ความคิดเห็นที่ 1 ในที่สุดเทปเปก็ถูกลากตัวไปนั่งมองนายนั่นทานแฮมเบอร์เกอร์ 3 ชิ้นอย่างเอร็ดอร่อย “ ไม่ทานอะไรหน่อนล่ะ?” “ ไม่อ่ะ ...” “ ถึงว่า ตัวเลยเล็กแค่เนี่ย ตาลุงนั่นถึงเข้าใจว่ายนายเป็นผู้หญิงล่ะมั้ง” “ ..ไม่ใช่เรื่องของนาย” “ ฉันสั่งให้ไปซื้ออะไรมากิน!!” “ คร้าบ..” ทุกอย่างผ่านพ้นไปอย่างทุลักทุเล ‘ นี่เราจะทนไม่ไหวแล้วนะ ทั้งถือกระเป๋าให้นายนั่น ทั้งต้องไปส่งนายนั่นถึงบ้าน แถมบางทีมันยังเอาของๆเราไปใช้อีก เราไม่ใช่เบ้มันนี่!!’ เทปเปไม่ค่อยจะพอใจแต่ในทางกลับกัน โซ ก็อาจจะกลายเป็นเพื่อนที่เขาสนิทที่สุดก็ว่าได้ เขายังคงสงสัยว่าทำไมนาย โซ ถึงไม่ไปออกเดทกับสาวๆ แทนที่จะมาจมปลักนั่งเล่นเพลเสตย์ชั่นที่บ้านของเขา “ นี่ โซ กลับไปได้แล้ว มัน 1 ทุ่มแล้ว” “ เดี๋ยวดิ อีกด่านเดียว .เอ้ย....โธ่ว้อยยยย” รถถังในเกมระเบิดราบคราบเป็นหน้ากลอง “ นี่ กินเค้กซะ แม่ฉันให้เอามาให้ เค้กรสมะนาวนี่แม่ทำเองนะ” “ แม่นายใจดีจัง ว่าแต่ห้องนอนนายนี่ก็หรูนะ ท่าทางจะถูกตามใจมากสิเนอะ เด็กรวยก็เงี้ย” “ ...ไม่สักหน่อย ...นี่ ฉันถามนายจริงๆเหอะ ทำไมนายถึงไม่ไปเที่ยวกับสาวๆล่ะ ฉันเห็นมีแต่คนมาสารภาพรักกับนายนี่นา” “....” โซ ตักเค้กรสมะนาวเข้าปาก ...แล้วก็กลืนลงไป “ ไม่เอา” “ ทำไม!!?” เทปเปชักอารมณ์เสียกับเจ้าเพื่อนคนนี้ ทั้งที่ตอนแรกที่เจอดูเหมือนคนที่โตเกินอายุ แต่จริงๆแล้วไม่ต่างจากเด็กประถมเลย “ ก็เพราะว่า ...ฉันจะอยู่กับคนที่ฉันชอบเท่านั้น” ดวงตากลมโตของโซมองมาที่เทปเป อย่างจริงจัง ... ใจของเทปเปมันเต้นแรงซะจน เขากลัวว่า โซจะได้ยิน ทำไมถึงเกิดความรู้สึกแปลกๆนี้นะ... “ เค้กของนายมีกลีบมะนาวนี่นา” “ อ่ะ..ฮะ...เออสิ” “ ขอกินบ้างสิ” “ เอ้า!” เทปเปเลื่อนจานเค้กของเขาไปให้โซ แต่โซกลับเอี้ยวตัวเข้ามาใกล้เขาแทน “ ซะ..โซ ..นายจะทำอะไร!?” ใบหน้าของเทปเปเป็นสีแดงเถือก ....ใกล้ชิดกับใบหน้าอันหล่อเหลานั่นของโซ “ นี่เป็นคำสั่ง ฉันจะกินของนาย” ราวกับทุกอย่างหยุดนิ่ง ...เทปเปไม่ขัดขืนใดๆ ริมฝีปากของโซสัมผัสริมฝีปากของเขาอย่างแผ่วเบา ...ลิ้นของโซ ค่อยๆลิ้มรสเค้กรสมะนาวอันเปรี้ยวจับใจนั่นจากปากของเขา.... ร่างกายของเทปเป ร้อนไปหมด.... “ อื้อ..” ลิ้นอันเปียกชุ่มลามเลียเข้าไปในปากอย่างเร่าร้อน ... ใจของเทปเปเต้นแรงมาก และใจของโซก็เช่นกัน “ ....อืม...” โซผละออก น้ำลายของโซยังคงติดอยู่ที่ลิ้นของเทปเป .... เขานึกอะไรไม่ออกแล้ว ในหัวสมองมันว่างเปล่า รสจูบเมื่อกี้ของโซ มันรู้สึกดี...ไม่ได้รังเกียจเลย “ ฉันกลับล่ะ อิ่มแล้ว” “ อ่า...เอ่อ....” โซลุกพรวดออกจากห้องไป ทิ้งให้เทปเปยังคงนั่งนิ่งอยู่ตรงนั้นคนเดียว *********** จากคุณ : xstacy - [ 1 เม.ย. 48 20:30:19 A:161.200.131.233 X:161.200.255.163 ]

ความคิดเห็นที่ 2 และเรื่องราวเมื่อวานทำให้เทปเปต้องหน้าแดงทุกครั้งที่เจอ โซ เขาไม่เข้าใจเลย ทั้งที่เขารู้สึกตื่นเต้นจะแย่ แต่ทำไมโซกลับทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างงี้ล่ะ ....หรือว่าโซแค่จะแกล้งเขา ตอนพักกลางวัน โซหายตัวไป ทิ้งไว้แค่โน้ตแผ่นนึงใต้โต๊ะ ของเทปเป ในข้อความนั้นบอกแค่ว่า ‘ให้มาเจอฉันที่ห้องสมุด’ เทปเปร้อนใจที่จะไปหาเขา ...เขาวิ่งสุดฝีเท้าไปทางทิศตะวันตกที่ตั้งของตึกที่มีห้องสมุดอยู่ สวนทางกับนักเรียนคนอื่นๆที่ต่างตรงไปยังโรงอาหารเพื่อรับประทานอาหารกลางวัน “ โซ” เทปเปเดินหาเขาจนทั่ว ..เขาต้องเดินให้เบาที่สุดเพื่อไม่ให้รบกวนคนอื่นๆในห้องสมุด แล้วเขาก็เจอชายหนุ่มร่างสูงนอนอย่างไร้สติอยู่ที่ซอกระหว่างชั้นหนังสือสารานุกรมต่างประเทศกับหนังสือประวัติศาสตร์ตะวันออกกลาง “ เฮ้ย! โซ” เทปเปฟุบตัวลงคว้าคอเสื้อโซเขย่าไปมา โซเป็นอะไร โซ... “ หืม .หาววววว มาแล้วเหรอ?” “ บ้า!! คนเขาเป็นห่วงนึกว่ามานอนตายอยู่ตรงนี้” เทปเปหน้าแดงก่ำและหอบหายใจแรง ด้วยความเหนื่อย โซยิ้มน้อยๆให้เขา “ เป็นห่วงฉันเหรอ?” “ เอ่อ... ละ..แล้วไม่กินข้าวเที่ยงล่ะ?” “ ก็วันนี้น่ะ...” โซเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้เขา “ อยากจะกินนายน่ะสิ ...กินจริงๆนะเพราะฉันหิวมาก” คำพูดนั้นทำให้ร่างกายของเทปเปร้อนวูบไปทั่ว ยังไม่ทันที่จะตอบใดๆ มืออันใหญ่โตของโซก็โอบกอดเทปเปไว้ทั้งตัว.. “ เอ่อ...โซ แต่นี่มันห้องสมุดนะ” “ ไม่มีใครมาหรอก ชั้นหนังสือสารานุกรมต่างประเทศนี่ไม่มีใครยืมมา2 ปีกว่าแล้ว” “ อ่า....ตะ..แต่ว่า....” โซไม่ปล่อยโอกาสให้เทปเปได้พูด เขาใช้เรียวปากของเขาประกบลงไปทันที อุณหภูมิจากร่างกายของโซบวกกับมุมสุดของห้องสมุดตรงนี้ทำให้อากาศรอบๆตัวร้อนขึ้นๆ “ ...อื้ม...” โซใช้ลิ้นของเขาลามเลียจากริมฝีปากของเทปเปลงมายังต้นคอ “ ...ขะ...ขอร้องล่ะ ไม่..” “ นี่คือคำสั่ง!!” โซปลดกระดุมเสื้อของเทปเปออกอย่างเร็ว “ .....อ๊ะ..” เทปเปสะดุ้งตัวขึ้นเล็กๆ เมื่อรู้สึกถึงลิ้นอันอ่อนนุ่มนั้นเลียที่หัวนมสีชมพูอ่อนของเขา ตัวและขาของเขาสั่นเทาราวกับลูกแมวน้อยๆ “ ...อา..” “ เทปเป ฉันสั่งให้รูดซิบกางเกงนายออก” ราวกับคำสั่งของเทพเจ้า เขาไม่ขัดขืนมัน ค่อยๆถอดเข็มขัดเผยให้เห็นสะดือและหน้าท้องอันแบนราบของเขา “ ตัวผอมจังแฮะ ..ผิวก็ขาวชะมัด” นิ้วมือของโซ ล้วงเข้าไปในกางเกงในของเทปเป “ อ๊ะ!!..อย่า” โซชะงักด้วยความตกใจเมื่อรู้สึกถึงน้ำลื่นๆที่นิ้วของเขา “ กางเกงในแฉะแล้วนี่ ...ความรู้สึกไวชะมัด” เทปเปหลบหน้าอันแดงเถือกลง โซยิ้มที่มุมปาก ค่อยๆเลื่อนตัวลงไปข้างล่าง “ แต่ฉันชอบนะ..มันลื่นดี” “ อ๊ะ....อื้อ....” ริมฝีปากของโซ หยอกล้อลามเลียไปทุกส่วน “ ...อ๊า...หะ...หะ...” เสียงหายใจหอบแรง เทปเปต้องกัดริมฝีปากตัวเองไว้ เพื่อไม่ให้มีเสียงเล็ดลอดออกไป “ ปล่อยมาเลย ...ในปากนี่ล่ะ” “....ซะ...โซ....อ๊า.....” “...................................................” จากคุณ : xstacy - [ 1 เม.ย. 48 20:31:36 A:161.200.131.233 X:161.200.255.163 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ******************* จากเพื่อนเปลี่ยนเป็นคนรัก มันเกิดขึ้นไวมากเหมือนกับโกหก... ความสัมพันธ์ของเทปเปและโซ นับวันยิ่งล้ำลึกขึ้นเรื่อยๆ โดยที่ไม่มีใครรู้ ********************* เวลาเช้า ในขณะที่นักเรียนต่างกำลังเดินทางมาเรียน ....ทั้งที่วันนี้เทปเปน่าจะมาพร้อมกับโซ แต่เทปเปกลับบอกโซว่าให้มาก่อน ..เพราะเขายังทำการบ้านที่ต้องส่งตอนเช้าไม่เสร็จ “ ฉันจะรอนายก็ได้” “อย่าเลยรีบไปก่อนเหอะ ฉันคงไปสายแน่ๆอ่ะ” “ ไม่เอา” “ อย่าดื้อนักได้มั้ย!!” “..ก็ได้ ....ไปนะ” โซยิ้มให้อย่างเข้าใจและเดินจากไป ทั้งที่เรื่องมันน่าจะจบแค่นั้น ทั้งที่อีกเดี๋ยวก็จะได้เจอโซที่โรงเรียน แต่ว่า..... “ แย่แล้ว!! มีคนถูกรถชนที่หน้าโรงเรียน!!” ทั้งนักเรียนและอาจารย์ต่างแตกตื่นเป็นการใหญ่ พอดีเวลาที่เทปเปมาถึงโรงเรียน เบื้องหน้านั้นคืออะไร ทำไมถึงมีรถพยาบาล คนมุงดูอะไรกัน “ ผมมองทางแล้ว แล้วเจ้าหมอนั้นก็โผล่พรวดมาจากไหนก็ไม่รู้” ทุกอย่างชุลมุนไปหมด ... เทปเปถามคนอื่นๆที่อยู่ตรงนั้นก็ได้ความมาว่า...........นั่นคือ โซ โซ....ของผม บนเตียงเข็นของโรงพยาบาลนั้นมีร่างกายที่อาบโชกไปด้วยเลือด.....รีบตรงไปยังห้องฉุกเฉินทันที เทปเปวิ่งตามทางเพื่อไปยังโรงพยาบาล ..เขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเขากำลังวิ่งอยู่......รู้แต่เพียงว่า ขอให้โซไม่เป็นอะไร และถ้าเป็นไปได้ ขอให้ไม่ใช่ โซ *************** “ ผมขอเยี่ยมโซได้มั้ย!!!” “ ขอโทษค่ะ ห้องฉุกเฉินตอนนี้กำลังวุ่นวาย อย่าเข้าไปดีกว่า” “ โซ!!!” เข็มนาฬิกาค่อยๆหมุนอย่างช้าๆ ช้ามาก ช้าจนเทปเปรอไม่ไหวแล้ว ...นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่รู้เลยว่าอาการของโซเป็นยังไง ความชุลวุนถูกแทนที่ด้วยความเงียบสงัด...... เทปเปจำต้องกลับบ้าน ทั้งที่ในใจของเขาแทบจะระเบิดด้วยความกังวลอย่างที่สุด รุ่งขึ้นเทปเปจึงไม่รอช้าที่จะไปหาโซ บนเตียงนั่น....คือ โซจริงๆ โซที่กำลังนอนหลับอยู่.... ผ้าพันแผลรอบศีรษะของโซทำให้เทปเปเกิดกลัวขึ้นมา แพทย์บอกว่าโซพ้นขีดอันตราย แต่ก็ยังไม่ทราบว่าจะฟื้นเมื่อไหร่ อาจจะวันนี้ พรุ่งนี้ เดือนหน้า ปีหน้า..หรือก็ไม่เลย ไม่มีใครคาดการณ์อะไรได้ เพราะสมองของโซถูกกระทบกระเทือนอย่างแรง ........ “ โซ ตื่นสิ!!..” ไม่มีเสียงตอบจากเขา เทปเปซบลงบนเตียง เขาร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใคร...ทำไมต้องเป็นโซนะ ทำไม **************** เทปเปมาเยี่ยมโซทุกวัน เป็นเวลา 1 สัปดาห์แล้วที่โซยังคงนอนหลับสบายอยู่อย่างนั้น “ เข้ามาสิ เทปเปคุง ฝากโซด้วยนะ แม่ขอตัวไปทานข้าว” “ ครับคุณป้า ตามสบายครับ” เทปเปเดินเข้าไปยืนข้างเตียงของโซ ...สายน้ำเกลือต่อระโยงระยางไปยังข้อพับของโซ “ โซ วันนี้อาจารย์ที่สอนเลขให้การบ้านเยอะมากเลยล่ะ ....นายโชคดีนะที่ไม่ต้องทำน่ะ” “...” “ โซ...ตื่นมากินเค้กรสมะนาวที่แม่ฉันทำสิ นายชอบนี่นา” “....” เทปเปฝืนยิ้มไว้ไม่ออกแล้ว...น้ำตามันไหลลงมากลบตา ... “ ถ้านายไม่ตื่น!! ฉันจะแย่งของนายกินหมดนะ!!” “...” “ ฮือๆๆๆๆๆ ....” “ เป็นเพราะฉันแท้ๆที่ทำให้นายโดนแบบนี้ ถ้าฉันไม่ดึงดันไล่นายให้ไปก่อน รถบ้านั่นก็คงไม่ชนนาย!!” “.....” จากคุณ : xstacy - [ 1 เม.ย. 48 20:33:26 A:161.200.131.233 X:161.200.255.163 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ----------(สุดท้ายแระ) เทปเปซบลงร้องไห้ .....ถ้าพระเจ้ามีจริง ผมขอแค่ครั้งนี้ครั้งเดียว ขอให้โซตื่น ผมขอแค่นี้ไม่ได้เหรอไง!! หรือจะเอาชีวิตผมไปก็ได้!!! “ โซ ถ้านายตื่น ฉันจะให้นายออกคำสั่งฉันตลอดไปเลยนะ!!” มืออันใหญ่โตและอบอุ่นค่อยๆลูบผมของเทปเปอย่างช้าๆ.... “..อ๊ะ....” โซที่หลับไหล ...ตื่นแล้ว..... “ โซ!!” “ ..ฉันไม่ยอมให้นายกินเค้กนั่นคนเดียวหรอก...” เทปเปไม่ฟังคำใดๆกระโจนเข้ากอดโซด้วยความดีใจ .... เปลี่ยนเป็นหยาดน้ำตาแห่งความสุข ***************** โซ ค่อยๆฟื้นตัว และกลับมาเรียนได้ตามปกติ .... ขอบคุณครับ..พระเจ้า ************ “ เทปเป ...แปลกใจจัง นายยอมมาบ้านฉันด้วยแฮะ” “ ก็ฉันเป็นห่วงนายนี่นา พ่อแม่นายก็ไม่อยู่บ้าน เกิดนายเดินเหยียบเท้าตัวเอง ใครจะมาช่วย” “ เฮ้ย!! ประสาทเหรอ? ฉันไม่เซ่อขนาดนั้นนะ ความจริงน่ะ หวังอะไรอยู่รึเปล่า?” “ อะ..หา!!?” “ ก็มีเราอยู่กันแค่ 2 คนในบ้านนี่” “ อะ..นาย อย่ามาล้อฉันเล่น อ่ะ...” โซ ผลักตัวเทปเปล้มลงบนเตียง .... “ ไหนบอกว่า จะยอมให้ฉันสั่งนายได้ตลอดไปเลยไม่ใช่เหรอ?” “ ....เอ่อ..” ใบหน้าของเทปเปแดงฉาน ร้อนไปถึงใบหู .... “ ฉันรักนายนะ รักมากด้วย” โซถอดเสื้อของเขาออก แล้วเริ่มพรมจูบทั่วร่างของเทปเป... “ อ๊ะ...” “ ...จะทำยังไงให้นายเป็นของฉันคนเดียว เทปเป” “ โซ!!... ฉันน่ะเป็นของนายมาตั้งแต่พบกันครั้งแรกแล้ว!!...หัดจำไว้บ้างสิ” โซยิ้มให้เขา ...แววตานั้นบ่งบอกถึงความสุขใจอย่างสุดซึ้ง “ รู้มั้ย ตอนฉันหลับอยู่ ฉันฝันถึงนายด้วย” “ จะ..จริงอ่ะ!?” “ ...แต่นายตอนนี้ร้อนแรงกว่าในฝันจมเลย” “ บ้า!!” แล้วร่างกายอันเปลือยเปล่าสองร่างก็แนบชิดกัน ผิวที่เปียกชุ่มด้วยเหงื่อสัมผัสกัน โซรุกล้ำเข้าไปอย่าเร่าร้อน “ เทปเป แน่นจัง” “ ...อ๊า....” “ ..อื้อ...อะ..” โซใช้นิ้วของเขาสัมผัสส่วนนั้นของเทปเปอย่างแผ่วเบา พร้อมกับ กดสะโพกของเขาลงไปจนชิด...จนรู้สึกถึงความชุ่มแฉะ... “ ไม่เจ็บนะ..” “ ....อ๊ะ...อะ .” “....อื้อ....” ไม่ว่าจะต้องทำอะไรก็ตาม ผมก็ไม่ขอให้โซจากผมไปไหนอีก...เพราะผมเคยไปยืนอยู่ในจุดที่เกือบสูญเสียคนที่ผมรักที่สุดไปแล้ว....แต่ตอนนี้ โซอยู่ตรงหน้าผม....เสียงครางของโซ...ลมหายใจของโซ ...ทุกอย่างของโซอยู่ตรงนี้แล้ว “ ฉันก็รักนาย ยามางุจิ โซ” ไม่แปลกเลย ถ้าใครก็ตามบนโลกใบนี้ล้วนแต่อยากจะกอดคนที่เรารัก ...ความรักมีหลากหลายรูปแบบ...จงรักษาความรักไว้ให้นานที่สุดเถิดนะ............... THE END จากคุณ : xstacy - [ 1 เม.ย. 48 20:34:59 A:161.200.131.233 X:161.200.255.163 ]

ความคิดเห็นที่ 5 สะดุดที่ชื่อเรื่อง   " XX..Lemon cake , Sex and You..XX " ว่ามันจะเขากันได้ยังไง  น่าสน น่าสน ขอเก็บไปอ่านก่อนนะฮับ จากคุณ : an_an_ant - [ 4 เม.ย. 48 12:52:41 ]