ความคิดเห็นที่ 1 รถยนต์กำลังเคลื่อนตัวช้าๆ เข้ามาจอดในบ้านไร่ภาณุมาศ ท้องฟ้าภายนอกมืดสนิท มีเพียงดาวไม่กี่ดวงที่เพิ่งทอแสงสว่าง ฉันหันไปมองหน้าคนข้างๆ อีกครั้ง ก่อนจะก้าวลงมาจากรถเงียบๆ บอกไม่ถูกว่าหัวใจมันดูเศร้าๆ ยังไงพิกล ซักพักก็มีคนออกมารับนายของบ้านนี้ แล้วดูเหมือนคนที่ออกมารับจะดูแปลกใจเมื่อเห็นฉัน ฉันได้แต่ยิ้มแหยส่งไปให้ ไม่รู้จะปั้นหน้าอย่างไรดี “เชิญครับตัวเล็ก” นายภาณุกล่าวเชิญฉันเข้าไปในบ้าน ฉันเดินท่าทางหงอยๆ เหมือนไก่เป็นโรคไข้หวัดนก ตามเขาเข้าไปในบ้านอย่างว่าง่าย นายภาณุเห็นท่าทางฉันคงจะดูเหนื่อยมากจึงสั่งคนให้ไปจัดห้องให้อย่างเร่งด่วน เพราะเขาบอกว่าอยากให้ฉัน ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ก่อนเดินทางพรุ่งนี้   เขาคงจะอยากรู้อยู่เหมือนกันว่าฉันเป็นอะไร แต่ก็เพราะมารยาท เขาจึงได้แต่ปิดปากเงียบไม่ซักไซ้ แล้วฉันเองก็ไม่มีอารมณ์ที่อยากจะบอกอะไรทั้งนั้น เมื่อคนมาบอกว่าจัดห้องเสร็จเขาก็พาฉันไปส่ง ก่อนจะขอตัวไปอย่างรู้หน้าที่ อากาศตอนเช้าสดใสเหมือนหลายๆ วันที่ผ่านมา แต่จิตใจของฉันกลับไม่เหมือนเดิม เมื่อคืนฉันแทบจะไม่ได้นอนพักผ่อน คิดทบทวนเรื่องราวมากมาย ทั้งน้อยใจทั้งโกรธคนที่เป็นสาเหตุทำให้ ฉันต้องเป็นแบบนี้ ตอนนี้เขาจะเป็นยังไงบ้าง จะทุกข์ร้อนใจ จะนอนไม่หลับเหมือนฉันหรือเปล่า แต่คิดอีกที่ก็คงไม่หรอก ฉันกำลังหวังอะไรมากเกินตัวไปหรือเปล่า ก็วินออกจะพูดจาตัดเยื่อใยเสียขนาดนั้น เขาจะมาเป็นห่วงอะไรฉันล่ะ “ไปทานข้าวก่อนเดินทางกันดีกว่าครับ เมื่อคืนก็ไม่ยอมทานอะไรเลย” นายภาณุเดินออกมาตามฉันที่นั่งอยู่บริเวณสวนหน้าบ้านรับแสงอาทิตย์ยามเช้า ฉันหันไปยิ้มให้เขาเหนื่อยๆ ก่อนจะยอมลุกตามไป นายภาณุเอาใจฉันด้วยการตักข้าวให้เอง แล้วก็ชวนคุยเมื่อเห็นว่าฉันดูเงียบไปเหมือนคิดอะไรอยู่คนเดียว จนบางครั้ง ฉันก็รู้สึกผิดกับเขา ที่จริงฉันควรกลับมาเป็นตัวของตัวเองได้แล้วนะ แต่มันก็อดไม่ได้ที่จะหวนไปคิดถึงใครอีกคนหนึ่งอยู่ดี ทำยังไงน้า จะลืมเขาได้เสียที ฉันเริ่มพูดคุยกับนายภาณุมากขึ้นเมื่อเรานั่งรถมาด้วยกันตามลำพัง ไม่อยากให้เขารู้สึกว่าเหมือนขับรถมาคนเดียว ทั้งที่จริงมีฉันนั่งหัวโด่มาด้วยทั้งคน “คุณภาณุจะเข้าไปกรุงเทพทำไมคะ” ฉันถามขึ้นชวนคุย “ผมจะเข้าไปดูงานนะครับ ผมมีบริษัทที่ส่งออกไวน์ จะเข้ามาคอยดูงานเกือบทุกเดือน” เขาบอกออกมา “คุณภาณุ ตัวเล็กถามอะไรหน่อยสิ” ฉันหันไปจ้องหน้าเขา ทำท่าทางจริงจัง “อะไรครับ แล้วทำไมจ้องตาแป๊วขนาดนั้น ผมกลัวนะนั่น” เสียงเขาพูดกลั้วหัวเราะ “คุณภาณุรู้หรือเปล่าว่าคุณลินเขาชอบคุณอยู่” ฉันถามตรงประเด็นที่สงสัย ทั้งที่จริงก็คิดว่าเขาคงจะรู้ แต่เด็กฉลาดต้องซักถามให้เกิดความกระจ่างแจ้ง นายภาณุหัวเราะเหมือนขำหนักหนากับคำถามที่ฉันถามไปก่อนจะตอบอะไรบางอย่างที่ทำให้ฉันต้องหลุดหัวเราะพรืดออกมากับการยิงมุขของเขา “ก็ผมหล่อนี่ครับ เป็นธรรมดาที่สาวๆ เห็นแล้วจะเกิดอาการหวั่นไหวในหัวใจ” “ไม่บอกไม่รู้นะนี่” ฉันแกล้งเย้าอย่างหมั่นไส้นิดๆ กับอาการหลงตัวเองของเขา “ก็บอกอยู่นี่ไงล่ะครับ ไม่ทราบว่าคนแถวนี้มีอาการบ้างหรือเปล่า” นายภาณุพูดด้วยน้ำเสียงปกติธรรมดาของเขา แต่ฉันไม่รู้ว่าในใจเขาคิดอะไร เพราะเขาไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมาอีกหลังจากที่พูด ฉันคิดว่าเขาคงจะแกล้งแซวเล่นตามนิสัยขี้เล่น “เงียบเลย โกรธผมหรือครับ ผมพูดเล่นนะ” เขาหันมาบอกเมื่อเห็นว่าฉันเงียบไป “เปล่าค่ะ ตัวเล็กรู้ แบบคุณภาณุนะ ไม่คิดสั้นแบบนั้นหรอก” “แล้วถ้าผมพูดจริงล่ะ” เขาพูดหน้าตาขึงขัง จนฉันชักหวั่นๆ อยู่ในใจ แล้วก่อนที่ฉันจะคิดอะไรเตลิดไปไกล เขาก็หัวเราะคิกคักออกมา แล้วฉันก็ถึงบางอ้อ หมอนี้อำฉันเล่นอีกแล้ว ถ้าไม่เกรงใจจะทุบให้ซักป๊าป “อายุเท่าไรคะนี่” ฉันถามเสียงประชด “ยี่สิบเจ็ดปีบริบูรณ์ครับ” เขาหันมาตอบคำถามฉันเต็มยศ ฉันถึงกับกลอกตาไปมา “ที่จริงผมมีคู่หมั้นแล้วครับ” อยู่ดีๆ เขาก็พูดในสิ่งที่ฉันไม่เคยคิดมาก่อน “โกหกน่า” ฉันถามอย่างไม่ค่อยเชื่อ “จริงครับ เราหมั้นกันมาได้ สองปีแล้ว” เขาบอกเสียงเรียบไม่แสดงอารมณ์อะไร “เพราะฉะนั้นไม่ต้องห่วงนะครับ ว่าผมจะจีบตัวเล็ก” พูดจบเขาก็หันหน้าไปสนใจกับท้องถนนต่อ แล้วฉันก็ไม่ได้ซักอะไรเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้อีก ฉันงัวเงียตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองเข้ามาอยู่ในเขตเมืองหลวงแล้ว เผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ “ตื่นแล้วหรือครับ กำลังจะปลุกอยู่พอดี” เสียงนายภาณุดังขึ้น “แย่จังเลย ตัวเล็กหลับ เลยไม่มีคนคุยกับคุณเลย” ฉันบอกเสียงสำนึกผิด “ไม่เป็นไรครับ ผมรู้ว่าคุณคงเพลีย” เขาหันมายิ้มบางๆ ให้ “ถ้าตื่นแล้วก็บอกทางหน่อยครับ ผมเดาไม่ถูกว่าตัวเล็กอยู่ที่ไหน” เมื่อเขาพูดฉันก็เพิ่งนึกได้ว่ายังไม่ได้บอกทางเขาเลย ฉันยิ้มขอโทษ ก่อนจะบอกทางเขาไป “ขอบคุณมากนะคะที่อุตส่าห์มาส่ง แถมยังดูแลตัวเล็กเมื่อวานอีก ถ้าให้ดีลงไปดื่มกาแฟซักแก้วก่อนดีกว่านะ ให้ตัวเล็กได้ตอบแทนอะไรบ้าง” ฉันกล่าวขอบคุณแล้วคะยั้นคะยอเขาให้เข้าไปในบ้านให้ได้ “นะ เข้าไปแป๊ปเดียวก็ยังดี ให้ตัวเล็ก ตอบแทนอะไรนิดหน่อย” “ก็ได้ครับ” เขารับคำ ฉันจึงเดินตรงพาเขาเข้าไปในบ้าน ฉันตกใจ เมื่อเดินมาถึงประตูแล้วพบเจ้าลูกตาลเดินเข้ามาหา กลัวไปถึงว่าจะได้เจอใครอีกคนที่ยังไม่อยากจะพบหน้าตอนนี้ แล้วก็เป็นอย่างที่คิด เมื่อมองเข้าไปแล้วเจอวินยืนหน้าบอกบุญไม่รับ ฉันถอนหายใจ ไม่ได้กลัวความผิดที่หนีออกมาแต่ไม่อยากสู้หน้าเขา ยิ่งทำหน้าตาอย่างกับยักษ์วัดแจ้งแบบนี้ด้วยแล้ว “สวัสดีครับคุณวิน” นายภาณุซึ่งเดินตามเข้ามาเอ่ยทักบุคคลที่อยู่ในบ้านของฉันหน้าเจื่อนๆ ก็เมื่อคืนฉันบอกให้เขาโกหกว่าเราเดินทางกันมาแล้ว ตอนนี้กลับมาถึงที่หลังเขาแบบนี้ วินก็จับเท็จได้กันพอดี “สวัสดีครับ ผมคิดว่าคุณบอกว่าเดินทางมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วเสียอีก” เสียงวินบ่งบอกว่าไม่พอใจ “ตัวเล็กผิดเอง แหละค่ะวิน อย่าไปว่าคุณภาณุเลย” ฉันรีบบอกออกไป ไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะส่งสายตาดุๆ มาขนาดไหน นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมากลัวเขาแล้ว ฉันไม่ได้ผิด ฉันไม่ลืม การที่วินไม่ฟังเหตุผล แล้วเหมาว่าฉันเป็นคนผิด ความรู้สึกเจ็บจี๊ดในหัวใจแบบนั้นฉันยังจำได้ไม่ลืม เพราะฉะนั้นตอนนี้เขาก็ไม่มีสิทธิ์อะไรจะมาโกรธหรือว่าฉัน เพราะฉันตกลงใจกับตัวเองแล้วว่า เมื่อรักแล้วมันเหนื่อย ก็จะปล่อยมันไป การที่ฉุดรั้งเอาไว้ ก็มีแต่จะทรมานตัวเอง แล้วดูวินก็เปลี่ยนไป เขาอาจจะมีใจให้อาจารย์นิดาแบบที่ฉันกลัวมาตลอดแล้วก็ได้ “ผมขอตัวกลับก่อนดีกว่านะตัวเล็ก แล้วไว้ค่อยคุยกัน” นายภาณุบอกพร้อมกับเอื่อมมือมาตบที่ไหล่ฉันเบาๆ “ไม่ดื่มกาแฟก่อนเหรอคะ เดี๋ยวตัวเล็กให้เด็กไปชงให้” “เอาไว้โอกาสหน้าดีกว่านะสาวน้อย ผมขอตัวก่อนนะครับคุณวิน” นายภาณุหันมาบอกฉันก่อนจะหันไปที่วิน มีต่อ แก้ไขเมื่อ 30 มี.ค. 48 01:00:09 แก้ไขเมื่อ 27 มี.ค. 48 18:19:50 ไฟล์รูปภาพ จากคุณ : Viggo - [ 27 มี.ค. 48 04:43:36 ]

ความคิดเห็นที่ 2 แต่วินกลับนิ่งเฉยไม่ตอบ นี่วินเป็นคนพาลเอาแต่ใจจนไม่มีมารยาทแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร ฉันโบกมือลานายภาณุ ก่อนจะรวบรวมความกล้าแล้วหันมาเผชิญหน้ากับคนที่ยืนอยู่เบื้องหลัง ฉันไม่พูดอะไร ทำเหมือนไม่มีเขาอยู่ตรงนั้น ก่อนทำท่าจะเดินขึ้นข้างบน “ทำไมต้องหนีออกไปด้วยเมื่อวาน” วินทำเสียงได้น่ากลัวมากๆ กว่าปกติ จนใจฉันมันตุ้มๆ ต่อมๆ ไปหมดแล้ว แต่ก็พยายามที่จะไม่ลืมสิ่งที่เขาทำไว้ เพื่อสร้างเกราะกำบังไว้ให้หัวใจ จะได้ไม่กลัวเขาจนขี้ขึ้นไปอยู่บนสมอง “ถามทำไมไม่ตอบ” วินทำเสียงดุส่งมาอีกครั้ง เชอะ ก็ไหนว่าไม่ต้องมาพูดกัน แล้วใครกันที่มาอ้าปากพะงาบๆ พูดกับฉันอยู่ตอนนี้ คิดได้แต่ไม่กล้วพูดออกไปแหะ “ไม่รู้จะตอบอะไรนี่คะ” ฉันตอบออกไปเสียงเหนื่อยๆ เหมือนไม่อยากสนทนากับเขา “อย่ามายอกย้อนนะตัวเล็ก” “เปล่ายอกย้อน ก็แค่ตอบอย่างที่คิดนี่ค่ะ วินจะเอาอะไรกับตัวเล็กอีก” ฉันเห็นดวงตาวินวาวโรจน์ เมื่อฉันเล่นลิ้นให้แบบนั้น “แล้วทำไมถึงกลับมาตอนนี้ เมื่อคืนนายภาณุโทรไป บอกว่าเดินทางแล้วไง” วินถามเปลี่ยนประเด็นบังคับน้ำ เสียงไม่ให้น่ากลัวเท่าตอนแรก “ขอไม่ตอบได้ไหมคะ เรื่องส่วนตัว” ฉันลอยหน้าลอยตาพูด อย่างไม่กลัวเกรง “ตัวเล็ก” วินเรียกชื่อฉันเสียงดังจนฉันสะดุ้งโหยง เขารี่เข้ามาคว้าข้อมือฉัน ก่อนจะออกแรงบีบ จนฉันต้องหลุด ปากร้องออกมาด้วยความเจ็บ “โอ๊ย วิน ตัวเล็กเจ็บ วินไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับตัวเล็กนะ” ฉันร้องบอกเขาออกไปอย่างไม่พอใจในการกระทำ ของเขา จ้องหน้าตอบอย่างเอาเรื่อง “ไม่มีสิทธิ์เหรอ” วินทวนคำเสียงในลำคอ“ ไหนพูดใหม่อีกครั้งสิ ใครไม่มีสิทธิ์” วินถามแล้วจ้องตาฉันนิ่ง “ปล่อยนะวิน ไม่งั้นจะร้องให้คนมาช่วยจริงๆ” ฉันรีบขู่ “ไม่อายก็เอาสิ ถ้าเรียกคนเข้ามาจะทำยิ่งกว่าตอนนี้อีก” “บ้า บ้าที่สุด ไม่รักไม่แคร์กันแล้ว ยังจะมาทำแบบนี้กับตัวเล็กทำไม ทำไมไม่ไปหาอาจารย์นิดานู้นล่ะ เห็นเข้าข้างกันนักหนา ไปสิไปเลย” ฉันบอกพร้อมกับน้ำตาที่หายไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว แต่ตอนนี้มันกลับย้อนมาอีกครั้ง อาศัยช่วงที่เขาเผลอสลัดมือออก แล้วรัวกำปั้นไปแบบไม่ยั้ง “ตัวเล็ก หยุดก่อน” วินบอกพร้อมกับพยายามจับมือฉันไว้ แต่ฉันรีบสะบัดให้หลุดอีกครั้ง ก่อนจะถลาออกห่างจากเขา แล้ววิ่งตื๋อขึ้นห้องไปแบบไม่คิดชีวิต เมื่อมีเสียงฝีเท้าของวินดังไล่ตามมาติดๆ แต่ฉันก็เข้าห้องได้ก่อน พร้อมกับ ล๊อคอย่างแน่นหนา ปล่อยให้คนข้างนอกเคาะ ประตูเรียก แต่ไม่มีเสียงตอบรับจากฉัน “โธ่โว้ย” ฉันได้ยินเหมือนเขากระแทกประตูแรงๆ ด้วยอะไรซักอย่าง ก่อนจะสบถ ออกมาอย่างหัวเสีย แล้วเสียงก็เงียบไป ซักพักทุกอย่างก็กลับมาสงบอีกครั้ง ฉันถอนหายใจเสียงดังก่อนจะ ทิ้งกายลงนั่งบนเตียง ยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกไป แล้วมองไปที่กระจก เห็นผมที่ตอนนี้ยาวเลยกลางหลังลงไป ฉันไว้ผมยาว เพื่อใครบางคน แล้วถ้าฉันจะตัดใจจากใครคนนั้นล่ะ... ผมทรงใหม่สร้างความแปลกใจให้คนที่พบและรู้จักฉันไม่น้อย การที่เคยไว้ผมยาว แล้วมาซอยจนสั้นขนาดนี้ ทำให้หลายคนทักว่าหน้าเปลี่ยนไป บ้างก็บอกว่าดูสดใสขึ้น จากตอนแรกที่ไว้ผมยาว แล้วออกจะดูหวานๆ เรียบร้อย แต่มันก็แค่ภาพลักษณ์ภายนอกที่ถูกสร้างขึ้นมาแค่นั้น ฉันยังไม่พบวินตั้งแต่วันนั้น พยายามหลบหน้าเขาทุกทาง เขามาทางซ้าย ฉันก็จะต้องหลบไปทางขวา ถ้าเขามาด้านหน้า ฉันก็ต้องออกไปทางด้านหลังให้ได้ทุกครั้งไป ถ้าเขามาหาที่บ้าน ก็จะให้เด็กบอกว่าไม่สบาย แต่แปลกนะ ฉันกลับรับรู้ข่าวคราวของเขาอย่างไม่ขาดสาย จากเพื่อนๆ นักศึกษา แล้วทุกครั้งก็ต้องมีอาจารย์นิดาเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยอยู่ร่ำไป จนหลายคนบอกฉันว่า สองคนนี่คงคบกันอยู่ ฉันรับรู้ด้วยอาการกระตุกในหัวใจ น้ำตามันไหลย้อนเข้าไปในอก ทั้งที่บอกว่าจะตัดใจจากเขา แต่มันก็เหมือนหลอกตัวเองไปวันๆ ถ้าลืมเขาได้จริงก็คงไม่ต้องมานั่งซึมแบบนี้ ฉันอยากจะเดินหันหลังกลับเมื่อย่างก้าวเข้ามาใกล้บริเวณห้องพักอาจารย์ ถ้าไม่ติดว่าต้องส่งรายงาน ที่เพื่อนเกือบทั้งห้องเขาส่งกันหมดแล้วละไม่มีทางหรอกที่ฉันจะย่างกรายมาที่นี่ จะทำไมนะเหรอ ก็ฉันกลัวนี่ กลัวจะเจอกับวิน แล้วก็นางมารนิดาด้วย แต่ฉันก็ต้องโทษสวรรค์ ที่กลั่นแกล้ง เพราะอุตส่าห์เลือกมาช่วงที่คิดว่าอาจารย์จะออกไปพักกันหมดแล้ว ฉันก็แค่เอารายงานไปวางบนโต๊ะ แล้วก็แวบออกไปตามแผน แต่เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะใส่จริตของใครดังมาก็เดาได้ว่าฉันคาดการณ์ผิด แต่เป็นไงเป็นกันฟะ อะไรมันจะเกิดก็ต้องเกิด (สู้โว้ย) ฉันสูดลมหายใจเข้าปอดเต็มที่แล้วเดินเข้าไปอย่างมั่นใจ “ขออนุญาตค่ะ” ฉันกล่าวตามมารยาท แล้วรีบเดินเข้าไปที่โต๊ะอาจารย์ของฉันที่เป็นเป้าหมาย ฉันแอบสังเกตว่า อาจารย์นิดาที่นั่งคุยอยู่กับวิน รวมทั้งวินหันมามองที่ฉัน ก่อนจะทำสีหน้าตกใจ แต่ฉันก็ทำเป็นเมิน มีต่อ แก้ไขเมื่อ 30 มี.ค. 48 01:05:29 แก้ไขเมื่อ 27 มี.ค. 48 18:21:29 จากคุณ : Viggo - [ 27 มี.ค. 48 04:47:50 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ไม่เห็น ทำเหมือนสองคนไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วย หันไปพูดกับอาจารย์ประจำวิชาของฉัน แล้วขอตัวออกไป ฉันกำลังจะก้าวเท้าออกไปจากห้องอยู่แล้ว ถ้าไม่มีตุ๊กแกที่ชื่อวิน มาทักเสียก่อน “ตัวเล็ก มานี่หน่อยได้ไหม” ฉันอยากจะตอบว่าไม่ได้ แต่ก็ไม่กล้า เพราะตอนนี้ไม่ใช่บ้าน ที่ฉันจะอาละวาดหรือหลบหลีกเขาได้ ทำให้ต้องเดินเข้าไปอย่างไม่มีทางหลบเลี่ยง “มีอะไรหรือคะอาจารย์” ฉันถามกลับน้ำเสียงห่างเหิน “ผมทรงใหม่สวยดีนะจ๊ะตัวเล็ก ตัดผมแบบนี้อกหักหรือเปล่าเอ่ย” อาจารย์นิดาทักขึ้น ฉันเบ้ปากใส่เธออย่างไม่ปิดบังอาการ ถึงวินจะอยู่ตรงนี้ก็ไม่กลัวแล้ว “ที่ตัดก็เพราะจะสลัดตัวซวย หรืออะไรที่ร้ายๆ ออกไปนะค่ะ อาจารย์ก็รู้ว่ามันเยอะ” ฉันหันไปตอบกลับ เล่นเอาอีกฝ่ายหน้าตึงใส่ฉันทันที แต่วินกลับนั่งนิ่งไม่แสดงอาการอะไร เมื่ออาจารย์นิดาหันไปสบตาเขา “แล้วอาจารย์วินมีอะไรกับตัวเล็กหรือคะ เรียกมาแล้วไม่เห็นพูด ให้คนอื่นพูดอยู่ได้” ฉันหันไปถามเขาอีกครั้ง “เย็นนี้กลับด้วยกันนะ” อาจารย์นิดาหันไปมองหน้าวินทันทีที่เขาพูดจบเหมือนไม่เชื่อสายตา ทั้งที่วินจะไม่เคยแสดงหรือพูดอะไรแบบนี้ที่มหาวิทยาลัย แต่เธอก็แค่แสดงออกมาทางสีหน้าไม่ได้พูดอะไรออกมา “ขอโทษค่ะ ตัวเล็กนัดกับเพื่อนไว้ ขอบคุณที่ชวน หมดธุระแล้วใช่ไหม ตัวเล็กขอตัวนะค่ะ” ฉันบอกออกไปแบบไม่ต้องคิดก่อนจะหันหลังกลับเพื่อเดินออกไป “เดี๋ยวก่อน ตัวเล็ก” เสียงวินรั้งฉันไว้อีกครั้ง ฉันอยากหันไปตะโกนถามใส่หน้าเขาว่ามันจะอะไรกันนักกันหนา เรียกอยู่นั้นแหละ “อะไรคะอาจารย์” “ผมกำลังจะไปสอนพอดี ยังไงช่วยยกของไปหน่อยได้ไหมครับ” เขากล่าวเสียงเรียบดูเป็นงานเป็นการ แต่ทำไมฉันจะไม่รู้ นั้นแหละแผนเขา แล้วฉันจะปฏิเสธยังไงได้ล่ะ “จะรีบไปไหนคะอาจารย์วิน อีกตั้งนานกว่าจะเข้าสอน” อาจารย์นิดารีบท้วง “พอดีเจอคนช่วยถือของก็เลยจะไปเร็วหน่อยครับ” เขาตอบยิ้มๆ อาจารย์นิดาจึงไม่กล้าว่า หรือแสดงท่าทางอะไรออกมาอีกเมื่อวินบอกเช่นนั้น “ไหนล่ะคะของที่จะให้ช่วยถือ” ฉันรีบถาม ก่อนที่เขาจะส่งหนังสือมาให้ฉันสองเล่ม แล้วตัวเองก็เดินนำออกไป ฉันก้มลงไปมองของที่อยู่ในมือตัวเอง แล้วก็ยิ่งเจ็บใจ ถ้าไม่ติดว่าตอนนี้เขาเป็นอาจารย์แล้วฉันเป็นนักศึกษา จะเขวี้ยงด้วยหนังสือให้ดู ฉันเดินก้มหน้าก้มตาตามเขาไป แล้วอยู่ดีๆ เขาก็หยุด ทำให้ฉันที่ไม่ได้มองทางชนแผ่นหลังอีกฝ่ายเข้าอย่างจัง “โอ๊ย” ฉันร้อง ก่อนจะหันไปทำหน้างอใส่คนที่หันมามองแล้วยิ้ม “จะถามว่าหนักหรือเปล่า ขอโทษทีนะที่หยุดกะทันหัน” ฉันล่ะอยากจะฉีกอกเขาจริงๆ เห็นทั้งเห็นว่ามันเล่มเท่านี้แล้วยังมาใช้แรงงานฉันให้เปลือง แถมยังมาถามเหมือนกวนโมโหกันอีก “จะใช้แล้วถามทำไมคะ” “เดี๋ยวนี้ดุจังนะ แถมกว่าจะเจอตัวได้ลำบากใช่ย่อย ถ้าวันนี้เราไม่มาส่งงานก็คงไม่ได้เจอกันเลยมั้ง” เสียงวินออกแนวประชดแกมงอน “ไม่มีเหตุผลที่ต้องเจอกันบ่อยๆ นี่คะ” “แล้วตัดผมทำไม” เขาถามตรงประเด็น “พอใจค่ะ” ฉันตอบออกไปกวนๆ ทำให้คนที่คิดจะยั่วฉันตอนแรกออกอาการเหมือนจะเต้นเสียเอง “ตกลงไม่ไปต่อแล้วใช่ไหมคะ งั้นตัวเล็กขอตัวก่อน แล้วก็นี่ค่ะ หนังสือของอาจารย์” ฉันพูดจบก็ยัดหนังสือให้เขา ก่อนจะเดินหายไปด้วยความเร็ว   .................................................................. เฮ้อ...รูปไม่ขึ้น คนเขียนเกิดอาการเหงากิน ตอน1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3221599/W3221599.html ตอน2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3235405/W3235405.html ตอน3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3250173/W3250173.html ตอน4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3264735/W3264735.html ตอน5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3278370/W3278370.html ตอน6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3292107/W3292107.html ตอน7 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3305973/W3305973.html ตอน8 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3325996/W3325996.html ตอน9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3334161/W3334161.html ตอน10 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3348485/W3348485.html แก้ไขเมื่อ 30 มี.ค. 48 01:10:41 แก้ไขเมื่อ 27 มี.ค. 48 05:12:27 จากคุณ : Viggo - [ 27 มี.ค. 48 04:52:33 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อืม...แอบอ่านมานาน.. ขอหลบมุมมืดออกมาหาแสงสว่างบ้างนะคะ ฮิฮิ คุณEdward หรือคุณ Viggo (หนุยีเรียกชื่อไหนดีคะ) หายไป 2อาทิตย์เลย  อาทิตย์ที่แล้วปล่อยให้คนอ่าน(อย่างหนูยี)คอยเก้อ งี้ตอนตอนไปต้องเอามาเร็วกว่านี้หน่อยนะคะ จากคุณ : หนูยี - [ 27 มี.ค. 48 05:50:39 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แหะๆ กำลังสงสัยเลยว่าหายไปไหน คนตามอ่านก็ค๊อย คอย ทุกวัน ^^" กลับมาแล้วเลยต้องออกมาแสดงตัวให้เห็นหน่อย แอบอ่านอยู่ในมุมมืดตั้งนานแล้วเหมือนกันค่ะ จบตอนกำลังสนุกเลย เอาตอนต่อไปมาเร็วๆน๊า จากคุณ : Moon_Light - [ 27 มี.ค. 48 06:39:05 ]

ความคิดเห็นที่ 6 Glad to see up date again naka ^^ Nida~~~~hmmmm...ya hai ark jer naka...ta dai jer...Nida..jom din sure ka..eiei waiting for the next up date naka...no matter how long it takes..I will be waiting ka..huhu จากคุณ : ark - [ 27 มี.ค. 48 06:46:15 A:67.131.24.50 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 สมน้ำหน้าอีตาวิน ชิ หูเบาดีนัก แต่ว่าเป็นอย่างนี้ก็ไม่ดีเลยตัวเล็กเหมือนไม่ใช่ตัวเล็กยังไงก็ไม่รู้ แบบว่าทำไมถึงกลายมาเป็นฝ่ายถูกนางมารนิดากลั่นแกล้งได้นะ รีบเอาตัวเล็กคนดิมกลับมาเร็วๆนะคะ จากคุณ : nong kob - [ 27 มี.ค. 48 06:59:56 A:84.162.134.77 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านแล้วขัดใจแฮะ เป็นเราหน่อยไม่ได้ จะแกล้งให้เจ็บแสบเชียว เจอแบบนี้ คงจะไม่จบลงแค่งอนๆ หลบๆ แน่นอน ...หึหึหึ (โดยเฉพาะอาจารย์นิดา ชีวิตคงไม่สงบสุขแน่) อุ้ย ลืมตัว คิดว่าตัวเองเป็นนางเอก อิอิ จากคุณ : 1981 - [ 27 มี.ค. 48 08:17:38 A:82.43.177.179 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 อิๆๆ ตัวเล็กอกหักซะแล้ว ยัย อาจารย์นิดา อย่างงี้ต้องเจอแสบ จากคุณ : panmile_pink - [ 27 มี.ค. 48 08:20:11 ]

ความคิดเห็นที่ 10 งือ เสียดายผมยาวอ่ะ ตัวเล็กตัดไม ฮี่ๆๆ สมน้ำหน้าวิน ให้รู้ซะบ้าง จากคุณ : ปิงปิง - [ 27 มี.ค. 48 08:22:56 A:10.9.1.178 X:202.183.233.10 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ทำไมคนอกหักต้องตัดผม? อืม น่าคิด ทำไมไม่ตัดอย่างอื่นมั่ง เช่น ตัดเล็บ -__-" ตัดหัว 0_0 เย้ย ^^" เหอๆ ตัดใจดีกว่า จากคุณ : ...เกียร์... - [ 27 มี.ค. 48 08:27:15 A:58.8.250.161 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 Oh.... Lek is really great! จากคุณ : Reader - [ 27 มี.ค. 48 09:02:01 A:67.183.137.32 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 สมน้ำหน้า ตัวเล็กสู้เค้า ผู้ชายอย่างตาวินอ่ะต้องโดนบ้าง นี่ไม่เห็นสลดซักนิดขนาดตัวเล็กตัดผมน้า คงลืมไปแล้วแน่เลยว่าตัวเล็กไว้เพราะใคร ถ้าเหนื่อยก้อพักบ้างนะคะ เจ๊เป็นห่วง รอตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : little pig - [ 27 มี.ค. 48 10:28:26 A:129.130.124.233 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 ดีแล้ว โดนซะบ้าง สมน้ำหน้าชะมัด(อินไปรึป่าวเนี่ย) เที่ยวใจดีกับใครไปทั่ว แล้วอย่างนี้จะให้เข้าใจว่าไรเนี่ย จากคุณ : ปากริม-ไข่เต่า - [ 27 มี.ค. 48 11:50:41 A:158.108.211.18 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 มาตรวจคำผิดให้ โอกาศ >> โอกาส โว๊ย >> โว้ย เอิ๊ก ตอบเกียร์ ... สำหรับเธอน่ะ ตัดหัวไปเลย เอิ๊กๆ >< นายวินนี่น่าซัดซะเปรี้ยงจริงๆ (เป็นเราหน่อยนะ ฮึ่ม!!) แก้ไขเมื่อ 27 มี.ค. 48 13:12:33 จากคุณ : iNt_GaL - [ 27 มี.ค. 48 13:07:11 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เหอ เหอ เหอ สมน้ำหน้าอีตาวินง่ะ     ตัดใจเลยตัวเล็ก ต้วนเชียร์อยู่ ถ้าวินไม่มาจึ๋ยๆด้วยก็ไม่ต้องคืนดี ...เอ๊ย ม่ายช่าย...คือหมายถึงถ้าวินไม่มีเหตุผล ก็ไม่ต้องคืนดีน่ะ จากคุณ : ต้วนมันอ้า - [ 27 มี.ค. 48 14:03:36 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ต้าย....(!!!!) ต้องขอบอกว่าตอนนี้ถูกใจมากๆค่า อ่านแล้วมีแต่คำว่า สะใจ---สะใจ---และสะใจ (เอ...เราโรคจิตป่าวหว่า เกลียดพระเอกได้ลง) กระซิบๆบอกตัวเล็ก...อย่าเพิ่งใจอ่อนง่ายๆน๊า แกล้งวินไปอีกสักหน่อยละกัน ^^ จากคุณ : Kazalong - [ 27 มี.ค. 48 14:31:19 ]

ความคิดเห็นที่ 18 มาสมน้ำหน้าวินอีกคน 555 ไม่มีคนเห็นใจเลย ยังจะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อีก แบบนี้นางเอกจะได้มีโอกาสเหนือกว่าบ้าง จากคุณ : JingleJ - [ 27 มี.ค. 48 14:34:34 ]

ความคิดเห็นที่ 19 คำผิดค่ะ ผมรู้ว่าคุณคงเผลีย” คงเป็น ผมรู้ว่าคุณคงเพลีย งานนี้ตัวเล็กทำดีมากกกกกกกกกกสะใจสมน้หหน้าพี่วินค่ะ จากคุณ : รียา - [ 27 มี.ค. 48 15:26:21 A:203.172.104.205 X: ]

ความคิดเห็นที่ 20 แบล๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อาจารย์นิดา (ไม่มีอิโมปลิ้นตาง่ะ T_T)   55555 ^_^ จากคุณ : p.ivy - [ 27 มี.ค. 48 15:59:09 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ถึง คห.ที่ 11 ป้า!! ตัดหัวเรอะ ป้าคิดได้ไงเนี้ย -_-" เดี๋ยวจาให้เพื่อนไปลองใช้ดูนะคะ ^^!! ตอนนี้แอบสะใจวินเล็กๆ (จิงๆ เยอะมากๆ หึหึ *-*) หมั่นไส้ยัยนิดาจัง (อาจงอาจาน ไม่ต้องมีแระ +_+) ปล. เอาใจกี้เต็มที่หรอค่ะ พี่ขา แต่กี้กัวโดนแฟนคลับตื้บอะ T-T (ข้อหา : ทำคนรักเค้าแตกแยกกัน -_-") จากคุณ : yackety-yak - [ 27 มี.ค. 48 19:45:32 A:61.91.72.169 X: ]

ความคิดเห็นที่ 22 ง่ะ ง่ะ ไม่รู้จะสงสารหรือสะใจนายวินดีอ่ะ จากคุณ : keroobob - [ 27 มี.ค. 48 21:50:42 ]

ความคิดเห็นที่ 23  ยังไม่ดีกันอีก จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 28 มี.ค. 48 13:45:13 ]

ความคิดเห็นที่ 24 วินไม่มีเหตุผลเลยนะนี่ จากคุณ : scottie - [ 28 มี.ค. 48 15:32:57 ]

ความคิดเห็นที่ 25 สนุกมากๆเลย กว่าจะมาลงนะนานมากๆ ช่วยมาต่อเร็วๆด้วยนะค่ะ อิอิ จากคุณ : ส้ม - [ 29 มี.ค. 48 16:45:54 A:202.57.175.184 X: ]

ความคิดเห็นที่ 26 มาช่วยคนภาษาไทยไม่แข็งแรง อิอิ ฉันเดินท่าทางหง่อยๆ เหมือนไก่เป็นโรค (หงอยๆ) จะทุกร้อนใจ จะนอนไม่หลับ (ทุกข์) ทำยังไงน่า จะลืมเขาได้เสียที (ทำยังไงน้า ถึงจะลืมเขา) เมื่อเรานั่งรถมาด้วยตามลำพัง (มาด้วยกัน) ผมกลัวนะนั้น (นั่น) ฉันถึงกับกรอกตาไปมา(กลอกตา ถ้ากรอกใช้กับกรอกน้ำ) กำลังจะปลุ๊กอยู่พอดี (ปลุก) ขยั้นขยอเขาให้เข้าไปในบ้าน (คะยั้นคะยอ) จนไม่มีมารยาทแบบนี้ตังแต่เมื่อไร (ตั้งแต่) คนที่ยืนอยู่เบื่องหลัง (เบื้องหลัง) ขอไม่ตอบได้ไม่คะ (ได้ไหมคะ) เขารี่เข้ามาขว้าข้อมือฉัน  (คว้าข้อมือ) วินถวนคำเสียงในลำคอ (ทวนคำ) แล้ววิ่งตือขึ้นห้อง (วิ่งตื๋อ) ฉันกับรับรู้ข่าวคราวของเขา (กลับรับรู้) ก็ฉันกลัวนี้ (กลัวนี่) ฉันคาดการผิด (คาดการณ์) เดินเข้าไปอย่างมันใจ (มั่นใจ) หมดธุระแล้วใช้ไหม  (ใช่ไหม) ขอโทษทีนะที่หยุดกระทันหัน (กะทันหัน) จากคุณ : ลูนาติก - [ 29 มี.ค. 48 18:55:49 ]

ความคิดเห็นที่ 27 12 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3406621/W3406621.html จากคุณ : Janer - [ 31 พ.ค. 48 20:25:06 ]