“ ขอคัท ได้ไหมครับ”
เสียงทุ้มๆของชายหนุ่มที่เอ่ยขึ้นเบาๆ
พลางเบี่ยงเอาคู่ของตัวไปไว้ในวงแขน
ของหนุ่มอีกคนหนึ่งแล้วสับเปลี่ยนคู่เต้น
ของอีกฝ่ายออกมาโดยเร็ว

“ ท่านคะ..”
ความตกใจของดาริกาในเมื่อแรกหายไป
พอสบตากับดวงตาคมๆแกมเกรียวกราดอยู่ตลอดเวลา

“ทำไม”
แววตานั้นถ้าออกแสงได้
ดาริกาคงไหม้เป็นจุณไปตรงหน้า

“ดิฉันกำลังเต้นอยู่ดีๆ “
“จะว่าผมเสียมารยาท”
เขาต่อให้ราวรู้ว่าดาริกาจะพูดอะไร

“ เปล่าคะ”

ขวัญชีวีของพี่
คืนนี้ขอหลับฝันดี
ขอให้พี่ได้ร่วมฝันกับเจ้า
ขอให้เราได้ร่วมทางกันตลอดไป
หากแม้นยามหลับพี่ขอพักในหัวใจ
หากแม้นยามใดตื่นพี่ขออย่าลืมแม่ขวัญชีวี

“เพลงเพราะ นะ ความหมายดี”
“คะ”
หญิงสาวไม่รู้จะทำฉันใดนอกจาก
ปล่อยให้ฝ่ายที่มีพละกำลังมากกว่าเป็นผู้นำจังหวะไป
“การที่เราอยากจะมีความฝัน
ร่วมกับใครสักคนหนึ่งนั้น
มันเป็นสิ่งสวยงามเป็นสิ่งที่ดี
คุณเคยฝันบ้างไหม
ฝันที่อยากมีคนอีกคนร่วมอยู่ด้วย “
เสียงทุ้มน่าฟังเป็นจังหวะของเขา
ทำให้ดาริกาต้องเผลอมอง
แต่เพียงแวบเดียว ก็ต้องเสมองทางอื่นเสีย

“ไม่หรอกคะ ดิฉันชอบอยู่กับความจริง
มากกว่าความฝัน
ในเมื่อความฝันมันไม่อาจจะ
เปลี่ยนเป็นความจริงไปได้ “

“ผมว่าบางทีคนเราก็ต้องรู้จักที่จะฝันนะ
ฝันเพื่อให้เรามีกำลังใจพอที่จะเดินทาง
ไปสู่ความฝันที่เราตั้งไว้ “

“ ความฝันต้องมีทุกคน
แต่จะมีใครสักกี่คนคะที่สมหวังในฝันนั้น”
น้ำเสียงสั่นๆของหญิงสาว
ทำให้ชายหนุ่มรัดอ้อมกอดนั้นขึ้น
โดยที่อีกฝ่ายก็ไม่ได้ขัดขืน
เหมือนกับได้พบกับความรักความอบอุ่น
ที่ตัวเองแสวงหามาเนิ่นนาน

“ แล้วคุณฝันอะไรละ
ถึงกลัวว่ามันจะไม่สมหวัง
พอจะบอกผมได้ไหม
ผมอาจจะเป็นยักษ์ในตะเกียงให้คุณก็ได้นะ”

ดาริกาไม่ได้บอกอะไรกับเขา
เพียงแต่ซบหน้าลงกับไหล่หว้างนั้น
เหมือนเด็กที่ต้องการใครสักคนปกป้องคุ้มครอง


ชายหนุ่มเองก็ไม่ได้ติดใจจะถาม
เพราะนี้ก็รุดหน้ามาเกินที่เขาคาด
ไว้หลายแต้มเหมือนกันสำหรับดาริกา
สาวน้อยตาคมคนนี้

“ให้ผมไปส่งคุณนะ “
จะด้วยเพลงหรือบรรยากาศดาริกาก็ไม่อาจบรรยายได้เมื่อตอบเขาไปว่า
“ คะ “


คำตอบตกลงในครั้งนี้นับว่าสานต่อเจตนาของเขา
อย่างที่เขาเองก็คาดไม่ถึง

ตลอดเวลาที่ดาริกาฝึกงานอยู่ที่บริษัทของเขา
กระทั่งครบกำหนดสามเดือน

ชายหนุ่มจะมารับหญิงสาวไปเที่ยว
หรือเต้นรำอย่างสม่ำเสมอ

แต่หากอยู่ที่ทำงานต่างคนก็ต่างทำงาน
ถึงแม้ว่าดาริกาจะแอบมองเขาบ้างเวลา
ที่ต้องเข้าไปเอาเอกสาร หรือร่วมอยู่ในที่ประชุมย่อยๆ
ของบริษัท

ฉะนั้นในบริษัทจึงไม่มีใครระแคะระคาย
ถึงความสัมพันธ์ของสองหนุ่มสาว

มีบางครั้งที่ไปเที่ยวด้วยกันดาริกาจะถามเขา
ตามประสาซื่อว่า

“ ทำไมเราต้องบิดบังคนอื่นด้วยคะ”
“ไม่ได้ปิดปังหรอกจ๊ะ
ผมอยากให้ดาเรียนจบก่อน
แล้วค่อยบอกใครต่อใคร
ไม่อยากให้พนักงานมาว่าได้ว่าผมเป็นสมภาร”

เวลาที่อยู่ด้วยกันนั้นช่างเป็นความสุข
ที่ดาริกาไม่เคยพบมาก่อน

มันไม่เหมือนกับความรัก
ที่เธอมีต่อยายหรือว่า ...
ความรักที่เธอมีกับเพื่อนๆเลย

หลายครั้งที่ชายหนุ่มไปรับหญิงสาว
ถึงมหาวิทยาลัยจนเพื่อนที่สนิทกันรู้ว่า
เขาคือคนพิเศษของดาริกา

จวบกระทั่งวันหนึ่ง

“คุณดา คะ เร็วๆเข้าเถอะคะคุณยายคะ”
พี่แจ่มวิ่งกระหืดกระหอบ
ขณะที่หญิงสาวกำลังเก็บผักลงตะกร้า

“คุณยาย คุณยายทำไมจ๊ะ”
ดาริกาเขย่าร่างอ้วนตุ้บตั้บ
จนคลอนไปทั้งตัว

“คุณยายคะ ล้มในห้องน้ำแล้วก็นิ่งไปเลยคะ”
“คุณยาย”
ดาริกาผละวิ่งไปโดยเร็ว
ร่างของหญิงชราที่นอนสงบนิ่งอยู่บนเตียงในห้อง
ทำให้หญิงสาวก้าวเข้าไปโดยเร็ว
โดยไม่ได้สนใจร่างของคนงานหญิง
สองคนที่มาช่วยทำงานที่นั่งอยู่ข้างๆร่างนั้น

“คุณยาย คุณยายคะ “
ดาริกาเรียกไป น้ำตาก็พลางร่วงพรูลงเป็นสาย
“คุณยายไม่… ไม่หายใจแล้วคะ “
เด็กสาววัยสิบขวบกว่าบอกดาริกาอย่างตะกุกตะกัก



“คุณยาย”
ดาริการ้องให้อย่างคนเสียขวัญ
ทั้งร้องเรียกหญิงชราที่นอนแน่นิ่ง
อย่างจะหวังให้ร่างนั้นฟื้นขึ้นมา

“คุณดา คะ “
นางแจ่มซึ่งเพิ่งมาถึงพยายามปลอบ
หากเพียงนั้นผู้ปลอบก็น้ำตานองหน้า

“คุณยายไปดีแล้วคะ … เราอยู่ต้องสู้ต่อไปซิคะ”
ร่างบางๆนั้นสั่นเทา มือเล็กคลำ
อยู่บนทรวงอกของผู้เป็นยาย

“ทำไมเร็วแบบนี้คะ ดาไม่ได้ตั้งตัวเลย”
“ ไม่เร็วหรอกคะ
คุณยายท่านเจ็บมานาน
แล้วเพียงแต่ท่านไม่ได้แสดงอาการให้เรารู้มากกว่า
ป้าว่าเรารีบไปจัดการอะไรให้เรียบร้อยดีกว่า
เพิ่งหกโมงเช้าเอง

งานสวดศพที่จัดขึ้น......
คนที่เป็นแม่งานทั้งสองคือดาริกากับนางแจ่มนั้น
แถบจะไม่มีเวลาพักเอาเลย

เมื่อแขกที่มาส่วนใหญ่เป็นผู้คนที่รู้จักกันดี
ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นชาวสวนในละแวกเดียวกัน
และเพื่อนๆร่วมมหาวิทยาลัย


ขาดเพียงกฤตคน.....
ที่เธออยากให้เขามาเป็นที่สุด
ในเวลาที่เธอรู้สึกอ้างว้างเช่นนี้
หญิงสาวเคยสอบถามไป......
โดยที่เลขาของเขาบอกเพียงว่า



“คุณกฤต ไปธุระที่ต่างประเทศคะ
มีอะไรฝากไว้ไหมคะ “
หากดาริกาเพียงกล่าวขอบคุณเบาๆก่อนวางหูโทรศัพท์

เมื่อถึงสวดวันสุดท้ายนางแจ่ม
เป็นคนเข้ามาปรึกษากับหญิงสาวว่า

“ คุณดาจะเก็บไว้ร้อยวันหรือจะเผาเลยคะ “
“ดาว่าจะเผาเลยคะ ส่วนพอครบ
ร้อยวันดาก็จะทำบุญให้คุณยายอีก
ไม่อยากให้ท่านต้องมาห่วงอะไรอีก”

“คะ อย่างนั้นก็ดีเหมือนกัน “
“ป้าว่าคุณดาไปพักก่อนเถอะนะคะ
หน้าซีดเหลือเกินทางนี้ป้าจัดการเอง”
“ไม่เป็นไรหรอกคะดาทำเพื่อคุณยาย”

นางแจ่มไม่พยายามเซ้าซี้อีก
หลีกไปต้อนรับแขกที่เข้ามาในงาน
โดยปล่อยให้หญิงสาวนั่งอยู่ตามลำพัง

เพื่อนที่มาในงานหลายคน
ต่างแสดงความเห็นใจและเต็มใจช่วยเหลือเป็นอย่างดี

กระทั่งเมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นลง
ดาริกาจึงมีเวลาหันกลับมาสนใจ
เรื่องการเรียนเหมือนเดิม


ปล่อยหน้าที่ในสวนให้เป็นภาระ
ของนางแจ่มเป็นผู้จัดการ

“ คุณดาคะ ช่วงนี้แมลงลงผักมากเหลือเกิน
ป้าว่าจะให้พวกเด็กๆมันฉีดยาซะหน่อย
ไม่อย่างนั้นผักเราคงขายไม่ได้ “


“ลงมากหรือคะ เอาไว้พรุ่งนี้ดา
จะลงไปดูด้วยดีกว่า
ถ้ายังไงจะได้ช่วยกันตัดสินใจอีกที “

หากเมื่อวันรุ่งขึ้นหญิงสาวลงไปสำรวจแปลงผัก
แล้วถึงกับร้องว่า
“ เยอะขนาดนี้เชียวหรือคะ “
“ค่ะ.. ทีแรกยังไม่อยากฉีดยา
ก็ช่วยเก็บออกเอา จำได้นี้คะ
คุณดาไม่อยากให้ใช้สารเคมี”

นางแจ่มทวนความจำที่หญิงสาวเคยบอกว่า
ไม่อยากให้ใช้ยาฆ่าแมลงเนื่องจากกลัวสารพิษจะตกค้าง
“ดาว่า คงต้องฉีดยาแล้วละคะ
แต่ดาจะหมักน้ำยาเองนะคะ
พี่แจ่มช่วยเรียกเด็กให้สักสองคนก็แล้วกัน “

เมื่อตกลงเป็นที่เรียบร้อยปรากฏว่า
ดาริกากับเด็กหนุ่มอีกสองคน
กำลังช่วยกันหาตัวยาซึ่งเป็นพืชสมุนไพรต่างๆ
มารวมกันโดยมีนางแจ่มเป็นผู้คุม
และคอยสอบถามสรรพคุณอย่างไม่เชื่อถืออยู่ข้างๆ

“ตะไคร้หอมนี้เขาเอาไว้ไล่ยุง ไม่ใช่หรือคะ “
“ใช่จ๊ะ แต่ถ้าเรารวมกับตัวยาหลายอย่าง
มันก็ช่วยกันไล่แมลงอย่างอื่นด้วยไงคะ”
แต่นางแจ่มก็ยังไม่หายสงสัย

“ เอ คุณดาไปเอาสูตรพวกนี้มาจากไหนคะ
พี่เห็นคนเรียนมากๆเขาเอาขวดสำเร็จรูปมาใช้ทุกที
ไม่ค่อยเห็นใครมาทำอย่างคุณดาเลย “

“ นั้นมันสมัยก่อนคะ
แต่ตอนนี้ใครไม่รักษาสิ่งแวดล้อม
ทำลายธรรมชาติถือว่าล้าสมัย”
นางแจ่มมองใบหน้าที่แดงก่ำ
เนื่องจากความเหน็ดเหนื่อยนั้น
แล้วจึงได้แต่ยิ้มให้กับตัวเอง

พอกรรมวิธีเสร็จสิ้นยังไม่สามารถที่จะฉีดได้ทันที
ต้องรอเวลาอีกอย่างน้อยสองวัน
ช่วงที่เหลืออยู่ดาริกาใช้เวลาก่อน
และหลังจากกลับมหาวิทยาลัยมาตรวจดูเสมอ

“หมู่นี้ไม่เห็นคุณดาพาเพื่อนๆ
มาเที่ยวที่บ้านบ้างละคะ “
นางแจ่มเลียบๆเคียงเมื่อทั้งสองกำลังนั่งเล่น
อยู่ที่ระเบียงในตอนเย็น

“ ดาไม่ค่อยมีเพื่อนสนิทมากนักหรอกคะ
ที่สนิทจริงๆเห็นจะก็มีแต่วัลย์
แต่ตอนนี้ที่บ้านวัลย์ก็ยุ่งๆคะ
เพื่อนคนอื่นก็รู้จักคะแต่ไม่ค่อยได้ไปไหนมาไหนด้วยกัน
ดาต้องทำงานพิเศษหรือไม่ก็ต้องกลับมาที่บ้าน
ไม่มีเวลาเท่าไหร่หรอกคะ
เพิ่งมีก็ช่วงนี้เองที่ดาหันมาช่วยงานที่สวนอย่างเดียว
แต่รายจ่ายกับรายรับของเรา.....มันก็ยังติดลบ
มาหลายเดือนแล้วนะคะ
ก่อนที่คุณยายจะเสียอีก
ดายังไม่รู้เลยว่าเราจะช่วยกันให้ฟื้นได้เร็วแค่ไหน”

“อย่าเพิ่งคิดอะไรมากเลยคะ
พี่ไม่อยากให้คุณดาเป็นกังวล
ทำได้เท่าไหร่ก็แค่นั้น
คุณดาตั้งใจเรียนให้จบเร็วๆเถอะคะ
อีกไม่ถึงปีดีก็จะจบแล้ว
ถ้าคุณยายยังอยู่คงดีใจ”

“ คะ ถ้าคุณยายยังอยู่คงดีใจ”
เมื่อเห็นว่าหญิงสาวเริ่มจะหวนคิดถึงผู้ที่จากไปแล้ว
นางแจ่มจึงชวนหญิงสาวชวนคุยไปเรื่องอื่นเสีย