ความคิดเห็นที่ 1 สภาพความเป็นอยู่ที่ต่างกับยุคเธอไม่มาก ผู้คนยังคงใช้ชีวิตยามค่ำคืนเป็นนิจ แสงไฟจากตึกสูงใหญ่ และถนนเป็นทางยาว ยังคงส่องแสงในเวลาค่ำคืน กลบแสงดาวและแสงจันทร์ให้กลืนหายไปกับราตรีที่ไม่เคยหลับของเมืองโอโทเนียร์ ศูนย์กลางแห่งย่านธุรกิจการค้าระดับชาติ ยานพาหนะในปีนี้ที่ยังคงขับเคลื่อนด้วยสี่ล้อ ไม่น่าเชื่อว่าอีกสี่สิบปีข้างหน้าจะพัฒนาให้ทันสมัยยิ่งยวดก้าวล้ำเทคโนโลยีได้ถึงขนาดใช้ระบบขับเคลื่อนอัตโนมัติเป็นระบบศูนย์กลาง และเทคโนโลยีชั้นสูงที่คนเริ่มจะเป็นง่อยกันเพราะความสบายจนติดอยู่ในวงจรไอที อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ “ความทะเยอทะยานไม่สิ้นสุดของมนุษย์ มันทำให้โลกเปลี่ยนแปลงได้ถึงเพียงนี้” เซย่าเอ่ยขึ้นลอยๆ ขณะก้าวเดินผ่านผู้คนมากมาย ที่เดินอย่างไม่มีใครสนใจใคร ก่อนจะเหลือบมองไปที่แหวน ยกมือหมุนหัวแหวนเข้าฝ่ามือ แสงสีฟ้าฉายขึ้นเล็กๆบอกตัวเลข “5.24 hour”ก่อนจะนับถอยหลัง บ่งบอกเวลาจำกัด “มีเวลาไปถึง ถนนอาร์มสตรีท อีก 20 นาที”เซย่าเปรยขึ้นเบาๆ แล้วรีบสาวเท้าอย่างรวดเร็วเพื่อไปถึงที่หมาย พลางนึกในใจ เหตุการณ์คงเป็นไปได้สวย........... การประท้วงเปลี่ยนแปลงหน้าประวัติศาสตร์การศึกษา โดยเด็กนักเรียนไฮสคูล หึๆ อยากรู้นักถ้าเราได้ข้อมูลละเอียดยิบย่อย แม้กระทั่งวีดีโอบันทึกภาพและเสียง ยัยอาจารย์สเตรเกอร์ จะทำหน้ายังไง ความคิดที่เซย่าแย้มรอยยิ้มแทบปริ กับความสะใจเล็กๆ มันชวนให้นึกถึงคำปรามาสของอาจารย์สเตรเกอร์ ที่ให้ไว้ “ฉันตั้งหัวข้อรายงานอิสระ เรื่องประวัติศาสตร์เมืองโอโทเนียร์ หวังว่าเธอคงไม่เอาเนื้อหาอนุบาลมาทำนะ เซเฟียมีย่า เวย์เมียส............” เซย่าแทบจะกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่ กับความสำเร็จอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า ที่จะตอกให้อาจารย์สเตรเกอร์หน้าหงาย ช่วงความคิดที่พาตัวเองมาถึงสถานที่ก่อนเวลาถึงห้านาที ท้องถนนยังคงเต็มไปด้วยแสงไฟพร่างพราว กลุ่มคนเล็กๆดูเหมือนจะจับกลุ่มอยู่ตรงทางเท้า ป้ายประท้วงถูกหยิบยก แจกจ่ายกันอย่างพรั่งพร้อม แต่ดูเหมือนเหตุการณ์ภายในยังดูวุ่นวายอย่างที่คนมองรู้สึกถึงสิ่งผิดปกติบางอย่าง คนน้อยเกินไป... ความคิดที่ฉายวับขึ้นมา ขณะจ้องมองกลุ่มคณะนักเรียนอยู่บนสะพานเล็กๆ ซึ่งเห็นเหตุการณ์ได้ทั่วถึง ไม่นานกลุ่มคณะนักเรียนไม่ถึงสามสิบคนก็เริ่มตื่นตัว ยกแผนป้ายโห่ร้องเดินไปตามถนน เสียงบีบแตรของรถที่สัญจรดังขึ้นไม่ขาดสาย การจราจรดูเหมือนจะชะงัก แต่ไม่นานตำรวจก็เริ่มเข้ามาไล่กลุ่มม็อบให้แตกฮือ มันเป็นภาพที่เหมือนเด็กเล็กๆประท้วงขอเพิ่มค่าขนม กลุ่มประท้วงสลายไปอย่างสิ้นเชิง ภายในช่วงเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงไม่มีแม้กระทั่งผู้นำ นักเรียนผู้ร่วมประท้วงหลายคนเริ่มแยกย้ายทิ้งแผ่นป้ายกลับบ้านอย่างเหนื่อยอ่อน เป็นภาพที่นัยน์ตาคู่โตต้องเบิกกว้างกับภาพการประท้วงเปลี่ยนแปลงประวัติศาสตร์การศึกษา พลิกหน้าประวัติศาสตร์ระดับชาติครั้งสำคัญครั้งหนึ่ง การประท้วงล้มเหลว............ มันเป็นข้อสรุปอย่างเดียวที่ภาพมันบอกให้เห็นชัดในตอนนี้ ความงุนงงฉายกระหน่ำเข้ามาในหัวอย่างที่ เซย่าต้องเกาหัวแกรกๆ ก่อนจะเดินผละออกไปกับข้อตะขิดตะขวงใจกับเหตุการณ์ที่ไม่ตรงกับที่เคยเรียน สองเท้าก้าวลงจากสะพาน ความสับสนยังคงเจืออยู่บนใบหน้าขาวระเรื่อ พลันเสียงหนึ่งก็เข้ามาทำลายโสตประสาทให้สาวน้อยต้องเหลียวขวับไปมองทันที ความมืดครอบคลุมพื้นที่ตรอกแคบๆ เสื่อมโทรม ซึ่งถ้าไม่สังเกต อาจไม่รู้เลยว่าตรอกนี้ เชื่อมไปถึงถนนอาร์มสตรีทได้ กลิ่นสาบคละคลุ้ง ลอยเตะจมูก ทำให้สายตาหรี่ลงเพ่งพินิจครู่หนึ่ง ก่อนจะเบือนหน้าหนีไป แต่หางตาก็ดูเหมือนจะเห็นสิ่งผิดปกติอะไรบางอย่างภายใต้ความมืด ทำให้ต้องหันมามองอีกครั้ง แล้วก็ต้องสะดุ้งสุดตัว กับภาพเบื้องหน้า นัยน์ตาสีแดงฉานสะท้อนกับแสงในความมืด กำลังโรยตัวจากกำแพงอย่างรวดเร็ว จังหวะที่ไฟหน้ารถลอดมากระทบ ภาพของสิ่งมีชีวิตคล้ายมนุษย์กำลัง ก้มเก็บซากร่างหนึ่งบนพื้นเจิ่งน้ำ ร่างมนุษย์ แขนขาห้อยร่องแร่งอย่างไร้ชีวิต ลำตัวโชกไปด้วยเลือด ช่วงท้องแขวะออกจนเห็นอวัยวะภายใน บาดแผลเปิดรุ่งริ่ง ถูกจับยึดเหน็บเข้าลำตัวผอมที่มีแต่ซี่โครง ก่อนจะหันขวับมาจับจ้องผู้มาเยือน นัยน์ตาสีแดงฉานวาวโรจน์ ร่างสีดำ กับหนังหุ้มกระดูก บ่งบอกได้อย่างแจ่มชัดว่า มันไม่ใช่คน.... ภาพตรงหน้าทำให้หัวใจเต้นสั่นระรัว เหงื่อเริ่มซึมเป็นเม็ด นัยน์ตาเบิกโพลงอย่างไร้การควบคุม เสียงที่เปล่งออกมาแหบแห้งจนแทบเป็นลมอ่อนๆ กลิ่นคาวเลือดโชยคละคลุ้งบวกกับสภาพศพ มันชวนให้คลื่นเหืยนอาเจียนแทบจะเป็นลม มันจ้องสบตาประสานกันเหมือนจะหยั่งเชิง แต่แล้วความมืดก็เข้าครอบคลุม แสงไฟรถเล็ดลอดมาอีกครั้ง สัตว์ประหลาดตรงหน้าหายไปจากพื้น แต่กำลังปีนป่ายกำแพงสูงชันอย่างรวดเร็วพร้อมร่างท่วมเลือดในมือ ซึ่งดูเหมือนว่า เมื่อกี้มันจะทำร่างนี้หล่นมาแล้วครั้งหนึ่ง เซย่าเงยหน้ามองตาม อ้าปากค้าง เหงื่อซึมซ่านทั่วร่างให้เปียกโชก หัวใจที่เต้นถี่รัว ดูเหมือนมันจะกระโดดออกมาเต้นอยู่นอกอก สติที่กระเจิงทำให้ต้องรีบใส่เกียร์หมาวิ่งออกมาจากตรงนั้นอย่างไม่คิดชีวิต สมองมันสั่งการให้เธอต้องหลับหูหลับตาวิ่งไปอย่างอัตโนมัติ ออกให้ไกลจากไอ้ตัวประหลาดฆ่าคนตัวนั้น +++++++++++++++++ แสงไฟย่านตัวเมืองที่ไม่เคยหลับใหล มันชวนให้อุ่นใจนัก กับเรื่องบ้าๆที่เกิดขึ้น แล้วเธอต้องไปเห็นมัน ซึ่งก็ยังสรุปไม่ได้ว่ามันเป็นตัวบ้าอะไร สายตาต้องสอดส่ายรอบตัวอย่างระมัดระวังเกรงว่ามันจะตามมา อาการหวาดผวาที่ดูเหมือนจะครอบงำจิตใจ มันเร่งให้เธอต้องเรียกสติให้กลับมาด้วยการสูดหายใจลึกๆ แล้วตะโกนออกมาอย่างไม่เกรงใจใคร “โอ้ยอยากจะบ้าตาย............ใครก็ได้ช่วยที!!!!”เซย่าตะโกนออกมาอย่างสติแตก ท่ามกลางผู้คนที่สัญจรไปมาบางตา เนื่องจากเวลาได้ล่วงเลยหลังตีสองเข้าไปแล้ว สายตาทุกคู่หันมามองเธอด้วยความงุนงง แต่ใบหน้าเธอนั้นกับเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ และสีหน้าที่บอกอาการไม่สู้ดีนัก เซย่าหมุนหัวแหวนเข้าฝ่ามือ ซึ่งหน้าจอสีฟ้าก็ฉายขึ้น “3.12 hour”เวลาคงเหลือ ทำให้เจ้าหล่อนต้องถอนหายใจเฮือกยาว กับเวลาที่ดูจะเหลือแหล่เกินไป สำหรับเหตุการณ์ที่มันพิลึกกึกกือตอนนี้ วันนี้วันซวยจริงๆ.............จะไปไหนอยู่ไหนฟะเนี่ยเรา......... เซย่าหนอเซย่า......เธอช่างเป็นสาวน้อยผู้อาภัพ อะไรอย่างนี้ เสียงรำพึงรำพันคร่ำครวญอยู่คนเดียว มันเป็นภาพที่น่าเอน็จอนาถสำหรับคนเดินผ่านไปมาอย่างยิ่ง ร้านรวงต่างๆก็ยังคงเปิดไฟส่องสว่างคึกคัก ผู้คนก็ยังคงมีให้เห็นอยู่เนืองๆ แล้วสาวน้อยก็นั่งพรวดเอนกายเอกเขนกลงบนม้านั่งอย่างไม่สมกุลสตรี พลางเอามือท้าวพนักพิงแล้วเอาหัวแนบลงมาแปะนอนรอเวลา การนั่งแกร่วอยู่ตรงนี้ดูจะปลอดภัยกว่าเป็นไหนๆ ++++++++++++++++ ช่วงเวลาเช้ามืด ของวันจันทร์ เวลาตีห้าเศษๆ ท้องฟ้ายามนี้เริ่มเป็นสีอ่อน ดวงอาทิตย์รุ่งอรุณกำลังจะเคลื่อนออกจากกลีบเมฆ แสงจันทร์กำลังจะเลือนหายไป หยาดน้ำค้างอ่อนๆสร้างให้อากาศเย็นชื้น “15 minute”หน้าจอสีฟ้าฉายขึ้น ขณะจับแหวนหมุน ขณะนี้เซย่าเดินมาถึง Night club 2005 สถานที่สร้างวีรกรรม ที่เจ้าตัวไม่คิดอยากจะมาเหยียบอีก ถ้าไม่ติดว่าต้องใช้เป็นทางกลับ มันปิดแล้ว จะเข้าไปได้ไง............. สายตาคอยสังเกตดูลู่ทาง ซึ่งประตูกระจกทั้งสองบานถูกล็อก ภายในตึกถูกปิดมืดสนิท ฉับพลันก็หันไปเห็นบันไดหนีไฟข้างตึก ให้ต้องรีบสาวเท้าปีนขึ้นไปทันที ประตูหนีไฟเหล็กเก่าๆถูกปิดตายล็อกจากข้างใน สนิมเขรอะกรังจับขอบประตู ยากที่จะเปิด เล่นเอาคนรีบใจหายวาบ ยกมือขึ้นหมุนแหวนในมือดูเวลา “10minute” เวลาที่มีจำกัดมันเร่งให้ต้องลุกลี้ลุกลนวิ่งรอบตัวตึกขึ้นๆลงๆอยู่นาน ก่อนจะปีนบันไดกลับมานั่งหอบตัวโยน อยู่บนชั้นบันไดหนีไฟที่เดิมที่ดูจะเป็นทางเข้าทางเดียว ความอ่อนล้าเริ่มเข้าครอบงำ แต่อยู่ๆก็มีเสียงดังขึ้น อย่างที่เซย่าต้องลุกพรวดอย่างตกใจ “เซย่า....เซย่า...ได้ยินแล้วตอบด้วย”เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น บ่งบอกถึงความฉุนเฉียวเล็กๆดังออกมาจากแหวน มันเป็นเสียงที่ทำให้ใจชื้นขึ้นมากทีเดียว ปู่บินอส “ปู่...ปู่ๆๆ พาเซย่าออกไปหน่อย ไม่มีเวลาแล้ว เหลืออีกไม่ถึงห้านาที เซย่ายังเข้าไปไม่ได้เลย” “ทำไมเฟอะฟะอย่างนี้นะเรา กลับมาต้องคุยกันยาวเลย”เสียงบ่นอุบ ก่อนจะเงียบไป แล้วเอ่ยขึ้น “ทางเข้าตัวตึก มีสองทาง ประตูกระจกด้านหน้า กับบันไดหนีไฟ” “ก็รู้แล้ว มันเข้าไม่ได้ทั้งสองทางเลย”เซย่าเอ่ยอย่างร้อนรน “ปู่เร็วๆเหลืออีกไม่กี่นาทีเอง” “งั้น ทางบันไดหนีไฟเห็นมั้ย มองขึ้นไปด้านข้างทางหนึ่งนาฬิกา จะมีหน้าต่างบานนึงเปิดอยู่ ปีนเข้าไปทางนั้น แล้วเลี้ยวขวาก็เจอห้องน้ำหญิงตรงที่ออกมานั่นแหละ” เซย่าเงยขึ้นมองหน้าต่าง มันอยู่ใกล้กันก็จริง แต่มันก็ชวนหวั่นๆกับความสูง แต่เวลาไม่รอช้า เซย่ารีบตะเกียกตะกายปีนป่ายไปจับขอบหน้าต่างแล้วเอื้อมมืออีกข้างดันหน้าต่างออก พลางดันตัวเองให้ขึ้นไป แต่แล้วเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น ให้แทบหงายตกลงมา “หยุด!!!! อย่าขยับ นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ” นายตำรวจร่างท้วมคนเดิม ยกปืนขึ้นเล็งมาที่เซย่า แล้วนัยน์ตาก็ต้องเบิกกว้างกับบุคคลที่เป็นผู้ต้องหา “เธออีกแล้ว!!!” “ให้ตายสิ!! ทำไมมันซวยอย่างนี้นะ”เซย่าเหลียวหันมามองแล้วสบถพึมพำ “หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ อย่าขยับ คราวนี้บอกแล้วจับไม่เว้นแน่”เสียงตวาดลั่น “ใครหยุดก็โง่แล้ว.......” เซย่าไม่รอช้าเอนตัวผลุบเข้าไปในหน้าต่างทันที โดยไม่สนใจคนที่กำลังเล็งปืนมาที่เธอซักนิด แต่ไอ้การพรวดพราดเข้ามาก็เล่นเอาเธอหัวคะมำ “โป้ก!!!” เสียงหัวโขกกับเสาข้างๆให้ต้องยกมือคลำหัว แต่คนเจ็บไม่รอช้า ลุกขึ้นวิ่งไปยังห้องน้ำทันที พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นสิ่งผิดปกติบางอย่าง นัยน์ตาสีแดงฉานเหมือนกำลังจับจ้องมองเธออยู่นอกหน้าต่าง ทำให้ต้องกระพริบตาถี่ แล้วภาพนั้นก็หายไป ความรู้สึกหวาดระแวงมันเร่งให้เธอวิ่งพรวดเข้าไปในห้องน้ำ แล้วปิดประตูปึง! มือสั่นริกๆยกแหวนขึ้นมานับถอยหลัง 9....8..7...6..5..4..3..2..1.. แว้บ!!! ++++++++++ จากคุณ : Underhand - [ 31 มี.ค. 48 01:43:08 A:202.133.143.34 X: ]