ความคิดเห็นที่ 1 มาสั้นไปหน่อยคับตอนนี้.. อย่างว่า..คนรูปหล่อมักมีธุแระยะ เอ้ย..ธุระแยะ ค่ำ ๆ นี้จะมาต่ออีกสักคืบหนึ่งนาคับ ขอบคุณงับ จากคุณ : รัน - [ 1 เม.ย. 48 15:49:47 A:61.91.137.236 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 แง่ง...แค่เนี้ยะ..0.0..!!... ((นี่ๆๆ...ว่าแต่ จาแก้ผ้าจิงงงงงงงงงงงง...ไม่กลัวเปงเนื้อแดดเดียวเรอะ คิคิ.)) จากคุณ : (...>"."<...) - [ 1 เม.ย. 48 16:20:39 A:210.86.142.66 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 แง่ะ ..ทามายชื่อมานออกมาเปงแบบนั้นหว่า... (...>"."<...) จากคุณ : แง่วๆๆๆ - [ 1 เม.ย. 48 16:27:51 A:210.86.142.66 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 เมื่อเอ็มวีเรื่องนั้นออกฉาย มีแต่คนชื่นชมความน่ารักของษา..น้อยคนที่จะเอ่ยถึงความสวยของเก๋ ผมพอจะเข้าใจ..ในความรู้สึกชอบเปรียบเทียบของผู้หญิง.. เก๋ไม่ยอมให้ผมพูดถึงหนังเรื่องนี้ให้เธอได้ยิน "อย่าเอาฉันไปเปรียบเทียบกับยัยเด็กนั่น.." "ใครเปรียบเทียบกันแน่.." เธอเชิดหน้า..ริมฝีปากเชิดทุกครั้งที่อยู่ในอารมณ์วีน "มีคนติดต่อมาจะให้ฉันเล่นหนัง.." ผมไม่อยากเชื่อ "ยัยเด็กนั่นอย่างดีก็โผล่แวบ ๆ ในทีวี..จะได้ซักกี่น้ำ?" .......................................................................... เป็นเรื่องจริง มีคนติดต่อผ่านพี่นาของษามาจริง ๆ หนังที่ว่าเป็นหนังแผ่น..ความสวยของเก๋เหมาะที่จะเป็นนางเอกจริง ๆ แต่ผมไม่เห็นด้วย "หนังอย่างนั้นจะไปเล่นทำไม.." "ทำไมจะเล่นไม่ได้.." "รอโอกาสดี ๆ ดีกว่า..ตอนนี้ก็รับงานถ่ายแบบโชว์ตัวไปก่อน..ไปเล่นหนังอย่างนั้นหากมันดังก็ดีไป..หากไม่ดังเราจะตกเร็วซะเปล่า ๆ" อันนี้ผมคิดเอง..และเชื่อว่าความคิดของผมน่าจะถูก "แต่พี่นาเขาอยากให้เล่น..เขาบอกว่าเก๋จะต้องดังแน่ ๆ" เธอรั้นอย่างนี้เสมอ .......................................................................... หลังจากนั้นไม่กี่วันษาก็โทรฯหาผม..พูดถึงเรื่องนี้ "พี่นาเขาให้มาเตือนพี่คนนั้น..หนังของบริษัทนี้หากจะเล่นให้ดูบทดี ๆ" "ทำไม?.." "เขาบอกมักจะออกไปแนวสยิวกิ้ว.." เธอพยายามพูดให้เป็นขำ แต่ผมไม่ขำด้วย "โป๊เหรอ?" "คงไม่ขนาดนั้น..แต่หนังแผ่นถ้าไม่มีฉากวับ ๆ แวม ๆ ก็ขายไม่ออก.." ผมถอนใจ..เก๋คงไม่ยอมเล่นแน่หากรู้อย่างงี้.. "อีกอย่างนะพี่..พี่นาเขาให้ระวังคนชื่อเทพด้วย" "เทพ?" "เขาเป็นคนคัดเลือกตัวแสดง..และยังเป็นผู้ช่วยผู้กำกับอีกตำแหน่งหนึ่ง..หมอนี่พี่นาบอกเลวมาก..ให้อยู่ห่าง ๆ เข้าไว้" ผมเอะใจ..ก็เก๋บอกว่าพี่นาอยากให้เล่นไมใช่หรือ "พี่นาอยากให้เล่นหรือคนชื่อเทพอยากให้เล่นกันแน่..เดี๋ยวนี้เขาไม่ติดต่อผ่านพี่นาแล้วนะ..เขาโทรฯ หากัโดยตรงเลย.." ผมขมวดคิ้ว..เรื่องราวชักไปกันใหญ่ แต่จะพูดอะไรไปตอนนี้ก็ใช่ที จึงทำได้แค่เพียงขอบใจษาที่นำข่าวเรื่องนี้มาบอก เธอบอกไม่เป็นไร แล้วเปลี่ยนเรื่อง "เดี๋ยวนี้เราไม่ค่อยได้เจอกันเลย?" "พี่ไม่ค่อยว่าง.." "อ่านหนังสือเหรอ?" "เปล่า..พี่ต้องซ้อมบอลน่ะ..ใกล้จะแข่งแล้ว" "บอลอีกแล้ว..ใจคอจะกินมันเข้าไปให้ได้เลยใช่ไหม..." ผมหัวเราะกับคำพูดนั้น "เป็นบอลชิงถ้วยสำคัญ..หากทีมไหนได้ชนะเลิศสมาคมฟุตบอลเขาจะคัดไปเล่นทีมเยาวชน.." เธอนิ่งเงียบ แล้วส่งเสียงบ่น ๆ มา "พี่รันสัญญากะษาว่าจะมาติวให้..ไม่เห็นทำอย่างว่าสักที.." "ต้องทำสิ..เมื่อไรดีล่ะ?" "ไม่เป็นไรหรอก..ษาพอจะเรียนทันแล้วล่ะ.." "แน่ใจนะ.." "อื้อ..งั้นแค่นี้นะ..ษาต้องไปแล้ว.." "ไปไหน?" "ไปกับคุณพ่อ..ไปถ่ายแบบ" .......................................................................... จากคุณ : รัน - [ 1 เม.ย. 48 21:14:59 A:61.91.117.158 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 วันรุ่งขึ้นผมคุยกับเก๋ เก๋ทำหน้าไม่เชื่อ.. "มันอิจฉาเก๋ล่ะสิ.." คำพูดนี้ทำให้ผมไม่ชอบใจ "ษาไม่ใช่คนอย่างนั้น.." เธอหัวเราะในลำคอ..คนสวย ๆ อย่างเธอเวลาทำท่าอย่างนี้ความสวยถูกลดลงไปอย่างน่าเสียดาย "แตะต้องไม่ได้เลยเชียวนะ..ใช่สิ..คบกันมาตั้งแต่เด็กแล้วนี่..อะไรทุกอย่างก็ต้องดีต้องเลิศ..ไม่เหมือนฉันนี่ที่มีแต่เรื่องแย่ ๆ" ผมถอนใจ..ระยะหลังมานี่มักจะต้องตกอยู่ในสภาวะการณ์นี้บ่อย ๆ "เอาอีกแล้ว..คิดเลยเถิดอีกแล้ว..ก็แค่พี่นาเขาฝากบอกกับษามา..ผู้ใหญ่เขาพูดก็ควรจะต้องฟัง..เรายังใหม่ในวงการ..พลาดพลั้งอะไรไปก็จะแย่.." เก๋ยังคงเชิดหน้า..ผมบังคับอะไรเธอไม่เคยได้ "ผมไม่อยากให้เก๋เล่นหนังเรื่องนี้เลย.." "แต่เก๋อยากเล่น..เก๋ชอบ..พ่อแม่เก๋ก็ไม่ว่า.." ผมหน้าชา..เธอคงหมายความว่าแล้วผมเป็นใครถึงมาห้ามเธอได้! การสนทนาวันนั้นจบลงตรงที่เธอต้องรับโทรศัพท์ เธอเดินหนีไปคุยโดยเจตนาไม่ให้ผมได้ยิน.. ผมเลยกลับบ้านมันซะเลย.. .......................................................................... ตลอดเวลาที่ผมกับเก๋คบกัน..ผมทุ่มเทให้เธอทุกอย่าง.. ผมยอมรับว่าเธอเป็นรักแรกของผม..รักมาก และแคร์ทุกความรู้สึกของเธอ เราได้เจอกันแค่อาทิตย์ละสองสามครั้ง และทุกครั้งผมจะต้องเป็นฝ่ายไปนั่งรอเธอ เธอมาช้าเสมอ..และทุกครั้งก็ไม่เคยมีคำขอโทษ จำได้ครั้งหนึ่ง..เรานัดกันสิบเอ็ดโมง..ผมไปรอตั้งแต่สิบโมงกว่า เกือบสิบเอ็ดโมงเธอโทรฯ มาบอกว่าอาจจะช้าหน่อย..พอดีเพื่อนมาหาที่บ้าน ผมรอเธอจนถึงเที่ยง..โทรฯ ไปถาม..เธอบอกยังไม่เสร็จธุระ บ่ายโมงจึงโทรฯ อีกครั้ง..เธอบอกขอยกเลิกได้ไหม..เพื่อนสนิทของเธอคนนี้กำลังเฮิร์ตมากเพราะถูกแฟนขอเลิก.. ผมพยายามใจเย็น..ถามว่าต้องปลอบกันอีกนานแค่ไหน? "คงนาน..รันจะรอเหรอ" "รอ.." "งั้นโอเค..เสร็จแล้วเก๋จะรีบไป" ........................................................................... บ่ายสามโมงกว่าผมนั่งคุยกับท้องที่ร้องโจ๊กจ๊าก หิวแทบเป็นลม คำพูดเดียวที่เธอบอกกับผม.. "ก็บอกแล้วว่าให้ยกเลิก..ช่วยไม่ได้.." .......................................................................... จากคุณ : รัน - [ 1 เม.ย. 48 21:38:49 A:61.91.117.158 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณที่ติดตามงับ... จากคุณ : รัน - [ 1 เม.ย. 48 21:40:31 A:61.91.117.158 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 โอ๊ะโหยยย...... สงสารน้องษาจัง เขาใจอารมณ์ที่ว่า ทำดีไม่มีคนเห็น งื้ดๆ T.T ตามอ่านค่ะ สนุกมาก สงสัยได้เป็นแฟนประจำเรื่องของคุณรันแน่ๆ แล้วเรา เอิ๊กๆ ๆ ๆ ^o^ จากคุณ : ฌ.กะเฌอ - [ 2 เม.ย. 48 04:09:42 A:61.90.85.66 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณงับ..ทั้งชอเชอและงอแง่ว ๆ ๆ ที่ติดตามเรื่องนี้.. ดีใจจังยังมีคนตามอ่าน เขียนต่อดีฟ่า... ประชดความร้อนของดินฟ้าอากาศเสียเลย.. งึ่ย... .......................................................................... ยิ่งคิดแล้วก็ยิ่งขัดใจ... เมื่อเตือนกันแล้วไม่เชื่อ..ก็ตามใจ และพอดีที่ช่วงนั้น..ผมต้องซ้อมบอลหนักมาก.. ทีมของเราเข้ารอบสี่ทีมสุดท้ายแล้ว..หากชนะอีกนัดหนึ่งเราจะเข้าไปชิงชนะเลิศ เป็นถ้วยของนายกฯ แม้จะไม่เป็นเศรษฐีเหมือนนายกคนปัจจุบันนี้ แต่ก็ถ้วยใหญ่ไม่เบา ผมเลยทุ่มเทไปกับบอลไปเสียส่วนใหญ่ มีบ้างที่โทรฯ คุยกัน..และนาน ๆ ถึงจะได้เจอกันสักทีหนึ่ง... แต่ก็ดูเธอจะไม่ค่อยรู้สึกอะไร ไม่เหมือนผมที่คิดถึงเธออยู่ทุกเวลา ยังดีที่ยังมียัยษา..เธอจะมาเชียร์ผมแทบทุกครั้งหากเธอว่าง ไม่ว่าจะเป็นเกมส์ซ้อมหรือเกมส์จริง.. วันนั้นก็เช่นกัน .......................................................................... มันคือวันอาทิตย์..ทีมของเรามีคิวซ้อมช่วงเช้า.. แปดโมงกว่าผมไปถึงสนาม..ยังไม่เก้าโมงดียัยษาก็มาถึง สนามนี้ไม่ใช่เป็นสนามเดียวกับที่อยู่ใกล้บ้านเธอ..เป็นสนามที่ต้องนั่งรถเมล์ไปไกล..อยู่แถวทุ่งมหาเมฆโน่น เธอหิ้วขนมและหนังสือติดมาด้วย..นั่งอยู่ใต้ร่มไม้..อ่านหนังสือบ้าง..คอยหยิบน้ำหยิบผ้าเช็ดหน้าให้บ้าง... เกมส์ฟุตบอลนั้นเธอไม่เคยสนใจ..เธอแค่มานั่งให้กำลังใจเฉย ๆ เคยบอกกับเธออยู่เหมือนกัน "อยู่บ้านอ่านหนังสือเถอะ..จะไปทำไมให้เสียเวลา.." "ก็อยากไป.." "ไม่เห็นมีประโยชน์.." "จะหาประโยชน์ไปทำอะไรไม่ทราบ..แค่ไม่อยากนั่งอ่านหนังสืออยู่กับบ้าน.." "แค่นั้นจริงหรือ?.." เธอพยักหน้า..ตาแป๋ว "จริง.." ที่ถามก็เพื่อให้เคลียร์ อะไรบางอย่างที่ตะหงิด ๆ อยู่ในใจก็เลยหลุดไปโดยง่าย เธอแค่อยากมีที่อ่านหนังสือเงียบ ๆ ไม่เกี่ยวกับผมซักหน่อย ผมหลงตัวเองไปเองแท้ ๆ.... .......................................................................... วันนั้นพวกเราเล่นไม่ได้เรื่อง แม้แต่เบสิคพักบอลธรรมดา..ก็พากันพลาดไปเสียหมด ผมซึ่งเล่นเป็นตัวกลาง..ตำแหน่งเดียวกับแบคแคนย่อน..เอ้ย เบคแฮ่ม...จ่ายลูกง่าย ๆ ก็พลาดไปเสียหมด ทีมของเราถูกคู่แข่งที่เป็นทีมนอกสายตา..นำอยู่ถึงสามลูก ทั้งทีมหงุดหงิดกันเอง ลูกหนึ่งที่ผมรีบโยนไปหน่อย..ทำให้ลูกนั้นปีกตามไม่ทัน..กลิ้งออกนอกเส้น ไอ้คนที่เล่นเป็นปีกคนนั้น..เลยหันมาด่าผม "เอ็งเป็นอะไรของเอ็งวะ..ไอ้รัน..วันจริงเอ็งเล่นอย่างนี้ล่ะก็เละแน่.." ผมหัวเราะหน้าเจื่อน "หรือมัวแต่ห่วงสาวที่มานั่งเฝ้าอยู่โน่น..ถ้าบ้าหญิงนักล่ะก็เอ็งเลิกเล่นไปเลยดีกว่า.." ไอ้หมอนี่ด่าแรง..ผมซึ่งทั้งเหนื่อยทั้งยั้วะ ก็เลือดขึ้นหน้าขึ้นมาบ้าง ชี้หน้ามัน "อย่าปากม้า..เอ็งเงียบไปเลย.." มันถ่มน้ำลายลงพื้น..ผมก็ตะบะแตก เปรี้ยงเดียวลงไปกอง พอลุกขึ้นได้มันก็กระโจนเข้าหาผม ฟัดกันนัวเนีย เพื่อน ๆ ต่างเข้าห้าม..แยกเราออกจากกัน ษาวิ่งหน้าตื่นมายืนอยู่ใกล้ ๆ "เอ็งไปเลย.." ไอ้เพื่อนคนนั้นไล่ผม "พาเด็กของเอ็งกลับไปด้วย..ไปกกกันให้พอ..เสร็จแล้วค่อยกลับมา..." ษาหน้าซีด..ผมสะบัดตัวเต็มแรงด้วยความโกรธจัด "ก็ได้..ถ้าเอ็งคิดว่าพวกเอ็งเก่งกันนัก..ก็เล่นกันเองก็แล้วกัน.." ผมคว้าแขนษาแล้วเดินออกจากสนาม.. ไม่สนใจษาซึ่งเดินตามด้วยอาการน่าซีด..พูดอะไรไม่ออก เราสองคนเก็บของกลับบ้าน..ษาไม่พูดอะไรสักคำ ............... จากคุณ : รัน - [ 2 เม.ย. 48 16:55:53 A:61.91.137.80 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 เราลงจากรถเมล์..เดินกลับบ้านด้วยกัน ยังไม่เที่ยงด้วยซ้ำ..แต่ท้องฟ้าหม่นหมองเพราะเมฆฝน เราจงใจเดินช้า ๆ...เดินตรงไปที่สนามฟุตบอลที่ใกล้บ้านเธอ ฟุตบอลของพวกเรายังวางอยู่ที่นั่น..ใกล้โคนต้นมะขามต้นใหญ่.. ษาเดินไปนั่งที่โต๊ะใต้ต้นของมัน..ผมไม่อาจรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่.. ผมเงื้อเท้า...เตะฟุตบอลลูกนั้นเต็มแรง.. มันลอยลิ่วไปยังประตู...ที่ผมกับเพื่อนร่วมกันทำมันขึ้นมา จากลำไม้ไผ่และตาข่ายคลุมต้นไม้ มันค่อย ๆ กลิ้งใกล้เส้นประตู..แล้วหยุดนิ่งอยู่แค่นั้น ราวกับจะบอกว่า..ความตั้งใจ..ความทุ่มเท..เท่าที่ผมให้ไปทั้งหมด..บัดนี้..จบสิ้นลงแค่นั้น.. นั่นไม่สำคัญเท่ากับมิตรภาพ..ที่จู่ ๆ ก็ล่มสลายไปกับตา แล้วฝนก็เทลงมาอย่างบ้าคลั่ง.. น้ำฝนชะล้างทุกสิ่งทุกอย่าง...อาบตัวจนเปียกโชก..หยาดรินลงมาจากศีรษะผ่านร่องแก้ม มันเป็นน้ำตาหรือน้ำฝน..หรือทั้งสองอย่างรวมกัน..ผมก็ยากจะตอบได้... .......................................................................... หัวไหล่ของผมถูกมืออบอุ่มสัมผัสเบา ๆ ษาเองก็เปียกโชก..หากดวงตาแดงกร่ำ..ผมไม่แน่ใจว่าเธอร้องไห้หรือไม่.. "ษาขอโทษ.." เป็นคำที่ผมไม่คิดว่าจะได้ยินจากเธอ ผมเองต่างหากที่ต้องขอโทษเธอ..ที่เพื่อนของผมหยาบคายกับเธอขนาดนั้น.. "ษาทำไมพูดอย่างนั้น.." "ษาไม่คิดว่าการที่ษาเข้ามายุ่งกับพี่..จะทำให้เพื่อน ๆ ของพี่คิดอย่างนั้น.." ผมยังพูดอะไรไม่ออก.. "ทั้งที่ษาเองก็รู้..ว่าพี่รันก็มีแฟนอยู่แล้ว..แต่ษาก็ยังมาพัวพันพี่อยู่ได้..ทำให้พี่ถูกเพื่อน ๆ หาว่าเป็นคนบ้าผู้หญิง" "ษาไม่เห็นต้องไปสนใจ.." เธอส่ายหน้า..น้ำกระจาย..ปาดน้ำตา "ษาขอโทษ..ษาแค่อยากจะช่วยพี่..อยากเป็นกำลังใจให้พี่แค่นั้น.." ฟ้าคำรามเสียงก้อง.. "ษารู้ว่าพี่ตั้งความหวังกับการแข่งขันครั้งนี้ไว้มาก..รู้ว่าพี่รักเพื่อนของพี่มาก..แค่พี่กลับไปโดยไม่มีษา..ษาก็คิดว่าพี่คงจะคุยกับเพื่อนของพี่ได้.." ผมส่ายหน้า..โดยไม่รู้จะทำอะไรดีไปกว่านั้น.. "ษาต้องกลับแล้ว.." เธอเดินห่างไปจากผม แล้วเธอก็หันมา.. "พี่รันอย่าลืมษานะ.." และน้ำตาที่หยาดริน ทิ้งให้ผมยืนนิ่งตากฝนอยู่เช่นนั้น.. ........................................................... จากคุณ : รัน - [ 2 เม.ย. 48 22:24:42 A:61.90.97.187 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 T_T ต่อด่วนได้มั้ยคะลุง จากคุณ : โบว์ - [ 3 เม.ย. 48 03:28:51 A:85.165.219.57 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 ...พี่รันอย่าลืมษานะ... โอ้ เป็นประโยคที่ดึงอารมณ์ได้ดีแท้ แค่สั้นๆ แต่มีความหมายครอบคลุมทั้งหมดที่เขียนมาเลย หากมีก็เอามาต่อเถอะค่ะ ลุงรัน อยากรู้เรื่องชาวบ้านค่ะ จากคุณ : แสงทอง - [ 3 เม.ย. 48 09:51:44 A:203.113.70.71 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 เข้ามาอ่านค่ะ  อิอิ จากคุณ : ไกลนั้น - [ 3 เม.ย. 48 15:06:01 ]

ความคิดเห็นที่ 13 คืนนั้นทั้งคืนผมนอนไม่หลับ อากาศเย็น..เพราะฝนเพิ่งหยุดตกไปไม่นาน.. ท้องฟ้าแจ่มใส..ดวงจันทร์ดวงกลมเต็มดวง.. แสงของมันสาดกระทบกับผนัง..นุ่มนวลเย็นตา หากผมไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับมัน มีแต่หัวใจที่หนักอึ้ง .......................................................................... โทรศัพท์ถูกวางไปแล้ว...เก๋โทรฯมาคุยให้ฟังถึงการถ่ายหนังที่เธอเล่น ทุกครั้งผมจะต้องถามย้ำซอกแซก..แต่วันนี้กลับไม่รู้สึกอยากรู้อะไร "พี่พลเขามาส่ง..แวะทานข้าวกันนิดหน่อยเลยกลับช้า.." ผมนิ่งฟังประโยคนี้..แปลกใจตัวเองว่าทำไมไม่รู้สึกขัดใจเหมือนเดิม "เขาดีกับเก๋จัง.." "ใช่..เขาเป็นสุภาพบุรุษที่สุด..เขาบอกอีกด้วยว่า..เขาจะส่งเสริมเก๋ให้ดังให้ได้..เขารู้จักผู้หลักผู้ใหญ่หลายคน จะช่วยฝากฝังให้..." "ดีใจด้วย..แต่อย่าให้เรื่องเรียนเสียแล้วกัน.." ผมพูดได้แค่นั้น..เก๋ก็วางหู โทรศัพท์เครื่องนั้นยังคงวางอยู่หัวเตียง ผมนั่งมองมันมานานแล้ว..จะใช้งานมันอีกดีหรือไม่ ษาจะคุยกับผมหรือไม่? .......................................................................... โทรศัพท์เครื่องนั้นไม่ถูกใช้... ผมไม่โทรฯ ไป และไม่มีใครโทรฯ มา.. เช้าวันนั้นเป็นวันจันทร์ ผมไปโรงเรียนสายกว่าทุกครั้ง เพื่อนกลุ่มหนึ่งรออยู่แล้ว.. เป็นกลุ่มที่เล่นฟุตบอลมาด้วยกัน "ข้าขอโทษว่ะ.." เพื่อนปากม้าคนนั้น..ตรงเข้ามาประจันหน้า..แล้วเอ่ยประโยคนี้กับผม ปากมันยังบวมเจ่อ..ด้วยฤทธิหมัดลุ่น ๆ ของผม "ข้าปากเสียไปเอง..ข้าฝากขอโทษน้องเค้าด้วย.." ผมขบริมฝีปาก.. มองหน้ามันนิ่ง...เพื่อนคนนี้ ผมรักมันมาก.. เราเรียนประถมมาด้วยกัน..มัธยมเราก็มาเรียนที่โรงเรียนเดียวกัน.. มันและผม..เป็นตัวตั้งตัวตีในการก่อตั้งทีมฟุตบอลนี้มาด้วยกัน มันยื่นมือให้จับ...มิตรภาพของเพื่อน..ถึงอย่างไรก็ต่อติด เรากระชับมือกันแนบแน่น..หากหัวใจของผมเบาโหวง.. "เอ็งไม่จำเป็นต้องขอโทษษาหรอก..เธอไปแล้ว.." เพื่อนคนนั้นทำหน้างง.. "เธอออกจากชีวิตของข้าไปแล้ว.." ........................................................................... ตลอดสัปดาห์นั้น..ผมไม่ได้รับการติดต่อจากษาอีกเลย ผมเองก็ไม่กล้าพอที่จะโทรฯ ไปหาเธอ ซึ่งก็อาจจะเป็นเพราะว่าผมเริ่มไม่เข้าใจตัวเอง ผมเคยชินกับการที่มีเธออยู่ตลอดเวลา..ทำให้ผมไม่เคยจะมีความรู้สึกแปลก ๆ เช่นนี้ มันเกิดขึ้นหลังจากประโยคสุดท้ายนั้นของษา.. เป็นความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย..และไม่กล้าจะยอมรับมัน แถมยังปฏิเสธว่ามันไม่ใช่ความจริงในทุกครั้งที่มันแว่บขึ้นมากลางใจ ไม่..ผมไม่ได้รักเธอ.. ไม่มีทาง.... ........................................................................... ความรู้สึกหัวใจถูกเด็ดหายไปทั้งดวงถูกเปลี่ยนให้เป็นกำลังใจในการฝึกซ้อมฟุตบอล ทุกเย็นเรานัดซ้อมกันจนค่ำมืด..โต๊ะโคนต้นมะขามนั้นไร้เงาของษา.. ผมเหม่อมองมันบางขณะ..แล้วตัดใจทุ่มเทให้กับฟุตบอลต่อไป นี่คือสิ่งที่ผมต้องทำ..ทำให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ เรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง..ขอทำความฝันให้เป็นจริงเสียก่อน.. แม้แต่เก๋เอง...ผมก็ไม่ค่อยจะได้ติดต่อพูดคุยเหมือนเดิม .......................................................................... วันแข่งขันรอบรองชนะเลิศมาถึง.. สนามเยาวชนไทยญี่ปุ่นมีผู้คนทะยอยมาที่สนามตั้งแต่เช้า.. รายการนี้ไม่ได้เป็นรายการใหญ่โตอะไรนัก..คนเข้าชมก็มีเพียงหลักพันไม่มากมาย แต่ก็เป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่และท้าทายสำหรับเด็ก ๆ อย่างพวกเรา ที่มีความหวังจะก้าวเข้าสู่หนึ่งในทีมชาติ..และประสบความสำเร็จในกีฬาที่พวกผมรักและหลงไหล เราต้องผ่านรอบนี้ไปให้ได้..เพื่อจะเข้าสู่รอบชิงชนะเลิศ พวกเราพยายามเก็บงำความรู้สึกตื่นเต้นกันสุดชีวิต .......................................................................... สองทีมแรกเป็นทีมเยาวชนส่งมาจากเขตแถวฝั่งธนทั้งสองเขต เขตหนึ่งมีศักดิ์ศรีเป็นแชมป์เก่า อีกเขตหนึ่งก็ไม่เบาเคยได้ตำแหน่งที่สามมาก่อนเมื่อปีที่แล้ว ส่วนทีมของเราเป็นทีมน้องใหม่...ใหม่ชนิดที่ใครก็ต้องจับตาในฐานะทีมม้ามืดที่เข้าสู่รอบสี่ทีมสุดท้ายได้ด้วยฝีมือล้วน ๆ ไม่มีแม้แต่โคชหรือผู้จัดการทีมที่เป็นผู้ใหญ่เลยสักคน.. .......................................................................... ผลปรากฎว่าทีมแชมป์เก่าเอาชนะได้ถึง 4-0 พวกเขาเล่นดีมาก..ดีทั้งฝีมือเฉพาะตัวและทีมเวิร์ค พวกเรามองหน้ากัน..หากวันนี้เราชนะ..เราก็ต้องไปเจอกับพวกเขาในรอบชิงชนะเลิศ พวกเราต้องการกำลังใจเป็นอย่างมาก แต่ก็ทำได้เพียงให้ต่อกันและกัน.. ผมพยายามสาดสายตาหากำลังใจจากใครคนอื่น..ไม่มีสักคน "เก๋ไม่ว่าง..เก๋นัดฝ่ายทีมเสื้อผ้าเอาไว้จะไปลองเสื้อผ้า..ขอให้โชคดีนะ.." เพียงเท่านั้นสำหรับเก๋.. ส่วนอีกคน..ษา..ทุกอย่างยังเงียบสนิท ผมแค่หวังลมแล้งว่าจะเห็นเธอที่สนามเหมือนกับทุกนัดที่ผ่านมา ซึ่งแน่นอน..ย่อมไม่มีเธอ... ไม่มีแม้เงา.. .......................................................................... จากคุณ : รัน - [ 3 เม.ย. 48 20:27:08 A:61.90.13.116 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 วันนี้เขียนได้แค่นี้เองงับ.. ขอทักทายคนคนที่เข้ามาลงชื่อไว้ ขอบคุณคับ จากคุณ : รัน-งับๆ - [ 3 เม.ย. 48 20:30:18 A:61.90.13.116 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 ...เศร้าจัง...ค่ะลุงรัน จากคุณ : แสงทอง - [ 3 เม.ย. 48 23:14:34 A:203.113.71.4 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16 หลังการแข่งขัน..ผมถูกเพื่อนร่วมทีมลูบหน้าลูบหลัง ในฐานะที่มีส่วนทำให้ทีมชนะ..ด้วยการจ่ายลูกสำคัญให้กองหน้าหลุดเดี่ยวเข้าไปยิงได้ ตลอดเกมส์ผมรู้ตัวเองดีว่า..ทีมของเรามีพื้นฐานการเล่นที่น้อยกว่าทีมคู่แข่งอยู่มาก แต่เพราะด้วยความทุ่มเทของพวกเราทุกคน..วิ่งจี้ตามแย่งลูกตลอด ทำให้พวกเขาก็ทำอะไรเราไม่ได้เหมือนกัน ผล 1-0 เป็นการชนะอย่างฉิวเฉียด แม้พวกเราจะดีใจ..แต่พวกเราก็หนักใจต่อการแข่งขันในนัดต่อไป “อย่าคิดอะไรไปให้มากเลยวะ..ของอย่างนี้มันไม่แน่..” เพื่อนคนหนึ่งบอก “เรามาถึงแค่นี้ก็ดีถมเถเกินความคาดหมายมานักหนาแล้ว ซ้อมให้มาก..ถึงจะแพ้ก็ขอแพ้อย่างสมศักดิ์ศรี” พวกเรามุงเข้าหากัน จับมือกัน..ตะเบ็งเสียงก้อง “สู้..” ................................................................................................. ข่าวดีของการแข่งขันในนัดนี้..น่าแปลกที่ผมอยากจะบอกษามากกว่าแฟนของผม ผมรู้ดี..อย่างดีเก๋ก็ได้แต่พูดว่า “อ๋อเหรอ..ดีใจด้วยนะ” แต่ถ้าษารู้.. “เย้..เยี่ยมมาก..ษารู้อยู่แล้วว่าพี่รันกับเพื่อนต้องทำได้..” พร้อมกับการกระโดดโหยง ๆ ด้วยดีใจ “อย่างนี้ต้องฉลอง..ไปพี่..ษาเลี้ยงเอ็มเคมื้อหนึ่ง” หรือไม่ก็.. “ไอ้ติม ๆ ๆ เลี้ยงษาซะดี ๆ” ผมพกข่าวดีนั้นกลับมาด้วยหัวใจพองโต.. ษาคงอยู่บ้าน..วันนี้เป็นวันหยุด ผมจะบอกษาให้รู้...ว่าษาไม่เกี่ยวข้องเลยกับการแข่งขัน จะแพ้หรือชนะนั่นมันเรื่องของเกมส์ แต่เรื่องของเรา...ขอให้มีกันและกันต่อไป..จะได้หรือเปล่า? ขอให้เหมือนเดิม..จะได้ไหม? ............................................................................................. บ้านของษาอยู่ในกรมทหาร.. เป็นบ้านพักนายทหาร..ชั้นเดียว ปลูกในพื้นที่ไม่มากนัก หน้าบ้านมีต้นชมพู่..ใบดกหนาร่มเย็น..ใต้ต้นไม้มีม้านั่งหินอ่อน..ถัดไปเป็นเทอเรสต์หลังคากระดังงา..หอมกรุ่น ตอนนั้นบ่ายมากแล้ว..ลมพัดสดชื่น.. ษานั่งอยู่ที่นั่น..กับใครอีกคน.. ผมแวะร้านขายของชำร้านเก่า..สั่งซื้อน้ำอัดลมยี่ห้อเก่า.. ซุ่มมองภาพนั้นด้วยหัวใจที่ว้าวุ่น .............................................................................................. ษาไม่เคยบอกกับผมว่าเธอมีใคร..เธอไม่เคยพูดเรื่องคนอื่นให้ผมฟังเลยสักครั้ง ผมเองก็ไม่เคยถาม..ไม่เคยคิดจะอยากรู้เรื่องนี้ของเธอมาก่อน แต่ครั้งนี้..ผมอยากรู้ ว่าหนุ่มผมเกรียนคนนั้นเป็นใคร..ถึงได้คุยกันอย่างถูกคอนัก น้ำอัดลมหมดไปอย่างรวดเร็ว..แต่ผมยังตัดสินใจไม่ได้ว่าควรจะเดินเข้าไปหาเธอตอนนี้เลยดีหรือไม่.. ต้องสั่งน้ำอีกขวด..ป้าเจ้าของร้านมองผมด้วยสายตาอยากรู้ “มาหาน้องษาหรือ?” ผมอึกอัก..ละอายใจเกินไปที่จะพูดออกมา “ทะเลาะกันหรือเปล่า..หมู่นี้เห็นไม่ค่อยมา..” ป้าผู้นี้เห็นผมบ่อยจนถือว่าผมเป็นลูกหลานของแกไปแล้ว “ษาคงอยู่บ้านละมัง..” แกหันไปทางบ้านของษา แล้วก็เห็นเหมือนกับที่ผมเห็น “อ้าว..นั่นไง..นั่งอยู่กับลูกชายของเสธ.ทวี..” “ป้ารู้จักด้วยเหรอครับ?” “ทำไมจะไม่รู้จัก..คนในกรมนี่รู้จักกันทุกคน..” แกมองหน้าผมเหมือนจะจับอะไรได้บางอย่าง.. “หลัง ๆ นี่เขามาทุกวัน..เราเองก็เถอะ..ทำไมถึงหายไป?” ผมไม่ตอบ..ยากจะตอบออกมา น้ำอัดลมขวดที่สองถูกดื่มไปเพียงคำเดียว.. มันถูกวางทิ้งไว้..หลังจากที่ผมตัดสินใจได้เด็ดขาด ใช้ตู้สาธารณะแถวนั้นโทรฯ หาเก๋ “เก๋ว่างไหม?..วันนี้เราเจอกันนะ..” หูโทรศัพท์ถูกวาง..หลังคำว่า “เก๋ไม่ว่าง..แต่ถ้าจะมาก็ต้องค่ำ ๆ หน่อย” ผมเดินทอดน่องไปทางสนามฟุตบอล นั่งนิ่งอยู่บนโต๊ะใต้ต้นมะขาม..ใช้สองมือกอบใบมะขามที่ร่วงหล่นลงบนโต๊ะมากองรวมกันไว้ ราวกับจะเก็บเศษของหัวใจที่แตกร้าวให้คืนมา.. ................................................................................. บ้าไปแล้วไอ้รันเอ๋ย.. เอ็งมีแฟนอยู่แล้วทั้งคน ทั้งสวยทั้งเก่ง..แล้วนี่เอ็งเป็นอะไร ถึงมานั่งบ้าใบ้อยู่อย่างนี้ จริงอยู่..แม้ษาจะดีกับเอ็งมาตลอด..แต่ษาเคยพูดหรือว่า เขารักเอ็งในฐานะอื่น นอกจากเป็นเพื่อนเป็นพี่ของเขาแค่นั้น? เขาทำถูกแล้ว..ที่ออกจากชีวิตของเราไป..เพื่อไม่ให้เราต้องถูกตราหน้าว่าเป็นคนหลายใจ..มีปัญหากับเก๋ที่เธอก็คงรักเรา หรือเอ็งจะเป็นผู้ชายสั่ว ๆ คนหนึ่ง..ที่ใกล้ใครเป็นไม่ได้..คว้ามาครอบครองเสียหมด ษาเป็นเด็กดี..อนาคตไกล..ผลงานของเธอที่ออกทางทีวี..ได้รับเสียงตอบรับด้วยดีตลอดมา แล้วเอ็งเป็นใคร?...อย่างดีก็นักฟุตบอลหน้าดำ ๆ คนหนึ่งเท่านั้น เท่าที่ผ่านมาเอ็งเห็นคุณค่าของเธอแค่ไหน..ไม่เคยสักครั้งที่จะทำดีให้เธอให้สมกับความดีของเธอที่มอบให้ แล้วพอถึงเวลาที่เธอจะไป..เอ็งก็กลับทนไม่ได้..นั่งทนทุกข์ราวกับหมาหวงก้างอยู่อย่างนี้ เอ็งอย่าทำตัวทุเรศนักเลย!! .................................................................................... เหมือนพระเจ้ากลั่นแกล้งคนหลายใจ วันนั้นผมมีปัญหากับเก๋ พบไปพบเธอที่บ้าน ตั้งใจจะชวนเธอออกไปทานข้าวด้วยกัน เธอปฏิเสธ..นัดพี่พลเอาไว้..ต้องไปทานข้าวกับผู้กำกับ ผมบอกข่าวดีกับเธอ..ทีมของเราได้ชิง..เธอทำหน้าเฉย ๆ กับข่าวนี้.. “อีกสองอาทิตย์จะแข่งแล้ว..ผมอยากให้เก๋ไปเชียร์” ผมถามออกมา “ถ้าว่างเก๋ก็จะไป..” เป็นถ้อยคำที่ห่างเหินเหลือเกิน “เดี๋ยวนี้เก๋เปลี่ยนไป..” จนผมอดอุทธรณ์ไม่ได้ “เหรอ..คงเพราะเก๋ไม่ค่อยว่างมั๊ง” “ไม่จริง..เมื่อก่อนก็โทรฯ คุยกับทุกวัน เดี๋ยวนี้นาน ๆ เราถึงจะได้คุยกันซะที” “ก็เก๋ไม่ค่อยว่างไงล่ะ..ตัวเองเองก็เถอะ..เอาแต่ซ้อมบอลเหมือนกันน่ะแหละ..” “ผมซ้อมบอลมาตั้งนานแล้ว..ก่อนที่เราจะคบกันเสียอีก..เมื่อก่อนไม่เห็นจะมีปัญหาอะไร” เธอถอนใจ..ดูท่าจะรำคาญการพิรี้พิไรของผมเต็มที่ “เก๋ไม่มีเวลามาเถียงด้วยหรอกนะ..จะต้องไปแล้ว..แล้วค่อยโทรฯ คุยกันก็แล้วกัน” .................................................................................. คืนนั้นเก๋ไม่ได้โทรฯ คุยกับผม ผมพยายามโทรฯ หาเธอ ได้แต่ฝากให้เธอโทรฯ กลับกับคุณแม่ของเธอ “เดี๋ยวนี้งานเก๋เยอะ..กลับไม่ค่อยเป็นเวล่ำเวลาหรอก..” คุณแม่ของเก๋บอก “นี่ก็ว่าจะซื้อรถให้ใช้ซักคัน..ทุกวันนี้ก็อาศัยผู้จัดการส่วนตัวของแกมาส่งตลอด..” “ใครครับ ผู้จัดการส่วนตัว?” “คุณพลไงล่ะ..อ้าว..รันไม่รู้หรอกเหรอลูก..” “อ้อ..ผมเพิ่งทราบเนี่ยครับ” “เขาหางานให้เก๋เยอะเชียวลูก..เราจะให้อะไรตอบแทนเขาบ้างเขาก็ไม่เอา..เขาเป็นคนดีจริง ๆ ..” “แล้วเรื่องเรียนเก๋ไม่เสียเหรอครับ?” “ไม่หรอก..ก็ได้คุณพลนี่แหละเทียวรับเทียวส่ง..จะว่าไปแล้ว..เขาก็เหมาะกันดีนะ..” ผมกลืนน้ำลาย.. “รันเองก็เถอะ..ตั้งใจเรียนให้มาก..เรื่องอื่นตัดทิ้งเสียบ้าง..” “ครับ” “ยังเด็กกันทั้งนั้น..อย่าเพิ่งคิดอะไรมากกันเลย..” “ครับ” .............................................................................................. ความรู้สึกของเด็กหนุ่มวัยสิบเจ็ดสิบแปดปี..คนอื่นนั้นจะเป็นอย่างไรผมก็สุดรู้ ในสายตาของผู้ใหญ่ก็คงเห็นผมยังเป็นเด็ก..แต่เด็กคนนี้ จะรู้สึกอย่างไร..จะมีผู้ใหญ่สักกี่คนมาสนใจ ผมเข้าห้องปิดประตูเงียบ..หลังจากแม่ถามถึงผลฟุตบอลสองสามคำ ขังตัวเองอยู่ในโลกส่วนตัว..ที่ว้าวุ่น..สับสน..ค้นหาตัวเองไม่พบ บอกตัวเองไม่ได้..ว่าจริง ๆ แล้ว ผมต้องการอะไร ผมต้องการใครกันแน่? ................................................................................................ วันสำคัญมาถึง..เป็นวันชิงชนะเลิศฟุตบอล เราไปถึงสนามกันแต่เช้า..ทุกคืนสดชื่นแจ่มใส..เว้นแต่ผม “เป็นไรไปวะไอ้รัน..อย่ามาไม่สบายวันนี้นะโว้ย” ผมฝืนหัวเราะ “เปล่า..แค่นอนไม่หลับนิดหน่อย..มันตื่นเต้น” “ข้าก็นอนไม่หลับ..กว่าจะข่มตาได้ก็ตีสอง..ก็ยังไม่เห็นต้องทำหน้าซังกะตายอย่างเอ็งเลย..” ผมยกมือขึ้นลูบหน้า..มันนอนตีสอง แต่ผมเพิ่งจะหลับลงได้ก็เกือบจะตีห้าเข้าไปแล้ว “เอาน่า..รับรองว่าวันนี้ข้าสู้ถวายหัวแน่นอน..” “มันต้องอย่างนั้นสิวะ..วันนี้แหละจะชี้อนาคตของพวกเรา..ต้องชนะสถานเดียวเท่านั้น” ผมสลัดความคิดทุกอย่างออกจากหัว..รวบรวมพลังใจให้ตัวเองอีกครั้ง “โอเค..สู้” แต่ก็อดเหลือบสายตาไปบนอัฒจรรย์ไม่ได้ ไม่มีทั้งเก๋..และษา ผมไม่เหลือใครเลย.. ......................................................................................................... ครึ่งแรก..พวกเราตั้งรับได้อย่างเดียว ทีมแชมป์เก่า..สาดบอลเข้าหาเราอย่างตั้งตัวไม่ติด ฝีมือต่างกันมากนัก..ยังดีที่เราซ้อมกันมามาก..ทำให้ยังมีเรี่ยวแรงวิ่งไล่ ถึงกระนั้น..เราก็ถูกนำไป 2-0 จนกระทั่งหมดเวลาในครึ่งแรก ระหว่างพัก..พวกเราล้วนทำใจ.. แต่ละคนหอบจนตัวโยน..มองหน้ากันไปมาอย่างไม่รู้จะทำอะไรดีไปกว่านั้น.. บอลแทบไปยังพื้นที่ฝั่งตรงข้ามไม่ได้เลย..จะไปฝันได้อย่างไรว่าเราจะชนะ แค่เสมอยังไม่อยากคิด.. ผมเองก็นั่งคอตก..เหงื่อโทรมกาย เราทำดีที่สุดแล้ว..ก็ได้แค่นี้เอง.. นี่ถ้าษาอยู่..คงเข้ามานั่งยิ้มข้าง ๆ “แค่สองลูกเอง..จอกจะตาย..” หรือไม่ก็ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด “มันฟลุ๊คน่ะ..พวกเราบุกแทบตายแต่ยิงไม่เข้า..พระเจ้าเข้าข้างใครได้แป๊บเดียวพี่..เชื่อษาสิ..” แล้วก็จะตบไหล่.. “สู้เขา..ไอ้มดแดง!!” ....................................................................... วันนี้ไม่มีษา ไม่มีใครยกน้ำให้ดื่ม..ไม่มีใครชุบผ้าให้เช็ดหน้า ไม่มีใครส่งเสียงเจื้อยแจ้วบ๊งเบ๊ง.. มีแต่ภาพที่คมชัดอยู่ในความทรงจำ ................................................................................... กรรมการเป่านกหวีดเริ่มครึ่งหลัง การเล่นตกเข้าสู่รูปแบบเดิม..พวกผมวิ่งไล่และตั้งรับ คู่ต่อสู้เล่นเหมือนกำลังสอนบอลพวกผม..คนเชียร์เริ่มลุกออกจากที่นั่ง แว่วยินเสียงโห่ฮา..ทุกครั้งที่พวกผมจับบอลได้และถูกแย่งไปในที่สุด ผมภาวนาให้เกมส์จบไปเสียโดยเร็ว.. จะได้สิ้นสุดกันเสียที.. .................................................................................. บอลถูกโยนข้ามหัวผมไปทางฝั่งซ้ายของสนาม ผมมองตาม..เพื่อนของผมดักลูกไว้ได้.. ขยับหาตำแหน่งที่ว่างตรงกลางสนาม..เขาจะต้องส่งให้ผม..เพื่อจะจ่ายไปยังปีกหรือกองหน้า.. ลูกเลียดมาด้วยความแรงเพราะส่งด้วยหลังเท้า..ผมแตะมันด้วยหน้าเท้า..มันกระดอนขึ้นเล็กน้อย คู่ต่อสู้สองคนวิ่งเข้ามารุม..ผมเขี่ยลูกไขว้ไปข้างหลังแล้วจับด้วยเท้าอีกข้าง หลบคนแรกไปได้ อีกคนล้มลงเสียบ..ผมหนีบลูกให้ลอยเหนือพื้น..ทุกอย่างเป็นไปอย่างอัตโนมัติ ลากลูกติดเท้าไปข้างหน้า..เหลือบสายตามองหาเพื่อนที่คงจะวิ่งขึ้นไปรอแล้ว.. ปีกซ้ายถูกรุมดักอยู่สองคน ปีกขวายังควบมาไม่ถึง กองหน้าพยายามส่งเสียงเรียกบอลทั้งที่มันเองจะยืนก็แทบไม่มีที่ยืน ผมจึงจำเป็นต้องเลี้ยงลูกขึ้นไปเอง..เข้าใกล้เขตประตูขึ้นทุกขณะ ปีกขวาควบจี๋มาจากข้างหลัง..เป็นจังหวะที่ผมจะส่งลูกให้เขาโดยไม่ล้ำหน้า ผมเงื้อเท้า.. จังหวะนั้นเอง ผมก็ถูกเสียบจากด้านหลัง..จนล้มทั้งยืน ความเจ็บปวดแล่นแปล๊บขึ้นมาจากข้อเท้าจนต้องร้องโอ๊ยเต็มเสียง เสียงนกหวีดดังขึ้น..ขณะผมกลิ้งอยู่กับพื้น.. ผู้คนบทอัฒจรรย์เงียบกริบ..มีบ้างที่ลุกขึ้นยืนด้วยความตกใจ หนึ่งในนั้นเป็นคนที่ผมคุ้นตา.. เสื้อสีขาวกับกางเกงขาสั้นสีส้ม.. ดวงตาที่กลมโต..ใบหน้าที่สวยซึ่งวงนั้น.. ษา!! .......................................................................................... จากคุณ : รัน - [ 4 เม.ย. 48 14:10:53 A:61.91.137.226 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 ความเจ็บปวดที่ข้อเท้าแทบมลายหายไปสิ้น..นานมากกว่าผมจะละสายตามาจากเธอได้ เธอโบกมือให้ผม..ชูสองนิ้ว..แล้วป้องปาก “พี่รัน...สู้เค้า...” ไม่น่าเชื่อ..มันเหมือนน้ำวิเศษที่รดลงสู่หัวใจของผม.. แช่มชื่น..เต็มไปด้วยเรี่ยวแรง.. ษามาเชียร์ผม..ษายังไม่ลืมผม.. ผมดีใจเสียยิ่งกว่าทีมของเราชนะ.. การแข่งขันอื่นใด..บัดนี้มันไม่ได้อยู่ในใจผมอีกแล้ว.. รีบแข่งเสียให้จบ..ผลจะออกมาอย่างไรก็ช่างมัน ผมจะได้ไปคุยกับษา ให้สมกับการรอคอยมากว่าเดือน ผมจะขอร้องเธอ..อย่าเอ่ยคำลาอีกเลย.. ผมจะบอกเธอ..ผมขาดเธอไม่ได้.. ผมตัดสินใจแล้ว!! ............................................................................................... ลูกถูกวางไว้ตรงตำแหน่งที่ผมถูกทำฟาล์ว ฝ่ายตรงข้ามตั้งกำแพง..ตำแหน่งนี้อยู่ไกลจากเส้นประตูประมาณ 30 เมตร มันอยู่ตรงกลางสนามพอดี..ผมจะโยนไปทางขวาให้เพื่อนวิ่งเข้าไปโหม่ง หรือจะกระดกข้ามไปทางซ้ายให้เพื่อนเข้าไปยิ่งก็ได้ ผมไม่คิดจะปั่นไซด์เหมือนเบคแฮ่ม..เพราะผมไม่ใช่เบคแฮ่ม.. เวลาเหลืออีกไม่ถึงสิบนาที..ถ้าลูกนี้เราทำได้..เวลาที่เหลือจะเรียกพลังใจของพวกเรากลับคืนมา ดีไม่ดีเราอาจจะเสมอ..หรือถ้าดียิ่งกว่า..เราอาจจะชนะ.. กำแพงถูกดันให้ห่างออกไปจนครบสิบเก้า.. เพื่อนคนหนึ่งยืนหลอก..ผมถอยหลังวางตำแหน่งเท้า.. ตัดสินใจโยนไปทางขวาให้เพื่อนโหม่ง.. กรรมการเป่านกหวีด..ผมวิ่งเข้าหาลูก..ซัดเต็มแรง แล้วผมก็ใจหาย..เท้าซ้ายที่บาดเจ็บทำให้ผมหมดแรงยืนให้เต็มเท้า.. มันเบี่ยงด้วยความลื่น เท้าขวาที่ตามมาจึงกดลงใต้ลูก ลูกโด่งข้ามกำแพง..แล้วย้อยลงไปทางซ้าย.. ผู้รักษาประตูของฝ่ายนั้น..พุ่งสุดตัวเข้าปัด เหมือนโดนลมแรงเป่า..มันพุ่งหนีมือของเขา แล้วเสียบดังสวบเข้าตรงสามเหลี่ยมพอดี.. เสียงนกหวีดเป่ายาว..แล้วเงียบกริบไปทั้งสนาม จากนั้นก็เป็นเสียงเฮเต็มเสียง.. ผมทำได้..เราตีไข่แตกแล้ว!! ผมกระโดดตัวลอย..ยื่นมือขวาชกเข้าไปในอากาศ แล้ววิ่งไปทางอัฒจรรย์ที่ษานั่งอยู่.. ชูมือให้เธอ..เธอกระโดดปรบมือดีใจ เป็นภาพที่ตรึงอยู่ในหัวใจของผมมิรู้ลืม.. ......................................................................................... วันนี้อากาศเย็น เพราะฝนตกมาตั้งแต่เช้า.. ผมนั่งเขียนเรื่องนี้ต่อ..ด้วยหัวใจที่คิดถึงษาอย่างที่สุด และอยากจะจบเรื่องราวไว้แค่นี้..เพื่อปฏิเสธความเป็นจริงต่อจากนั้น แต่ความจริงก็ย่อมหนีความจริงไปไม่พ้น..ไม่มีใครสักคนที่หนีมันได้ ไม่เคยมีใครเลยจริง ๆ ....................................................................................... ผลการแข่งขันวันนั้น..เราได้ตำแหน่งรองชนะเลิศ แต้ม 2-1 นั้น ถือว่าเราทำได้ดีที่สุดแล้ว.. ขณะขึ้นรับถ้วยและเหรียญรางวัล..เราได้รับเสียงปรบมือจากผู้ชมทั้งสนาม คงจะเชียร์พวกเราด้วยความสงสาร และเห็นใจในความพยายามของพวกเราที่สู้สุดชีวิตในครึ่งหลัง ผมจะเอาเหรียญเงินที่คล้องคอนี้ไปให้ษา..จะให้เองกับมือ..และจะพูดสิ่งที่ตั้งใจไว้ให้เต็มปากเต็มคำ รอพี่รันหน่อยนะ.. ..................................................................................... ษาไม่ได้รอ.. ผมวิ่งหาเธอตรงทางออกของสนาม แล้วก็เห็นเธอกำลังเดินกลับ.. กับใครคนหนึ่ง..ผมสั้นเกรียน มือของษาคล้องอยู่กับเขา..เธอยิ้มให้ผมเมื่อเห็นผมเดินเข้ามา... “พี่รัน..สุดยอดเลยพี่ลูกนั้น..” ผมหอบหายใจ..มองหน้าเขาและเธอสลับกันไป “อย่าเสียใจเลยนะคะ..ปีหน้าเอาใหม่..ษาว่าพวกพี่ต้องได้แชมป์แน่ ๆ” ผมพูดอะไรออกไปบ้างหรือเปล่า..ผมไม่แน่ใจ “นี่พี่ชัยยาค่ะ..เขามาเป็นเพื่อนษา” มือที่กำเหรียญอยู่..ชื้นเหงื่อและเขม็งชา.. “ขอบใจนะ..ที่ษาอุตส่าห์มาเชียร์พี่..” “แน่อยู่แล้ว..ษาชอบดูบอลนี่นา..” ผมพยักหน้าเมื่อษาขอตัวกลับ.. มองเขาและเธอเดินเคียงกันไปลับตา.. ........................................................................................ ฝนตกลงมา..เหมือนฉากสุดท้ายของเอ็มวีเรื่องนั้น.. พระเอกคนนี้..เดินตากฝนกลับบ้านด้วยหัวใจที่กำลังร้องไห้.. อยากจะร้องไห้..แต่ก็ร้องไม่ออก..น้ำตามันไม่ยอมไหล.. เอาเหรียญไปให้แม่ดู..แม่ลูบหัว..ให้ผมพยายามใหม่ในคราวต่อไป ซบหน้าลงกับหมอน..เจ็บปวดรวดร้าวไปทั้งตัวและหัวใจ บอลแพ้ยังแก้ตัวได้..แต่หัวใจที่พ่ายแพ้..จะขอแก้ตัวกับใคร.. ใครจะยอมให้ผมแก้มือ?? ........................................................................................ จากนั้นไม่กี่เดือน ผมกับเก๋ก็เลิกคบกัน.. ผมเองเป็นฝ่ายบอกเธอ..เพื่อให้เธอมีเวลาสนุกกับงานของเธออย่างเต็มที่ เก๋เองก็บอกเสียใจ..และบอกอีกว่าถึงอย่างไรเราก็ยังคงเป็นเพื่อนกัน ผมยิ้มให้กับคำนั้น..คำที่เชยที่สุดในโลกคำนั้น และเป็นคำที่ผมไม่เคยเชื่อถือเลยว่ามันจะเป็นจริง ......................................................................................... “อ้าว..มาแล้วเหรอ?” ป้าน้ำอัดลมเอ่ยทักผม..หลังวันแข่งฟุตบอลได้ไม่นาน “ษาฝากป้าเอาไว้..ว่าถ้าเรามา..ให้เอานี่ให้ด้วย..” มันเป็นกระดาษสีฟ้า..พับไว้ลวก ๆ “เขาบอกพี่รันไม่ยอมโทรฯ หาเขา..ต้องใช้วิธีเขียนจดหมายนี่แหละ..” ผมรับมันมา..ด้วยหัวใจที่เต้นแทบหลุดออกมาจากตัว “รับรองว่าป้าไม่ได้อ่าน..เอ้าจริงจิ๊งงงง” ผมหัวเราะกับคำนั้น..เดินถือกระดาษแผ่นนั้นไปยังที่ที่ผมชอบนั่งที่สุดในชีวิต โต๊ะไม้ใต้ต้นมะขาม ข้างสนามฟุตบอลตัวนั้น “พี่รัน..เสียดายจังที่เราไม่มีเวลาได้คุยกันหรือพบกันเลย.. วันนี้ษามาซื้อของที่ร้านของป้า..ป้าบอกว่าพี่รันมาที่ร้านนี้แทบทุกวัน.. พี่รันใจร้าย..โทรฯ ก็ไม่โทรฯ มาจนเกือบจะถึงบ้านแล้วก็ไม่ยอมเข้าไปหา พี่รันเป็นอะไร? รังเกียจษาขนาดนี้เชียวหรือ? รู้ไหม? อีกไม่นานษาก็จะไม่อยู่เมืองไทยแล้วนะ.. ษาต้องไปกับพ่อ..พ่อต้องไปเป็นทูตทหารที่อเมริกาตั้ง 4 ปี แม่ก็เลยให้ษาไปเรียนอยู่ที่นั่นเลย.. ถ้าพี่ยังไม่ยอมโทรฯ หาษา..หรือพี่ไม่ยอมมาเจอษา..ขอบอกให้ว่ายังเหลือเวลาอีกน้อยนัก จะทำอะไรก็รีบทำซะ..รู้ไหม?!!” ผมลุกขึ้นยืน..กระโดดพรวดเดียวก็ลงมาสู่พื้น.. ดีใจที่สุดยิ่งกว่ายิงบอลเข้าประตู วิ่งรวดเดียวก็ถึงบ้านของษา.. เธอไม่อยู่..พบแต่คุณแม่ของเธอ “หวัดดีคร้าบ...คุณแม่” ผมเอ่ยปากเรียกท่านอย่างนั้นเต็มคำ ...................................................................... วันไปส่งเธอที่สนามบิน เรามีโอกาสคุยกันสองต่อสอง ษาตาแดง..ผมก็ตาแดง ษาตาแดงเพราะคงร้องได้ แต่ผมตาแดงเพราะอดหลับอดนอนทำของขวัญให้เธอ เป็นเทปคาสเซ็ตที่มีทั้งเพลงและเสียงของผมอยู่ในนั้น “เอาไปฟังนะ..เวลาคิดถึงพี่..” เธอรับมันไป..มองผมด้วยดวงตาที่อยากจะดึงเธอเข้ามากอดให้หนำใจ “ถึงไม่มีไอ้นี่..ษาก็จะคิดถึงพี่ตลอดเวลา..” เธอเสียงเครือ “อย่าขี้แยสิ..โตแล้ว..” ผมขยี้ผมเธอเบา ๆ “พี่รันดูแลตัวเองดี ๆ นะ..” ผมพยักหน้า “พี่รันอย่าลืมษานะ..” ผมจับมือของเธอมาแนบหัวใจ.. “ตราบหัวใจหยุดเต้น..ก็ไม่มีวันลืม..” เธอกระชากมือกลับแล้วตีไหล่ผมดังเพี๊ยะ “เดี๋ยวพ่อเห็น..” เสียงดุนั้นดังออกมาพร้อมกับใบหน้าที่ขวยแดง และรอยยิ้มที่ละไมสวย “พี่รักษานะ..” “รู้แล้วน่า..” “พี่จะรอษากลับมา..” เธอยิ้มรับ ยกมือขึ้นโบก.. “ษาก็รักพี่รันค่ะ..” ............จบ...................... จากคุณ : รัน - [ 4 เม.ย. 48 15:39:55 A:61.91.137.226 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 เรื่องนี้จบลงตั้งแต่วันแข่งฟุตบอลแล้วครับ.. แต่ผมแต่งต่อให้จบเพื่อตามใจตัวเอง อยากจะให้เรื่องราวของผมกับษา เป็นอย่างที่ผมฝันไว้นี่จังเลย.. แต่ไม่มีอีกแล้วคับ มีแต่ผมคนเดียวนี่แหละ ขอบคุณที่ตามอ่านงับ ..................................................... ต้องขออภัยด้วยนะคับที่หากเรื่องนี้ไปพ้องกับใครเข้า..ผมไม่ได้มีเจตนา..มันมาจากปลายนิ้วผมล้วน ๆ ขอบคุณอีกทีงับ จากคุณ : รัน - [ 4 เม.ย. 48 15:47:52 A:61.91.137.226 X: ]

ความคิดเห็นที่ 19 จบแล้ว เรื่องจริงเศร้าจังนะคะคุณรัน จากคุณ : โบว์ - [ 4 เม.ย. 48 20:24:22 A:85.165.247.208 X: ]

ความคิดเห็นที่ 20 อ่านแล้ว ๆ ๆ ๆ ๆ ค่า เฮ้อ...โหวงๆ ในใจยังไกไม่รู้แฮะ ยังดีที่ต่อนะคะเนี่ย ถ้าไม่ต่อจากสนามฟุตบอลนี่มีเคือง หุหุ ชอบๆ ๆ ๆ ๆ ค่า หนุกจัง ชอบงานของคุณรันมากๆ เลยค่า ^.^ จากคุณ : ฌ.กะเฌอ - [ 5 เม.ย. 48 00:24:53 A:221.128.98.248 X: ]

ความคิดเห็นที่ 21 ^^ A pleasure to read ka. จากคุณ : Reader - [ 5 เม.ย. 48 04:24:21 A:67.183.137.32 X: ]

ความคิดเห็นที่ 22 ขอเชิญคุณรันที่กระทู้นี้หน่อยค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3395372/W3395372.html จากคุณ : blue mint - [ 5 เม.ย. 48 13:01:58 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ...เศร้าจังค่ะ ลุงรัน... "อย่าลืมษานะ" อ่านทีไร มันเศร้าจนบอกไม่ถูกค่ะ จากคุณ : แสงทอง - [ 5 เม.ย. 48 15:35:16 A:203.188.32.22 X: ]