ความคิดเห็นที่ 1 +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ “อ้าว...เฟลอร์ นี่ยังไม่ออกไปอีกเหรอ” เจ๊อันเพิ่งกลับจากข้างนอกพร้อมข้าวของกองโตแปลกใจเมื่อเห็นเฟลอร์ยังนั่งทำงานง่วน “ก็ว่าจะออกไปเหมือนกันค่ะ แต่เดี๋ยวให้งานชิ้นนี้เสร็จก่อน”   เฟลอร์ตอบโดยไม่เงยหน้า “แล้วนี่หาอะไรกินหรือยัง” เจ๊อันถามอย่างเป็นห่วงเพราะนี่ก็เกือบห้าโมงเย็นเข้าไปแล้ว ว่าไม่ได้หรอกยายเด็กนี่พอได้ทำงานแล้วอะไรก็ลืมหมด เฟลอร์เงยหน้าขึ้นมายิ้ม “ก็ว่าจ....” “ก็ว่าจะออกไป แต่ให้งานเสร็จก่อน” เจ๊อันต่อให้อย่างรู้ทัน เฟลอร์เลยได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก... “ต๊าย...คุณเทียนหลาง มาได้ยังไงกันคะเนี่ยะ” เจ๊อันเข้าไปหาชายหนุ่มหน้าตาดีที่ยืนยิ้มอยู่หน้าห้องด้วยท่าทางที่แทบจะร่อนเข้าสู่อ้อมอก “สวัสดีค่ะ”   เฟลอร์ทักทายเทียนหลางแล้วเผื่อแผ่ไปยังจื้อเหลียงที่เดินตามมาข้างหลังด้วย “ผมโทรหาพี่จื้อเหลียง   ก็เลยรู้ว่าวันนี้เจ๊อันกับคุณเฟลอร์มาทำงานน่ะครับ   แวะมาเผื่อมีใครอยากออกไปดื่มกาแฟกับผมบ้าง” “เจ๊ต้องขอบายค่ะ   งานจะล้มทับตายก่อนถ้าไม่รีบเคลียร์  แต่คนโน้นน่ะ คุณเทียนหลางเอาตัวไปได้เลย” เจ๊อันอันไม่พูดเปล่าแต่ไปรุนหลังเฟลอร์ให้ออกมาด้วย “แต่งานของเฟลอร์น่ะยังไม่เสร็จเลยนะคะ”   เฟลอร์ค้าน “งานหล่อนเดี๋ยวกลับมาทำก็ได้ย่ะ แต่ถ้าหล่อนเป็นลมเป็นแล้งหรือหิวตายไป งานฉันก็จะยิ่งช้ากว่าเดิมนะยะ” “ไปด้วยกันสิเฟลอร์   ฮยุนจองโดนลากออกไปตั้งแต่เที่ยง   พี่ว่าจะทำงานต่อแป๊บเดียวแต่ก็เลยเวลาจนเย็นย่ำอย่างนี้   ถ้าเทียนหลางไม่โทรมาก็คงไม่รู้ตัวว่าหิว” จื้อเหลียงชวนย้ำอีกที คำพูดของจื้อเหลียงทำให้เฟลอร์ชะงัก แต่เพียงชั่วขณะก็รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ เธอหันมาทางเทียนหลาง เห็นรอยยิ้มนั้นแล้วปฏิเสธไม่ลง ดีเหมือนกัน...ที่จริงตั้งแต่เช้าก็ได้นมไปกล่องเดียว นี่ท้องไม่ร้องประจานให้ขายหน้าก็บุญแล้ว +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ “ฉันบอกนายแล้วใช่ไหมว่าให้ระวัง อย่าพยายามเป็นข่าวช่วงนี้” จื้อเหลียงโยนหนังสือพิมพ์ใส่คนที่กำลังนอนหลับสบายอยู่บนเตียง ฮยุนจองงัวเงียลุกขึ้นมา เอามือตบหัวตัวเองเบา “เม้งได้แต่เช้าเลยนะนายเนี่ยะ... โอย...แล้วทำไมมันปวดหัวอย่างนี้วะ” “นายก็แหกตาดูเสียสิ รูปออกเบ้อเริ่ม มองไม่เห็นหรือไง” จื้อเหลียงยืนพิงผนังเอามือกอดอก หน้าบึ้ง “เฮ้ย... เป็นอย่างนี้ไปได้ไงกัน” ตารีๆเบิ่งโตเพราะภาพตัวเองกำลังโอบไหล่จีน่าชูแก้วฉลองยิ้มร่าใหญ่เกือบครึ่งน่ากระดาษ พร้อมตัวอักษรข้างใต้ "รักรีเทิร์น" “อ้อ...นี่ถึงขนาดกับจำไม่ได้เทียว   เฮ้อ...ทำไมน้า   พอไม่มีฉันไปด้วยมันต้องเกิดเรื่องอย่างนี้ทุกที” “ฉันขอโทษ เมื่อคืนคงเมามากไปหน่อยจริงๆแหละ”   ฮยุนจองมองหน้าจื้อเหลียงด้วยสายตาสำนึกผิด “ขอโทษกับฉันไม่มีประโยชน์หรอก รีบอาบน้ำแต่งตัวเลยไอ้ตัวดี งานนี้นายต้องไปแก้ตัวกับมาดามเองแล้วล่ะ” +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ “หูชาเลยล่ะสิแก” จื้อเหลียงเดินเข้ามาทันทีที่    ฮยุนจองเดินออกจากห้องมาดาม น้ำเสียงประชดประชันแบบนี้แม้จะได้ยินบ่อยแต่ก็แปร่งหูชะมัด “อย่างนี้ไม่คณนาพ่อหนุ่มนักรักเขาร้อกกกกก”  ซวนซวนช่วยซ้ำเติมอีกแรง ฮยุนจองกัดฟันกรอด...กรอด...เอาเข้าไป คนเราพลาดหน่อยเป็นไม่ได้ TT^TT ใกล้เที่ยงแล้ว   ไปชวนเฟลอร์กินข้าวดีกว่า   ยายนั่นค่อยพูดน้อยหน่อยคงเจริญอาหารได้มากกว่า “แหมวันนี้น้องสาวฉันเนื้อหอมจริ๊งงงงงงง เสียใจจ้ะ เพิ่งมีหนุ่มตัดหน้ามารับไปไม่ถึงห้านาทีนี้เอง” “หนุ่มคนเดิมหรือเปล่าอันอัน”   จื้อเหลียงที่เดินไล่หลังมายักคิ้วหลิ่วตาถาม “คนเดิม คนไหนเหรอ”   ซวนซวนงงพอๆกับฮยุนจอง “คุณเทียนหลางค่ะเจ๊ เมื่อวานก็เพิ่งไปกินข้าวด้วยกัน วันนี้ยังมารับอีก แหม๊...งานนี้ถ้าไม่มีซัมติ้งสปาร์คล่ะก้อตัดหัวอันอันได้เลยค่า” จื้อเหลียงเอามือลูบคาง ทำตากรุ้มกริ่ม “อือมมมม...ไม่เสียทีที่เมื่อวานให้ไปส่งถึงบ้าน” “ว๊าย...จริงหรือคะ เมื่อวานคุณจื้อเหลียงเปิดทางให้ขนาดนั้นเลยเหรอ งานนี้อันอันต้องอกหักอีกแล้วเหรอ” อันอันแกล้งตีหน้าสลด “นี่...นี่...นี่... เทียนหลางไหน อะไรกัน เล่ามาให้หมดเดี๋ยวนี้นะ”    >o< ซวนซวนเป็นคนเดียวที่ยังไม่ได้รู้จักเทียนหลางเพราะเธอไม่ได้ไปด้วยตอนฮยุนจองไปถ่ายทำ MV คราวที่แล้ว งานนี้คนที่เล่าได้เหมาะที่สุดไม่มีใครเกินหน้าอันอัน .... “อ้อ...แล้วเจ้าชายหนุ่มคนนี้ก็มาหลงรักนางซินของเรา” ซวนซวนฟังจบแล้วอดแขวะคนเล่าไม่ได้ ก้อแม่ร่างใหญ่ใจสาวเล่าเสียมนุษย์ธรรมดาจะกลายเป็นเทวดาไปแล้ว “ก็อาจยังไม่ถึงขั้นนั้น แต่มันมีแนวโน้มสูงอ่ะเจ๊” ท่าทางจีบปากจีบคอนั้นดูขัดตาฮยุนจองเป็นที่สุด “อย่างน้อยก็น่าจะดีกว่าคนที่ยายเฟลอร์มันนัดไว้เมื่อวานแหละ...” “ฮ้า...ยังมีอีกรายเหรอ”   จื้อเหลียงตาโต “ก้อเดาเอาน่ะ เห็นเมื่อวานมันขยันดูนาฬิกา ข้าวปลาไม่ยอมไปกิน   จนห้าโมงกว่าหนูต้องบังคับให้มันออกไปกินข้าวกับคุณจื้อเหลียงกับคุณเทียนหลางนั่นแหละ” O_O เมื่อวาน... เมื่อวานมันวันศุกร์นี่นา... หรือว่ายายนั่นรอเขา -_-“ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ เฟลอร์ยืนโบกมือให้กับคนขับบีเอ็มสปอตสีน้ำเงินเข้มเกือบดำ มองส่งจนรถหายลับโค้งไปก่อนจะหันหลังมาเปิดประตูบ้าน เอ๊ะ... รถที่จอดอยู่อีกฟากถนนทำไมคุ้นตาจัง เด็กสาวหันหลังกลับ เป็นเวลาเดียวกับที่ชายหนุ่มก้าวลงจากรถ ฮยุนจองเดินข้ามถนน สายตาจับจ้องอยู่ที่ร่างสูงโปร่งตรงหน้า  ใบหน้าเรียบเฉยนั้นทำให้เขาใจไม่ดีนัก “ฉันขอโทษ” “ต้องเลี้ยงข้าวฉันหนึ่งมื้อถึงจะหาย” ฮยุนจองยิ้มกว้าง และเฟลอร์ก็ยิ้มตอบ ...ค่อยหายใจโล่งหน่อย “ได้สิ ฉันรู้จักบะหมี่อร่อยอยู่เจ้านึง  อากาศเย็นๆอย่างนี้กินแล้วอุ่นท้องดี” “คืนนี้คงไม่ได้หรอกค่ะ เพราะฉันมีงานต้องทำ  ขอเป็นวันหลังนะ” “อือมมม... ก็ได้”   ฮยุนจองยิ้มเก้อๆ รู้สึกแปลกข้างใน คงเพราะเป็นครั้งแรกที่ถูกปฏิเสธมั้ง “ไว้ค่อยโทรคุยกันอีกที แต่ที่เธอต้องเลี้ยงฉันน่ะ ฉันยังไม่ลืมหรอกนะ” เฟลอร์ยิ้มพยักหน้า “รีบเข้าบ้านสิ ฉันจะได้กลับบ้าง” “ขับรถดีๆนะคะ” เด็กสาวหันมาบอกอีกครั้งก่อนประตูบ้านจะปิดสนิท ในรอยยิ้มนั้นมีอะไรบางอย่างรบกวนใจเขาอย่างประหลาด +++++ จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 9 เม.ย. 48 20:12:19 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ขอ save เก็บไว้ก่อนนะ ไปแล้ววันนี้ แล้วจะมาอ่านใหม่นะ จากคุณ : burin piggypink - [ 9 เม.ย. 48 20:34:04 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เลิกส่งการ์ดแล้วหรอ (หรืออ่านตกไป??) ไม่บอกว่าเหตุเกิดที่ไหน งั้นเดาว่าโมแซมบิก จากคุณ : scottie - [ 9 เม.ย. 48 22:54:16 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เดาเหมือนกันว่าเป็นตูนีเซีย... เหอๆๆ ไม่ค่อยประชดเลย จากคุณ : waidhaya - [ 9 เม.ย. 48 23:47:20 A:61.91.89.160 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 นั่นสิคะ เลิกส่งการ์ดแล้วเหรอคะ หรือเหตุการ์ณมันวุ่นๆอยู่เลยลืมส่งด้วยกันทั้งคู่555 ดำเนินเรื่องได้น่ารัก ไม่น่าเบื่อ ต้องบอกว่าชอบเรื่องนี้ตอนเปิดเรื่องมาก เพราะเป็นคนชอบศิลปะและวาดรูป เลยชอบความหมายและรูปที่นางเอกวาดส่งให้ จากคุณ : เจ้าขา - [ 10 เม.ย. 48 05:19:26 A:84.118.231.102 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ รถจอดติดไฟแดง ฮยุนจองที่กำลังเบื่อก็เลยมองออกนอกหน้าต่างรถไปเรื่อยๆ ขวามือเขาคืออนุสรณ์สถานของผู้นำที่สร้างให้ประเทศนี้เป็นปึกแผ่น ประตูใหญ่ด้านหน้านับเป็นเอกลักษณ์อีกอย่างของเมืองนี้ที่นักท่องเที่ยวไม่พลาดจะเก็บรูปไปเป็นที่ระลึก ท่ามกลางผู้คน    ชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังเก็บภาพเด็กสาวที่กำลังให้อาหารนกพิราบที่มีอยู่มากบริเวณนั้น   ตากล้องพูดอะไรสักอย่าง   เด็กสาวก็เลยหันมาหัวเราะให้ให้กับกล้อง     รอยยิ้มสดใสกระจ่างตานั้นกระตุกหัวใจฮยุนจองอย่างแรง “เอ๊ะ...นั่นเฟลอร์นี่” จื้อเหลียงที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยเพิ่งหันมาเห็น “คู่นี้ท่าทางจะก้าวหน้าเร็วกว่าที่คิดแฮะ หรือนายว่าไง” “คงงั้นมั้ง”    ฮยุนจองประหยัดคำแต่ดูเหมือนจื้อเหลียงจะไม่รู้สึกถึงความผิดปกตินี้ “ฉันว่าพักนี้เขาดูสดใสขึ้น ไม่งั้นล่ะก้อ ชอบทำหน้าเศร้าอยู่เรื่อย” ปี๊นนนนน... ปี๊นนนนนน.... รถคันหลังเร่งมาเมื่อไฟสัญญาณเปลี่ยนเป็นสีเขียว ภาพสองคนนั้นค่อยๆลับหาย ฮยุนจองปิดเปลือกตาช้าๆ เขารู้สึกถึงเสียงหัวเราะใสก้องอยู่ข้างหู... ....เฟลอร์ดูมีความสุข.... ผู้ชายคนนั้นมีเวทมนต์อะไรกันนะ 18 สิงหาคม xx มองผ่านหน้าต่างบานเดิม... เราจะรู้ได้ยังไงว่าโลกข้างนอกยังเหมือนเดิม สิ่งที่ตาเห็นอาจเหมือนเดิม แต่หากเปิดหน้าต่างออกมา.. ลมเย็นอาจทำให้เราเป็นหวัดก็ได้ เพียงแตะกระจกเย็นเฉียบ ฉันก็รู้สึกคัดจมูกแล้ว ฉันกลัวการเป็นหวัด...เลยเลือกจะอยู่เงียบๆในห้อง... ~~ Zimba ~~ ภาพจากหน้าต่างบานเดิม   หลังคาบ้านเรือนทอดตัวเรียงกันเป็นเงาสลัวภายใต้ท้องฟ้าที่ทึบทะมึนดูน่าอึดอัด   ดาวบางดวงส่งทอประกายผ่านเมฆหมอกบางๆ    หากแต่ละอองฝ้าที่หน้าต่างกระจกก็ให้ความรู้สึกเย็นเยียบถึงข้างในหัวใจ ฮยุนจองคว่ำภาพนั้นลงกับโต๊ะหัวเตียง   ดึงผ้าห่มนวมผืนหนาคลุมหัวจรดเท้า มีอะไรไม่ถูกต้องสักอย่าง... ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่รู้สึกโหวงๆในอกอย่างนี้หรอก +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ซวนซวนเดินเข้ามาในสตูดิโอด้วยสีหน้ายุ่งยากใจ    ทำให้ฮยุนจองที่เพิ่งเปลี่ยนเสื้อผ้าหลังถ่ายภาพเซ็ทสุดท้ายสำหรับอัลบั้มใหม่เสร็จอดเดินเข้ามาถามอย่างเป็นห่วงไม่ได้ “มีอะไรหรือเปล่า ซวนซวน” “ฉันถูกเรียกประชุมด่วน   แต่สัญญากับเฟลอร์ไว้แล้วว่าจะไปส่งเขา" ซวนซวนยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู "ถ้ารีบหน่อยก็น่าจะทันรถใต้ดินเที่ยวสุดท้าย” เสียงพึมพำเหมือนรำพึงกับตัวเองมากกว่า “ทำไมไม่ให้แฟนไปส่งล่ะ”   ฮยุนจองเปรย “หา... ว่ายังไงนะ ฉันไม่ทันฟัง” “เอ่อ... คือ... ผมถามว่า...จะให้ผมไปส่งให้ไหม”   ฮยุนจองหลุดปากอาสา “ได้อย่างนั้นก็ดีน่ะสิ” ซวนซวนตบบ่าฮยุนจองไม่เบานัก   สีหน้าดูโล่งอกขึ้นมาทันที “ใจจริงฉันก็ไม่อยากให้เขานั่งรถใต้ดินหรอก   เพราะกว่าจะถึงสถานีปลายทาง   กว่าจะเข้าบ้านก็เลยเที่ยงคืนไปแล้ว งั้นก็เอาตามนี้นะ...”   ว่าแล้วซวนซวนก็เดินฉับฉับเข้าไปหาเด็กสาวที่กำลังง่วนอยู่กับการเก็บเสื้อผ้าเครื่องแต่งตัวลงกล่อง เฟลอร์หันมองมาทางเขาอย่างลังเล   แต่เหมือนซวนซวนจะไม่ยอมให้ปฏิเสธ เพราะเขาเห็นท้ายสุดเธอก็พยักหน้า +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ “เป็นไง... วันนี้เหนื่อยหรือเปล่า” ฮยุนจองทำลายความเงียบเมื่อรถออกมาจากบริษัทได้ครู่นึง   ที่จริงก็คงไม่ต้องถามหรอก    เขาเห็นเธอวิ่งวุ่นไปมาอยู่ทั้งวัน   ขนาดตอนที่เขาพักก็ดูเหมือนเธอยังวุ่นกับการทำโน่นหานี่อยู่เลย เงียบ..... ฮยุนจองเหลือบมองคนนั่งข้าง   เฟลอร์ผล็อยหลับไปแล้ว   ศีรษะที่ปกคลุมด้วยผมหยิกยุ่งเอียงซบไปทางประตูอีกด้าน   ลมหายใจสม่ำเสมอบอกว่าเจ้าตัวกำลังหลับสนิท ชายหนุ่มยิ้มมุมปาก... เขาหรี่เสียงเพลงและขับรถนุ่มนวลขึ้น ..... ถึงบ้านแล้ว    คนที่หลับอยู่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่น ฮยุนจองเหลือบมองประตูเหล็กหน้าบ้าน   มีเพียงไฟหัวเสาริมรั้วทำหน้าที่ให้ความสว่าง   ส่วนตัวบ้านนั้นปิดไฟมืด เหมือนกับเพื่อนบ้านหลังอื่นๆตลอดแนวถนน ก็แน่ล่ะ...เลยเที่ยงคืนอย่างนี้ควรเป็นเวลาที่คนทำงานมาเหนื่อยๆได้อยู่ในเตียงอันอ่อนนุ่ม   สอดตัวใต้ผ้าห่มอุ่นและพักผ่อนให้สมกับที่ทำงานหนักเหนื่อยมาทั้งวัน ฮยุนจองหันกลับมามองคนที่หลับสนิท มือใหญ่ปัดปอยผมที่ระหน้าให้อย่างอ่อนโยน   นิ้วเรียวเผลอไล้ใบหูเล็กลากเรื่อยผ่านผิวแก้มเนียนใส   ลงมาจนถึงลำคอขาวผ่อง ชายหนุ่มปลดเข็มขัดนิรภัยของตัวเอง   โน้มตัวไปยังเบาะข้างคนขับ   แขนแข็งแรงที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเอื้อมไปอีกด้านของเบาะ ปรับระดับของเก้าอี้ให้ต่ำลงอย่างช้าๆ กลิ่นเคยคุ้นเรียกความทรงจำในคืนนั้นกลับมา   ใต้แสงดาว...ร่างที่เบียดซุกหาเขาสั่นไหวด้วยแรงสะอื้น     น้ำตาทุกหยดเหมือนจะยังเปียกชื้นอยู่ในอกไม่เหือดจางไปไหน    และกลิ่นหอมอ่อนๆจากผมหยักนุ่มยามเมื่อจรดปลายจมูกลงไปยังกรุ่นอยู่ในความรู้สึก.... ใบหน้ายามหลับดูอ่อนวัยลงไปอีก  คิ้วเรียวที่มักขมวดน้อยๆดูผ่อนคลาย   เปลือกตาปิดสนิทปิดบังดวงตาสีน้ำเงินจัดคู่สวยที่ฮยุนจองชอบมอง     ชายหนุ่มเผลอยิ้ม...  ดวงตาคู่นี้สีจะอ่อนจางลงเป็นประกายสดใสรับกับรอยยิ้มกระจ่าง   แต่เขากลับชอบเวลามันเปลี่ยนเป็นสีเข้มวาววับยามเจ้าหล่อนถูกยั่วให้โกรธมากกว่า เวลาเฟลอร์โกรธ ปลายจมูกโด่งเรียวจะเชิดขึ้นน้อยๆ ปากบางบิดโค้ง...   นั่นล่ะยิ่งทำให้เขายิ้มกว้างขึ้น (พระเอกของเราโรคจิตป่าวอ่ะ  ~~~ ^^" ) แต่ตอนนี้เรียวปากสีชมพูจัดเหยียดยิ้มบางๆ ท่าทางเหมือนเจ้าตัวกำลังฝันดี ..... ฮยุนจองไม่รู้สึกตัวเลยว่าเขากำลังก้มลงไปหาความนุ่มนวลที่แสนอ่อนหวานนั้น... ..... แพขนตาหนากระพริบถี่ๆ ก่อนเฟลอร์จะเปิดเปลือกตาช้าๆ “ตื่นแล้วเหรอ”   ฮยุนจองตีหน้าเก้อๆเมื่อปรับเก้าอี้ของเฟลอร์ให้กลับมาในระดับเดิม ลมหายใจอุ่นจัดที่เป่าอยู่ข้างขมับทำให้คนที่เพิ่งตื่นหน้าร้อนขึ้นมาอีกอย่างช่วยไม่ได้    =.=” เฟลอร์ไม่กล้าสบตาคนข้างๆเลยเสมองออกนอกตัวรถ มือก็จัดผมให้เข้าที่เข้าทาง O_O “มาถึงบ้านแล้วเหรอเนี่ยะ” “ก้อถ้าเธอยังไม่ย้ายบ้าน ฉันว่า...ฉันก้อพาเธอมาส่งถูกแล้วนะ” (กลับมาเป็นนายหมีจอมกวนคนเก่าอีกแล้ว ~~~+o+) “บ้านปิดมืดเสียขนาดนี้ เธอจะเข้าบ้านยังไงล่ะ” เฟลอร์ยิ้มเอามือล้วงกระเป๋า แต่แล้ว....O_O เธอรีบเอามือลงไปความหาในเป้ แต่ของที่กระจัดกระจายทำให้ยากที่จะเจอ “กุญแจอยู่ไหนน้า” “ใจเย็นๆ ค่อยๆหาดูซิ”    ฮยุนจองเปิดไฟในรถให้ เฟลอร์หยิบของออกมาจากกระเป๋ามาวางบนคอนโซลหน้าทีละชิ้น   มีสมุดสองสามเล่มคละขนาด กระเป๋าเครื่องเขียน   สีไม้กล่องใหญ่   สมุดตัวอย่างผ้าเล่มหนา   หมวกแก๊ป   เครื่องสำอางค์ชิ้นแรก...ลิปมันกลิ่นผลไม้   และท่าทางน่าจะเป็นชิ้นเดียวในเป้ของเธอ เพราะเฟลอร์ยิ้มร่าเมื่อหยิบเจ้าของชิ้นสุดท้ายออกมา “เฮ้อ...เจอแล้วค่ะ” “ยายเป๋อนี่” “อุ๊ย”   เฟลอร์ร้องเพราะถูกฮยุนจองดีดเบาๆที่หน้าผาก “เธอพกสมุดพวกนี้ไปทำอะไรนักหนา”    ฮยุนจองถามด้วยความสงสัย “อ๋อ.. ก้อไม่มีอะไรมากหรอก   เป็นสมุดจดงานแล้วก็ออกแบบงานค่ะ   ช่วงนี้ฉันต้องช่วยพี่ๆออกแบบเสื้อผ้าสำหรับคอนเสริตเปิดตัวของคุณน่ะ” เฟลอร์รีบเก็บของใส่กระเป๋า   แต่ยิ่งรีบก็เหมือนยิ่งช้าเพราะเฟลอร์เผลอปัดสมุดสเก็ชหล่นจากคอนโซลมาตรงคันเกียร์  ฮยุนจองจะหยิบส่งให้แต่เฟลอร์คว้าไว้ก่อนด้วยความเร็ว “ฉันรีบเข้าบ้านก่อนนะคะ ดึกมากแล้ว” ท่าทางลุกลี้ลุกลนของเฟลอร์ทำให้ฮยุนจองอดยิ้มอีกไม่ได้    ....ยายนี่ทำยังกับเด็กแอบเข้าบ้านหลังจากหนีออกไปเที่ยวทั้งวัน ^^ เขาเดินตามไป รอจนเฟลอร์เข้าบ้าน “Good Night นะคะ” เด็กสาวหันมาบอกลาก่อนปิดประตู รอจนได้ยินเสียงเปิดปิดประตูบ้าน   ฮยุนจองก็เดินหันกลับมาขึ้นรถ   ก่อนออกตัวมุ่งหน้ากลับแมนชั่นของตัวเอง +++++ จากบ้านเฟลอร์มาถึงอพาร์ทเมนท์เขาใช้เวลาเพียงสิบนาทีเศษ เพราะถนนค่อนข้างโล่ง ฮยุนจองเลิกคิ้วเมื่อเห็นกระดาษสีขาวแผ่นเล็กๆตกอยู่ข้างที่นั่งติดกับคนขับ   นี่ถ้าเขาไม่ก้มลงเก็บแผ่นซีดีก็คงไม่เห็น 27 สิงหาคม xx สงสัยช่วงนี้ไข้หวัดกำลังระบาด... ฉันก้อรู้สึกอึดอัด หายใจไม่ออกเหมือนกัน  -.-“ ~~ HJ ~~ มือใหญ่ที่จับโปสการ์ดสั่นระริก   หัวใจเต้นแรง..... ฮยุนจองหลับตา เอนหลังพิงพนักเก้าอี้..... ความรู้สึกหลากหลายในใจเขากำลังตีกันให้วุ่นไปหมด เพียงครู่เดียว   รถสปอร์ตคันหรูก็ถอยออกจากลานจอดรถ   มุ่งหน้ากลับสู่เส้นทางเดิมด้วยความเร็วสูงสุด  ...หากดูเหมือนใจของคนขับจะไปถึงก่อนหน้านั้นแล้ว ป้ายบอกชื่อถนนตัวโตย้ำว่าสิ่งที่เขาเข้าใจไม่ผิดพลาดแน่   แล้วนี่...ฮยุนจองไล้มือไปบนตัวเลขเหนือกล่องไปรษณีย์หน้าบ้าน... หน้าต่างชั้นบนยังมีไฟสว่างอยู่   คนที่เพิ่งกลับคงกำลังเตรียมตัวเข้านอน  ...มือใหญ่เอื้อมไปที่ออดหน้าบ้าน... แต่ก่อนปลายนิ้วจะสัมผัสปุ่มกลมนั้น ความรู้สึกส่วนหนึ่งก็รั้งไว้... .....ถ้าเจอหน้าเฟลอร์แล้วเขาจะทำยังไงต่อ... ฮยุนจองหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้... ...ไฟจากห้องเดิมปิดลงอีกครั้ง... ฮยุนจองลดมือลง ....ไม่ใช่วันนี้... +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 10 เม.ย. 48 08:40:35 ]

ความคิดเห็นที่ 7 +++ burin piggypink ค้าบ..          กลับมาต่อแล้วคับ .. เรื่องนี้เขียนไว้จบแล้ว แต่มีที่ต้อง Edit เพื่อจะให้สมบูรณ์มากขึ้น เลยต้องใช้เวลาบ้างคับ ..หุหุหุ.. สารภาพว่าเมื่อคืนเผลอหลับไปเลยทำให้ช้าลงไปอีก scottie..ค้าบ..               การ์ดก้อยังส่งปกติคับ แต่ว่าเป็นเรื่องราวชีวิตประจำไม่โดดเด่น ก็เลยเน้นที่ตัวละครมากกว่าคับ ..เดี๋ยวอ่านไปเรื่อยๆก็จะมีการ์ดอีกล่ะคับ ..ก็เค้าเป็นพระเอกของเรื่องนี่คับ  ...จะว่าไปเรื่องนี้ได้แรงบันดาลใจจากการเขียนโปสการ์ดหาคนที่เราไม่รู้จักอ่ะคับ waidhaya..ค้าบ.. (ขอตอบ scottie ในคำถามเดียวกันนี้ด้วยนะ)          ...เรื่องนี้เขียนให้เพื่อนคนหนึ่งอ่าน แต่เขาไม่ชอบเมืองที่เราชอบเอามากๆนี้   เราก็เลยไม่เอ่ยชื่อเมือง แต่ใช้บางฉากที่จากที่นั่น  ..ตะว่าทั้งโมแซมบิก และ ตูนิเซีย นี่ยังไม่เคยไปเลย เลยยังเขียนออกมาไม่ได้ แต่ถ้ามีแรงบันดาลใจจากที่นั่นเมื่อไหร่ แล้วจะบอกนะคับ..ทั่นทั่น..อุอุ.. ^.^ เจ้าขา..ค้าบ..           คำถามเรื่องส่งการ์ด คงได้คำตอบจากที่ตอบคุณ scottie ไปแล้วใช่ป่ะคับ ...ขอบคุณที่ชอบ PC ทำมือและความหมายของภาพนะคับ   ....เฟลอร์เพิ่งย้ายมาเมืองนี้ไม่นานไงคับ   เพื่อนก้อไม่มี   ภาษาอะไรก้อพูดกับใครเขาไม่รู้เรื่องสักเท่าไหร่   เธอเลยมีเวลาอยู่กับตัวเองเยอะ  และเวลาที่อยากพูดกับใครก้อเลยระบายออกมาเป็นภาพไง..   ..."เจ้าขา"..เคยวาดรูปใส่โปสการ์ดแล้วส่งหาใครหรือเปล่า มันเป็นความรู้สึกที่ดีมากเลยนะ ถึงเราจะวาดไม่สวยแต่คนรับ (ที่ต้องชอบเหมือนเรานะ) เขาจะรู้สึกดีมากเลยนะ  เพราะว่า..ภาพแต่ภาพที่จะออกมาได้ นอกจากเรื่องของเวลาแล้ว เรายังต้องใส่ความรู้สึกความคิดลงไปในนั้นด้วย  และแน่นอนว่ามันต้องมีอยู่ใบเดียวในโลก ...ถึงเราจะวาดภาพที่เดิมจากมุมเดิม แต่ไม่มีทางได้อารมณ์เหมือนกันหรอกครับ.. และคนทีได้รับเขาจะไม่รู้สึกว่าเขาเป็นคนพิเศษเทียวเหรอ..^O^ +++ จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 10 เม.ย. 48 09:12:35 ]

ความคิดเห็นที่ 8 +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ คนที่ยืนยิ้มตาหยีอยู่หน้าประตูทำเอาจื้อเหลียงอ้าปากค้าง ตาโต “คุณไม่มีฟันผุนะ แต่อาการปากเสียนี่คงเกินความสามารถหมอฟันอย่างผมอ่ะคับ ~~~ ^o^” ฟ๊าบบบบบ.... ฟึ้บ !!! นายหมียักคิ้วอย่างเป็นต่อเมื่อเขารับฝ่ามือพิฆาตของพี่ชายจอมโหดได้ถึงสองครา...อุอุอุ  ^^ “อ้ายยยยย....บ้าาาาาาาา.... นายหายพระเศียรไปไหนของนายมาสามวันเต็มๆ....ห๊าาาาาาาา.....    มือถือก้อไม่เปิด    ถามใครก้อไม่มีใครรู้ นายจะให้ฉันประสาทตายเร้ออออออ” เสียงกัมปนาททำเอาฮยุนจองต้องยกมือขึ้นมาอุดหู    จื้อเหลียงสบโอกาส    ได้ฟาดกบาลไอ้ตัวดีสมแค้นแล้วก็เดินกลับเข้าห้องได้สบายใจ “ปิดประตูด้วยนะเฟ้ย... ฉันไม่ใช่พวกโรคจิคชอบโชว์อย่างนาย” ฮยุนจองคลำหัวป้อย อยากปิดประตูสักปังใหญ่แต่ยังรักชีวิตอยู่... “นายมาพอดีเลย คืนนี้ไปบาร์บีคิวปาร์ตี้ด้วยกันนะ” “ฮ้า.... ฟังดูน่าสนใจแฮะ แล้วมีใครไปบ้างล่ะ” “ก้อพวกเรากันเองทั้งนั้นแหละ ซวนซวน อันอัน เฟลอร์....” ฮยุนจองใจเต้นแรงขึ้นอย่างช่วยไม่ได้.... สามวันที่ผ่านมา    เขาใช้เวลาอยู่กับตัวเอง   โปสการ์ดทั้งหมดที่เก็บไว้อย่างดีในกล่องถูกนำออกมาวางเรียง    ภาพวาดและตัวอักษรที่เรียงเป็นระเบียบบนโปสการ์ดแต่ละใบทำให้เขารู้สึกเหมือนเห็นตัวตนของคนเล่าเรื่องราวได้ชัดเจนมากขึ้น   ....รู้ใจตัวเองมากขึ้น ฮยุนจองยังไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรต่อไป    ...เดินเข้าไปบอกเฟลอร์ว่าเขารู้แล้วว่า Zimba คือใคร    หรือทำอย่างเดียวกับเธอ...   ถ่ายทอดความรู้สึกผ่านตู้จดหมายเหมือนเคยอย่างที่ผ่านมา “นั่งเหม่ออะไรอยู่วะ”     จื้อเหลียงแต่งตัวเสร็จพร้อมออกไปข้างนอกแล้ว     “รีบไปเถอะ เดี๋ยวซวนซวนว๊ากเอาไม่รู้ด้วยนะโว้ย เนี่ยะ...แล้วต้องแวะซื้อของให้ท่านท่านเขาด้วยนะ” ประโยคหลังบ่นกระปอดกระแปดไม่จริงจังนัก .... เขากำลังจะได้เจอคนที่อยู่ในความคิดเขาตลอดสามวันแล้วอย่างนั้นเหรอ.... +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ อากาศบนเขาคืนนี้ค่อนข้างเย็น   แต่คนที่เดินไปเรื่อยๆตามทางเดินเล็กๆเหมือนไม่สะทกสะท้าน   นั่นไม่ได้เป็นเพราะเขาอยู่เมืองหนาวมาตั้งแต่เกิด หากเป็นเพราะภายใจมันร้อนรุ่มต่างหาก ชื่อเฟลอร์ทำให้เขาไม่ได้ยินเมื่อจื้อเหลียงบอกต่อว่าบาร์บีคิวปาร์ตี้คืนนี้เป็นการเลี้ยงส่งเทียนหลางก่อนเขาจะบินกลับไปเรียนต่อในวันพรุ่งนี้ รอบกองไฟที่อบอุ่นนั่น   อันอันกับซวนซวนคงกำลังรินไวน์แจกทุกคน    อ้อ...เว้นใครคนหนึ่งที่ดื่มแอลกอฮอล์ไม่ได้     จื้อเหลียงอาจกำลังหาซอสขวดใหม่ที่ซื้อมาอยู่หลังรถ     ส่วนคู่นั้น...คงกำลังช่วยกันปิ้งเนื้อหรืออะไรสักอย่าง    สายตาอ่อนโยนที่เทียนหลางมองเฟลอร์   รอยยิ้มสดใสที่เธอตอบกลับ...  ฮยุนจองรู้สึกภาพนั้นมันบาดใจจนเขานั่งไม่ติด ขอบคุณน้องสาวตัวเล็กที่โทรทางไกลจากอีกซีกโลกมาหาเขา...   มันพอทำให้หัวใจแห้งเหี่ยวชุ่มชื้นขึ้นมาบ้าง    และทำให้เขาปลีกตัวออกมาจากที่นั้นได้ง่ายขึ้น ...... ฮยุนจองชะงักฝีเท้าที่กำลังจะเดินกลับลงไปตามทาง... ร่างสูงโปร่งคุ้นตายืนหันหลังมองออกไปยังท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดาวเบื้องหน้า...  แผ่นหลังบางๆที่ห่อเล็กน้อยเมื่อลมพัดมาเบาๆทำให้เขาก้าวเข้าไปข้างหน้าช้าๆราวกับต้องมนต์ ในความเงียบ... หัวใจเต้นแรงจนกลัวว่าคนที่ยืนอยู่จะได้ยิน “ผมชอบคุณ” ฮยุนจองหยุดกึก.... ระยะเพียงแค่นั้น เขามองเห็นเสี้ยวหน้าด้านข้างเบือนไปตามเสียงช้าๆ เฟลอร์ยิ้ม.... ยิ้มกระตุกหัวใจเขา   ฮยุนจองรีบหันหลังกลับ   ....แต่ดูเหมือนจะช้าเกินไปเสียแล้ว “ฉันก็ชอบคุณค่ะ” +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ฮยุนจองทุ่มเทกับการซ้อมอย่างหนัก    เขาเริ่มต้นตั้งแต่สิบโมงเช้า    ใส่ใจกับทุกรายละเอียด    ไม่ยอมปล่อยผ่านหากยังทำได้ไม่ดี    เที่ยงคืนถึงบ้านเขาก็เหนื่อยแทบจะทรงตัวไม่ไหว   และหลับได้ในทันทีที่หัวแตะหมอนเพื่อจะตื่นมาอีกครั้งในเก้าโมงเช้าของวันใหม่ เจ็ดวันต่อสัปดาห์ ...นานนับเดือนที่ไม่เจอใคร.... 12 กันยายน xx ความคิดถึงไม่ได้ขึ้นอยู่กับระยะทาง...ฉันเพิ่งแน่ใจ !!! ...ระยะห่าง... ต่างหาก ที่ทำให้เรารู้สึกเหงาได้ .... ~~ Zimba ~~ 18 กันยายน xx ฉันยังสนุกกับงานเหมือนเดิม ...แต่ชีวิตคนเราไม่มีเพียงงานอย่างเดียวนี่นา ช่วงนี้คุณคงทำงานหนักเหมือนกันสินะ... รักษาสุขภาพด้วย ~~ Zimba ~~ ฮยุนจองเก็บโปสการ์ดสองใบล่าสุดลงกล่องรวมกับใบอื่นๆที่ได้รับก่อนหน้า   หลังจากชั่งใจอยู่นานเขาก็หยิบทั้งกล่องใส่ลงกระเป๋าเดินทางใบใหญ่   พร้อมสำหรับงานโปรโมทอัลบั้มในประเทศต่างๆทั่วเอเชีย +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ กล่องรับจดหมายว่างเปล่า.... เหมือนวันอื่นๆที่ ผ่านมาตลอดเดือน โปสการ์ดใบสุดท้ายของฮยุนจองคือใบที่เธอทำหาย... .... แล้วนั่นคือใบสุดท้ายจริงๆเหรอ.... เหงาจัง... ฮยุนจองบินไปโปรโมทอัลบั้มตั้งแต่สองอาทิตย์ก่อนโดยมีจื้อเหลียงทำหน้าที่ดูแลในครั้งนี้    ทั้งคู่ยังไม่กลับมาจนกว่าจะถึงอาทิตย์หน้า ซวนซวนก้อเพิ่งออกเดินทางไปประชุมที่ต่างประเทศในฐานะตัวแทนของมาดาม คงกลับช่วงเวลาไล่เลี่ยกัน วันนี้ลมเย็นกว่าทุกวัน... เฟลอร์กระชับแจ็คเก็ตยีนส์ตัวเดิมเข้ากับตัวก่อนสไลด์โรลเลอร์เบลดไปข้างหน้า    ยังมีงานรออยูมากมายที่บริษัท   คอนเสิร์ตครั้งใหญ่ของฮยุนจองในช่วงคริสต์มาส ..... “โทรศัพท์จ้ะ” “ขอบคุณค่ะ”    เฟลอร์บอกขอบคุณอันอันที่ยื่นมาให้ ปลายสายพูดอะไรบางอย่างที่ทำให้คิ้วเรียวขมวดมุ่น “สักครู่นะคะ..."    เฟลอร์บอกปลายสายก่อนยื่นกระบอกโทรศัพท์กลับมาให้อันอันอีกครั้ง   " ช่วยฟังหน่อยได้ไหมคะ    เฟลอร์ไม่ค่อยเข้าใจ” .... ใบหน้าอันอันค่อยๆถอดสี เธอมองหน้าเด็กสาว   ถามอะไรปลายสายอีกสองสามคำแล้วก็วาง “ไปโรงพยาบาลกันนะเฟลอร์ เดี๋ยวเจ๊ไปเป็นเพื่อน” +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 10 เม.ย. 48 09:46:38 ]

ความคิดเห็นที่ 9 +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ กว่าหมอจะออกจากห้องผ่าตัดก็กินเวลาเกือบแปดชั่วโมง “หมออยากให้ญาติเผื่อใจไว้บ้าง    ศีรษะได้รับการกระทบกระเทือนมาก ...โอกาส....   คงต้องรอให้คนไข้ฟื้นมาก่อน” อันอันฟังแล้วใจหาย    ต้องเอามือปิดปากไม่ให้หลุดอุทานออกมา หากแต่...เฟลอร์ยังคงรับฟังอย่างสงบ “ขอบคุณนะคะ” รอยยิ้มอ่อนๆนั่นคงทำให้หมอและอันอันคิดตรงกัน    ...เด็กคนนี้ใจแข็งอย่างประหลาด “ตอนนี้คุณกลับไปพักผ่อนก่อนนะครับ  หากมีอะไรเปลี่ยนแปลงทางเราจะแจ้งไปอีกที” +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ อันอันจอดรถหน้าบ้านที่มืดสนิท “ให้เจ๊อยู่เป็นเพื่อนไหมเฟลอร์” น้ำเสียงที่ถามเต็มไปด้วยความเป็นห่วง “เฟลอร์อยู่ได้   เจ๊กลับไปพักผ่อนเถอะค่ะ    วันนี้เหนื่อยอยู่เป็นเพื่อนเฟลอร์มาทั้งวันแล้ว” มือใหญ่เคลือบปลายเล็บสีสดเอื้อมมากุมมือบาง “ทำยังกับเป็นคนอื่นคนไกลไปได้    แต่เอาเถอะ...เฟลอร์พักผ่อนให้มากนะ    แล้วถ้ามีอะไรก้อโทรหาเจ๊ทันที    ห้ามเกรงใจ    เข้าใจหรือเปล่า” “ค่ะ... เจอกันพรุ่งนี้ที่บริษัทนะคะ” อันอันขยับปากจะค้าน    แต่พอคิดว่าหากอยู่เฉยจะฟุ้งซ่านมากกว่าก็เลยได้แต่ยิ้มรับ มองจนเด็กสาวเดินหายเข้าไปในบ้านและเปิดไฟเรียบร้อย อันอันถึงค่อยออกรถ... +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ “จื้อเหลียง   แผ่นหนัง The lord of the rings   ที่นายเอามาอยู่ไหนแล้วล่ะ” ฮยุนจองเดินออกจากห้องน้ำ  สวมเสื้อกล้ามสีขาวอวดมัดกล้ามที่แขนและไหล่กว้าง    กางเกงขาสามส่วนสีเทาดูสบายๆสำหรับเวลาพักช่วงเช้า   ก่อนงานโปรโมทก็เริ่มอีกครั้งในเวลาสามโมงเย็น   ผมสั้นยังหมาด  ใบหน้าขาวจัดกับปากอิ่มเต็มสีแดงทำให้หน้านั้นสวยราวกับผู้หญิง   ...หากไม่มีไรเขียวตลอดแนวคางและเหนือริมฝีปาก “อยู่ในกระเป๋าสีฟ้าบนโต๊ะนั่น    แน่ใจนะว่านายไม่อยากออกไปข้างนอก” ผู้จัดการที่ทำงานร่วมกันมาหลายปีรู้สึกแปลกใจไม่น้อย    ฮยุนจองที่เขารู้จักชอบออกไปพบปะผู้คนมากกว่านี่นา    แต่...ก้อดีเหมือน    ไม่มีไอ้หมอนี่ไปด้วยค่อยหายใจโล่งหน่อย   ...ค่อยเดินได้อย่างคนธรรมดา    ไม่ต้องมีแฟนๆล้อมหน้าล้อมหลังหายใจแทบไม่ออก “แล้วฉันจะหาอะไรอร่อยๆมาฝาก” จื้อเหลียงยังมีน้ำใจ    เพราะวันนี้ทีมงานเจ้าของถิ่นจะพาเขาไปชิมของขึ้นชื่อของที่นี่ “ไม่เป็นไร    เดี๋ยวฉันโทรสั่งรูมเซอร์วิซเอาก้อได้” “อือมมมม... จะเอาอย่างนั้นก้อตามใจ    งั้นฉันไปก่อนนะ” ฮยุนจองที่ยังง่วนอยู่กับการหา DVD ในกระเป๋าชูมือบอกรับโดยไม่หันมามอง เสียงปิดประตูเบาๆพร้อมกับที่ฮยุนจองเจอแผ่นที่ต้องการ เขาต่อสายเครื่องเล่นเข้ากับทีวีเครื่องใหญ่ในห้องแล้วหันมาเปิดกล่อง ...The Lion King.... จื้อเหลียง...เดี๋ยวนี้นายป้ำๆเป๋อๆอย่างนี้เชียวเหรอ ฮยุนจองปิดกล่องทำท่าจะเปลี่ยนแผ่นใหม่ ...ก้อเขาไม่ชอบการ์ตูนนี่นา -.-“ แต่เดี๋ยวก่อน.... .... “ป่านนี้ร้องไห้ขี้มูกโป่งอยู่มั้ง... ดูหนังเรื่องนี้เมื่อไหร่เป็นเรื่องทุกที    แต่ก็ชอบดูเสียจริงเชียว” เสียงซวนซวนผ่านเข้ามาในหัว ดวงตากลมโตคู่สวยแดงก่ำ  และน้ำตาไหลผ่านร่องแก้มนวล ...เฟลอร์... ..... ฮยุนจองเปลี่ยนใจเปิดแผ่นนั้น   นั่งลงกับพื้นเอนหลังพิงขอบเตียง   จ้องไปที่จอทีวีอย่างตั้งใจ ......... ฮยุนจองมองตัวเองในกระจก ใบหน้าที่มองตอบกลับมามีน้ำเกาะพราว ดวงตาคู่ยาวรีแดงเรื่อ.... เขายิ้มมุมปาก... ถ้าจื้อเหลียงรู้คงล้อเขาไม่หยุดปาก...ดูการ์ตูนแล้วร้องไห้ Zimba...     ลูกสิงห์โตแสนซนและอวดดี   ความอวดดีทำให้ชีวิตมันต้องตกอยู่ในอันตราย    และคงถึงตายหากเจ้าป่าผู้เป็นพ่อไม่เอาชีวิตตัวเองเข้าแลก ....กว่าจะรู้ถึงความรักอันยิ่งใหญ่มันก้อสายเกินไปแล้ว.... ฮยุนจองไม่รู้ว่าน้ำตาของเขาเป็นเพราะ Zimba ไหน +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 10 เม.ย. 48 11:47:37 ]

ความคิดเห็นที่ 10 +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ เขากำลังจะเก็บแผ่น The Lion King เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นซองสีน้ำตาลไม่ใหญ่นัก    เขียนหน้าซองไว้ว่า    ...ฝากให้เฟลอร์ด้วยครับ...เทียนหลาง มือใหญ่เอื้อมไปแตะซองนั้น ซองไม่ได้ปิดผนึก ...เขารู้ว่าเสียมารยาท    แต่ความอยากรู้มีอำนาจมากกว่า ฮยุนจองวางแผ่นซีดีในจานกลมนั่นแล้วกดปุ่ม Play “สวัสดีค่ะครู    ตอนนี้เฟลอร์ยืนอยู่หน้าบ้านค่ะ” เฟลอร์สวมกางเกงยีนส์และเสื้อยืดเพนท์มือว่า Home Sweet Home    ยืนยิ้มสดใสอยู่หน้ารั้วบ้าน     เธอหันหลังไปมองตัวบ้านแล้วยิ้มกับกล้องอีกครั้ง “บ้านหลังใหญ่นี้มีเฟลอร์กับคุณลุงอยู่กันแค่สองคน    ไม่นับคุณป้าคนทำความสะอาดที่มาเช้าเย็นกลับ    ตอนแรกที่เฟลอร์มาอยู่    เฟลอร์เกลียดบ้านหลังนี้พิลึก    มันใหญ่โตจนรู้สึกเหงา    ...เฟลอร์ไม่เข้าใจว่าคุณลุงของเฟลอร์อยู่ได้ยังไงคนเดียวมาตั้งนานสองนาน คุณลุงของเฟลอร์ท่านไม่ใช่คนช่างพูดนักแต่ก็ใจดีเป็นที่สุด    ถึงงานท่านจะยุ่ง    แต่ทุกครั้งที่มีเวลาว่างเราก็จะนั่งในห้องนั่งเล่นด้วยกัน    คุณลุงอ่านหนังสือหรืออาจจะทำงานบ้าง    เฟลอร์ก็นั่งวาดรูปของเฟลอร์ไป พอเงยหน้าคุณลุงก็จะยิ้มให้อย่างอ่อนโยนทุกครั้ง ...คุณลุงยังไม่รู้หรอกว่า    เฟลอร์แอบวาดรูปคุณลุงไว้    รอให้เต็มเล่มก่อน    เฟลอร์จะให้เป็นของขวัญคริสต์มาสกับท่าน ถ้าแม่มาอยู่ด้วยกันอีกคนก้อดีสิคะ” คนพูดเริ่มตาแดงๆ แต่แล้วก็รีบเปลี่ยนกลับมาเป็นยิ้มสดใสอีกครั้ง “ขอโทษค่ะ ...เฟลอร์ว่าเรามาพูดเรื่องอื่นกันดีกว่า    วันนี้เฟลอร์จะพาครูไปเที่ยวนะคะ    ที่เมืองนี้มีที่สวยๆมากมายเลย    เฟลอร์เชื่อว่าครูต้องชอบที่นี่เพราะมีวัฒนธรรมเอเชียเก่าแก่อย่างที่ครูชอบ    ไปดูกันนะคะว่าผู้คนที่นี่เขาใช้ชีวิตกันยังไง” เฟลอร์ทำมือเรียกกล้องให้ตามมา “อ๊ะ... เฟลอร์ลืมได้ยังไงกัน” เด็กสาวเดินกลับไปที่ตู้จดหมายหน้าบ้าน    เธอเปิดกล่องแล้วทำตาโต    หยิบกระดาษสีขาวแผ่นเล็กๆออกมา กล้องซูมไปที่ภาพบนโปสการ์ดใบนั้น “ทุกเช้าก่อนไปทำงานเฟลอร์ต้องมาดูในกล่องนี้ค่ะ    นี่...โปสการ์ดที่เพื่อนเฟลอร์ส่งมาให้    คนที่เฟลอร์เคยเล่าให้ครูฟังไงคะ    ความเข้มแข็งของเขาทำให้เฟลอร์รู้สึกว่าเฟลอร์ต้องผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากไปได้เหมือนกัน” ฮยุนจองรู้สึกหัวตาเขาจะรื้นๆขึ้นมาอีก   ...ไม่น่าชอบไปว่ายายนั่นขี้แยเล้ย... วันนี้เหมือนต่อมน้ำตาเขาจะทำงานหนักกว่าวันไหนๆ เฟลอร์หยิบสมุดเล่มหนาคุ้นตา สอดโปสการ์ดลงในนั้นก่อนเก็บกลับลงเป้ตามเดิม “พร้อมแล้วค่ะ ไปกันเลยนะคะ” เฟลอร์ดึงเป้ให้กระชับแล้วเดินนำหน้ากล้องออกไป ...... “เก้าอี้ของเฟลอร์ค่ะ” เด็กสาวนั่งบนเก้าอี้ตัวนั้น ตัวที่เธอกับเขาเคยนั่งกินไอศกรีมท้าลมหนาวด้วยกัน ฮยุนจองกระพริบตาถี่ๆไล่ความอุ่นรื้นในดวงตายาวรี “มันอาจจะเป็นเก้าอี้ของใครหลายคนนะคะ แต่เฟลอร์ว่ามันเป็นเก้าอี้ของเฟลอร์    เพราะมันจะว่างเสมอเวลาที่เฟลอร์ต้องการ ...มันเป็นเพื่อนตัวแรกของเฟลอร์ในเมืองนี้เลยนะคะ... ครูดูนี่สิคะ” เฟลอร์เอื้อมมือคว้ากล้องมาจากตากล้อง แพนภาพไปยังน้ำพุเล็กๆและนกพิราบหลายตัวที่กำลังกินอาหารอยู่ ชายหนุ่มกดปุ่ม Pause เขาวิ่งไปรื้อกล่องที่อยู่ส่วนในสุดของกระเป๋าเดินทาง    หยิบโปสการ์ดใบแรกๆขึ้นมา ...ที่นี่เอง... ฮยุนจองกดปุ่ม Play ต่อ “เริ่มต้นจากที่นี่ ทำให้เฟลอร์ได้...เพื่อน...พี่...ใครๆอีกหลายคนที่ทำให้ความรู้สึกแปลกแยกหายไป” ภาพตัดมาที่เฟลอร์อีกครั้ง “รสชาติไอศกรีมต่างจากที่เราเคยกินค่ะ    แต่ก็อร่อยไปอีกแบบ    เฟลอร์กำลังเรียนรู้และทำความคุ้นเคยกับรสชาติใหม่นี้ ...แต่เฟลอร์ก้อยังยืนยันว่าส่วนที่อร่อยที่สุดคือตรงนี้ ...ครูอย่าปล่อยให้ใครแย่งไปนะคะ” ว่าแล้วเฟลอร์ก็กัดส่วนปลายโคนคำโต ชอคโกแลตที่เริ่มละลายเลอะริมฝีปาก เด็กสาวหัวเราะขำตัวเอง ฮยุนจองอดหัวเราะตามไม่ได้ ..... จากนั้นก้อเป็นภาพเฟลอร์ตามสถานที่เที่ยวต่างๆ    หนึ่งในนั้นคือที่ที่เขาเห็นเธอกับเทียนหลาง “ครู...เห็นไหมว่าลูกสิงโตหลงทางตัวนี้เข้มแข็งขึ้นแล้ว    เฟลอร์มีบ้าน    มีเพื่อน    มีคนที่เฟลอร์รักและรักเฟลอร์    ครูไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ” คนพูดสูดหายใจยาว เชิดหน้าน้อยๆอย่างถือดี “เฟลอร์กำลังทำงานเก็บเงินอยู่ค่ะ    เก็บได้พอเมื่อไหร่เฟลอร์จะไปเยี่ยมครู ...ไปเยี่ยมแม่...นะคะ  คิดถึงครูจังค่ะ”   ภาพสุดท้ายหายไปจากจอแล้ว แต่ความรู้สึกหลากหลายที่ยังติดค้างอยู่ในใจของเขา.... +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 10 เม.ย. 48 12:02:56 ]

ความคิดเห็นที่ 11 +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ “พี่ฟางคะ งานที่ให้เฟลอร์ทำเรียบร้อยแล้วค่ะ” เฟลอร์ยื่นแบบเสื้อผ้าที่ขยายใหญ่ ลงสีพร้อมมาวางตรงหน้า “ส่วนอันนี้ เป็นแบบที่เฟลอร์ลองใช้สีอื่นดูเล่นๆน่ะค่ะ” มันคืองานชิ้นเดียวกันหากแต่โทนสีร้อนเย็นต่างกันจากที่เหลียนฟางขอให้ทำแต่แรก “อื้อ... ไม่เลวเลยนะเฟลอร์”    เหลียนฟางดูรูปแล้วพยักหน้าหงึกหงัก    “ไว้เดี๋ยวพี่ปรึกษากับเจ๊อันดูอีกที ขอบใจมากจ้ะ” ..... “พี่แพทตี้คะ    ทางร้านผ้าที่สั่งไว้บอกว่าวันนี้ของมาแล้ว    แต่เขายังมาส่งให้ไม่ได้    เฟลอร์เลยคิดว่าจะออกไปเอาเองค่ะ    เราจะได้เริ่มงานได้เลย” “แล้วเฟลอร์จะออกไปยังไงล่ะ    ผ้าไม่ใช่น้อยๆเลยนะ    แล้วยังของอื่นอีก” เฟลอร์ยิ้มกว้าง “ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ    ขาไปก็ว่าจะรถใต้ดิน    ส่วนขากลับก็คงต้องขอเบิกค่าแทกซี่นะคะ” “เรื่องค่ารถไม่มีปัญหาอยู่แล้ว    จะเบิกทั้งไปทั้งกลับก็ยังได้เลย    ว่าแต่จะไปกับใครล่ะ    บ่ายนี้พี่มีนัดกับโปรดิวเซอร์ MV ตัวใหม่ของฮยุนจองเสียด้วยสิ” “เฟลอร์ไปคนเดียวได้ค่ะ    ไม่ต้องเป็นห่วง” เฟลอร์ตวัดเป้คล้องไหล่แล้วรีบก้าวเดินออกไปสวนกับอันอันที่เดินเข้าประตูมาพอดี “อ้าว... เฟลอร์จะออกไปข้างนอกเหรอ” “ค่ะ... งานที่เจ๊อันให้เฟลอร์แปล    เสร็จเรียบร้อย    เฟลอร์วางไว้ให้บนโต๊ะแล้วนะคะ” “ฟละ....เฟลอร์...เฟลอร์....” อันอันร้องเรียก    แต่คนถูกเรียกเดินลิ่วไปไกลแล้ว “รีบไปไหนของเค้ากันน้า. ~~~  -.-"  ~~~" “เจ๊..... ที่ว่าลุงยายเฟลอร์ไม่สบายมากเป็นตายเท่ากันน่ะเป็นเรื่องเมาท์กันเฉยๆใช่ป่ะ” เหลียนฟางมายืนข้างๆมองตามร่างสูงโปร่งด้วยอีกคน “เมาท์บ้านหล่อนน่ะสิ สนุกนักเหรอยะเมาท์อย่างเนี้ยะน่ะ”    เจ๊อันท้าวสะเอวหันมาเม้ง คิ้วขมวด “แต่เจ๊จะให้พวกเราเข้าใจว่าไงล่ะ    ท่าทางยายเฟลอร์มันไม่เห็นทุกข์ร้อนอะไรเลยอ่ะ    มิหนำซ้ำ...หนูว่ามันยิ่งบ้างานมากขึ้นไปอีก” แพทตี้ออกความเห็นบ้าง “ใช่อย่างที่แพทตี้มันว่าเลยนะ    ไม่เชื่อเจ๊ดูนี่สิ” เหลียนฟางไปคว้างานสองชิ้นที่เฟลอร์เพิ่งวางไว้มาให้อันอันดู “งานที่หนูให้มันทำก้อเรียบร้อยดี    แถมยังมีอันนี้อีก...สีดูน่าสนใจอ่ะ    เจ๊ว่าไง” อันอันรับมาดู   พิจารณาทุกรายละเอียด   คิ้วเรียวที่วาดไว้อย่างประณีตขมวด “เจ๊ไม่ชอบเหรอ”   คนลุ้นสงสัย “ชอบสิ...ชอบมากด้วย”    อันอันรีบปรับสีหน้า    “แล้วหล่อนว่าไงล่ะ” “แหะ...แหะ...หนูก้อชอบงานของมันมากกว่าอันที่หนูให้ไปง่ะ”    เหลียนฟางยิ้มเขินเขิน “งั้นก้อตกลงเอาอันนี้แหละ”    อันอันหยิบชิ้นที่เป็นฝีมือเฟลอร์ออกมา “แล้วรีบทำออกมาล่ะ    เดี๋ยวจะไม่ทัน   คอนเสริตเปิดอัลบั้มอีกไม่นานแล้วนะ” “รับทราบค่าาาาาาาาาาาาา......”     เหลียนฟางรีบเดินออกไปจัดการต่อ     “ยายเฟลอร์...หล่อนจะทำพวกชั้นตกงานกันมั้ยอ่ะเนี่ยะ” +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ “ท่าทางดูเหนื่อยๆนะเฟลอร์”   เสียงของอันอันทำให้เด็กสาวที่นั่งเหม่อออกไปในสวนหันกลับมา “ขากลับเจอรถติดน่ะค่ะ    แล้วกว่าจะขนของลงจากรถ    เก็บของเข้าที่เข้าทางก้อเล่นเอาหมดแรง” อันอันจ้องมองลึกลงไปในดวงตาคู่สีน้ำเงินเข้ม     เฟลอร์ยิ้ม...ยิ้มปกติที่ทำให้คำพูด    คำถามที่เตรียมมาถูกกลืนหายในลำคอ “พี่เห็นงานของเฟลอร์แล้ว   พี่ชอบนะ    เหลียนฟางก้อชอบ    เราเลยตกลงว่าจะเอาชิ้นนั้นแหละ” เด็กสาวยิ้มกว้างขึ้นอีกหน่อย “...ขอบคุณนะคะที่ให้โอกาสเฟลอร์    ที่เฟลอร์ทำได้อย่างนี้เพราะมีพี่ๆช่วยแนะนำด้วย” “เป็นเพราะเฟลอร์ทำงานหนักด้วยจ้ะ”    อันอันยิ้มตอบ ...... “เฟลอร์....” อันอันลังเล.... “อาการคุณลุงเป็นยังไงบ้าง”    ถามแล้วก้อพยายามจับสังเกตคนตรงหน้า “คุณลุงเป็นคนแข็งแรงค่ะ คงไม่มีปัญหาอะไร” ตาคู่สวยไหววูบชั่วแว่บ    แว่บเดียวจริงๆ น้ำเสียงที่ตอบมาก็ยังเป็นปกติ “เฟลอร์....” อันอันแตะไหล่บาง... ถึงเฟลอร์จะยังคงยิ้มแต่เธอสัมผัสได้ถึงการขืนตัวน้อยๆ “อย่าโหมงานมากนักนะ ดูแลสุขภาพด้วย” เฟลอร์พยักหน้ารับ อันอันหันเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็หันกลับมาทางเด็กสาวอีกครั้ง.... “พี่คิดเสมอว่าเฟลอร์เป็นน้องสาวของพี่คนนึง เพราะฉะนั้น....” อันอันพูดต่อไม่ออก แต่สายตาที่มองตอบกลับมา...     .....คำบางคำไม่จำเป็นต้องพูดออกมาดังๆ.... +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ “หนูล่ะดีใจ๊ ดีใจ ที่เจ๊กลับมาเสียที” อันอันพูดออกมาด้วยน้ำเสียงโล่งอกทันทีที่ลากซวนซวนออกมาจากกลุ่มสาวเทียมที่กำลังตื่นเต้นกับขนมของฝากจากต่างประเทศ “หนูน่ะไม่รู้จะทำยังไงดียายเฟลอร์มันดีแล้ว” “มีอะไรเหรอ”    ซวนซวนทำหน้างงงง “เจ๊....”   อันอันร้องเสียงหลงจนคนฟังตกใจ “อย่าบอกนะว่ามันไม่บอกเจ๊อ่ะ ...เจ๊เป็นคนที่มันใกล้ชิดที่สุดในหมู่พวกเราเลยน้า” “คุยอะไรกันจ้ะสาวๆ หน้าตาเครียดเชียว”    จื้อเหลียงยื่นหน้ามาร่วมวงสนทนาด้วยกัน “ไม่ได้เครียดแต่กำลังหงุดหงิด    ก็ยายสองอันนี่สิ    จะเล่าอะไรก้อไม่เล่าสักที    มัวแต่เกริ่นอยู่นั่นแหละ” ซวนซวนทำเสียงรำคาญ    อันอันก้อเลยโพล่งออกมากลางวง “ลุงของเฟลอร์รถคว่ำ    นอนไอซียูมาเกือบอาทิตย์แล้ว    ยังไม่มีวี่แววว่าจะฟื้นเลย หนูเพิ่งโทรไปเช็คกับทางโรงพยาบาลมา” “ห๊าาาาา....”    คนฟังสองคนร้องพร้อมกัน ซวนซวนใจหายวาบ    รีบหันกลับไปมองหาคนที่ถูกกล่าวถึง “ไม่อยู่หรอกเจ๊ มันโทรมาลางานเมื่อเช้านี้ น้ำเสียงไม่ค่อยดีนัก” “ลุงของเฟลอร์อยู่โรงพยาบาลไหน    ห้องอะไร”   จื้อเหลียงถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน ทันทีที่ได้ข้อมูลทั้งสองคนก้อแทบจะวิ่งออกไป    ซวนซวนเกือบชนกับร่างใหญ่ที่วิ่งสวนเข้ามา “เฟลอร์ล่ะ”    ฮยุนจองจับแขนซวนซวนไว้แต่สายตาชะเง้อชะแง้มองหาเข้าไปในห้องด้วยท่าทางกระวนกระวาย “ไปคุยกันในรถ”    จื้อเหลียงบอกสั้นๆ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 10 เม.ย. 48 12:45:19 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ตามอ่านมาตั้งแต่เรื่องแพทกับพิมน่ะค่ะ น่ารักดีนะคะ จะรออ่านต่อนะคะ มาโพสต์เร็วๆน๊า จากคุณ : drunklady - [ 10 เม.ย. 48 16:45:01 A:202.28.24.135 X:202.28.27.3 ]

ความคิดเห็นที่ 13 สนุกค่ะ ชอบฉากบรรยายที่พระเอกดูวิดิโอ นางเอกจัง เจ้าขาเห็นด้วยเรื่องวาดรูป อีกทั้งเวลาที่วาดรูปให้ความรู้สึกว่าเรามีสมาธิ ใจเย็นลงเยอะ ไม่ค่อยได้วาดฝึกฝีมือเท่าไหร่ นานๆวาดที แต่มาเรียนรู้เอาตอนโตว่าการวาดรูปทำให้อารมณ์ตัวเองดีขึ้นเยอะ ช่วยแก้เหงา แก้เบื่อ แก้อารมณ์ร้อน :) เคยเบื่อมากจนวาดรูปขนาดใหญ่เท่าบานประตูบ้านเลยที่ผนังบ้าน ตอนที่ย้ายมาอยู่ต่างประเทศใหม่555 จากคุณ : เจ้าขา - [ 10 เม.ย. 48 18:20:22 A:84.118.231.102 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ “เมื่อคืนคนไข้อาการไม่ค่อยดีค่ะ    ชีพจรเต้นช้าลง    ความดันลดต่ำลง   หลานสาวมานั่งเฝ้า   นั่งกุมมือคุณลุงไว้ตลอดเลยค่ะ   เดี๋ยวก็เอามือมาทาบแก้ม    เดี๋ยวก็ยกขึ้นมาจูบ    ไม่ยอมหลับไม่ยอมนอน พวกเราหลายคนเห็นแล้วต้องเบือนหน้าหนี     ฉันเองยังแอบร้องไห้ ...แต่เด็กคนนั้นใจแข็งมากเลย ไม่มีน้ำตาสักหยด จนใกล้รุ่ง... เหมือนมีปาฎิหาริย์นะคะ   ชีพจรของลุงเต้นเร็วขึ้น   ความดันก็ค่อยเพิ่มขึ้นจนอยู่ในระดับปกติ" ...... “แกมาเยี่ยมตอนค่ำทุกวันล่ะค่ะ   มาแล้วก็จับมือคุณลุง    ทั้งรอยยิ้ม    ทั้งการพูดจาเหมือนคุณลุงกำลังฟังอยู่    ไม่ได้เป็นเจ้าชายนิทราอย่างที่เราเห็นนี่ แล้วแกก็ต้องวาดรูปคุณลุงเก็บไว้ทุกวัน.... เคยขอแกดูนะคะ... ในสมุดมีรูปคุณลุงเยอะมาก    ดูก็รู้ว่าท่าทางลุงหลานรักกันเหลือเกิน    แกว่า...จะเก็บให้คุณลุงเป็นของขวัญวันคริสต์มาสน่ะค่ะ”   เสียงพยาบาลที่เล่าเครือๆขึ้นมาอีก ..... “กลับออกไปก่อนหน้าพวกคุณมาสักชั่วโมงเห็นจะได้ค่ะ   พวกเราต้องช่วยเตือนสติให้แกกลับไปพักผ่อนบ้าง    เพราะยังต้องดูแลคุณลุงต่อไปอีกนาน    แกถึงได้ยอมกลับ” +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ท้องฟ้าที่ครึ้มมาแต่บ่ายโปรยฝนลงมาหนาเม็ดขึ้นเรื่อยๆ     ข้างหน้าคือรถติดเป็นแพยาวเหยียด     ไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับเส้นทางออกนอกเมืองในช่วงเวลาเลิกงานอย่างนี้   และยิ่งฝนตกเข้าด้วยแล้ว.... ภายในรถเงียบสนิทเพราะต่างคนกำลังจมอยู่ในความคิดของตัวเอง    แต่ที่เหมือนกันคือความรู้สึกสะเทือนใจกับสิ่งที่ได้รับฟัง ฮยุนจองมองกระดาษสามสี่แผ่นเล็กในมือ... โปสการ์ดล่าสุดที่เขาเพิ่งเห็นเมื่อบ่ายนี้ Oct 22, xx Why this world is always hard on me? I do ask myself again and again ...ทำไมโลกนี้โหดร้ายกับฉันอยู่เรื่อย.... ฉันเฝ้าถามตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า.... ~~ Zimba ~~ Oct 23, xx Always keeps telling myself, Tear is forbidden since it helps nothing and even beat us down deeper. ฉันเฝ้าบอกกับตัวเองอยู่เสมอว่า....ห้ามมีน้ำตานะ...เพราะมันไม่ช่วยอะไรเลยและยิ่งหวดซ้ำใจจมดิ่งลึกลงไปกว่าเดิม ~~ Zimba ~~ Oct 24, xx Outside the window, the wind is very strong. Want to keep myself warm in bedroom, But there is someone calling me out there. นอกหน้าต่าง...ลมแรงเหลือเกิน ฉันอยากเก็บตัวอยู่ภายในห้องนอนที่อบอุ่นนี้ ...แต่ใครบางคนกำลังเรียกหาฉันอยู่ข้างนอกนั่น ~~ Zimba ~~ Oct 25,xx I know the sun will rise every morning ... but the night seems so long ~~ Zimba ~~ ท้องฟ้ากลางคืนมืดสนิท   ไม่มีแม้แต่แสงดาว  ...มืดดำสนิท ราวกับจะไม่ใช่ท้องฟ้าผืนเดียวที่เคยมีแสงอาทิตย์ทาบทา  ...มืดดำสนิท ราวกับพรุ่งนี้จะไม่มีวันมาถึง .... มือถือของซวนซวนดังขึ้น คนรับหน้าเครียด... “เลขามาดามโทรมาเตือนเรื่องการประชุมเย็นนี้   นายด้วยนะจื้อเหลียง” “ทำไมต้องเป็นตอนนี้ด้วยนะ”    จื้อเหลียงหงุดหงิด   เพราะนี่อีกไม่ถึงชั่วโมงก็ได้เวลาประชุมแล้ว   “พวกนายไปทำงานเถอะ   เรื่องเฟลอร์ไม่ต้องเป็นห่วง   เดี๋ยวฉันจัดการเอง”    ฮยุนจองบอกทั้งคู่ด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ซวนซวนพยักหน้า “ฝากด้วยนะฮยุนจอง” จื้อเหลียงบอกผ่านสายตา และน้ำหนักมือที่กดบ่าเขา ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 11 เม.ย. 48 07:42:16 แก้ไขเมื่อ 11 เม.ย. 48 07:33:38 แก้ไขเมื่อ 10 เม.ย. 48 22:17:38 แก้ไขเมื่อ 10 เม.ย. 48 19:12:06 แก้ไขเมื่อ 10 เม.ย. 48 19:06:00 แก้ไขเมื่อ 10 เม.ย. 48 19:05:38 จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 10 เม.ย. 48 19:02:29 ]

ความคิดเห็นที่ 15 +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ติ๊งต่องงงงงง.... ติ๊งต่องงงงงงงงง...... เฟลอร์เหลือบมองนาฬิกาแขวนผนัง สี่ทุ่มเศษแล้ว ใครกันนะยังมาเรียกอยู่อีก หรือว่า..... ติ๊งต่องงงงงง..... ติ๊งต่องงงงงง...... เสียงกดออดรัวยิบ เด็กสาวทิ้งกล่องนมและแก้วที่รินนมค้างอยู่ทันที    หัวใจเต้นแรงแทบจะหลุดออกจากขั้วตอนที่รีบวิ่งออกไปที่ประตูหน้าบ้าน ไม่หรอกนะ... มันไม่ร้ายแรงอย่างที่เธอคิดหรอก .... ได้โปรดเถอะ !!! “หายไปไหนมาห๊าาาาา...    ฉันตามหาเธอเสียทั่วจนจะบ้าตายอยู่แล้วนะ    ตอนเย็นมากดกริ่งเรียกตั้งนานก้อไม่มีคนเปิดประตู    ไปที่สวนสาธารณะลุงก็บอกว่าเธอออกมาแล้ว    บนเขาที่เราเคยไปด้วยกันก็ไม่มี    ที่ที่เธอเคยไปฉันก้อไปมาทุกแห่ง ทำไมถึงชอบทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อยเลยนะ” คนที่ยืนอยู่หน้าประตูตะเบ็งเต็มเสียงด้วยอารมณ์ที่พุ่งถึงขีดสุด เฟลอร์ได้แต่กำมือจับประตูแน่นเหมือนจะเป็นหลักยึดช่วยพยุงกาย    ตาสีน้ำเงินจัดที่จ้องมองฮยุนจองเบิ่งโต    ริมฝีปากเผยอน้อยๆนั้นสั่นระริกไม่มีเสียงใดหลุดรอดออกมา “ไปกินไอศกรีมกันไหม” จู่ๆฮยุนจองเปลี่ยนอารมณ์ดื้อๆ เฟลอร์ฝืนยิ้ม    แต่หยาดน้ำใสๆที่ร่วงจากดวงตาคู่สวยนั้นเธอห้ามมันไว้ไม่ทันจริงๆ ฮยุนจองโผเข้าไปหาร่างบางนั้น    รัดแน่นจนเฟลอร์แทบจะจมหายไปในอกกว้าง ความรู้สึกหลากหลายที่ถูกเก็บกดไว้นานเกือบสัปดาห์ถึงจุดระเบิด “ฮยุนจอง.... ฉันกลัว ฮือ...ฮือ.... ฉันกลัว” ชายหนุ่มสัมผัสได้ถึงวงแขนที่รัดร่างเขาแน่น “ฉันอยู่นี่แล้วนะ เธอไม่ต้องกลัว...อย่ากลัว” ฮยุนจองลูบหลังเฟลอร์อย่างปลอบประโลม “คะ...คุณ...คุณลุง”     เสียงเฟลอร์ขาดๆเป็นห้วงเพราะแรงสะอื้น “ฉันรู้...เธอไม่ต้องพูดแล้ว...ฉันรู้เรื่องทุกอย่างหมดแล้ว” “ฉันพยายามแล้ว ฉันไม่อยากร้องไห้ ตะ...แต่...แต่วันนี้...ฉันทนไม่ไหวแล้วจริงๆ คุณลุง....ฮือ...ฮือ...” เธอดันตัวห่างออกจากอกกว้าง    ใบหน้าที่แหงนมองเขาเต็มไปด้วยน้ำตา “มือคุณลุงเย็นเหลือเกินฮยุนจอง    เย็นเหมือนมือแม่...มือ...มือของแม่...ในคืนนั้น...คืนนั้น....คืนที่...ฮือ...ฮือ...” ฮยุนจองรั้งร่างบางที่สั่นสะท้านเข้ามากอดอีกครั้ง    ทั้งแววตาและเสียงร้องราวกับบาดเจ็บเจียนตายของเฟลอร์เสียดแทงร้าวลึกเข้าไปในหัวใจฮยุนจองจนเขาแทบจะขาดใจไปด้วย +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 10 เม.ย. 48 22:32:29 ]

ความคิดเห็นที่ 16 คาดว่าตอนต่อไปน่าจะไม่เกินสองทุ่มวันนี้... ขอบคุณที่ติดตามอ่านค้าบ... แก้ไขเมื่อ 11 เม.ย. 48 06:45:19 แก้ไขเมื่อ 11 เม.ย. 48 00:15:15 จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 11 เม.ย. 48 00:14:07 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เศร้าอะขอไปซับน้ำตาก่อนนะ ว่าแต่มาลงกระทู้เดิมแบบนี้คนที่อ่านไปแล้วจะทราบมั๊ยอะคะ ดีนะเนี่ยมาทีหลังเลยได้อ่านยาวเลย แล้วที่ว่าสองทุ่มนี่จะลงใหม่หรือกระทู้เดิมล่ะคะ??? จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 11 เม.ย. 48 15:19:33 ]

ความคิดเห็นที่ 18 +++ :::อาราเร่::: ค้าบ.... ขอบคุณที่ติดตามคับ... ดีใจที่คุณอาราเร่ร้องไห้ไปด้วยกัน   ..ที่ว่าร้องไห้ไปด้วยกัน เพราะว่าตอนแต่งเรื่องนี้ Gracie ก้อแอบน้ำตาซึมด้วย.. (คือถนัดบทโศกมากกว่าบทซาหวีดอ่ะคับ) คิดว่าตอนต่อไปลงกระทู้ใหม่ดีกว่าคับ..เพราะมันก้อยังอีกพอสมควร ..แฮะ..แฮะ.. แต่ตอนนี้ต้องไปทำงานก่อนนะ เจ้านายกะลังส่องรังสีอะมะหิดมาแระ T_T +++ จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 11 เม.ย. 48 15:38:31 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เหอๆๆ เหมือนกันเยย เจ้านายกำลังเขม่นเหมือนกัน แต่กลับไปแล้ว จากคุณ : waidhaya - [ 11 เม.ย. 48 17:48:25 A:203.170.138.214 X: ]

ความคิดเห็นที่ 20 หลังจากมาแอบอ่านไปเมื่อตอนบ่าย 2  ตอนนี้กลับมารออ่านที่บ้านแล้วนะ จากคุณ : burin piggypink - [ 11 เม.ย. 48 17:51:06 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เรื่องสั้นที่ย้าววววยาว   จะจบแล้วคับ ...  ^o^ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3408686/W3408686.html จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 11:05:05 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เศร้าแต่ก็ซึ้งมากๆๆเลยค่ะ ขอให้คุณลุงหายดีนะคะ จากคุณ : นวล - [ 16 พ.ค. 48 11:10:52 A:128.103.186.192 X: ]

ความคิดเห็นที่ 23 ...นวล...ค้าบบบบ ขอบคุณที่เป็นห่วงคุณลุงน้า.. น่าสงสารเฟลอร์เนอะ..คุณลุงเป็นครอบครัวคนเดียวที่เหลืออยู่อ่ะคับ จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 17 พ.ค. 48 19:14:47 ]