ความคิดเห็นที่ 1 ดวงตาทอดมองไปยังร่างสูงของพี่คราม ซึ่งกำลังร้องเต้นไปตามจังหวะเพลงอันแสนสนุกนั้น เขาสวมเสื้อกล้ามสีขาว ใส่กางเกงยีนส์สีซีด และรองเท้าผ้าใบเก่าๆ ผมยาวระต้นคอนั้น ช่างเหมาะกับใบหน้าเรียวคมของเขา ออมไม่รู้ว่าตัวเองตาฝาดไปหรือเปล่า เธอเห็นดวงตาคมลึกคู่นั้น พุ่งตรงมายังเธอ กระแสอบอุ่นสาดไล้มายังเนื้อตัวและหัวใจ จนเธอต้องเสมองไปยังที่อื่น ************* เมื่อร่างสูงนั้นเดินตรงมายังโต๊ะ ออมก็ก้มหน้างุด ในขณะที่เพื่อนๆ ของเธอส่งเสียงทักทายพี่ครามเจี๊ยวจ๊าวไปหมด “ดีใจจังครับที่เจอน้องๆ “ เสียงนุ่มนั้นเจือด้วยเสียงหัวเราะแผ่ว ออมบีบมือเย็นเฉียบของตัวเองไว้แน่น “แต่ก็คงมีบางคนที่ คงไม่ดีใจนักที่เจอพี่” เสียงเนิบนุ่มนั้น ทำให้ออมเงยหน้าขึ้นมองเขาเต็มตา ใบหน้าเรียวหล่อนั้น มีไรหนวดจางๆ เหนือริมฝีปากและปลายคาง ดวงตาคมลึกนั้นส่งกระแสบางอย่าง ที่ทำให้ออมรู้สึกร้อนและหนาวในคราวเดียว “เอ่อ ออมขอตัวก่อนนะ” ออมพูดได้แค่นั้นจริงๆ ก่อนจะก้าวขาสั่นๆ ตรงไปยังป้ายรถเมล์หน้าโรงเรียน ออมนั่งนิ่งราวกับหุ่น ปล่อยให้รถเมล์คันแล้วคันเล่าผ่านไปอย่างไม่ไยดี ความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับเธอ มันคืออะไรนะ ที่ทำให้ออมหวาดหวั่น ไม่ว่าวันนี้หรือวันวาน ความรู้สึกไม่ต่างกันเลย หรือจริงๆ เธอกลัวใจตัวเอง ใจที่ไม่อยากจะรักผู้ชายแสนหล่อ เท่และเป็นที่หมายปองของสาวๆ ยิ่งเวลานี้พี่ครามเป็นถึงร็อกเกอร์ชื่อดัง เธอยิ่งหวาดกลัว เพราะยิ่งตอกย้ำความแตกต่างระหว่างเธอกับเขา “ให้พี่ไปส่งนะ” เสียงที่ดังมาจากข้างตัวนั้น ทำให้ออมสะดุ้ง “พี่คราม .” ออมอุทานเสียงแผ่ว มองหน้าหล่อเหลานั้นอย่างตระหนก “คือ ไม่รบกวนค่ะพี่คราม ออม ออมกลับเองได้ค่ะ” เธอบอกเขาเสียงตะกุกตะกัก “ออม! ให้พี่ไปส่งเถอะนะ ขอร้องล่ะ ทำไมจะต้องมาวิ่งหนีพี่แบบนี้ด้วยล่ะ พี่น่ารังเกียจขนาดนั้นเชียวเหรอ” พี่ครามทำเสียงเข้ม มองออมอย่างตัดพ้อ “คือ .” ออมอึกอัก  เพราะเธอก็อธิบายไม่ได้เหมือนกัน ว่าความรู้สึกของตัวเองเป็นเช่นไรแน่ แต่มันไม่ใช่เพราะรังเกียจอย่างแน่นอน “ได้ พี่ขอโทษแล้วกัน” เขาพูดจบ ก็เดินหมุนตัวจากป้ายรถเมล์ เดินกลับเข้าไปยังโรงเรียน ออมนิ่งงันอยู่ชั่วขณะ รู้สึกเหมือนมีใครฉุดดึงเธอให้ผุดจากเก้าอี้ วิ่งตามหลังเขาไป ยังลานจอดรถของโรงเรียน “พี่ครามคะ .” ออมเรียกเขาเสียงสั่น เขาหันกลับมามองเธอนิ่งๆ จ้องลึกในแววตาหวาดหวั่นของออม ก่อนจะเดินเข้ามาหา แล้วจูงมือเธอ .ไปยังรถของเขา ************** รถจอดนิ่งสนิทหน้าบ้านของออม แต่เขาไม่ยอมให้เธอลงจากรถง่ายๆ จับมือเธอไว้แน่น แม้เธอจะพยายามขัดขืนแล้วก็ตาม “ออม ถามจริงๆ เถอะ ทำไมออมไม่รักพี่ ทำไมถึงทำท่ารังเกียจพี่ตลอดที่เจอหน้า” เสียงเศร้าๆ นั้น ทำให้ออม จ้องมองลงไปในดวงตาคมลึกซึ้งนั้น เหมือนค้นหาอะไรบางอย่าง .แต่เธอก็พบเพียงแววตัดพ้อ “พี่คราม ออมไม่ได้รังเกียจพี่นะ แต่ออมคิดว่าตัวเองไม่เหมาะกับพี่หรอก อีกอย่างตอนนี้ออมคบกับพี่ตรีอยู่นะคะ” “ออมรักไอ้ตรีเหรอ ” เขาย้อนถาม ออมนิ่งไปชั่วขณะหนึ่ง ก่อนจะพยักหน้า โดยหลบสายตาคมวาวของเขา “ไม่จริงหรอก พี่ไม่เชื่อ ออมคบกับไอ้ตรี เพราะคิดว่ามันเหมาะกับออมเท่านั้นเอง ออมรู้แก่ใจดี ว่าจริงๆ แล้วออมรักใคร ” ถ้อยคำนั้นของพี่คราม ทำให้ออม เงยหน้าขึ้นมองเขาอีกครั้ง เหมือนมีแรงดึงดูดจากดวงตาคมซึ้งนั้น ที่ทำให้ออมไร้เรี่ยวแรงที่จะผลักไส เมื่อพี่ครามดึงเธอไปกอดไว้แน่น และจูบเบาๆ ที่ริมขมับ “พี่ยังรักออมนะ .และไม่คิดจะลืมเลยชั่วชีวิต” “พี่คราม ” ออมครางออกมาอย่างนึกไม่ถึง เพราะไม่คิดว่าผู้ชายแบบเขาจะมาจริงจังอะไรกับเธอขนาดนี้ “จริงๆ นะออม พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงรักออม รักทั้งที่ก็เจ็บมาตลอด เพราะออมไม่เคยจะยอมรับพี่เลย แถมยังไปคบกับคนอื่น แต่ที่ผ่านมาพี่ไม่เคยลืมออมได้เลย ทั้งที่ก็พยายาม วันนี้พี่คิดว่าจะใจแข็ง กับความรักดู แต่พอพี่เห็นออม พี่รู้แล้วว่าตัวเองเลิกรักออมไม่ได้หรอก” ออมไม่รู้ตัวเลยว่าได้กอดร่างเขาไว้แน่น และปล่อยให้น้ำตารินไหล “รักออมทำไมพี่คราม ออมไม่มีอะไรคู่ควรกับพี่ครามเลยสักอย่าง ผู้หญิงสวยๆ ดีๆ เด่นดังมีรายรอบตัวพี่นะ” “พี่อยากรักคนอื่นจะตาย เผื่อจะไม่เจ็บปวดอย่างที่รักออม แต่ใจพี่มันรั้นจะรักออมเอง และพี่ก็ยอมเจ็บ เพื่อจะรักออมแบบนี้” ออมไม่อาจเอ่ยถ้อยคำใดๆ ออกมา เพราะก้อนแข็งจากแรงสะอื้นเสียดแน่นในลำคอเธอ (มีต่อค่ะ) แก้ไขเมื่อ 08 เม.ย. 48 15:50:17 แก้ไขเมื่อ 08 เม.ย. 48 02:40:29 จากคุณ : จูนิตา - [ 8 เม.ย. 48 00:36:01 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “ออมอย่ากลัวความรักของพี่สิ ” ใช่จริงๆ ด้วยออมกลัวพี่คราม เพราะความรักที่เธอมีต่อเขา มันมากมายจนตัวเองก็หวาดหวั่น หากแม้วันหนึ่งเขาทิ้งเธอ เธอคงไม่ต่างจากแม่ของเธอ ที่ฆ่าตัวตายเพียงเพราะพ่อทิ้งไป .เธอไม่อยากเป็นเหมือนแม่ของเธอ .ที่ปล่อยให้ความรักครอบงำ แต่ออมรู้ว่าวันหนึ่งถ้าพี่ตรี จะเดินไปจากชีวิตเธอ ออมจะไม่มีวันทุกข์ทรมานขนาดจะลาโลกได้ อย่างมากก็เพียงรู้สึกว่าสิ่งที่คุ้นเคย เดินหายไปจากชีวิตเท่านั้นเอง ความคิดถึงต่อแม่ ทำให้ออมผละจากอ้อมแขนของเขา “พี่คราม .ออมคบกับพี่ไม่ได้จริงๆ” ออมพูดจบก็ลงจากรถของเขาทันที . ************ พอเดินเข้ามาในบ้าน ออมก็เห็นพี่สาวคนเดียวของเธอ นั่งดูทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่น “กลับเร็วจังล่ะ กินข้าวยัง” “ออมไม่หิวน่ะพี่” “เอ่อ เมื่อกี้ตรีโทร.มาน่ะ ปี๊บด้วย ทำไมไม่เปิดมือถือล่ะ” “แบตหมดน่ะพี่” “โทร.ไปบอกตรีกับปี๊บสิว่าถึงบ้านแล้ว เขาจะได้ไม่เป็นห่วง พี่สงสัยจังน่ะออม ว่าตรีหรือปี๊บที่เป็นแฟนออมน่ะ เพราะน้ำเสียงปี๊บห่วงใยออมมากๆ เลยนะ ส่วนตรีก็นั่นแหละเอื่อยๆ เหมือนเดิม เหมือนโทร.มาตามหน้าที่น่ะออม” “ค่ะ พี่นา พี่ตรีเขาก็เป็นแบบนั้นมาตั้งนานแล้ว” ออมว่าไปตามความรู้สึก “ถามจริงออม อยู่ด้วยแล้วไม่เบื่อเหรอ ผู้ชายอะไรเอื่อยเฉื่อยจังน่ะ” “ออมก็เอื่อยเฉื่อยนะพี่นา .ก็เหมาะกับออมนี่คะ” ออมว่า พลางยิ้มบางๆ ให้พี่สาว “เหมาะกันยังกะแกงจืดกับผัดเต้าหู้เลยออม มันจะมีรสชาติได้ไงชีวิต” “แต่ออมชอบชีวิตที่เรียบๆ นี่คะพี่นา” “เออ มีความสุขก็อยู่ไป พี่ไม่ว่าไรหรอก แค่สงสัยน่ะ” พี่นาว่าอย่างปลงๆ “งั้นออมไปนอนนะคะ” “อือ .” ************ เมื่อล้มตัวลงบนเตียงนอน ออมก็ไม่มีสามารถข่มตาให้หลับลงได้ ภาพของชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลา กับแววตาคมลึกซึ้ง ที่ทอดมองเธออย่างตัดพ้อ ก็รบกวนจิตใจ ออมไม่อยากจะเชื่อเลยว่า พี่ครามจะรักเธอได้ เวลา 5 ปีที่ไม่ได้เจอกัน เขาไม่เคยรักใครหรือย่างไร ข่าวคราวของเขากับดารานักร้อง นางแบบชื่อดังตามสื่อต่างๆ ล่ะ มันหมายความว่าอย่างไร บางทีความรักที่เขารู้สึกและบอกเธอ อาจเป็นเพียงความอยาก .ที่ยังไม่สมหวังเท่านั้นกระมัง แต่แววตาท่าทาง กระทั่งน้ำเสียงและอ้อมแขนของเขานั้น .เธอสัมผัสได้ถึงความจริงใจ ไม่ต่างจากวันวานเลย แต่ถึงจะใช่ความรัก แต่ออมก็ยังหวาดกลัว จริงๆ แล้วออมกลัวเขา เพราะเธอรักเขานั่นเอง .ออมรู้ว่าความรักจะทำให้เธออ่อนแอ ออมไม่อยากเป็นเหมือนแม่ หากวันหนึ่งความรักโบยบินจากไป แต่ที่เธอมีชีวิตอยู่กับความรัก ที่แอบซ่อนเช่นนี้ ก็เจ็บปวดไม่น้อยเลย เพราะออมไม่เคยลืมเขา ยังจดจำรอยอุ่นหวานจากจูบแรก ในค่ำคืนที่เขาขาดสติ ถึงแม้เขาจะจูบเธอด้วยความโกรธ แต่เธอก็สัมผัสถึงความรัก จะทำอย่างไรเธอถึงจะลืมเขาได้นะ! ********** ออมรู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมาก เมื่ออยู่ๆ แนนก็มาหาเธอถึงที่ทำงาน ซึ่งออมทำงานเป็นพนักงานของบริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง หน้าตาแนนดูแปลกๆ คล้ายครุ่นคิดอะไรอยู่เกือบตลอดเวลา “เป็นอะไรล่ะแนน ทำหน้าเข้า” ออมเอ่ยถามเพื่อนสาวอย่างห่วงใย “ออม ถามจริงเถอะออมกับพี่ตรีเป็นไงมั่ง” “เป็นไงมั่ง .” ออมทวนคำ “ยังรักกันดีใช่มั้ย” “อือ ก็ยังเหมือนเดิมนี่แนน มีอะไรเหรอ” แนนกลับเป็นฝ่ายอึกอักเสียเอง “คือออม จำพี่หนิงได้มั้ย ที่เป็นเชียร์ลีดเดอร์น่ะ” “จำได้สิพี่หนิงออกจะดังนี่แนน” ออมว่า พลางยิ้มละไม “คือเมื่อคืน แนนไปเที่ยวต่อกับปายน่ะ เห็นพี่ตรีกับพี่หนิงน่ะ” แนนว่า “เหรอ ไม่เห็นแปลกนี่ พี่ตรีกับพี่หนิงเคยเป็นเพื่อนกันนี่แนน เคยเรียนห้องเดียวกันด้วย” ออมจดจำพี่หนิงได้ดี เพราะเธอทั้งสวย เด่น ดังเป็นเชียร์ลีดเดอร์และมีฐานะร่ำรวยจนสาวๆ ในโรงเรียนอิจฉา แน่นอนรวมทั้งออมด้วย เพราะถ้าเธอเป็นได้อย่างพี่หนิง เธอก็คงไม่ลังเลที่จะคบหากับพี่คราม อย่างน้อยๆ คุณสมบัติที่เพียบพร้อม อาจทำให้ออมมั่นใจในความรักของเขา ที่มีต่อเธอ หลังจากเรียนจบมัธยมปลาย พี่หนิงไปเรียนต่อที่อังกฤษ จากนั้นออมก็ไม่เคยได้ยินข่าวคราวพี่หนิงอีกเลย กระทั่งวันนี้ “แต่แนนว่า พี่ตรีกับพี่หนิงเขาดูเออ ” “ไม่ไม่อะไรหรอกแนน พี่ตรีกับพี่หนิงเป็นเพื่อนกันจริงๆ” ออมมั่นใจเช่นนั้น เพราะเธอคิดว่าผู้ชายเรียบง่ายอย่างพี่ตรี คงไม่คิดรักผู้หญิงสวย ปราดเปรียวอย่างพี่หนิงได้ ก็คงเหมือนกับออม ที่ไม่คิดคบหากับพี่คราม (มีต่อค่ะ) แก้ไขเมื่อ 08 เม.ย. 48 02:45:28 จากคุณ : จูนิตา - [ 8 เม.ย. 48 00:40:35 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ออมมองเหม่อไปยังถนน จากมุมนั่งเล่นหน้าบ้าน ที่มีกระถางต้นไม้วางเรียงราย ทั้งเข็มม่วง พลูด่าง เฟิร์นเขากวาง และบอนสี ซึ่งกระถางต้นไม้ทั้งหมดที่มี ออมกับพี่ตรีไปหาซื้อด้วยกันที่สวนจตุจักร เป็นความชอบที่เธอและพี่ตรีคล้ายคลึงกัน บ้านของออมเป็นทาวน์เฮ้าส์หลังเล็กๆ ที่อยู่กันสองพี่น้อง หลังจากที่แม่เลือกจะจบชีวิตลงตั้งแต่ที่ออมอายุเพียงสิบสี่ปี ออมกับพี่นาก็อยู่ในความดูแลของคุณป้านวล กระทั่งป้านวลของเธอเสียชีวิต ลงด้วยโรคมะเร็งเมื่อสองปีที่แล้ว ออมจึงได้อยู่กับพี่นาเพียงลำพัง พ่อของออมยังส่งเสียเธอกับพี่นามาตลอด แต่ออมรู้ตัวเองดีว่า เธอไม่ได้ต้องการข้าวของเงินทองของพ่อเลย แต่ออมอยากได้ความรักของพ่อ กลับคืนมายังแม่มากกว่า แต่เธอรู้ว่ามันเป็นเพียงความฝัน เพราะเวลานี้แม่ไม่ได้อยู่กับเธอแล้ว และพ่อก็ไม่ได้รักแม่อีกต่อไป รถเก๋งคันเล็กกลางเก่ากลางใหม่สีขาว วิ่งมาจอดหน้าบ้านอย่างเชื่องช้า ออมขยับตัวจากเก้าอี้อย่างเนิบนุ่ม ก้าวตรงไปเปิดประตู “รอนานมั้ยครับ” พี่ตรีเอ่ยเสียงนุ่ม ก่อนขยับแว่นสายตาอย่างเคยชิน พี่ตรีเป็นผู้ชายร่างบาง ตัวสูงกว่าออมเพียงนิดหน่อยเท่านั้น ผิวขาวจนดูซีด ใบหน้าระบายยิ้มบางๆ เกือบตลอดเวลา และดวงตาตี๋ภายใต้กรอบแวนนั้นก็ดูเรียบนิ่ง ไม่ต่างจากท่าทีเนิบนาบของเขานัก “ก็ไม่ได้รอนี่คะ นั่งเล่นไปเรื่อยๆ “ ออมตอบ เมื่อเขาเดินมานั่งลงบนเก้าอี้ ในมุมนั่งเล่นหน้าบ้านเรียบร้อยแล้ว ออมเดินเข้าไปในบ้าน ถือแก้วกับขวดน้ำเย็นมารินใส่แก้วยื่นให้เขา พี่ตรีรับแก้วน้ำเย็นฉ่ำนั้น ไปดื่มเพียงน้อยนิด เขาวางแก้วน้ำลง แล้วเงยหน้าขึ้นมองออมนิ่งๆ นานนับนาที จนออมรู้สึกประหลาดใจ “พี่ตรีมีอะไรหรือเปล่าคะ” ออมถามเสียงเรียบ แม้ใจเธอกำลังระส่ำกับบางอย่างที่เธอสัมผัสได้ “ออม พี่ขอโทษนะ” พี่ตรีพูดได้เพียงแค่นั้น ออมก็ผ่อนลมหายใจอย่างลืมตัว “พี่ตรีมีอะไรก็บอกออมมาตรงๆ เถอะค่ะ” ออมเอ่ยเสียงเรียบ มองเขานิ่งๆ หากแต่ไม่ปรากฏแววไหวหวั่นใดๆ ให้คนจ้องมองหวาดหวั่น “ออม พี่คิดว่าระหว่างเรา มันยังไม่ใช่น่ะ” “ค่ะ ออมเข้าใจ” พี่ตรีเหมือนจะงุนงง เมื่อออมเอ่ยประโยคนั้นออกมา ราวกับคนที่เข้าใจอะไรง่ายดาย “ออม พี่ขอโทษนะที่มันเป็นแบบนี้” พี่ตรีบอกเสียงแผ่ว มองออมอย่างลุแก่โทษ “ออมเข้าใจค่ะพี่ตรี และออมดีใจด้วยนะคะ ที่พี่ตรีเจอคนที่ใช่ แต่รบกวนพี่ตรีบอกออมได้มั้ยคะ ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร” ออมอยากรู้ว่ามันจะใช่พี่หนิงหรือไม่ พี่ตรีอึกอักอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะอ้อมแอ้มบอกออมว่า “พี่หนิงไงออม .” *************** พี่ตรีกลับไปนานแล้ว แต่ออมยังนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม พี่นาโผล่หน้าจากห้องนั่งเล่นมาชะโงกดู เมื่อเห็นเธอนั่งนิ่งอยู่นานแล้ว “เป็นอะไรหรือเปล่าออม” พี่นาเดินมานั่งเก้าอี้ตรงข้ามเธอ “พี่ตรีเขาบอกเลิกกับออมน่ะ” ออมบอกพี่สาว “เหรอ ก็คิดเหมือนกันว่ามันต้องมีวันนี้” “ทำไมพี่นาคิดว่าจะต้องมีวันนี้ล่ะคะ” “คนเราเหมือนกันมากไป มันจืดชืดมั้ง และพี่ก็มองไม่เห็นความรักระหว่างออมกับตรีเลยนะ” “ออมคิดว่าคนเราเหมือนกัน ก็จะอยู่กันได้อย่างสงบสุข ไม่มีความขัดแย้ง” “แบบไหนก็ดีทั้งนั้นแหละ ถ้ารักกันน่ะ ” “แต่ออมไม่อยากอยู่กับคนที่เรารักมากๆ เพราะวันนึงเขาจากเราไป คงแย่นะ เหมือนแม่ไงที่รักพ่อมากเกินไป” ออมว่า “ออมเอ้ย ถ้ากลัวนักก็อยู่คนเดียวไปเถอะ” “พี่นาไม่กลัวรึไง .” “พี่กลัวไม่มีคนมาให้รักมากกว่า และพี่ก็ไม่คิดว่าความรักจะทำร้ายคนได้ถึงตาย นอกจากเราจะทำร้ายตัวเราเองเท่านั้น แต่พี่ว่าชีวิตหนึ่งได้อยู่กับใครสักคนที่เรารักและรักเรา มันวิเศษนะ .พี่ว่าออมลืมเรื่องรักของพ่อกับแม่ได้แล้วมั้ง เพราะความรักของแต่ละคนไม่เหมือนกันนะ” “แต่ออมยังกลัวน่ะพี่นา ออมไม่กล้าจะอยู่กับคนที่ตัวเองรัก” “งั้นอยู่คนเดียวได้ ก็อยู่ไปสิ แน่ใจว่าอยู่แบบนี้จะมีความสุขตลอดไป แล้วไม่เสียดายเหรอ หากคนที่เรารักไปอยู่กับคนอื่น” คำถามนั้นของพี่สาวทำให้ออมเป็นใบ้ (มีต่อค่ะ) แก้ไขเมื่อ 08 เม.ย. 48 03:04:08 จากคุณ : จูนิตา - [ 8 เม.ย. 48 00:44:27 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ออมชะงักไปทันที เมื่อเดินเข้ามาในบ้านของแนนในเย็นวันอาทิตย์ ที่แนนจัดเลี้ยงฉลองวันเกิดอายุครบ 22 ปี ออมก็เจอพี่ครามกำลังนั่งเล่นกีตาร์ โดยมีกลุ่มเพื่อนๆ ของเธอนั่งล้อมรอบเขาอยู่ เขาหันมามองเธอเพียงแว่บหนึ่ง ก่อนจะหันไปทางอื่น แต่เสียงเพลงของเขายังดังก้องเข้ามาในหู แม้ออมจะเดินไปนั่งอยู่อีกมุมหนึ่งของบ้าน เพียงลำพังแล้วก็ตาม รักเธอเท่ารักที่มีหมดใจ แต่ให้ไปไม่เห็นคุณค่า ถูกเหยียบย่ำไม่เหลือราคา แต่ทว่ายังรักเธอ ............. ออมแน่ใจว่าเธอไม่เคยได้ยินเพลงนี้ จากอัลบั้มชุดไหนของพี่ครามเลย พี่ครามแต่งเพลงนี้ เพื่อร้องให้เธอฟัง . หัวใจของออม .กำลังถูกโบยตีจากถ้อยคำตัดพ้อของเขา น้ำตาเธอไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว เธออยากก้าวผ่านความกลัว แล้วเดินไปหาความรัก และหลับตาลงกับอ้อมแขนอบอุ่นเขาเหลือเกิน แต่ เหมือนไม่มีแรงจะก้าวเดิน เหมือนมีมือใครสักคนคอยฉุดรั้ง “ออม ปี๊บว่าพี่ครามน่ะรักออมจริงๆ นะ” อยู่ๆ ปี๊บก็มานั่งข้างๆ ออมเช็ดน้ำตาตัวเองอย่างเก้อๆ “ปี๊บคิดว่างั้นเหรอ” “อือ ดูสายตา ท่าทางของเขาแล้ว ดูเหมือนไม่ต่างจากวันก่อนๆ เลยน่ะออม เมื่อก่อนปี๊บว่าเขาแค่จะเล่นๆ กับออม เพราะเห็นว่าออมจีบยาก คงอยากลองของ แต่วันนี้ปี๊บเห็นความรักของพี่ครามนะ” “ออมกลัวน่ะปี๊บ” ออมสารภาพ “ปี๊บเข้าใจออมนะ แต่ถ้าออมไม่กล้า บางทีเราอาจสูญเสียความรักไป” คำพูดนั้นของปี๊บทำให้ออมขบคิด แต่เธอก็คิดอะไรได้ไม่นาน เมื่อพี่ครามเดินมาหาเธอ และปี๊บก็เดินจากไป เหมือนปล่อยโอกาสให้ออมได้อยู่กับพี่ครามเพียงลำพัง ทั้งที่เมื่อครั้นอดีตปี๊บทำตัวเหมือนท่อนไม้ ที่คอยขวางทางเดินของพี่ครามตลอดมา แต่วันนี้เขากลับบอกให้ออม มองเห็นความรักของพี่คราม เหมือนอย่างที่ปี๊บมองเห็น พี่ครามทรุดตัวนั่งเก้าอี้ตรงข้ามกับออม ในถือแก้วเหล้า และท่าทางของเขาก็ดูเมามายไม่น้อย ออมมองเขาอย่างขลาดๆ เพราะเธอกำลังหวนคิดไปถึง 5 ปีที่แล้ว ในวันเกิดครบ 17 ปี ของแนน วันนั้นออมนั่งเล่นอยู่ในสวนหลังบ้าน ขณะที่เธอจะเดินหนีเขา พี่ครามกลับคว้าตัวเธอไปกอดไว้แน่น ก่อนพรมจูบเธอไปทั่วดวงหน้า แล้วจูบดุดันที่เรียวปาก ความรู้สึกวันนั้นยังสั่นไหวหัวใจเธอในวันนี้ ส่งผลให้ใบหน้าเกลี้ยงเกลาของออมแดงเรื่อขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล พี่ครามเหมือนจะล่วงรู้ ถึงสิ่งที่รบกวนจิตใจออม เขาทอดสายตาคมลึกมาที่เรียวปากอิ่มของเธอเนิ่นนาน นานจนออมทนไม่ไหว เธอผุดลุกจากเก้าอี้ แต่ก็ช้าไปกว่ามือใหญ่ที่คว้าร่างเธอไว้ กอดแนบอกกว้างนั้น จนออมได้ยินเสียงเต้นของหัวใจเขา “จะหนีพี่ไปไหนล่ะออม บอกไว้ก่อนนะ หนีไปสุดขอบฟ้า พี่ก็จะตามไป” เขากระซิบริมแก้มเธอ ก่อนไล้ปลายจมูกคลอเคลีย จนออมรู้สึกหวิวไหว “พี่คราม ” ออมพูดได้เพียงแค่นั้น เมื่อเขาก้มลงจูบริมแก้มเธอ และขยับมาสัมผัสมุมปากแผ่วเบา ก่อนเลื่อนทาบทับเรียวปากของออม อย่างดูดดื่มและเรียกร้อง สัมผัสนั้นนุ่มนวลอ่อนหวาน จนออมปลดปล่อยตัวเองจากความกลัว ราวกับเธอมีปีก พาทะยานไปกับความรู้สึกพัดพลิ้ว ไม่ต่างจากดอกไม้กลีบบาง ที่พัดผ่านไปกับสายลมอ่อนโยน “พี่รักออม ” นั่นคือเสียงกระซิบ เมื่อพี่ครามถอนจูบจากเรียวปากอิ่มของเธอ ที่เหมือนจะยังอุ่นหวามจากสัมผัสของเขา ออมไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่เธอ เขย่งปลายเท้า เพื่อจุมพิตแผ่วเบาที่ปลายคางของเขา แค่นั้นพี่ครามก็ยิ้มกระจ่าง และกอดเธอแนบแน่น ราวกับจะให้ร่างของออม หายเข้าไปในอกกว้างนั้น ***จบ จ้า แก้ไขเมื่อ 08 เม.ย. 48 21:01:54 แก้ไขเมื่อ 08 เม.ย. 48 02:56:10 จากคุณ : จูนิตา - [ 8 เม.ย. 48 00:48:04 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ว่างจัดน่ะค่ะ เลยเขียนเรื่องสั้นคั่นอารมณ์ซะหน่อย... วันเสาร์จะมาแปะ ดอกไม้กับนายก้อนหินตอนต่อไปค่ะ... จากคุณ : จูนิตา - [ 8 เม.ย. 48 00:50:36 ]

ความคิดเห็นที่ 6 หวานเชียว :) จากคุณ : scottie - [ 8 เม.ย. 48 01:35:19 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ^^ ดีใจกะออมด้วยคับ เดี๋ยวนี้รักแท้อย่างพี่ครามหายากนะคับ ^.^ จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 8 เม.ย. 48 04:04:24 ]

ความคิดเห็นที่ 8 แวะมาทักทายคุณจูนิตา... อิจฉาจังเลยค่ะที่มีเวลาว่าง เรื่องนี้อ่านแล้วหวานจัง... คนที่มีรักมั่นคงอย่างนี้ยังมีอยู่อีกไหมนี่ จากคุณ : 1981 - [ 8 เม.ย. 48 04:47:54 A:82.43.177.179 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 จูบ... หวานจัง... อิ ๆ แวะมาแซวค่ะ จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 8 เม.ย. 48 08:36:04 ]

ความคิดเห็นที่ 10 แหม...ยัยออมกว่าจะยอมรับความรักจากพี่คราม ก็ลุ้นซะ จากคุณ : แมงกิ๊กุ - [ 8 เม.ย. 48 08:40:41 A:203.113.36.10 X:203.151.140.113 ]

ความคิดเห็นที่ 11 แล้วค่อยมาอ่านนะคะ จากคุณ : *สร้อยอักษรา* - [ 8 เม.ย. 48 09:11:32 A:202.176.143.41 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 น่ารักมากเลยค่ะ อ่านแล้วอยากมีคนแบบนี้ซักคนมั่งจัง อิอิ จากคุณ : ณัฐณิชา - [ 8 เม.ย. 48 09:28:37 ]

ความคิดเห็นที่ 13 จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 8 เม.ย. 48 09:57:06 ]

ความคิดเห็นที่ 14 บางทีคนเรามักจะกลัวกับสิ่งที่ยังมาไม่ถึงเนอะ อย่างวันนี้รัก แล้ววันพรุ่งนี้จะรักเหรอเปล่า บางทีเลยเลือกที่จะไม่รักตั้งแต่แรกเลย ... ดีกว่าป่าวไม่รู้แฮะ เรื่องน่ารักดีค่ะ ... :) จากคุณ : natraps - [ 8 เม.ย. 48 11:47:24 ]

ความคิดเห็นที่ 15 อยากมีความรักจังค่ะ เฮ้ออออออ -_-;;; เหงาจัง จากคุณ : mommam - [ 8 เม.ย. 48 12:04:00 A:203.121.160.98 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16 น่ารักอะ............................. จากคุณ : jeedy - [ 8 เม.ย. 48 14:58:37 A:172.16.103.25 X:203.144.239.149 ]

ความคิดเห็นที่ 17 น่ารักจังเลย ^^ แอบอิจฉาออมอ่ะ มีพี่ครามทีแสนจะมั่นคง อย่างงี้ไม่รักไม่ได้แร้ววว ^__^ จากคุณ : Kazalong - [ 8 เม.ย. 48 19:41:10 ]

ความคิดเห็นที่ 18 นอกจากออม มีพี่ครามที่แสนดีแล้ว   ยังมีเพื่อนที่ดีมากกอย่างปิ๊บอีก (เอ แล้วปิ๊บนี่เค้าแอบหลงรักออมด้วยหรือเปล่าคะ ถึงคอยเป็นห่วงตลอด) จากคุณ : burin piggypink - [ 8 เม.ย. 48 20:31:21 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ขอคุยคั่นเวลา...อารมณ์ อิอิ ขอบคุณทุกคนที่แวะมาอ่าน และทักทาย...นะคะ เอ่อ....คุณ burin piggypink ...เป็นคนช่างสังเกตแน่ๆ ที่คนเขียนพูดถึงปี๊บไว้เยอะและดูเหมือนมีบทบาท แต่ตอนจบ คนเขียนไม่สรุปตัวเขาไว้...เหมือนทิ้งตัวละครหน้าตาเฉย อิอิ ก็คือ...ว่า....เรื่องสั้นคั่นอารมณ์เรื่องต่อไป...ปี๊บ...เป็นพระเอกค่ะ.... อยากรู้ว่าจริงๆ แล้ว เขาเป็นเพียงเพื่อนที่แสนดี หรือคนที่หลงรักออม... ต้องติดตามนะคะ จากคุณ : จูนิ - [ 8 เม.ย. 48 20:55:04 A:202.133.139.22 X: ]

ความคิดเห็นที่ 20 หุ หุ พี่จูนิ มีภาคต่อด้วยนิ จากคุณ : jeedy - [ 9 เม.ย. 48 02:07:58 A:202.57.177.171 X: ]

ความคิดเห็นที่ 21 อุว้าว โชคดีของออมค่ะที่เจอผู้ชายน่ารักอย่างพี่คราม จะรออ่านเรื่องของนายปิ๊บนะคะ จากคุณ : รียา - [ 9 เม.ย. 48 02:34:38 A:203.172.104.173 X: ]

ความคิดเห็นที่ 22 นั่นแน่...เจอพี่ครามอีกแล้ว... เราขอจอง พี่ครามนะ คิกๆ (สมัยนี้เราต้องกล้า) จากคุณ : รอยทราย - [ 11 เม.ย. 48 00:50:39 A:203.113.50.139 X:203.151.140.113 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เรียน คุณจูนิตา ขออนุญาต แสดงความคิดเห็นด้วยคน ขอรับ คงจะยังไม่ช้าเกินไป.....เพราะ... กว่าจะรู้ว่ารักนานหนักหนา กว่าจะซึ้งสายตาก็เกือบสาย กว่าจะเข้าใจกันแทบฝันมลาย กว่าจะรู้...ว่าสุดท้าย...เรารักกัน. โอย...ค่อย ๆ ตามอ่าน ค่อย ๆ ลุ้น กว่าจะได้ถอนหายใจไปกับหนูออม คนแก่ ก็เกือบหัวใจวายตายแน่ะขอรับ ขอให้หนูออมโชคดี ขอให้นายปี๊ปไม่อกหัก ขอให้ทุกคน สมหวังในความรัก ดังประสงค์เทอญ. จากคุณ : พจนารถ - [ 11 เม.ย. 48 20:44:47 A:61.91.79.176 X: ]

ความคิดเห็นที่ 24 หวานจังเลยที่...อิอิ... จากคุณ : merf - [ 12 เม.ย. 48 20:10:26 A:202.57.150.195 X: ]

ความคิดเห็นที่ 25 ^_____^ จากคุณ : an_an_ant - [ 18 เม.ย. 48 12:37:13 ]

ความคิดเห็นที่ 26 *-----------* จากคุณ : จูนิ - [ 18 เม.ย. 48 18:03:08 A:202.133.135.190 X: ]

ความคิดเห็นที่ 27 อ่านแล้วรู้สึกดีจัง จากคุณ : gosho07 - [ 4 พ.ค. 48 11:16:50 A:203.188.35.171 X: ]

ความคิดเห็นที่ 28 รู้สึกดีเหมือนกันกันค่ะ *----* จากคุณ : จูนิ (จูนิตา) - [ 4 พ.ค. 48 17:10:14 ]