++++++++++++

เพลงกลับมาบ้านเกือบค่ำ หญิงสาวก้มมองนาฬิกาตัวเอง ห้าทุ่มกว่า มันอาจไม่ดึกสำหรับใคร แต่สำหรับเพลง ไม่เคยมีวันไหนที่เพลงจะกลับดึกกว่านี้ นอกจากไปงานเลี้ยงอื่นๆ ที่เธอมักจะเลือกค้างบ้านเพื่อนแทน

“ขอบคุณนะวุธที่มาส่ง ขับรถดีๆนะ”หญิงสาวหันบอกกับคนที่อยู่ภายในรถ

“อืม หลับฝันดีนะเพลง”วุธยิ้มให้ก่อนจะสตารท์รถเคลื่อนตัวไป

เพลงหันจะเดินไปที่บ้าน ก็พลันเหลือบเห็นแววตาคมที่ฉายแววแห่งความเจ็บปวดใจ ก่อนเจ้าของสายตาคู่นั้นจะตวัดสายตาพร้อมพาร่างสูงนั้นเข้าบ้านไป

“พี่ภัทธ”เพลงครางเรียกชื่อเขา ไม่ว่าจะเห็นไกล ใกล้เพียงไหน ไม่มีวันที่เธอจะจำเขาไม่ได้

+++++++

เพลงเดินผ่านโซฟาตัวที่เขานั่ง ที่ห้องรับแขกมารดามองมาที่เพลง

“กลับบ้านดึกนะเรา”นั่งข้างๆมารดา พร้อมอธิบาย

“ไปกับวุธค่ะ”

คุณสายพิณโบ้ยหน้าไปยังชายหนุ่มที่นั่งเงียบที่โซฟา ดึกดื่นไม่กลับคอนโดตัวเองหรือไงนะ?

“พี่ภัทธ มารอทานข้าวตอนเย็น พี่เค้ายังไม่ได้ทานอะไรเลย”

“ผมไม่หิวน่ะครับ “เพลงมองที่ภัทธ เรื่องอะไรมาแขวนท้องกับเรา ด้วยล่ะ เลยทำให้แม่พลอยหน้านิ่วไปเลย

“ค่ะ เพลงไม่ทราบ”

เรื่องอะไรจะไปรู้ล่ะ แล้วมารอทำไม เพลงตวัดสายตาไปมองเขา พี่ภัทธนั่งนิ่งๆเหมือนไม่รู้สึกอะไร

“ไม่รู้ล่ะเรา เป็นความผิดของเรา หาข้าวปลาให้พี่เขาทาน และทานเป็นเพื่อนพี่เค้าด้วย”

พูดจบมารดาเธอก็ขึ้นบันไดไปแถมป้าชื่นที่นั่งอยู่ก็อมยิ้มเจื่อนๆ เดินตามมารดาหล่อน แยกไปที่ห้อง

เพลงถอนใจ หันมามองภัทธที่อ่านหนังสืออยู่

“พี่ภัทธคะ รอสักครู่นะคะ เดี๋ยวเพลงไปอุ่นกับข้าวก่อน หรือจะทานอะไรร้อนๆ เพลงผัดผักง่ายๆ กับทอดไข่ดีไหมคะ”

“อย่าลำบากดีกว่าครับ พอดีพี่แวะมาคุยกับคุณแม่น้องเฉยๆ ไม่มีอะไร พี่จะกลับพอดี”

ภัทธยืนขึ้นจ้องมาที่เพลงด้วยแววตาที่ดูอ่อนโยน

“ทีหลังอย่าหลับดึกนะครับ คุณพ่อคุณแม่น้องเป็นห่วงมาก อย่างน้อยน่าจะโทรมาบอก ถึงกับ เพื่อนคนสนิทก็เถอะ”

ภัทธไม่อยากจะแสดงอาการให้รู้ว่าเมื่อครู่เขาเดินเป็นหนูติดจั่นขนาดไหน คุณป้าบอกไม่เคยที่เพลงจะกลับดึกขนาดนี้ อย่างน้อยก็โทรมาบอก และยังไปมืดๆค่ำๆกับผู้ชาย ถึงจะขึ้นชื่อว่าเพื่อนก็เถอะ ใจของภัทธเจ็บแปลบข้างใน เขาไม่มีสิทธิจะปกป้องอะไรสาวน้อยคนนี้แล้วหรอ?

“ค่ะ ขอบคุณที่เป็นห่วง” เพลงมองมาที่เขา มันเป็นสาเหตุอะไรล่ะที่หล่อนเป็นทุกข์อยู่นี้ มันไม่ใช่เพราะเขาเป็นสาเหตุเลยหรอ?

แถมยังย้ำ เพื่อนคนสนิท เห็นเราเป็นแฟนวุทธิล่ะสิ ไปเที่ยวกัน? พี่ภัทธคนที่ไม่เคยมองโลกในแง่ร้าย โดยเฉพาะกับเรา ไม่รู้จักเพลงเลยหรอ ถึงได้เห็นว่าเธอเป็นคนอย่างนั้นไป

“อืมงั้นก็ดี”

ภัทธตอบเรียบๆหน้าตาอิดโรยพลางจะเดินกลับ เพลงยืนมองเขาแม้จะโกรธเขาอย่างไร ก็ตามที แต่ก็ยังอยากให้เขาอยู่ต่อสักพัก แค่ได้มองเขาอีกสักหน่อย ให้สมกับความคิดถึงที่มากมายเมื่อก่อน

“พี่ภัทธ”

เสียงเรียกของเพลงทำให้ชายหนุ่มหันกลับมามอง หญิงสาวสูดหายใจลึกๆพลางส่งยิ้มกว้างให้

“ทานอะไรก่อนสิคะ เดี๋ยวเพลงทำให้ทาน ยังไงก็ค้างที่นี่ก่อนก็ได้ ดึกแล้ว “

ชายหนุ่มพยายามจะปฏิเสธ หาเหตุผลอ้างเพื่อไม่ทำให้หญิงสาวลำบาก แต่ไม่รู้เพราะหัวใจตัวเองมันดื้อรั้น เมื่อได้เห็นใบหน้าใสบริสุทธิ์ที่เกือบจะกลายเป็นคนเดิมของเพลงเมื่อก่อน มันทำให้ใจที่ร้าวรานเมื่อครู่กระชุ่มกระชวยเหมือนไม่เคยเจ็บมาก่อน

“ครับ”

++++++++++++++++++++++

เพลงขอตัวสิบนาที ก่อนจะไปล้างหน้าตารวบผมยาวเหยีบดถึงกลางหลังไว้ ถลกแขนเสื้อยาวสีบานเย็นขึ้นแค่ศอก หั่นผักอย่างคล่องแคล่ว พร้อมเตรียมเครื่องปรุงส่วนผสมต่างๆที่ภัทธได้แต่มองตามอย่างภูมิใจ

น้องสาวของเขา เป็นแม่ศรีเรือนได้ดี ทำอะไรจับวางช่างคล่องแคล่วไปหมด แค่ไข่เจียวร้อนๆก็ดี เธอรอจนน้ำมันเดือด จึงเทไข่บนกระทะจนไข่ฟูนุ่มหอมฉุยตลบอบครัว มือเรียวบางนั้นหยิบโน่น ผสมนี่ จนไม่นาน กับข้าวง่ายๆ สองสามอย่างก็พร้อมเสริฟ

“รอนานไหมคะพี่ภัทธ”เพลงยิ้มให้ ใบหน้าหวานใสงดงามนั้นจ้องมองที่ชายหนุ่มยืนมองเพลินๆ แววตาใสเป็นประกายน่ารัก อย่างยินดีและจริงใจที่สุด มันทำให้ชายหนุ่มยิ้มตามโดยง่าย

“ไม่ครับ พี่ช่วยนะ”ภัทธรับจานมา มือนั้นสัมผัสกับมือของเพลงชั่วขณะ เพลงหดมือให้ภัทธออกไปวาง

“เพลงทำกับข้าวเก่งขึ้น ตั้งแต่เมื่อไร?”ภัทธถามขึ้น

“ฝึกทำน่ะคะ จำไม่ได้หรอคะ ตอนเด็กๆ เพลงบอกว่าโตขึ้นเพลงอยากเป็นเจ้าสาว”

“นั่นสินะ”ภัทธพูดเบาๆพลางคิดอย่างถอนใจ เจ้าสาว แต่กับเจ้าบ่าวที่ไม่ใช่พี่อีกแล้วใช่ไหมน้องเพลง?

++++++++++++++++++++++

“อร่อยจัง เพลงล่ะไม่ทานแล้วหรอ”

“ทานมาบ้างแล้วค่ะ”เพลงมองเขาทานอย่างดูน่าอร่อยเป็นธรรมชาติไม่ได้เสแสร้ง ก็พอใจ

กับวุธน่ะ หรอ ใช่สินะ ?ไม่น่าถาม

กับข้าวที่ดูอร่อยเมื่อครู่ กลับจืดสนิท เพลงมองพี่ชายเธอตั้งหน้าตั้งตาทาน ทำไมมันถึงมีความสุข ขนาดนี้ การทำอาหารให้คนที่เรารักทานนี่

“ไม่อร่อยเลย”ภัทธวางช้อนลง

“หรอคะ”เพลงอุทานอย่างแปลกใจ

“เพราะไม่มีคนกินเป็นเพื่อน เพลงทานเป็นเพื่อนหน่อยสิ สักนิดนะ?”

เพลงอมยิ้มพี่ภัทธที่ทำหน้าอ้อนเหมือนเด็ก

“ค่ะ”

อาหารเป็นตัวเชื่อมสัมพันธภาพที่ดี เพลงเลยได้คุยอะไรกับภัทธมากขึ้น ตามที่เขาถาม เธอก็ตอบสบายๆ ไม่ตีรวนเหมือนในช่วงวันแรกๆที่เจอหน้ากัน

“อาหารที่นั่น มีแต่แป้ง ไขมัน พี่นะจะลงพุงเอาให้ได้ คิดถึงอาหารบ้านเราชะมัดเลย”

“เพลงก็ทำไม่ค่อยได้หรอก ทำก็ที่เห็น ง่ายๆไม่กี่อย่าง”

“ดีกว่าเมื่อก่อนตั้งเยอะนี่ เมื่อก่อนทอดไข่ยังไหม้เลย”ภัทธอมยิ้มเมื่อนึกถึงเมื่อก่อน ไข่เจียวทั้งไหม้ ดำ และเค็ม ที่เขาต้องฝืนกินและชมว่าอร่อยต่อหน้าหล่อน


“อ้าวเห็นบอกอร่อย เกรียมดี หลอกกันนี่”

“แต่คราวนี้จริงๆนะ อร่อยมาก”ภัทธดื่มน้ำ จ้องมองเพลง พูดเบาราวกับรำพึงตัวเอง

“อิจฉา คนที่ได้เพลงเป็นเจ้าสาว”เพลงหัวเราะ

“พี่ยังไม่รู้จักเพลงดีพอ แล้วจะรู้นะคะ ว่าเพลงน่ะ มีด้านแย่ๆเยอะเหมือนกัน”เพลงพูดพลางยกจานไปเก็บล้าง ภัทธมองตามเพลงที่หันหลังให้

ไม่รู้จักดีพอ งั้นหรอ เรากลายเป็นอย่างนั้นไปแล้วหรอ?

+++++++++++++++++

“ไม่ค้างหรอคะ”เพลงถามภัทธอีกครั้งเมื่อมาส่งที่หน้าบ้าน

“อืม ยังไงพี่ต้องไปเปลี่ยนชุดอยู่ดี “

“ค่ะ เจอกันพรุ่งนี้”

“อืมม์”เพลงยืนมองภัทธ ภัทธก็หัวเราะ

“ไปสิ เข้าบ้านได้แล้วนะเรา มันดึกมากนะ”

“พี่ภัทธไปก่อนสิ บ้านเพลงนะ ไม่มีใครทำร้ายหรอก”

“ก็ เถอะน่ะ”ภัทธไม่อยากจะบอกว่าเขาอยากเป็นคนที่มองดูเพลงเข้าบ้านอย่างปลอดภัยมากกว่า

“ไม่ กลับบ้านเถอะ ดึกแล้วนา”

“อืมม์” ภัทธจำใจก้าวขึ้นรถ ปิดประตูและขับออกไป เพลงมองจนลับตา

แค่นี้ ก็พอล่ะมั้ง พี่ภัทธกลับมาอย่างปลอดภัยสบายดี แค่คุย แค่นี้ก็พอ

+++++++++++++++
++++++++++
+++++
+++
++
+

ไม่มีจดหมายจากใคร เพลง น้องเพลงที่เขาคิดถึงจนแทบขาดใจ คนที่คุยเล่น ทำให้ชีวิตของเขาไม่เหงา น้องเพลง เขาลืมสนิทให้ที่อยู่ของเธอ เขารีบมาก จู่ๆก็ถูกส่งไปเรียนที่เมืองนอกหลังจากได้ทุนไปเรียน อะไรมันฉุกละหุกมาก

เขาอยากโทรศัพท์ไปหาเพลงเหลือเกิน ได้รับแต่สายของคุณป้าสายพิณ

“เพลงหรอ ร้องให้จนหลับ เด็กอะไรก็ไม่รู้โตจนป่านนี้ ไปภัทธโทรมาวันหลังละกันนะจ๊ะ แต่ป้าว่าถ้าภัทธเงียบไป เพลงคงสงบลง และอาจจะยอมไปเรียน”

“ผมจะ ส่งจดหมายฝากน้องไปแทนก็ได้นะครับ”

“อืมจ้ะ แต่ป้าว่าภัทธขยันเรียนดีกว่า เราต้องทำงานพิเศษด้วยนี่ เรื่องยัยเพลงเดี๋ยวป้าจัดการเองนะ ตั้งใจเรียนอย่างเดียวอย่ากังวลเรื่องทางนี้เลยนะจ้ะ “

“ครับ”ภัทธวางโทรศัพท์อย่างเบามือ เขาไม่กล้าจะโทรหาเพลงอีก ความรู้สึกเหงาในการอยู่คนเดียวยิ่งทวีความรุนแรง แต่มันจางไปอยู่บ้างไปพร้อมกับ การทำงานหามรุ่งหามค่ำ เรียกหนัก แต่ทว่าความเหงาก็ยังคงเกาะกินใจ

สิ่งสำคัญสุดท้ายที่เขาหวัง แต่แค่ว่า

เรียนจบ กลับมาจะได้เจอเพลง เท่านั้น

++++++++++++++++++++++++

ขอเปลี่ยนแปลงนะคะ วุทธ์ เปลี่ยนเป็นวุธนะคะ มาจาก อาวุธค่ะ ^_^

+++++++++++++