ความคิดเห็นที่ 1 ~ ~ สายใยรัก ~ ~ “นี่แกรู้มั้ยวันนี้ฉันเจอนายกสโมสรนักศึกษาคนใหม่ด้วยนะแก” ดอกหญ้าเพื่อนของฉันเล่าให้ฉันฟังในวันหนึ่ง เมื่อเธอกลับมาจากงานวันคล้ายวันเกิดของเพื่อนรุ่นพี่ในคณะของดอกหญ้า “แล้วไงหล่ะ” ฉันถามออกไปอย่างไม่ค่อยจะสนใจเรื่องที่เพื่อนเล่าสักเท่าไหร่ เพราะตอนนี้ความสนใจของฉันมันอยู่ที่นี่ต่างหาก หนังสือที่ฉันเพิ่งไปหอบหิ้วมาจากงานสัปดาห์หนังสือ ฉันอุตส่าห์แหกขี้ตาตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้าเพื่อที่จะดั้นด้นไปงานนี้โดยเฉพาะ เพราะว่าสถานที่จัดงานกับบ้านที่ฉันอยู่หน่ะอยู่กันคนละมุมเมืองเลย และเป็นที่รู้กันดีอยู่ว่าการจราจรในกรุงเทพเมืองฟ้าอมรแห่งนี้เป็นเช่นไร ฉันเลยตัดสินใจที่จะใช้บริการรถไฟฟ้าเพื่อที่จะลดระยะเวลาในการเดินทาง แต่เพิ่มเวลาสำหรับเดินฝ่าหนอนหนังสือทั้งหลายที่แห่แหนกันมาหอบหนังสือที่เล็งกันไว้ “แล้วไง! แกพูดได้แค่นี้เหรอเชอร์รี่... ” เสียงเพื่อนตัวดีของฉันตวาดแหว “แล้วแกจะตื่นเต้นอะไรกันนักหนา กับอีแค่นายกสโมสรนักศึกษาคนใหม่” “นายกสโมสรนักศึกษาเชียวนะแก ไม่ใช่แค่นายกสโมสรนักศึกษา” “โอเค นายกสโมรสรนักศึกษา แล้วไง นายนั้นแปลกยังไง มีหูอยู่บนตา หรือว่าจมูกอยู่ใต้ปากหรือไง แกถึงได้ตื่นเต้นนักหนา” “ใครว่าหล่ะ” “เฮ๊ย!” ฉันร้องลั่นเมื่อดอกหญ้าดึงหนังสือที่อยู่ในมือของฉัน ปิดฉับ แต่ยังดีที่เอาที่คั่นหนังสือคั่นไว้ในหน้าที่ฉันอ่านค้างไว้ให้ “พี่ซออู้หน่ะนะ ทั้งสูง ทั้งหล่อ เข้ม ขรึม และที่สำคัญนะแก แสนดี” ฉันทำปากเบ้เมื่อเพื่อนของฉันบรรยายสรรพคุณของอีตานายกสโมสรคนใหม่ให้ฉันฟังด้วยสายตาเคลิ้มฝัน “เชอะ! แสนดี พูดออกมาได้ แกรู้ได้ยังไงว่าเขาแสนดี แกเจอกับเขาแค่ไม่กี่ชั่วโมงเนี่ยนะ มีหน้ามาบอกว่าเขาแสนดี” ฉันทำเสียงสะบัด “จริงๆ นะแก” “แกรู้ได้ยังไงว่าเขาแสนดี” “ฉันรู้ก็แล้วกัน แต่เอ!...” แล้วยายดอกหญ้าก็มองหน้าฉันด้วยสายตาแปลกๆ ที่ทำให้ฉันรู้สึกเสียวสันหลัง ประมาณว่าเรื่องที่แม่เพื่อนตัวดีของฉันจะพูดมันต้องเป็นเรื่องไม่ดีแน่ๆ เลย “ฉันว่าพี่ซออู้นี่มันเหมือนผู้ชายในฝันของแกเลย” ว่าแล้วไหมหล่ะ ผิดจากที่คิดซะที่ไหน “ฉันแนะนำให้รู้จัก เอาป่ะ ไหนๆ แกก็ยังไม่มีใครนี่หว่า รู้จักกับพี่เขาไว้ก่อนก็ไม่เสียหายนะ” “เฮ้ย!  อย่านะเว้ย ถ้าแกยังอยากจะมีชีวิตกลับไปทำตัวเป็นลูกกตัญญูทดแทนบุญคุณบุพการีของแกอยู่หล่ะก็ หยุดไอ้ความคิดบ้าๆ ของแกไปเลย” “โห! เชอร์รี่แค่นี้ต้องเล่นถึงบุพการีเลยเหรอ ไอ้เราหรือก็หวังดี ฮึ ทำดีไม่ได้ดี โปรดสัตว์ได้บาปแท้ๆ เลยยายดอกหญ้าเอ้ยย” ดอกหญ้าทำหน้างอ “พอ พอเลยดอกหญ้า ไม่ต้องมาทำคอหดหูลู่เหมือน....” “หยุดเลยเชอร์รี่ไม่ต้องพูดต่อ” ดอกหญ้ายกมือขึ้นเหมือนพระพุทธรูปปางห้ามญาติ “ฉันไม่ใช่หมานะแกจะได้ทำคอตกหูลู่ตอนโดนดุหน่ะ” “ฉันไม่ได้ว่าแกซักคำ ทำร้อนตัวไปได้” ฉันลอยหน้าลอยตาส่งสายตาล้อเลียนยายดอกหญ้า เลยทำให้โดนฝ่ามืออรหันต์ของยายดอกหญ้าไปตุ๊บสองตุ๊บพอเป็นกระษัย “ดอกหญ้าเชอร์รี่เลิกเรียนแล้ว เดี๋ยวเชอร์รี่เดินไปหานะ” ฉันโทรไปบอกยายดอกหญ้าที่วันนี้เลิกเรียนก่อนฉันเกือบชั่วโมงทำให้ต้องไปนั่งแหงกรอฉันเลิกเรียนเพื่อที่จะไปดูหนังกัน อารามรีบของฉันบอกกับที่ต้องหนีบโทรศัพท์เครื่องเล็กไว้กับหู สองแขนก็หอบหนังสือกับกระเป๋าพะรุงพะรัง โครม... ตุ๊บ... โอ๊ย! สงสัยกันใช่มั้ยคะว่าเสียงอะไร เอาหล่ะค่ะฉันจะบอกให้ เสียงแรกนะคะ ฉันเดินชนเข้ากับคนคนหนึ่งเข้าอย่างจัง ส่วนไอ้เสียงตุ๊บนี่ก็หนังสือในอ้อมแขนฉันที่หลุดร่วงกระจัดกระจายเต็มไปหมด ส่วนเสียงสุดท้ายไม่ต้องบอกก็คงรู้ใช่มั้ยคะว่าเสียงอะไร ใช่ค่ะ เสียงฉันเอง ก็จะไม่ให้ร้องได้ยังไงคะในเมื่อคนที่ฉันเดินชนเนี่ย ตัวสูงใหญ่ยังกะยักษ์ ปักหลั่นจะให้ฉันเดินชนแล้วยืนอยู่กับที่ไม่กระเด็นยังไงไหว แล้วไม่ใช่กระเด็นธรรมดานะ กระเด็นแล้วล้มลงไปก้นจ้ำเบ้าเลยหล่ะค่ะ เจ็บสิคะงานนี้ เฮ้อ! ไอ้ความซุ่มซ่ามของฉันเนี่ยเมื่อไหร่จะแก้หายสักทีก็ไม่รู้เนี่ย “เป็นไงบ้างครับ” เสียงห้าวทุ้มต่ำดังขึ้นพร้อมทั้งมือใหญ่ที่เอื้อมมาฉุดฉันให้ลุกขึ้น แล้วจึงก้มเก็บหนังสือของฉันที่หล่นกระจายอยู่บนพื้นถนนหน้าลานจอดรถส่งมาให้ “เจ็บสิ ถามได้” ฉันก้มลงดูหนังสือที่ร่วงกระจัดกระจาย “เดินประสาอะไรของนายหน่ะ ไม่ระวังบ้างเลย” ฉันอดแหวออกไปไม่ได้ ทั้งๆ ที่รู้ว่าสาเหตุส่วนหนึ่งที่ทำให้ฉันล้มนั้นเป็นเพราะความซุ่มซ่ามเดินไม่ดูตาม้าตาเรือของฉันเอง แต่ทำไงได้หล่ะคะ ได้ทีแล้วนี่ว่าเขาก่อนดีกว่าโดนเขาว่าใช่มั้ยคะ “ขอโทษครับ” แล้วนายคนที่ฉันเดินชน เอ๊ย! เดินชนฉันก็ส่งผ้าเช็ดหน้ามาให้ ฉันมองผ้าเช็ดหน้าด้วยความงง ‘ส่งผ้าเช็ดหน้ามาให้ฉันทำไม’ และเหมือนเขาจะรู้ว่าฉันคิดอะไร เขาชี้ไปที่ข้อเท้าฉัน ปรากฏว่าเลือดค่ะ ข้อเท้าฉันถลอก คงตอนล้มลงไปเมื่อสักครู่นี้แน่เลย ข้อเท้าคงถูไปกับพื้นถนน เลือดออกซิบเลยค่ะ “ถึงว่าทำไมแสบๆ” ฉันหยิบผ้าเช็ดหน้าจากมือเขา ก้มลงซับเลือดที่เปรอะอยู่ที่ข้อเท้า แล้วจึงส่งผ้าเช็ดหน้าให้ชายหนุ่มคนนั้น แต่หากพอนึกได้จึงดึงผ้าเช็ดหน้าจากมือเขากลับคืนมา ลืมไปเลยว่าผ้าเช็ดหน้าเขาเปื้อนเลือดของฉันอยู่ จะส่งคืนไปโดยไม่ได้ซักให้มันก็แปลกๆ อยู่เหมือนกัน เกิดเขาคิดไม่ดีเอาผ้าเช็ดหน้าเปื้อนเลือดผืนนี้ไปทำอะไรไม่ดี อย่างทำเสน่ห์ฉันจะทำยังไง ก็ฉันหน่ะสวยน้อยอยู่เมื่อไหร่ “ฉันเอากลับไปซักให้ก่อนแล้วเดี๋ยวฉันเอามาคืนคุณวันหลัง” ฉันว่าแล้วเก็บผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นใส่กระเป๋าถือ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าฉันยังไม่รู้จักชื่อเขาเลย แล้วอย่างนี้ฉันจะเอาผ้าเช็ดหน้ามาคืนเขาได้อย่างไร “คุณชื่ออะไรหน่ะ แล้วฉันจะเอาผ้าเช็ดหน้ามาคืนคุณได้ที่ไหน” ฉันถามออกไป “ผม.. ซออู้ครับ” อีตานี่ชื่อซออู้เหรอ อืมม.. ชื่อเหมือนกับอีตานายกสโมสรนักศึกษาคนใหม่ของยายดอกหญ้าเลย แต่ไม่หรอกโลกคงไม่กลมขนาดนี้หรอกมั้ง มหาวิทยาลัยก็ใหญ่นักศึกษาตั้งเยอะแยะ คงไม่บังเอิญขนาดนั้นหรอก “แล้วก็นี่เบอร์โทรศัพท์ผม 0-1xxx-xxxx” ฉันหยิบโทรศัพท์มือถือเครื่องเล็กในกระเป๋ามาเม็มเบอร์ของอีตาซออู้ไว้ แล้วก็เก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าเตรียมจะเดินจากไป หากแต่ยังไม่ทันเดินออกมาอีตาซออู้นั่นก็เรียกฉันไว้ก่อน “มีอะไรอีกหล่ะ เบอร์คุณฉันก็เม็มไว้แล้วนี่ เดี๋ยวซักเสร็จเมื่อไหร่ฉันจะรีบเอามาคืนคุณทันที” ‘ฉันไม่ได้อยากเก็บไว้นักหรอกไอ้ผ้าเช็ดหน้าผืนนี้หน่ะ’ ฉันบ่นอุบอิบ “คุณยังไม่ได้บอกชื่อและก็เบอร์โทรศัพท์ผมเลยนะครับ” “เดี๋ยวฉันโทรหาคุณเอง” “ไม่ได้ครับ เกิดคุณเบี้ยวผมจะทำยังไง ผ้าเช็ดหน้าผมทั้งผืนเชียวนะครับ” เอากับเขาสิคะ กะอีแค่ผ้าเช็ดหน้าผืนเดียวทำเป็นงกไปได้ “ฉันไม่เบี้ยวหรอกน่า เอาเถอะ” แล้วฉันก็บอกเบอร์โทรศัพท์ของฉันกับเขาไป ไม่ใช่อะไรหรอกนะคะตอนนี้ฉันรีบ ยายดอกหญ้ารออยู่ ป่านนี้ยายดอกหญ้าเจริญพรฉันไปกี่บทแล้วก็ไม่รู้ “แล้วเจอกันนะครับ ตัวเล็ก” พอคล้อยหลังอีตาซออู้นั่นฉันก็นึกขึ้นมาได้ เมื่อกี้อีตานั่นเรียกฉันว่าไงนะ ‘ตัวเล็ก’ เหรอ ไม่เคยมีใครเรียกฉันว่าตัวเล็กเลย นอกเสียจาก... แต่ไม่มีทางหรอก ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ณ ห้องสโมสรนักศึกษา ชายหนุ่มคนหนึ่งนอนเอกเขนกอยู่บนโซฟายาวบุหนังสีดำมันปลาบ ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกครับ ผมเองซออู้ครับ นายกสโมสรนักศึกษาที่เพิ่งได้รับตำแหน่งมาหมาดๆ เมื่อไม่กี่วันมานี้เองครับ แต่คงแปลกใจใช่มั้ยหล่ะครับว่าทำไมผมถึงได้มานอนเอกเขนกอยู่ที่นี่ไม่ยอมไปร่ำไปเรียน อ๊ะ ๆ !! ผมไม่ได้โดดเรียนหรอกนะครับวันนี้ผมไม่มีเรียนแล้ว อย่าเข้าใจผมผิดหล่ะ ที่ผมมานอนเอกเขนกเอามือก่ายหน้าผากอยู่นี่ก็เพราะว่าวันนี้ผมเจอใครคนหนึ่งครับ คนที่ผมอยากเจอเขามาตลอดระยะเวลาสิบกว่าปีมานี้ แต่เธอสิครับกลับจำผมไม่ได้ แต่ก็ไม่ใช่ความผิดของเธอหรอกนะครับที่จำผมไม่ได้ ก็ตอนนั้นเธอเพิ่งจะเจ็ดแปดขวบเอง ตอนนั้นโรงเรียนปิดเทอมครับพ่อของผมเลยพาผมไปทิ้งไว้ที่บ้านสวนของคุณปู่ จะบอกว่าพาไปทิ้งก็ไม่ถูกนักหรอกครับเพราะว่าผมเต็มใจไป ก็มันน่าไปน้อยอยู่เมื่อไหร่หล่ะครับ บ้านไม้ริมแม่น้ำสายใหญ่ รอบๆ บริเวณบ้านเป็นสวนผลไม้ ไม่ว่าจะเป็นส้มโอ เงาะ มังคุด โอ๊ย..อีกสารพัดผลไม้เลยหล่ะครับ ถ้าอยากกินก็ปีขึ้นไปเก็บแล้วก็นั่งกินมันบนต้นนั่นหล่ะครับ ได้บรรยากาศดีด้วย ก็เด็กกรุงเทพอย่างผมเคยเจออะไรอย่างนี้เสียที่ไหนหล่ะครับ เวลาอยากกินเงาะก็เดินซื้อตามซุปเปอร์มาร์เก็ต ไม่เคยเจอหรอกครับเงาะลูกแดงๆ เต็มต้นแบบนั้น ทีนี้พอปิดเทอมทีก็รบเร้าให้คุณพ่อพาไปบ้านปู่ทุกทีไป และที่สำคัญนะครับสาวน้อยข้างบ้านครับ ถูกต้องแล้วครับเขาหล่ะ ‘ยายตัวเล็ก’ เพื่อนเล่นของผมทุกคราวที่ผมไปอยู่บ้านสวน เธอเป็นหลานสาวของคุณยายข้างบ้านปู่ผมเองหล่ะครับเห็นว่ามาจากกรุงเทพมาเที่ยวตอนปิดเทอมครับ สาวน้อยตัวเล็กๆ ผมยาวมัดเปียสองข้าง ในมือมักจะกอดตุ๊กตาผ้าที่มัดเปียสองข้างเหมือนเธอเปี๊ยบ คราวแรกผมกับเธอก็ไม่ได้สนิทสนมกันหรอกครับ เคยแต่เห็นเธอวิ่งเล่นอยู่ในรั้วบ้านข้างๆ เท่านั้นเอง แต่แล้วบ่ายวันหนึ่งผมเกิดอยากกินยำมะม่วงขึ้นมาเลยอาสาคุณย่าไปเก็บมาให้ท่านทำให้ทานครับ กำลังปีนต้นมะม่วงอยู่ดีๆ ก็ได้ยินเสียงเด็กผู้หญิงร้องไห้ ผมมองไปที่ท่าน้ำบ้านข้างๆ เห็นเด็กผู้ชายสองคนกำลังแย่งตุ๊กตาของสาวน้อยตัวเล็กคนนั้นอยู่ครับ เลยเผ่นแผวลงจากต้นมะม่วงวิ่งไปตรงท่าน้ำทันที “เฮ้ย!! เอาตุ๊กตาคืนมานะ” พอเธอเห็นผมเธอก็วิ่งมาหยุดอยู่ข้างหลังผมทันทีเหมือนต้องการที่พึ่ง “เรื่องอะไร อยากได้ก็มาเอาคืนเองเดะ” เด็กผู้ชายผมจุกหนึ่งในสองคนพูดขึ้น ส่วนอีกคนก็ยืนถือตุ๊กตาแกว่งไปแกว่งมาท้าทายให้ผมเข้าไปเอา ผมตรงเข้าไปแย่งตุ๊กตาคืนมาแต่ก็ยากหน่อยครับเพราะถึงแม้สองคนนั้นจะสูงกว่าผมไม่เท่าไหร่แต่ร่างกายกำยำอย่างเด็กที่ต้องช่วยพ่อแม่ทำงานหนักมาตั้งแต่เด็ก ผิดกับผมตอนนั้นผมยังตัวเล็กๆ แถมผอมกร่องแกร่งอีกต่างหาก กระนั้นผมก็แย่งตุ๊กตาตัวนั้นคืนมาได้ครับแต่ก็โดนไปหลายหมัดเหมือนกันครับทำเอาปากแตกบวมเจ่อจนอดกินยำมะม่วงที่อยากกินเลยหล่ะครับ +++++++++++++++++++++++++++++++++++ มีต่อค่ะ จากคุณ : เนตรนภัส - [ 11 เม.ย. 48 15:20:05 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ผมส่งตุ๊กตาคืนให้น้องตัวเล็กคนนั้นครับ เธอร้องห่มร้องไห้ใหญ่เลยเมื่อเห็นเลือดผมไหลออกมา แล้วเธอก็วิ่งไปตามผู้ใหญ่มาช่วยพาผมขึ้นไปบนเรือนคุณยาย และนั่นก็เป็นครั้งแรกที่ผมรู้จักชื่อของเธอ เธอชื่อ ‘เชอร์รี่’ ครับ หลังจากวันนั้นเธอก็เป็นเพื่อนเล่นของผมตลอดเวลาช่วงปิดเทอมของเราครับ เธอมักจะเดินตามผมเรียกผมว่าพี่ชาย พี่ชาย เธอเป็นน้องสาวที่ช่างถามมากๆ เธอมักจะคอยหาคำถามมาให้ผมปวดหัวกับการหาคำตอบตอบเธออยู่ตลอดเวลา อย่างวันหนึ่งผมพาเธอเดินเข้าไปในสวนส้มโอของคุณปู่ แล้วผมก็ชี้ให้เธอดูผลส้มโอที่ออกเต็มต้น แล้วบอกเธอว่านั่นเขาเรียกว่าส้มโอ แล้วเธอว่าไงรู้มั้ยครับ เธอถามผมว่าทำไมเขาถึงเรียกว่าส้มโอคะ ทำไมไม่เรียกส้มพี ส้มคิว ปวดหัวเลยครับผม ไม่รู้จะตอบไงดีเลย แล้วคำถามแนวนี้ก็ตามมาอีกมากมายอย่างกับเจ้าหนูจำไมอย่างไงอย่างงั้นเลยครับ หลังจากวันนั้นทุกๆ ปิดเทอมผมก็จะต้องรบเร้าให้คุณพ่อพาไปบ้านคุณปู่ แต่หลังจากคราวนั้นผมก็ไม่พบเธออีกเลยครับ เพราะว่าคุณยายของเธอเสียบ้านหลังนั้นก็ปิดตายไปตลอด พอผมโตขึ้นผมก็ไม่ค่อยได้ไปบ้านคุณปู่สักเท่าไหร่ อาจจะด้วยการเรียนที่เคร่งเครียดและกิจกรรมของโรงเรียนที่รัดตัว ทำให้ผมไม่ค่อยได้คิดถึงมากเธอมากนัก แต่ผมก็ไม่เคยที่จะลบเธอไปจากความทรงจำได้ แต่เธอกลับจำผมไม่ได้นี่สิครับ เศร้า... เฮ้อ!! +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ “ตายแล้วยายเชอร์รี่ โดนยายดอกหญ้าวีนแตกแน่ๆ” ฉันรีบเดิน แต่เพราะแผลเมื่อสักครู่นี้ทำให้ฉันเดินได้ไม่เร็วนัก ตรงไปยังที่นัดหมาย ซึ่งก็คือโต๊ะประจำของฉันที่อยู่ใต้ต้นปีบข้างห้องสมุดมหาวิทยาลัยของฉันนี่เองค่ะ “ยายเชอร์รี่ มัวไปทำอะไรอยู่หา รู้มั้ยว่าฉันรอจนเมื่อยแล้วนะ!” นั่นไงคะ ฉันยังไม่ทันจะเดินไปถึงโต๊ะที่ยายดอกหญ้านั่งอยู่เลยค่ะ เสียงเชียวๆ ก็ลอยมากระทบหูเสียแล้ว ดูท่าทางยายดอกหญ้าจะโกรธมากด้วยสิคะ นั่งหน้าหงิกเป็นม้าหมากรุกเขียวค่ะ “ขอโทษนะดอกหญ้า อย่าโกรธเชอร์รี่เลยนะ” “จะไม่ให้โกรธได้ไงหล่ะ บอกว่าเดี๋ยวมา แต่ปล่อยให้ดอกหญ้ารอตั้งนาน หิวจะแย่อยู่แล้ว” เอากับเขาสิยายดอกหญ้า โมโหหิวนี่เอง “เชอร์รี่ขอโทษนะ พอดีว่าเจออุบัติเหตุนิดหน่อยหน่ะหญ้าเลยมาช้า” แล้วฉันก็ชี้ให้ดอกหญ้าดูแผลที่ข้อเท้า แค่นั้นแหละยายดอกหญ้าก็ตกอกตกใจเสียยกใหญ่อย่างกับว่าขาฉันหักไงงั้นเลย “เป็นไรมากป่าวเชอร์รี่ ไปหาหมอมั้ย หนังค่อยไปดูวันหลังก็ได้ ไป เดี๋ยวหญ้าพาไปหาหมอนะ” “เชอร์รี่ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวไปหยิบกระปุกยาท้ายรถมาทำแผลก็ไม่เป็นไรแล้ว เที่ยวต่อได้สบายเลย” แล้วฉันก็หัวเราะยืนยันว่าฉันไม่ได้เจ็บอะไรมากมายนัก “งั้นดอกหญ้าไปหยิบให้นะ รถเชอร์รี่จอดชั้นไหนหล่ะ” ฉันหยิบกุญแจรถในกระเป๋าส่งให้ยายดอกหญ้าพร้อมบอกชั้นที่จอดรถให้เสร็จสรรพ เท่านั้นหล่ะยายดอกหญ้าก็เผ่นแผวออกไปทันที แล้วสายตาฉันก็หันไปเห็นผ้าเช็ดหน้าของนายนั่นเข้า เลยทำให้คิดถึงอีตานั่นอีกจนได้ เอ!! เมื่อกี้อีตานั่นเรียกฉันว่าอะไรนะ อ๋อ ตัวเล็ก เหมือนพี่ชายข้างบ้านคุณยายของฉันเลยค่ะ พี่ชายคนนั้นเขามักจะเรียกฉันว่า ‘ตัวเล็ก’ ส่วนฉันก็วิ่งตามเขาต้อยๆ แต่หลังจากคุณยายฉันเสีย ฉันก็ไม่เคยไปบ้านสวนอีกเลย ไม่รู้ว่าพี่ชายจะเป็นอย่างไรบ้างนะคะตอนนี้ ว่าแล้วก็คิดถึงเขาจังค่ะ อยากเจอพี่เขาจัง แต่คงยากค่ะเพราะฉันจำชื่อพี่เขาไม่ได้นะสิคะ เคยเรียกแต่พี่ชาย พี่ชาย พูดแล้วก็เศร้าค่ะ “เชอร์รี่ รับโทรศัพท์ด้วยจ้าาา เชอร์รี่รับโทรศัพท์ด้วยจ้าาา” ริงโทนโทรศัพท์ฉันเก๋มั้ยคะ ฉันอัดเองกับมือเลยนะคะเนี่ย “สวัสดีค่ะ” “สวัสดีครับน้องเชอร์รี่ จำพี่ได้หรือเปล่า” จำไม่ได้ก็แปลกแล้วหล่ะค่ะ ชื่อโชว์หราอยู่บนหน้าจอขนาดนั้น “นายโทรมาหาฉัน มีอะไร” “โทรมาทวงผ้าเช็ดหน้าครับ สองสามวันแล้วนะครับ พี่ยังไม่ได้ผ้าเช็ดหน้าคืนเลย” นั่นไงคิดไว้ไม่ผิดเลย งกจริงๆ เลยอีตานี่ “งกชะมัด” ฉันบ่นอุบอิบ “ได้ไงหล่ะครับ ถ้าเกิดคุณเอาผ้าเช็ดหน้าผมไปทำอะไรๆ ผมก็แย่สิครับ” นั่นหูไวอีกแฮะ “หมายความว่าไง” ฉันถามเสียงเขียว “ก็ถ้าเกิดคุณเอาผ้าเช็ดหน้าผมไปทำเสน่ห์หรืออะไรประมาณนั่น ผมก็แย่สิครับ” เอากับเขาสิคะ “จะบ้าเหรอคุณ ใครเขาจะไปพิศวาสคุณ เอาเป็นว่าพรุ่งนี้คุณมาเอาคืนไปก็แล้วกัน ฉันก็ไม่อยากจะเก็บไว้นานนักหรอกนะ ไอ้ผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นของคุณหน่ะ” “ได้ครับ แล้วผมจะเจอคุณได้ที่ไหนกันหล่ะ” แล้วฉันก็จัดแจงบอกเวลาและสถานที่ไป “งั้นแค่นี้” แล้วฉันก็รีบวางสายไปทันที ก่อนจะโทรศัพท์ไปหายายดอกหญ้าเพื่อขอร้องให้ยายดอกหญ้าไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยในวันพรุ่งนี้ วันรุ่งขึ้นฉันกับดอกหญ้าก็มานั่งรออีตานั่นที่โต๊ะประจำข้างห้องสมุดของฉัน เพราะฉันนั่งหันหลังให้กับทางเดินและกำลังคุยกับดอกหญ้าเพลินเลยไม่รู้ว่ามีคนเดินมายืนหยุดอยู่ข้างหลัง จนกระทั่ง “พี่ซออู้” ฉันหันขวับไปมองก็พบอีตานั่นยืนอยู่ข้างหลัง เอ๊ะ!! ดอกหญ้าเรียกอีตานี่ว่าพี่ซออู้เหรอ ถ้างั้นนายนี่ก็เป็นคนคนเดียวกับ.. ถูกแล้วหล่ะค่ะอีตานี่กับพี่ซออู้นายกสโมสรนักศึกษาคนใหม่เป็นคนคนเดียวกันค่ะ ฉันมองหน้าดอกหญ้าที่กับอีตานั่นทีด้วยความงง ดอกหญ้าคงคิดว่าฉันยังไม่รู้จักกับอีตานี่เลยหันมาแนะนำให้ฉันรู้จักกับเขาอีกที และหน้าตาของฉันคงประหลาดพิลึกเพราะฉันเห็นอีตาพี่ซออู้นี่กลั้นยิ้มจนแก้มบุ๋มเห็นรอยลักยิ้ม แถมดวงตายังไหวระริกจนฉันอยากจะเอานิ้วจิ้มให้ตาบอดซะ “พี่รู้จักกับเชอร์รี่แล้วครับดอกหญ้า แล้ววันนี้พี่ก็ตั้งใจมาเอาของกับเชอร์รี่เขา” “อ๊ะ ถ้างั้นพี่ซออู้ก็เป็นคนที่ยายเชอร์รี่เดินไปชน เอ๊ย เดินชนยายเชอร์รี่สิคะ” อีตาพี่ซออู้ก้มหัวเล็กน้อยเป็นการยอมรับ ‘ฮึ! คิดว่าเท่ซะเต็มประดาเหรอไอ้ท่าทางแบบนั้นหน่ะ เชอะ’ ฉันสะบัดหน้าพรืด แล้วอีตาพี่ซออู้ก็แบมือมาตรงหน้าฉัน ฉันเลยหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าส่งให้เขา “ได้ของคืนแล้วก็กลับไปได้ละ” ฉันไล่โดยไม่สนในสายตาของยายดอกหญ้าที่มองมาด้วยอาการตกตะลึงที่ฉันหันไปไล่พอยอดชายในฝันของเขาไป “เฮ๊ย! ยายเชอร์รี่ไปไล่เขาอย่างนั้นได้ยังไงอ่ะ” นั่นไงฉันโดยดอกหญ้าเอ็ดจนได้ เพราะอีตานี่คนเดียว “ทำไมจะไม่ได้ ในเมื่อเขาได้ผ้าเช็ดหน้าคืนแล้ว ก็สมควรกลับไปได้แล้ว เราจะได้ไปดูหนังกันต่อสักที คราวที่แล้วอดดูก็เพราะเขาคนเดียวนั่นแหละ” “พี่ซออู้ไปดูหนังกับเรามั้ยคะ” “เฮ๊ย!” ฉันยังไม่ทันจะพูดอะไรต่อเลย นายนั่นก็ตอบตกลงสุดท้ายฉัน ดอกหญ้า แล้วก็อีตาพี่ซออู้นี่ก็ต้องมานั่งดูหนังกันอยู่ในโรงหนังแห่งนี่หล่ะค่ะ เฮ้อ! เพราะยายดอกหญ้าคนเดียวคอยดูนะคะอยู่กันสองคนเมื่อไหร่ยายดอกหญ้าต้องกลายเป็นดอกหญ้าแห้งโดนสมุดทับแน่ๆ ค่ะ คอยดู แล้วหลังจากวันนั้นฉันกับอีตาพี่ซออู้ก็ต้องมีเหตุให้ต้องมาเจอะกันตลอด อย่างวันนี้ก็เช่นกัน วันนี้ฉันกับดอกหญ้ามีโครงการจะไปเที่ยวทุ่งทานตะวัน เสร็จแล้วก็จะไปกินปลาเผากันค่ะ โดยฉันจะต้องไปหายายดอกหญ้าที่บ้าน แล้วไงรู้มั้ยคะ พอฉันไปถึงบ้านยายดอกหญ้าก็เจออีตาพี่ซออู้นั่งเก๊กหน้าหล่ออยู่บนโซฟาในห้องรับแขก ไม่รู้แอบไปสนิทสนมกันตอนไหน แถมยายเพื่อนตัวดีของฉันก็ยังบอกว่าจะชวนพี่ซออู้ไปด้วย จะได้ช่วยขับรถให้ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ วันนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่ผมมีความสุขเพราะอะไรนะเหรอครับ ก็วันนี้หน่ะผมกำลังไปเที่ยวทุ่งทานตะวันหน่ะสิครับ ผมเคยไปทุ่งทานตะวันหลายครั้งแล้วครับแต่ครั้งนี้ไม่เหมือนทุกครั้ง เพราะอะไรหน่ะเหรอครับ ก็เพราะสาวน้อยที่มานั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถให้ผมอยู่ตอนนี้หน่ะสิครับ ใช่ครับ แม่สาวน้อยตัวเล็กของผมเอง คุณคงสงสัยใช่มั้ยครับว่าทำไมเธอถึงมาเป็นตุ๊กตาหน้ารถของผมได้ มันคงจะเป็นไปไม่ได้หรอกครับถ้าไม่ได้รับความร่วมมือจากเพื่อนสาวของเธอ ใช่แล้วครับ ผมได้รับความร่วมมือจากน้องดอกหญ้า ก็หลังจากที่ผมมั่นใจแล้วว่าเธอจำผมไม่ได้จริงๆ ผมก็เริ่มปฏิบัติการรื้อฟื้นความทรงจำให้กับเธอครับ แต่ก่อนอื่นผมต้องทำอย่างไรก็ได้ให้เธอเชื่อใจยอมคุยกับผมดีๆ เสียก่อน ที่สำคัญผมจะต้องมีผู้ช่วยเพราะผมคงทำคนเดียวไม่ได้แน่ และคนที่จะทำให้ผมเข้าถึงตัวเธอได้ง่ายที่สุดก็คือเพื่อนของเธอ แล้วผมก็ไปขอร้องน้องดอกหญ้าให้ช่วยผมหน่อยโดยไม่ได้เล่ารายละเอียดให้เธอฟังหรอกครับ แต่เธอก็ให้ความร่วมมือกับผมเป็นอย่างดี เพราะว่าเธออยากให้เพื่อนของเธอมีแฟนเสียทีและเธอก็เห็นว่าผมก็ไม่ได้เสียหายอะไรถ้าจะไปจีบเพื่อนเธอครับ สุดท้ายเธอก็ต้องมานั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถให้ผมโดยน้องดอกหญ้าอาสาไปนั่งเบาะหลังให้เอง หรือถ้าจะพูดให้ถูกก็คือนอนมากกว่าครับ เพราะพอขึ้นรถได้เธอก็คว้าตุ๊กตาท้ายรถมาเป็นหมอนแล้วก็นอนหลับไปทันที พอขึ้นรถมาได้ตัวเล็กของผมก็ตั้งหน้าตั้งตามองออกไปนอกหน้าต่างไม่ยอมหันมามองหน้าผมเลย เดือดร้อนผมต้องหาเรื่องมาคุยกับเธอ แต่ผมก็ไม่รู้จะหาเรื่องอะไรมาคุยกับเธอนี่สิครับ เลยถามคำถามที่ซื่อบื้อออกไป “น้องเชอร์รี่เป็นคนกรุงเทพหรือเปล่าครับ” นั่นไงครับว่าแล้วว่ามันต้องเป็นคำถามที่งี่เง่าสิ้นดี เธอหันมามองผมตาเขียวเลยครับ “ทำไมคะ หน้าตาเชอร์รี่เหมือนเด็กต่างจังหวัดมากนักเหรอคะ” “เปล่าครับ พี่ก็ถามไปงั้นเอง” งี่เง่าอีกแล้วครับ พูดออกไปผมก็อยากจะเอามือเขกหัวตัวเอง แต่ทำไงได้หล่ะครับพูดไปแล้วหนิ “แล้วพี่หล่ะ ที่เข้ามาตีสนิทกับยายดอกหญ้าเนี่ย จะจีบเพื่อนเชอร์รี่ใช่หรือเปล่า” “เฮ๊ย!! ไม่ใช่นะครับ พี่ไม่ได้คิดอะไรกับดอกหญ้า แต่ที่อาสามาขับรถให้ก็เพราะเห็นว่าผู้หญิงขับรถไปต่างจังหวัดกันสองคนมันอันตราย ไม่ได้คิดอะไรอย่างที่เชอร์รี่เข้าใจหรอกครับ” ดูเธอสิครับคิดไปได้ว่าผมจะมาจีบเพื่อนเธอ แต่ถ้าเป็นเธอก็ไม่แน่หรอกครับ “ยุ่งไม่เข้าเรื่องจริงๆ เลยนายเนี่ย เมื่อก่อนฉันก็ไปกับดอกหญ้าสองคน ไม่เห็นจะเป็นไรเลย” “กันไว้ก่อนดีกว่านะครับ” “เอาเถอะ มีคนขับรถให้ก็ดีเหมือนกัน งั้นนายก็ขับต่อไปนะฉันจะนอนแล้ว ถึงทุ่งทานตะวันแล้วค่อยปลุกฉันนะ”   เอากับเธอสิครับ เป็นน้องเป็นนุ่งจะจับตีก้นเสียให้เข็ด มีอย่างที่ไหนมายักคิ้วหลิ่วตาให้ผู้ชาย ถึงจะเป็นผู้ชายอย่างผมก็ตามทีครับ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++ มีต่อค่ะ จากคุณ : เนตรนภัส - [ 11 เม.ย. 48 15:21:37 ]

ความคิดเห็นที่ 3 พอถึงทุ่งทานตะวันนะครับเธอก็โยนกล้องถ่ายรูปมาให้ผม แล้วก็ลากแขนดอกหญ้าวิ่งไปเก๊กท่าถ่ายรูปครับ แล้วผมก็ต้องเป็นตากล้องจำเป็นถือกล้องเดินตามพวกเธอต้อยๆ เพราะเป็นเธอหรอกนะครับถึงยอมให้ แต่อย่าให้ถึงทีผมก็แล้วกัน... จะเอาคืนให้คุ้มทุนเลย “เร็วๆ สิพี่ซออู มัวโอเอ้อยู่ได้ แก่แล้วก็แบบนี้หล่ะน้า” เธอเร่งอยู่ยิกๆ แล้วหล่ะครับ แต่เอ๊ะ! เมื่อกี่เธอเรียกผมว่าไงนะครับ พี่เหรอ สำเร็จไปอีกขั้นแล้วครับ ถึงต้องเดินตามพวกเธอต้อยๆ ทั้งวันก็ยอมแล้วหล่ะครับ พอสองสาวถ่ายรูปจนหนำใจแล้วนะครับ ผมก็พาพวกเธอไปทานปลาช่อนเผา ของขึ้นชื่อของจังหวัดสิงห์บุรีครับ แต่กว่าจะไปถึงผมก็ต้องฟังเธอบ่นจนหูชา มีอย่างเหรอครับใส่เสื้อแขนสั้นบุกทุ่งทานตะวันทั้งทุ่งก็คันคะเยอสิครับ แต่พอของกินเข้าปากเท่านั้นหล่ะครับ เงียบเป็นปลิดทิ้งโดนรสชาดปลาช่อนเผาสะกดไว้สนิทเลยครับ วันนี้ทั้งวันผมได้รู้จักเธอในหลายๆ มุมเลยครับ ไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงที่ดูภายนอกจะน่ารักชนิดที่ไม่ว่าใครมองจะต้องเหลียวหลังยังไม่เคยมีแฟน (แอบดีใจลึกๆ ครับ) แถมยังโก๊ะ ซุ่มซ่ามเป็นที่หนึ่ง มีตอนนึงครับเดินขึ้นไปบนแท่นที่เขาจัดไว้สำหรับนักท่องเที่ยวขึ้นไปยืนเพื่อถ่ายรูปกับทุ่งทานตะวัน พอตอนเดินกลับลงมาเธอสะดุดขาตัวเองเกือบร่วงลงมา ดีว่าผมคว้าเอวเธอไว้ได้ทัน ไม่งั้นเธอได้ร่วงลงมานอนจูบดินเป็นแน่แท้ หลังจากนั้นผมก็ปฏิญาณกับตนเองไว้ว่าผมจะต้องเป็นคนที่ปกป้องเธอให้ได้ เหมือนกับครั้งนั้น... ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ เมื่อวานกว่าฉันจะกลับถึงบ้านก็เย็นมากแล้ว พี่ซออู้เขาขับรถมาส่งฉันที่บ้านหลังจากที่แวะไปส่งดอกหญ้าก่อน ตอนนี้ฉันยอมเรียกพี่ซออู้ว่าพี่แล้วนะคะ แหะ แหะ ทุกคนคงไม่หาว่าฉันใจง่ายนะคะที่ไปญาติดีกับเขาง่ายๆ หน่ะค่ะ ก็พี่เขาไม่ได้เลวร้ายอะไรนะคะ จะมีก็แต่ฉันนี่หล่ะค่ะที่คอยรวนเขาตลอด เขาก็ไม่เคยจะถือสาฉันสักทีเอาแต่ยิ้มลูกเดียว พอรถจอดสนิทฉันก็เปิดประตูเตรียมจะก้าวออกจากรถ ถ้าไม่มีเสียงทุ้มต่ำดังขัดขึ้นเสียก่อน “เชอร์รี่ครับ” ฉันเลิกคิ้วมองเขาส่งสายตาเป็นคำถามไปให้ “พี่โทรหาเชอร์รี่บ้างได้มั้ยครับ” ได้ยินคำถามถึงกับอึ้งค่ะ พี่เขาจะโทรศัพท์หาฉันทำไมกัน แต่ฉันก็แอบดีใจอยู่ลึกๆ นะคะไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรเหมือนกัน อาจจะเป็นมนขลังของแสงอาทิตย์ยามเย็นก็ได้ค่ะ แต่จะให้ฉันตอบว่า ‘ได้ค่ะ’ มันก็กระไรอยู่ใช่มั้ยคะ “เขามีกฎข้อไหนห้ามพี่ไม่ให้ใช้โทรศัพท์เหรอคะ” แล้วฉันก็ก้าวออกจากรถวิ่งเข้าบ้านไปค่ะ ฉันวิ่งขึ้นไปชั้นบนของบ้านตรงไปยังห้องนอน แหวกม่านแอบมองรถพี่ซออู้ ฉันเห็นเขายังคงจอดรถนิ่งอยู่สักพัก กว่าจะขับออกไป หัวใจฉันเต้นโครมครามยังไม่ยอมหยุดเลยค่ะ เหมือนตอนที่ฉันก้าวพลาดเกือบตกลงมาจากแท่นที่จัดไว้สำหรับนักท่องเที่ยวยืนถ่ายรูปแล้วพี่ซออู้มาคว้าไว้ ฉันเลยตกอยู่ในอ้อมกอดพี่เขาทั้งตัว ตอนนั้นใจเต้นไม่เป็นส่ำเลยค่ะ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความตกใจหรือว่าเพราะอย่างอื่นกันแน่ แต่ฉันว่าฉันชอบนะกับการอยู่ในอ้อมกอดของพี่ซออู้เขา มันรู้สึกปลอดภัยและอีกอย่างฉันรู้สึกว่าฉันคุ้นเคยกับอ้อมกอดแบบนี้ แต่ที่จำได้ฉันก็เพิ่งเคยถูกพี่เขากอดเป็นครั้งแรกถึงแม้จะเป็นอุบัติเหตุก็เถอะ คืนนั้นฉันก็เลยนอนไม่หลับ คิดไปถึงอ้อมกอดอบอุ่นกับใบหน้าคมที่มีลักยิ้มที่แก้ม กว่าจะข่มตาให้หลับได้ก็ค่อนรุ่ง ไม่แปลกเลยค่ะถ้าวันรุ่งขึ้นขอบตาฉันจะช้ำเป็นหมีแพนด้า หลังจากวันนั้นพี่ซออู้ก็โทรศัพท์มาหาฉันบ่อยๆ พอว่างก็จะมารับฉันออกไปดูหนัง ซื้อหนังสือ หรือไม่ก็ไปเดินเลือกซื้อต้นไม้กันที่สวนจตุจักร และตอนนี้พี่ซออู้ยังพ่วงตำแหน่งสารถีประจำตัวฉันอีกตำแหน่งนึงด้วยค่ะ จนนักศึกษาทั้งมหาวิทยาลัยต่างเข้าใจว่าฉันกับพี่ซออู้เป็นแฟนกันไปแล้ว มีวันนึงนะคะฉันนั่งรอพี่ซออู้อยู่ที่โต๊ะประจำกับดอกหญ้าและนัทแฟนของดอกหญ้าเขาค่ะ พอพี่ซออู้มารับฉัน นัทกับดอกหญ้าก็แยกกลับไป ฉันเดินไปลานจอดรถกับพี่ซออู้ แล้วก็ไปเจอกับรุ่นน้องในสโมสรนักศึกษาของพี่ซออู้เขาค่ะ ชื่อบอยด์หรืออะไรนี่หล่ะค่ะ “พี่ซออู้ไหนบอกว่ามีธุระไงครับ ที่แท้ก็แอบมารับแฟนนี่เอง ไม่แนะนำให้รู้จักหน่อยเหรอครับ” “เชอร์รี่นี่รุ่นน้องที่สโมสร ชื่อบอยด์ บอยด์นี่เชอร์รี่” พอฉันจะเอ่ยปากแก้ว่าฉันไม่ใช่แฟนพี่เขา พี่ซออู้ก็ชิงตัดหน้าขอตัวกลับเสียก่อน แล้วก็ลากฉันขึ้นรถไปเลย หืมม!! เย็นไว้ก่อนยายเชอร์รี่ รอให้ถึงบ้านก่อนแล้วค่อยว่ากันอีกที พอรถจอดสนิทฉันก็เดินเข้าบ้านไป “เชอร์รี่โกรธพี่เหรอ” พอหันไปเห็นพี่ซออู้ฉันก็เลยเดินหนีออกไปยังสวนหลังบ้าน อีกที่หนึ่งที่ฉันชอบไปนั่งเล่น สวนหลังบ้านของฉันออกแบบเหมือนโอเอซิส มีสระว่ายน้ำอยู่ตรงกลาง รอบๆ ปลูกต้นไม้ล้อม ไม่ว่าจะเป็นปาล์ม หมากเขียว และที่ขาดไม่ได้คือลีลาวดีดอกไม้โปรดของฉัน ฉันทรุดนั่งลงริมสระหย่อนขาลงไปในสระน้ำ ใช้มือวักน้ำเล่น “เชอร์รี่โกรธพี่เหรอครับ” พี่ซออู้ทรุดลงมานั่งข้างๆ “เชอร์รี่ไม่ได้โกรธ” “เชอร์รี่ไม่ต้องมาโกหกพี่หรอก พี่มองตาเชอร์รี่พี่ก็รู้แล้วว่าเชอร์รี่โกรธพี่” “โอเคค่ะ เชอร์รี่โกรธพี่ ทำไมพี่ซออู้ไม่แก้ให้ใครๆ เขาเข้าใจให้ถูกคะว่าเชอร์รี่ไม่ได้เป็นแฟนพี่” “พี่ขอโทษครับ ใครจะเข้าใจอย่างไรพี่ไม่แคร์ อีกอย่างพี่มั่นใจว่าอีกไม่นานข่าวนั้นก็จะเป็นความจริงขึ้นมา” “พี่รักเชอร์รี่นะครับ แล้วเชอร์รี่หล่ะครับรู้สึกแบบเดียวกับที่พี่รู้สึกหรือเปล่า” “เชอร์รี่ เชอร์รี่ไม่..” ฉันไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าฉันไม่ได้รู้สึกดีๆ กับเขา พูดไปก็เหมือนกับการโกหกเปล่าๆ “พี่ซออู้ก็รู้อยู่แล้วหนิ ยังมาถามเชอร์รี่อีกทำไม” พอหันไปเห็นสายตาของพี่ซออู้ที่มองมา ก็รู้สึกสะบัดร้อนสะบัดหนาว คิดว่าไม่เหมาะอย่างยิ่งที่จะนั่งอยู่ตรงนี้ เลยลุกขึ้นหมายจะออกไปจากตรงนั้น แต่แล้ว “ว้าย!!” อารามรีบบวกกับเท้าที่เปียกน้ำทำให้ฉันลื่นตกลงไปในน้ำดังตูม “ตัวเล็ก ตัวเล็ก เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” ฉันรู้สึกถึงแรงตบเบาๆ ข้างแก้ม ลืมตาขึ้นมาก็พอกับพี่ซออู้ที่เนื้อตัวเปียกปอนไปหมด แล้วเรื่องราวต่างๆ ในอดีตก็พร่างพรูเข้ามา “ตัวเล็ก ตัวเล็ก เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” ฉันรู้สึกถึงแรงตบเบาๆ ข้างแก้ม ก่อนจะลืมตาขึ้นมาพบกับเด็กผู้ชายคนหนึ่ง กับผู้คนอีกมากมายที่รุมล้อมอยู่รอบๆ ตัวฉัน “ตัวเล็กรู้สึกตัวแล้วครับ” ฉันกระพริบตาปริบๆ ขับไล่ละอองน้ำที่เกาะพราวอยู่ที่ขนตา เพ่งมองผู้คนที่อยู่รอบตัว นั่นแม่ของฉันนี่นา แล้วนั่นก็คุณยาย แล้วก็พี่ชาย “ทุกคนมาทำอะไรกันคะ” ฉันถามออกไปแล้วก็ได้รับคำตอบว่าฉันจมน้ำ ฉันกับพี่ชายกำลังเล่นน้ำอยู่ตรงท่าน้ำ แล้วสายตาของฉันก็เหลือบไปเห็นดอกฝักตบชวาสีม่วงสวย ที่ลอยมาติดอยู่กับท่อนไม้ริมท่าน้ำ ฉันพยายามเอาไม้เขี่ยหวังแค่มันลอยเข้ามาใกล้ก็เอื้อมมือไปหมายจะเด็ดดอกฝักตบชวาสีม่วงสวยช่อนั้น พี่ชายห้ามเท่าไหร่ฉันก็ไม่ฟัง แล้วฉันก็พลาดตกลงไปในน้ำ พี่ชายเลยกระโดดลงไปช่วย “คราวนี้ดีนะเชอร์รี่ที่ตาซออู้ช่วยไว้ได้ คราวหน้าแม่จะไม่ให้เราลงมาเล่นที่ท่าน้ำอีกแล้วหล่ะ” แม่เอ็ดฉันซะยกใหญ่เลยค่ะ ดีนะคะที่ไม่ลงไม้เรียวด้วยไม่งั้นฉันคงแย่ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ผมอุ้มร่างที่หมดสติของเชอร์รี่ขึ้นมาบนฝั่ง ร่างเธออ่อนปวกเปียกจนผมตกใจ พยายามผายปอดอยู่หลายครั้ง พอเห็นเธอสำลักเอาน้ำออกมาก็ใจชื้น พอเธอตื่นขึ้นมาเท่านั้นเธอก็โผเข้ากอดคอผมไว้แน่น “พี่ชาย” ผมฟังไม่ผิดใช่มั้ยครับ เมื่อกี้เธอเรียกผมว่าพี่ชาย เธอจำผมได้แล้วครับ ‘ไชโย’ ผมอยากจะกระโดดโลดเต้นให้สมกับความดีใจของผมติดที่คนที่กอดคอผมอยู่ตอนนี้ทำให้ผมทำอย่างที่ใจนึกไม่ได้ “พี่ชาย เชอร์รี่ขอโทษ” เธอเงยหน้าขึ้นมาน้ำตานองหน้าจนผมต้องเกี่ยน้ำตาออกจากหน้านวล “ขอโทษพี่เรื่องอะไร เชอร์รี่ไม่ได้ทำอะไรผิดเสียหน่อย” “ก็เชอร์รี่จำพี่ชายไม่ได้ เชอร์รี่ขอโทษ” เธอก็เริ่มเป่าปี่อีกครั้ง ผมกอดเธอให้แน่นเข้าโยกไปมาเหมือนเวลาที่เธอร้องไห้ตอนเด็กๆ “เชอร์รี่ไม่ผิดหรอกครับ ตอนนั้นเชอร์รี่ยังเด็กนี่นา อีกอย่างตอนนี้เชอร์รี่ก็จำพี่ได้แล้วนี่” “พี่ชายไม่โกรธแน่นะคะ” “ครับ” ผมพยักหน้าหนักๆ ยืนยันกับเธอ “เชอร์รี่จำพี่ได้แล้ว แล้วจำสัญญาที่ให้ไว้กับพี่ได้หรือเปล่า” เธอหน้าแดงขึ้นมาทันทีเลยครับพอผมพูดจบ แสดงว่าเธอจำได้ “ไชโย” ผมตะโกนออกไปด้วยความดีใจ กระชับอ้อมกอดให้แน่นเข้าไปอีก ในที่สุดเธอก็เป็นแฟนผมจริงๆ ไม่ใช่แค่เรื่องลือกันในมหาวิทยาลัย อยากรู้ใช่มั้ยหล่ะครับว่าเธอสัญญากับผมว่าอย่างไรตอนเด็ก ไม่อยากเล่าเลยครับผมกลัวเธอโกรธ แต่ถ้าทุกคนสัญญาว่าจะไม่บอกเธอว่าผมบอก ผมก็จะเล่าให้ฟังครับ วันนั้นเป็นวันที่ผมกำลังจะกลับกรุงเทพ เธอมาส่งผมแล้วก็ร้องห่มร้องไห้ใหญ่เลยครับ ตัดพ้อว่าผมกำลังจะทิ้งเธอไป แล้วก็จะลืมเธอในที่สุด ผมดึงเธอเข้ามากอดปลอบ “พี่ไม่มีทางลืมตัวเล็กหรอก เพราะตัวเล็กจะอยู่ตรงนี้ ในใจพี่ตลอดเวลา” ผมกุมมือเธอขึ้นมาทาบไปที่หน้าอกตรงตำแหน่งที่ตั้งของหัวใจ “กลัวแต่ว่าตัวเล็กนั่นหล่ะจะลืมพี่” “ตัวเล็กจะไม่ลืมพี่ชาย โตขึ้นตัวเล็กจะเป็นเจ้าสาวของพี่ชาย” “สัญญานะ” ผมยื่นนิ้วก้อยออกไปแล้วเธอก็เอานิ้วก้อยมาเกี่ยวกับนิ้วผมเขย่าเบาๆ เอ่ยทั้งน้ำตา “ตัวเล็กสัญญา” นั่นหล่ะครับคือสัญญาระหว่างผมกับเธอ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จบแล้วค่ะ จากคุณ : เนตรนภัส - [ 11 เม.ย. 48 15:22:24 ]

ความคิดเห็นที่ 4 หวานจังเลยค่ะ ตัวเล็ก + พี่ชาย   จากคุณ : burin piggypink - [ 11 เม.ย. 48 18:26:43 ]

ความคิดเห็นที่ 5 หวานแท้ มดขึ้นเต็มจอเลย จากคุณ : ก้อนหิน - [ 11 เม.ย. 48 20:38:09 A:68.169.42.55 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 น่ารักดีค่ะ ชอบๆๆๆๆ จากคุณ : ต่าย - [ 11 เม.ย. 48 21:00:47 A:210.213.38.62 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 แล้วแบบนี้ยัยตัวเล็กจะยังรักษาสัญญาอยู่ต่อไปมั๊ยนะ จากคุณ : Bralee - [ 12 เม.ย. 48 06:16:07 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อิอิ น่ารักจังเลยค่ะ อ่านแล้วคิดถึงเรื่องคำมั่นสัญญา จากคุณ : 1981 - [ 12 เม.ย. 48 07:08:21 A:82.43.178.131 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 หวานซะ จากคุณ : scottie - [ 12 เม.ย. 48 09:11:33 ]

ความคิดเห็นที่ 10 น่ารักจัง ^^ จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 12 เม.ย. 48 12:42:05 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ...ฮืมห์...น้องดา-พี่ริน แล้วนี่...ตัวเล็ก-พี่ชาย... จากคุณ : แสงทอง - [ 12 เม.ย. 48 12:59:42 A:203.188.15.6 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 น่ารักจังค่ะ หวานม๊าก อิอิ จากคุณ : ณัฐณิชา - [ 12 เม.ย. 48 15:16:41 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เรื่องราวน่ารัก สบาย ๆ ไม่ซับซ้อนดีค่ะ จากคุณ : รสา รสา - [ 12 เม.ย. 48 16:36:43 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ว้าว น่ารักมากเลยครับ สุดยอดเลย อ่านเพลิน อารมณ์ลื่นไหลดีมากเลยครับผม เขียนมาอีกนะครับ จากคุณ : ชาย - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 10:15:01 A:65.67.100.101 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 โอ่ว มันโรแมนซ์เสียจริง วุ้วๆๆ หวานรับวันมหาสงกรานต์จริงๆ จากคุณ : พะยูนดิน - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 21:36:34 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ฮิๆๆชอบมากเลยค่ะ น่ารักจัง จากคุณ : รียา - [ วันเนา (14) 00:46:39 A:203.172.104.148 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 น่ารักจังค่ะ จากคุณ : Zaphinn_ - [ วันเนา (14) 15:53:53 A:203.113.67.5 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 น่ารักมากๆเลยหล่ะค่ะ ดีใจด้วยที่จำพี่ชายได้ในที่สุด จากคุณ : นวล - [ วันเถลิงศก (15) 08:51:19 A:128.103.186.48 X: ]

ความคิดเห็นที่ 19 สัญญาระหว่างผมกับเธอ น่ารักจัง จากคุณ : น้องสาว - [ 18 เม.ย. 48 09:04:36 A:203.113.77.41 X: ]

ความคิดเห็นที่ 20 อะไรมันจะขนาดนั้น   หวานมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  อ่านไปยิ้มไปเลยนะเนี่ย จากคุณ : รวิษฎา (รวิษฎา) - [ 19 เม.ย. 48 16:42:16 ]

ความคิดเห็นที่ 21 อิๆๆ น่ารักกกก (แอบอิฉานิดๆ)หวานนนนนนนน จากคุณ : kai_o - [ 25 เม.ย. 48 01:34:44 A:158.108.209.6 X: ]