ความคิดเห็นที่ 1 ที่โต๊ะอ่านหนังสือด้านในสุดของหอสมุดกลางของมหาวิทยาลัย ร่างของใครบางคนที่คุ้นตาหญิงสาวยิ่งนักกำลังขะมักเขม้นอยู่กับกองหนังสือตรงหน้า ร่างระหงจึงตรงเข้าไปทักอย่างทันที ทำให้ร่างสูงที่เดินมาด้วยกันกับหล่อนต้องก้าวตามไปด้วย “สวัสดีค่ะพี่นที ขยันจังเลยเที่ยงแล้วยังไม่ไปทานข้าวอีก” เสียงคุ้นหูของคนที่เขาไม่ได้อยากเจอนักดังขึ้นข้างหลัง แล้วเมื่อหันไปก็ได้พบหมวยคนสวยกับตี๋หล่อยืนยิ้มตาหยีอยู่ทั้งสองคน “อ้าว สวัสดีเนตร ไปไหนมาครับ” นทีจำต้องเอ่ยทักตามมารยาทกับหญิงสาว แล้วยักคิ้วให้เป็นการทักทายตี๋หล่อข้างๆเธอซึ่งเป็นรุ่นน้องคนสนิท “มาพบอาจารย์วุฒิค่ะ พอดีเจอกฤชก็เลยชวนไปหาอะไรทานกัน พี่นทีไปด้วยกันนะคะ” เนตรนภารุ่นน้องตอนเรียนปริญญาตรีที่ตอนนี้กำลังต่อโทอยู่ที่คณะเดียวกับเขาตอบพร้อมเอ่ยชวนทันที “เอ่อ .. ครับ” เขาจำต้องรับปาก เพราะสุภาพบุรุษที่ดีไม่ควรขัดสุภาพสตรี .. (มันจริงรึเปล่าเนี่ย) คนที่รอคำตอบอยู่แล้วก็ดีใจจนออกนอกหน้า แล้ว 2 หนุ่ม 1 สาวก็พากันออกจากหอสมุดไปยังร้านอาหารริมแม่น้ำที่อยู่ใกล้ๆมหาวิทยาลัย “โครงการสัมมนาเดือนนี้พี่นทีร่างเสร็จรึยังคะ” เนตรนภาชวนคุยในระหว่างที่รออาหารที่สั่งไป “ยังเลยครับ พอดีใกล้จะปิดเทอมแล้ว พี่ต้องตรวจสารนิพนธ์ของเด็กปอตรีก่อนน่ะ เดี๋ยวเค้าทำเรื่องจบไม่ทัน ที่อื่นเค้าปิดเทอมกันไปแล้วมั้งเนี่ยเหลือแต่มอเราช้าทุกที ใช่มั้ยกฤชรู้สึกว่ายัยนัทปิดเทอมแล้วนี่” นทีตอบกึ่งบ่นให้คนตรงหน้าฟัง แล้วทำทีหันไปถามชายหนุ่มร่วมวงอีกคนที่ดูเหมือนจะรู้ความเป็นไปของน้องสาวเขาดีมากกว่าพี่ชายแท้ๆ อย่างเขาซะอีก “ครับ เห็นว่าปิดเทอมนี้จะหาจ๊อบทำด้วยนะ ไม่รู้แค่นึกสนุกรึว่าเอาจริง” กฤชตอบอย่างอารมณ์ดีเมื่อนึกถึงคนที่ชอบมีโครงการล้านแปดทำในช่วงปิดเทอม แต่ก็ไม่เคยสำเร็จเป็นรูปเป็นร่างจริงๆซักอัน จะทำโน่นทำนี่สารพัด แล้วก็เขานั่นแหละที่ถูกบังคับไปเป็นผู้ช่วยคอยรับฟังแผนการต่างๆของเธอ แต่สุดท้ายโครงการเหล่านั้นก็อยู่แค่ในหัวเธอ แต่แล้วรอยยิ้มบางๆบนใบหน้าก็ต้องจางลงเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้คนที่เขานึกถึงอยู่นั้นคงยังโกรธเขาไม่หาย “ให้เนตรช่วยร่างมั้ยคะ พอดีช่วงนี้เนตรว่างน่ะค่ะ” หญิงสาวรีบวกกลับเข้ามาเรื่องเดิม เพราะว่าเธอยังไม่ได้เอ่ยปากช่วยงานเขา “ไม่ดีกว่า พี่เกรงใจ ไหนเนตรยังจะต้องทำวิทยานิพนธ์อีก” เนตรนภาผิดหวังเล็กๆ จริงๆแล้วก็ไม่ได้อยากช่วยงานนักหรอก แต่ก็แค่หาเรื่องที่จะเอาไว้เป็นธุระพูดคุย รึว่าติดต่อกับผู้ชายตรงหน้า เพราะว่าเธอก็สร้างมาทุกสะพานแล้ว ทั้งสะพานแขวน สะพานปูน สะพานเหล็ก และแม้แต่สะพานลิง แต่คนตรงหน้าก็ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นไม่ยอมข้ามซะอย่างนั้น “อืมใช่ เราว่าเธอไม่ต้องช่วยหรอกเพราะงานนี้มีคนทำเยอะแยะ เราก็ด้วย” กฤชสำทับอีกคนทำให้เนตรนภานึกอยากเอาจานยำปลาดุกฟูที่เพิ่งถูกนำมาเสิร์ฟโปะหน้าเพื่อนตัวดีนักถ้าไม่ติดว่าเสียดายของอร่อยอีกทั้งยังเป็นเมนูเด็ดของร้านแห่งนี้ “อย่างนั้นหรอกเหรอ เราก็นึกว่าพี่นทีทำอยู่คนเดียวน่ะ” เนตรนภาได้แต่บอกเสียงอ่อย ส่วนนทีนั้นได้แต่นึกขอบคุณกฤชอยู่ในใจ อย่างนี้ค่อยน่าส่งเสริมเป็นน้องเขยหน่อย .. ที่จริงนั้นนทีรู้ดีว่ากฤชรู้สึกอย่างไรกับยัยน้องสาวตัวแสบของเขา และเขาเองก็ไม่ได้นึกอยากขัดขวางอะไร แต่เพราะกฤชเองไม่เคยเอ่ยปากอะไร และยังทำเหมือนปกปิดไม่ให้เขารู้ ซึ่งก็คงจะเกรงใจ และกลัวว่าเขาจะหวงน้องสาว เขาจึงเฉยทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเสีย ############################ “ยัยเมอาทิตย์หน้าฉันจะไปเมืองไทย จะเอาอะไรมั้ยจะได้ซื้อไปฝาก” เสียงอมราภรณ์เพื่อนรักดังมาตามสายที่ต่อทางไกลมาจากสิงคโปร์ “ไม่ล่ะ ว่าแต่มาคราวนี้หวานใจมาด้วยรึเปล่าจ๊ะ ฉันจะได้จัดห้องไว้เผื่อเขา เอ .. รึว่ามาคราวนี้เธอจะอยู่ห้องเดียวกับเขานะ” เมธาวีถามอย่างล้อเลียน เพราะปกติถ้าเพื่อนรักพาแฟนหนุ่มมาด้วยเธอจะต้องจัดอีกห้องไว้เผื่อเขา แล้วเธอกับอมราภรณ์ก็นอนห้องเดียวกัน “นี่ยัยเม ฉันยังเป็นหญิงไทยใจงามไม่ชิงสุกก่อนห่ามอยู่ย่ะ ส่วนเขาน่ะไม่ได้มาหรอกคราวนี้ เพราะว่าติดประชุมประจำไตรมาส จึงให้ฉันมาทำธุระแทนนี่ล่ะ แล้วคราวนี้ก็อยู่ได้แค่ 5 วันเองด้วย” อมราภรณ์บอกเสียงอ่อย “ก็นะ หวานใจคงไม่อยากให้เธอห่างเค้านานล่ะสิ” เมธาวียังล้อไม่เลิก “ของมันแน่อยู่แล้ว คนเค้ามีคนรักคนคอยนี่ยะ ไม่เหมือนบางคน” อมราภรณ์แกล้งแหย่กลับบ้างเนื่องจากเพื่อนซี้คนสวยของเธอนั้นยังคงครองตัวเป็นโสดอยู่บนคานทองขื่อทองอยู่ได้ ซึ่งเหตุผลที่อยู่อย่างนั้นก็เพราะกลัวว่าแฟนจะรักงานมากกว่าตนเหมือนที่พ่อของเธอรักงานมากกว่าเธอ แล้วอมราภรณ์ก็ต้องรีบเปลี่ยนเรื่องเมื่อเห็นปลายสายเงียบไป ก็คงไปโดนใจเข้าล่ะสิ “ไปหาเธอคราวนี้ฉันมีข่าวดีไปบอกด้วยนะ” ซึ่งก็ได้ผล น้ำเสียงของคนปลายสายตื่นเต้นขึ้นมาอย่างทันที “ข่าวดีอะไร บอกมาเร็วๆเลย” เมธาวีเร่งอย่างอยากรู้ “ไม่บอก บอกตอนนี้ก็ไม่เซอร์ไพรส์น่ะซี” อมราภรณ์อยากแกล้งคนที่ตอนนี้อยากรู้จนสุดตัวให้ได้ลุ้นและอารมณ์ค้าง เธอจึงกล่าวต่อโดยไม่ฟังเสียงที่ทั้งเร่ง ทั้งขอร้อง และแม้แต่ขู่ให้บอกของคนปลายสาย “แค่นี้แล้วกันนะ เจอกันอาทิตย์หน้าจ้ะ ฉันไปทำงานต่อล่ะ” แล้วก็ตัดสายไปดื้อๆ ทำให้คนที่อยากรู้ใจจะขาดได้แต่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่คนเดียว ... ฮึ่ม ยัยอัมนะ อย่างนี้ทุกที ชอบให้อยากรู้ค้างไว้อย่างเงี้ย .. แล้วเมธาวีก็กลับไปบันทึกเทปรายการต่อหลังจากที่ขอตัวออกมารับโทรศัพท์เสียนาน “นี่เม รู้รึยังว่ารายการเราจะเพิ่มเวลาออกอากาศนะ เค้าเลยเพิ่มช่วงใหม่ขึ้นมาน่ะ แล้วก็เพิ่มพิธีกรด้วย เปลี่ยนคอนเซ็ปต์เป็นรายการเพื่อสาวมั่นวัยทำงาน กับสาวใสวัยเรียน กะเอาครอบจักรวาลล่ะพี่ว่า” เสียงใหญ่ที่พยายามจะบีบให้เล็กลงเหมือนเสียงผู้หญิงจริงๆ ของพิงค์กี้ ช่างแต่งหน้าสาวไม่จริงแต่ใจหญิงแท้ประจำกองถ่ายเอ่ยขึ้นมาพร้อมกับหยิบอุปกรณ์แต่งหน้ามาเติมหน้าให้เธอไปด้วย “เพิ่งรู้จากพี่พิงค์กี้นี่แหละค่ะ เมว่าก็ดีนะคะ เพิ่มสีสันให้รายการ” เมธาวีตอบ “ช่าย แล้วพิธีกรอีกคนน่ะเป็นเด็กใหม่วัยใสเชียวล่ะ พี่ก็ยังไม่เคยเห็นหน้านะแต่รู้สึกว่าจะยังไม่เคยผ่านงานมาเลยซักชิ้นน่ะไม่รู้ว่าไปสรรหามาจากไหน” พิงค์กี้เริ่มเม้าส์อย่างออกรส “อ้าวเด็กหรอกเหรอคะเนี่ย อย่างนี้เมก็แก่ไปเลยสิ” เมธาวีบ่นอุบ “แหมไม่หรอกจ้ะ เด็กสมัยนี้น่ะนะแก่แดดกันจะตาย วัยเรียนกับวัยทำงานน่ะแยกกันออกซะที่ไหนล่ะ เห็นแข่งกันแต่งหน้าแต่งตัวเป็นสาวทั้งนั้น” พิงค์กี้วิจารณ์ “แต่เมว่าเค้าก็ต้องทำลุคให้ต่างกันล่ะค่ะ ไม่งั้นจะเข้าคอนเซ็ปต์งานเหรอคะ” เมธาวีออกความเห็นบ้าง “แหม เมไม่เชื่อมือพี่พิงค์กี้แล้วเหรอเนี่ยถึงบ่นเอาๆ” หน้าสวยที่แต่งแต้มสีสันอย่างจัดทำทีเป็นกระเง้ากระงอดงอนคนตรงหน้า เมธาวีเห็นอาการนั้นจึงต้องรีบเอ่ยปากง้องอน “หืม .. เมก็บ่นไปอย่างนั้นเอง แต่ก็รู้ว่ายังไงพี่พิงค์กี้ก็ต้องทำให้เมดูดีที่สุดอยู่แล้ว ใช่มั้ยคะ” แล้วก็ประจบอย่างเอาใจ ทำให้คนที่แกล้งทำเป็นงอนก็ยิ้มหน้าบานออกมาได้ แต่ก็อดที่จะส่งค้อนวงเล็กน่ารักให้คนช่างพูดเอาใจไม่ได้ “อ้อ แหมพี่ลืมเรื่องที่คุยค้างกันเมื่อกี้ก่อนเมไปรับโทรศัพท์ไปเลย คืนก่อนนู้นไปเมามาอีกแล้วเหรอ นังจอยเจ้าแม่ข่าวซุบซิบดาราชีโทรมาบอกน่ะ ดีนะว่าซี้กันพี่พิงค์กี้คนนี้เลยจัดการให้ชีปิดปากให้สนิทห้ามเขียนข่าวเด็ดขาด” พิงค์กี้เปลี่ยนท่าทีในทันทีที่นึกเรื่องสำคัญที่คุยค้างไว้ได้ แล้วก็รีบซักเอาความจริงจากคนตรงหน้า “เอ่อ .. ก็นิดหน่อยเท่านั้นน่ะค่ะ” เมธาวีอ้อมแอ้มตอบเสียงเบา “แต่จากปากคำพยานเนี่ยชีบอกว่าสภาพดูไม่จืดเลยนะ ถ้าไม่ใช่คนคุ้นเคยก็คงจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเป็นเมน่ะ” พิงค์กี้ยังคงซักต่อ “แหม ...ก็...” เมื่อมีพยานยืนยันหนักแน่นขนาดนั้นจำเลยอย่างเธอก็เถียงไม่ออก “พี่หวังว่าจะไม่มีหนที่ 3 อีกนะ เป็นข่าวขึ้นมาล่ะก็หมดกัน จะโดนผู้ใหญ่เพ่งเล็งเอา อีกอย่างเมก็รู้ว่าเรื่องแบบเนี้ยมันปิดกันไม่ค่อยได้” พิงค์กี้กำชับมาเป็นชุดแต่ก็ด้วยความเป็นห่วง เมธาวีนั้นก็รับรู้ได้ถึงความปรารถนาดีนั้น จึงนิ่งคิดตามแต่ก็ไม่ได้รับปากอะไร “เมพร้อมรึยังครับ” เสียงห้าวของผู้กำกับเวทีดังมาจากด้านนอก ร่างบางในชุดมั่นใจจึงลุกขึ้นแล้วเดินอย่างมั่นใจไปสู่หน้ากล้อง จบตอนที่ 2 จากคุณ : looK aT mE - [ 9 เม.ย. 48 20:18:33 A:203.113.67.70 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 ขอบคุณคุณ scottie ค่ะที่แวะมาคอมเม้นท์ในฉบับปรับปรุง จากคุณ : looK aT mE - [ 9 เม.ย. 48 20:20:50 A:203.113.67.70 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 เฮ้อ เห็นนางเอกแล้วอ่อนใจค่ะ... ผู้หญิงเมาเละเทะนี่ดูไม่ดีเอาซะเลย พระเอกก็ฉวยโอกาสใช่ย่อย เป็นอาจารย์แท้ๆเลยน้า จากคุณ : 1981 - [ 9 เม.ย. 48 21:11:27 A:82.43.177.179 X: TicketID:077781 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ถ้าเป็นเราโดนล่วงเกินขนาดนั้น คงมีการหัวร้างข้างแตก หรือไม่ก็ถึงคุกถึงตารางกันมั่งอ่ะค่ะ ^_^ จากคุณ : สายลมโชยเอื่อย - [ 9 เม.ย. 48 21:13:34 A:61.90.63.65 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 ทำไมในนิยายผู้ชายทำแบบนี้เรื่อยเลย จากคุณ : scottie - [ 10 เม.ย. 48 00:14:56 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ไปทำโคมเค้าแตก ไม่มีขอโทษซักคำแฮะ นางเอกเรา จากคุณ : กริชครับผม - [ 10 เม.ย. 48 01:46:56 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ใช่ค่ะ นางเอกไม่ฟังเหตุผลเลยหรือคะ ไปแกล้งทำลายของรักของหวงเขาอีก จากคุณ : รียา - [ 10 เม.ย. 48 23:46:43 A:203.172.104.230 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 ตามอ่านตอนแรกแล้วนึกไปถึงเรื่องรักเมาๆ ของเราสองคน ของ yayoi เลยค่ะ (เป็นรวมเรื่องสั้นของแจ่มใส) แต่พออ่านมาเรื่อยๆ ก็ไม่นึกถึงแล้วค่ะ ต่างกันมากเลย จากคุณ : นู๋หน่อย - [ วันเนา (14) 00:42:05 A:61.90.63.111 X: ]