ความคิดเห็นที่ 1 “ไปหาคุณลุง...คุณลุงว่าอะไรบ้างคะ”   “พ่อเหรอ...บอกว่าให้เราไปหา คิดทึ้ง..ง..ง.ง คิดถึง” ถ้าฉันไม่ได้อุปาทานไปเองฉันก็คิดว่าน้ำเสียงพี่เหมือนจะหมั่นไส้พ่อตัวเองอ ยู่นิดหน่อย “เปิ้นว่า บ่หั้นนานมานาน...กิ๊ด(คิด)ฮอดน่ำตาลขนาด!!!”   เสียงหัวเราะฉันคงจะดังไปถึงข้างล่างแน่ๆ นี่พี่หมั่นไส้พ่อตัวเองจริงๆด้วย ถึงได้เลียนเสียงเสียเหมือนอย่างนั้น พ่อของพี่...เป็นชาวต่างชาติที่หัวใจเป็นคนเชียงใหม่ไปแล้วตั้งแต่เมื่อสามสิบกว่าปีก่อน ท่าน “อู้คำเมือง” ได้ก่อน “พูด” เสียอีก   ฉันปาดน้ำตา “ก็เดี๋ยวพอไปหาย่าเสร็จแล้วก็ไปเยี่ยมคุณลุงสิคะ อยากเจอท่านเหมือนกัน”   พี่พยักหน้าแล้วเราทั้งสองก็จัดการกับอาหารเช้าตรงหน้าอย่างรวดเร็ว... ฉันไม่ได้หันหน้าไปมองคนตรงข้ามเลยว่าเขาทำอะไรบ้าง ได้แต่มองลงไปยังสวนไม้ยืนต้นสูงเบื้องล่าง   “งามเนาะ...” ฉันขมวดคิ้วแต่ก็ไม่ยอมหันมา “ผมดำยาวๆอย่างนี้เกล้าผม ใส่เสื้อแขนกระบอก นุ่งผ้าถุงแล้วงามดีแต้ ถ้าแม่หันคงชมบ่ขาดปาก..” ฉันรู้ตัวว่าหน้าตัวเองต้องแดงแน่ๆ...พี่..คนที่ไม่ค่อยคุย เวลาอยู่ที่นี่ทำไมช่างพูดแท้หนอ            ที่แรกที่เราไปคือพระธาตุ พี่ขับรถขึ้นพระธาตุอย่างชำนาญ เราเดินขึ้นบันไดหลายร้อยขั้นไปเรื่อยๆ เหนื่อยก็พัก คนที่เหนื่อยบ่อยน่าจะเป็นฉันมากกว่า ยิ่งสูงอากาศยิ่งเบาบาง พี่หยุดรอ...แล้วยื่นมือให้ฉันจับ ฉันรับความปรารถนาดีนั้นไว้ด้วยใจ ในที่สุดเราทั้งคู่ก็ได้เห็นองค์พระธาตุสีทองอร่ามเด่นเป็นศรีสง่าแก่เวียงพิงค์ พระธาตุงาม...สีตัดกับท้องฟ้าสดใส เมื่อมองไปเบื้องล่าง...ก็ยังพอเห็นไอหมอกจางๆลอยอยู่แม้ว่านี่จะสายมาแล้วก ็ตาม        จากนั้นฉันแวะไปเยี่ยมย่ากับปู่โดยที่ไม่ได้บอกก่อนล่วงหน้า ย่าดีใจจนร้องไห้...เพราะฉันไม่ได้มาหาท่านนานมากแล้ว แล้วเวลามาก็ไม่ได้มาอยู่นานๆ ปู่ก็ดีใจที่เจอหน้า ฉันกอดท่านทั้งสองแน่น... แล้วย่าก็เห็นคนตัวสูงๆที่อยู่ข้างหลังฉัน ท่านมองอยู่พักใหญ่ก่อนหันไปหาปู่ ปู่ยิ้มน้อยๆแล้วเอ่ยทักทายเป็นภาษาอังกฤษพี่ก็ตอบรับตามมารยาท จากนั้นก็ยกมือไหว้ย่า ย่ายิ้มกว้างเอ่ยต้อนรับพี่ด้วยภาษากลางแต่พี่กลับตอบด้วยคำเมือง... ท่านทั้งสองหัวเราะดังจนสุนัขที่เลี้ยงไว้เห่าด้วยความตกใจ   ท่านชวน...ให้เราสองคนทานกลางวันด้วยกัน ซึ่งฉันก็ไม่ปฏิเสธ อาหารเหนือฝีมือย่าที่แสนจะคุ้นเคยทำเอาฉันน้ำตาซึมเมื่อปู่แบ่งข้าวนึ่งใส่จานให้....นานเหลือเกินที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันอย่างนี้ ก่อนรากลับ ท่านทั้งสองชวนให้มาค้างที่บ้าน แน่นอนว่าฉันจะต้องมานอนบ้านแน่ๆ หลังจากที่ใช้งานให้พี่พาเที่ยวจนคุ้มแล้ว ตอนแรกฉันก็บอกแม่ว่าจะมานอนบ้านตลอด แต่มันลำบากที่พี่จะเทียวไปเทียวมาเพราะจากบ้านพี่มานี่ก็ไกลเหมือนกัน บ้านพี่ต้องขับรถขึ้นเขานิดหน่อย แต่บ้านย่าอยู่ในเมือง แม่เลยบอกว่าค้างที่บ้านพี่ก็ได้ โดยที่แม่ใช้สายตากับรอยยิ้มขู่พี่เอาไว้   จากนั้นเราก็ไปหาคุณลุง...พ่อของพี่ ท่านอายุราวๆเจ็ดสิบห้า อ่อนกว่าปู่แล้วก็ย่าฉันมากจึงยังแข็งแรงดี ท่านรูปร่างสูงใหญ่ แต่ก็ยังไม่สูงเท่าลูกชายอยู่ดี คุณลุงพยายามจะ “พูด” กับฉัน แต่พอนึกภาษากลางไม่ออกก็เปลี่ยนไปเป็น “อู้คำเมือง” เสียเรื่อย เราอยู่ที่รีสอร์ทของคุณลุงจนเกือบเย็นจึงขอตัวกลับ เพราะหากค่ำมืดไปขับรถลงเขาจะอันตราย ยิ่งน้ำค้างลงหนักๆอย่างนี้ ถนนลื่น           “ไปเต๊อะ...” คุณลุงบอกพี่ทั้งๆที่ยังกอดฉันเอาไว้ “ปิงจะไป๋ตี้ใด๋ก็ไป๋...ขับรดขับราระวังต่วยเน้อ” ลุงเรียกชื่อเล่นลูกชายพลางสั่งด้วยสีหน้าเอาจริงเอาจัง    พี่กอดอกมองหน้าพ่อตัวเอง “เฮาไป๋แน่ แต่เอาหน่องเฮาคืนมา”   “แม้...ป้อก่อลืม” คุณลุงลูบหัวฉันเบาๆ ฉันรู้ว่าท่านเอ็นดูฉันมาก ท่านอยากมีลูกสาว...แต่ก็ผิดหวัง มีเพียงลูกชายคนเดียวเท่านั้น “ไว้มาค้างนะลูก”    “ค่ะ คุณลุง” ท่านขมวดคิ้วน้อยๆแล้วเดินลงมาส่งพวกเราอย่างแคล่วคล่องผิดกับคนวัยเดียวกัน พี่เปิดประตูรถให้ฉันเข้าไปนั่ง ฉันไหว้คุณลุงก่อนแล้วจึงจะเข้ารถตามพี่ที่นั่งรออยู่แล้ว   “นี่ลูก...”ท่านรั้งแขนฉันไว้แล้วยิ้ม   “คะ?”   “next time .call me father not uncle..O.K.” ท่านกระซิบเบาๆพอที่จะได้ยินกันสองคน   คุณลุงยิ้มกว้างอีกครั้งแล้วจึงปิดประตูให้ฉัน รถแล่นออกไปช้าๆ ฉันก็มองร่างเบื้องหลังผ่านกระจกข้าง ท่านโบกมือให้เราจนกระทั่งลับสายตา...   เราถึงบ้านตอนแสงสุดท้ายหมดไปจากท้องฟ้าพอดี อากาศเริ่มเย็นลงเรื่อยๆ แปลกที่ฉันไปไหนมาไหนได้ทั้งวันโดยที่ไม่ต้องใส่เสื้อหนาวเสียด้วยซ้ำ   “นั่นสินะ” พี่ก็สงสัยตาม “ไม่หนาวแล้ว...เหมือนเฮาเลย เป็นคนเมืองคื่อกั๋น” ฉันมองพี่ตาเขียวปั้ดแต่เขาก็ไม่สนใจยังหัวเราะเสียงก้อง   ฉันเลยนั่งแปะลงตรงระเบียง อากาศหนาวก็จริงแต่ก็ขี้เกียจเข้าบ้าน เงยหน้ามองฟ้าสีดำสนิท...นี่ก็คืนที่สองแล้วสินะที่ได้อยู่ที่นี่...อีกเพีย งสามคืนเท่านั้น ที่จะได้มองท้องฟ้าสีดำสนิทกับดาราระยิบไหว ฉันรักที่นี่...รักความสงบของที่นี่ยิ่งนัก รักท้องฟ้าดำสนิท...ต่างกับกรุงเทพฯเมืองฟ้าอันเป็นบ้านเกิดยิ่งนัก ด้วยหมอกควัน มลพิษร้าย....ท้องฟ้าเมืองบางกอกไม่ได้มีสีดำสนิทอีกต่อไป.. แสงไฟในเมืองใหญ่ก็กลบความงามแห่งแสงดาวจนสิ้น... ฉันรักที่นั่นก็จริงเพราะที่กรุงเทพฯมีครอบครัว แต่ฉันก็รักเชียงใหม่...เพราะมันเป็นบ้านที่ฉันหวังว่าจะได้มาใช้บั้นปลายชีวิตที่นี่   ฉันถอนหายใจไปหลายครั้งในไม่กี่นาทีจนคนข้างๆเป็นห่วง “ ไม่สบายรึเปล่า” พี่ถามด้วยความห่วงใย “เข้าบ้านเต๊อะ น้ำค้างแรง...อากาศก็เย็นลง ถึงจะไม่เย็นขนาดจะมีแม่คะนิ้งบนยอดดอยแต่ก็ทำให้ไม่สบายได้นะ พรุ่งนี้ยังต้องไปอีกหลายที่ แล้วอย่าลืมจัดกระเป๋าไปค้างกับย่าด้วย”   “จ ะ จัดกระเป๋าแป๊บเดียวเอง ปี้เต๊อะ จัดกระเป๋าดีๆ” ฉันยิ้ม “ระวังเน้อ ย่าจะฮื้อปี้นอนโต๋คนเดว...คนเดียว ตี้ห้องใต้หังคา(หลังคา) ห้องก่กว้าง.ง..ง เงียบก่เงียบนัก”   “ จ้า...จ้า จะเป็นอะหยัง เงียบม่อกได...แค่ไหนก่นอนได้ ”   รุ่งขึ้นเราต่างก็เอาสัมภาระทิ้งไว้ท้ายรถก่อนที่จะขับไปเที่ยวต่อ ตารางในวันนี้เป็นการบุกป่าเสียส่วนใหญ่ พี่พาขึ้นเขา ไปดูน้ำตก ใช่...ดู เพราะฉันไม่มีเวลามากนัก จากนั้นก็ขึ้นดอยตุง...ที่ๆฉันต้องใส่เสื้อหนาวเพราะอุณหภูมิที่ลดลงอย่างรวดเร็ว เราไปดูพระตำหนักของสมเด็จย่า... เจ้าของพระหัตถ์อีกคู่ที่โอบอุ้มชีวิตคนดอยให้มีสภาพความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น จากภูเขาหัวโล้นซึ่งเคยทำไร่เลื่อนลอยและไร่ฝิ่น ท่านฟื้นป่าแปลงดินให้กลับเขียวชอุ่มเต็มไปด้วยไม้ดอกและไม้ผลเมืองหนาวซึ่ง กลายเป็นพืชเศรษฐกิจสำคัญนำรายได้เข้าสู่ประเทศมหาศาล ท่านจึงเป็น “ แม่ฟ้าหลวง” ของคนดอยและคนไทยทั้งชาติ แม้ว่าจะเสด็จสู่สวรรคาลัยไปนานแล้ว...หากน้ำพระทัยที่หลั่งรดแผ่นดินไทยยัง คงทำให้พรรณไม้ระบัดใบเขียวชั่วกาล   ฉันสนใจไม้ดอกเป็นพิเศษ...ก็เพราะแม่ชอบปลูกต้นไม้ ที่บ้านเต็มไปด้วยต้นไม้มากมายจนเป็นสวนเล็กๆกลางกรุง ฉันชอบไม้ที่ดอกงามๆ แม่ชอบที่จะปลูกไม้ผลด้วยเหตุผลซึ่งทำให้คนฟังเต็มตื้น    “แม่ปลูกผลไม้ไว้ให้ลูกให้หลานกิน”    ถึงอย่างนั้นแม่ก็ยังหาไม้ดอกมาปลูกให้บ้านมีสีสันเสมอ หลายครั้งเลยที่ต้องทะเลาะกับพลลิงในร่างหมาเวลามันขุดเอาหัวว่านสี่ทิศฮอลแลนด์ขึ้นมาจากดิน...แต่แม่ก็ยังไม่ล้มเลิกความตั้งใจ แม่เปลี่ยนเอามันไปไว้ในกระถางซึ่งวางไว้ที่สูงแทน ท้ายที่สุดมันก็ออกดอกสีแดงเข้มให้แม่ชม...   เรื่องนี้พอเล่าให้พี่ฟังพี่ก็ขำ...บอกว่าเรื่องทำนองเดียวกันก็เกิดกับพี่ต อนเด็กๆ แม่พี่...ชอบกาสะลอง...ปีบ ดอกหอม แม่พี่ชอบไม้ดอกหอมทุกชนิดเหมือนฉัน แต่พ่อก็ชอบต้นไม้เหมือนกัน ชอบไม้ทุกชนิดที่กินลูกได้ พอแม่เอาไม้ดอกมาปลูกเพิ่มต้นหนึ่ง พอก็เอาไม้ผลมาเพิ่มที่สวนรอบบ้านอีกต้นเหมือนกัน ทั้งสองเลยตกลงกันว่าจะแบ่งสวนคนละครึ่ง ครึ่งหนึ่งเป็นสวนป่าและดอกไม้ อีกครึ่งเป็นไม้ผลของพ่อ ที่พอหน้าลำไยที่ก็ได้เงินหลายอยู เราเที่ยวเล่นจนเย็นถึงกลับไปค้างที่บ้านย่า พี่ได้นอนห้องใต้หลังคาจริงๆ...ส่วนฉันนอนอยู่ที่เตียงชั้นล่าง พี่ดูท่าจะหวาดๆอยู่เหมือนกัน...บาปกรรมจริงๆเลยเราที่แกล้งพี่เขาอย่างนั้น   หลังจากทานอาหารเช้ากับปู่ย่าแล้วก็พี่ชายอีกคนหนึ่งซึงอยู่บ้านเดียวกับท่านทั้งสองเราก็กลับไปยังเรือนไม้เพื่อจัดกระเป๋าไปค้างกับคุณลุงอีกคืนก่อนที ่จะต้องกลับ... พอถึงบ้าน..พี่หล้าก็เรียกผู้บ่าวคนงานในบ้านมาช่วยกันยกของไปเก็บ วันนี้เราไม่ไปไหน...จะอยู่บ้านทั้งวันเพราะเที่ยวมาจนเมื่อยล้าไปหมด... พี่ขอตัวไปดูงานที่ไหนสักที่ พอส่งพี่แล้วถึงได้ขึ้นไปนอนพัก...         ฉันไม่รู้ตัวเลยว่าหลับจนถึงบ่ายโดยที่ไม่ได้ถอดแว่นเสียด้วยซ้ำ พอตื่นมาก็พบเสื้อผ้าชุดใหม่วางพับอยู่ปลายเตียง พี่หล้าคงเอามาให้ตอนที่หลับอยู่แน่ๆ ฉันเลยอาบน้ำอีกครั้ง...ตอนนี้หนาวกว่าเดิม คงดันทุรังอาบน้ำเย็นไม่ไหวแน่ ฉันเลยเปิดเครื่องทำน้ำอุ่นเพื่อสระผมด้วย พออาบเสร็จพี่หล้าก็เข้ามาชวนคุย เธอหยิบที่เป่าผมมาช่วยฉันเป่าผม ถ้าเป็นปกติ...แค่เอาผ้าเช็ดนี่ก็หรูแล้วสำหรับฉันที่ไม่ค่อยจะใส่ใจเรื่องความสวยความงามเท่าไหร่นัก ฉันมักจะนั่งพิมพ์งานแล้วเปิดพัดลมเป่าให้ผมแห้งเป็นประจำเพราะขี้เกียจจะมา นั่งเป่า ก็ฉันไม่ได้ไปงานทุกวันนี่นะ อีกอย่างผมก็ยาวเกือบเอว...เวลาไปสระผมที่ร้านเห็นช่างเขาเป่าทีก็สงสารอยู่ เหมือนกัน คงจะเมื่อยน่าดู         ชุดที่พี่หล้าช่วยฉันแต่งก็คือผ้าถุงสีน้ำตาลแล้วก็เสื้อไหมสีเหลืองอ่อน ก็เพราะไม่เคยนุ่งผ้าถุงเองเลยถึงพันไม่ค่อยอยู่ ต้องให้พี่หล้าช่วยทุกครั้งไป แล้วฝีมือของเธอกับเข็มขัดเงินเส้นสวยก็ทำให้ฉันอุ่นใจมากกว่าการที่ตัวเองพันผ้าถุงเองแล้วรัดเชือกไว้สัก ๕ เมตรเสียอีก ฉันบอกพี่สาวคนดูแลบ้านว่าขอลงไปเดินเล่นที่สวนข้างล่าง   “เจ้า...ไว้นายปิ๊กเฮือนเฮาจะบอกฮื้อเน้อว่าคุณอยู่ในสวน”   สวนป่าสวย...ด้วยไม้ดอกหอมที่ขึ้นแซม ต้นไม้สูงใหญ่ บางต้นก็หลายคนโอบ แสดงให้เห็นว่าเขาอยู่มาก่อนที่พ่อของพี่จะมาสร้างบ้านที่นี่เสียอีกละมั้ง ฉันกระชับเสื้อหนาวที่ห่มออกมาจากบ้านแน่น เพราะอยู่ท่ามกลางแมกไม้เขียว อากาศถึงเย็นลงอีก   “ ใส่เสื้อบางๆเดี๋ยวก็ได้ไข้หรอก ” เสียงพี่ดังข้างหลังทำฉันสะดุ้ง   “มาเงียบๆตกใจหมด!!!”   “สุมาเต๊อะ...” พี่ขอโทษ “พร้อมล่ะก๋า...พร้อมรึยัง ไปบ้านพ่อได้แล้วเน้อ ตะกี้ก่โทรมา ร้องแง้วๆๆๆ ยังก๊ะละอ่อนว่ายิหยังลูกสาวตึ๋งบ่ไปปะ”   “จ้า...จ้า ฮู้แล้ว”   ฉันขึ้นรถโดยที่ไม่ต้องถืออะไรเลยเพราะของทุกอย่าง...สัมภาระทั้งหมดที่เอามาในครั้งนี้ถูกเก็บใส่ท้ายรถหมดแล้ว พี่หล้า...กับผู้บ่าว ผู้สาวคนงานในบ้านยืนเรียงแถวรออยู่ที่ประตู   “อย่าร้องสิ...เดี๋ยวหนูก็ร้องตามหรอก” ยังไม่ทันสิ้นเสียงพี่หล้าก็ร้องไห้โฮทำเอาคนอื่นๆสะอื้นกันใหญ่ “แม้...เอาน่า โตแล้ว บ่ใจ้ละอ่อนเน้อ กำเดว...เดี๋ยว เฮาก็ปิ๊ก...” คำพูดที่เหลือถูกกลืนลงคอไปในทันที... “ถึงบ่ฮู้..ว่าเฮาจะได้มาแอ่วอีกเมื่อใด๋ ก่ขอฮื้อปี้ฮู้ไว้โต่ยเน้อ ว่าเฮ้าฮักปี้หล้า” เธอโผเข้ากอดทำเอาน้ำตาซึมไปเหมือนกัน ทั้งๆที่แข็งใจไว้   “บ่อยากฮื้อมาแอ่ว...อยากให้มาอยู่กะปี้ มาอยู่โต่ยกั๋นเน้อ เฮ้าจะฮื้อนังคำเปิ้นสอนเล่นสะล้อ ซอ ซึง” ฉันสะอึก   “หนู...หนูไม่รู้จริงๆจ้ะว่าจะมาได้อีกเมื่อไหร่...แต่หนูจะพยายาม แล้วจะโทรมาหาเน้อ” ฉันผละออกโดยไวแล้วเดินเข้าไปนั่งเงียบๆในรถ   “คุยอะไรกัน” พี่ถามแต่ฉันก็ส่ายหัว   “บ ่...บ่..ไม่...ไม่มีอะไรจ้ะ แค่ลากันเฉยๆ” ฉันต้องหันหากระจกเพื่อซ่อนน้ำตาจากคนข้างๆ แม้จะรู้ว่ากระจกมันสะท้อนให้เห็นได้ก็ตาม...แต่ก็ยังดีกว่าที่จะให้พี่เห็น โดยตรง แว่นถูกถอดวางบนตักเบาๆ... วันนี้น้องมาเที่ยวบ้านพี่...ไม่รู้เมื่อไหร่...จะได้ปิ๊ก...กลับมาอีกครา (ต่อ) จากคุณ : shakri - [ 8 เม.ย. 48 15:52:23 ]

ความคิดเห็นที่ 2 บ้านบนเนินแลเห็นเบื้องล่างอันเป็นสวนป่ารีสอร์ทได้รางๆด้วยแสงคบที่ปักไว้นอกระเบียง ฉันมองไปแล้วก็ถอนใจ         “หนูขอ...”        “ห้ามไปนอน” คุณลุงขัด “ปิงบอกว่าร้องเพลงเพราะ ร้องให้ลุงฟังได้ไหมลูก ที่นี่อยู่สูงคงหาวงดนตรีอะไรไม่ได้ แต่ก็มีคาราโอเกะนะ” ท่านเอ่ยด้วยรอยยิ้ม เหมือนที่พี่ปิงเล่าให้ฟังเมื่อนานมาแล้ว พี่บอกว่าพ่อชอบร้องเพลง โดยเฉพาะเพลงคำเมือง นานๆก็จะร้องเพลงสากลเก่าๆสักที    “ค่ะ”     พี่ปิงรีบจูงมือฉันไปดูแผ่นซีดีข้างๆเครื่องขยายเสียงโดยไว แผ่นแรกที่หยิบก็คือรวมเพลงเหนือของคุณจรัล มโนเพ็ชร...พอไล่สายตาอ่านรายชื่อเพลง...   “ล่องแม่ปิงค่ะ”   “โอ้โฮ เพลงโปรดลุงเสียด้วย เพลงนี้ใครร้องนะปิง”   “คุณสุนทรี เวชานนท์ครับ” พี่ตอบขณะที่มือก็ง่วนกับเครื่องใช้ไฟฟ้าตรงหน้า คุณลุงยื่นไมโครโฟนให้แต่ฉันก็ปฏิเสธ ก็ไม่ชอบนี่...   เสียงเพลงแว่วหวานดังขึ้น เสียงกีตาร์ใส...คลอเสียงดนตรีพื้นเมืองที่เคยคุ้น    “....ดอกบัวตองนั้นบานอยู่บนยอดดอย ดอกเอื้องสามปอยบ่อเกยเบ่งบานบนลานพื้นดิน ไม้ใหญ่ไพรสูง นกยูงมาอยู่กิน เสียงซึง สะล้อ จ๊อย ซอ เสียงพิณ คู่กับแดนดินของเวียงเจียงใหม่ สาวเจ้าควรภูมิใจ บ่ฮืมว่าเฮาลูกแม่ระมิงค์   คนงามงามต้องงามคู่ความเด่นดี ต้องฮักศักดิ์ศรีของกุลสตรี แม่ย่า แม่หญิง เยือกเย็นสดใส เหมือนน้ำแม่ปิง มั่นคงจริงใจฮักใครฮักจริง สาวเอยสาวเวียงพิงค์ สาวเครือฟ้าเกยซมซาน อีกเจ้าสาวบัวบานนั่นคือนิทานสอนใจ....”   สิ้นเสียงเพลงแล้ว แต่ความเงียบก็ยังปกคลุมบ้านทั้งบ้านอยู่...จนกระทั่งคุณลุงท่านปรบมือนั่นแหละ   “เพราะ...เพราะจริงๆด้วย เสียดายจริงๆเลยที่แม่เจ้าไปสวรรค์เร็วไป ไม่อย่างนั้นนะคงได้คนมาร้องเพลงในวงดนตรีแน่”     “ครับ” พี่ไม่ได้พูดอะไรไปมากกว่านั้น   “คุณลุงคะ หนูขอตัวก่อน เหมือนจะไม่สบาย”   “จ้ะ...ฝันดีนะลูก พักผ่อนให้เต็มที่ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าลุงจะพาเที่ยวให้รอบเลย” ฉันยิ้มน้อยๆอย่างเต็มฝืน พี่ยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น คุยอะไรบางอย่างอยู่... แม้ว่าคุณลุงจะอวยพรให้ฝันดี...แต่เพียงแค่ข่มตาให้หลับสนิทยังยากเลย...สำหรับคืนนี้   ก๊อกๆๆ   เสียงเคาะประตูห้องตอนเช้ามืดทำให้ฉันสะดุ้ง...ทั้งๆที่เพิ่งนอนหลับไปได้ไม่นาน       “ตื่นรึยัง...ล้างหน้าล้างตาเสีย พ่อจะพาไปชมรีสอร์ท แอ่วสวนป่า แล้วกลับมากิ๋นเจ๊าโต่ยกัน”   “ค่ะ” ฉันตอบ ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าคนข้างนอกจากไปหรือยัง         เช้านี้อากาศหนาวจัด...อาทิตย์ยังไม่ขึ้น แต่ก็พอเห็นแสงรำไร ที่นี่สวยนัก...งามเหมือนภาพถ่ายที่ฉันเคยเห็นในนิตยสารท่องเที่ยว ครั้งหนึ่งเคยพูดเล่นกับแม่ว่าจะมีบ้านแบบนี้ให้แม่ให้ได้ แม่ก็หัวเราะ บอกว่าแค่มีบ้านหลังนี้ แล้วก็ครอบครัวเรา บ้านก็เป็นบ้านแล้ว         ทุกคนที่มาพักเหมือนจะรู้ดีว่าคุณลุงเป็นเจ้าของ ท่านทักทายทุกคนอย่างเป็นกันเอง ไม่เว้นแม้แต่พนักงานที่มองฉันด้วยความสงสัยก่อนจะส่งภาษาคำเมืองกันเร็วปรื๋อจนแปลไม่ทัน พวกเขามองมาที่ฉันอีกครั้งแล้วก็หัวเราะดังลั่น คนงานชายหญิงกว่าสิบคนก็เดินเข้ามาจับไม้จับมือกับคุณลุงกันใหญ่ และไม่มีทีท่าว่าจะเลิกกันง่ายๆ หลายคนเริ่มล้อมวงเข้ามา มองฉันเหมือนเป็นสัตว์ประหลาดอย่างนั้นแหละ   “เ อ้า รถมาแล้ว ไปกิ๋นข้าวเจ๊ากันเต๊อะ” ฉันขึ้นรถจิ๊ปไปกับท่าน ตลอดทางท่านก็เล่าเกี่ยวกับสิ่งต่างๆข้างทางให้ฟังมากมายนัก ทำให้ฉันได้รู้ว่ากว่าจะมีวันนี้ได้ ทั้งพ่อ...และแม่ของพี่นั้นลำบากมาเพียงไหน แล้วมันก็ทำให้อ้างว้างในใจอย่างประหลาด... คนสองคนที่อยู่คนละซีกโลก ต่างกันทั้งชาติ ภาษาและอายุ กลับมาได้พบ ได้รักจวบจนวาระสุดท้ายแห่งชีวิต ลมหายใจของทั้งสองก็ยังคงสื่อถึงกันอยู่ตลอดเวลา...แล้วเราเล่า จะมีคนเช่นนี้บ้างไหมหนอ...   ฉันนั่งคุยกับคุณลุงจนเกือบเที่ยงใต้ร่มไม้ริมระเบียงชั้นสองของบ้านปีกไม้ทรงยุโรปผสมลานนา ท่านสอนให้ฉัน “ อู้คำเมือง” โดยที่แลกเปลี่ยนกับการสอนให้ท่าน “พูด” ภาษากลางให้คล่อง ฉันต้องอู้กับท่าน ส่วนท่านก็พูดกับฉัน ใครหลุด...ก็ต้องโดนปรับให้กินน้ำหนึ่งแก้ว         “โอย...บ่ไหวแล้ว เจ้บต๊อง...(ปวดท้อง)” ฉันหัวเราะเบาๆแม้จะรู้ว่ามันจะเสียมารยาทก็ตามที ก็ทั้งพี่ ทั้งคุณลุง เหมือนกันราวกับเป็นพี่น้องฝาแฝดตัวร้ายเสียมากกว่าพ่อลูก “กำเดว...เดี๋ยว ปิงก็มาแล่ว... นั่นเลาะ...นั่นไงเสียงเครื่องยนต์”   ไม่นานนัก คนตัวสูงที่ฉันชินตาก็ขึ้นมาตามด้วยบ่าวในเรือนอีกห้าหกคนที่มีข้าวของเต็มมือ “อะหยังเจ้า?” คำถามที่หลุดออกไปเป็นคำเมืองด้วยความเคยชินกับเกมฝึกภาษาที่เล่นมานานหลายชั่วโมง   “ของฝากไง ขับไปกาดต้นลำไย..เอ่อ ตลาดวโรรสน่ะ พี่ซื้อมาให้แล้ว”   “อ้าว ไหนบอกเย็นนี้จะพาหนูไปซื้อไงคะ สรุปคือเย็นนี้ก็ต้องอยู่เฉยๆไม่ได้ไปเที่ยวไหนอีกน่ะสิ”   “ฮ ึ บ่ใจ๊ คืนนี้จะพาไปแอ่วฮิมปิง...ริมปิง ป้อมีบ้านอยู่นั่นอีกหลัง” พี่เหล่มองพ่อ “ก็เงี้ยแล้ เปิ้นมีหลายบ้าน แม่บ่ฮู้ ถ้าแม่ฮู้นะ ป้อก็ป้อเต๊อะ...”   “อ้าวๆ เวรแล่วไง ป้อบ่อเกยมีบ้านเล็กบ้านน่อย ป้อมีบ้าน...มีเฮือนตี้เดียว คือตี้ๆเจ้ากะแม่เจ้าอยู่ มีแค่เฮือนตี้เฮาอยู่โต่ยกั๋นสามป้อแม่ลูก เป่นโฮม บ่ใจ๊เฮาส์”   คนเป็นลูกหัวเราะลั่น “ คร้าบบบ รู้แล้วๆ” ฉันเองก็อดหัวเราะไม่ได้ สองคนนี้เหมือนส่องกระจกเหลือเกิน “นี่ เดี๋ยวเราพอกิ่นข้าวแล้วไปอาบน้ำเน้อ เอาของมาให้จากบ้านโน้นแล้ว”   “ของ หนูลืมอะไรหรือคะ” พี่ไม่ตอบ...แต่เดินจากไปอย่างเงียบๆ   มื้อกลางวัน...ที่ล่วงมาจนบ่ายสองเงียบเหงา ถึงจะรามือรออย่างไรพี่ก็ไม่มาทาน คุณลุงก็ไม่พูดถึงลูกชายเลย ฉันก็คงได้แต่ทำตามที่พี่บอกไว้เท่านั้น เมื่อเดินเข้าห้องฉันก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้อีกต่อไป คืนนี้...เป็นคืนสุดท้ายแล้วที่จะได้อยู่ในเวียงพิงค์กับคนที่สำคัญที่สุด ...ผู้บ่าว...ที่ฮักมานาน แต่ไม่กล้าบอก ขอเพียงแค่ได้อยู่ใกล้ก็ยังดี ที่เป็นอย่างนี้เพราะไม่รู้ ว่า...พี่ จะยังเห็นเราเป็น “น้องสาว” อีกไหมถ้าพูดออกไป บางทีระยะทางระหว่างเราสองคนอาจสั้นลง...หรือบางที มันอาจจะส้นหนทางให้เดินต่อก็ได้...   ก๊อกๆๆ  เสียงเคาะประตูดังขณะที่ฉันเพิ่งออกมาจากห้องน้ำ    “อยู่ก่เจ้า...นายฮื้อเฮามาจ้วยนุ่งผ้าถุงเจ้า”   ผ้าถุง...นึกแล้วก็ต้องถอนใจ “เข้ามาเถอะ...”    ผู้สาวในเรือนสามคนเข้ามาในห้อง คนหนึ่งถืออุปกรณ์ทำผม อีกคนถือชุดงามๆไว้ในแขน อีกคนก็มีถาดเครื่องเงิน ทั้งสามช่วยฉันหวีผม เป่าผมให้แห้ง   “แม้...ผมยาวขนาด”หนึ่งในนั้นอุทาน   “แต่ก่ดำ เงา งาม ดีแต๊เน้อ” อีกคนเสริม ฉันได้แต่หัวเราะในใจ นี่เขาคุยเรื่องของฉันทั้งๆที่เจ้าตัวยังอยู่ตรงนี้เลยหรือนี่ พอเสร็จจากผมก็เป็นเสื้อผ้า...ที่วันนี้ดูงามแผกกว่าทุกวัน    “ผ้าถุงนี่งามแต้เนาะ ของผู้ใดกัน”   บ่าวคนหนึ่งเงยหน้าจากการจัดผ้าถุงให้ “ของนายหญิงเจ้า...แม่ของนาย”   “อ้าว แล้วเอามาให้เฮานุ่งจะดี....”   “ดีแน่เจ้า ก็นายใหญ่กับนายเลือกฮื้อต่วยโต่เองเลยเน้อ”     “เลือกเองเลยเหรอ...” ฉันได้แต่พึมพำเบาๆขณะที่สายสร้อยเงินระย้าถูกสวมลงบนคอ... เช่นเดียวกับต่างหูเงินเข้าชุด... ทั้งสามคนถอยออกไป   “ง้าม...งามแต้ๆ” อีกสองคนพยักหน้า   “ไ ปเต๊อะ นายอยู่ตี้ห้องนั่งเล่น” ฉันขมวดคิ้ว...เหมือนตัวเองลืมอะไรสักอย่างแต่ก็นึกไม่ออก ทั้งสามคนช่วยกันพาฉันออกไปจนได้ แต่ด้วยนิสัยขี้ลืมก็ยังทำให้ฉันนึกไม่ออกว่าลืมอะไรจนกระทั่งเห็นพี่...ในเ สื้อแบบลานนาแท้ๆ ที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน กว่าฉันจะรู้ว่าพี่ใส่ชุดนี้ก็ตอนที่ยืนเกือบชิดนั่นแหละ   “ แว่น!!! ” ในที่สุดก็นึกออก “ขอแว่นเถอะค่ะ เดี๋ยวจะพาลตกบันไดตาย”   “ฮื้อ...” คุณลุงอุทาน “ปากบะดี...(ไม่ดี) ตีมือซักทีเต๊อะ” ท่านดึงมือฉันไปตีเบาๆ   “บ่ฮื้อเป็นหยังดอก น้องคนสำคัญของเฮา”   คุณลุงหัวเราะขณะที่ฉันแปลบในใจอย่างประหลาด “ไปๆ ไปได้แล้ว โจ้กดีเน้อปิง” ท่านหัวเราะเบาๆ หนึ่งในบ่าวที่ช่วยฉันแต่งตัวส่งแว่นให้พี่ใส่กระเป๋าเสื้อเอาไว้   “ไ ปเต๊อะ เฮาต้องไปไก๋” พี่จับมือฉันไว้แน่นพลางจูงลงบันไดทีละขั้น จากนั้นก็พาเข้าไปนั่งในรถแล้วปิดประตูรวดเร็ว คุณลุงลงมาคุยอะไรบางอย่างกับพี่ เห็นพี่ไหว้เสียต่ำเชียว แล้วท่านก็ตบหัวเบาๆพี่ถึงได้เข้ามาในรถ   “ไปเต๊อะ” มาบอกฉันทำไม...คนที่จะพารถแล่นไปได้คือพี่ไม่ใช่ฉันสักหน่อย   ฉันมองสองข้างทางที่มืดมิด...รู้สึกว่าหนังตาตัวเองมันหนักๆย่างไรก็ไม่รู้...แล้วฉันก็หลับไป (ต่อ) จากคุณ : shakri - [ 8 เม.ย. 48 15:55:32 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “ตื่นเถอะ...ถึงแล้ว” ฉันขยี้ตาเบาๆแล้วโหนตัวลุกขึ้น พี่...ค่อยๆประคองฉันขึ้นไปบนเรือนแบบลานนาแท้ที่มีแสงไฟสีเหลืองนวลสว่างไสว... เมื่อเดินใกล้ถึงเห็น ผู้บ่าว...ผู้สาวยืนรอหน้าบันไดเป็นแถวยาว ฉันได้แต่ขมวดคิ้วแล้วเดินตามที่พี่จูงไป ไม่รู้ว่าอุปาทานไปเองหรือไม่ หู...ได้ยินเสียงสายน้ำ...หรือบ้านนี้จะอยู่ริมปิง?... อีกแล้ว...แว่วเสียงทำนองเพลงล้านนาที่ฉันชอบจากข้างบน    พี่บีบแขนฉันแน่นตอนที่เราเดินขึ้นบันไดทีละขั้น...เหมือนกลัวว่าฉันจะตกลงไ ป การได้อยู่ใกล้ชิดเพียงนี้...ทำให้รับรู้ได้ถึงไออุ่นจากคนข้างๆ ดวงตาทั้งคู่ร้อนผ่าว พยายามเต็มที่...ที่จะไม่ให้น้ำตาไหลออกมาตอนนี้ บนเรือน...มีวงเครื่องดนตรีพื้นเมืองนั่งบรรเลงเพลงหวาน...   “พี่คะ...”   “ช ู่ว..ว.ว” พี่บอกให้เงียบไว้แล้วพาเดินไปนอกชานบ้าน แล้วจึงดึงให้นั่งบนแคร่ริมระเบียง “เอ้า นี่แว่น” ฉันรับมันมาใส่อย่างรวดเร็ว ทันทีที่ทุกอย่างตรงหน้าชัดเจนฉันก็ลุกยืนหันกลับไปมองเรือนที่เราขึ้นมาทัน ที... ทั้งๆที่อยากจะมองว่าข้างในเป็นอย่างไรก็กลับมีม่านกั้นไว้เสียนี่ ฉันกระแทกตัวลงนั่งอย่างขัดใจหน่อยๆที่ไม่อาจเห็นวงดนตรีพื้นเมืองที่ชอบได้ ข้างนอก...อุ่น ด้วยคบที่ปักเป็นระยะ ส่องให้ทั่วทั้งชานสว่างไสว พี่ที่ยืนมองสายน้ำเบื้องล่างถอนหายใจยาวแล้วจึงมานั่งข้างๆ พี่เอาหลังพิงระเบียงนั่งขัดสมาธิชันเข่าข้างหนึ่ง...   ทั้งๆที่ไม่อยากจำให้เจ็บปวด...ทั้งๆที่อยากเก็บเอาไว้แค่ความงาม แต่ทำไม เขาต้องทำให้ฉันรู้สึกดีๆอย่างนี้อีกด้วยเล่า เสียงเกากีตาร์คลอเปียโนดังมาจากข้างใน ฉันสงสัยนัก ที่นี่นอกจากจะมีวงพื้นเมืองล้านนาแล้วยังมีออเคสตร้าซ่อนไว้หรืออย่างไร.. ทำนองนี้ฉันจำได้ เพลงที่ฉันชอบที่สุด สามารถเปิดฟังวนไปวนมาได้เป็นอาทิตย์ แล้วสิ่งที่คาดไม่ถึงก็เกิดขึ้น... คนที่นั่งข้างๆจู่ๆก็เอื้อนเอ่ยคำร้องออกมาจากปาก...    “....งาม..แต๊ๆเลยหนอ... สมดังน้ำคำเปิ้นบอก เวียงพิงค์เป็นเวียงสวรรค์   ดอกไม้บาน หน้าหนาวเหนือคำรำพัน รัญจวนคิดเติงหากั๋น เมื่อยามที่เฮาห่างไกล   โอ้สักขีน้ำปิง มั่นคงคำยิ่งน้ำปิงบ่เกยหยุดไหล   ดอยสุเทพ ตี้เฮาฮักเฮาฝากใจ๋ ครูบาเปิ้นหื้อฝากไว้...เป็นมิ่งขวัญเวียงพิงค์...   งามแต๊ๆเลยหนา... เจดีย์หลวงตระการตา ประเพณีอินทขินธ์   เจ็ดยอดเอยสืบทอดพระธรรมล้ำยิ่ง กราบบูชาพุทธสิหิงค์ ....คู่แม่ระมิงค์เจียงใหม่...”            เสียงร้องของพี่อบอุ่น... เสี้ยงเอื้อนก็อ่อนหวานที่สุดเท่าที่ฉันเคยฟังใครร้องเพลงมา พี่ไม่เคยร้องเพลงล้านนาให้ฟังเลยสักครั้ง...นี่คงเป็นความทรงจำที่งดงามที่ สุดเสียกระมัง ฉันรู้ตัวว่าน้ำตาอุ่นมันหยาดลงมาที่สองข้างแก้ม... เลยถอดแว่นวางลงข้างกาย   “...ชมดอกไม้ ลำน้ำป่าเขา เสียงซอเคล้า.... เสียงซึง สะล้อ หากฮักจริง บ่ดีฮื้อรอ จะไปสู่ขอไปอยู่ต้วยกั๋น ถิ่นล้านนา....จะเป็นเวียงสวรรค์ เมื่อมีน้องเคียงข้างกั๋น เป็นคู่ขวัญอ้ายเอย....”    พี่ก้มลงร้องท่อนนี้เหนือหูนิดเดียวเท่านั้น... ฉันเงยหน้ามองทั้งน้ำตา..   “พี่...” คำพูดทุกอย่างที่อยากจะบอกกับชายตรงหน้าถูกกลืนหายไปในความเงียบ เสียงเครื่องดนตรีทุกอย่างเงียบลง เหมือนจะมีแต่เสียงสายน้ำเท่านั้นที่ยังบรรเลงเพลงกล่อมขุนเขา   ดวงตาสีจางคู่นั้นมองตรงมาที่ฉัน อย่างอ่อนโยนและแน่วแน่ พี่ดึงฉันไปกอดไว้หลวมๆอย่างระวังเต็มที่ ไอร้อนจากกายของคนข้างๆเหมือนทำให้หน้าฉันร้อนวูบขึ้นมาในทันที ริมฝีปากอุ่นประทับลงตรงหน้าผาก...แผ่วเบา อ่อนหวานเฉกทำนองเพลง   “ว่าจะใด๋...ตี้อ้ายว่า”   “ก็เฮาคิดว่าเฮาเป็นน้องสาว...”   วงแขนใหญ่ดึงฉันให้ซบลงกับอก คนตัวใหญ่กว่าถอนหายใจยาว... “บ่ใจ้ปี้....เรียกเฮาว่าอ้าย...”   “น้อง...บ่ใจ้น้องสาว..หากเป็นน้องนาง...นางในใจ เป็นผู้สาวของเฮา ...”   ฉันต้องยกมือปิดปากกลั้นเสียงสะอื้นตัวเองเอาไว้   “คนเมือง...ก็อยากฮื้อผู้สาวของโต๋เป่นน้องน้อย...” พี่ทอดเสียงได้น่าฟังนัก “จะได้คอยผ่อ...คอยดู...คอยแล บ่ฮื้อห่างก๋าย...เหมือนเจ้า เป็นน้องน้อยของเฮา...ปี้จะบ่ใจ้ “พี่ชาย” อีกต่อไป....พี่จะเป๋น..ผู้บ่าวของเจ้าได้ก่...”   ฉันเงยหน้ามองใบหน้าคนที่ฉันรักอีกครั้งก่อนกอดแน่น “เจ้า....เจ้า..”                  พี่...ไม่สิ...อ้าย จับมือซ้ายเฮา สวมแหวนทองที่นิ้วนางแผ่วเบา หินสีขาวต้องแสงเป็นประกายสีรุ้งงามตานัก   “เนาะ เฮาอยู่โต่ยกั๋นที่ริมปิงเนี่ยแหละเนาะ ถ้าคิดตึ๋งแม่...อ้ายจะลงไป๋เป่นเปื้อน...เพื่อน”   “เจ้า...”   “ขอกอดแค่นี้ละเน้อ จะบ่ทำฮื้อนัก...มากไป๋กว่านี้...” เสียงเอื้อนของอ้ายดังขึ้นอีกครั้ง...แม้ไม่มีดนตรีบรรเลง มันก็ยังงาม...เสนาะหูที่สุด   “...ชมดอกไม้ ลำน้ำป่าเขา เสียงซอเคล้า.... เสียงซึง สะล้อ   หากฮักจริง บ่ดีฮื้อรอ จะไปสู่ขอมาอยู่โต่ยกั๋น   ถิ่นล้านนา....จะเป็นเวียงสวรรค์ เมื่อมีน้องเคียงข้างกั๋น เป็นคู่ขวัญอ้ายเอย....”    ตา...       แลเห็นแสงไฟริมปิงสว่างละม้ายดาวบนดิน เมื่อเงยหน้ามองบนฟากฟ้า โคมลอยสีส้มต่างก็ลอยสูงราวกับดวงไฟสู่สรวง...                 หู...        สดับเสียง สะล้อ ซอ ซึง ดังแว่ว...ละม้ายวงทิพยสังคีตจากชั้นฟ้าชะลอมาให้คนฟัง   จมูก...   ได้กลิ่นธูปหอมรวยรินระคนกลิ่นไอดินกรุ่น   ปาก...     เอื้อนเอ่ยทำนองคุ้นหูประสานกับผู้บ่าวของเฮา...และตราอยู่ในใจชั่วกาล               คืนนี้แม่ปิงจะไปหยุดอยู่ที่ใด...         หากใจของฉันอยู่ตรงนี้ ที่เวียงพิงค์...ริมปิงนี้เอง            ---------------------------------------------------- ด้วยแรงบันดาลใจจากผลงานของศิลปินแห่งชาติเพลงล้านนาผู้ล่วงลับ คุณจรัล มโนเพ็ชรและเพลง งามแต๊แม่ปิง ของวง etc **** พอดีเมื่อหลายเดือนก่อนฟังเพลงแล้วได้แรงบันดาลใจเลยมาเขียนค่ะ(ก็เขียนตั้งแต่ตอนนั้น) คนเขียนเองก็ไม่ใช่คนเหนือ - -" หากผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยนะคะ ป.ล. เพลงล้านนานี่เพราะเนาะ >w< ใครหาฟังไม่ได้หลังไมค์มานะคะ อาจมีให้ฟังแบบไม่ค่อยชัดแต่ก็ยังมีฟัง - -" จากคุณ : shakri - [ 8 เม.ย. 48 16:02:36 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ชอบเพลงล่องแม่ปิงด้วย อ่านเพลินนะคะ แต่มันออกจะชัดตั้งแต่ต้นว่าพี่คนนี้ไม่ได้คิดกับน้องแบบน้องสาว จากคุณ : scottie - [ 8 เม.ย. 48 21:07:40 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ยาวค่ะ ก็เซฟไปอ่านออฟไลน์นะคะ จากคุณ : รสา รสา - [ 8 เม.ย. 48 21:26:52 ]

ความคิดเห็นที่ 6 คุณscottie # ใช่เลยค่ะ มันเห็นโต้งๆแล้วว่าพี่แกไม่ได้คิดแค่น้องสาวแน่ แต่นิสัยผู้หญิงไงคะ - -" คิดมาก กังวลไปเรื่อย ตราบเท่าที่ไม่ได้ยินกับหูก็ยากที่จะเชื่อล่ะค่ะว่าอีกฝ่ายคิดกับเราอย่างไร ครั้นจะให้ทึกทักไปเองก็กระไรอยู่ ...แต่เพลงล่องแม่ปิงเพราะนะคะ >w< ชอบมากเลย ทำนองก็หวาน เพลงงามแต๊แม่ปิงก็เพราะค่ะ เพราะมากกกกก ถ้าได้ลองฟังแล้วแล้วจะนึกถึงเสียงพี่ปิงออก คุณรสา รสา # จะรอคอมเมนต์ค่ะ ^^ (ยาวจริงๆแหละ - -") จากคุณ : shakri - [ 8 เม.ย. 48 22:13:15 ]

ความคิดเห็นที่ 7 โอย ชอบจังค่ะ ^^ ขนาดไม่ใช่คนเหนือ ยังเขียนได้ขนาดนี้เลยเนาะ เก่งจัง ชอบเมืองเหนือ ชอบคำเมือง แต่ก็อู้คำเมืองไม่เป็นเหมือนกัน ส่วนเนื้อเรื่องก็โดนใจดีจัง ^^ จากคุณ : Moon_Light - [ 9 เม.ย. 48 10:29:39 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านจบแล้วค่ะ เนื้อเรื่องน่ารักดีค่ะ เคยหัดอู้คำเมืองอยู่พักหนึ่ง ตอนนี้ลืมหมดแล้วค่ะ ทำไมน้องนางไม่รู้น้าว่าอ้ายน่ะรักออกจะปานนั้น จากคุณ : รสา รสา - [ 11 เม.ย. 48 21:57:49 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เนื้อเรื่องน่ารักดีค่ะ แต่ติดอยู่นิดนึงตรงที่ผู้เขียนพยายามจะเขียนกำเมือง(ภาษาพูด)ให้เป้นภาษาเขียน แต่ว่าบางคำหรือศัพท์บางตัว พออ่านตามแล้วมันก็ทะแม่งๆนะคะ เหมือนเว้าลาวซะอย่างงั้น ยังไงก็ช่วยเช็กดูให้ดีอีกทีนะคะ จากคุณ : สาวเจียงฮาย - [ 18 เม.ย. 48 16:37:32 A:203.113.51.4 X:203.151.140.112 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เรียน คุณ Shakri กระผมไม่ใช่คนเหนือ พูดภาษาเหนือก็ไม่ได้ แต่มีความผูกพันกับภาคเหนือพอสมควร และ..." ฟังพอฮู้ แต่อู้บ่จ้าง" ประมาณนั้นแหละขอรับ ไปเยี่ยมเยือนก็พอบ่อย มีเพื่อนก็พออาศัย หลงเสน่ห์เวียงพิงค์เอามาก เคยถูกสาวชาวเหนือหักอกก็เคย เล่นสะล้อ กับซึง จนเข้าวงชมรมชาวเหนือของมหาวิทยาลัยก็เคย จึงรู้สึกนิยมยกย่องเรื่องนี้เอามาก ๆ เลยขอรับ ได้บรรยากาศ ได้ความรู้สึกดี ๆ ที่เคยได้รับจากชาวเหนือ อย่างเต็มหัวใจ ขอบพระคุณมากขอรับ ที่แบ่งปันเรื่องดี ๆ อย่างนี้มาอ่านกัน เขียนอีกนะขอรับ. จากคุณ : พจนารถ - [ 4 พ.ค. 48 17:49:13 A:61.90.14.27 X: ]