ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 15 วิ่ง!    วิ่ง!    วิ่ง....!!  วิ่งเข้าไป!!!  เสียงห้าวทุ้มดังก้องสั่นคลอนโสตประสาทและร่างกายให้ ปฏิบัติตามอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้  แม้จะรู้สึกหนาวเหน็บหวาดกลัวกับอากาศที่เริ่มเย็นตัว และทางคดเคี้ยวมืดสลัวแค่ไหน ฮือ...ออ...ฮ่า...ๆๆ...ฮืออ...อ.อ ฮ่า..ๆ.ๆ.. เสียงประหลาดดังขึ้นเรื่อย ๆ ผสมผสานกับเสียงฝีเท้าหญิงสาวร่างหนักที่สะท้อนก้องไปทั่วถ้ำ   จนคนที่อยู่ในอ้อมแขนไม่อาจมั่นใจได้ว่าเสียงที่ได้ยินเป็นเพราะบรรยากาศชักพา  หรือว่า..... “พี่อ้วน  พี่อ้วน  พี่อ้วน”  เอมอรเรียกเสียงสั่น  แต่ดูเหมือนคนที่ถูกเรียกจะยังคงไม่รู้สึกตัว   ตั้งหน้าตั้งตาวิ่งต่อไปสู่ความมืดสลัวเบื้องหน้า ‘นี่   หยุด  หยุด!!  นั่นมันทางตันนะ!!’  เงียบ  ไม่มีเสียงตอบใดๆจากสาวอ้วนเจ้าของวงแขน หนานุ่มที่กระชับแน่นจนร่างในอ้อมกอดทั้งสองไม่สามารถกระโดดหนีจากภัยตรงหน้าได้ ดั่งใจนึก   ‘ปล่อ...   เหวอ...อออ...’  ก้อนเยลลี่สีแป๋นมองภาพผนังที่กำลังใกล้เข้ามาเรื่อย ๆด้วยดวงตา เหลือกลานแหกปากร้องประสานเสียงกับร่างสีเทาข้างๆ   โดยทีคนอุ้มไม่มีแม้แต่ท่าทีจะ ชะลอฝีเท้าลงเลยแม้แต่น้อย... ซวบ....  ผลุบ!.. ไม่มีทั้งความเจ็บปวด...ไม่มีทั้งแรงกระแทก มีแต่ถ้ำกว้างใหญ่ตรงหน้าราวกับพวกเธอหลุดมา อีกที่  แมวสาวเหลียวหลังมองทางที่เข้ามาเมื่อกี้เพื่อจะพบกับผนังกำแพงหนาสีเข้มเหมือนเดิม ก่อนจะหันกลับมามองภาพตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจทำไมถึงมาโผล่ที่นี่ได้... ที่ที่เต็มไปด้วยบ่อน้ำพุมากมายแผ่ไอร้อนชื้นกระจายไปทั่ว  จนเหมือนห้องอบซาวน่าขนาด ใหญ่  และเพียงพริบตาทั้งเสื้อผ้า เส้นผม  หรือแม้กระทั่งขน  ก็เปียกลู่แนบไปกับร่างกาย  จน เจ้าตัวที่อยู่ในอ้อมกอดสาวร่างบึกทนไม่ไหว กระโจนลงพื้นไปคนละทิศคนละทาง   “พี่อ้วนรู้ได้ไงว่าตรงนี้มีทางลับ...แถมยังวิ่งนำมาอย่างกับคุ้นเคยกับที่นี่เป็นอย่างดีอย่างนั้น แหละ”  เอมอรเอ่ยขึ้น  พร้อมขยับเดินสำรวจรอบ ๆถ้ำลึกเข้าไปเรื่อย ๆ จนเห็นเป็นเพียงเงาสี เทารางๆ   ‘นี่  เจ้า! ได้ยินไหม รู้ได้ไงว่าตรงนี้มีทางลับ’ เมื่อสาวร่างยักษ์ไม่ยอมตอบ  เจ้าก้อนเยลลี่จึง ตะโกนถามซ้ำอีกครั้งด้วยเสียงที่ดังกว่าเดิม จนอีกฝ่ายสะดุ้งโหยง  กระพริบตาปริบ ๆหลาย ครั้งราวกับเพิ่งรู้สึกตัว  ก่อนจะพูดขึ้น “ที่นี่...ที่นี่ที่ไหนน่ะ  ทำไม...มาอยู่ที่นี่ได้...” “อะไรกัน  ก็พี่น่ะแหละที่พาพวกเราเข้ามาที่นี่  อะไรเจอความร้อนแล้วลืมหมดเลยหรือไง” เสียงแหลม ๆของเอมอรลอยแว่วดังมาให้ได้ยิน หากไม่รู้ว่าตอนนี้เจ้าตัวอยู่ที่ไหน ‘นั่นสิ! เจ้าน่ะแหละที่พาพวกเราเข้ามาที่นี่’ เจ้าสีแป๋นย้ำอีกครั้งให้แน่ใจ  กระดอนตัวไปมา รอบ ๆเพื่อขับน้ำแฉะ ๆ ออกจากตัว “ฉันน่ะเหรอ?....” ...จำได้ว่าพายัยอรกับเจ้าตัวนี่วิ่งหนีพวกต้นไม้สีฟ้าเข้ามาข้างใน  แล้วก็.... ดวงตาเล็กหยีตวัดมองร่างเจ้าสีแป๋นที่กระดอนไปมารอบ ๆตัวเธอนิ่ง  ก่อนจะส่ายหน้าไปมา กับตัวเอง ..จะเป็นไปได้ไง....สงสัยตอนนั้นเราจะตกใจจนเบลอไปหมดเลยจำอะไรไม่ได้มากกว่า... แล้วหญิงสาวก็สลัดภาพดวงตากลมโตสีน้ำตาลของเจ้าก้อนเยลลี่ที่เงยขึ้นมาสบตาเธอแวบนึง ตอนอยู่หน้าถ้ำออกจากหัว  เปลี่ยนเป็นมองสภาพตรงหน้าอย่างสำรวจแทน นอกจากแหล่งน้ำร้อนธรรมชาติมากมายแล้วสิ่งที่สะดุดตาอีกอย่างภายในถ้ำนี้คงจะเป็น ดอกไม้ประหลาดแสนสวยสองพันธุ์เริ่มจากพันธุ์ที่มีกลีบดอกเป็นมรกต  หากเกสรและลำต้น กลับเป็นเพชรเจ็ดสีส่องประกายแวววับสะท้อนผิวน้ำใต้บ่อน้ำพุร้อน   ขณะที่อีกพันธุ์ มี ลักษณะคล้ายดอกทิวลิปสีม่วงอ่อน  โค้งงอเหมือนระฆังคว่ำใส่ไอน้ำที่พวยพุ่งขึ้นมาราวกับ กำลังดูดซับสารอาหาร  เกสรสีม่วงเข้มเป็นขนคล้ายดอกปุยฝ้ายยื่นแพลมออกมาจากตัวดอก   ใบและลำต้นที่ยึดติดกับดินรอบบ่อเป็นสีเขียวเข้มหนาแข็งแรง “พี่อ้วน  ดูสิ  ดอกไม้อะไรไม่รู้สวยจังเลย”  เงาสีเทาราง ๆวูบไหวกลับมาให้เห็นอีกครั้ง หลังจากที่เดินวนสำรวจจนรอบถ้ำแล้ว  พร้อมใช้ปากงับดอกไม้แสนสวยตรงหน้าดึงติดมา ด้วย ฮื.อ.อ.อ ฮ่า.. ๆ ๆ....ฮื.อ.อ.อ.อ.  ฮ่า ๆๆ  ๆๆ ๆ เสียงร้องไห้สลับหัวเราะคร่ำครวญดังมาให้ได้ยินเหมือนเช่นทุกครั้ง  หากคราวนี้มันกลับ ชัดเจนน่ากลัวชวนขนลุกเกรียว แต่กระนั้นเมวสาวก็อดที่จะเหลียวมองไปยังทิศทางที่ได้ยิน เสียงนั้นไม่ได้ ดอกไม้ทรงระฆังคว่ำพร้อมใจกันสั่นระรัวจนเกสรสีม่วงเข้มร่วงหล่นลงมา พร้อมกับน้ำสีน้ำ เงินและแดงไหลออกหยดลงในบ่อน้ำร้อน  ก่อนจะรวมตัวกันกลางบ่อ  และ...ค่อย ๆขยับ เคลื่อนลุกขึ้นออกมา!! หากมันไม่ได้คงรูปเป็นน้ำเช่นเดิม แต่กลับมีมิติเป็นก้อนราวกับดินเหนียวขนาดใหญ่  มีแขน ขาราวกับมนุษย์  ขยับเดินก้าวเข้ามาหาผู้บุกรุกทั้งหมดช้า ๆ เหมือนจะรอให้รูปร่างของมันคง ตัวทีละนิดทีละนิด  จนกระทั่งมีรูปร่างคล้ายมนุษย์!! หากกลับมี...สองหัว!! ‘.โมเอล....เจ้านี่คือโมเอล....ผู้เฝ้าดอกไม้วิเศษ...’  ท่ามกลางความตกใจจนอ้าปากค้างของพี่ น้องสองสาว  มีเสียงเจ้าสีแป๋นดังลอยมาให้ได้ยิน  ทำให้ขากรรไกรของหนึ่งในสองพี่น้องที่ อ้าค้างขยับทำงานได้อีกครั้ง “..อะ...อะไรคือโมเอล...แล้ว...แล้วนายรู้ได้ไง”  แม้ปากจะขยับหากสายตายังไม่ยอมละจาก สัตว์ประหลาดเบื้องหน้า “นะ...นั่น..นั่นสิ  นายรู้ได้ไง  แล้ว...อย่าบอกนะว่าไอ้ที่อยู่ในปากเนี่ยคือดอกไม้วิเศษ!!”   เท่านั้นสายตาทุกคู่หันมาจับจ้องดอกสีม่วงคล้ายระฆังคว่ำเป็นตาเดียว  รู้โดยสามัญสำนึกว่า เพราะอะไรเจ้าสัตว์ประหลาดนามโมเอลจึงลุกขึ้นเพ่นพ่านแบบนี้ ‘เจ้า...เจ้าเด็ดมันออกมาเหรอ!!’ เจ้าก้อนเยลลี่กระดอนไปรอบ ๆ ร่างสีเทาไปมา ก่อนจะพูด ต่อ ‘เจ้ารู้ไหมว่าทำอะไรลงไป สัตว์ประหลาดข้างหน้าเราเนี่ย คือโมเอล...เผ่านอกรีตที่โดน ผู้ปกครองเผ่าปีศาจสะกดให้เฝ้าดอกไม้วิเศษพวกนี้’ “เผ่านอกรีต?  ผู้ปกครองเผ่าปีศาจ? มีจริงๆ เหรอ” กรรณิกาถามอย่างสงสัย ไม่คิดว่าชาตินี้ จะต้องเข้ามาพัวพันเรื่องเหลือเชื่อแบบนี้ ‘เผ่านอกรีตคือพวกสมสู่ข้ามเผ่าพันธุ์  ลูกหลานถึงออกมามีหน้าตารูปร่างเป็นสัตว์ประหลาด ถูกทุกเผ่ารังเกียจและมีชีวิตอยู่เพื่อเป็นทาสรับใช้ทุกเผ่าที่พบเห็น  และพวกโมเอลก็เช่นกัน มันถูกสะกดไว้ในดอกไม้พวกนี้  ทุกครั้งที่พวกเจ้าเด็ดถอน  โมเอลก็จะออกมาสู่โลกภายนอก เพื่อกำจัดคนผู้นั้น และนำดอกไม้ที่เปรียบเสมือนบ้านของพวกมันกลับไปปลูกใหม่อีกครั้ง’ “งั้นก็คืนดอกไม้นี่ไปเลยสิ  บอก..โมเอลว่าเราไม่ได้ตั้งใจจะดึงดอกไม้นี่”  กรรณิกาสวนขึ้น ทันทีที่อีกฝ่ายพูดจบ  หากคำตอบที่ได้กลับไม่ได้มาจากเจ้าสีแป๋นตรงหน้า ฮี่  ๆ ๆ ๆ ๆ  ฮือ.อ.อ.ฮ่า...ๆ..ๆ..ฮื.อ.อ..อ ‘ดอกไม้ที่ถูกเด็ดแล้ว จะนำกลับไปปลูกใหม่ได้ด้วยเลือดผู้เด็ดมันเท่านั้น’ เสียงแหบต่ำน่า กลัวดังขี้นในหัว ไม่ต้องบอกทุกคนก็รู้ว่าใครเป็นผู้พูด “นี่มันไม่ใช่ดอกไม้วิเศษแล้วมั้ง  น่าจะเป็นดอกไม้ปีศาจมากกว่า เวลาจะปลูกทีต้องใช่เลือด ปลูกแบบเนี้ย”  เอมอรแสดงความคิดเห็นขึ้นมา ก่อนจะวิ่งไปหลบด้านหลังผู้เป็นพี่สาว ทันที ที่เห็นมือผอมยาวเหมือนกิ่งไม้แห้งหน้าแล้งยื่นมาทางเธอ ‘ระวัง!!’ เจ้าสีแป๋นพองตัวให้หญิงสาวทั้งสองเข้าไปอยู่ในตัวมัน   ทำให้มือที่เต็มไปด้วย หนามแหลมและก้อนหนองตะปุ่มตะปั่มกระทบร่างนุ่มนิ่มของมันแทน ก่อนจะกระดอนออก เบา ๆ   “ระวังนะเจ้าสีแป๋น”  กรรณิกาบอก  หลับตาปี๋ไม่กล้ามองอะไรทั้งสิ้นกอดร่างบางของ น้องสาวแน่น เพราะยิ่งเจ้าโมเอลเดินเข้ามาใกล้ ยิ่งทำให้เห็นรูปร่างชวนขนพองสยองเกล้า ของมัน  ไม่คิดว่าการสมสู่ข้ามเผ่าพันธุ์จะทำให้เด็กที่เกิดมามีสภาพน่ากลัวได้ถึงขนาดนี้ ไล่ตั้งแต่หัวทั้งสองที่ด้านหนึ่งมีหน้าตาน่าเกลียดน่ากลัว ปากกว้างใหญ่โค้งขึ้นราวกับเห็น คางคกกำลังหัวเราะตลอดเวลาจนหนองใสมากมายบนแก้มกระเพื่อมไหว  ดวงตาแห้งแล้งไร้ วิญญาณกำลังจ้องมองมาทางพวกเธอราวกับกำลังสาปแช่ง   ขณะที่อีกหัวหนึ่ง  กลับมีหน้าคล้ายอสูรกายมีเขากลางหน้าผากและดวงตาใหญ่สีม่วงเข้มแห้ง แล้งไม่ต่างกับอีกหัว  หากใบหน้ากลับเศร้าสร้อย  และมีเลือดไหลออกจากดวงตาตลอดเวลา ปากหนาใหญ่เต็มไปด้วยฟันแหลมโย้ไปมาไม่เป็นระเบียบข้างใน  บนแก้มเป็นบาดแผล เหวอะหวะที่มีน้ำเขียวๆ ไหลยืดน่าสยดสยอง  เพราะเจ้าตัวมัวแต่ใช้มือผอมแห้งจิกทึ้งเนื้อ บริเวณนั้นมากัดแทะตลอดเวลา ส่วนรูปร่างและลำตัวที่เชื่อมหัวทั้งสองเป็นหนึ่งเดียวกลับมีลักษณะเหมือนต้นไม้แห้งมีกิ่งรก รุงรังเต็มไปด้วยหนองและหนามแหลมคมไม่เว้นแม้แต่แขนขาทั้งสองที่ยาวแข็งเก้งก้าง ‘อย่าขัดขวางเรา  มิฉะนั้นเราจะไม่เกรงใจ....ฮี่ ๆ ๆ ๆ ’ ใบหน้าด้านหัวเราะพูดขึ้น แสยะยิ้มให้ ก้อนเยลลี่ตรงหน้า หากอีกฝ่ายยังคงนิ่ง ไม่มีท่าทีจะปล่อยร่างทั้งสองในตัวออกมา ‘ฮือ..อ.อ.อ  ในเมื่อเจ้าไม่เชื่อ เราก็ต้องทำ..ฮื.อ.อ..อ.’ ใบหน้าด้านร้องไห้พูดพลางใช้จับแก้มที่ เต็มไปด้วยน้ำเขียว ๆ สะบัดใส่ร่างโปร่งกลมสีแป๋นตรงหน้า “กรี๊ด.ด..ด.ดด..ด.”  ทั้งคนทั้งแมวกรีดร้องพร้อม ๆ กัน ทันทีที่น้ำเขียว ๆ กระทบร่างเจ้าสี แป๋นจนเกิดเป็นควันสีเหลืองคลุ้งไปทั่วบริเวณ   ‘ข้าไม่ไหวแล้ว...’ เจ้าสีแป๋นพูดขึ้น แล้วร่างคนที่อยู่ในตัวมันก็หลุดออกมาเพื่อสูดกลิ่นควัน ไม่พึงประสงค์ที่ปกคลุมจนมองอะไรไม่เห็น   “เจ้าสีแป๋น!!”   กรรณิกาก้มตัวลงต่ำติดพื้นทั้งที่ยังกอดแมวน้อยไว้แน่น จำได้ดีว่าควันจะลอย ขึ้นไปรวมตัวกันข้างบน  เพราะมันเบากว่าอากาศ  พลางใช้มือข้างที่ว่างควานหาร่างเล็ก ๆ ของเจ้าก้อนเยลลี่ที่ไม่รู้ว่าจะเป็นตายร้ายดีอย่างไรบ้าง  จนกระทั่ง.... ‘ท่าน...ท่านคือ....’ เสียงแหบต่ำหวาดกลัวร้องดังขึ้น แม้จะไม่เห็นอะไรแต่เธอก็จำได้ดีว่าเสียง ที่ได้ยินเป็นของโมเอล!! ...เกิดอะไรขึ้น!!... ขณะที่คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน มือของเธอก็คลำไปโดนร่างนุ่มนิ่มที่เดาได้ทันทีว่าต้องเป็น ‘เจ้า สีแป๋น’ แน่นอน  แต่แล้วก็ต้องรีบชักมือกลับ  เพราะความแสบร้อนราวกับถูกไฟเผาทันทีที่ สัมผัสก้อนเยลลี่นุ่มหยุ่นที่เปรอะไปด้วยคราบสีเขียว  เร็วเท่าความคิด กรรณิการีบคว้าชายกระโปรงจับ ร่างเล็ก ๆนั่นเข้ามาใกล้ ก่อนจะได้ยินเสียงทุ้มห้าวทรงอำนาจดังขึ้น ‘จงกลับไปอยู่ในที่ที่ของเจ้าซะ’ ......ใครกัน...?!! ไม่มีคำตอบนอกจากความความง่วงที่ถาโถมเข้ามา  จนเปลือกตาทั้งสองข้างหนักอึ้ง  เหลือบ มองร่างในอ้อมกอดที่ไม่รู้ว่าหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่  แล้วทุกอย่างก็ดับวูบไปพร้อม ๆกับแสง เจิดจ้าเข้าปกคลุมทั่วทั้งถ้ำ!! ********************************************************* (มีต่อค่ะ) แก้ไขเมื่อ 15 เม.ย. 48 19:37:38 แก้ไขเมื่อ 15 เม.ย. 48 19:36:28 แก้ไขเมื่อ 15 เม.ย. 48 19:35:53 แก้ไขเมื่อ 15 เม.ย. 48 19:13:26 จากคุณ : Sushii - [ 7 เม.ย. 48 22:20:10 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ‘เฮ้! จะนอนอีกนานไหม’   ทายาทแห่งราเวลลืมตาขึ้นเพื่อจะเห็นหนุ่มผมแดงเผ่าปีศาจยืนประกบคู่กับร่างที่เต็มไปด้วย ขนสีดำของสัตว์อสูรเผ่าเทพ  นับว่าเป็นภาพที่หาดูได้ยากทีเดียว เพราะทั้งสองเผ่าต่างเป็น ปรปักษ์ซึ่งกันและกันเสมอ ถึงขั้นเทพเจอปีศาจเป็นฆ่า ปีศาจเจอเทพเป็นทำลาย!! ‘ฮ้าว...พวกเจ้ารู้แล้วเหรอว่าจะไปยังไง...’  ฮาเรฟยกมือปิดปากหาว  มองตะวันคล้อยต่ำ เกือบจะลับแนวเขาที่บอกให้รู้ว่าเขาหลับนานเท่าไหร่ ‘เปล่า...พวกข้ายังหาทางออกไปไม่ได้  จะไปทางอากาศก็ถูกกางอาคมเวทย์ไว้  จะทำลาย ต้นไม้มันก็ขึ้นงอกใหม่อย่างรวดเร็ซ ซ้ำใบของมันยังตกลงมากลายเป็นสัตว์ประหลาดดูด เลือดพวกเราอีก’  อิซัคอธิบายอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์  ทั้ง ๆที่ปกติแค่หยดเลือดของเขาลงไป บนพื้น สิ่งชั่วร้ายทั้งหมดบนเขาก็พร้อมเปิดทางให้เดินผ่านไปอย่างง่ายดายต้อนรับการมาของ เผ่าพันธุ์ผู้สร้างพวกมัน  ถ้าไม่ติดว่า...จะทำให้เจ้าสัตว์อสูรเผ่าเทพรู้ฐานะที่แท้จริงล่ะก็ เขาคง ทำไปนานแล้วไม่ปล่อยให้สิ้นท่าแบบนี้แน่!! ‘อ้าว!!  งั้นปลุกข้าทำไมล่ะ  กำลังนอนหลับฝันหวานแท้ ๆเชียว’ ฮาเรฟแกล้งโวยวาย หาก สมองกำลังประมวลผลทั้งหมดอย่างรวดเร็ว ...บนฟ้าไม่ได้...ลุยไปโต้ง ๆ ก็อันตราย...งั้น... ‘ถ้าเจ้ายังคิดจะกินแรงอยู่ล่ะก็  เราก็แยกกันไปละกัน!’ อิซัคพูดเสียงเข้มอย่างเริ่มมีโมโหกับ ‘ตัวถ่วง’ ที่นอกจากไม่ช่วยอะไรแล้วยังชักช้าอีก!! ‘อ้าว..ข้าอุตส่าห์คิดวิธีที่จะไปจากที่นี่ได้แล้ว ไม่เป็นไร  ไม่เป็นไร  ข้าไปกับเจ้าดำก็ได้’ ฮาเรฟยักไหล่กวน ๆ ทำหน้าเหมือนเสียดายเหลือเกินที่ไม่ได้ร่วมเดินทางด้วยกัน  จนเจ้าดำ ต้องเอ่ยปากตัดบทก่อนที่อุณหภูมิภายในตัวอิซัคจะทะลุจุดเดือด ‘อย่ามัวแต่เล่นลิ้นอยู่เลยน่ะ  วิธีไหนก็รีบบอกมาเร็ว ๆ ชักช้าทั้งพวกนั้นและจ้าวแห่งแม่มดจะ ตายกันหมด’   ‘โธ่  คำก็ตาย สองคำก็ตาย  ฟังไม่ระรื่นหูเลย...’  สายตาสองคู่ที่จ้องเขม็งมอง ทำให้คนที่ กำลังบ่นรีบวกเข้าเรื่อง ‘ไม่ต้องจ้องขนาดนั้นก็ได้...ทำไมไม่ลองดำดินไปล่ะ...ในเมื่อทั้งบน ฟ้าบนดินไปไม่ได้ ก็มีทางนี้ทางเดียวเท่านั้นแหละ’ ‘ดำดิน...นี่เจ้าล้อเล่นอะไรอยู่’  อิซัคอยากจะหัวเราะใส่ความคิดบ้าๆ ของอีกฝ่ายที่ไม่รู้ใช้ อวัยวะส่วนใดคิด แต่เพราะสถานการณ์เข้าตาจนที่ไม่รู้จะทำยังไง ทำให้หัวเราะไม่ออก ใบหน้าหล่อจึงได้แต่แค่นยิ้มแทน ‘ข้าพูดจริงๆ นะ  เพราะพวกเจ้ามีปีกไปไหนมาไหนได้อย่างรวดเร็วถึงไม่เคยสนใจการ เดินทางแบบอื่น  แต่พวกเราเผ่าไทรบล้วนเป็นนักประดิษฐ์คิดค้น  จึงสรรหาการเดินทางไปที่ ต่าง ๆ ด้วยหลากหลายวิธี  และหนึ่งในนั้นก็คือวิธีดำดินเนี่ยแหละ’  คำว่า ‘มีปีก’ ทำให้สัตว์ เผ่าเทพหันไปมองคนข้างตัวทันควัน  เพราะปีกนั้นมีเพียงสองเผ่าเท่านั้นที่มี  นั่นคือเผ่าเทพ มาวึลัสและเผ่าปีศาจไวล  และด้วยดวงตาสีดำสนิทของหนุ่มผมแดงนี่ย่อมไม่มีทางที่จะเป็น เผ่าเทพอย่างแน่นอน!! ‘เพียงข้าสร้างวงเวทย์ขึ้นและหยดเลือดลงไปเท่านั้น  พวกเจ้าและข้าก็จะลงไปอยู่บนพื้นพิภพ และออกเดินทางมุ่งไปยังจุดที่ต้องการได้โดยไม่ต้องเจอกับอันตรายข้างบน’ ทายาทแห่งราเวล ยังคงเจื้อยแจ้วอธิบายวิธีเดินทางใต้พื้นดินไปเรื่อย ๆ สองมือเขียนวงเวทย์ไปพลาง  ทำให้ไม่เห็น สายตาเรืองรองที่จ้องปะทะกันจนแทบจะเห็นประกายไฟเปรี๊ยะ ๆระหว่างหนุ่มเผ่าไวลและสัตว์ อสูรเผ่ามาวึลัส ************************************** พระจันทร์สีเหลืองอร่ามส่องทอแสงนวลเย็นตาลอดผ่านกิ่งก้านต้นไม้สูงใหญ่เห็นเป็นลำแสง ลาง ๆมากมาย  สายลมเย็นโชยพัดมาอย่างแผ่วเบาเป็นระลอก ๆ กระทบใบไม้จนเกิดเป็นเสียง ร้องไห้ของเด็กดังระงมไปทั่วบริเวณ จนกลบเสียงสวบสาบของพื้นดินที่แยกออกจากกันเพื่อให้ กลุ่มคนใต้พื้นพิภพแทรกตัวออกมา ‘มืดตื๋อเลยแฮะ’ ฮาเรฟบ่นเบา ๆ พร้อมกับยื่นมือออกไป ไม่ช้าลูกไฟเวทย์สีทองส่องสว่างก็ ปรากฏลอยอยู่เบื้องหน้าพอให้เห็นร่องรอยการจู่โจมและซากตัวกริฟที่ถูกดูดเลือดไปจนหมด   ก่อนจะก้าวออกมาจากรอยแยกบนพื้นพร้อมร่างบางในอ้อมกอดที่เจ้าตัวยืนยันว่ายังไงก็ต้องเป็น คนอุ้มเท่านั้น  ตามติดด้วยนายผมแดงและสุนัขร่างยักษ์ที่ดูกลมกลืนไปกับบริเวณจนเห็นแต่ ดวงตาสีเงินเท่านั้น ‘...โอ้โห ระเนระนาดไปหมด’ ภาพที่เห็นคือข้าวของสัมภาระทุกอย่างถูกย้อมด้วยเลือด กระจัดกระจายฉีกขาดราวกับถูกอะไรกัดทึ้ง  และไม่ห่างไปไกลนักคือซากซพตัวกริฟที่เหลือ เพียงเศษเนื้อติดกระดูกเท่านั้น ‘ไม่มีกลิ่นเลือดของพวกนั้น’ เจ้าดำเอ่ยขึ้นมาหลังจากทำจมูกฟุตฟิตดมกลิ่นเหม็นสาบที่โชย ปะปนมากับสายลม ‘ถ้าไม่มีแล้วพวกนั้นไปไหน’ ยังคงเป็นฮาเรฟอีกเช่นเดิมที่ถาม  หากคนที่ตอบกลับเป็นอิซัคที่ ก้ม ๆเงย ๆแถวโคนพุ่มไม้สีฟ้า ‘ถ้ำคาสตัล...พวกนั้นหนีไปที่ถ้ำคาสตัล...หนีเร็ว!!’  อิซัคกางปีกสีดำใหญ่บินขึ้นสู่ท้องฟ้า   หลบใบแหลมคมสีฟ้าที่พุ่งมาจากข้างหลังได้อย่างเฉียดฉิว  หันไปมองเพื่อนร่วมทางที่อยู่ในวง ล้อมพุ่มไม้กินคนโดยไม่รู้ตัว!!   ‘ขึ้นมาบนหลังข้าเร็ว..’ ฮาเรฟรีบวางร่างในวงแขนบนหลังเจ้าดำทันที แต่ก่อนจะขึ้นคร่อมนั่งบนหลังมัน   ปีกสีขาวสะอาดตาก็กางออกพาร่างที่เต็มไปด้วยขนทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าพร้อมกับ 'จ้าวแห่งแม่มด' ‘เฮ้ย..รอด้วย..’ ดีว่าชายหนุ่มมือไวพอที่จะคว้าหางยาวสีดำของเจ้าดำได้ทันท่วงที  ไม่งั้นคงได้ เหลือแต่ซากเนื้อติดกระดูกเหมือนเจ้าตัวกริฟแน่!! จบตอนที่  15                       *********************************************** ตอบกระทู้ค่ะ Reader : น่ารักจิง ๆ ค่ะ เห็นครั้งแรกในการ์ตูนก็คิดไว้เลยว่าสักวันหนึ่งจะเอามา             โลดแล่นในนิยายเราบ้าง^^ จันทร์ดาว : เหมือนจิงๆ ด้วยคะ (ถึงเราไม่ได้เล่น แต่ก็แอบตามไปดูจนรู้ว่า                ตัว Poring หน้าตาเป็นยังไง  เหมือนกับที่ต้องการสื่อเลยค่ะ^^                (จิงๆ หยิบมาจากการ์ตูนเรื่องได ตะลุยแดนเวทย์มนตร์) เป็นตัวสไลม                (ไม่รู้เขียนถูกหรือเปล่า) เป็นสัตว์ประหลาดที่น่ารักและไม่มีพิษมีภัย                 กับใครเลยค่ะ         บอยน์ ใบร่อน: เอ...ยิ้มแต่เหงื่อตกนี่หมายความว่าไงดีเอ่ย...เอาเป็นว่าตอน                    อ่านกำลังร้อนละกัน เลยเหงื่อไหลออกมาหลายหยด MDC : ขอบคุณค่ะ  ชอบฉบับแก้ไขเหมือนกัน เพราะรู้สึก เป็นเรื่องเป็นราวมากขึ้น              กว่าฉบับเก่า ที่บางทีอ่านแล้วดูจะผ่านง่าย ๆเอาดื้อ ๆ แถมบางตอนยังรู้สึกว่าเรื่องราว          ยังอ่อนไปทำให้ต้องแก้ไขอย่างหนัก...จนต้องเปลี่ยนเนื้อหาที่เคยร่างไว้หลายรอบ^^           GTW : เห็นด้วยค่ะ ไปดูมาแล้วน่ารักมากว่าน่ากลัวจิงๆ กลมใสน่าทุบเล่น          (เหมือนอย่างที่คุณจันทร์ดาวชอบ) มันคงจะสนุกพิลึก (กำลังเข้าสู่โหมดโหด) Scottie : ขอบคุณมากเลยค่ะ เพิ่งมาดูว่าหลุดไปจิงๆ ด้วย  สงสัยจะใช้คำว่า                 เยลลี่เพลินไปหน่อย^^ แก้ไขเมื่อ 10 เม.ย. 48 19:05:42 แก้ไขเมื่อ 08 เม.ย. 48 07:48:56 จากคุณ : Sushii - [ 7 เม.ย. 48 22:25:42 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สีแปร๋น สำแดงเดช 555 จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 8 เม.ย. 48 00:51:27 A:202.133.176.111 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 อือ สั้นจริงๆ ด้วย ยังงงอยู่เลยว่าเจ้าดี๋งๆ ทำอะไร จากคุณ : scottie - [ 8 เม.ย. 48 01:15:23 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แวะมาตอบก่อนจะไปทำบุญค่ะ^^ โอเลี้ยงแก่ : ยังค่ะ ยังไม่ได้สำแดงเดช แต่ไม่นานเกินรอแน่ค่ะ คาดว่าฉบับแก้ไขนี่ บทเจ้าสีแป๋นเปลี่ยนไปแน่ แต่จะเป็นยังไงอันนี้ต้องรอติดตามค่ะ^^ scottie : อืมม.ม.ม.. คุณscottie งงช่วงไหนเอ่ย ถ้าช่วงแรกที่พี่อ้วนไม่รู้ตัวว่ามาที่นี่ได้ไง ซูชิจะได้ไปแก้ แต่ถ้าเป็นช่วงกลาง ตอนที่มีความสีเหลืองคลุ้งไปหมดจนมองอะไรไม่เห็นได้ยินแต่เสียง อันนี้จงใจทิ้งให้เป็นปริศนาไว้ก่อน กลับมาค่อยเฉลยในบทถัดไปค่ะ^o^ ขอบคุณค่ะสำหรับทุกความคิดเห็น จากคุณ : sushii (ไม่ได้ล็อคอินจ้า) - [ 8 เม.ย. 48 14:55:40 A:202.142.192.115 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 กะ กะ กรี๊ดดดดดด!! ในที่สุดคุณ Sushii ก็พามนตรากลับมาแล้วว แถมยังมาในรูปแบบ/ โฉมหน้าใหม่เสียด้วย ภาษาสละสลวยเรียบลื่นอย่างเดียวไม่พอ ความสอดคล้องนุ่มนวลของเรื่องก็ดีขึ้นแบบกระหน่ำซัมเมอร์เซล ซื้อ ตอนที่ 15 แถม ตอนที่ 16 แบบรีไรท์ ตอนที่ 16 มาพร้อมตอนที่ 17 อิอิ ดีใจจัง อารมณ์ดีรับหน้าร้อนแล้วนะเนี่ยย :D จากคุณ : หมาเลี้ยงแกะ - [ 9 เม.ย. 48 17:08:07 ]

ความคิดเห็นที่ 7 จากคุณ : คุณพีท (PeterPuck) - [ 10 พ.ค. 48 09:44:15 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ตอนที่ 16 ภูติหิวโหย http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3413256/W3413256.html จากคุณ : Sushii - [ 22 พ.ย. 48 20:37:31 ]