ความคิดเห็นที่ 1 "แปลกใจอะไรนัก มาซาฮิโระคุง” ฉันส่งยิ้มนำทัพไปก่อน “ถ้าคุณมองเห็นอนาคตของใครๆ ได้ ก็ไม่เห็นจะแปลกเลย ถ้าจะมีคนที่คุณมองไม่เห็นอนาคตของเขาบ้าง”   เมื่อเห็นอีกฝ่ายยังยืนตะลึงจ้องหน้า รอยยิ้มก็ค่อยๆ เจื่อนลงเรื่อยๆ    แล้วคืนนี้จะไปนอนที่ไหนล่ะนี่ ถ้าเจ้าของห้องเขาไม่ยอมขึ้นมา    หรือว่าเราจะดำเนินแผนผิดไปนะ ไปทักเขาก่อนแบบนี้ แถมเอ่ยเรื่องความสามารถของเขาขึ้นมาก่อนด้วย ถ้าเขาจะไม่เชื่อใจ ก็ไม่แปลกหรอก      แวบหนึ่งที่เหมือนจะได้เห็นความหวาดหวั่นอยู่ในแววตานั่น    ถึงจะทำท่าแกร่งยังไง เด็กอายุสิบหก ก็ยังเป็นเด็กอายุสิบหกอยู่วันยันค่ำ     ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ เริ่มหมดหวังกับที่พักพิงในคืนนี้เสียแล้ว แต่กลับรู้สึกแปลกใจนิดๆ ที่เขาคลี่ริมฝีปากนิด ก่อนจะเอ่ย “ก็ได้ มานอนที่บ้านก็ได้ ห้องกว้างไม่มีใครอยู่ด้วยอยู่แล้ว”      ฉันที่มัวแต่ดีใจจนแทบจะกระโดดกอดคนตรงหน้า ไม่ได้สังเกตสักนิดถึงรอยหม่นในดวงตาของผู้มีพระคุณ     ฉันเดินตามมาซาฮิโระคุงไปช้าๆ วันนี้เขาไม่ได้นัดกับคานาเดะจังและอาโร่คุงเอาไว้ ฉันรู้ว่าเขามีใจให้คานาเดะมิใช่น้อย แต่ก็คงเข้าใจอาโร่ด้วยว่าคงอยากมีเวลาได้อยู่กับแฟนตามลำพังบ้าง     อาโร่คุงเป็นเด็กที่มองเห็นอดีต ส่วนคานาเดะเป็นเด็กที่มองเห็นอนาคต ถึงเธอจะสามารถมองเห็นอนาคตได้เหมือนมาซาฮิโระ แต่เธอก็ไม่ได้เห็นพร่ำเพรื่อ ในบางวันเธอก็ไม่เห็นอะไรเลย      ทำไมฉันถึงรู้เรื่องพวกนี้น่ะเหรอ ก็ตามอ่านการ์ตูนเรื่องนี้มาปีกว่า จนเรื่องมันดำเนินมาถึงเล่มหกแล้วน่ะสิ    ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าหลุดเข้ามาอยู่ในโลกการ์ตูนได้ยังไง กังวลใจมากๆ ด้วยซ้ำ ก็ภาษาญี่ปุ่นไม่ได้กระดิกสักตัวด้วย จะสื่อสารยังไงก็ไม่รู้ กลับบ้านยังไงก็ไม่รู้ มาที่นี่ได้ยังไงก็ไม่รู้อีก แต่ในขณะที่กำลังนั่งหมดอาลัยตายอยากอยู่ท่ามกลางบรรยากาศแปลกๆ ของเรื่องจอมคนแดนฝัน ซึ่งเป็นเรื่องแรกที่หลุดเข้าไป    นางเอกผู้ใจดี โนริโกะจังก็เข้ามาทักถาม ดีใจน้ำตาแทบร่วงเมื่อรู้ว่าสื่อสารกันได้ ลองปรึกษาเธอไปก็หลายอย่าง รวมถึงการที่หลุดเข้ามาด้วย     จะหาทางออกได้ไง เข้ามาได้ไง ถ้าเกิดหิวขึ้นมากินของในนี้ได้มั้ย (ซึ่งปรากฏว่าได้)     โนริโกะที่ตามอิซัคเข้ามาช่วยคิดอีกแรงก็พลอยกลุ้มไปด้วย แต่เธอก็ยิ้มอย่างที่เคย ปลอบใจฉันว่าคงอยู่ได้แบบที่เธออยู่มาแล้ว ฉันยิ้มขมๆ ถ้ามีพระเอกแบบอิซัคจะให้อยู่นี่ตลอดก็เอาวะ (ขอโทษด้วยนะคะ พ่อแม่)     อย่างไรก็ตาม สามวันที่ได้อยู่กับพระ-นางในดวงใจคู่นี้เป็นอะไรที่มีความสุขมาก    ก็อยู่มาเรื่อยจนเข้าวันที่สี่ ขณะที่นอนหลับอยู่บนเตียงในห้องพักแขกที่บ้านของโนริโกะและอิซัค ก็พบว่าตัวเองมาตื่นเอาในเช้าวันถัดมาบนเตียงในบ้านของตัวเอง    คืนเดียวเท่ากับสามวันงั้นรึ    ที่นี่คงไม่ต่างกันมั้ง     ฉันถอนหายใจอีกครั้งเมื่อระลึกถึงชะตากรรมที่ไม่รู้จะเป็นไงต่อไป และคงเพราะมัวแต่ก้มหน้าก้มตาคิดอะไรอยู่ก็ได้ ก็พลันชนเข้ากับอกแข็งๆ ของมาซาฮิโระ    “อูย จะหยุดเดินก็ไม่บอก” ฉันคลำศีรษะบริเวณที่ชนโดน มาซาฮิโระขมวดคิ้วน้อยๆ เขาคว้ามือข้างที่ไม่ได้คลำศีรษะของฉัน    “ไม่เห็น” เขาพึมพำออกมา “ไม่เห็นจริงๆ ด้วย” ตอนนี้ฉันเลยถึงบางอ้อ “โธ่ ถ้าจะทดสอบ ก็บอกกันตรงๆ ก็ได้ แล้วเป็นไง ไม่เห็นล่ะสิ” จะว่าโล่งใจดีมั้ยนี่ จริงๆ ข้อมูลนี้ ฉันก็อาศัยเดาๆ เอา เพราะฉันคิดว่าฉันไม่ใช่คนของโลกนี้ ดังนั้นเขาก็ไม่น่าจะได้เห็นอนาคตของฉัน     มาซาฮิโระเริ่มทำหน้าประหลาดๆ ฉันก็เริ่มเดาต่อ “ฉันไม่คิดจะมาอำอะไรหรอกน่า แล้วก็ไม่มีใครส่งฉันมาแกล้งด้วย” เมื่อเห็นสายตาหวั่นๆ ออกแนวไปทางกลัวของคนตรงหน้าก็ชักฉุน     “วุ้ย พอมองเห็นอนาคตได้ก็ทำเป็นเก็บตัว กลัวคนเข้าใกล้ ทีมีคนประหลาดกว่าทำมาเป็นกลัวเขา” เชอะ บ้าชะมัด สามวันเชียวนะ สามวัน ติดอยู่ที่นี่แบบไม่มีที่นอน ไม่มีที่ไปเลยนะ แต่จะทำไงได้ ก็เล่นกลัวซะขนาดนี้     “เอาเถอะๆ ถ้ากังวลก็อย่าเลย แต่ขอบ่นอะไรอย่างดิ คือไม่เข้าใจเลยว่าทำไมคนต้องกลัวพวกเห็นอนาคตด้วยวะ เห็นแล้วไง ถ้าบอกว่าจะตายพรุ่งนี้ ก็เอาสิวะ ตายแบบไหนก็บอกด้วยละกัน จะได้ระวัง แล้วถ้าระวังไม่ทัน ยังไงก็ต้องตาย อ้าว ก็มันถึงคราวแล้วนี่ จะกลัวอะไรนักหนา แค่คนเห็นอนาคตได้แค่นี้เอง”     บ่นเสร็จก็สะบัดหน้าเดินจากไป หรือจะบากหน้าไปขอคานาเดะจังนอนด้วยดีมั้ย เขาอาศัยอยู่กับแม่ซะด้วย แม่เขาอาจจะไม่กลัวความสามารถของลูกก็จริง แต่ถ้ามีไอ้บ้าที่ไหนที่กระแดะไปรู้เรื่องบ้านเขาทั้งบ้าน แบบนี้เขาจะกล้าให้เข้าบ้าน...     เสียงหัวเราะที่เริ่มจากเบาๆ ค่อยๆ ทวีความดังขึ้นเรื่อยๆ ฉันเดินกลับไปหามาซาฮิโระ ตั้งใจจะกินหัวมันอยู่แล้วเชียว      ขำอะไรนักหนาฟะ ฉันแก่กว่าแกตั้งหลายปีนะเฟ้ย แถมเรื่องที่เล่าก็ไม่ใช่เรื่องตลกนะ มันเป็นความคิดของฉันที่เกิดขึ้นตอนกำลังอ่านเรื่องของแกนั่นแหละ     “ขำอะไรมิทราบ” เขายังปาดน้ำตาออกจากหางตาตอนที่ฉันเดินกลับไปยืนเท้าเอวเอาเรื่องอยู่ตรงหน้าเขา ก็คนมันโมโหนี่     “ขำคนประหลาด” ขอบคุณมากเลยค่ะ วุ้ย ประโยคเด็ดจากพระรองในดวงใจ ฉันใช้สองมือดึงหูเขาเข้ามาใกล้ (เพราะตัวเขาสูงกว่าเยอะ) แล้วทำเฮดบัดไปหนึ่งที      แต่เมื่อคนหัวแข็งเจอคนหัวแข็งกว่า ฉันเลยต้องเป็นฝ่ายคลำหน้าผากป้อยๆ แทน มาซาฮิโระยิ้มกว้างแล้วทำท่าจะหัวเราะซ้ำ ฉันชี้หน้าเขาแล้วเอ่ยเสียงเย็น “นามิกิซัง...”       อีกฝ่ายยังยิ้มแบบไม่เดือดเนื้อร้อนใจ ฮึ่ย ฉันนี่นะ...ฉันผู้ซึ่งเป็นหัวโจกประจำหมู่บ้าน หัวหน้าแก๊ง...อะแฮ่ม...อนุบาลพรประสิทธ์เนี่ยนะ จะแพ้เด็กม.ปลาย อ๊ากกกกก รับไม่ได้     วุ้ย ท่าไม้ตายก็ใช้ไปแล้ว ทำไงดีวะ จะเฮดบัดอีกรอบ หัวมันก็ดันแข็งกว่าหัวเราซะด้วย     “เชอะ ไม่ง้อก็ได้ หัวเราะให้ตายไปเลยนะ ฉันไปขอร้องคานาเดะก็ได้” สีหน้าของมาซาฮิโระเปลี่ยนไปหน่อยนึง เมื่อฉันเอ่ยถึงชื่อนางในดวงใจ ไม่รู้ว่าเขาจะทำหน้ายังไง ถ้ารู้ว่าฉันรู้เรื่องที่บ้านของเขาด้วย     “รู้จักคานาเดะด้วยเหรอ” เรื่องชักจะวุ่นไปใหญ่แล้วมั้ง ถ้าดูจากสีหน้าของมาซาฮิโระในตอนนี้น่ะนะ โธ่เว้ย สามวันเองนะ สามวัน แค่ขออยู่สงบๆ สามวัน ก็ได้กลับบ้านแล้วเนี่ย มันจะอะไรนักหนา หา!     “ก็รู้” ฉันตัดสินใจบอกไปตามตรง “อาโร่คุงก็รู้จัก” เอาเถอะ คืนนี้คงต้อง...ต้องไปยืนในมินิมาร์ทจนเช้า หรือไม่ก็ไปนั่งในร้านโดนัทที่เปิดโต้รุ่ง      มาซาฮิโระไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว เขาหันหลังให้ และเดินจากไป       เฮ่อ...ที่นอนในคืนนี้...      ฉันหันหลังเดินไปอีกทางช้าๆ พยายามตั้งสติที่มีอยู่น้อยนิด เอาเถอะ นี่ก็ยังไม่เย็นมาก อาจจะพอหาทาง...      “เธอ...” หือ.. “นี่เธอ”       ฉันหันกลับไปตามเสียงเรียก เมื่อพบว่าเป็นมาซาฮิโระก็อดที่จะยิ้มอย่างมีความหวังไม่ได้ “จะไปไหนน่ะ” เขาถามด้วยน้ำเสียงไม่บอกความรู้สึก       โธ่ นึกว่าจะให้เราไปนอนด้วยได้ ก็ห้องเฮียเล่นกว้างขนาดห้าแอลดีเค (มีห้องนอนสองห้อง ห้องนั่งเล่นหนึ่งห้อง ห้องกินข้าว แล้วก็ห้องครัว) นี่ กว้างสุดในบรรดาตัวเอกสามคน แถมอยู่คนเดียว ไอ้ที่พอจะไปขออาศัยโดยไม่ต้องให้พ่อแม่เขามาร่วมรับรู้ชะตากรรมประหลาดไปด้วย ก็เห็นจะพึ่งได้แต่ตานี่เนี่ยล่ะ        “ไปหาที่นอนน่ะสิ จะเย็นแล้วด้วย” ท้องเจ้ากรรมร้องขึ้นบอกปัญหาที่ตามมาสมทบอีกอย่าง “หิวอีกต่างหาก”       เขาส่ายหน้า ทำท่าอิดหนาระอาใจ “ฉันแก่กว่านายนะ อย่ามาทำเหมือนฉัน...” จากสีหน้าเป็นต่อของเขา ฉันคิดว่าบางที ฉันควรสงบปากสงบคำไว้ก่อนใช่มั้ยนี่       “จะไปนอนที่บ้านก็ได้ แต่บอกไว้ก่อนนะ ฉันมี...” ไม่ทันที่เขาจะพูดจบ ฉันก็เอ่ยทะลุกลางป้องขึ้นมาอีก       “หมาใช่มั้ยล่ะ ฉันรู้...” จากเครื่องหมายคำถามที่ปรากฏชัดเจนบนหน้าเขา ฉันรู้ว่าฉันพูดมากไปอีกแล้ว ฉันไม่ควรจะบอกอะไรเขาไปมากกว่าที่เขาควรรู้ เพราะยังไงๆ เราก็ต้องจากกันในไม่ช้า เราไม่ควรผูกพันกันมากไปกว่าผู้ให้อาศัยและผู้ขออาศัย        ฉันถอนหายใจแล้วเอ่ยต่อ “ฉันรู้จากอาโร่คุงน่ะ” วุ้ย โกหกเป็นไฟเลยแฮะเรา แต่เอาน่ะ เพื่อที่นอน        ที่บ้านของมาซาฮิโระ ขี้เกียจเรียกคุงแล้ว ไอ้เจ้านี่มันร้ายนัก กัดตลอดการเดินทางกลับบ้าน ว่าเราซุ่มซ่ามมั่งล่ะ (แค่เดินตกท่อสองครั้ง กับชนเสาไฟครั้งเดียวเอง) ว่าเราเป็นตัวยุ่งมั่งล่ะ (ก็เค้กน่ากินนี่หว่า ไปยืนเกาะตู้แป๊บเดียวเอง ไม่ได้ทำน้ำลายยืดใส่กระจกซะหน่อย) ว่าเราชอบหาเรื่องมั่งล่ะ (ก็คนเขามาเดินชนก่อนนี่ ไม่ขอโทษแล้วยังมองหน้าอีก ไม่ตบสวนก็บุญแล้ว) และอื่นๆ อีกมากมาย     เอาเถอะๆ ถือว่าให้ที่พักพิงนะ ครั้งนี้จะยอมให้อภัย ฉันเดินไปสำรวจตู้เย็นอย่างสำราญใจ โดยมีมาโรตะ พันธมิตรใหม่เข้ามาแจมด้วย มาโรตะน่ารักอย่างที่คิดไว้เปี๊ยบ แล้วก็รักมาซาฮิโระมาก เจ้าตัวก็คงรู้ ถึงจะไม่ค่อยพูดแล้วเรียกมาโรตะว่าเจ้าบ้าบ่อยๆ แต่แววตานั่นยังไงก็ปิดไม่มิด      ตอนนี้มาซาฮิโระเข้าไปอาบน้ำ หลังจากที่ชี้ห้องที่ฉันจะพักแล้ว มาโรตะซึ่งคงไปนอนกลิ้งอยู่บนเตียงเขาเผ่นออกมาเมื่อได้กลิ่นคนแปลกหน้า มันเข้ามาดมๆ ฉัน และเมื่อคิดว่าท่าทางฉันคงจะปลอดภัยสำหรับนายของมัน มาโรตะจึงเลียมือฉันแผลบๆ     น่ารักจริงๆ หมาอะไรก็ไม่รู้ ผิดกับเจ้าของลิบลับ นี่ถ้าไม่ติดว่าซื้อมาหกเล่ม แม่จะเลิกอ่านจริงๆ ด้วย   เฮ่ย ตู้เย็น พระเจ้าช่วย กล้วยทอด    เบียร์...    เบียร์...    และเบียร์    ข้าวล่ะเฮ่ย ข้าว ต๊ายมีกระหล่ำอยู่หน่อย ไข่มีสามฟอง กับอะไรไม่รู้ที่ดูเขละๆ ไม่น่ากิน    เอาไงดีวะ    อ๊ะ มีน้ำอัดลมซ่อนอยู่     ฉันหยิบกระป๋องน้ำอัดลมออกมา หยิบไข่ที่เหลือ กำลังคิดว่าจะทำอะไรกับไอ้ไข่สามฟองก็พอดีเจ้าของบ้านเดินออกมา      “นี่คุณชาย” ฉันหันไปแฟ่ดๆ ใส่ “คุณรับประทานเบียร์แทนข้าวหรือคะ” และเมื่อเห็นร่างสูงๆ ในชุดเสื้อยืดกางเกงขายาวถนัดตาก็แทบจะกรี๊ดลั่น เขากำลังคาบบุหรี่อยู่ในปากนี่      “นี่ยังไม่เลิกบุหรี่อีกเรอะ เอามานี่เลยนะ” ฉันตรงเข้าไปกระชากบุหรี่ออกจากปากเขา คว้าทั้งไลท์เตอร์และบุหรี่ทั้งซองมาไว้ในมือแล้วรีบทิ้งขยะ     มองหน้าเหวอๆ ของเขาแล้วแอบสะใจเล็กๆ เด็กบ้าอะไร ไม่รู้จักดูแลสุขภาพ     เขาซึ่งคงหายเหวอไปไม่พูดอะไรทั้งสิ้น แต่ตรงไปที่ตู้เย็น ฉันรู้ว่าเขาจะหยิบอะไร ฉันยัดน้ำอัดลมใส่มือเขาทันที     “กินไอ้นี่ไปก่อน เดี๋ยวทำข้าวให้กิน ว่าแต่ข้าวอยู่ไหนล่ะ หม้อหุงข้าวด้วย ฉันมองๆ หาดู ไม่เห็นมี”      มาซาฮิโระเดินไปทิ้งตัวลงบนโซฟา เปิดกระป๋องน้ำอัดลมขึ้นดื่ม แล้วชี้มือไปที่ชั้นเก็บของชั้นหนึ่งที่อยู่เหนือเตา     โอ้ พระเจ้าช่วย โว้ย บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปล้วนๆ “ตายๆ กินเข้าไปยังไงทุกวัน” จากสีหน้าของคนบนโซฟาบอกได้ว่า ก็กินมาแบบนี้แหละทุกวัน     โอ๊ย ฉันอยากจะเป็นลม จากคุณ : m (surudee) - [ 7 เม.ย. 48 17:16:32 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เนื้อเรื่องฮาดีค่ะ ^o^ แต่ว่า จัดหน้าให้สวยกว่านี้จะดีมากๆ ค่ะ ปวดลูกตามั่กๆๆ -_- ติดตามตอนต่อนะคะ ^_^ จากคุณ : สายลมโชยเอื่อย - [ 7 เม.ย. 48 23:56:30 A:61.91.204.183 X: TicketID:088261 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สำหรับคนไม่อ่านการ์ตูนอย่างคนนี้ ขอสารภาพว่าอ่านสไตล์นี้ไม่รู้เรื่องล่ะค่ะ จากคุณ : scottie - [ 8 เม.ย. 48 00:33:29 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อ๊ากกกกก อ่านไม่รู้เรื่องจริงๆ หรือคะ คุณ scottie เอ็มจะตั้งใจปรับปรุงอย่างแรงเลยค่ะ จริงๆ อยากให้คนที่ไม่ค่อยได้อ่านการ์ตูน อ่านแล้วเข้าใจเรื่องไปด้วย แต่..อ่านไม่รู้เรื่องจริงๆ หรือคะ พอจะแนะเป็นแนวทางหน่อยๆ ได้มั้ยคะ ว่างงที่ตรงไหน สำนวนไม่ดี การบรรยายต้องเพิ่ม หรือฯลฯ แต่ยังไงก็ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านด้วยนะคะ ส่วนเรื่องการจัดหน้า เอ็มจะแก้ไขตามที่คุณสายลมโชยเอื่อยแนะนำค่ะ จากคุณ : m - [ 8 เม.ย. 48 09:25:21 A:61.90.103.21 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 อ๊า มาจากการ์ตูนเรื่องโปรดซะด้วย  ทั้งสองเรื่องเลย แต่ไอ้เรื่องของโนริโกะกับอิซัคนี่ เมื่อไรมันจะออกเนี่ย นานจนจำชื่อเรื่องไม่ได้แหล้ว จากคุณ : Z_Satsuki - [ 8 เม.ย. 48 20:03:48 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ไม่ได้เข้าถนนนักเขียนมานานมาก ดีที่วันนี้ search หากระทู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ (สัมผัสรักจากฟากฟ้า : mekakushi no kuni ) ก็เลยเพิ่งได้รู้ว่ามี fanfic ด้วย! ชอบทั้ง mekakushi และจอมคนแดนฝันเหมือนกันค่ะ เย้ ๆ รู้ช้าไป 5 เดือนแน่ะ  ว่าแล้วก็ตามไปอ่านตอนต่อไปค่ะ.. จากคุณ : ว้อบแว้บ* - [ 12 ก.ย. 48 18:06:13 ]