มาส่งแล้วนะคะ ขอบคุณสำหรับคำติชมนะคะ จะปรับปรุงสายตาตัวเองค่ะ(แว่นไม่ใส่พูดมากอีกเรา แฮะๆ 4ตาค่ะ)
ตอนนี้เขียนไปถึงตอนที่ 13 แล้วค่ะ จะทะยอยลงให้ที่พันธ์ทิพย์ให้ทันที่อื่นนะคะ

**********
ตอนที่ 6


เช้าวันรุ่งขึ้นที่อากาศแสนจะสดใส ร่างที่คู้ตัวอยู่ใต้ผ้าห่มก็ตลบผ้าห่มก่อนจะโผล่หัวออกมาด้วยความหงุดหงิดอันเกิดจากเสียงนาฬิกาปลุกบนหัวเตียง หญิงสาวพลิกตัวนิดๆพลางเอื้อมมือไปควานหาเจ้าเสียงกรีดร้องชวนฝันสลายนั้นก่อนจะตบลงบนวัตถุนั้นและมันก็เงียบเสียงลง

เซียร่าคว้านาฬิกาแสนโหยหวนชวนประสาทนั้นมาดู แล้วก็ต้องตาโตเท่าไข่ห่าน มันบอกเวลาที่เธอควรจะรีบลุกไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อย พร้อมที่จะลงไปรับหน้าตาพี่วินนี่หมีพูห์ตัวร้ายสำหรับเช้านี้ เธอจัดการเก็บที่นอนอย่างรวดเร็วแล้วก็เผ่นแน้บเข้าห้องน้ำไปทันที

และเพียงไม่นานลูกสาวมาเฟียสุดแสบก็จัดการตัวเองเรียบร้อยอยู่ในชุดเสื้อยืดสีน้ำเงินเข้ม เธอเดินมานั่งลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้งก่อนจะจัดการหวีผมยาวสลวยนั้นอย่างขัดใจ ด้วยว่ามันพันกันยุงจริงๆ

“ โอ้ย…รู้แล้วว่าทำไมเวลานาน่าหวีผมให้ถึงบ่นไม่ยอมหยุด ”

หญิงสาวบ่นไปมือก็หวีไปจนเสร็จ ก่อนจะหยิบหนังยางรัดผมมารัดผมให้เรียบร้อย เธอตรวจดูตัวเองในกระจกว่าไม่มีเขางอกเงยหรือแต่งตัวผิดแปลก ลืมรูดซิป หัวหูไม่ยุ่ง แล้วจนพอใจ กำลังจะเดินไปที่ประตูห้องก็เหมือนจะนึกอะไรได้

เซียร่าเดินกลับมาที่เตียงพลางตลบผ้าคลุมเตียงขึ้นนิดหนึ่งแล้วควานมือเข้าไปใต้หมอนสีขาวใบใหญ่หยิบวัตถุดำมันปล๊าบออกมาก่อนจะเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบแถบรัดข้อเท้าที่วางไว้ในตู้ออกมา

หญิงสาวยกเท้าขึ้นวางบนเก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้งตลบขากางเกงยีนส์ขึ้น พลางสอดกระบอกปืนเข้าไปในแถบรัดข้อเท้าแล้วจัดการพันแถบรัดไว้ที่ข้อเท้าตนเองอย่างเรียบร้อยก่อนจะตลบขากางเกงยีนส์ลงเพื่อปกปิดอาวุธอันตราย.. แต่เธอก็ยังไม่วายนึกสงสัยอยู่ครามครัน มาอยู่ที่ไร่จะใช้ปืนทำอะไร? แต่ก็นั้นแหละความรู้สึกไม่ดีมันเกิดตั้งแต่ที่เมเวอร์ลีน เบอร์บริตจ์ก้าวเข้ามาในไร่แล้ว กันไว้ก่อนดีกว่าแก้!

ร่างบางวิ่งลงบันไดอย่างเคยชิน หากแต่พอเลี้ยวมุมเข้าห้องรับประทานอาหารด้านล่างก็ต้องชะงักฝีเท้ากระทันหัน นายพี่วินนี่หมีพูห์ตัวร้ายนั่งประจำตำแหน่งหัวโต๊ะเตรียมเชือดเธออยู่แล้ว หากแต่วันนี้มีแขกสำหรับดูการเชือดเพิ่มอีกคนหนึ่ง..เมเวอร์ลีน เบอร์บริตจ์!

แต่…! ทำไมต้องเป็นเซียร่าด้วยน่ะที่จะโดนแกล้ง ไม่ชอบใจเลยจริงๆ ให้ตายเหอะ
เซียร่าเดินเข้าไปใกล้โต๊ะอาหารแล้วก็รีรอไม่กล้านั่ง เพราะไม่แน่ใจว่าภวินทร์จะมาไม้ไหนอีก แต่ชายหนุ่มผู้มีศักดิ์เป็นพี่ก็เริ่มหาเรื่องกัดจนได้

“ ต้องให้เชิญด้วยมั้ยคุณเซียร่า? ”

คนโดนถามชักสีหน้าพรืดกำลังจะเถียงแฟ้ดๆอยู่แล้วเชียว ถ้าไม่ติดว่าคนที่นั่งร่วมโต๊ะอาหารไม่ได้มีแค่ภวินทร์ หากแต่มีแม่ประธานนั้นด้วย เซียร่าจึงทำได้แค่เพียงกัดฟันกรอดก่อนจะเลื่อนเก้าอี้แล้วกระแทกตัวนั่งอย่างขัดใจ สายตาเหลือบมองไปทางสาวสวยเซ็กซี่ที่นั่งอยู่ตรงข้ามด้วยขัดลูกตากับชุดที่แม่คุณนั้นใส่อย่างเหลือร้าย…ไม่น่ามาอยู่ในไร่ได้เล้ย..

เมเวอร์ลีนใส่เสื้อสีแดงแปร๊ดราวกับจะไปล่อวัวกระทิง เสื้อผ้าเนื้อเรียบลื่นแขนกุด คอเสื้อแหลมลึกจนชวนให้คิดว่าเธอจะไปเป็นดาวยั่วที่ไหนไม่ทราบ หากแต่เพียงชั่วแว้บหนึ่งที่เธอเหลือบมองไปขึ้นมาที่ใบหน้าสวยที่เมคอัพไว้เกือบจะเรียกว่าน้องๆเกอิชา ก็ไม่รู้ว่าอุปาทานหรืออย่างใด เธอเห็นเมเวอร์ลีนส่งยิ้มเหยียดเยาะหยันมายังเธออย่างจงใจ

ลูกสาวมาเฟียถึงกับขมวดคิ้วเข้าหากัน ดวงตาคู่สวยวาววับขึ้นทันทีนึกสงสัยอยู่ครามครัน…ยัยนี่จะมาเยาะหยันหาไรฟะ! แต่ก็นั้นแหละสงสัยไปก็ไม่ได้มีอะไรดีขึ้น รอดูกันต่อไปดีกว่าว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป

และแล้วเซียร่าก็เพิ่งสังเกตเห็นสำรับอาหารเช้าวันนี้ มันไม่ใช่ข้าวต้มอย่างที่เธอเกลียด แต่เป็นอาหารฝรั่งทั้งเซท ขนมปังไข่ดาว แฮมแผ่นม้วนอย่างดี เบค่อนทอดพอหอมกรุ่น มะเขือเทศสดแก้เลี่ยน และจานเล็กๆที่อยู่ด้านข้างก็เป็นขนมปังกับมามาร์เลดรสส้ม ตรงกลางโต๊ะก็มีเครื่องเทศครบครันให้เลือกหยิบตามใจชอบ

หญิงสาวถึงกับครางในใจอย่างงุนงง โอ้..พี่วินนี่ใจดี ไม่บังคับให้กินข้าวต้มแล้ว!!

แต่ทว่าก็เหมือนจะนึกอะไรได้ เมื่อสมองเริ่มทบทวนบางอย่าง .. นายพี่วินนี่หมีพูห์ตัวร้ายไม่ได้ใจดีกับเซียร่าหรอก หากแต่เป็นกับเมเวอร์ลีน เบอร์บริตจ์นั้นต่างหากละ ไม่งั้นเซียร่าไม่มีทางได้ทานอาหารฝรั่งแน่!

เซียร่าชักสีหน้าพรืดอีกรอบ ครั้นแล้วหูก็แว่วเสียงทุ้มๆของคนที่นั่งอยู่ด้านหัวโต๊ะเอ่ยขึ้น

“ คุณเมเวอร์ลีนครับ…” พูดแล้วก็พยักเพยิดมาทางเซียร่า “ นี่..เซียร่า อัล มาเวล ลูกสาวของ มิสเตอร์ อธิศนันท์ อัล มาเวล เจ้าของธุรกิจเงินทุนรายใหญ่ คิดว่าคุณคงได้ยินชื่อมาบ้างแล้วนะครับ ”

“ ค่ะ.. ” น้ำเสียงที่ตอบรับนั้นดูแปล่งๆชอบกลด้วยภาษาอังกฤษ “ ฉันไม่ใช่แค่ได้ยินหรอกค่ะ แต่พอจะทราบดีถึงกิตติศัพท์ของมาเฟียดีค่ะ จริงมั้ยคะคุณเซียร่า…” รอยแห่งคำถามนั้นมีอะไรแปลกๆจนเซียร่าชัดตะหงิดๆในใจ

…แม่คนนี้มาไม้ไหน…!

แต่ก็ไม่ทันที่เซียร่าจะได้สงสัยนาน เมเวอร์ลีนก็เอื้อมมือข้ามโต๊ะมาหาทางพร้อมกับคำพูดที่น้ำเสียงฟังดูหวานหูกว่าเมื่อครู่ “ ขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการค่ะ ดิฉัน เมเวอร์ลีน เบอร์บริตจ์ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ”

เซียร่ามองมือนั้นอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะตัดสินใจยกมือไหว้ตามแบบฉบับไทยแท้ ตามที่แม่ของเธอสอนเอาไว้ เรียกว่าถ้าพีราอรมาเห็นตอนนี้คงปลื้มใจที่ลูกสาวยังซึมซับความเป็นไทยไว้ได้บ้าง

“ สวัสดีค่ะ เซียร่า อัล มาเวล ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ ”

เมเวอร์ลีนถึงกับสะอึกไปนิด เมื่อเซียร่าไม่ยอมจับมือกับเธอ แต่ก็นั้นแหละ ดีแล้ว! ได้เห็นฤทธิ์กันตั้งแต่วันแรกจะได้รับมือกันได้ทัน
ประธานบริษัทสาวหดมือกลับพลางยิ้มกลบเกลื่อนพลางบอก

“ ดิฉันรู้สึกเป็นเกียรติมากเลยค่ะ ที่การมาไร่ครั้งนี้ได้เจอทั้งสองคนพร้อมกัน..จะได้ไม่ต้องเทียวไปเทียวมาให้เปลืองเวลา ”

ทั้งภวินทร์และเซียร่าถึงกับรู้สึกแปลกๆกับคำพูดนั้น แต่เมอร์เวอร์ลีนก็แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ด้วยการเสจับกำไลข้อมือสีแดงแปร๊ดให้เข้าที่เข้าทาง
ครั้นแล้วทั้งหมดก็เริ่มรับประทานอาหารชาวร่วมกัน โดยมีภวินทร์ชวนเมเวอร์ลีนคุยเกี่ยวกับธุรกิจส่งออกดอกไม้ ทั้งสองคนคุยกันอยู่กับแต่เรื่องธุรกิจ จนกระทั่งมื้ออาหารผ่านไป เซียร่าทำท่าจะขอตัวไปทำงานตามที่ภวินทร์ได้ให้ไว้ นั้นคือ ดูแลม้า
แต่พอกำลังจะลุกออกไป นายหมีพูห์ตัวดีก็ดันเรียกไว้เสียก่อน

“ เดี๋ยวก่อนเซียร่า วันนี้ไม่ต้องไปช่วยงานคุรันที่คอก เดี๋ยวไปที่แปลงดอกไม้ด้วยกัน ”

ลูกสาวมาเฟียถึงกับตีหน้าเบ้ก่อนจะถาม “ ไปทำไมคะ? ”

พ่อเลี้ยงหนุ่มฟังแล้วก็ยิ้มนิดๆ ก่อนจะแกล้งตอบออกไป “ ก็ไปดูแลแปลงดอกไม้ รดน้ำต้นไม้ หรืออยากจะให้เอาตัวลงไปฝังละจะได้ทำให้…”

“ พี่วิน..! ” เสียงร่าเรียกเสียงสูงอย่างไม่พอใจ แต่ภวินทร์กลับตีหน้าเรียบเฉย

“ เรียกทำไม? คิดถึงเหรอ ” (อ่ะ มุขไม่ฮาพาเครียด..)

แต่เซียร่าน่ะไม่ขำด้วยแน่ๆอยู่แล้ว หญิงสาวลุกพรวดพราดออกจากโต๊ะ เดินปึงๆออกจากห้องอาหารไปทันที ภวินทร์ได้แต่อมยิ้มมองตามอย่างสมใจ ได้ยั่วแม่ตัวยุ่งให้หัวปั่นได้แต่เช้า ถึงจะแค่เล็กๆน้อยๆ แต่บางทีก็อาจจะทำให้ยัยตัวแสบทนไม่ไหวร้องไห้ขี้มูกโป่งกลับอเมริกาได้อย่างไม่ยากนัก

ครั้นแล้วภวินท์ก็ลุกขึ้นพลางเดินไปหาเมเวอร์ลีนและเลื่อนเก้าอี้ให้เธอลุก เพื่อที่ทเขาจะได้นำเมเวอร์ลีนไปที่แปลงดอกไม้ เพื่อดูขั้นตอนการเพาะปลูกและแปลงเพาะปลูกตัวอย่าง สำหรับเพื่อใช้ในการตัดสินใจทำธุรกิจร่วมกันระหว่างบริษัทของเธอและไร่ของเขา

แต่เพียงก้าวพ้นห้องอาหารตรงสู่ห้องรับแขก ก็เห็นเซียร่ายืนรอท่าอยู่แล้ว ภวินทร์ถึงกับขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความสงสัย

…เซียร่า..ยืนรอทำไม ทำไมไม่ไปที่แปลงดอกไม้ก่อน?

“ มีอะไรหรือเปล่า ” เขาเอ่ยถาม

เซียร่าทำท่าอิดออดกรอกตาไปมาก่อนจะยอมรับออกมาตรงๆ “ แปลงดอกไม้ ไปทางไหนคะ ”

พ่อเลี้ยงหนุ่มฟังแล้วอยากแหงนหน้าหัวเราะยิ่งนัก โธ่เอ้ย! ลูกสาวมาเฟียคนเก่ง แค่หาทางไปแปลงดอกไม้ยังไม่รู้ เฮ้อ..นี่ตกลงเก่งจริงหรือแค่อวดเก่งกันแน่ละนี่??

“ แล้วทำไมไม่ถามคนงานละ? ” เขาลองเชิงถามดู

“ ก็ไม่เจอสักคนนี่คะ ” ทำหน้าปั้นยาก “ แม่บ้านก็ไม่รู้ไปไหนหมด ”

ภวินทร์ฟังแล้วก็ถึงบางอ้อ..เขาก็ลืมนึกไป ช่วงนี้ นอกจากแม่บ้านในครัวก็ไม่มีใครมาป้วนเปี้ยนอยู่แถวตัวบ้านหรอก เพราะทุกคนต่างมีหน้าที่แยกย้ายกันไปทำ ตั้งแต่คอกม้ายันแปลงดอกไม้

“ งั้นก็ตามมา ” พูดกึ่งสั่งกับเซียร่าก่อนจะหันไปทางเมเวอร์ลีน “ เชิญครับ ..”