ความคิดเห็นที่ 1 ฉันเติบโตขึ้นจนเข้ามัธยมปลาย “ ฮินะ ....แลกเวรกันนะ แลกกับรูปของทัตคุงไง” “ อื้อ” ฉันไม่ได้ชอบทัตคุง เพื่อนๆต่างทึกทักกันเอาเอง คนที่ฉันชอบคืออาคิต่างหาก เพราะว่าหน้าตาของเขาดูคล้ายคาซูมะคุง ฉันไม่เข้าใจอีกนั่นล่ะ .....ถ้าคาซูมะคุงเป็นผี แล้วทำไมถึงโตไปพร้อมกับฉัน ข้อสงสัยที่ไม่มีในตอนเด็กกลับผุดขึ้นมาเรื่อยๆ ทำไมเราถึงเข้าใจกัน รู้สึกผูกพัน ราวกับพี่น้อง ราวกับฝาแฝด ......ความรู้สึกนี้มันคืออะไร? “ แม่คะ หนูมีพี่น้องมั้ยคะ?” “ ถามอะไร?” “ อย่างพี่ที่ตายไป หรือพี่น้องฝาแฝดที่แท้ง” “ ดูคิดเข้าสิ น่าจะไปออกกำลังกายซะบ้างนะ” “ ทำไมคะ?” แม่ไม่ใส่ใจฉันอีกแล้ว “ จะได้ไม่มีเวลาคิดเรื่องเหลวไหล” “ ไม่เหลวไหลนะ!!” “ ถ้ามีแม่ก็ต้องบอกแล้วสิ จะปิดไว้ทำไม! สงสัยว่าแม่จะมีลูกอื่นอีกเหรอ!?” “ ไม่ใช่!!” แม่ไม่มีวันเข้าใจ ....เรื่องนี้ไม่เหลวไหลนะ... ตั้งใจจะไม่พูดเรื่องนี้กับแม่อีกแล้วแท้ๆ... เรานี่มันโง่ ในขณะที่ฉันนอนร้องไห้อยู่บนเตียง สายลมเย็นอันคุ้นเคยก็พัดผ่านมาอีกครั้ง “ คิดถึงจัง” ....คาซูมะคุงบอกกับฉัน ...คาซูมะที่โตขึ้นกลายเป็น เด็กหนุ่มรูปงามผมนุ่มสลวย ดวงตากลมโตสีหม่น...ผิวซีดขาวราวกับไม่เคยถูกแสงแดด ....และที่สำคัญ รอยยิ้มที่นุ่มนวลนั้น แค่ได้เห็นหน้าของเขา ทุกอย่างก็ลืมจนหมดสิ้น เรื่องหงุดหงิดใดๆ ก็หายไปในพริบตา “ คาซูมะคุง ดีใจจังที่ได้เจอ” “ เหมือนกัน แค่ได้เจอ ทุกอย่างก็ดีขึ้นไปหมด” คำพูดนั้นของเขา ...เหมือนกับที่ฉันคิด “ ฮะๆๆ” “ มีอะไร?” “ เปล่า ..ฉันแค่มีความสุข” ฉันกับคาซูมะคุงนั่งเล่นบนชิงช้าตัวเดิมนี้ เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะ....ไม่เคยเบื่อเลยจริงๆ บรรยากาศใต้ร่มไม้นี้ อบอุ่นอ่อนโยน จนไม่คิดจะซักถามเขาใดๆทั้งสิ้น . เพราะนิทานต่างๆ ทั้งนางนกกระเรียน ...ปิศาจหิมะขาว ...วันที่รู้ความจริงจนกระจ่าง คือวันลาจาก .........ฉันไม่อยากให้เกิดขึ้นเช่นนั้น ..เพราะตอนนี้ เวลาของเราสำคัญที่สุด ----------- วันเดือนผ่านไป ยิ่งฉันเติบโต เวลาที่จะได้พบกับคาซูมะคุงก็ยิ่งน้อยลงทุกที .... ฉันมีวิถีชีวิตของฉัน ฉันต้องเจอกับคนใหม่ๆ สังคมใหม่ๆ ...ทุกวันวุ่นวาย แต่ก็สนุกดี “ จ้า...บ๊ายบาย ฉันจะวางหูแล้ว จะนอนแล้ว” ......ตรู๊ด เฮ้อ...ง่วงจัง พอมารู้ตัวอีกที ..ก็เป็นเวลาหลายเดือนแล้วสินะ ที่คาซูมะคุงไม่มาหาฉัน ... ....ตัวตนของคาซูมะในใจฉัน เล็กลงทีละนิดๆ ..คงเพราะว่าฉันโตเป็นผู้ใหญ่กระมัง ......................วันที่จะไม่ได้เจอเขาอีก คงมาถึงสักวัน...................................... ค่ำคืนนึง ตอนอายุ 17 ปี ...บุคคลที่ฉันรอคอยก็ปรากฏ ทันทีที่สบตากัน ความคิดถึง ความดีใจ ก็เอ่อล้น.......เขาก็คงเหมือนกัน “...” “...” ฉันไม่ทันตั้งตัวใดๆ คาซูมะเข้าสวมกอดฉันเต็มแรง ..ได้ยินเพียง เสียงกระซิบเบาๆที่ข้างหู “ ขอบใจนะ” ความร้อนทะลักออกมาจากทุกส่วนของร่างกาย ฉันไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด แต่น้ำตามันก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว ท่วมท้นออกมาไม่หยุด ฉันเกาะเกี่ยวชายเสื้อเขาเอาไว้ .......ความรู้สึกนี้มันคืออะไร รุนแรงเร่าร้อน ปวดร้าวเกินบรรยาย ฉันอยากจะเจอเขาอีก อยากจะเข้าใจความรู้สึกนั่นอีกสักครั้ง.... ............เขาหายไป.......ฉันก็คงพูดได้แต่เพียงว่า “ อยากเจอ” ทุกครั้งที่พวกเราเจอกัน นั่นคือตอนที่เขาอยากเจอฉัน ไม่ใช่ฉันอยากเจอเขา .... แล้วตอนนี้ เขาไม่กลับมาหาฉันอีก ...เขาคงไม่อยากเจอฉันอีกแล้วสินะ .......นั่นคือคำบอกลาหรือไร? วันลาจากมันผ่านพ้นไปแล้วหรือ? ------------ จากคุณ : มารินจัง - [ 12 เม.ย. 48 01:57:37 A:161.200.131.194 X:161.200.255.162 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ฉันพยายามสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่แม่ต้องการ และรู้อะไรมั้ย ฉันสอบติด ...ฉันไม่คุ้นเคยกับชีวิตที่ต้องพบปะผู้คนหลากหลายเช่นนี้มาก่อน ผู้คนล้วนมาจากที่ต่างๆกัน ทั้งที่เป็นวันปฐมนิเทศ มีคนเยอะแยะเดินกันขวักไขว่ ...ฉันต้องตะลึงไปพักใหญ่ ฉันมองเห็นเขา ...ชายที่ยืนคุยกับคนอื่นอยู่ตรงหน้า คนที่ฉันคิดถึง เขาตัวไม่โปร่งแสง ....นี่เขามาอยู่ในชีวิตจริงของฉันหรือไร? น้ำตาของฉันมันเอ่อล้นขึ้นมาจากดวงตา....ฉันพยายามมองเขาให้ชัด ผมนุ่มสลวยสีอ่อน ดวงตากลมโตสีหม่นนั่น รอยยิ้มนั้น.....ตอนนี้เขาหันมามองที่ฉันแล้ว เหมือนเวลาหยุดชะงัก ------------ ภายในงานเลี้ยงต้อนรับน้องใหม่.... “ นั่งนึกอยู่ตั้งนานว่าเคยเจอเธอรึเปล่า แต่ก็นึกไม่ออก เล่นมาร้องไห้ซะอย่างงั้นตกใจแย่” “ ..เอ่อ....คือ....” “ อะไร?” “ ..หน้า....หน้าตาเหมือนมาก เหมือนคนที่รู้จัก” ใบหน้าที่เหมือนถอดแบบมาจากคาซูมะคุงยิ้มให้ฉัน ....แต่เขาก็ไม่ใช่คาซูมะ ดวงตากลมโตนั่นสีน้ำตาลอ่อนต่างหาก ...แถมผิวยังคล้ำกว่าตั้งเยอะ “ จ้องจัง ผมเหมือนมากเหรอ?” “ อ่า...แต่ไม่ได้เจอปีกว่าแล้ว” “ คงชอบเขาสินะ หน้าแดงเลย ..เอ้า จะดื่มอะไรก็สั่งนะ” เขาคนนี้คือผู้ชายแปลกหน้าต่างหาก แต่ทว่า นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนที่ซ่อนความขี้เล่นนั่น ทำเอาใจฉันเต้นแรง....ความรู้สึกที่เป็นคนละแบบกับคาซูมะคุง ความรู้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ในที่สุดเราสองคนก็คบกัน เขาพาฉันมาเที่ยวที่บ้านพ่อกับแม่ของเขาที่ต่างจังหวัด “ โยจัง โตมาที่นี่สินะ” “ ใช่” “ คิดถึงยังไงบอกไม่ถูก” “ แต่ผมไม่เห็นคิดถึงสักนิด” “ อะไรกัน... เฮ้อ!! อากาศบนภูเขาสดชื่นเหลือเกิน” ทำไมฉันถึงรู้สึกคุ้นเคยกับสวนบนภูเขาหลังบ้านของโยจังเหลือเกิน.... ไม่สิ ฉันรู้จักสวนแห่งนี้ ใช่แล้ว! .นี่คือต้นไม่ต้นนั้นนี่ ที่นี่คือสวนที่เราพบกับคาซูมะคุงเสมอ...!! “ ที่ต้นไม่นี่เคยมีชิงช้าแขวนอยู่รึเปล่า?” “ ไม่นี่ ไม่เคยมีหรอก ถามตลกแฮะ” “ อ่า..คิดว่า ถ้ามีคงจะดี ตอนฉันเด็กไม่มีที่เล่นกว้างๆ เลยฝันอยากมีชิงช้าต้นไม้น่ะ” “ เข้าใจแล้ว..ผมจะหัดทำชิงช้าเอง” ดวงตาที่มุ่งมั่นของเขา ทำฉันหน้าแดง ... เรากอดกันใต้ต้นไม้นั่น....บางทีคาซูมะคุงอาจเป็นเพียงความฝัน ช่วงเวลาของวัยเด็กมันได้จบลงไปแล้ว .....ฉันคิดว่า แม้จะไม่ได้เจอคาซูมะคุงอีก ฉันก็จะไม่เหงาอีกต่อไปแล้ว.... เราตัดสินใจแต่งงานกัน ...ดำเนินชีวิตอย่างเป็นสุข ....และความสุขยิ่งกว่าที่จะมาเยือน นั่นก็คือโซ่ทองคล้องใจของเราทั้งสอง “ คิดชื่อลูกได้ยังคะ?” “ ยังเลย อุตส่าห์ซื้อหนังสือตั้งชื่อมาตั้งหลายเล่ม เธอล่ะ” “ อือ .ก็คิดอยู่” เราสัญญากันไว้ ถ้าลูกเป็นผู้หญิง โยจังจะเป็นคนตั้งชื่อ แต่ถ้าเป็นผู้ชาย ฉันจะเป็นคนตั้งชื่อลูกเอง “ แต่ยังไงก็ต้องใช้ชื่อที่ผมตั้งนั่นแหละ เพราะลูกต้องเป็นผู้หญิงแน่” “ ฮิๆๆๆ” “ ขำอะไร อย่าบอกว่าแอบไปถามหมอแล้วนะ!!” ความจริงฉันรู้แล้ว ลูกของฉันเป็นเด็กผู้ชายแข็งแรงสมบูรณ์ซะด้วย .....ความสุขคืออย่างนี้นี่เอง คาซูมะ....ฉันมีความสุขที่สุด..... เหมือนตอนที่ได้เล่นกับเธอนั่นแหละ อยากจะคลอดเร็วๆ อยากจะเห็นลูกของฉันเร็วๆ ฉันเอามือทั้งสองลูบที่ท้องอย่างอ่อนโยน ....แม่ คงจะรู้สึกอย่างนี้ตอนที่ท้องฉันเป็นแน่ ขอบคุณค่ะแม่ ...และก็ขอบคุณนะ คาซูมะคุง นี่คือ คำขอบคุณที่ฉันไม่มีโอกาสได้บอกเขา ก่อนนอนฉันจะอ่านนิทานให้เขาฟัง ...คาซูมะ ชอบมั้ย ฉันจะปักผ้ากันเปื้อนของลูกเป็นชื่อ คาซูมะ ให้โยจังทำชิงช้าให้ลูกเล่น ...แล้วเราก็จะเล่นด้วยกันอย่างสนุกสนานนะ คาซูมะ --------------- “ ด้ายหมดแฮะ....” ฉันออกไปซื้อด้ายเพิ่ม ฝนกลับตกลงมาเสียอีก ...เหลืออีกแค่ปักริมดอกไม้ให้ ผ้ากันเปื้อนของลูกก็จะเสร็จ นี่คาซูมะ ออกมาเล่นกันเร็วๆสิจ๊ะ “ .............ปื๊นนนนนนนนนนนนนนนน!!!!!!!!!!!!!!!!!” “..โครม!!!!!!!!!” อีกแค่นิดเดียว ของขวัญจากแม่ก็จะเสร็จแล้ว ....อยากเจอหน้าลูกจัง ....แม่จะไม่ได้เจอหน้าลูกอีกแล้วเหรอ? แม่จะไม่มีโอกาสมีความสุขกับลูกเหรอ? คาซูมะ...ของขวัญของแม่ยังไม่เสร็จเลย... จากคุณ : มารินจัง - [ 12 เม.ย. 48 01:59:35 A:161.200.131.103 X:161.200.255.162 ]

ความคิดเห็นที่ 3 17 ปีผ่านไป “ งานครบรอบวันตายของฮินะปีที่ 17 แล้วเหรอเนี่ย เร็วจัง ฮินะจากไปนานขนาดนั้นเชียวเหรอ?” “ พวกเราก็อายุมากขึ้นทุกที” “ นั่นสิ สงสารก็แต่คาซูมะคุงนั่นล่ะ เกิดมาก็ไม่ได้เห็นหน้าแม่ตัวเองซะแล้ว แถมพ่อเค้าก็ไปทำงานที่โตเกียว เด็กๆ พวกเราคนแก่ๆก็เลยเลี้ยงแกมา เห็นก็ชอบเล่นแต่ชิงช้าที่พ่อเค้าสร้างนั่นแหละ ” “ ...แต่แกก็หน้าเหมือนพ่อไม่มีผิด” “ แต่ดวงตาสีเดียวกับฮินะ” “...พอดีเลย ดิฉันทำความสะอาดบ้านเก่า ไปเจอเอาอัลบั้มรูปของฮินะสมัยเด็กๆ” “ คาซูมะคุง!! ไปยืนเหม่ออะไรตรงนั้น ...มาดูรูปแม่สิ” เด็กหนุ่มผมนุ่มสลวย ดวงตากลมโตสีหม่น ...รอยยิ้มนุ่มนวล หันกลับมจ้องมองเหล่าญาติ ตอนนี้รอยยิ้มนั้นแฝงไปด้วยความเศร้าสร้อย “ ฮินะสมัยเด็กๆเรียบร้อยขี้แย เอาแต่เล่นกับเพื่อนในจินตนาการ ...” น้ำตาไหลพรั่งพรูไม่หยุดทันทีที่เห็นรูปแม่ .คำว่า คิดถึง คงไม่เพียงพอสำหรับความรู้สึกนี้ “ ...ผม....เคยเจอแม่มานานแล้ว” “....” “ ไม่ว่าเมื่อไหร่ แม่จะมาหา มาชวนผมเล่น ...ในเวลาที่ผมเหงา เวลาที่ผมต้องอยู่คนเดียว แม่จะพกรอยยิ้มสดใสนั้นมาหาผมเสมอ” คาซูมะ ....ไม่ ...ยังไม่อยากตาย ....ยังไม่ได้เจอคาซูมะเลย ....ฉัน ยังไม่ได้บอกเขาเลยว่า “ขอบคุณ” .........................คาซูมะ........................ “ ภรรยาผมเป็นยังไงบ้าง!!?” “ เสียใจด้วยครับ เรารักษาไว้ได้แต่เพียงเด็กในครรภ์” “.....ฮือ ๆ ๆ....” “...อุแว้ๆๆๆๆๆๆ” “ ไม่เป็นไร คาซูมะ พ่ออยู่ตรงนี้แล้ว พ่อแอบได้ยินแม่เรียกลูกชื่อนี้บ่อยๆ..คาซูมะคุง อย่าร้องไห้นะ ” -------------------- พอผมร้องไห้ ผมจะมาแอบใต้ต้นไม้นี้ ไม่ให้ย่าเห็น ...เด็กผู้หญิงคนนั้นจะเอามือเล็กๆเช็ดน้ำตาของผม แล้วเราก็คุยเล่นกัน ผมมักมาหาเธอที่ต้นไม้ต้นนี้เสมอ เมื่อไหร่ที่ผมอยากเจอเธอ เธอจะมาหาผม ... หลังจากที่ผมโตขึ้น ก็ย้ายไปอยู่โตเกียวกับพ่อ ผมเลยไม่ค่อยได้มาที่นี่...ผมเจอกับเธอน้อยลงเรื่อยๆ แต่ครั้งสุดท้ายที่ผมมา...ผมอยากเจอเธอเป็นที่สุด ....ผมอยากจะกอดแม่ของผม.... “ ขอบคุณครับ” .....เธอยืนนิ่งไม่พูดอะไร .... แต่หยดน้ำตาอันอุ่นนั้นเปียกที่เสื้อของผม ... แม่ร้องไห้จนน้ำตานองหน้า ...ยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน แล้วหายวับไป..ในอ้อมกอดของผม แม่ คงกำลังยิ้มให้ผมอยู่บนสรวงสรรค์แน่ๆ The End จากคุณ : มารินจัง - [ 12 เม.ย. 48 02:01:07 A:161.200.131.103 X:161.200.255.162 ]

ความคิดเห็นที่ 4 น่าแปลกใจมาก ไม่ยักจะมีคนเข้ามา comment... หรือเรามาเร็วเกินไปเอง เพราะเขียนได้ดีค่ะ ชอบมากๆเลย อ่านแล้วน้ำตาแทบไหลแน่ะค่ะ... ไว้เขียนมาให้อ่านอีกนะคะ จากคุณ : 1981 - [ 12 เม.ย. 48 04:46:57 A:82.43.178.131 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 อ่านแล้วขนลุกเป็นระยะ ... น้ำตาก้อคลอเกือบไหลอ่ะคับ ... ดีมั่กมากกกกกกกกกกกก ... เรื่องแหวกแนวและหักมุมได้ตลอดเวลา .. ชอบมากมากคับ .. คนแต่งคิดได้ไงเนี่ยะ ..   ยอดเยี่ยมมากคับ.. ชอบอย่างแรง  ^o^ +++ จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 12 เม.ย. 48 05:13:28 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เรื่องน่ารักมากๆ เลย ขอบคุณที่เอามาฝาก และถ้าบอกที่มาด้วย เจ้าของกระทู้จะน่ารักมากๆ เลย :) จากคุณ : โคอาร่า - [ 12 เม.ย. 48 08:39:47 A:10.0.153.141 X:203.130.143.243 ]

ความคิดเห็นที่ 7 นั่นสิคะ เข้าใจว่าไม่ได้แต่งเองทั้งหมด อยากให้บอกที่มาด้วยค่ะ เศร้าแต่ก็อบอุ่น จากคุณ : scottie - [ 12 เม.ย. 48 13:23:39 ]

ความคิดเห็นที่ 8 คือว่าตอนโพสมันก็ตี 2 กว่าแล้ว เลยไม่มีคนมาเม้นท์มั๊ง 555 ความจริงเป็นการ์ตูนอ่ะค่ะ เราอ่านนานมากแล้วเป็นเรื่องสั้นๆ แทรกในการ์ตูนไรไม่รู้ จำไม่ได้ ...เห็นว่าโครงเรื่องน่าสนใจ และเราก็ชอบสุดๆ เลยเอามาแต่งเพิ่ม... ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกัน เรื่องนี้โพสในเวปdek-d ด้วยนะ http://www.dek-d.com/entertain/view.php?id=58427 ช่วยไปโหวตคะแนนด้วยนะคะ ...ขอบคุณค่า รักคนอ่าน จากคุณ : มารินจัง - [ 12 เม.ย. 48 14:46:29 A:161.200.131.100 X:161.200.255.162 ]

ความคิดเห็นที่ 9 จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 12 เม.ย. 48 15:25:48 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ซึ้งจัง ชอบ ๆ จากคุณ : สายลมเหงา - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 10:30:10 A:61.7.138.204 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 เรื่องน่ารักดีค่ะ ถึงแม้จะแฝงแนวเศร้าอยู่บ้างค่ะ จากคุณ : รสา รสา - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 17:17:42 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ว่าแล้วเชียวว่าเหมือนเคยอ่านในการ์ตูนที่ไหน ในที่สุดคนแต่งก็เผยไต๋ คิคิ จากคุณ : i_tua_yung - [ วันเนา (14) 15:39:01 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ชอบเรื่องนี้จัง จากคุณ : Natasha - [ วันเถลิงศก (15) 22:57:16 A:203.118.120.113 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 ชอบมากเลยคะ สนุกมาก เศร้ามากเหมือนกันแต่ก็ชอบคะ จากคุณ : kai_o - [ 25 เม.ย. 48 01:05:25 A:158.108.209.6 X: ]