“เอก เบาๆหน่อย ไม่รีบมากก็ได้ เดี๋ยวเราก็ลงนรกกันทั้งหมดนี่หรอก “  ไอ้วร เพื่อนเก่าสมัยเรียนมัธยมร้องเตือนผม ขณะที่ไอ้วัฒน์ยังเมาหลับอยู่ที่เบาะหลัง หลังจากที่เราฉลองกันในโอกาสที่ไอ้วรสึกออกมาในวันนี้ แต่แปลกที่คนที่เพื่อนเลี้ยงฉลองให้ กลับไม่กินเหล้าเลยสักแก้ว  ตอนจะกลับบ้านผมดื้อขอเป็นคนขับทั้งที่เมาไม่รู้เรื่อง  ผมนึกถึงไอ้ชัยที่ขอตัวกลับก่อน มันก็เมาเต็มคราบเหมือนกัน ไม่รู้ป่านนี้จะกลับถึงบ้านแล้วยัง

“ไม่ต้องห่วง ท่านมหาวร เดี๋ยวผมจะพาไปท่านไปที่หมายโดยสุคติ เอ๊ย ไม่ใช่ โดยสวัสดิภาพ” ผมพูดเสียงยานเพราะซัดเหล้าไปหลายแก้ว รู้สึกว่ารถมันสั่นๆ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเมาหรือสภาพไอ้แก่รุ่นเก๋ากึ๋กของผม ที่มันไม่เคยตรวจสภาพมาหลายปีแล้ว โชคดีที่ตอนนี้เกือบเที่ยงคืนแล้ว ถนนเพชรเกษมแถวหัวหิน ไม่ค่อยมีรถวิ่งสักเท่าไหร่

“สวัสดิภาพอะไรกัน แกเหยียบร้อยกว่าแล้ว  เบาๆหน่อย เดี๋ยวเกิดอะไรขึ้นจะทำไม่ทัน”

“เบาไม่ได้  เบรกมันไม่ค่อยดี ครับท่านมหา “ ผมแกล้งอำไอ้วรมันเล่น  ผมนึกพิเรนทร์อยากแกล้งเพื่อน เลยขับรถเข้าไปชิดไหล่ทางทำเหมือนว่ารถกำลังเสียหลัก แต่โชคร้ายที่มีชาวบ้านแถวนั้นเดินอยู่ริมข้างทางพอดี

“เฮ้ย ระวังคน” ไอ้วร ร้องสุดเสียงด้วยความตกใจ

เราทั้งสามถูกนำตัวเข้ามาอยู่ในห้องขัง ผมนึกเสียใจที่ทำให้เพื่อนต้องมารับกรรมไปกับผมด้วย  โดยเฉพาะไอ้วร มันเป็นคนดี ยอมบวชให้แม่เพราะอยากให้แม่เห็นผ้าเหลือง  บวชแล้วก็ซึ้งในรสพระธรรมจนไม่ยอมสึกขอบวชต่ออีกหลายพรรษา  แต่ก็ต้องสึก ก็เพราะแม่มันอีกนั้นแหละที่อยากให้มันมาช่วยงานที่ร้าน

ส่วนไอ้วัฒน์  มันเมาได้ตลอดเวลา ไม่รู้มันเป็นครูภาษาอะไร   ถ้าด่ามันแบบนี้ มันตอบทันทีว่าข้าเป็นครูภาษาไทย  มันเคยถูกสอบวินัยหลายครั้งเรื่องกินเหล้าตอนกำลังสอน มันอ้างข้างๆคูๆ ว่าความดันต่ำต้องกินเหล้าให้ความดันสูงขึ้น  มันเริ่มรู้สึกตัว หลังจากที่พวกเราทั้งสามถูกพามาขังไว้ที่นี่

“ ข้าอยู่ที่ไหนวะ ร้อนมากเลย สงสัยจะอยู่ในนรกแน่ๆเลย ใครก็ได้ช่วยเปิดแอร์ให้หน่อย”ไอ้วัฒน์โวยวาย มันยังเมาไม่รู้เรื่อง เสียงดังจนผู้คุมหน้าห้องขัง มองมันด้วยสายตาที่หมั่นไส้มันอย่างเต็มที่

“บอกเพื่อนแกให้เงียบๆหน่อย  ถ้าไม่อยากถูกทรมาน” มันหันมาบอกเรา “แกได้ยินเสียงร้องโหยหวนนั่นหรือเปล่า  ไอ้เรื่องไฟลนไข่ที่แกเคยได้ยินนะเรื่องเด็กๆเลย  โดยเฉพาะแก” มันชี้มาที่ผม “คนก่อเหตุ เมาแล้วชอบขับรถ อย่างแกต้องถูกไฟลนปาก”

“ ครับ ท่าน ผมกลัวแล้ว” เป็นไอ้วรที่ต้องตอบด้วยความหวาดกลัว

“ไอ้เอก เป็นเพราะแกแท้ๆ เลย  คนดีๆธรรมะธรรมโมอย่างข้า ไม่น่ามาอยู่ที่แบบนี้ได้เลย”

“ข้าขอโทษ ก็มันแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วนี่ จะให้ข้าทำยังไง “

“แกก็บอกเขาไปซิ ว่าข้าไม่เกี่ยวข้อง ข้าไม่ได้เมา ข้าอยากกลับไปหาแม่”

“เออ เดี๋ยวข้าบอกเขาให้” ผมพูดจบ  หันไปอธิบายถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น และบอกว่าไอ้วรเป็นคนดี พยายามห้ามแล้วแต่ผมไม่เชื่อเอง

“ข้าต้องไปเช็คประวัติไอ้หมอนี่ก่อน ว่ามันเป็นคงดีจริงๆ แล้วค่อยว่ากัน“

ผ่านไปสองอาทิตย์ ผมไม่แปลกใจที่เห็นไอ้ชัยถูกนำตัวเข้ามา

“ไอ้เอก ไอ้วัฒน์” มันร้องทัก “พวกแกเป็นไงบ้าง แล้วไอ้วรละหายไปไหน”

“ไม่ต้องเป็นห่วงมันหรอก  เขาปลดปล่อยมันไปแล้ว หลังจากที่ตรวจประวัติมันอย่างละเอียด”

“โชคดีของมัน ไม่เหมือนเราที่ต้องรับกรรมกันต่อไป”

“ไอ้วัฒน์ แกเป็นไงบ้าง” ไอ้ชัยถาม

“ไม่เป็นไรหรอก ของข้าข้อหาเบา แค่ผู้โดยสารที่ไม่ยอมเตือนเพื่อน  ไม่เหมือนไอ้เอกที่เมาแล้วยังเสือกขับ  แกดูปากมันซิ ถูกไฟลนซะเกรียมไปเลย”

“เฮ้ย ถึงขนาดนี้เลยรึ “  ชัยพูดพร้อมทั้งเอามือจับปากผมดู “ ถ้างั้นข้าก็ต้องโดนอย่างแกด้วยซิ ที่ข้ามาที่นี่ก็เพราะเมาแล้วขับเหมือนกัน”

“แกลองเล่าให้ข้าฟังหน่อยซิ” ผมถาม ไม่ทันที่ไอ้ชัยจะเริ่มต้นเล่า ผู้คุมก็เอาผมกับไอ้ชัยออกมาจากห้องขัง

“เขาจะเอาเราไปไหนวะ “

“สงสัยจะเอาไปทรมาน  แกเล่าเรื่องเมาแล้วขับของแกดีกว่า”

“คืนนั้นข้าไปกินเหล้าคนเดียวด้วยความเศร้าเพราะคิดถึงพวกแก  กินไปฟังเพลงไปเรื่อยๆ เหล้าหมดไปเกือบขวด เมาเป็นบ้าเลย แต่ข้าไปคนเดียวก็เลยต้องขับรถกลับบ้านเอง ขับมาถึงถนนสองเลนใกล้ถึงบ้านแล้ว แม่ง มอเตอร์ไซค์ข้างหน้าไม่ยอมเปิดไฟ ข้าก็เลยเบรกไม่ทัน”

“แกก็เลยชนมอเตอร์ไซค์เลยใช่ไหม” ผมถาม

“ถ้าชนก็หมดเรื่อง  ข้าก็เหมือนแกคืนนั้นที่หักหลบคนไปชนต้นไม้  ส่วนข้าหนักกว่า ดันหักหลบไปอัดก๊อปปี้กับรถกระบะที่สวนมา”

“แล้วเป็นไงบ้างวะ” ผมถาม ขณะที่ผู้คุมพาเรามาที่ห้องทรมาน  เสียงคนที่ถูกทรมานร้องโหยหวนดังน่ากลัวอยู่ตามจุดทรมานต่างๆ  อากาศในห้องร้อนระอุจนผิวหนังแทบจะไหม้ คงเป็นเพราะเตาไฟใบใหญ่ที่วางอยู่กลางห้อง ไอ้ชัยยืนหน้าซีด ก่อนที่จะตอบคำถามของผม

“แกก็ถามได้ว่าข้าเป็นยังไงบ้าง   สภาพข้าก็ไม่ต่างจากแกหรอกไอ้เอก   ตายคาที่ ”

*************************************************************************