“ความรู้ทุกอย่างอยู่ในอินเตอร์เน็ต”
ผมได้ยินคำพูดนี้ จากอาจารย์สอนคอมพิวเตอร์จากสถาบันสอนคอมพิวเตอร์แห่งหนึ่งย่านอนุสาวรีย์ ที่ซึ่งผมได้ไปสมัครเรียนเพื่อเล่นอินเตอร์เน็ตให้เป็น เพราะรู้ตัวว่าอายุมากแล้ว ถ้าปล่อยให้เนิ่นนานกว่านี้สมองอาจจะไม่ค่อยรับความรู้อะไรอีก  เหตุผลอย่างอื่นคงเป็นเพราะลูกชายวัยห้าขวบของผม ที่กำลังโตวันโตคืน สักวันผมผู้เป็นพ่อ ต้องเป็นผู้ชี้นำและเป็นตัวอย่างที่ดีของลูก แต่ถ้าพ่อต้องให้ลูกสอนเรื่องการใช้คอมพิวเตอร์และอินเตอร์เน็ต คงฟังดูไม่ดีสักเท่าไหร่   แต่เหตุผลที่สำคัญจริงๆก็คือ ภรรยาของผมที่เพิ่งไปเรียนต่อปริญญาโทที่อเมริกา อยากให้ผมติดต่อกับเธอทางอีมงอีเมล์อะไรทำนองนี้ เพราะจะได้ประหยัดค่าโทรศัพท์ทางไกล ไอ้ผมก็เป็นคนเชื่อฟังเมียเสียด้วย ก็เลยต้องจำใจมาเรียน
ชั่วโมงแรกของการเรียน เป็นอะไรที่ยากลำบากมาก มือที่ส่วนมากเคยใช้งานเพื่อบังคับแก้วเบียร์ให้ยกมาจ่อที่ปากเพียงอย่างเดียว ต้องมาบังคับเมาส์ให้ทำงาน   ชั่วโมงแรกๆของการเรียน ผมไม่สามารถใช้เพียงมือเดียวให้การทำงานได้ เพราะเวลากดปุ่ม เม้าส์มันจะขยับไปมา ต้องใช้อีกมือนึงประคอง โดยเฉพาะตอนดับเบิ้ลคลิ๊ก หลังจากที่ผมใช้เวลานาน ฝึกอย่างหนักจนสามารถใช้มือเดียวให้การขับเคลื่อนเม้าส์ได้ ผมจึงดีใจเหมือนเด็กที่ขี่จักรยานมือเดียวได้    ไม่นานผมก็จบหลักสูตรเร่งรัด 30 ชั่วโมง แน่นอนครับ ผมต้องสมัครเรียนซ้ำอีก 30 ชั่วโมง เพื่อให้รอยหยักเหี่ยวๆในสมองจดจำและเรียนรู้ได้ชำนาญยิ่งขึ้น

“จะให้เอาวางไว้ที่ไหนครับ” ช่างคอมพิวเตอร์ถาม ขณะเอาเครื่องคอมพิวเตอร์รุ่นใหม่มาส่ง  เพราะวันนี้ผมเชื่อมั่นในตัวเองแล้วว่า จะจัดการกับอุปกรณ์ต่างๆที่อยู่ในกล่องกระดาษใบโตนั้นได้  
ผมซื้อเครื่องรุ่นที่ดีที่สุด พร้อมทั้งอินเตอร์เน็ตความเร็วสูง   ตอนนี้  ผมพร้อมที่จะเข้าไปสู่โลกของอินเตอร์เน็ตแล้ว
ก่อนหน้านี้ผมเคยนึกเสียใจที่แต่งงานเร็วไป เพราะตอนนั้นอายุเพียง 22 ปี  แต่กับอินเตอร์เน็ตกลับตรงกันข้าม เพราะผมนึกเสียใจ ที่รู้จักมันช้าไป  ผ่านไปสองอาทิตย์ ผมก็หลงมันเสียแล้ว  หลงจนใช้เวลาว่างทั้งหมดอยู่กับมัน ไม่รู้ว่าเริ่มหลงมันเมื่อไหร่   แต่ก็รู้ว่าที่หลงใหลมันคงเป็นเพราะ ผมต้องการอะไร ผมอยากรู้อะไร ผมก็หาได้จากอินเตอร์เน็ต ไม่ว่าเรื่องรถ เรื่องกอล์ฟ เรื่องผลฟุตบอล ข่าวสารต่างๆ  เพื่อนเก่าที่ผมไม่ได้เจอมานาน ผมก็สามารถหาเบอร์โทรได้    และสามารถคุยกับคนอื่นทางอินเตอร์เน็ตได้โดยไม่ต้องกลัวว่าเขาจะรู้ว่าผมเป็นใคร ที่สำคัญมีรูปสาวๆสวยๆในอินเตอร์เน็ตมากมาย
“ พ่อครับ ไปเตะฟุตบอลกันมั๊ยครับ” ลูกชายวัยห้าขวบถามขณะที่ผมกำลังเปิดเว็บไซค์เกี่ยวกับรถยนต์ เพราะผมกำลังคิดจะเปลี่ยนรถคันใหม่
“พ่อไม่ว่างอยู่ลูก พ่อกำลังหาข้อมูลเกี่ยวกับรถในอินเตอร์เน็ต”
“อินเตอร์เน็ตคืออะไรครับพ่อ” แกถามอย่างสงสัย
“วันหลังพ่อจะอธิบายให้ฟัง วันนี้ลูกไปเล่นฟุตบอลกับพี่แดงก่อนนะ” ผมให้แกไปเล่นกับพี่เลี้ยง คิดว่าวันหลังค่อยสอนให้แกเล่นดู  

วันนี้เป็นวันอาทิตย์   ผมตื่นนอนแต่เช้า ดูปฏิทิน   วันที่ตรงกับวันที่  15  กันยายน    ผมกำลังนึกว่าวันนี้เป็นวันสำคัญอะไร  นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก ผมไปนัดคุยกับใครในอินเตอร์เน็ตวันนี้หรือเปล่า หรือเว็บไซค์ไหนมีรายการพิเศษอะไรในวันนี้  หรือบางทีเว็บที่ผมไปสั่งซื้อของเป็นประจำเขาอัพเดทสินค้าวันนี้
ผมแต่งตัวเสร็จก็รีบเดินลงมาจากห้องนอนเพื่อมาเล่นอินเตอร์เน็ตแต่เช้า  เห็นลูกชายที่วันนี้ไม่ไปโรงเรียน นั่งคุยโทรศัพท์อยู่
“คุยกับใครอยู่หรือลูก” ผมถามด้วยความสงสัย
“คุยกับแม่ครับ”
“แปลกแฮะ นึกยังไงโทรมาหาลูกแต่เช้า สงสัยจะกลับมาจากเมืองนอกแล้ว” ผมนึกได้ว่าเธอบอกจะกลับมาในอีกไม่กี่วัน
ผมเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ ต่ออินเตอร์เน็ตความเร็วสูง เข้าเว็บไซค์ที่ข้อมูลการสอนกอล์ฟ ตอนนี้วงสวิงของผมมีปัญหานิดหน่อย เผื่อทีวันนี้เพื่อนร่วมก๊วนโทรมาชวนมาออกรอบ จะได้ไม่เสียเงินให้พวกมันมาก  ผมนั่งเล่นอยู่ไม่นาน   ลูกชายที่เพิ่งวางหูโทรศัพท์ ก็เดินมาหาผม
“พ่อครับ วันนี้พ่อจะพาผมไปเที่ยวไหนครับ”
“ไม่รู้ว่าวันนี้พ่อจะว่างหรือเปล่านะลูก เดี๋ยวพ่อเล่นอินเตอร์เน็ตเสร็จ ตอนบ่ายๆไม่รู้ว่าเพื่อนพ่อจะโทรมาชวนพ่อไปตีกอล์ฟหรือเปล่า”  ผมพูดเชิงปฏิเสธ
“อินเตอร์เน็ตนี่เป็นยังไงครับ ทำไมพ่อชอบเล่นมันเหลือเกิน” ลูกน้อยของผมถาม ดูหน้าตาแกผิดหวังมากที่ผมไม่รับปากว่าจะพาแกไปเที่ยว
“เอายังงี้แล้วกัน เดี๋ยวพ่อจะสอนลูกเรื่องอินเตอร์เน็ตสักห้านาทีนะ แล้วลูกไปเล่นกับพี่แดงนะครับ” ผมพูดพร้อมทั้งอุ้มแกมานั่งที่ตัก
“กอล์ฟ” แกพูดเมื่อเห็นภาพหน้าจอ
“ใช่แล้วลูก เราสามารถรู้อะไรมากมายจากอินเตอร์เน็ต เช่น พ่ออยากรู้เรื่องการตีกอล์ฟ พ่อก็เปิดอินเตอร์เน็ตดูได้  พ่ออยากรู้เรื่องรถว่ารถยี่ห้อไหนมีรายละเอียดเป็นยังไง พ่อก็สามารถรู้ได้  พ่ออยากรู้เรื่องข่าวสารต่างๆ พ่อก็สามารถรู้ได้หมด  หรือแม้แต่พ่ออยากรู้ว่าใครเบอร์โทรอะไร พ่อก็สามารถรู้ได้ “
“ครับ” แกพูด ทำหน้าเบื่อๆ
“เห็นไหมลูก ความรู้ทุกอย่างอยู่ในอินเตอร์เน็ต” ผมพูดอย่างภูมิใจที่ทำให้เจ้าตัวน้อยทึ่ง  แต่ ลูกชายของผมกลับตบหน้าผมด้วยคำพูดที่ทำให้ผมหน้าชา
“พ่อครับ อินเตอร์เน็ตทำให้พ่อรู้ทุกอย่าง แล้วทำไมพ่อไม่รู้ว่า วันนี้เป็นวันเกิดผม”

********************************************************