ตอนที่ 5

เสียงเพลงที่เปิดคลอเบาๆ ร่วมกับเสียง
สนทนาปราศัยของหญิงชายที่ต่างสวมใส่
อาภรณ์แลเครื่องประดับดั่งจะประกวดขัน
แข่งกัน ดังสลับเสียงไปมา

คนที่เพิ่งเดินเข้ามาใหม่ก็เข้าไปสบทบ
กับโต๊ะที่มีบรรดาเพื่อนฝูง พลอยให้เกิดเสียงเฮฮายอกล้อตามมา

หนุ่มสาวที่ยืนเคียงคู่อยู่ด้านหน้า
ยกมือไหว้เป็นระยะ พลางสนทนาสั้นบ้างยาวบ้าง
ก่อนจะเชิญแขกเข้าสู่ด้านใน




“แหม ยายดาพี่นึกว่าจะไม่มาแล้วเชียว สวยจริง”
“ ดาไม่กล้าสวยกว่าพี่ภา หรอกคะ ไม่เชื่อถามคุณเทพดูก็ได้ “

เมื่อโดนเย้ากลับคืนใบหน้านวลของเจ้าสาวก็ระเรื่อขึ้นทันตา

“ไม่เอาละมาแซวพี่ทำไหม ไป
เข้าไปหาเพื่อนๆข้างในนะจ๊ะ
โต๊ะใกล้เวทีที่สุดนั้นแหละ “
ร่างบางๆในชุดสีนวลลออตาก้าวตรง
ไปยังโต๊ะที่มีบรรดาเพื่อนๆร่วมอยู่เกือบเต็มโต๊ะ

“มานั่งนี้ ใกล้ๆพี่ มีเรื่องเม้าเยอะเชียว”
“แหมนั่งแจ้ด พอมีคนสวยมา
อยากให้เขานั่งใกล้เชียวนะ”
สาวประเภทสองรุ่นเดียวกันที่ปากคอ
มีโล่การันตีหนึ่งนางเอ่ยแซว

“ก็ใครไม่อยากนั่งใกล้คนสวยละ
ไม่งั้นแกไม่มานั่งใกล้ชั้นหรอกยะ”
เมื่อถูกตีกระทบอีกฝ่ายก็อดทนรอไม่ได้

“ดีซิจ๊ะ ยายดา พี่สาวเธอนะ…
แหมชั้นไม่อยากจะเซด “
เมื่อเริ่มจุดชนวนสงครามย่อยกลางโตีะ
จึงเริ่มขึ้น หากคนที่เป็นต้นเหตุ
ยังคงแย้มยิ้มสีหน้าละไม

“พอเถอะคะ..ดานั่งใกล้
ทั้งสองคนนั้นแหละ.”
เมื่อมีคนกลางทำยุทธวิธีสงบศึก
ได้แล้วสงครามน้ำลายลายจึงค่อยซาลง



“นี่พี่ได้ข่าวว่า ดาไปฝึกงานที่บริษัทคุณกฤตหรือจ๊ะ “
“คะ”
“แล้วดาเคยเจอหน้าเจ้าของบริษัทไหม”
รุ่นพี่ยังคงซัดต่อ

“ก็ .......เคยคะ”
“เป็นไง หล่อมั๊ย”
ดาริกาอึกอัก
ทำให้ผู้อยากรู้ทั้งหลายเกิดอาการอยากตะหงิดๆ

“ว่าไงละ แหม! อย่าทรมานวัยละอ่อนอย่างพวกพี่เลย”
“แกนะน่ะ วัยอ่อน ฉันว่าอ่อนกว่าพ่อเขานะซิ”
พี่สองเพศเสริมขึ้นทำให้เพื่อนๆ
ต่างหัวเราะกันอย่างถูกอกถูกใจ

“เก๊าะ หน้าตาใช้ได้คะ แต่….”
“แต่อะไร…บอกมาให้หมด ..
อย่าบอกนะว่าอยู่ชมรมอนุรักษ์ป่าไม้”

“นี่แก..อย่าพูดให้ชั้นใจเสียซิย่ะ ..แต่อะไรจ๊ะ”
“แต่..สงสัยคงจะเจ้าชู้ไม่เบา”
ทั้สาวจริงและสาวเทียมถอนใจเฮือกใหญ่

“เล่นเอาพี่ใจเสีย…ไม่เป็นไร้
พี่ไม่ถือ..มันเรื่องธรรมดาของผู้ชาย”
“พูดยังกะเขาเป็นแฟนแกแล้วงั้นแหละ..ยัยเฉิด”
“เถอะน่า …แกไม่ได้ยินหรือไงที่เพลงเขาบอกว่า
..เธอเป็นแฟนชั้นแล้วรู้ตัวบ้างไหม
แล้วเมื่อไหร่ชั้นจะได้เป็นแฟนของเธอ”

“พอๆ แล้วนี่วันนี้เขาจะมามั้ยเนี๊ย..
เห็นว่าเป็นเพื่อนก้วนเดียวกันกับเจ้าบ่าว
ชั้นอยากจะเห็นตัวจริงจนใจจะขาดรอนๆแล้ว “


“โธ่นังนี่..ว่าแต่ชั้นที่แกละไม่ได้บ้าเข้าขั้นเลยนะ”
“เอ้ยมั้นจะอะไร.ชั้นก็บ้ากับแกมาตั้งนานแล้วนี่ ..
อย่าทำมาโยนความผิดให้ชั้นเพียงคนเดียวเลย”

“ พี่คะ “
เสียงเบาๆๆของดาริกาขัดจังหวะขึ้น
เมื่อเห็นร่างสูงสง่าของใครคนนั้นเดินเข้ามาภายในงาน

“พี่คะ..โน่นไงคะคนที่พี่อยากเจอ”
สองสาวที่ปะคารมกันอย่างเมามันเบรกอย่างกะทันหัน

“ ไหนๆ …โอ๊ะ ตัวจริงหล่อกว่า
ในหนังสือพิมพ์ตั้งเป็นกอง”
“หล่อยังไงของแก…เป็นกองๆ”
อีกฝ่ายอดไม่ได้อีกตามเคย

“หล่อแบบเหลือกินเหลือเก็บไงย่ะ ..
โอ พ่อเทพบุตรมาจุติ”
สาวจริงทำท่าเคลิบเคลิ้ม

หากสายตาที่มองมา..... ราวกับรู้ว่ามีคนคอยจับจ้องอยู่
เมื่อเห็นว่ามีผู้ใดร่วมอยู่ด้วย
เท้ายาวๆก็พาร่างอันใหญ่โตของเข
ามาหยุดอยู่ตรงหน้าหญิงสาว

“สวัสดีคะ ”
ดาริกาเป็นฝ่ายทักขึ้นก่อน
ในขณะที่สองสาวทำตาปริบๆอยู่ข้างๆ

“มาคนเดียวเหรอ”
สายตาที่จับจ้องหญิงสาวตรงหน้าทำให้สาวข้างๆเริ่มสะกิด
“คะ”

“เอ่อ..”
หญิงสาวหันไปยังสองสาวก่อนจะแนะนำว่า
“ พี่เฉิด กับพี่จันทร์คะ ผู้อำนวยการ”
ชายหนุ่มยื่นมือออกไปสัมผัสกับหญิงสาว
ทั้งสองพลางกล่าวแนะนำตัว

“กฤต ครับ “
จากนั้นทั้งสองสาวก็ดูเหมือนจะผูกขา
การสนทนากับเขา ..........จวบกระทั่งคู่บ่าวสาว
เข้ามาทักทายเขาจึงได้โอกาสผละไป

สักพักใหญ่แสงไฟที่อยู่กลางฟลอร์รี่ลง
.......พอสลัวพร้อมกับเสียงดนตรีบรรเลง
เพลงเต้นรำเบาๆ เพื่อให้คู่บ่าวสาวได้เป็นผู้เปิดงาน

จากนั้นแขกในงานก็ทยอยกัน
ออกไปทีละคู่ จนบนบริเวณนั้นดูแคบไปถนัดตา

“ เมื่อไหร่ดาจะเรียนจบจ๊ะ”
เสกสรรค์รุ่นพี่ที่เป็นคู่เต้นรำในคืนนี้
ของหญิงสาวถามขึ้นเป็นประโยคแรก

“ อีกไม่กี่เดือนหรอกคะ พี่เสก”
“ถ้ายังไงดาจบแล้วอย่าลืมไปสมัครงาน
ที่บริษัทพี่บ้างนะจ๊ะ....เลขาเก่งๆแบบดา
พี่ไม่อยากปล่อยให้ลอยนวล”
ดาริกาเพียงยิ้มๆ..... แต่สายตาของคนมอง
ก็แทบอยากจะกลืนหายร่างบางๆเข้าไปไว้ในอก

“ดาไม่ได้เก่งอะไรหรอกคะพี่เสก

เสก
คนอื่นเก่งกว่าดามีตั้งเยอะ
ดาไม่อยากให้บริษัทพี่เจ๊ง
เดี๋ยวต้องออกไปขี่ซาเล้งขายของเก่า”

“เขามีแต่ซื้อของเก่า..มีที่ไหนซาเล้งขายของเก่า”
หญิงสาวหัวเราะคิก ก่อนจะตอบว่า


“ก็พี่เสก ต้องเอาของเก่าในบริษัท
ไปเร่ขายนะซิค่ะ หรือจะซื้อของเก่าๆ ไปเพิ่ม “
เสียงคุยกันนั้นถึงแม้จะแผ่วเบา
หากคนที่ตั้งใจจะฟังอย่างจริงจังก็ลอบได้ยินจนได้