ความคิดเห็นที่ 1 นิวยอร์ค วงควันขาวปุยกลมไร้ที่ติลอยติ่งอยู่กลางอากาศ ผมเองแหละเป็นต้นกำเนิดมัน ผมกำลังยืนสูบซิการ์อยู่บนหัวมุมถนนบลีคเกอร์กับธอมป์สันในกรีนนิชวิลเลจ ที่จริงแล้วผมอยากหาที่่หลบมุมนั่งสูบสบายๆมากกว่า แกล้มด้วยกาแฟหอมๆสักถ้วย หนึ่ง เพราะผมชอบนั่งมากกว่ายืน สอง เพราะผมไม่นิยมสูบซิการ์กลางที่สาธารณะ และสาม เพราะไม่มีอะไรเข้ากับซิการ์ได้ดีกว่ากาแฟเข้มๆสักถ้วย และในขณะที่ผมเงยหน้าฉลองควันแรกออกจากปากอยู่นั้น สายตาผมก็ยกลอดวงควันขาวที่ขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆไปโฟกัสที่สาวเอเชียผมสั้นวัยมหาลัยในเสื้อกล้ามสีขาวกระโปรงสีเนื้อที่กำลังย่างฉับๆอยู่อีกฝากถนน สัญชาตญาณบอกผมทันทีว่าเธอเป็นคนไทย ถ้าไม่เป็นเด็กดีไซน์ที่แพรทหรือเอฟไอทีก็คงเป็นสาวไทยที่อยู่เมืองนี้มานานจนกลายเป็นคนนิวยอร์คไปแล้ว แต่ที่สำคัญกว่านั้น มาดปราดเปรียวของเด็กรุ่นน้องบอกว่าเธอต้องรู้ที่รู้ทางในเมืองนี้เป็นอย่างดี ผมจึงสาวเท้าข้ามถนนดิ่งไปหาเธออย่างไม่รีรอ "น้อง น้อง" ผมก้าวขาขึ้นฟุตบาทดักหน้าสาวผมสั้นเมื่อไปถึงอีกฝากถนน เธอชะงักจอดโดยไม่แสดงท่าทีแปลกใจที่มีคนแปลกหน้าทักด้วยภาษาแม่ของเธอ มันเป็นกรณีตัวอย่างของไก่เห็นตีนงู งูเห็นนมไก่ "อะไรค่ะ" เด็กสาวไทยสไตล์เดิ้นถาม ผมออกปากขอเธอให้ช่วยชี้ทางไปยังร้านละแวกนี้ที่อลุ่มอล่วยให้ลูกค้าสูบซิการ์ได้ เด็กรุ่นน้องผู้แคล่วคล่องให้ลายแทงร้านกาแฟแห่งหนึ่งโดยฉับพลัน ผมกล่าวขอบใจเธอ เธอพยักหน้ารับ แล้วเธอก็เดินตัวปลิวออกจากชีวิตของผม ผมก็ข้ามถนนออกจากชีวิิตของเธอ จากคุณ : wanderboy - [ 27 มี.ค. 48 09:28:33 A:202.142.216.166 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 ที่ร้านกาแฟ ผมตะโกนสั่งดับเบิ้ลมาคีอาโต้และซานเพเลกริโน่แล้วนั่งสูบอัปแมนโคโรน่าของผมต่ออย่างสบายใจ เสื้อไหมคอจีนแขนยาวชายตรงตัวใหม่ที่ผมเพิ่งได้มาจากร้านบลางค์เดอชีนบนฟิฟธ์อเวนิวในราคาสองร้อยสามสิบเหรียญฟิตตัวผมกระชับกำลังดี แต่เพื่อที่ไม่ให้มันรั้งขึ้นราวเอวขณะที่ผมนั่ง ผมต้องปลดกระดุมเม็ดล่างสุดออกให้ชายเสื้อทิ้งตัวลงข้างๆสบายๆ ร้านกาแฟสไตล์อิตาเลี่ยนเปิดบานพับกว้างรอบร้านรับลมในช่วงบ่ายอ่อนๆ เวลานี้นอกจากผมแล้วมีลูกค้าอีกคนเดียว เป็นสาวผมบลอนด์หน้าตาสดใสวัยยี่สิบต้นๆนั่งถัดจากผมไปสองโต๊ะ โดยมีคาปูชิโน่หรือลาเต้กับหนังสือพิมพ์ที่เปิดพับไว้ที่หน้าเกมอักษรไขว้วางอยู่ตรงหน้า เธอเงยหน้าขึ้นมองควันซิการ์ของผมด้วยรอยยิ้มลอยๆ "ฮาย"ผมทักเธอผ่านควันซิการ์ เข้าทางเธอพอดี "ฮาย ฉันต้องการคำแปดอักษรตามประโยคที่ว่า 'Hope is the thing with ___' "สาวอักษรไขว้ชี้หัวปากกาในมือมาที่ผมอย่างหวังผล สำเนียงบอกว่าเธอเป็นคนอังกฤษ "Feathers" สิ่งที่เธอถามมันเข้าทางผมเหมือนกัน ผมจึงสวนตอบโดยไม่ต้องคิด สาวผมทองหรี่ตามองหน้าผมอย่างไม่มั่นใจก่อนก้มหน้ากลับไปมองที่หน้าเกมครอสเวิร์ด "เออ จริงด้วยแฮะ" สาวอังกฤษอุทานแล้วกรอกคำลงไปในตาราง แล้วหันมามองผมอย่างชื่นชม " เธอรู้ได้งัย" "มันเป็นกลอนชื่อดังของเอมมิลี่ ดิกกินสัน" ผมอธิบาย แต่ผมไม่ได้บอกว่าเหตุที่ผมจำได้แม่นเป็นเพราะว่าวู้ดดี้ แอลเลนนำท่อนแรกของกลอนอเมริกันบทนี้ไปดัดแปลงเป็นชื่อหนังสือโปรดเล่มหนึ่งของผม "ฉันโคตรไม่รู้หนังสือเลย ไม่งั้นฉันคงต้องเคยผ่านตามาบ้าง" เธอเคาะหนังสือพิมพ์ด้วยปากกาพลางต่อว่าตัวเอง "เอ่อ ก็เธอเป็นคนอังกฤษนิ ยังงี้อภัยให้กันได้" ผมกัดเธอเบาๆ เธอยิ้มตอบกวนๆ พนักงานเสริฟชายหนุ่มแหวกควันซิการ์นำถ้วยกาแฟและขวดน้ำแร่กับแก้วเปล่ามาวางแล้วกลับตัวไอแค็กๆเดินจากไป ผมเตือนตัวเองให้ทิ้งทิปให้น้อยที่สุด ขณะที่ผมหมุนเกลียวเปิดขวดซานเพเลกริโน่ผมแนะนำตัวก่อนแล้วจึงถามชื่อเธอ "เคทคะ" เคทวางปากกาลงบนหนังสือพิมพ์แล้วอมยิ้มตอบเสียงใส "คุณอยู่นิวยอร์ครึเปล่า เคท" ผมถามเจ้าของรอยยิ้ม "เปล่า ฉันแค่มาเที่ยว" แล้วเธอก็ฉีกยิ้มกว้าง เกือบจะกว้างเกินงาม จากคุณ : wanderboy - [ 27 มี.ค. 48 09:29:33 A:202.142.216.166 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 ผมจิบน้ำแร่อัดแก๊สจากขวด แล้วก็สูบโคโรน่า แล้วก็จิบกาแฟ แล้วก็จิบเพเลกริโน่อีกที เคทขยายความว่าเธอมาเยี่ยมพ่อแม่ที่ย้ายมาทำงานที่นิวยอร์คแต่เธอพักอยู่กับเพื่อนที่บรู๊คลิน เมื่อเธอเอ่ยต่อไปว่าเธอเป็นคนย่านแบตเตอร์ซีที่ลอนดอน ผมจึงแทรกว่าผมรู้จักลอนดอนดีเพราะผมมีแฟลตอยู่ข้างโรงแรมเมโทรโปลิตันที่ปาร์คเลน เคทยิ้มอย่างรู้กันก่อนถามผมกลับว่าเคยไปที่เม็ทบาร์ของโรงแรมไหม ผมพยักหน้าตอบว่าเคย แล้วรอยยิ้มของสาวลอนดอนก็ฉีกกว้างขึ้นไปอีกก่อนที่มันจะค่อยๆหุบลง หลังจากที่มันหุบลงสนิทแล้วเจ้าของอดีตรอยยิ้มก็ออกปากเจื่อนๆว่าเธอไม่เคยไป ผมเลยปลอบเคทจากแบตเตอร์ซีว่าเธอไม่ได้พลาดอะไรมากมายและที่จริงแล้วผมชอบบูลลอคส์บาร์เชยๆเล็กๆในโรงแรมอาธีเนียมบนถนนพิคคาดิลลี่มากกว่า จากนั้นผมก็สารภาพกับเคทว่าเหตุผลเดียวที่ผมได้เข้าเม็ทบาร์ก็เพราะว่าผมรู้จักอเล็กซ์ชาวรัสเซียพนักงานประจำห้องน้ำและโรแลนด์หัวหน้าคนคุมประตู อย่างไรก็ตาม ไหนๆเคทกับผมก็กำลังคุยกันเรื่ิองเที่ยวกลางคืน ผมเลยเล่าให้เธอฟังถึงเรื่องเมื่อคืนก่อนนี้ จากคุณ : wanderboy - [ 27 มี.ค. 48 09:31:06 A:202.142.216.166 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 ผมกำลังเดินมือซุกกระเป๋ากางเกงโต๋เต๋เล่นอยู่ที่ถนนบรอดเวย์ย่านโซโหยามค่ำคืนเมื่อมีสาวสวยมาดนางแบบสองคนเดินจ้ำอ้าวอยู่ด้วยกันอย่างมีจุดมุ่งหมายสวนทางมา คนหนึ่งเป็นสาวผิวดำหน้าตาดี ส่วนอีกคนผิวขาวหน้าตาใช้ได้ ทั้งคู่แต่งตัวน่ารักพอกัน โดยทั้งสองใส่กระโปรงสั้นสีหวานสวมรองเท้าส้นสูงหิ้วกระเป๋าเล็กๆเก๋ๆ ผมจึงตัดสินใจหันตัวกลับเดินตามพวกเธอโดนทันทีด้วยความอยากรู้ว่าสาวเริ่ดๆเขาไปปล่อยตัวกันที่ไหน เดินคล้อยหลังตามไม่นานพอที่จะมีโอกาสให้เอ่ยปากถาม นางฟ้าทั้งสองก็เลื้ยวเข้าไปในคลับชื่อมูมบ้า แต่พอผมลองกระตุกชายเสื้อเดินเก็กเข้าไปบ้างพนักงานคุมประตูตัวใหญ่สองคนกลับยกแขนกันผมไว้ "คุณอยู่ในรายขื่อรึเปล่า" หนึ่งในสองคนนั้นถามผม "รายชื่ออะไร" ผมหันซ้ายหันขวาถามในขณะที่สองนางฟ้าหายไปหลังประตู "คุณต้องอยู่ในรายชื่อจึงจะเข้าได้" อีกคนบอก "งั้นผมต้องทำยังงัยให้ผมไปอยู่ในรายชื่อที่ว่าได้" ผมยิงคำถามไปที่ทั้งสองด้วยความอยากรู้มากกว่าความอยากเข้า "คุณต้องให้สมาชิกของคลับเสนอครับ" พนักงานคนดำกล้ามใหญ่ตอบอย่างสุภาพ "แล้วงั้นทำไมคุณไม่บอกผมตั้งแต่แรกเลยละ ว่าผมต้องเป็นสมาชิกถึงเข้าได้" ผมแกล้งบ่นอย่างเสียดายลมปาก " ก็นั่นงัย คุณไม่ต้องเป็นสมาชิก แต่คุณต้องอยู่ในรายชื่อ"นักกล้ามผิวเข้มพยายามอธิบาย "โอเค โอเค" ผมเปลี่ยนแผนไปถามพนักงานคนขาวกล้ามใหญ่พอๆกัน "งั้นผมต้องใช้เงินในนั้นเท่าไหร่จึงจะได้เข้า" "เสียใจครับ แต่คุณต้องอยู่ในรายชื่อ" พนักงานร่างยักษ์อ้ำอึ้ง ดูท่าทีเขาเห็นใจผมอยู่บ้าง แต่ด้วยคำขอโทษบวกกับคำปฏิเสธที่หวานหูก็ไม่ให้ผมเข้าอยู่ดี ดูเหมือนว่ามันเป็นปฏิบัติการสองขั้นตอนอันเคร่งคัด ก่อนอื่นคุณต้องหาวิธีเข้าไปในรายชื่อเสียก่อน คุณจึงจะได้เข้าไปข้างในสถานที่ จากคุณ : wanderboy - [ 27 มี.ค. 48 09:33:31 A:202.142.216.166 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 ผมยักไหล่ไม่แคร์แล้วผละจากยักษ์เฝ้าประตูทั้งสองออกเดินเล่นต่อ ทอดน่องใจลอยไม่นานก็มารู้สึกตัวอยู่ที่่หน้าคลับชื่อไลฟ์ในวิลเลจ มีหนุ่มสาวชาวคลับออกันตรึมอยู่ที่หน้าประตู ดูแล้วน่าจะเป็นที่ที่พอจะฆ่าเวลาได้อย่างเพลิดเพลิน ผมเลยจ่ายยี่สิบเหรียญเป็นค่าผ่านทาง เมื่อเข้าไปแล้วต้องลงบันไดไปใต้ดินหนึ่งชั้น เป็นลานใหญ่มีฟลอร์ดิ้นมีคนเดิน แต่กลับไม่มีอะไรน่าสนใจ ดนตรีที่ดีเจปันอยู่ก็เสียดสีกันไม่ลงตัว แต่วนเวียนอยู่ข้างในยังไม่ทันได้ซื้อดริ้งค์แก้กระหายก็ได้ยินผ่านหูว่าลึกลงไปอีกชั้นกำลังมีปาร์ตี้ส่วนตัวของผู้หญิง สอบถามจากสาวน้อยนักเที่ยวคนหนึ่งได้ความว่าถ้าเป็นผู้ชายแต่อยากเข้าไปแจม วิธีผ่านประตูคือต้องจูบผู้ชายด้วยกัน ด้วยความอยากรู้อยากเห็นผมเลยเริ่มหาทางลงไปชั้นล่าง "ไหน ผมต้องจูบใครถึงจะเข้าไปได้" ผมเสร่อพรวดออกไปหลังจากที่หาทางลงเจอจนไปถึงประตูทางเข้าปาร์ตี้ที่มีชาวคลับออแอกันอยู่เยอะแยะ ที่น่าอายไปกว่านั้นคือผมกำลังอ้าแขนกว้างเหมือนรอให้ใครถลาเข้ามากอด "เสียใจด้วยค่ะ แต่คุณต้องอยู่ในรายชื่อ" สาวเกาหลีอเมริกันผมดำยาวแบบสวยเลยผู้ทำหน้าที่คุมประตูส่ายหน้าอมยิ้มตอบ มีเสียงคนรอบข้างหัวเราะเยาะผมคิกคัก รายชื่ออีกแล้ว ผมนึกในใจ "ผมไม่อยู่ในรายชื่อ แต่ข้างบนบอกว่าถ้าผมอยากเข้า ผมต้องจูบผู้ชายหนื่งคน" ผมแหกปากสู้เสียง "คุณได้ยินมาผิด" สาวเกาหลียิ่งดูยิ่งสวยหัวเราะเยาะผม เธอดูเด่นมากในชุดเสื้อกล้ามกระโปรงสั้นสีดำกับรองเท้าบูทส้นสูงหุ้มน่อง ในระยะนั้นนักเทีี่ยวกลางคืนเริ่มไหลลงมาออกันที่หน้าประตูเยอะขึ้นเรื่ิอยๆ และสาวเฝ้าประตูก็วุ่นวายอยู่กับการทักทายต้อนรับประชาคมชาวคลับ ผมเลยถอยตัวไปพิงกำแพงตรงข้ามประตู ถึงแม้จะเข้าไปข้างในไม่ได้แต่วิวจากจุดที่ผมยืนก็ไม่เลวร้ายนัก แน่นอนผมได้ข้อมูลมาผิด เพราะนักเที่ยวที่ผ่านประตูเข้าไปมีทั้งชายและหญิง ตรงที่ผมรอมีคนแออัดอยู่เยอะพอสมควร ร้อนพอที่จะทำให้เหงื่อจับเม็ด ผมจึงล้วงผ้าเช็ดหน้าไหมสีเหลืองอ่อนที่ได้มาจากเมซี่ขึ้นมาเช็ดหน้า แต่ในยุคที่น้อยคนนักยังพกผ้าเช็ดหน้ากันอยู่ผมไม่อยากยืนเด๋อด๋าเป็นไอ้ซื่อบื้อหลงสมัยกับผ้าเช็ดหน้าสีใสผืนโต ผมเลยจงใจมัดผ้าเช็ดหน้าเป็นรูปกระต่ายเล่นแก้เก้อ มันเป็นมุขที่ผมจำมาจากหนังสือสอนเล่นกลของเด็ก ถ้าคุณจับมุมผ้าสองข้างไว้ แล้วมัดผ้าเช็ดหน้าให้เป็นปม ตรงปมจะดูเหมือนหัวกระต่ายและมุมผ้าสองข้างจะดูเหมือนหูยาวๆของกระต่าย เมื่อคุณแหย่ปลายนิ้วชี้เข้าไปในปมและจัดผ้าให้คลุมมือโดยให้นิ้วโป้งและนิ้วกลางเป็นแขนสองข้างของกระต่าย คุณก็จะได้ตุ๊กตาหุ่นเชิดกระต่ายไว้หลอกเด็กเล่น หลังจากที่ผมสวมกระต่ายบนมือเสร็จเรียบร้อยแล้ว ผมก็ใช้อีกมือล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบบุหรี่และไฟแช็ค ผมโยนบุหรี่เข้าปากแล้วส่งไฟแช็คให้กระต่ายถือ เมื่อผมดีดมือที่ว่างดังเปาะกระต่ายก็ก้มคำนับแล้วจุดบุหรี่ให้ผมอย่างพินอบพิเทา ผมเองคิดว่ามันเป็นแก็กเด็ดที่น่าประทับใจไม่น้อย แต่ดูจากปฏิกิริยาของคนรอบข้างแล้วเขาคงคิดว่าไอ้หมอนี่ไม่บ้าก็เมา ยกเว้นสาวเฝ้าประตูคนเก๋ที่ก้มหน้าเหล่ยิ้มให้ผมอย่างกวนๆ ผมจับกระต่ายยัดเก็บในกระเป๋าเสื้อจนเหลือแต่หูแหลมๆโผล่ออกมาแล้วเกือบยักคิ้วให้เธอ สักครู่พอฝูงนักเที่ยวเริ่มเบาบางลง ผมสังเกตุเห็นหมวยเมืองโสมชำเลืองมามองด้วยท่าทีสงสาร ผมยืนพิงกำแพงสูบบุหรี่ไปเรื่อยๆจนเสร็จแล้วจึงเดินแหวกชาวคลับที่ยังหลงเหลืออยู่เข้าไปหาเธอ "ขอโทษที" ผมเอ่ยปาก "ผมไม่ใช่คนนิวยอร์ค ผมไม่รู้ว่าที่นี่เค้าทำกันยังงัย คุณบอกผมหน่อยได้มั๊ยว่าที่นีี่เค้าทำกันยังงัย" "คุณต้องรู้จักคน" สาวเซ็กซี่ชุดดำตอบ ผมรีบยื่นมือไปทันที "สวัสดี ผมชื่อเมธยา" "สวัสดี เมธยา" สาวเฝ้าประตูยื่นมือมารับมือผม "ฉันชื่อนีน่า ยินดีที่ได้รู้จัก" "ยินดีที่ได้พบเธอเช่นกันนีน่า" ผมพูด จากคุณ : wanderboy - [ 27 มี.ค. 48 09:38:35 A:202.142.216.166 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 "เธอให้คุณเข้าไปเหรอ" เคทจากแบตเตอร์ซีตัดบทผม "ใช่ แต่ผมไม่ได้เข้าไป" ผมบอกเคท "อ้าว ทำไมละ" สาวอังกฤษแปลกใจ "แค่ยืนรออยู่หน้าประตูดูคนเข้าออกก็รู้แล้วว่าข้างในไม่น่าจะมีอะไรน่าสนใจ" "จริงเหรอ" เธอสงสัย "ไม่รู้ แต่คิดว่ายังงั้น" ผมบอกไปตามที่คิด "ลองคิดดูสิ แบบว่าเวลาคุณตายไป" เคทพูด "แล้วยามที่หน้าประตูสวรรค์บอกว่าคุณต้องอยู่ในรายชื่อ" "แต่แล้วหลังจากคุณก็เห็นพวกที่อยู่ในรายชื่อเดินเข้าไป คุณก็เปลี่ยนใจไม่อยากเข้า" ผมต่อ "คุณเลยไปนรกแทน" เคทกระแทกเสียงแซวแล้วหัวเราะชอบใจ "ใช่เลย" ผมเห็นด้วย "ฉันขอเฮฮากับคนบาปแทนที่จะร่ำไห้กับนักบุญ" ผมนึกถึงเพลงเก่าเพลงหนึ่งของบิลลี่ โจล "ยังงั้นงัย ฉันถึงไม่ชอบเที่ยวคลับ" เธอพููดออกมาลอยๆ "ยังงัย" ผมงง "เวลาเค้าไม่ให้เราเข้า" เธออธิบาย "มันทำให้คุณรู้?สึก ไม่รู้สิ เหมือนตัวเสร่อมั้ง" "แล้วเวลาอยู่ลอนดอนเธอทำยังงัย" ผมถาม "ฉันชอบไปปาร์ตี้ส่วนตัวตามบ้าน" สาวลอนดอนพยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วยกับตัวเอง "งั้นเธอรูัมั๊ยคืนนี้มีปาร์ตี้ที่บ้านใครบ้าง" ผมเล็งเห็นลู่ทาง "คืนนี้ไม่รู้ เพราะวันนี้เป็นวันธรรมดา" เคทคิดไปพูดไปพลางยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู แล้วพรวดพราดลุกขึ้นหยิบปากกากับหนังสือพิมพ์ใส่กระเป๋าสะพาย "อุ๊ย ฉันต้องไปหาแม่แล้ว" เธอออกตัว "เอางี้ เอาเบอร์มาแล้วถ้าวีคเอนด์นี้มีปาร์ตี้จะโทรมาบอก" "ผมไม่ใช้มือถือ แล้ววีคเอนด์นี้ผมก็ไม่อยู่นิวยอร์คแล้ว" ผมบอกเธอ "ว้า น่าเสียดาย" เธอพูดพลางควักค่ากาแฟวางบนโต๊ะ "ไม่เป็นไร ผมไม่ซีเรียส ขอบใจมาก" ผมว่า "ฉันต้องไปละ โชคดีละกัน" เธอสั่งลา แล้วก้าวเดินออกไป "ดีใจที่ได้คุยกับเธอนะ เคทจากแบตเตอร์ซี" ผมเอ่ยลา "ดีใจทีีี่ได้คุยกันเหมือนกัน นายเอมมิลี่ ดิกกินสัน" เคทจากแบตเตอร์ซีหันมาอมยิ้มพูดในขณะที่เอี้ยวเอววู๊บว๊าบหลบเก้าอี้ในร้านออกไป จากคุณ : wanderboy - [ 27 มี.ค. 48 09:40:33 A:202.142.216.166 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 ผมไม่มีโอกาสบอกเคทว่า แทนที่ผมจะเข้าไปในปาร์ตี้ ผมกลับขึ้นออกไปสูดอากาศข้างนอกคลับ แล้วไปนั่งจิบกาแฟที่หัวมุมถนนจนนีน่าเลิกงานตอนตีห้า นีน่าพาผมไปกินแพนเค้กใส่สตรอเบอร์รี่และวิปครีมที่ร้านมิดทาวน์แห่งหนึ่งที่ทำให้ผมนึกถึงร้านอาหารเช้าย่านยูเนี่ยนสแควร์ที่ซานฟรานซิสโก มันเร้าใจดีที่ได้เห็นนีน่าโซ้ยแพนเค้กอย่างหิวโหย แล้วแพนเค้กจานหนึ่งก็ไม่ใช่น้อยๆ แต่ละจานมีแพนเค้กหนาๆหกแผ่น สตรอเบอร์รี่ลูกโตๆผ่าครึ่งอยู่เต็มจาน เบค่อนอ้วนๆสามชิ้น ใส้กรอกแผ่นกลมๆอีกสองแผ่น มันฟรั่งแฮชบราวน์ทอดอีกหนึ่งหยิบมือ เนยสองสกู๊ป แล้วตบด้วยวิปครีมโปะหน้าสูงขึ้นมาจากจานเกือบหนึ่งฟุต มันคุ้มค่าทุกๆเซนต์ของสิบสองดอลล่าร์ และบริการจากป้าคนเสริฟของเราก็สุดยอด เราเลยสนุกกับการสวาปามอยู่ในร้านแพนเค้กนานจนผมต้องแอบขอตัวมาสูบบุหรี่ข้างนอกกลางคันหนึ่งรอบ นีน่าได้เปลี่ยนชุดมาใส่กางเกงยีนส์สีน้ำเงินเข้มกับเสื้อเชิร์ตฝ้ายลายตั้งสีชมพู เธอไม่กลัดกระดุมสองตัวบน ผมจึงเห็นสร้อยไม้กางเขนสีเงินรอบคอเธอ ในไฟสว่างของร้านนี้ผมเห็นชัดว่านีน่าเป็นหญิงสาวที่ดูสดใสน่ารักมาก แก้มเธอเกลี้ยงเนียนออกสีขาวอมชมพู ผมเธอดำมันเป็นประกาย เธออวบอิ่มดูแน่นหนันแต่ไม่อ้วน โดยรวมๆแล้วดูเหมือนว่าเธอสุขภาพดีมาก "เธอทำงานให้นิตยสารเพลบอยรึเปล่า" อยู่ดีๆนีน่าก็ถามผม "อะไรทำให้เธอพูดยังงั้น" ผมหรี่ตามองเธออย่างแปลกใจ "ไอ้กระต่ายน้อยของเธองัย" นีน่าเฉลย "อ๋อ" ผมเก็ต "ดีแฮะ ฉันจะใช้มุขนี้บ่อยขึ้น" "แล้วไป ฉันนึกว่ามันเป็นวิธีส่งซิกของเธอ" นีน่าบอก "จริงๆแล้วก็ใช่ ฉันส่งซิกให้เธอถอดเสื้อผ้าออก" ผมหยอด "ใครจะรู้ ฉันอาจอยากเป็นนางแบบปกก็ได้" เธอยั่ว "ไม่ได้หรอก เธออ้วนเกินไป" ผมแย็บเล่นตรงๆ "เธอว่างั้นเหรอ" นีน่าแกล้งซื่อ "เสียดายนะที่เธอจะไม่มีโอกาสเห็นที่เหลือ" "ฉันว่าฉันเห็นส่วนดีๆหมดแล้ว" ผมว่า "ไอ้คนพิลึก" นีน่าต่อว่าผม "นางคนกลางคืน" ผมโต้ จากคุณ : wanderboy - [ 27 มี.ค. 48 09:42:40 A:202.142.216.166 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 กาแฟร้านนี้อร่อยใช้ได้ ที่เด่นคือทางร้านเสริฟกาแฟในเหยือกคอฟฟีเพรสอย่างที่ผมชอบและแถมน้ำร้อนเปล่าให้เติมหากคุณคิดว่ากาแฟเข้มเกินไป สำหรับผมมันเข้มกำลังพอดี ในช่วงเวลาที่เราเปิดใจกันนีน่าเล่าให้ฟังว่าเธออาศัยอยู่ที่บรู๊คลินและเรียนปีสองอยู่ที่โคลัมเบีย ในช่วงซัมเมอร์นี้นอกจากนีน่าจะทำงานที่คลับที่เราพบกันแล้วเธอยังฝึกงานกับนิตยสารไทม์เอาท์นิวยอร์คด้วย ผมออกปากขอให้นีน่าพาไปทัวร์โคลัมเบียถ้าเธอมีเวลา เธอเขียนเบอร์ให้ผมบนแผนที่นิวยอร์คใบเล็กที่ผมพกติดตัวแล้วบอกให้ผมโทรหาเธอ หลังกินกาแฟเสร็จเราจ่ายบิลคนละครึ่ง จากนั้นผมก็เดินไปส่งเธอที่รถใต้ดิน ในช่วงเวลาที่เราเดินไปที่สถานีมีอะไรบางอย่างที่ทำให้ผมอินกับความอนามัยของเธอจนผมไม่ควักบุหรี่มาสูบ แม้ว่าผมคันปากอยากก็ตาม และผมก็ได้รับรางวัลตามสมควร นีน่ายื่นริมฝีปากมาแตะที่แก้มผมเบาๆก่อนเลี้ยวลงสถานีไป ในเวลานัั้นร้านค้าเริ่มเปิดแล้วผมจึงผลาญเวลาเดินเตร่บนฟิฟธ์อเวนิวจนได้เสื้อตัวนี้มาจากร้านไหมจีน จากนั้นแล้วผมก็เอ้อละเหยลอยชายโต๋เต๋ต่อไปอย่างไร้จุดหมายจนกระทั้งพบว่าตัวเองกำลังยืนสำรวจซิการ์ในตู้กระจกของแผงหนังสือพิมพ์ใกล้หัวมุมถนนบลีคเกอร์กับธอมป์สันในกรีนนิชวิลเลจ ๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑ จากคุณ : wanderboy - [ 27 มี.ค. 48 09:44:56 A:202.142.216.166 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 ๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒ "มองเห็นยัง" ผมถามกฤษณะเพื่อนสนิทของผม "ยังไม่เห็นว่ะ" เพื่อนผมตอบ เราอยู่ที่ชั้นบนของหอศิลป์โมม่าบนถนน 53 ผมมาที่นี่ติดต่อกันสองวันแล้ว เมื่อวานผมเพิ่งสมัครเป็นสมาชิกประเภทต่างประเทศของทีี่นี่ และในฐานะสมาชิกผมมีสิทธิพาแขกเข้าฟรี ผมเลยชวนกฤษณะมาชมศิลปกรรมร่วมสมัยเล่น เพื่อนผมอยู่ที่นิวยอร์คก็จริง แต่เขากำลังทุ่มเทเรียนดอกเตอร์อยู่อย่างมิดตัวและตามปกติจะไม่มีเวลาที่จะมาปล่อยตัวปล่อยใจไปกับโมเดิร์นอาร์ต เมื่อครู่นี้เราเพิ่งได้เชยชมภาพวาดดอกลิลลี่บนผ้าใบผืนใหญ่ของโมเนไปแล้ว ผมเองยังกังขาใจว่าศิลปินคนดังต้องถอยหลังจากภาพที่ตัวเองวาดไกลมากหรือไม่เพื่อที่จะดูลายพู่กันและสัดส่วนของภาพในขณะที่ตนวาดอยู่ ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับศิลปะมากนัก แต่ผมชอบหอศิลป์พอๆกับที่ผมชอบร้านหนังสือและร้านกาแฟ ถ้าหากร้านกาแฟ ร้านหนังสือ และหอศิลป์ร่วมใจกันเปิดในยามค่ำคืน ผมก็คงไม่มีความจำเป็นจะต้องไปเที่ยวคลับยามเซ็ง เมื่อตอนว่าที่ดอกเตอร์กฤษณะโผล่ขึ้นจากรถใต้ดินมาเจอผมยืนพิงกำแพงจิบคาปูชิโน่ในถ้วยกระดาษอยู่ที่่หน้าโมม่า เขาแซวว่าวันนี้ผมแต่งตัวเหมือนซาตานในหนัง ผมไม่เคยใส่ใจว่าผมใส่ชุดดำทั้งตัว ตอนนี้ผมใส่แจ็กเก็ตตัวเดียวที่ผมมี เป็นสูทสองกระดุมจากนีโน่ เชอรุติ นอกนั้นเป็นเสื้อเชิร์ตไหมไทยแขนยาว กางเกงสแล็คส์ และรองเท้าจากแบลลี่แบบมีเข็มขัดตามที่บาทหลวงคริสต์นิยมใส่กัน "เฮ้ย แต่ข้าใส่รองเท้าพระ" ผมชี้ให้เพื่อนดูรองเท้า "แล้วข้าก็ใช้ผ้าเช็ดหน้าสีพุทธ" ผมกระตุกผ้าเช็ดหน้าสีทองที่ผมเพิ่งซื้อมาจากบลูมมิงเดลให้กฤษณะดู แล้วก็ใช้มันเช็ดฟองกาแฟจากปาก ตอนที่ผมซื้อผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ ผมบอกเด็กหนุ่มฝึกงานที่ทำหน้าที่คิดเงินที่เคาเตอร์โปโลว่าผมไม่ต้องการถุง เด็กหนุ่มเลยถามผมว่า "คุณจะใส่มันเลยเหรอครับ" ผมก็ตอบไปตามตรงว่า "เปล่า ผมจะใช้มันเลย" ผมอาจจะเน้นคำว่า "ใช้" แรงไปหน่อย เด็กฝึกงานคงนึกว่าผมกระแทกประชด เลยหน้าเจื่อนไป แต่ถ้าคิดดูดีๆแล้ว ใครกันว่ะใส่ผ้าเช็ดหน้า ตอนนั่งรถใต้ดินมาที่โมม่าผมใช้มีดพับตัดป้ายยี่ห้อมันออกเพราะมันโผล่มาเกะกะและไม่มีประโยชน์อะไร ช่วงที่ผมจิบคาปูชิโน่อยู่นี้ผมก็ปาดฟองกาแฟแบ่งให้ผ้าเช็ดหน้าไปแล้วหลายดวง เมื่อชั่วโมงก่อนมันเป็นผ้าเช็ดหน้าไหมอิตาลีมียี่ห้อราคาสามสิบดอลล่าร์ที่ถูกพับไว้อย่างสะอาดเรียบร้อยในตู้หรู ตอนนี้มันกลายเป็นผ้าเช็ดปากเปื้อนคราบกลิ่นกาแฟผืนหนึ่่ง ถ้าผมทิ้งมันไปตอนนี้ก็คงไม่มีใครเก็บ เป็นผม ผมก็ไม่เก็บ โดยปกติแล้วเพื่อนผมไม่สูบบุหรี่ แต่เมื่อใดที่กฤษณะเจอผมเขาจะกวักมือไถบุหรี่ผมทันที ในขณะที่เขายืนพ่นพาลิเมนท์ไลท์ของผมเพื่อรอให้ผมจัดการกับกาแฟให้เรียบร้อยอยู่นั้น มีเด็กนักเรียนวัยแรกรุ่นชายหญิงหลายคนเดินคุยกันโขมงโฉงเฉงมาแต่ไกล ผมใช้มือที่กุมผ้าเช็ดหน้าไว้สะกิดเรียกความสนใจจากกฤษณะ เพื่อนผมตื่นตัวทันที "เฮ้ยแกดูนะ เดี๋ยวไอ้เด็กพวกนี้มันเดินผ่านหน้าเรา มันจะหุบปากเงียบ แกคอยดู" ผมทำนาย แล้วผมกับเพื่อนซี้ก็ยืนรอกลุ่มเด็กๆเดินล้อเล่นกันโขมงโฉงเฉงใกล้เข้ามาเรื่อยๆ และแล้วบรรดาเด็กๆวัยรุ่นก็เดินคุยกันโขมงโฉงเฉงผ่านหน้าผมกับกฤษณะไปเหมือนผมกับเพื่อนไม่มีตัวตน กฤษณะอมยิ้มมองหน้าผมอย่างท้าทายและกวนโอ้ย "เด็กๆ พวกเค้ายังไม่รู้อะไร" ผมเปรย กฤษณะปล่อยก็ากควันท่วมปาก ผมไม่แน่ใจว่าเพื่อนหัวเราะเยาะผมหรือว่าขำกับข้อสังเกตุของผม "แสดงว่าข้าไม่ได้ดูเหมือนซาตาน" ผมแก้เขิน แล้วผมก็ยัดผ้าเช็ดหน้าลงในกระเป๋าเสื้อ ตอนนี้กฤษณะกับผมอยู่ที่ชั้นสามของโมม่า เรากำลังเพ่งดูงานรูปปั้นทองสัมฤิทธิ์ขนาดเต่าทะเลตัวย่อมที่วางไว้บนพื้น ถ้ามองเผินๆก้อนโลหะสีทองแดงหม่นปนเขียวปนเหลืองนี้จะดูเหมือนหุ่นยนตร์แมลงปีกแข็งจากอวกาศ แต่ถ้าคุณเหลือบมองป้ายชื่อมันที่ติดไว้บนพื้นข้างๆ แล้วกลับมามองดูที่ตัวรูปปั้นอีกที ปีกหลังของแมลงจะกลายเป็นท่อนเอวของคนที่นอนหงายเกร็งทุรนทุรายอยู่ ตรงลำคอมีมีดบางยาวที่กำลังกดปาดเส้นโลหิต บนหัวหยึกยือของแมลงจะกลายเป็นใบหน้าคนที่บิดเบี้ยวเต็มไปด้วยความเจ็บปวดทรมานอย่างสาหัต มันเป็นงานที่วิปริตสุดยอด งานนั้นชื่อว่า "ปาดคอ" "มองเห็นยัง" ผมถามกฤษณะ เราแทบจะยืนคร่อมชิ้นงานอยู่ "ข้าเห็นแมลงทับกลายพันธุ์ว่ะ" มันแจ่มแจ้งว่าเพื่อนผมไม่ได้สนใจงานชิ้นนี้พอที่จะทำให้เขาอยากรู้ชื่อของงานหรือชื่อเสียงเรียงนามของศิลปินที่ปฏิสงเคราะห์งานวิปริตก้อนนี้ขึ้นมา "แกดูที่คอของแมลงทับของแกดีๆนะ" ผมแนะ "เออ" กฤษณะกระดิกหัวดิ๊กๆ "เห็นมีดมั้ย" ผมถาม กฤษณะรวบรวมสมาธิพิจารณาอยู่ชั่วเสี้ยววินาที "เออ เป็นมีดยาวๆบางนะ" เขาเริ่มมองเห็น "ใช่" ผมต่อ "แล้วแกมองไปที่หัวแมลงของแกนะ" "เออ"กฤษณะพิจารณาต่อ "เห็นหน้าคนมั๊ย" "เดี๋ยว..." และแล้วเขาก็มองเห็น "ไอ้เมธ แม่มัน ซาดิสท์วะ" เพื่อนผู้ตาสว่างอุทาน แล้วกฤษณะก็ใช้เวลาพินิจพิจารณารูปปั้นแห่งความสุดยอดซาดิสท์ที่อดกลัดกลั้นใจดูไม่ได้ต่ออีกชั่วครู่ เมื่อเขาดูจนเต็มตาเป็นที่พอใจแล้ว เขาก็เริ่มส่ายหัวไปมาช้าๆ "มันใช้อะไรคิดวะ" เขาพิศวง "ศิลป์มั๊ยยังงี้" ผมสงสัย "ศิลป์วะ" เพื่อนผมยอมรับ "อาร์ตด้วยใช่มั๊ย" "อาร์ต อาร์ต" "ดีวะ แค่นี้ก็คุ้มค่าสมาชิกข้าแล้ว" ผมบอกกฤษณะ แต่กฤษณะก็ไม่ได้ใส่ใจอยากรู้ชื่อของงานหรือของเจ้าของงานอยู่ดี จากคุณ : wanderboy - [ 27 มี.ค. 48 09:51:09 A:202.142.216.166 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 ผมปล่อยให้กฤษณะนั่งอ่านใบปลิวอยู่ที่ม้านั่งยาวในโรงอาหารชั้นล่างของโมม่าอยู่ตามลำพัง ผมชอบเพื่อนซี้ผมคนนี้ตรงที่เขาเป็นนักบริโภคข้อมูลตัวยงอย่างหาคนเทียบได้ยากคนหนึ่ง เขารู้ไปหมดแทบทุกเรื่อง ถ้าจะให้ผมพูดตามตรง ผมต้องยอมรับว่าในบรรดาทุกๆคนที่ผมรู้จักและไม่รู้จัก เพื่อนสนิทของผมคนนี้เป็นคนแน่นสาระข้อมูลมากที่สุด เขาเป็นเพื่อนประเภทที่ว่า คุณสามารถอ้างคำของเคียร์เคอการ์ดหรือค้านท์หรือคาฟก้าที่คุณจำมาจากปกหลังของหนังสือมาคุยกับเขาและมันจะไม่แฉลบข้ามหัวเขาไป ในทางกลับกันเขาจะมีเกล็ดเล็กๆน้อยๆเกี่ยวกับเจ้าของคำพูดมาเสริมเติมเป็นคุ้งเป็นแคว นอกจากนั้นกฤษณะยังสามารถลำดับสวรรค์ทั้ง 27 ชั้นตามทฤษฏีของพระพุทธเจ้าพร้อมพรรณาลักษณะและสะกดการันต์แต่ละชั้นได้อย่างแม่นยำ ถ้าผมเล่นเกมเศรษฐีอยู่แล้วต้องใช้ตัวช่วย ผมคงต้องเลือกที่จะโทรหากฤษณะ นอกจากนั้นแล้ว ไม่ว่าเขาจะไปไหนมาไหนกฤษณะจะต้องมีหนังสือติดมืออยู่ประจำ อึกทั้งเขาก็ยังชอบหยิบใบปลิวโบรชัวร์หรือเอกสารแจกฟรีตามสถานที่ต่างๆมาดูตลอดเวลา อย่างเช่นวันนี้เขาเหน็บตำราเอกโนเมทริกซ์ที่เขาศึกษาอยู่มาด้วย ผมได้พลิกสแกนดูสักสองวินาทีครึ่งแล้วก็ต้องขอยกธงขาว แต่ผมต้องขอออกตัวว่าวันนี้ในกระเป่าเสื้อนอกของผมก็มีโจนาธานลิฟวิงสตันนางนวลเล่มบางที่ผมแฮ็บมาจากชั้นหนังสือของน้องสาวลูกป้าติดมาด้วยเช่นกัน และผมต้องขอสารภาพต่อไปอีกว่า นอกจากเอาไว้อ่านเล่นแล้ว ผมใช้หนังสือเป็นที่่ซุกแบงค์เงินเล็กๆ ตั๋วต่างๆ ใบเสร็จ นามบัตร โปสการ์ด รูปภาพหรืออะไรก็แล้วแต่ที่ผมสะสมได้ตามทาง โดยผมจะใช้หนังยางหนาๆรัด บ่อยครั้งที่ผมใช้หนังสือเป็นที่รัดกล่องบุหรี่หรือท่อซิการ์กับไฟแช็คด้วย บางครั้งที่บ้านเวลาผมดึงหนังสือออกมาอ่าน ผมจะเจอเงินดอลลาห์ เงินปอนด์ เงินยุโรปสกุลเก่าต่างๆและเศษกระดาษซุกอยู่ข้างในเต็มไปหมด แล้วผมก็จะไม่ได้อ่านหนังสือ แต่จะมาใช้เวลาไปกับการระลึกความหลังย้อนรอยเท้าตัวเองแทน ตรงกลางของโมม่ามีลานสวนกลางแจ้ง ผมผลักประตูกระจกออกไปหวังสูบบุหรี่ เมื่อก้าวออกไปมีป้อมยามเล็กๆมีชายหนุ่มร่างผอมวัยสามสิบเศษผิวสีกาแฟหัวหยองในเครื่องแบบแจ็กเก็ตน้ำเงินกางเกงเทาเน็คไทลายแถบยืนคุมอยู่ "ตรงนี้สูบบุหรี่ได้เปล่าเนี่ย" ผมถามตาปริบๆด้วยใจหวัง "จริงๆแล้ว คุณไม่ควรสูบที่นี่" ยามหนุ่มส่ายหน้าลำบากใจ "แต่ถ้าคุณสูบตรงนั้นคงไม่เป็นไรมั้ง" เขาชี้นิ้วไปกระถางต้นไม้ริมสนามไม่ห่างจากที่เขาและผมยืนอยู่ "ขอบใจนะ" ผมเสนอกล่องบุหรี่เปิดให้เขา "ขอบใจ แต่ผมไม่สูบ" เขาเอ่ย ผมจุดบุหรี่แล้วยืนสูบอย่างสงบเสงี่ยมไปสองสามอัดในความเงียบ ตรงกลางของลานสวนมีรูปปั้นหินกลมๆมนๆวางอยู่ ไกลเกินที่จะศึกษา "คุณชื่ออะไรเหรอ" ผมถามเพื่อนร่วมสถานการณ์ "โฮเซ่" ยามหัวหยิกตอบ "คุณมาจากที่ไหน โฮเซ่" ผมต่อ "ผมมาจากเฮติ" โฮเซ่ตอบ "เฮติเหรอ" ทุกๆครั้งที่ได้ยินคำว่าเฮติ ผมมักจะได้ยินคำขยายความว่ามันเป็นประเทศที่จนที่สุดในซีกโลกตะวันตก ผมเลยแถมไปว่า "ดีแล้วนะที่ตอนนี้คุณไม่ได้อยู่ที่นั้นแล้ว" "ใช่" อดีตชาวเฮติเห็นด้วย "เอ้ เฮติอยู่ติดกับโดมินิกันรีพับบลิคใช่มั๊ย" ผมถาม ผมชอบทบทวนเกล็ดความรู้เล็กๆน้อยกับตนเองหรืิอในกรณีนี้กับคนอื่น "ใช่ คุณพูดถูก" โฮเซ่ยิ้มยืนยัน "แล้วไอ้เกาะนั้นชื่ออะไรนะ" ผมถาม โฮเซ่ส่ายหัวไม่เข้าใจ "ไอ้เกาะที่เป็นที่ตั้งของเฮติกับโดมินิกันรีพับบลิคน่ะ" ผมเสริม โฮเซ่ส่ายหน้ายิ้มเงียบๆ ผมรู้ว่าผมรู้คำตอบ แต่ผมนึกไม่ออกทันใจ ในมโนภาพของผมชื่อเกาะที่ผมกำลังพยายามครุ่นคิดอยู่เริ่มก่อตัวเป็นเค้าเป็นโคลงลางๆลอยขึ้นมาเหมือนปุยควัน ผมมองเห็นเป็นคำแล้วแต่ผมยังอ่านไม่ออก มันติดอยู่ที่ริมฝีปาก "ฮิสปันโยลา" ผมพรวดออกมาเมื่อชื่อเกาะมันลอยออกมาจากห้วงความคิดในที่สุด "ใช่ ใช่ ใช่" ยามหนุ่มที่มาจากเกาะฮิสปันโยลาพูดอย่างตื่นตัว "ใช่แล้ว พอได้ยินผมถึงนึกออก" "คนท้องถิ่นเค้าอาจไม่ได้เรียกอย่างนั้นก็ได้ มันอาจจะเป็นชื่อที่คนนอกตั้งให้" ผมแก้ตัวแทนคู่สนทนา "ฮิสปันโยลา" โฮเซ่ลำพึงเบาๆ "ตั้งแต่ผมจากมา ผมไม่เคยนึกถึงบ้านผมเลย" "ก็นี่งัย บ้านของคุณ" ผมกระดกปลายนิ้วชี้ลงที่พื้น "คุณพูดถูก" โฮเซ่พูดแล้วก็ยิ้มกว้างแก้มปริ พลันนั้นก็มีชายหนุ่มสวมแว่นในสูทธุรกิจสีเนื้ิอเหน็บกระเป๋าเอกสารที่มีหนังสือพิมพ์วอลล์สตรีทเจอร์นัลแล่บออกมาพลักประตูก้าวพรวดพราดเข้ามาในลานสวน อาจเป็นเพราะเขาเห็นผมยืนคีบบุหรี่อยู่ เขาเลยเหมาว่าลานสวนเป็นที่สูบบุหรี่ เขาจึงจุดมาร์โบโร่แดงของเขาแล้วเริ่มออกเดินเพ่นพ่านพ่นควันไปทั่วสนาม "เฮ้นี่ คุณ คุณ คุณ" ยามโฮเซ่ผู้คุมลานสวนร้องทักจนชายหนุ่มหันแว่นมามอง "จริงๆแล้วเราไม่อนุญาตให้สูบบุหรี่ที่นี่นะ ถ้าคุณจะสูบ ช่วยยืนสูบริมกระถางต้นไม้นี้ได้มั๊ย" โฮเซ่บุ้ยมาที่ทางผม ชายแว่นลดหัวขอขมาแล้วย่องมายืนข้างๆผม เขาพยักหน้าทักเพื่อนร่วมวงควันหนึ่งทีแล้วอัดบุหรี่เร็วๆแรงๆอย่างรีบร้อน พออัดยาได้สองสามปื้ดหายอยากเขาก็ทิ้งบุหรี่ลงที่พื้น "เฮ้นี่ นี่" เจ้าเฝ้าลานบ่นอย่างเอือมระอา "คุณ ดับบุหรี่แล้วช่วยนำไปทิ้งข้างใน" โฮเซ่สั่ง นักธุรกิจหนุ่มที่กำลังเหยียบขยี้ก้นบุหรี่ด้วยรองเท้าหนังลายฉลุผูกเชือกชงักเหมือนโดนแปะแข็ง เขาทำหน้าเบ้รับผิดแล้วค่อยๆย่อตัวลงเก็บก้นกรองบุหรี่แล้วสาวเท้ากลับเข้าไปในอาคารอย่างลุกลน โฮเซ่ส่ายหัวพลางถอนหายใจ "คุณนี่มีอำนาจมากจริงๆนะ" ผมพูดกับโฮเซ่ ผมไม่ได้ประชดประชัน อดีตชาวเฮติทำหน้าฉงน "จริง" ผมพูดต่อ "คุณมีสิทธิที่จะบอกคนโน้นคนนี้ได้ว่าสูบบุหรี่ได้หรือสูบบุหรี่ไม่ได้ คุณสั่งคนได้ว่า เฮ้ยู ห้ามสูบ ยูยืนสูบตรงนี้ ยูไปตรงโน้น โฮเซ่ คุณเป็นผู้มีอำนาจ ผมไม่ได้ล้อเล่น" ชายหนุ่มผู้คุมลานสวนยืนเอียงคอยิ้มเขินๆรับคำยอของผม เขาทราบว่าผมไม่ได้พูดประชด "และงานคุณก็แจ๋วไม่ใช่เล่น" ผมพล่ามต่อ "คุณได้อยู่ในสวนเขียวๆที่สะอาดสะอ้านสดชื่นเงียบสงบร่มรื่นในขณะที่ข้างนอกของนิวยอร์คมีแต่ความยุ่งเหยิงวุ่นวายเอะอะเอ็ตตะโร" ผมเริ่มมองเห็นข้อดีของงานของผู้คุมลานสวนของโมม่ามากขึ้นเรื่ิอยๆ "แล้วรอบๆตัวคุณก็เต็มไปด้วยงานศิลปะที่สุดยอดที่สุดในโลก หน้าที่การงานคุณไม่เลวเลยนะ ผมอิจฉาจริงๆ" ผมนึกอะไรก็พูดไป "คุณว่างั้นเหรอ" โฮเซ่ไม่แน่ใจชั่วครู่ "เออ อาจจะจริงของคุณ แล้วคุณละ คุณทำงานอะไร" "เอ่อ" ผมไม่ค่อยไวเวลาโดนคนอื่นซักเรื่องส่วนตัว แต่ผมก็ตอบไปตามตรง "ผมเปล่าทำอะไร" ยามหนุ่มรุ่นพี่ผมโงหัวราวเข้าใจ "ผมเคยเขียนหนังสือ แต่ผมเลิกเขียนแล้ว" ผมค่อยๆแชร์ข้อมูลตามมารยาท "จริงเหรอ" โฮเซ่ตวัดยกเสียงประทับใจ "คุณเขียนเกี่ยวกับอะไร" "อะไรก็ได้ ที่เค้าอยากให้ผมเขียน" "เหรอ ถ้าทางดีนิ แล้วทำไมถึงเลิกซะละ" "ผมอ่านไม่ออกและผมเขียนไม่ได้" ผมพูดเนื้อร้องจากเพลงของเดวิด โบวี่ มันไม่ใช่เพลงดังของเขา โฮเซ่หรี่ตายิ้มเหมือนบอกว่าเข้าใจความรู้สึกของผม "ก่อนหน้านั้น" ผมเบนเรื่อง" ผมเคยเป็นเด็กส่งเอกสาร" "แบบจักรยานคูริเออร์เหรอ" "คล้ายๆกัน แต่ระยะทางไกลกว่า" "ยังงัย จากเมืองหนึ่งไปอีกเมืองหนึ่งงั้นเหรอ" โฮเซ่เดา "ไกลกว่านั้น ข้ามประเทศ"ผมแก้ "เฮ้ ดูน่าสนุกดีนิ ทำไมถึงเลิกงานนี้ละ" "ไม่ได้เลิก" ผมตอบ "แต่งานมันจางลง แบบว่ามันไม่ค่อยมีความจำเป็นแล้ว ไม่ใช่ แบบว่าความจำเป็นมันลดลง" "อ๋อ เพราะอินเตอร์เน็ท" โฮเซ่ดีดนิ้วสรุปเปาะ "เดี๋ยวนี้มีอีเมลแล้ว ส่งอะไรก็แป๊บเดียว" "ใช่" แต่จริงๆแล้วมันไม่ใช่และผมขี้เกียจอธิบาย "เอกสารประเภทไหนเหรอที่คุณส่ง" โฮเซ่ไม่หายสงสัย "ไม่รู้ ผมไม่เคยแกะดู" ผมตอบ ผมเหลือบไปเห็นกฤษณะหันหัวกวาดสายตาไปมา ผมเดาว่าเขาคงเริ่มเซ็ง ผมเลยบี้ก้นบุหรี่กับขอบกระถางต้?นไม้หนีบไว้ที่นิ้วแล้วขอบใจพร้อมขอตัวลายามหนุ่มชาวนิวยอร์คเชื้อสายเฮติเดินกลับเข้าไปหาเพื่อน ๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒๒ จากคุณ : wanderboy - [ 27 มี.ค. 48 09:57:52 A:202.142.216.166 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 ๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓ ผมโทรหานีน่าจากบูธโทรศัพท์ในวอลดอร์ฟแอสตอเรีย โรงแรมนี้เป็นสถานที่ที่ผมคุ้นเคยที่สุดในมหานครนิวยอร์ค เมื่อตอนผมอายุสิบเจ็ดและเรียนปีสองอยู่ที่มหาลัยในตอนบนของรัฐนิวยอร์ค ผมได้งานเป็นผู้ช่วยประสานงานให้กับนักธุรกิจคนไทย งานที่ต้องทำนั้นอยู่ตรงข้ามถนนกับโรงแรม ผมจึงได้พักที่นี่สองอาทิตย์ และมีรถลิโมพร้อมคนขับไว้ตระเวนในเมือง พร้อมทั้งเครดิตการ์ดบริษัทไว้ใช้จ่ายตามสะดวกและจำเป็น อย่างไรก็ตาม งานที่ทำก็กินเวลาเกินที่จะมีโอกาสให้เตร็ดเตร่เล่น เวลาว่างตอนกลางคืนผมจึงเก็บตัวดูทีวีอยู่ในห้องเป็นส่วนใหญ่ ดังนั้น เมื่อคืนนี้ราวๆตีสี่ หลังจากที่ผมเที่ยวเล่นอยู่คนเดียวจนหมดแรงและไม่มีรถไฟให้ผมกลับไปที่บ้านป้าที่ผมพักอยู่ ผมจึงจับแท็กซี่จากวิลเลจมาที่นี่ ที่เคาน์เตอร์ผมยื่นซองจดหมายที่มีเงินสดหนึ่งพันดอลลาร์ที่เป็นค่างานที่ผมเพิ่งเบิกจากธนาคารมาเมื่อต้นวันนี้ให้กับพนักงานต้อนรับ ด้วยนึกว่านอกจากค่าห้องสองร้อยยี่สิบเหรียญแล้วคงต้องมีเงินมัดจำวางไว้อีก แต่พนักงานใจดีก็นับเงินสอดซองกลับมาให้ผมเจ็ดร้อยแปดสิบดอลล์พร้อมออกปากอนุญาตให้ผมเช็คเอาท์สามโมงเย็นได้ พนักงานเช็คอินรู้ใจเลือกห้องได้เยี่ยมมาก ผมได้ห้องเล็กๆมุมตึกไม่มีวิวห้องหนี่ง มันเงียบชวนงีบดี ผมนอนหลับปุ๋ยสบายที่สุดในรอบหลายปี และเมื่อผมตื่นเวลาบ่ายคล้อยๆ ผมก็แกล้มบุหรี่ตัวแรกของวันด้วยกาแฟหอมกรุ่นจากเหยือกเงินวาววับในขณะที่นุ่งผ้าเช็ดตัวหนานุ่มผืนใหญ่ยืนโกนหนวดอยู่หน้ากระจก แล้วเสร็จก็ตบท้ายด้วยอเมริกันเบรคฟาสท์ที่จัดแจงมาอย่างบรรจง นีน่าบอกให้ผมไปรอเธอที่ร้านเพิร์ลริเวอร์บนหัวมุมถนนบรอดเวย์กับคานาลในไชน่าทาวน์และเมื่อแท็กซี่ที่ผมโดยสารไปถึงผมเห็นเธออุ้มกระเป๋าหันซ้ายหันขวาอยู่หน้าร้าน เธอใส่เสื้อกี่เผ้าจีนคอเอียงสีหยกนุ่งกระโปรงคลุมเข่าสีแดงปักลายดอกไม้และรองเท้าส้นเตี้ยสีเดียวกับกระโปรง ผมดำยาวของเธอรวบไว้ง่ายๆข้างหลัง เธอไม่ได้ใส่เมคอัพ เธอดูหวานต่างจากสาวเซ็กซี่ก๋ากั๋นที่ผมเจอที่คลับคืนก่อนนั้น "ให้เราช้อปก่อนได้มั๊ย หรือว่าเธอหิว" เป็นประโยคแรกที่ออกจากปากนีน่า "ดีใจที่ได้เจอเธออีกเช่นกัน นีน่า" ผมประชด "เราไม่หิว" "โทษที เอ็ม ฮาย" นีน่าสำนึกผิด ที่ร้านแพนเค้ก ผมบอกให้เธอเรียกผมว่าเอ็ม เธอเกือบจะตั้งชื่อเล่นให้ผมว่าแมท ย่อจาก แมทธิว มีหลายครั้งนับไม่ถ้วนที่ใครๆก็ตามที่รู้จักกับผมใหม่ๆพยายามเรียกผมว่าแมทธิว แมทเธียส หรือ แมธัยอัส เพราะออกเสียงใกล้เคียงกับเมธยา แต่ผมไม่ชอบชื่อแมทธิว แมทเธียส หรือ แมธัยอัส เพราะผมดูไม่เหมือนแมทธิว แมทเธียส หรือ แมธัยอัส ถ้าเป็นชื่อของคนอื่นไม่ว่ากัน แต่ผมไม่อยากให้ใครมาเรียกผมว่าแมท ถึงแม้กระนั้นบางครั้งเพื่อนสนิทบางคนก็แกล้งรวมหัวเรียกผมว่าเมซายอาห์ ที่หมายถึงพระผู้มาโปรดโลก ผมเคยเริ่มกลั่นความคิดที่จะตั้งชื่อเรียกง่ายๆให้ตัวเอง แต่แล้วคืนหนึ่งที่ลอนดอนผมก็ค้นพบชื่อเล่นของผมโดยบังเอิญ จากคุณ : wanderboy - [ 27 มี.ค. 48 10:03:33 A:202.142.216.2 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 คืนนั้นผมไปดื่มเหล้าที่คลับใต้ดินชื่อโวกบนถนนวอร์ดอว์ย่านถนนออกซฟอร์ด มันเป็นคลับเล็กๆที่ชาวโรงแรมและชาวสายการบินชอบเที่ยวกันเพราะเจ้าของคลับผู้ใจดีลดราคาค่าผ่านประตูและค่าเครื่องดื่มให้ชาวบริการ แต่ถึงแม้เต็มราคาก็ยังถูกอยู่ดี โดยเครื่องดื่มทั้งหมดเริ่มต้นที่ปอนด์เดียว และแค่สามปอนด์ในห้องวีไอพี คืนนั้นผมจึงดื่มวิสกี้ไร้ยี่ห้อกับโซดาไปหลายแก้วจนเกือบปวดหัวและผมกำลังนั่งเอนหลังพิงลำโพงรับความตื๊ดชำระล้างความมึนอยู่ริมแดนซ์ฟลอร์เมื่อผมเห็นวิคทอเรียกับโมโมเอ่ะลงบันใดมา แน่นอนตอนนั้นสำหรับผมแล้วทั้งสองเป็นแค่สาวลูกครึ่งผิวดำคนหนี่งกับสาวญี่ปุ่นผิวแป้งอีกคนหนึ่งที่เมื่ออยู่เคียงข้างกันแล้วต่างผล้กดันความต้องตาของกันและกันจนโดดเด่นชวนมอง ทั้งสองกรีดกรายไปที่บาร์อีกซีกหนึ่งของคลับตรงข้ามแด๊นซ์ฟลอร์จากผม แต่ผมได้วิวดี สาวลูกครึ่งผิวดำมีสีผิวอ่อนกว่าผม แต่ริมฝีปากที่อิ่มบนใบหน้าที่คมเข้มกับผมดำยาวถึงเอวที่ถักเป็นเปียเล็กๆบ่งบอกว่าเธอมีสายเลือดแอฟริกาอย่างชัดเจน เธอใส่กระโปรงลายสก็อตที่สุดยอดจะแสนสั้นที่โชว์เรียวขานักเต้นรำของเธอลงไปถึงบู้ทหนังสีดำส้นสูงหุ้มน่อง ท่อนบนเธอใส่เสื้อยืดเอวรอยรัดรูปสีแดง ส่วนสาวญี่ปุ่นผิวขาวหน้าใสผมสั้นประบ่าใส่กระโปรงลูกฟูกสีทรายกับเสื้อกล้ามสีเหลืองมีคำว่า "size" พิมพ์อยู่ราวหน้าอกที่เต็มเสื้อของเธอ ทั้งคู่วางดริ้งค์ที่ได้มาไว้กับขอบกำแพงแล้วเริ่มส่ายร่างตามจังหวะเพลง มันไม่ได้เป็นลีลาการเต้นที่เซ็กซี่หรือยั่วยวน แต่เป็นการเต้นแบบมีวิชา และดูเหมือนว่าคนหนึ่งกำลังโค้ชอีกคนหนึ่ง อย่างไรก็แล้วแต่ผมนั่งพิงลำโพงชมเธอทั้งสองเต้นจนเกือบถึงเวลาปิดคลับ เธอทั้งคู่คงดิ้นกันจนหายอยากแล้วและเริ่มมีการพักเหนื่อยเป็นช่วงๆ ผมจึงเดินแหวกนักเที่ยวบนฟลอร์ไม้ข้ามไปทำความรู้จัก พอผมไปถึงแล้วทำท่าทีเหมือนมีอะไรจะพูดท่ามกลางเสียงตูมตามของดนตรี ทั้งคู่ก็ก้มหัวยื่นหูเข้ามาฟังใกล้ๆ "คุณทั้งสองได้รางวัลออกแบบเครื่ิองแต่งกายกลับบ้านไป แต่คุณยังต้องปรับปรุงการเต้นนะ" ผมออกปากเปิ่นๆ "ฮา ฮา ฮา ตลกมาก" สาวผิวสีประชด เธอรู้ตัวดีว่าเธอเองเป็นนักเต้นมือโปร "ผมเมธยา" ผมแนะนำตัว "อะไรนะ" สาวผิวสีตะโกนสู้เสียงเพลง ส่วนสาวญี่ปุ่นยืนดูดหลอดคอกเทลเงี่ยหูฟังอยู่ข้างๆ "ผมชื่อเมธยา" ผมรีพีท " ฮ้า อะไร ฉันไม่ได้ยิน" สาวผิวสีส่ายหน้าแล้วหันไปถามเพื่อน"เขาพูดอะไรอยู่นะ" "เรียกผมวาเอ็ม" ผมเปลี่ยนแนว มันไม่มีประโยชน์อะไรที่จะต่อสู้กับเสียงดนตรี "อ๋อ สวัสดี เอ็ม ฉันวิคทอเรียและนี่แฟลทเมทฉันโมโมเอ่ะ" วิคทอเรียรู้เรื่องในที่สุด "เมื่อกี้ผมแอบดูพวกคุณดิ้นอยู่" "ฉันรู้" วิคทอเรียพูด "ฉันเห็นเธอนั่งอยู่ตรงนั้นในกางเกงขาวของเธอ" เธอแซวกางเกงผมแล้วหัวเราะเยาะ "นี่ไม่ใช่สีขาว นี่สีครีม" ผมเถียง หลังจากคลับปิดและพวกเราสามคนกำลังยืนรอมินิแค๊บอยู่กลางแสงไฟสว่างที่ริมถนนหน้าคลับ วิคทอเรียตะโกนกำชับให้โมโมเอ่ะเอาเบอร์ผม "ฉันอยากเจอเขาอีก" เธอบอกเพื่อนก่อนเราแยกทางกัน ในความฟ้าฟางกลางความมึนเมาผมจำประโยคนั้นได้ดี และเมื่อผมตื่นในบ่ายวันต่อมา บนแขนซ้ายของผมมีลอยลิปสติคสีแดงเขียนเป็นเบอร์โทรศัพท์ตัวหนาๆอยู่ แต่สองสามวันต่อมาวิคทอเรียเป็นคนโทรหาผมก่อน และเมื่อเธอถามหาเอ็ม ตอนแรกผมนึกว่าคนโทรมาผิด อย่างไรก็ดี ถึงตอนนี้ในลอนดอนก็มีคนเดียวเท่านั้นที่เรียกผมว่าเอ็ม จากคุณ : wanderboy - [ 27 มี.ค. 48 10:07:08 A:202.142.216.2 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 "แทนที่เธอจะซื้อเสื้อตัวนั่นนะ เธอซื้อพวกนี้ได้ตั้งสิบตัว" นีน่าพูดในร้านเพิร์ลริเวอร์ เรายืนอยู่หน้าราวเสื้อไหมจีน นีน่ากำลังก้มหน้าก้มตาสำรวจราวเสื้ออยู่ ส่วนผมกำลังสำรวจนีน่า ตอนโทรคุยกันผมเล่าให้นีน่าฟังว่าผมได้เสื้อมาจากบูติกจีนเมื่อสองวันก่อนหลังเราแยกทางกัน "ฉันจะเอาไปทำอะไรตั้งสิบตัว" ผมถาม "เธอก็รู้ว่าฉันพูดอะไรอยู่" นีน่าเน้น "รู้" ผมยอมรับ "แต่มันไม่เหมือนกัน" "อะไรไม่เหมือนกัน" "ผ้ามันไม่เหมือนกัน การตัดเย็บมันไม่เหมือนกัน" "เธอโคตรสน๊อบเลยว่ะ" นีน่าเงยหน้ามากล่าวหาผม "ฉันไม่ใช่สน๊อบ" ผมแก้ตัว "โอเค เธอไม่ใช่สน๊อบ ฉันถอนคำพูด" นีน่าก้มหน้าดูเสื้อต่อ "ฉันเดาได้เลยว่าเสื้อเธอต้องเป็นสีดำหมดเลย" "เกือบถูก ส่วนมากสีเข้มๆ" ผมยอมรับ "น่าเบื่อ" นีน่าบอก "มานี่ ฉันจะซื้อเสื้อสีสดใสให้เธอหนึ่งตัว" "ขอบใจ" ผมบอกเธอ "แต่ได้โปรด ไม่ต้อง" ผมพูดเสร็จก็มองไปรอบๆร้านและกำลังสังเกตุเห็นว่าในร้านมีสาวๆมีสไตล์เยอะพอสมควร แต่ไม่เห็นมีใครกำลังซื้อเสื้อให้ผู้ชายอยู่ "เธอรู้มั๊ย คราวหน้า" นีน่ามีอะไรจะพูด "ถ้าเธอไม่มีที่จะนอน เธอโทรมาหาฉันก็ได้นะ" "ตอนตีสี่เนี่ยนะ" ผมเตือนสตินีน่า "ตอนไหนก็ได้ เธอก็รู้ ไอ้งานที่คลับ บางวันฉันก็เข้านอนเกือบเช้า และถ้าฉันหลับฉันก็ไม่รับเองแหละ" เธออธิบาย "โอเค คืนนี้ฉันไม่มีที่นอน" ผมหยอด "ตลก" นีน่าเบรคผม "ตลก" "อย่าบอกนะ ว่าเธอชวนผู้ชายทุกคนไปนอนบ้าน" ผมหยอก "อ๋อ ไม่ทุกคนหรอกนะ เอ็ม" นีน่าตอบหน้าตาย "เฉพาะพวกที่สูบบุหรี่จัดๆ ชอบออกเที่ยวคนเดียวถึงเช้า เล่นหุ่นเชิดมือเหมือนเด็กๆ นอนโรงแรมเว่อร์ๆ ซื้อเสื้อแพงเกินเหตุ อ้อ แล้วก็พวกที่ต่อกลอนเอมมิลี่ ดิกกินสันเป็น" ผมไม่แน่ใจว่าผมได้ยินอย่างที่ได้ยิน เพราะผมไม่เคยเล่าเรื่องนั้นให้เธอฟัง และผมก็รู้กลอนของเอมมิลี่ ดิกกินสันแค่ท่อนเดียว "อีกทีซิ" ผมต้องการเมคชัวร์ "Hope is the thing with feathers?" ท่อนที่นีน่ากำลังอมยิ้มพูดอยู่นี้แหละ "เฮ้ เธอรู้เรื่องนั้นได้งัย" ผมตะโกนอย่างงงงวย "เคทเล่าให้ฉันฟัง" นีน่าเฉลย "เคทจากแบตเตอร์ซีนะเหรอ" ผมไม่แปลกใจง่ายๆ แต่ตอนนี้ผมแปลก "ที่จริงแล้ว เคทจากพัตนี่ เธอย้ายบ้านแล้ว " "เธอรู้จักเคทเหรอ" ผมถามโง่ๆ "แน่นอนซิจ๊ะ เราเป็นตัวแทนเยาวชนสหประชาชาติด้วยกันที่อิตาลีซัมเมอร์ที่แล้ว" นีน่ายังอมยิ้มสะใจอยู่ "โฮ้โหแฮะ คนสิบล้านคนในนิวยอร์ค และฉันเมาท์แตกให้คนรู้จักเธอฟัง" ผมพูด นีน่ายกไหล่อมยิ้มตุ่ยเหมือนมันเป็นเรื่องธรรมดา แล้วเธอก็ขยับปาก "เคทบอกฉันอีกว่าเธอพยายามตามสาวสองคนเข้าคลับ" "ฉันพยายามหาทางเข้าไปในคลับ" ผมแก้ไขรายละเอียดที่นีน่าได้มาจากเคท "เคทเล่าอะไรให้เธอฟังอีก" "บอกว่าเธอขี้เก็ก และสูบซิการ์เหมือนตาแก่" นีน่าพูดต่อ ผมนึกในใจว่านีน่าคงโยนความเห็นของตัวเองผสมโรงเข้าไปด้วย "จริงดิ อะไรอีก" "อื้อ เคทบอกว่า เธอพยายามหลีหล่อน" นีน่าทำหน้าตาไร้เดียงสา ผมมองออกว่าเธออำ "เคทพูดว่างั้นเหรอ " ผมปล่อยนีน่าไปก่อน "อื้อ บอกว่าเธอทำเจ้าชูักรุ้มกริ่ม" นีน่าพูด "เอ่อ" ผมดึงเกมกลับ "ฉันว่ามันกลับกันนะนีน่า เคทขอเบอร์ฉัน" "จริงเหรอ" นีน่าสวนอย่างทันควัน ผมพยักหน้า "อืม ก็ฟังดูเป็นไปได้" นีน่าไตร่ตรอง "เคทชอบบ่นเสมอว่าไม่มีกิ๊ก" "เธอไปบอกเคทนะ ว่าฉันมีเพื่อนเรียนพีเอชดีอยู่ที่นิวยอร์คคนหนึ่ง" ผมรีบสอด "ช้าไปต๋อย" นีน่าสวน "เธอกลับลอนดอนไปแล้ว ฉันถึงชวนให้เธอมานอนบ้านงัย มันมีห้องว่างอยู่" "อ้าว ฉันนึกว่าจะได้นอนเตียงเดียวกับเธอซะอีก นีน่า" ผมล้อแกมประลองเชิง "ตลก ตลก" นีน่าประชด จากคุณ : wanderboy - [ 27 มี.ค. 48 10:10:50 A:202.142.216.2 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 จากเพิร์ลริเวอร์ นีน่าพาผมเดินย้อนถนนบรอดเวย์ไปที่วิลเลจ ผมปล่อยเธอเข้าไปในร้านขายเสื้อผ้าวินเทจชื่อสเตลล่า ดาลลัสในขณะที่ผมขอตัวสูบบุหรี่อยู่ข้างนอก ที่จริงแล้วผมกำลังยืนเหลียวมองหาห้องน้ำ จุดที่ผมยืนอยู่ตอนนี้ไม่ห่างจากจุดที่ผมซื้อซิการ์เมื่อไม่กี่วันก่อน ทำให้ผมพยายามทบทวนทางไปร้านกาแฟที่ผมพบเคท แต่ผมรอไม่ได้ ผมจึงทิ้งบุหรี่ลงที่พื้นแล้วดันประตูเข้าไปในร้าน ที่หน้าเคาน์เตอร์มีสาวเอเชียใส่แว่นคุณย่าแต่งตัวหลุดๆอายุไล่เลี่ยผมยืนก้มหน้าเลาะตะเข็บเสื้ออยู่ ตรงขอบล่างของเคาน์เตอร์มีหมาขนปุยสีน้ำตาลแก่นอนเอกเขนกอย่างน่าสบาย มันดูเหมือนลาบราดอร์ยกเว้นที่ช่วงขาที่สั้นๆเหมือนคอร์กี้ "ผมทราบว่ามันไม่ใช่สไตล์คนนิวยอร์ค" ผมยื่นหน้าไปกระซิบกระซาบกับเจ้าของร้าน "แต่ผมขอใช้ห้องน้ำหน่อยนะ" สาวแว่นเงยหน้าขึ้นมองผม "ชัวร์" เธอออกปากแล้วบุ้ยมือไปที่ประตูหลังร้าน หมาขนปุยยกหัวมาสำรวจผม แล้วมันก็โย้ตัวลุกขึ้นอย่างอิดโรยและออกย่างช้าๆนำหน้าผมไปที่ประตูห้องน้ำ พอถึงห้องน้ำมันก็หยุดยืนนิ่งปล่อยให้ผมผล้กประตูเข้าไป ในขณะที่ผมปฎิบัติภารกิจอยู่ ผมเหลือบเห็นจมูกด่างๆของมันโผล่มาฟุตฟิตอยู่ที่ช่องว่างระหว่างบานประตูไม้กับพื้น หลังจากผมเสร็จธุระ เจ้าขาสั้นขนปุยก็เดินคุมผมไปส่งที่หน้าเคาน์เตอร์ แล้วมันก็ทิ้งตัวลงแหมะอยู่ที่เดิม "หมาน่ารักดี ชื่ออะไรอะ" ผมถามสาวแว่นแก้เก้อ "คาร์สัน" สาวมาดนิ่งตอบ เจ้าของชื่อกระดิกหูยกคิ้วขึ้นมองตามเสียง "ล้อเล่นน่า" ผมสะดุ้ง คาร์สัน ขาสั้น มันเกินบังเอิญ อย่างน้อยผมคงไม่ลืมชื่อมันง่ายๆ ผมนึกในใจ "ทำไม คาร์สันแปลกตรงไหน" เธอสงสัยด้วยน้ำเสียงเรียบๆ มันยากเกินอธิบาย ผมเลยส่ายหัวปล่อยเรื่องมันผ่านไป "เปล่า ไม่มีอะไร ขอบใจที่ให้ใช้ห้องน้ำนะ เธอชื่ออะไรนะ" "สเตลล่า" สาวแว่นตอบหน้าตาย คำตอบของเธอเตือนผมว่าผมกำลังอยู่ในร้านที่ชื่อว่าสเตลล่า ดาลลัส ผมจึงไม่รู้ว่าเธอพูดเล่นหรือพูดจริง เธอดูไม่เหมือนสเตลล่า โดยเฉพาะอย่างยิ่งสเตลล่า ดาลลัส แต่อะไรก็เป็นไปได้ พลันนั้นเอง นีน่าก็โผล่ออกมาจากห้องลองเสื้อในชุดเดิมที่เธอใส่มา สีหน้าเธอบอกว่าการลองเสื้อผ้าประสบความล้มเหลว เธอคว้าแขนผมตรงไปที่ทางออก "ขอบใจนะ สเตลล่า" ผมขอบใจลาเจ้าของร้าน "ขอบใจ สเตลล่า" นีน่าลาบ้าง เมื่อเราออกมาหน้าร้าน นีน่าหันมาถามผม "ผู้หญิงคนเมื่อกี้ชื่อสเตลล่าจริงๆเหรอ" ผมยักไหล่ไม่รู้ "รู้แต่ว่าเจ้าหมาตัวนั้นชื่อคาร์สัน" จากคุณ : wanderboy - [ 27 มี.ค. 48 10:14:49 A:202.142.216.2 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 "แต่ฉันยังอยากซื้ออะไรให้เธออยู่ดี" นีน่าบอกผมที่หน้าร้าน หลังจากการช้อปที่ไม่ได้ช้อป "งั้นเธอก็ซื้อซูชิเลี้ยงฉันก็แล้วกัน" ผมเสนอ นีน่าเดินนำผมไปที่ร้านเกาหลีกึ่งญี่ปุ่นใกล้ๆชื่อว่าโชโกะ เราเลือกที่นั่งหน้าบาร์ที่มองลงไปเห็นถนนได้แล้วสั่งซูชิรวมกับมิโซและน้ำชา แล้วก็หันเก้าอี้เข้าหากัน "เธอไปไหนมาไหนคนเดียวตลอดเลยเหรอเอ็ม" นีน่าถามขณะเราแชร์ปลาดิบ "ซะส่วนใหญ่ แต่ไม่ตลอด" ผมคีบไข่ซาลมอนเข้าปาก "มันง่ายกว่า" "ไม่เหงาเหรอ" เธอเขี่ยขิงดองเล่น "ฉันอยู่ตัวคนเดียว แต่ฉันไม่เหงา" พอพูดเสร็จผมก็จำได้ว่ามันเป็นบทพูดของโรเบิร์ต เดอนีโร่จากหนังเรื่อง Heat ของไมเคิล แมน "แล้วเธอชอบที่ไหนมากที่สุด" นีน่าหมุนเก้าอี้มาเอนพิงพนักถามต่อ "ตอนนี้" ผมวางตะเกียบ "ฉันชอบที่นี่แหละ" นีน่ายิ้มกว้างตาโตแปลกใจที่ผมชอบเมืองของเธอมากที่สุด แต่ในพริบตาเธอก็เก็ตว่าผมกำลังหยอดขนมจีบลูกเชยๆ "ปลาดิบมันไม่ค่อยเข้ากับชีสนะ" นีน่าประชดผม "ซอรี่" ผมหัวเราะด้วยความละอายใจ "มันห้ามใจตัวเองไม่ได้" ว่าแล้วผมใช้มือหยิบพุงปลาทูน่าเข้าปาก "เอางี้ดีกว่า" นีน่าพยายามใหม่ "เธอรู้สึกว่าที่ไหนเปรียบเสมือนบ้านของเธอเองที่สุด" ผมเคี้ยวพุงปลาให้ย่อยก่อนกลืนแล้วจึงพูด "เธอเคยดูสารคดีสัตว์โลกมั๊ย" นีน่าผงกหัวเร็วๆให้ผมรีบพูดต่อ "เคยสังเกตุมั๊ยว่าสัตว์หลายชนิดอย่างเสือ ช้าง หมี หรือ หมาป่ามันไม่มีบ้านกัน แต่ตามธรรมชาติของมันมันมีขอบเขตพื้นที่หากินกว้างใหญ่ไพศาล มันจะตระเวนไปเรื่อยๆในพื้นที่เนี้ย ค่ำไหนนอนนั่น ออกหาอาหารไปเรื่อย มันไม่มีบ้านเป็นหลักแหล่ง แต่มันมีบริเวณให้ดำรงชีวิต มันจะหลบอยู่ในถ้ำหรือในรูเฉพาะเวลามันบาดเจ็บหรือหนีหนาว ไม่งั้นมันก็จะตระเวนล่าเหยื่อไปเรื่อยๆ ฉันรู้สึกเหมือนพวกมันยังงั้นแหละ ฉันรู้สึกว่าโลกทั้งใบเป็นบ้านของฉัน" "และตอนนี้เธอออกมาล่าเหยื่ออยู่เหรอ" นีน่าจ้องผมอย่างซีเรียสด้วยตาโต "เปล่า ฉันแค่ออกมาชมนกชมไม้" ผมรีบบอก นีน่ายิ้มพอใจ "เที่ยวเดินเตร่ดมดอกไม้ละสิ" นีน่ารู้ทัน"ว่าแต่เธอนะ เธอเป็นเสือหรือช้างหรือหมี" เธอถาม "หรือกระต่าย" "มีคนบอกว่าบางครั้งฉันเป็นเสือ" ผมตอบ "เพราะฉันชอบกินเนื้อ บางครั้งก็เป็นหมีเพราะฉันชอบย้อนมากินน้ำผึ้งจากรวงเดิม แต่ส่วนใหญ่แล้วฉันเป็นลิง" "เพราะอะไร" นีน่าสงสัย "เพราะว่าฉันรู้ตัวว่าฉันซนเกินพอดี" นีน่าบอกให้ผมกลับไปกินปลาดิบต่อก่อนที่มันจะเย็น จากวิธีที่เธอพูดผมว่าเธอคงไม่อยากให้ปากผมว่างมากกว่า ค่ำนั้นที่สถานีรถไฟ นีน่ากับผมจูบลากันหลายรอบเป็นเวลานานบนชานชลาก่อนแยกทางกัน เธอกลับไปบ้านที่บรู๊คลิน ส่วนผมไปที่บ้านป้าที่เวสท์เชสเตอร์ "ไอ้หมา" ป้าผมต่อว่าขณะที่มาปลดกลอนประตูให้ผมเข้าบ้าน "หายไปไหนมาทั้งคืน" ๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓ จากคุณ : wanderboy - [ 27 มี.ค. 48 10:19:50 A:202.142.216.2 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16 ๔๔๔๔๔๔๔๔๔๔๔๔๔๔๔๔๔๔๔๔๔๔๔๔๔๔๔๔ ผมมานิวยอร์คเพื่อมาเก็บเงินค่าจ้าง เมื่อสามเดือนก่อนมีเอเจ้นท์จัดหางานจากนิวยอร์คโทรไปหาผมที่ห้องพักที่แอลเอ มันเป็นงานง่ายๆ หัวหน้าเอเจนซี่ชื่อนิค เค้นท์จ้างให้ผมไปรับของที่เท็กซัสเพื่อนำไปส่งที่พาโลอัลโตทางตอนใต้ของซานฟรานซิสโก เท่าที่ทราบได้จากจุดหมายปลายทางมันเป็นผลิตภัณท์เภสัชกรรม เราตกลงราคาค่าเสียเวลาสองวันของผมเป็นเงินหนึ่งพันแปดร้อยดอลลาร์ เคลียร์ในเวลาสองเดือนหลังเสร็จงาน แล้วงานก็ลุล่วงอย่างไม่มีอุปสรรค แต่เมื่อเวลาครบหกสิบวันตามสัญญาผ่านเลยไป กลับไม่มีทีท่าว่าจะมีเช็คมาในไปรษณีย์หรือจะมีเงินเข้าบัญชีธนาคารผม ผมโทรไปทิ้งข้อความทวงเป็นระยะๆ จากแอลเอ จากลอนดอน จากเชียงราย และจากภูเก็ต เมื่อไม่มีคำตอบกลับมาและยังไม่มีเงินเข้าธนาคารผม ผมจึงส่งแฟกซ์จากกรุงเทพเตือนไปว่า หากผมกลับแอลเอแล้วไม่มีเช็คในตู้จดหมายผม ผมจะเหาะไปเก็บที่นิวยอร์คด้วยตัวเอง นิค เค้นท์คงไม่นึกว่าผมซีเรียส เพราะเมื่อผมกลับถึงห้องเล็กๆโล่งๆของผมที่แอลเอ นอกจากจั้งค์เมล์และหมายเก็บค่าน้ำค่าไฟแล้ว ไม่มีร่องรอยของเช็คค่าจ้างในตู้จดหมายผม ผมตัดสินใจไม่โทรไปหานิค เค้นท์ ผมทิ้งบ้านไปเที่ยวเล่นที่ซานดิเอโก้แทน แล้วสามวันต่อมาก็จับเครื่องบินจากที่นั่นสู่นิวยอร์ค "มีปัญหาอะไรรึเปล่า" เสียงที่พยายามจะกลบเกลื่อนความวิตกกังวลของนิค เค้นท์ลอดออกมาจากหูโทรศัพท์สาธารณะ "เออ มีปัญหาว่ะ นิค" ผมตวงคำพูดอย่างช้าๆชัดถ้อยชัดคำ พูดเสร็จแล้วรู้สึกว่าตัวเองเป็นนักทวงหนื้มือโปรเสียนี่กะไร ผมมาถึงนิวยอร์คเมื่อคืนนี้ ขณะนี้เป็นเวลาสิบโมงของวันต่อมา ผมกำลังยืนอยู่ที่ตู้โทรศัพท์ที่หน้าตึกอิฐสูงๆเยื้องกับสำนักงานใหญ่ของสหประชาชาติ เลขของตึกบอกว่าอาคารเป็นที่ตั้งของออฟฟิซของนิค เค้นท์ตามเอกสารที่ผมได้มา ทว่ามันกลับเป็นอาคารที่อยู่อาศัย ยามเฝ้าตึกแจ้งผมว่านิค เค้นท์อาศัยอยู่ที่นี่ แต่เขาออกไปทำงาน ดูเหมือนว่านิค เค้นท์ใช้ที่อยู่บ้านเป็นที่รับจดหมายในขณะที่ออฟฟิซปฏิบัติงานจริงๆตั้งอยู่ที่อื่น "คุณอยู่ที่ไหนตอนนี้" นิค เค้นท์ถาม "ผมอยู่หน้าบ้านคุณ" ผมตอบ แต่ถ้าจะแปลให้ตรงแล้ว ผมพูดว่า "ตูอยู่หน้าบ้านเมิง" นิค เค้นท์เงียบไปชั่วขณะ "เอางี้" เขาตั้งสติได้ "ทำไมคุณไม่มาที่ออฟฟิซผม แล้วเราจะได้เคลียร์ปัญหาให้จบๆ" นิค เค้นท์บอกทางไปที่ออฟฟิซเขาซึ่งอยู่ห่างออกไปแค่สองถนน ผมวางหูโทรศัพท์และกระตุกเสื้อนอกให้กระชับแล้วออกเดินอย่างไม่รีบร้อน จากคุณ : wanderboy - [ 27 มี.ค. 48 10:27:27 A:202.142.216.2 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 เมื่อผมไปถึงหน้าประตูอาคารแคบๆสูงหกชั้น ผมกดปุ่มข้างๆป้ายกระดาษที่พิมพ์ว่า "นิค เค้นท์โปรเฟชชันเนลเซอวิซเซส" มีเสียงผู้ชายขานชื่อผมเป็นคำถามออกมาจากลำโพงข้างประตู ผมขานรับ เมื่อเสียงออดดังขึ้นผมพลักประตูกระจกเข้าไป แต่แแทนที่ผมจะตรงไปยังห้องทำงานของนิค เค้นท์ที่ชั้นสี่ ผมขึ้นลิฟท์เลยไปที่ชั้นหกแล้วแวะเข้าห้องน้ำ เมื่อเสร็จภารกิจในห้องน้ำแล้ว ผมเริ่มเดินหาประตูขึ้นดาดฟ้า ที่ดาดฟ้าผมยืนสูบบุหรี่อย่างใจเย็นท่ามกลางแดดอ่อนๆที่เล็ดลอดเหล่าตึกสูงรอบข้างลงมา จุดที่ผมยืนอยู่นั้นเผอิญเป็นทางลม ผมจึงก้มห้วหลับตายืนกางแขนนิ่งรับลมอยู่เป็นเวลาพอสมควร เมื่อสบายใจได้ที่แล้วผมจึงเดินลงบันไดหนีไฟไปจนถึงชั้นสี่ ผมได้ยินเสียงฝีเท้าช้าๆหนักๆของตัวเองอย่างชัดเจนในความเงียบของห้องโถงทางเดินกลางอาคาร ห้องทำงานของนิค เค้นท์อยู่ริมสุดของตึก ผมเห็นประตูแย้มเปิดไว้ ก่อนที่ผมจะเลี้ยวเข้าไปก็มีเสียงเรียกขานชื่อผมออกมา นิค เค้นท์คงตั้งหน้าตั้งตารอผมอยู่ ผมตั้งสมาธิสวมวิญญานชิลี่ พาล์มเมอร์ยอดนักทวงหนี้ของจอน ทราโวลต้าจากหนังเรื่อง Get Shorty เดินเข้าไป "เช๊คที่ส่งไปมีอะไรผิดพลาดเหรอ" นิค เค้นท์โกหกหน้าตายหลังที่ลุกลี้ลุกลนออกมารับหน้าผม ขายหนุ่มฝรั่งผมน้ำตาลอ่อนใส่แว่นดูเป็นรุ่นพี่ผมไม่กี่ปี เขาสวมกางเกงชิโน่เสื้อเชิร์ตออกซฟอร์ดและดูเหมือนคนมีเหตุมีผลทุกประการ ในออฟฟิซเล็กๆของเขามีโต๊ะรกๆอยู่สามสี่ตัว ที่สองตัวในจำนวนนั้นมีคนนั่งอยู่สองคน คนหนึ่งคือแอริคเด็กหนุ่มออลอเมริกันวัยเรียนที่ผมเคยติดต่อด้วยทางโทรศัพท์อีกคนเป็นเด็กสาวมาดเปรียวผมแดงวัยเดียวกันที่แนะนำตัวเร็วเกินกว่าที่ผมจะจับความได้ทัน "เช็คอะไร" ผมจ้องลึกลงไปในตาของเจ้าของเอเจนซี่อย่างซีเรียส คำพูดเป็นของผม แต่เสียงเป็นของชิลี่ พาล์มเมอร์ "เราส่งเช็คไปให้คุณ" นิคอ้างด้วยเสียงไม่ค่อยมั่นใจนัก ผมดูออกจากอาการเหร๋อหร๋าของลูกน้องทั้งสองของนิคว่าพวกเขาไม่สบายใจกับการดูนายจ้างของตัวเองเล่นละคร "ไม่เป็นไร" นิคพร่ำ "งั้นเดี๋ยวเราตัดเช็คให้คุณใหม่ตอนนี้เลย แอริค ช่วยทำเช็คให้คุณเมธยาทันทีเลยนะ ยูมีรายละเอียดใช่มั๊ย" "มีครับ มีอยู่ตรงนี้เลย" แอริคขานรับเหมือนโล่งใจแล้วขยับตัวเข้าใกล้โต๊ะ ส่วนเด็กสาวหันเก้าอี้มานั่งมองสถานการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นอย่างสนใจ เธออมยิ้มราวกับว่ารอให้มีอะไรมันส์ๆเกิดขึ้น "นั่งก่อนสิ" นิคชี้ไปที่เก้าอี้หนังคู่หนึ่งกลางห้อง "แอริคกำลังออกเช็คให้อยู่ แป็บเดียวก็เสร็จ" ผมทิ้งตัวลงนั่งโดยไม่พูดอะไร นิคนั่งลงข้างๆผมอย่างสำรวม เด็กสาวมาดเปรียวยังจ้องเราอยู่ "ว่างัย คุณอยู่ที่แอลเอเหรอ" นิคพยายามเริ่มต้นบทสนทนากับผม ผมหันไปมองเขาช้าๆด้วยสีหน้าเอือมระอา "เออ ผมมีที่อยู่ที่แอลเอ แต่ผมไม่ค่อยได้อยู่" ผมพูดพลางจ้องตาเขาโหดๆ นิค เค้นท์รีบหลบสายตาผมอย่างสำนึกผิดแล้วขอตัวลุกหนีไป เขาไปยืนหายใจรดต้นคอแอริคซึ่งกำลังงุ่นง่านกับการออกเช็ค ผมเหลือบไปมองเห็นเด็กสาวยิ้มแป้นด้วยความสะใจ "เธอชื่ออะไรนะ อีกทีซิ" ผมชี้ไปที่สาวหัวแดง "ฉันเจสซิก้า" เธอยิ้มตอบอย่างมั่นใจ ใช่ ตอนผมเดินเข้ามาเธอก็บอกแล้วว่าเธอชื่อเจสซิก้?า ผมสลักชื่อเธอไว้ในใจเพื่อว่าหากผมหาเพื่อนใหม่ในนิวยอร์คไม่ได้ ผมอาจโทรมาหาเธอ นิค เค้นท์เอื้อมมือข้ามหัวแอริคไปกระตุกเช็คออกจากเครื่องพิมพ์ดีดแล้วเดินมาที่ผมพลางสำรวจข้อมูลบนแผ่นกระดาษก่อนยื่นให้ผม "โอเค นี่งัยเรียบร้อยเสร็จ" บอสใหญ่ของเอเจนซี่เล็กตะกุกตะกัก "โทษทีที่ทำให้วุ่นวายนะ คุณก็รู้เดี๋ยวนี้เป็นงัย แต่ไม่เป็นไร ทุกอย่างเรียบร้อยดี เราพอใจกับงานของคุณมากนะ และบริษัทที่ว่าจ้างคุณก็แฮปปี้กับงานมาก" ผมจ้องตาเจ้าของนิค เค้นท์โปรเฟชชันเนลเซอวิซเซสจนเขาหุบปากสนิทแล้วจึงก้มลงตรวจตัวเลขและอักษรว่าครบและถูกต้อง งานที่เริ่มสามเดือนที่แล้วเพิ่งจบลิ้นเสร็จเรียบร้อยวินาทีนี้ "โอเค ขอบใจ" ผมยัดเช็คใส่กระเป๋าในของเสื้อนอกแล้วก้าวเท้าออกเดิน ระหว่างที่เดินออกผมบอกเจสซิก้าว่าดีใจที่ได้พบเธอและตบไหล่แอริคเป็นการขอบใจเบาๆ แล้วหันไปพูดกับเจ้านายของพวกเขา "ถ้ามีอะไรให้ผมรับใช้อีกก็บอกแล้วกัน" ผมพูด "อะไรนะ" เจ้าของเอเจนซี่ไม่ได้ยิน หรือไม่ก็ไม่เชื่อหูตัวเอง ผมเลยพูดย้ำอีกครั้ง ๔๔๔๔๔๔๔๔๔๔๔๔๔๔๔๔๔๔๔๔๔๔๔ จากคุณ : wanderboy - [ 27 มี.ค. 48 10:32:06 A:202.142.216.2 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 ผมนั่งสูบุหรี่อยู่บนกำแพงอิฐเตี้ยๆหน้าบ้านหลังหนึ่งในถนนเงียบๆแถวย่านเบดเฟิร์ดสตายเวสสันในบรู๊คลิน ตอนนี้เวลาห้าทุ่มเศษและผมได้โต๋เต๋อยู่แถวๆนี้มาเกือบสองชั่วโมงกว่าแล้ว ทั้งสองฝากถนนมีบ้านอิฐบราวน์สโตนสามชั้นเรียงรายอยู่ตลอดทาง และหนึ่งในบรรดาบราวน์สโตนของอีกฝากถนนตรงข้ามกับที่ผมนั่งขณะนี้เป็นบ้านที่นีน่าแบ่งเช่าอยู่ นีน่าไม่อยู่บ้าน ผมรู้เพราะเมื่อผมมาถึงละแวกนี้เมื่อประมาณสองทุ่มครึ่งผมได้ก้าวขึ้นกระไดไปกดกริ่งหน้าบ้านเธอ ผมได้ยินเสียงผู้หญิงตะโกนโว้กว้ากโวยวายจากในบ้านจับศัพท์ไม่ได้ตามด้วยเสียงฝีเท้าหนักๆวิ่งลงบันไดไม้ดังตึงตัง และเมื่อหญิงวัยมหาลัยเชื้อสายอิตาเลี่ยนผมดำยุ่งเหยิงใส่ชุดคลุมซีดๆโผล่หน้าออกมาเธอก็มองผมด้วยความผิดหวังตามด้วยสีหน้าที่บ่งบอกว่ารำคาญใจเต็มทน "นีน่าไม่อยู่บ้าน" เธอพรวดออกมาก่อนที่ผมจะมีโอกาสได้พูดอะไร ผมนึกในใจว่าถ้าผมเออออไปตามเธอ หรือหลบหน้าลาไปเฉยๆ ในขณะที่เธออารมณ์บูดอยู่ยังงี้ ครั้งต่อไปที่เธอเห็นหน้าผม เธออาจจะเกี่ยวโยงใบหน้าผมกับอารมณ์บ่อจอยของเธอในวินาทีนี้ แล้วเธออาจไม่ชอบหน้าผมโดยปริยาย อีกหนึ่งผมต้องการสร้างพันธมิตรในแดนปรปักษ์ แม้ว่าจริงๆแล้วนีน่าไม่ใช่เป็นปรปักษ์ของผมก็ตาม "ใครบอกว่าผมมาหานีน่า" วิญญาณเด็กเลี้ยงแกะลอยเข้ามาประทับร่างผม สาวหัวยุ่งทำหน้าฉงน เมื่อผมเห็นว่าเธอกำลังรอให้ผมแจ้งความประสงค์ ผมก็เริ่มเล่านิทานอย่างไร้เดียงสา "เอ่อ ไอ้หนุ่มพิซซ่าที่หัวมุมถนน" ผมอำพร้อมยกนิ้วชี้ไปต้นซอย "เค้าบอกให้ผมมากดกริ่งที่บ้านเลขที่นี้" สาวอิตาเลี่ยนอเมริกันชะเง้อหัวออกมามองไปทางร้านพิซซ่าที่ต้นซอย "ซาลนะเหรอ" เธอถามงงๆ ผมไม่รู้สักนิดหรอกว่าซาลคือใคร แต่ซาลก็ซาลละกัน "ใช่ๆ ซาล" ผมผสมโรงอย่างไร้รอยต่อ "เมื้อกี้ผมเพิ่งกินพิซซ่าของซาลเค้ามา อร่อยใช้ได้ เพียงแต่ว่าผมว่ามันไม่เยิ้มน้ำมันพออย่างที่ผมชอบ" ผมออกนอกเรื่องแล้วรีบวกกลับ "แต่ยังงัยก็เถอะ ผมกินพิชช่าเค้าแล้วลืมไปว่าไม่ได้พกกระเป๋าตังค์มา เลยไม่มีเงินจ่ายเค้า ซาลเลยวานให้ผมทำอะไรให้หน่อย" "เธอไปบอกอีตาบ้านั้นเลยนะ" สาวหัวยุ่งหน้ามนรีบตัดบทเสียงแข็ง "ว่าพิซซ่าคืนก่อนนะชั้นจ่ายไปแล้ว" "เปล่า ไม่ใช่เรื่องนั้น" ผมปัดหน้าตาย"ซาลวานผมให้มาบอกคุณว่า เอะ เดี๋ยวก่อน คุณชื่ออะไร" "เดลินดา" เธอตอบอย่างรีบร้อนรอไม่ได้ "ใช่เลย ลินดา ซาลเค้าบอกผมให้มาบอกผู้หญิงที่ชื่อลินดาว่า" "ไม่ใช่ลินดา" เธอแย้ง "เดลินดา" เธอเน้นคำว่า "เด" "อ๋อๆๆ ใช่ๆ โทษทีๆ เดลินดา " ผมรีบกลบ"ซาลก็กำชับผมแล้ว แต่ผมลืมไปเอง เค้าบอกว่า อย่าลืมนะ เธอชื่อว่าเดลินดา ไม่ใช่ลินดาเฉยๆ แต่เดลินดา ด้วยตัวดีี" ผมยกนิ้วชี้เคาะอากาศเป็นจังหวะเน้นชื่อเธอสามพยางค์ "แล้วงัย" เดลินดาใจร้อนถาม "อ๋อๆ ซาลเค้าบอกให้ผมมาบอกคุณ เดลินดา ว่า" ผมทิ้งช่วง "ว่าเค้าแอบชอบคุณมานานแล้ว" "ซาลวาทอเร่พูดว่างั้นเหรอ" เธอลากเสียงเหมือนไม่เชื่อหูตัวเอง "ก็เค้าบอกผมยังงั้น ถ้าผมจำไม่ผิด ซาล หรือซาลวาทอเร่อย่างที่คุณถนัดเรียก เค้าใช้คำว่า อินเลิฟกับคุณ" สาวอิตาเลี่ยนถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ "เค้าไม่ได้เมาใช่มั๊ย" เดลินดาสืบสวนต่อเมื่อตั้งตัวติด "ไม่เลย ไม่เลย" ผมย้ำลากยาวหนักแน่นพลางส่ายหน้า "ซาลเค้าไม่ได้เมาแน่นอน ผมว่าเค้าไม่ได้ล้อเล่นด้วย เค้าบอกผมให้มาบอกคุณด้วยว่า ไม่ว่าคุณต้องการอะไรให้บอกเค้าได้ ไม่ว่าพิซซ่า สปาเกตตี้ คาลโซเน่ อะไรก็ได้ แต่ดูจากที่เค้าพร่ำเพร่อถึงคุณแล้วนะ เดลินดา ผมว่าถ้าคุณขอรถเชฟวี่คามาโร่ เค้าก็คงให้" "ซาลวาทอเร่เนี่ยนะ" สาวเดลินดากรอกตาลอยครุ่นคิด ผมแกล้งหันกลับแล้วออกตัวลงกระไดไปเหมือนภารกิจผมเสร็จสิ้นแล้ว แต่ผมสาวเท้าก้าวลงไปหนึ่งขั้นผมก็หันกลับมาหาสาวอิตาเลี่ยน "ว่าแต่ว่า" ตาผมสอบสวนเดลินดาบ้าง "ไอ้นีน่าที่คุณว่าเนี่ยคือใคร" "ใครนะ" เดลินดายังใจลอยอยู่กับพิซซ่ารูปหัวใจ "นีน่า" ผมทวน "ตอนคุณออกมา คุณบอกว่า นีน่าไม่อยู่" "อ๋อ นีน่า" เดลินดาหลุดจากภวังค์ "หล่อนเป็นเฮาส์เมทชั้น" "เฮาส์เมทของคุณคงต้องมีคนมาเยี่ยมเยอะสินะ" ผมตะล่อม "คุณถึงรีบบอกว่าหล่อนไม่อยู่ตอนผมมากดออด" "อย่าให้ต้องพูดเลย" เดลินดาทำหน้าระอา เหมือนว่าการมาเปิดประตูรับผู้มาเยือนเฮาส์เมทของเธอเป็นภาระกิจอันเหลือทน "หล่อนคงต้องน่ารักมากๆ เลย" ผมเปรย "รึเปล่า" เดลินดาพยักหน้าหนักแน่นยืนยัน สายตาเธอบอกเลยว่า ไม่ต้องพูดก็รู้กัน "หล่อนมีแฟนรึยัง นีน่าเนี่ย" ผมลดเสียงถามเดลินดาเหมือนเรากำลังร่วมรวมหัววางอุบายอะไรสักอย่าง "เท่าที่ชั้นรู้" ว่าที่แฟนสาวของหนุ่มพิซซ่าลืมตัวสมรู้ร่วมคิด"ก็ยังไม่เห็นเธอพาใครมาบ้านน่ะ" "งั้นคุณคิดว่าคนอย่างนีน่าจะชอบสเป็คแบบผมรึเปล่า" ผมแบมืออ้าแขนพรีเซนต์ตัวเอง "ไม่รู้สิ แต่หล่อนก็เป็นเกาหลีเหมือนเธอ เมื่อกี้ฉันเลยคิดว่าเธอจะมาหาหล่อน" เฮาส์เมทของนีน่าเหมาเอาเอง "จริงเหรอ" ผมแกล้งโวยวายตื่นเต้นทั้งๆที่ผมไม่ใช่คนเกาหลี "งั้นผมก็มีสิทธิลุ้นอะดิ" "ชั้นจะไปรู้ได้งัย" อนาคตเถ้าแก่เนี้ยร้านพิซซ่ายักไหล่ไม่แคร์ แต่สีหน้าตาหรี่ของเธอเริ่มบอกว่าเธอไม่ไว้วางใจผม เธอกวาดหน้าซ้ายขวามองถนนด้วยตาระแวง "นี่ เธอ เฮาส์เมทชั้นคงไม่ชอบเท่าไหร่หรอกถ้ามีหนุ่มแปลกหน้ามาซักไซร้ไล่เลี่ยเรื่องส่วนตัวจนถึงกระไดบ้าน" "อ๋อ งั้นไม่เป็นไร" ผมถอยทัพ "ผมไม่ซีเรียส แค่คุยเล่นสนุกๆ งั้น ผมไปดีกว่า" ว่าแล้วผมก็ก้าวกระโดดลงกระได "แต่อย่าลืมนะ เมื่อไหร่อยากกินพิซซ่าฟรีนะ คุณรู้ดีว่าต้องไปที่ไหน" ผมทิ้งท้าย "โอเค ขอบใจ" เดลินดาด้วยตัวดีว่าแล้วปิดประตูใส่หน้าผม จากคุณ : wanderboy - [ 27 มี.ค. 48 10:36:19 A:202.142.216.2 X: ]

ความคิดเห็นที่ 19 ไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ผมเกือบบินออกจากนครนิวยอร์คไปแล้ว ที่ลากวาเดียแอร์พอร์ตผมเช็คอินเข้าไปรอเที่ยวบินรอบทุ่มครึ่งสู่แอลเออยู่ที่หน้าประตูทางขึ้นเครื่องและกำลังนั่งให้เด็กชายหนุ่มฉกรรจ์ผิวดำกำยำแต่งกายเรียบร้อยขัดรองเท้าให้อยู่ที่หน้าห้องน้ำเมื่อเราเริ่มคุยกัน "นายทำงานที่นี่ทุกวันเนี่ย นายเคยขึ้นเครื่องบินรึเปล่า" ผมถามดัวยความสงสัย "ไม่เคยเลยพี่ชาย" ชายผิวดำรูปหล่อวัยอ่อนกว่าผมส่ายหน้าตอบ "โด่เอ้ย แม้แต่แค่ออกนอกนิวยอร์คผมก็ไม่เคยออก อ้อ เดี๋ยว ไม่ใช่ เคยไปเยี่ยมยายที่เดลาแวร์หนหนึ่ง นั่งรถบัสไปกับแม่" ผมถามชื่อเขา เขาตอบว่าเขาชื่อราชาด แอลลิมาน "นายคนที่ไหนว่ะ ราชาด" ผมถามต่อ "ผมเกิด โต ที่เบดสตาย" ราชาดก้มขัดรองเท้าไปตอบไป ผมไม่เคยไปเบดเฟิร์ดสตายเวสสัน แต่เคยได้ยินมาว่าเป็นย่านที่มีสีสันพอใช้ผมบอกเขา "เออ มันก็ โอเคนะผมว่า" เขาบอก "ว่าแต่พี่ชายกำลังจะไปไหน" ผมตอบว่าไปแอลเอ "บินไปแพงมั๊ยพี่" ราชาดสงสัย ราชาดคิดค่าขัดรองเท้าคู่ละห้าดอลลาร์ ผมตอบว่าเขาขัดรองเท้าแค่สี่สิบคู่ก็ไปได้แล้ว "จริงเหรอพี่" เขาอุทานอย่างแปลกใจ แต่ผมไม่ได้บอกเขาว่าถ้าเขาอยากบินกลับมานิวยอร์ค เขาอาจจะต้องขัดรองเท้าคนที่แอลเออีกแปดสิบข้าง ในขณะนั้นมีเครื่องบินเพิ่งลงจอดและเริ่มมีผู้โดยสารถ่ายเทมาตามท้องห้องของอาคารผ่านหน้าเราไป ไม่ช้าก็มีกลุ่มสาวพนักงานแคบินของสายการบินเดินนวยนาดลากกระเป๋าออกมา ในจำนวนนั้นมีสาวผิวสีร่างอ้อนแอ้นหน้าตาเก๋ใก๋ชไนเดอร์ผูกผ้าพันคอเดินมาด้วย ราชาด แอลลิมานละหน้าที่ยืดตัวตรงยืนมองพวกหล่อนย่างกรายพูดคุยกันมาแต่ไกล และเมื่อกลุ่มสาวๆเดินมาถึงข้างหน้าเรา ราชาด แอลลิมานผู้กำลังกำผ้าขี้ริ้วเช็ดรองเท้าอยู่ในมือก็ออกผงกหัวทักเรียกความสนใจจากน้องแอร์ผิวเข้มด้วยไมตรีภาพที่เจ้าชู้กรุ้มกริ่ม เธอชำเลืองมองเขาด้วยหางตาแล้วเชิดหน้าเดินผ่านไปอย่างไม่ใยดี "ธ่อเว้ย พี่สาวน้องสาวสมัยนี้ แค่มองกันหน่อยก็ยังไม่ยอมเลย" หนุ่มน้อยพ้อด้วยความน้อยใจ แล้วก้มลงขัดมันรองเท้าต่อ เจ้าหนุ่มน้อยผิวดำคนนี้อายุแค่สิบแปดปี เราจึงคุยกันเรื่องผู้หญิงกับรถยนตร์ แต่โดยส่วนใหญ่แล้วเราคุยกันเรื่องผู้หญิง ผมถามเขาเรื่องสาวผิวดำและเขาถามผมเรื่ิองสาวเอเชีย เราทั้งคู่เห็นพ้องกันว่า ไม่ช้าก็นาน มนุษย์ทุกสีทุกเชื้อชาติจะผสมพันธุ์กันจนมองไม่ออกว่าใครเป็นใคร และต่อไปโลกก็จะไม่มีคนดำคนขาวคนเหลืองคนเขียวหรือคนน้ำเงิน แต่จะมีแค่คนสวยคนงาม ราชาดพรรณาถึงสาวลูกครึ่งแอฟริกาเอเชียที่เขาเคยพบเห็นและถามว่าผมรู้จักสาวอย่างว่าบ้างหรือไม่ ผมตอบว่าไม่และแนะนำให้เขาผลิตเอง ผมเล่าให้เขาฟังถึงย่านรอปปองงิในโตเกียว ผมบอกว่าที่นั่นเขาจะพบพรรคพวกพี่น้องที่จะช่วยชี้ทางให้เขา ดูท่าทีว่าราชาดสนใจโตเกียวอยู่มากโข เขาทวนคำว่ารอปปองงิหลายรอบเหมืิอนกำลังสลักมันลงไปในใจ ผมควักเงินค่าขัดรองเท้าให้เด็กรุ่นน้องไปสิบห้าดอลล์เป็นเมล็ดทุนการเดินทางไปญี่ปุ่น จากนั้นไม่นานเมื่อราชาดกับผมกำลังแอบสูบบุหรี่กันอยู่ในห้องน้ำ เด็กหนุ่มทำหน้าซีเรียสเหมือนกำลังหมกหมุ่นอยู่กับการครุ่นคิดอะไรอย่างลึกซึ้ง "พี่ชายรู้มั๊ย" เขาเกริ่น"ผมต้องไป อะไรนะ รอปปองงิใช่มั๊ย ผมต้องไปรอปปองงิให้ได้" "ดี" ผมพูด "แต่ไม่ได้ไปแค่เพราะว่าผมอยากเจอสาวญี่ปุ่นหรอกนะ" ราชาดออกตัว ผมพิงเคานเตอร์ล้างหน้ารอเขาพูดต่อ "ชัวร์นั่นเป็นส่วนหนึ่ง แต่หลักๆแล้วผมอยากไปแค่เพราะว่าผมอยากไป" เขาเสริม "แล้วจากนั้นผมก็จะไปแอฟริกา ไม่ ผมจะไปแอฟริกาก่อน ไม่ดีกว่า ผมจะไปโตเกียวก่อน แล้วก็จะพาแฟนสาวญี่ปุ่นไปเที่ยวแอฟริกา พี่ว่าดีมั๊ย" "ชัวร์ นายทำถ้ามันเป็นจริงนะ" ผมบอก "โอ มันเป็นจริงแน่พี่ มันเป็นจริงแน่" ราชาดยืนยัน" พี่รู้มั๊ยผมอยู่นี่ทั้งวัน เห็นคนไปๆมาๆ แล้วก็สงสัยบ่อยๆว่าเค้าไปไหนมาไหนกัน แต่จากนี้ไปผมนี่แหละจะเป็นคนที่ไปนู้นมานี่ ถ้ามีโอกาสควรจะรีบฉวยไว้ จริงมั๊ยพี่" "จริง" ผมเห็นด้วย "ผมว่ามันมีเหตุผลนะ ที่ผมได้เจอพี่ชาย" ราชาดชี้นิ้วมาที่ผม "นายว่างั้นเหรอ" ผมถาม "ผมว่ามันมีเหตุผล" เขาย้ำโดยไม่ได้อธิบายต่อ ผมก็ว่ามันมีเหตุผลที่คนเราโคจรมาเจอกัน ผมนั่งไตร่ตรองบนเก้าอี้หนังที่ดีพาร์ตเจอร์เลานจ์หลังจากที่ราชาดกับผมแยกทางกันหน้าประตูห้องน้ำ แต่เหตุผลในกรณีนี้คืออะไรผมไม่ทราบได้ ผมตระหนักดีว่าโดยทั่วไปแล้วทุกสิ่งทุกอย่างมีเหตุผล แม้แต่คำพูดลอยๆจากปากของคนที่เดินสวนทางกับเราก็อาจจะมีความหมายลึกซึ้งหรือทำให้เราฉุกคิด อย่างตอนนี้ผมกำลังระลึกถึงครั้งที่ผมร่วมประสบการณ์กับจิ้งจกตัวหนึ่งที่หัวหินไม่นานก่อนหน้านี้ มันมีความหมายสำหรับผมพอที่จะจดจำ คืนนั้นผมพักอยู่ที่อนันตราและกำลังเตรียมตัวไปขับมอร์เตอร์ไซค์ที่เช่ามาเล่นแก้เซ็ง ผมหิ้วหมวกกันน็อคออกจากห้องพักไปยังเพิงที่ผมจอดมอร์เตอร์ไซค์ไว้ข้างๆรถคู่ใจ เมื่อผมไปถึงผมก็วางหมวกกันน็อคลงบนหลังคารถและไขเปิดประตูหลังคนขับเพื่อหยิบแจ็กเก็ตเพราะเห็นว่าฝนเริ่มลงเม็ด หลังจากกระชับแจ็กเก็ตเข้ากับตัวแล้วผมก็ก้าวขาขึ้นคร่อมรถมอเตอร์ไซค์เตรียมตัวสตาร์ทรถออก ทันใดนั้นเองจากเหนือหัวของผมก็มีเสียงจิ้งจกร้องทักช้าๆแต่เป็นจังหวะ "จุ๊ จุ๊ จุ๊ จุ๊ จุ๊ " ในความเงียบของคืนนั้นเสียงจิ้งจกดังฟังชัดเจน เพราะเสียงร้องไม่กี่พยางค์นั้นเองสะกิดใจให้ผมนึกออกว่าลืมหมวกกันน็อคไว้บนหลังคารถ ผมหันไปมองหาเจ้าของเสียงที่คานเพิงจอดรถและพบเจ้าจิ้งจกสีขาวจ้องลงมาที่ผมอยู่ ผมหยิบหมวกกันน็อคมาครอบห้วและเอ่ยปากขอบใจจิ้งจกโดยไม่คิดแม้แต่น้อยว่าสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นเป็นเหตุบังเอิญ จากคุณ : wanderboy - [ 27 มี.ค. 48 10:40:12 A:202.142.216.2 X: ]

ความคิดเห็นที่ 20 ผมไปสะกิดขอให้ราชาดบอกทางมาเบดสตายและเขาก็บอกลายแทงมาอย่างละเอียดถี่ถ้วน แต่พอเอาเข้าจริงๆแล้วผมกลับจับแท็กซี่มาจากหน้าแอร์พอร์ตตามความเคยชิน ตอนนี้เวลาเกือบเที่ยงคืนและผมก็ยังรอนีน่าอยู่ ผมรู้ว่าผมกำลังทำตัวเหมือนสตอล์คเกอร์โรคจิตที่ตามสะกดรอยชาวบ้านแต่ผมติดต่อเธอไม่ได้ ผมรู้ว่านีน่าต้องเข้าใจ มันดึกและถนนก็ร้างว่างเปล่า แต่ถนนใหญ่ที่หน้าปากซอยไปทางร้านพิซซ่าก็ยังพอมีรถวิ่งผ่านไปมา ผมสูบบุหรี่มามากพอแล้วผมจึงนั่งรออยู่เฉยๆ ไม่นานก็มีรถนิสสันสีขาวคันเล็กๆขับมาจอด แล้วนีน่าก้าวออกมาจากประตูผู้โดยสาร ผมรอให้รถออกตัวไปก่อนจึงลุกขึ้นเดินข้ามถนนไปหาเธอ "นีน่า" ผมร้องเรียก รถนิสสันสีขาวที่เพิ่งแล่นออกไปแตะเบรคส่งไฟสีแดงวูปตามด้วยไฟถอยหลังสีขาววาบ "เมธยาเหรอ" นีน่าร้องถาม เธอเรียกชื่อจริงผม น้ำเสียงเธอดูแปลกใจปนห่วงใย "ฉันเอง" ผมยืนยัน ในไฟถอยหลังสว่างของรถนิสสันผมสามารถมองเห็นเธอยิ้มกว้างดีใจ "นีน่า เธอโอเคมั๊ย" เสียงร้องถามของผู้หญิงดังออกมาจากหน้าต่างรถที่ถอยหลังมาจอด "ฉันโอเค แอนเดรีย" นีน่าพูด "นี่งัยเมธยาที่ฉันเล่าให้เธอฟัง" "อ๋อ" แอนเดรียชะโงกหน้าออกมาจากรถ "ว่างัย เมธยา" "ว่างัย แอนเดรีย" ผมพูด "งั้นฉันไปหละ" แอนเดรียทิ้งตัวกลับลงที่เก้าอี้ "ทำตัวดีๆนะเด็กๆ" เธอตะโกนล้ออย่างมีเลศนัยแล้วซิ่งออกไป นีน่ายืนจ้องหน้าผมอยู่กลางถนน ผมยืนจ้องหน้านีน่าอยู่กลางถนน ผมกับนีน่ายืนจ้องหน้ากันและกันอยู่กลางถนน "เธอโอเคดีรึเปล่าเอ็ม" นีน่าถามผม "อือ โอเคดีทุกประการ" ผมตอบ "ฉันนึึกว่าเธอไปแอลเอแล้ว" นีน่าพูด "ฉันไปแล้ว แล้วฉันก็กลับมา" ผมพูด นีน่าขมวดคิ้ว "ฉันไปถึงแอร์พอร์ต" ผมพูด "แล้วฉันก็เปลี่ยนใจ" "เพราะอะไรละ" นีน่าถาม "เอ่อ" ผมตอบ "เพราะฉันอยากมาเที่ยวเบดสตาย" "และเธอก็หิวใช่มั๊ย" นีน่าสรุปเอง"เข้ามาก่อนสิ เอ็ม เดี๋ยวฉันจะป้อนเธอ" และแล้วในตอนเช้าวันรุ่งขึ้น เดลินดาด้วยตัวดีก็งงเป็นไก่ตาแตกเมื่อเธอเห็นผมนั่งจิบกาแฟอยู่ในครัวของเธอ และในเวลาต่อมาของวันเดียวกัน ผมก็เดินไปที่ร้านพิซซ่าปากซอย "เฮ้ นี่ ยูชื่อซาลรึเปล่า" ผมถามเด็กหนุ่มที่นั่งยองๆต่อท่อน้ำอัดลมอยู่ใต้เคาน์เตอร์ "ใช่ ทำไมเหรอ" เด็กหนุ่มวัยรุ่นร่างผอมเงยหน้าสิวตอบ "เดลินดาด้วยตัวดีจากกลางซอยเค้าฝากมาบอกว่า" ผมทิ้งช่วงเพื่อความมันส์ "พร้อมจะฟังยัง" เด็กหนุ่มพยักหน้า "เธอรักยูว่ะ" ผมไม่ได้รับรู้ปฏิกิริยาของเด็กหนุ่ม แต่มีนกน้อยบินมากระซิบที่ข้างหูผมว่า เขาก้มหน้าและยิ้มกับตัวเองอย่างปลื้มใจ โอเค ผมยอมรับสารภาพ ผมกุเจ้านกน้อยขึ้นมา ************************ Hope is the thing with feathers... จากคุณ : wanderboy - [ 27 มี.ค. 48 10:45:26 A:202.142.216.2 X: ]

ความคิดเห็นที่ 21 อืม...เหมือนอ่านนิยายแปลแฮะ ให้บรรยากาศดีครับ แหม่ แต่ติดใจที่คุณภาพดีขนาดนี้แต่มีคำผิดนะฮะ (เป็นนิสัยเสียที่อ่านแล้วชอบสะดุดคำผิด แถมพอสะดุดแล้วถ้าไม่พูดออกมามันอึดอัดด้วยนี่สิ) "อะไรก็ได้ ที่เค้าอยากให้ผมเขียน" "เหรอ ถ้าทางดีนิ แล้วทำไมถึงเลิกซะละ" ท่าทาง <<< ไม่ใช่"ถ้า"ทางนะขอรับ รออ่านต่อนะครับ ^^y จากคุณ : (๑^^๑)Ooo (น๋อนหนังสือ) - [ 27 มี.ค. 48 10:53:54 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ...ห้องนักเขียนนักอ่าน ทำไมมีคนหลงเข้ามาคนเดียวเอง ; ) ... จริงด้วยครับ คุณน๋อนหนังสือ "ถ้าทาง" มันผิดจริงๆด้วย ถ้าคุณไม่ทักนี้ ต่อให้ผมอ่านทวนกี่รอบๆก็คงไม่สังเกตุหรอกครับ ขอบคุณมากครับ อย่างนี้เรียกว่าอ่านจริงๆ (จะแก้ก็แก้ไม่ได้ซะด้วยเพราะไม่ได้เป็นสมาชิก) มันมีเหตุผลที่มันอ่านเหมือนนิยายแปลครับ เป็นเหตุผลเดียวกันที่มีการใช้ภาษาไทยแปลกๆผิดๆเพี้ยนๆและเปรอะๆครับ (จริงๆแล้วถ้าว่ากันตามความจริง เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องกึ่งแปลครับ โดยเฉพาะบทสนทนา เพียงแต่ต้นฉบับภาษาอ้งกฤษมันไม่เคยแตะกระดาษเท่านั้นเอง) ขอบคุณครับที่เข้ามาอ่าน ช่วยผมส่งพลังจิตให้คนเข้ามาอ่านเยอะๆหน่อยนะครับ จากคุณ : wanderboy - [ 27 มี.ค. 48 22:01:32 A:202.142.216.173 X: ]

ความคิดเห็นที่ 23 เขียนดีจังค่ะ อ่านแล้วเหมือนนิยายแปลจริงๆด้วยค่ะ อ่านแล้วรู้สึกได้ว่า บทสนทนาในเรื่องนี้เป็นภาษาต่างประเทศจริงๆ อ่านแล้วรู้สึกสมจริงดีค่ะ เห็นมีนิยายเรื่องอื่นหลายๆเรื่องที่บทสนทนาในเรื่องเป็นภาษาต่างประเทศ แต่คนเขียนดันเขียนสำนวนแบบไทยมาก อ่านแล้วมันนึกไม่ออกว่า ไอ้คำนี้ในภาษานั้นๆมันมีด้วยเหรอ อะไรทำนองนั้นค่ะ แต่อย่างที่คุณหนอนหนังสือว่า มีคำสะกดผิดให้เห็นประปราย ยังมีต่ออีกรึเปล่าคะนี่ จากคุณ : TSURUGI - [ 28 มี.ค. 48 08:34:44 ]

ความคิดเห็นที่ 24 สังเกต ไม่มีสระอุ ค่ะ อ่านเพลินดี แต่ไม่รู้ว่าอยากให้ได้อะไรจากเรื่องนี้ ชีวิตของเมธยา? จากคุณ : scottie - [ 28 มี.ค. 48 16:53:30 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ขอบคุณ คุณ TSURUGI มากๆๆครับสำหรับความคิดเห็น จะปรับปรุงการสะกดให้ดีกว่านี้ครับ เรื่องนี้ตอนนี้มีต่ออีกนิดหนึ่งครับ อยู่ที่ห้องไกลบ้าน กระทู้ H3368515 แต่ไม่ได้จัดหน้าครับ และยังแปะไม่หมดครับ เมื่อลงแปะครบบทแล้วจะจัดหน้ามาลงบนถนนนักเขียนครับ คุณ scottie ขอบคุณมากๆๆเช่นกันครับ ถ้ามีคนเข้ามาทักแก้การสะกดคนละคำสองคำอย่างคุณและคุณน๋อนหนังสือ ผมต้องจำได้ขึ้นใจแน่ ที่ถามว่า "อยากให้ได้อะไรจากเรื่องนี้" ตอบยากจังครับ เอาเป็นว่า อยากให้ได้ความเพลิดเพลินละมั้งครับ แค่คุณอ่านเพลินจนมาถึงตรงนี้ ผมก็แฮปปี้สุดๆแล้วครับ สำหรับผมแล้ว มันเป็นบันทึกกันลืมครับ ถ้าใครได้อ่านแล้วมีโอกาสไปเที่ยวนิวยอร์ค แล้วไปเดินเล่นที่กรีนนิชวิลเลจ แล้วพบว่าตัวเองยืนอยู่ใต้ป้ายร้านสเตลล่า ดาลลัส อาจจะทำให้อยากโผล่หน้าเข้าไปดูว่ามีหมาน้อยขนปุกปุยนอนคุมร้านอยู่หรือไม่ อาจจะทำให้อยากไปกินซูชิที่ร้านโชโกะ อาจจะทำให้อยากไปเที่ยวโมม่าเพื่อดูงานปั้นที่ชื่อว่า "ปาดคอ" อาจจะทำให้นึกถึงว่า ช่วงเวลาหนึ่ง ในอดีต ในฤดูใบไม้ผลิ ในจินตนาการ เคยมีวิญญาณพเนจรล่องลอยอยู่ละแวกนั้น จากคุณ : wanderboy - [ 28 มี.ค. 48 22:57:25 A:202.142.216.58 X: ]

ความคิดเห็นที่ 26 .^ __ _ _ _ _ __  _ _  _ _  ^ จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 29 มี.ค. 48 09:45:18 ]

ความคิดเห็นที่ 27 คือถ้าจบแค่นี้ก็น่าเสียดายน่ะค่ะ เพราะดูแล้วน่าจะทำให้เรื่องนี้มีสาระกับคนอ่านได้ด้วย นอกเหนือจากเรื่องนิวยอร์ค บางทีแค่ขมวด หาประโยคจบสวยๆ อีกอัน ก็ชวนให้คนอ่านได้คิดได้นะคะ :) จากคุณ : scottie - [ 29 มี.ค. 48 11:04:14 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ประโยคขมวดจบอีกอันที่คุณ scottie ว่านี้ผมว่าคุณ scottie ต้องมีอยู่ในใจแล้วแน่เลย เฉลยหน่อยสิครับ ผมอาจนำไปต่อยอดได้ มีอะไรจะแนะนำผมรับฟังนะครับ ขอบคุณที่ติดตามครับ ขอบคุณคุณเอ่อ่อ่ะนะคะที่เข้ามาดูครับนะครับ จากคุณ : wanderboy - [ 29 มี.ค. 48 22:43:55 A:202.142.216.178 X: ]

ความคิดเห็นที่ 29 อ่านเพลินดีค่ะ เห็นด้วยกับ scottie แต่ยังไม่มีบทสรุปในใจนะ รอเจ้าของมาต่อ... นึกไม่ออก ว่าเคยไปแถวนั้นไหม เลยเอาภาพแถวนี้มา ฝากแทน ^__^ จากคุณ : กระบี่อิงฟ้าฯ - [ 31 มี.ค. 48 03:50:49 ]

ความคิดเห็นที่ 30 คิดถึง NYC จัง จากคุณ : vink - [ 31 ก.ค. 48 23:01:10 ]