ความคิดเห็นที่ 1 +++++ “หายหน้าหายตาไปนานเลยนะ คุณหนู” คนดูแลสวนทักเมื่อเฟลอร์สวมโรลเลอร์เบลดวิ่งมาตามทางในเวลาใกล้พลบค่ำ คนในสวนแทบจะไม่เหลือสักคนเพราะสวนใกล้ปิดแล้วนั่นเอง “ช่วงนี้งานมันยุ่งๆน่ะค่ะ ลุงถังสบายดีนะคะ” “สบายดีครับ เอ้อ..ขนมที่คุณหนูฝากยายแก่ไปวันนั้นอร่อยมากเลยครับ ขอบคุณนะครับ” ยายแก่ที่ว่าก็คือป้าถังที่มาดูแลทำงานบ้านให้คุณลุงของเฟลอร์แบบเช้าไปเย็นกลับนั่นเอง “คุณหนูจะเข้าไปไหมครับ ผมกำลังจะออกตรวจพอดี” ลุงขึ้นรถจักรยานประจำตำแหน่งเรียบร้อย ที่จริงแกก็ถามไปอย่างนั้นแหละเพราะอีกฝ่ายไม่เคยปฏิเสธ เฟลอร์ทำท่าวันทยาหัตถ์ขึงขังรับคำ ทั้งคู่ก็เลยหัวเราะกันอีก จักรยานและโรลเลอร์เบลดวิ่งไปตามถนนคดเคี้ยวในสวนอย่างไม่รีบเร่ง อากาศตอนนี้กำลังเย็นสบายทำให้เฟลอร์รู้สึกปลอดโปร่งมากทีเดียว แต่แล้ว.. “เอี๊ยดดดด....” ลุงถังต้องรีบแตะเบรคจนหน้าคะมำเพราะเฟลอร์คว้าแขนแกไว้ กำลังจะอ้าปากถามอีกฝ่ายก็ทำท่าจุ๊ปากบอกให้เงียบเสียงเสียอีก คุณหนูของแกมองไปข้างหน้า คิ้วเรียวขมวดมุ่น จากนั้นก็ขยี้ตาตัวเองเพ่งมองฝ่าความมืดออกไปอีกที “ไม่ใช่หรอกมั้ง”   เสียงขมุบขมิบว่าอย่างนั้นแต่หน้าตายุ่งยากใจเทียว ลุงถังมองตามแล้วก็บอกว่า “คุณคนนั้นนั่งมาตั้งแต่เมื่อเย็นแล้ว ตรงที่เป็นเก้าอี้ตัวโปรดของคุณหนูน่ะ หน้าคุ้นๆว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อนแต่ลุงจำไม่ได้” ท่านั่งเอาศอกวางบนเข่าแล้วซบหน้ากับฝ่ามือนั้นเหมือนเจ้าตัวกำลังจมอยู่ในความคิดบางอย่าง แว่วๆเหมือนซวนซวนจะเล่าว่าช่วงนี้ฮยุนจองอัดเพลงอยู่เพลงหนึ่งมาสองสามอาทิตย์แล้วแต่ไม่ก้าวหน้าไปไหนสักที ทำเอาทั้งเขาและทั้งโปรดิวเซอร์รวมถึงทีมงานคนอื่นๆเครียดไปตามๆกัน ถ้าเขาได้ใช้เวลาอยู่กับตัวเองบ้างๆอะไรๆอาจจะดีขึ้นก็ได้ “เขาเป็นเพื่อนเฟลอร์เองค่ะลุง ช่วงนี้งานมันเครียดคงมีอะไรให้ต้องคิดเยอะ ขอให้เขาอยู่ก่อนได้ไหมคะ เดี๋ยวสักพักเขาก็คงจะกลับเองล่ะค่ะ” ลุงถังหันไปมองคนที่ยังคงนั่งนิ่งเป็นรูปปั้นแล้วก็พยักหน้า +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ “คุณหนูครับ เพื่อนคุณหนูยังไม่กลับเลยครับ อากาศเย็นลงเรื่อยๆแล้วนะครับ” ลุงถังเพิ่งโทรมาบอกหลังจากเฟลอร์เพิ่งอาบน้ำเสร็จเมื่อกี้นี้เอง นาฬิกาที่ผนังบอกเวลาเกือบสี่ทุ่มแล้ว เฟลอร์ลังเลว่าโทรหาจื้อเหลีงหรือซวนซวนดี แต่แล้วก็ตัดสินใจเปลี่ยนเสื้อผ้า เช็ดผมที่เปียกน้ำพอหมาด จับโรลเลอร์เบลดคู่ใจได้ก็สปีดออกจากบ้าน ฮยุนจองยังคงนั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม เขาเหยียดขายาวเอามือเท้าคางจมอยู่ในความคิดของตัวเอง เฟลอร์มองของสองสิ่งในมือ สูดลมหายใจแรงก่อนก้าวเข้าไป เธอนั่งลงอีกริมหนึ่งของเก้าอี้ ยื่นของในมือให้โดยไม่มองหน้าเขา “หนาวจะตายชัก ใครจะกินเข้าไปได้” เฟลอร์ก็ไม่เซ้าซี้ วางไอศกรีมโคนนั้นไว้ข้างตัวแล้วแกะอีกอันหนึ่งส่งเข้าปากตัวเอง รสชาติขมของช็อคโกแลตซอสติดปลายลิ้นเข้ากันได้ดีกับถั่วมันๆ   พอกัดอีกคำรสนุ่มๆของไอศกรีมวานิลาผสมกับรสเข้มๆของไอศกรีมช็อคโกแลตก็ลงไปละลายอยู่ในปาก เธอเผลอทำเสียงอือออด้วยความพอใจจนคนข้างๆอดรนทนไม่ได้ เอื้อมมือมาคว้าไอศกรีมอันที่อยู่ในมือเฟลอร์ไปกัดบ้าง เฟลอร์ทำท่าจะประท้วง แต่เห็นท่าทางกัดไอศกรีมคำโตแล้วก็เปลี่ยนใจแกะไอศกรีมที่วางอยู่เข้าปากใหม่อีกครั้ง ยิ่งดึกเหมือนลมจะยิ่งแรง แต่คนสองคนในสวนต่างก็กินไอศกรีมของตัวเองไปอย่างเงียบๆ พออันที่อยู่ในมือของตัวเองหมด  ฮยุนจองก็มองครึ่งโคนที่เหลือในมือเฟลอร์ด้วยสายตาไม่น่าไว้ใจ   เด็กสาวเหลือบมองอย่างระแวงแต่ฮยุนจองก็อาศัยความเร็วคว้าไปได้ เขาไม่ได้กัดทั้งอัน แต่กัดตรงปลายที่เป็นส่วนที่มีช็อคโกแลตมากที่สุด ก่อนจะส่งคืนให้เฟลอร์ !! นั่นเป็นส่วนที่อร่อยที่สุดเลยนะ  >o< เฟลอร์หน้างอ ชักฉุนขึ้นมาบ้าง "ไม่กินแล้วเหรอ" นายกล้าถามคำถามนี้เหรอ..  หน้าเฟลอร์งอหงิกเข้าไปอีก >.< นายหมียิ่งได้ใจ ถือโอกาสนี้ยัดส่วนที่เหลือเข้าปากหน้าตาเฉย     TToTT “เธอ..มันบ้า !! หนาวขนาดนี้แล้วยังมากินไอศกรีมอีก” ว๊ากกกก !!!!   กินมากกว่าคนซื้อแล้วยังมาว่าเค้าอีก  ><” แต่ท่าค้อนตากลับนั่นดูตลกชะมัด ^_^ เฟลอร์อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา นายหมีหันมามองหน้าเธอแล้วก็พลอยหัวเราะไปด้วยอีกคน จู่ๆเด็กสาวก็ลุกขึ้นมา กระชับเสื้อแจ็คเก็ตยีนส์ตัวเก่งเข้าหาตัว “หนาวชะมัดเลย ทำไมคืนนี้มันถึงได้หนาวอย่างนี้น้า ..กลับบ้านดีกว่า”   ว่าแล้วก็สไลด์โรลเลอร์เบลดหันหลังกลับไปเสียเฉยๆ “นี่.. ขอบใจนะ” ฮยุนจองรีบลุกตะโกนไล่หลังมา เฟลอร์หมุนตัวกลับมาอีกครั้ง เธอย่นจมูกใส่หน้านายหมี “ฉันไม่รับหรอก คุณติดเงินฉันยี่สิบเหรียญ  ...อ๊ะ...ไม่ใช่สิ สามสิบเหรียญต่างหาก เพราะคุณกินไปตั้งอันครึ่งแน่ะ” “แล้วชั้นจะใช้ให้”   เสียงพูดของนายหมีอ่อนโยน แล้วยิ้มนั่นก็ดูอบอุ่น     เป็นอีกโหมดของชิมฮยุนจองที่เฟลอร์เพิ่งเคยสัมผัส...น่าขนลุก +_+ “รีบกลับบ้านล่ะ มีแต่คนโง่เท่านั้นแหละที่เป็นหวัด” ร่างบางๆสไลด์โรลเลอร์เบลดออกห่างไปแล้วแต่ยังตะโกนเสียงลอยตามลมมาอีก ฮยุนจองมองจนร่างนั้นหายไปในความมืด รอยยิ้มระบายบนใบหน้า ....ยายนี่เป็นคนแบบไหนกันนะ ^^ 26 กรกฎาคม xx เพิ่งรู้ว่าการกินไอศกรีมท่ามกลางสายลมเย็นๆนี่มันช่วยคลายเครียดได้ !! ถ้ามีโอกาส คุณน่าจะลองดูบ้างนะ แต่มันเสี่ยงกับการเป็นหวัดอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน... ฮ๊าดดดดเช่ย ==;;; ~~ HJ ~~ +++++ จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 9 เม.ย. 48 14:05:03 ]

ความคิดเห็นที่ 2 +++ “เฟล่อออออออออออรรรรรรรรรรรร์...” เจ๊อันอันกรี๊ดเสียงหลงเมื่อเฟลอร์เดินเข้าไปถึงล๊อบบี้โรงแรม   ใจที่เหลืออยู่นิดเดียวของเด็กสาวยิ่งหดเล็กลงไปอีก “ต๊ายยยยยยย...ตาย...ตาย...ตาย...ตายแล้วววววว” เสื้อขาวเปื้อนเลือดเป็นวงใหญ่ แขนเสื้อด้านขวาขาดรุ่งริ่ง ด้านซ้ายโดนตัดจนถึงต้นแขนแถมมีผ้าพันแผลยาวนับจากศอกยาวลงมาจนถึงข้อมือ กางเกงเปื้อนฝุ่น และสภาพผมยุ่งที่แม้เจ้าตัวพยายามจัดแต่ง แต่สภาพมันคงเหลือรับจริงๆ “เป็นอะไรมากหรือเปล่า” ฮยุนจองกระโจนผลุงเดียวถึงตัว “โอ๊ยยย...”    เฟลอร์ร้องเสียงดังเมื่อมือเขาโดนแผลที่แขนซ้ายของเธอเต็มแรง “ขอโทษ...”   นายหมีว่าแล้วสำรวจทั่วร่างเธออย่างเอาเป็นเอาตายให้แน่ใจจริงๆว่าเธอไม่เป็นอะไร “มานั่งนี่ แล้วรีบเล่ามาให้หมดเลยนะว่าหล่อนไปทำอะไรมา” เจ๊อันลากหล่อนไปยังเก้าอี้ตัวใกล้ที่สุดที่จื้อหลางเลื่อนรอไว้ให้แล้ว “ให้ผมช่วยเล่าไหมฮะ” ทุกคนหันขวับไปตามเสียง ชายหนุ่มร่างสูงยืนอยู่ข้างหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่ลักยิ้มน้อยๆข้างขวาของเขานั้นละลายหัวใจเจ๊อันทันที ...มันเกี่ยวกันไหมเนี่ย... ^^” +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ Flash Back- - - “เอี๊ยดดดดดดดด!!!!!!!!!!” “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด.....” รถที่เพิ่งเฉี่ยวเฟลอร์จนไถลล้มข้างทางชนเด็กตัวเล็กที่กำลังจะข้ามถนนลอยขึ้นสูงก่อนจะตกลงมาราวกับตุ๊กตา เด็กสาวผุดลุกลืมความจุกของตัวเอง   เธอสไลด์โรลเลอร์เบลดไปถึงร่างเด็กคนนั้นในทันที    เลือดแดงฉานนองเต็มพื้นคอนกรีต    แม่ของเด็กกรีดร้องอย่างเสียขวัญเรียกชื่อลูกชายและกำลังจะคว้าตัว   แต่ถูกปัดมือออกโดยเร็ว “อย่าจับตัวเขา ถ้าขยับเขาอาจจะเจ็บมากกว่านี้ก็ได้” เฟลอร์ลืมตัวพูดเป็นภาษาอังกฤษเร็วปรื๋อ ผู้หญิงคนนั้นไม่เข้าใจที่เฟลอร์พูดหรืออาจจะห่วงลูกชายจนไม่มีสติใดๆแล้ว เธอยังคงพยายามคว้าตัวเด็กดีแต่มีใครคนหนึ่งช่วยจับไว้ เด็กชายตัวเล็กหมดสติแน่นิ่งไปแล้ว เฟลอร์แตะหน้าอกด้านซ้ายก่อนจะเลื่อนไปแตะชีพจรที่ต้นคอ หัวใจหยุดเต้น!! เด็กสาวทุบตำแหน่งหัวใจโดยแรง คราวนี้แม่เด็กทั้งกรีดร้องทั้งก่นด่า แต่เฟลอร์ยังทุบต่อไป เธอทำอย่างนี้อยู่สองสามครั้งชีพจรเด็กก็กลับมาเต้นอีกครั้ง เด็กชายกระพริบตาเบาๆ “มีใครมีผ้าสะอาดบ้างไหมคะ เราต้องห้ามเลือดให้เขาก่อน” คนที่พอรู้ภาษาอังกฤษบ้างช่วยแปลแต่มีแต่คนมองคนโน้นทีคนนี้ทีอย่างงงๆ เฟลอร์ตัดสินใจฉีกแขนเสื้อเชิ้ตขาวของเธอเอามากดแผลแตกที่ศีรษะเด็กเอาไว้ก่อน แต่เลือดไหลมากอย่างนี้เป็นสัญญาณอันตราย “มีอะไรให้ผมช่วยไหม” ชายหนุ่มคนหนึ่งก้าวเข้ามา “เราต้องรีบพาเด็กส่งโรงพยาบาลด่วนที่สุด” เฟลอร์เงยหน้าบอก “ไปรถผมก็ได้”   เขาว่าแล้วทำท่าจะซ้อนร่างเด็กชาย “เดี๋ยวนะคะ”   เฟลอร์สำรวจร่างเด็กชายอย่างเบามือ ปาฏิหาริย์ที่เด็กคนนี้ไม่มีส่วนไหนแตกหัก เฟลอร์พยักหน้ากับชายหนุ่มคนนั้นให้อุ้มเด็กไปได้ “นี่... คุณหยุดร้องไห้เดี๋ยวนี้นะ” เฟลอร์ดุเสียงแข็งระหว่างที่นั่งรถไปด้วยกันตอนหลัง “แกได้ยินเสียงแม่ร้องไห้ก็จะใจเสียเข้าไปอีก... คุณต้องเข้มแข็งเพื่อเขานะ” ประโยคท้ายหางเสียงอ่อนลงมานิดนึง ได้ผล ผู้หญิงคนนั้นพยายามกลั้นสะอื้นสุดแรง “แม่...”   เสียงเรียกเด็กชายเบาราวกระซิบแต่นั่นเป็นเสียงสวรรค์สำหรับคนเป็นแม่แล้ว “แม่อยู่นี่แล้ว เสี่ยวหลาง ไม่ต้องกลัวนะคนเก่ง แม่อยู่นี่แล้ว” เธอปลอบลูกชายด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ แต่นั่นก็เป็นความเข้มแข็งอย่างที่สุดในเวลานี้แล้ว เฟลอร์เบือนหน้าหนี เชิดหน้าพยายามกดความรู้สึกบางอย่างที่กำลังก่อตัวอยู่ในใจ... หลังเข้าไปนานนับชั่วโมง หมอก็ออกมาจากห้องฉุกเฉิน “เด็กปลอดภัยแล้วครับ แต่คงต้องอยู่โรงพยาบาลดูแผลแตกที่ศีรษะสักพักนะครับ” แม่เด็กถึงกับทรุดตัวร้องไห้โฮ เฟลอร์กับชายหนุ่มอีกคนถอนหายใจอย่างโล่งอก “โชคดีที่พวกคุณรู้วิธีปฐมพยาบาล ไม่อย่างนั้นแกคงไม่รอด เอ๊ะ... นั่นแขนคุณก็เจ็บด้วยหรือ” คำทักของหมอทำให้เฟลอร์ต้องก้มมองสภาพตัวเอง แถบเสื้อด้านซ้ายนั้นนอกจากฝุ่นแล้วก็มีเลือดซึมออกมามากตลอดทั้งแถบ เด็กสาวเริ่มรู้สึกเจ็บขึ้นมาบ้างแล้วหลังจากเหตุการณ์ตื่นเต้นจบลงด้วยดี เฟลอร์ทำแผลเสร็จออกมาจากห้องชายหนุ่มคนเดิมก็ยังยืนรออยู่ เขายิ้มรับทันทีที่เห็นเธอ ใบหน้าคมเข้มดูอ่อนโยนลง “จะให้ผมไปส่งคุณที่ไหนดี ผมว่าคุณเองก็ควรต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าและพักผ่อนนะ” คำถามเขาทำให้เฟลอร์หุบยิ้มกะทันหัน  !!!! นาฬิกาที่ข้อมือบอกเวลาเกือบสิบโมงเช้าแล้ว... >o< +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ Flash Come - - - “ต๊ายยยยยยยยยย...” เจ๊อันก็เอามือทาบอกพร้อมอุทานเป็นครั้งที่ร้อย “ชีวิตหล่อนจะโลดโผนไปหรือเปล่ายะ แม่ฟลอเร้น ไน้ติ้งเกล!!!   คราวก่อนตอนเจ๊ซวนหล่อนก็นอนโรงบาลเป็นครึ่งเดือนเลยไม่ใช่หรือยะ โอ๊ย...ฉันเป็นพ่อแม่ยายนี่ต้องหัวใจวาย หายใจขัด วันละพันหน” ว่าแล้วก็เอามือแตะขมับทำท่าจะเป็นลมทรุดนั่งที่เก้าอี้ข้างตัวเฟลอร์ เจ๊อันตีบทนางเอกผู้อ่อนไหวได้แตกกระจุย แต่คนมาใหม่ตาโต   จื้อเหลียงเลยรับหน้าที่เป็นคนเล่าเสียเอง   ขนาดไม่ได้ใส่ไข่    เทียนหลางฟังแล้วยังมองมาอย่างทึ่งๆ นั่นยิ่งทำให้เจ้าของเรื่องยุกยิกนั่งไม่สุข “ก็เฟลอร์เห็นว่าพอจะช่วยได้”   เฟลอร์แก้ตัวไม่เต็มเสียงนัก เจ๊อันค้อนปะหลับปะเหลือกแล้วดมยาดมอีกเฮือกใหญ่ “หล่อนน่ะไม่ธรรมดาหรอกนะคะคุณเทียนหลาง ซุปเปอร์วูแม่นตัวจริงของแท้ ที่หล่อนยังไม่ได้ทำคือเหาะโชว์พวกเราแค่นั้นเอง” “เจ๊อ่ะ...”   เจ๊อันแดกดันให้เฟลอร์ยิ่งรู้สึกขายหน้าหนักเข้าไปอีก “ไม่ต้องมาจ๊งมาเจ๊อ่ะ... รีบขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วนอนพักซะ” “แต่ว่า...”     เฟลอร์ลังเลเพราะรู้สึกผิด ก็เวลานี้กองถ่าย MV ตัวแรกของฮยุนจองกำลังจะเริ่มงาน และเธอมาที่นี่ก็เพื่อเป็นผู้ช่วยของเจ๊ใหญ่ฝ่ายคอสตูม “นี่หล่อน อย่าบอกเชียวนะว่าจะไปทำงานสภาพเนี๊ยะ” เจ๊อันเอานิ้วชี้ที่มีแหวนพลอยวงเท่าไข่ห่านชี้หน้า “ทุเรศลูกนัยน์ตาเป็นที่สุด ไม่เอาหรอกนะยะ ...แล้วชั้นเนี้ยะใคร... อันอันเดอะเกรทนะยะ   ไอ้เรื่องลุยเดี่ยวแค่นี้สบายมาก   จิ๊บจิ๊บ...ชิวชิว...   ไม่ต้องอ้าปากเถียง ขึ้นไปเดี๋ยวนี้เลยให้ไว อย่าให้ต้องใช้กำลัง” จื้อเหลียงพยักหน้าเห็นด้วย   ฮยุนจองถอนหายใจแล้วส่ายหน้าระอา   เทียนหลางยิ้มให้อย่างเห็นใจ “ขอบคุณค่ะเจ๊อัน”    เฟลอร์หมดปัญญาค้าน “ไม่ส่งนะยะ นี่...  แล้วถึงจะเจอใครจะตายระหว่างทาง ก็ให้นึกสภาพซอมบี้ของตัวเองไว้ให้มากล่ะ” เสียงเจ๊อันอันตะโกนไล่หลังไม่เบานัก   เฟลอร์อายจนแทบจะรีบวิ่งเข้าลิฟท์ +++++ ปล... ไอ้วิธีปฐมพยาบาลแบบนี้อย่าเพิ่งเอาไปใช้กะใครเน้อ เพราะเค้าไม่มั่นใจว่าจะ work ..อุอุอุ --" จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 9 เม.ย. 48 14:26:36 ]

ความคิดเห็นที่ 3 +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ เฟลอร์รู้สึกตัวเมื่อมีใครคนหนึ่งทรุดนั่งบนเตียงและเอามือมาแตะหน้าผาก “เจ๊อันหรือคะ”   เธอถามทั้งที่ยังหลับตา “เป็นไงบ้าง ยังเจ็บแผลอยู่หรือเปล่า” เสียงคุ้นหูทำให้เฟลอร์เบิกตาโพลง ทำไมเป็นฮยุนจองล่ะ ...O_O เด็กสาวขยับตัวทำท่าจะลุก   เขาก็ขยับมาช่วยประคอง กลิ่นน้ำหอมผู้ชายกับกลิ่นเหงื่อจางๆทำให้แก้มร้อนผ่าวอีกแล้ว “ขอโทษที เพิ่งเสร็จงานยังไม่ได้อาบน้ำเลย แวะเข้ามาดูเธอก่อน”   ฮยุนจองออกตัวเมื่อเห็นเฟลอร์ทำท่าเบี่ยงหลบ “ไม่ใช่อย่างนั้นนะ”    เฟลอร์รีบปฏิเสธ นายหมียิ้มกว้างเห็นฟันหมดปาก “ฉันก็พูดไปอย่างนั้นแหละ เพราะอย่างฉันน่ะ...เนื้อหอมตลอดเวลาอยู่แล้ว... 5555” นายหมีบ้า หลงตัวเองชะมัด  - -“ “ล้างหน้าล้างตาแล้วลงไปกินอาหารเย็นกันเถอะ” “แล้วคนอื่นๆล่ะ” “ถ้าหมายถึงอันอันกับจื้อเหลียงล่ะก็    เขาจัดการเรื่องงานเสร็จก็ไปรอที่ห้องอาหารเลย    ฉันบอกจะขึ้นมาอาบน้ำ    พวกเขาก็เลยให้ฉันมาดูเธอด้วย    ฉันเรียกเธอตั้งนานก็ไม่มีเสียงตอบ    เลยต้องขอให้พนักงานเขาเอากุญแจสำรองมาเปิดให้” “ฉันกินยาแก้ปวดกับแก้อักเสบเข้าไปเลยหลับสนิท หน้าฉันมีอะไรเหรอ...” ประโยคหลังถามเพราะฮยุนจองเอาแต่จ้องหน้า ไม่รู้เป็นไง เฟลอร์ทนประสายสายตากับลูกกะตาคมกริ๊บคู่นี้ไม่ได้สักทีสิน่า ฮยุนจองหัวเราะหึหึในคอ เอามือจิ้มหน้าผากเฟลอร์เบาๆ “เธอนี่มันสิ่งมหัศจรรย์อันดับแปดของโลกจริงๆ” เฟลอร์อ้าปากจะว่ากลับแต่นายหมีแล่นไปถึงประตูโน่นแล้ว “ฉันไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวมารับ อย่าหนีลงไปก่อนนะจ้ะที่รัก จุ๊บส์...” หมีบ้า... ทำมาเป็นส่งจูบหว่านเสน่ห์ ฉันไม่ใช่เจ๊อันอันนะยะ  >o< +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ “เฟลอร์... ทางนี้” อันอันโบกมือมาจากโต๊ะที่มีจื้อเหลียงกับเทียนหลางนั่งอยู่ด้วย “ฮยุนจองล่ะ เขาอาสาจะไปรับเฟลอร์ลงมากินข้าวด้วยกัน”    จื้อเหลียงถามเมื่อเห็นเด็กสาวเดินเข้ามาคนเดียว เฟลอร์ตีหน้าซื่อ   จะให้บอกได้ไงล่ะว่าหลังจากรออยู่พักใหญ่   เธอแอบเห็นนายหมียักษ์อยู่ในห้องจีน่าระหว่างเดินมาลงลิฟต์ เทียนหลางลุกขึ้นขยับเก้าอี้ให้เฟลอร์นั่งระหว่างเขากับอันอัน เด็กสาวขอบคุณเขาเบาๆ    แต่เจ๊แอบค้อนควับใหญ่ “เจอกันเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนค่ะ” “อุ๊ย...มาโน่นแล้วงัยคะ”    เจ๊อันอันตาไวเหลือบไปเห็นร่างสูงใหญ่ที่กำลังเดินตรงเข้ามา “บอกให้รอก่อนไง”   นายหมีต่อว่าน้ำเสียงงอนเล็กๆ ...นายมีสิทธิ์งอนด้วยเหรอยะ ต้องเป็นฉันถึงจะถูก  -_-!!! “ฉันหิว”   เฟลอร์ตอบอีกอย่าง “เออนี่... ยังไม่ได้แนะนำอย่างเป็นทางการเลยนะ นี่คุณซ่งเทียนหลาง ลูกชายคนเล็กของเจ้าของโรงแรมจ้า” เจ๊อันภูมิใจเสนอเป็นอย่างยิ่ง เฟลอร์ห่อปากตาโต ส่วนฮยุนจองเลิกคิ้วหน่อยเดียว “คุณเทียนหลางเพิ่งกลับจากสเตท ช่วงนี้กำลังทำปริญญาโทอยู่ที่ยู...” เจ๊อันเอ่ยชื่อยูดังด้านศิลปะแห่งหนึ่ง “ฉันก็จบจากที่นั่นเหมือนกัน” เฟลอร์หลุดปากออกไปด้วยความดีใจ ฮยุนจอง จื้อเหลียง และอันอัน มองมาเป็นตาเดียว เพราะเฟลอร์ไม่เคยพูดถึงเลย เทียนหลางช่วยแก้สถานการณ์อึดอัดด้วยการซักกลับบ้าง “คุณจบเมื่อไหร่ คนเอเชียที่นั่นน้อยมาก ทำไมเราถึงไม่เจอกันเลย” “ปีที่แล้วค่ะ แต่พอดีช่วงปีสุดท้ายทำโปรเจคอยู่ที่บ้านมากกว่าเข้ายู” “งั้นเราก็น่าจะรุ่นเดียวกัน ผมเพิ่งย้ายมาเรียนเมื่อกลางปีที่แล้ว   มิน่าเล่า   เราถึงไม่เคยเจอกันเลย แต่ถึงอย่างนั้นก็ดีใจครับที่ได้รู้จักเพื่อนร่วมสถานบันครับ Nice to meet you” เทียนหลางแกล้งยื่นมือมาให้จับ ทำท่าจริงจัง “Nice to meet you, too” เฟลอร์สนุกพอที่จะเล่นไปกับเขาด้วยการจับมือเขาเขย่าแรงๆ หัวเราะไปด้วย “มีสักวันไหมยะที่หล่อนจะไม่ทำให้ฉันแปลกใจเนี่ยะ”    เจ๊อันอันค้อนอย่างไม่กลัวลูกตาจะหลุด “จ๊อกกก... จ๊อกกกก...” ทุกคนมองหน้ากัน ก่อนฮยุนจองจะชูมือยอมรับพร้อมยิ้มอ่อยๆ คนที่เหลือเลยได้หัวเราะกัน แม้แต่เฟลอร์ที่ยังเคืองนายหมีอยู่ทีแรก เพราะใช้มือข้างเดียวไม่ถนัด เทียนหลางที่นั่งอยู่ใกล้ๆเลยคอยทำหน้าที่บริการเต็มที่และเต็มใจอย่างยิ่ง ฮยุนจองมองอันอันที่สบตากับจื้อเหลียงแบบรู้กัน แล้วหันไปมองคู่นั้นอีกที .....อาหารมื้อนี้จู่ๆก็ฝืดคอขึ้นมาอย่างประหลาด..... +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 09 เม.ย. 48 16:48:56 จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 9 เม.ย. 48 16:47:36 ]

ความคิดเห็นที่ 4 +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ หลังมื้ออาหาร มีชา กาแฟมาเสริฟพร้อมขนมเค้กหน้าตาน่ากินหลายอย่าง อันอันที่บ่นว่ากลัวอ้วนถึงกับยอมให้วันนึง “ขอเชิญคุณเทียนหลางให้เกียรติเล่นเปียโนให้เราฟังหน่อยได้ไหมครับ” เสียงพิธีกรบนเวทีทำเอาเทียนหลางเกือบสำลักกาแฟเพราะไม่ได้เตรียมตัวมาก่อน เขาทำท่าจะปฏิเสธหากไม่เป็นเพราะคนที่นั่งข้างๆขยั้นขะยอ “นะคะ เฟลอร์อยากฟัง” ยิ้มหวานนั่นทำเอาชายหนุ่มยิ้มเขินๆจนเห็นลักยิ้มแก้มขวา ก่อนจะลุกขึ้นโดยดี เสียงปรบมือเกรียวกราวทันทีที่นิ้วเรียวจรดคีย์แรก ยิ่งพอเสียงทุ้มนุ่มร้องคลอ...ทำเอาสาวทั้งห้องเคลิ้มทีเดียวโดยเฉพาะ “สาวจัด”ที่นั่งอยู่ข้างเฟลอร์ I love you .... for sentimental reason I hope you will believe me I'll give you my heart I love you .... and you alone were meant for me Please give your loving heart to me And say we'lll never apart I think of you every morning Dream of you every night Darling, I'm never lonely When you are always inside. I love you .... for sentimental reason I hope you do believe me I've given you ....  my heart.. *Sentimental Reason เทียนหลางทอดเสียงอ่อนหวาน ดวงตาสีน้ำตาลเข้มส่งผ่านความอ่อนโยนมายังดวงตาสีน้ำเงินจัด เฟลอร์ยิ้มน้อยๆ     ผู้ชายคนที่นั่งอยู่หลังเปียโนสามารถส่งความอบอุ่นผ่านปลายนิ้วและเสียงทุ้มนุ่มถึงทุกคนจริงๆ “เพอออออออออออรรรรรรรรรรร์เฟค”   เจ๊อันอันกรี๊ดกร๊าดทันที่เพลงจบและเห็นทีจะตบมือดังกว่าใครๆในห้องนั้น “เห็นทีจะต้องเกี้ยวให้มาเข้าบริษัทเราให้ได้เสียแล้ว หรือนายว่าไงฮยุนจอง” จื้อเหลียงหันไปถามความเห็น “แล้วแต่นายสิ...เดี๋ยวฉันมานะ” ฮยุนจองว่าแล้วลุกออกไปทันที ก็จู่เกิดอึดอัดหายใจไม่ออกขึ้นมา เก้าอี้ร้อนจนนั่งไม่ไหว ต้องไปสูดอากาศหายใจข้างนอกสักหน่อย จื้อเหลียงงงนิดหน่อยแต่ไม่ได้ใส่ใจ เพราะเทียนหลางเริ่มเล่นเพลงต่อไปแล้ว (Reason : sad theme from My Sassy Girl) ทุกคนมัวแต่ดื่มด่ำกับเสียงหวานเศร้า ไม่มีใครทันสังเกตุว่ารอยยิ้มของเฟลอร์เริ่มจางหาย เด็กสาวกำมือเข้าหากันโดยไม่รู้ตัว เหงื่อซึมไปทั่วร่าง “เฟลอร์ขอตัวก่อนนะคะ รู้สึกปวดหัวนิดหน่อย” เฟลอร์พยายามเต็มที่ที่จะบังคับไม่ให้เสียงสั่น “เป็นอะไรมากหรือเปล่า ทำไมหน้าซีดจัง” จื้อเหลียงถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง เฟลอร์ส่ายหน้า “ไม่เป็นไรมากหรอกค่ะ รู้สึกระบมที่แผลน่ะ เดี๋ยวกลับไปกินยาแก้อักเสบและนอนพักก็คงหาย” “เจ๊ไปส่งที่ห้องนะ” อันอันทำท่าจะลุกขึ้นแต่เฟลอร์ดึงแขนไว้ก่อน “ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวกินยาแล้วเฟลอร์ก็จะนอนเลย เจ๊อยู่ฟังเพลงเป็นเพื่อนพี่จื้อเหลียงเถอะ ฝากลาคุณเทียนหลางให้เฟลอร์ด้วยนะคะ” ว่าแล้วก็รีบลุกออกไปทันที อันอันกับจื้อเหลียงมองตากัน รู้สึกเหมือนกัน ...แปลก !!! ทันทีที่หันหลังออกเดินเฟลอร์เอามือปิดหน้าสาวท้าวออกจากห้องนั้นโดยเร็ว ฮยุนจองที่เดินสวนเข้ามาทำท่าจะทักแต่ดูเหมือนเฟลอร์จะไม่เห็นใครในสายตาอีกแล้ว   เพราะในใจคิดแต่เพียงจะออกไปให้พ้นห้องนี้โดยเร็วที่สุด +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 9 เม.ย. 48 17:09:38 ]

ความคิดเห็นที่ 5 +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ พอลับมุมห้อง เด็กสาวก็ต้องอาศัยกำแพงช่วยพยุงตัวเพราะขาเธออ่อนล้าเกินไปเสียแล้ว   ทั้งที่อยากหนีไปให้ไกล    แต่เสียงเพลงนั้นกลับเหมือนมีสายใยเหนียวๆฉุดรั้งเธอไว้    สุดท้ายเฟลอร์ก็ทรุดตัวข้างพุ่มไม้ใหญ่ ร้องไห้อย่างกลั้นไม่ไหวอีกต่อไป ฮยุนจองยืนมองเงียบๆ   ปล่อยให้เธอร้องไห้จนพอใจ   พอร่างบางเริ่มสงบเขาก็เข้าไปนั่งใกล้ๆ ยื่นผ้าเช็ดหน้าส่งให้ เฟลอร์เหลียวมามอง   แต่ฮยุนจองกลับทอดสายตามองไปข้างหน้า   เธอรับผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดน้ำตาเงียบๆ “แม่ฉันชอบเพลงนี้มาก   จำได้ว่าตอนเด็กๆ แม่จะเล่นเพลงนี้ให้ฟังทุกวัน   ทุกวัน     ตอนนั้นฉันเบื่อมาก...   แต่ตอนนี้ ตอนนี้...  ” น้ำเสียงเฟลอร์เริ่มสั่นเครือขึ้นมาอีก “Why don’t you call her You missed her, then just call” (ปกติเวลาอยู่กันสองคนก็พูดภาษาอังกฤษกันคับ) “.....She’s already passaway......”   น้ำเสียงที่พูดออกมานั้นเบาราวกระซิบ ฮยุนจองถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ ...... ......... “It doesn’t matter you can call her anytime you want” “Didn’t you here me ?      she’s already GONE!!!” เฟลอร์ระเบิดอารมณ์ใส่นายหมี   น้ำตาที่เพิ่งเหือดหายไหลทะลักออกมาอีก ฮยุนจองผุดลุกขึ้นแล้วกระชากข้อมือเฟลอร์ตามไปด้วย    เขาลากเธอไปตามทางโดยไม่ไยดีต่อการดิ้นรนขัดขืนอย่างสุดฤทธิ์    จนถึงหาดทรายมืดไกลจากรัศมีแสงไฟของโรงแรม “ She's overthere. Always be there anytime you want,   Just Call  !!!!” เฟลอร์มองท้องฟ้าแล้วมองหน้าฮยุนจอง เขาพยักหน้าน้อยๆ ตาคู่สีดำเหมือนนิลกำลังส่งผ่านความเข้มแข็ง ความกล้าหาญมายังเธอ “Go.... Call your Mom. Tell her you are here right now.. Tell her how much you're missing her   ไปสิ เรียกหาแม่เธอ บอกว่าเธออยู่ตรงนี้ บอกว่าเธอคิดถึงท่านมากแค่ไหน” ฮยุนจองรุนหลังเด็กสาวที่ยังคงลังเล เฟลอร์เดินไปข้างหน้าช้าๆ แหงนหน้ามองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวนับพันนับหมื่น แล้วป้องปากตะโกนออกไปสุดเสียง “Mommy... Are you looking at me? I am here I missed you I do really miss you Can you hear me, Mommy? Can you feel how much I missed you? ” ฮยุนจองรู้สึกร้าวในอก เขาก้าวเข้าไปใกล้ๆร่างที่ทอดบนพื้นทราย คิดจะเอื้อมมือไปแตะไหล่บางห่อคู้และไหวโยนด้วยแรงสะอื้นน่าสงสารนั้น “Give me one more minute. I will be alright” มือใหญ่ชะงักค้าง ..... ...... เสียงสะอื้นจางหายไปแล้ว ในความเงียบเหลือเพียงเสียงเกลียวคลื่นซัดหาฝั่ง   ฮยุนจองมองร่างบางตรงหน้าที่กำลังต่อสู้กับความอ่อนแอในใจของตัวเอง เฟลอร์เบือนหน้ามาช้าๆ นัยน์ตาแดงก่ำคู่นั้นดูอ้างว้างอย่างน่าใจหาย “กอดฉันหน่อยได้ไหม” ฮยุนจองเข้าไปใกล้และกอดร่างนั้นแนบอกอย่างอ่อนโยน   ยิ่งสัมผัสถึงแขนเรียวที่โอบรัดรอบตัวเขา    ทั้งร่างบางที่เบียดซุกเข้ามา เขายิ่งกระชับวงแขนแน่นขึ้น    ยิ่งอยากหยิบยื่นไออุ่นจากอ้อมอก จากหัวใจ ละลายความหนาวเหน็บของคนในอ้อมกอดให้มากขึ้น น้ำตาทุกหยาดหยดที่อกเสื้อด้านซ้ายซึมซาบเข้าสู่หัวใจฮยุนจองช้าๆ    หัวใจเขากำลังสั่นไหว... +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 9 เม.ย. 48 17:30:36 ]

ความคิดเห็นที่ 6 กลับมาอ่านต่อที่บ้านแล้ว อย่าลืมมาต่อเรื่องสั้นที่ ย้าวยาวววว ให้จบนะ กำลังมันส์    (ถามหน่อยนะว่า ในเรื่องนี่มันประเทศไหนเหรอ แล้ว เฟลอร์รู้จัก ฮยุนจองได้ยังไง  เธอเป็นหนึ่งในแฟนคลับของเค้าเหรอ) จากคุณ : burin piggypink - [ 9 เม.ย. 48 18:07:47 ]

ความคิดเห็นที่ 7 burin piggypink คับ... ดีใจจัง...ในที่สุดก้อมีคนมาอ่านเรื่องสั้นที่ย้าวววววยาวววว..ของเราแล้ว  ..มะอยากบอกเลยว่ายังอีกยาวเหมือนกัน ..หุหุหุ.. 5555...อย่างนี้มีต่อแน่นอนคับ แบบว่าต้องรอให้ทวงหน่อยนึงอ่ะนะ นางเอกมะช่ายหนึ่งในแฟนคลับหรอกคับ เอาเป็นว่าเดี๋ยวมีเฉลยตอนท้ายนะ ส่วนเหตุเกิดประเทศไหนนั้น...เอาว่าค่อยเฉลยทีหลังได้ป่าว ^.^  ...ขอกั๊กนิดนึง..เหอ..เหอ.. จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 9 เม.ย. 48 18:38:12 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อิอิ  อย่ากั๊กนานนะ เพราะว่าคืนนี้เราติดละครอ่ะ เดี๋ยวตามต่อไม่ติดนะ จากคุณ : burin piggypink - [ 9 เม.ย. 48 18:41:05 ]

ความคิดเห็นที่ 9 งืมม... ยาวจังแต่น่าติดตาม จากคุณ : waidhaya - [ 9 เม.ย. 48 19:35:48 A:61.91.89.160 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 น่าสนุกค่ะ ติดตามตอนต่อไป จากคุณ : เจ้าขา - [ 9 เม.ย. 48 20:03:30 A:84.118.231.102 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 มิตรรักแฟนเพลงทุกท่าน โปรดติดตามตอนต่อไปที่กระทู้นี้นะค้าบบบ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3405058/W3405058.html จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 9 เม.ย. 48 20:17:24 ]

ความคิดเห็นที่ 12 burin piggypink ..ค้าบบบ...จะพยายามต่อให้จบให้เร็วที่สุดนะ แต่สืบเนื่องจากมีที่ต้อง Edit บ้าง เลยไม่มั่นใจว่าต้องใช้เวลาแค่ไหน ...เอาเป็นว่าจะต่อให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้นะคับ ^.^ ..จะเป็นแฟนประจำกันช่ายป่ะ.. ^.^ waidhaya ..ค้าบบ... ถ้าเหนื่อยอ่อนจะนอนพักก่อนก้อด้ายเน้อ เพราะ..อุอุ..อายจังที่ต้องบอกว่าเพิ่งมาถึงครึ่งทางเอง ขอบคุณที่ติดตาม เจ้าขา ..ค้าบ.. ตอนนี้อีกสองตอนถัดไปพร้อมแล้ว เชิญเดินมาตามลายแทงได้เลยค้าบ ^.^ จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 9 เม.ย. 48 20:24:00 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เศร้าค่ะ เหมือนพระเอกเริ่มหงุดหงิดใจแล้ว อิๆ จากคุณ : นวล - [ 16 พ.ค. 48 10:45:58 A:128.103.186.192 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 ... นวล ... ค้าบบบ... มันก้อต้องมีบ้างอ่ะค้าบบ ไอ้เรื่องหงุดหงิดใจของฮยุนจองเนี่ยะ ก้อทุกทีเห็นเฟลอร์เป็น"ของตาย"อ่ะ หนิดหนมแต่กะตัวเอง แต่ก้อตบท้ายด้วยการอุทิศอ้อมกอดซับน้ำตาแล้วนี่เนาะ ..หยวนน่า จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 17 พ.ค. 48 16:30:41 ]