วันแรกของการทำงาน ญาณิสาได้รับแจ้งให้ติดต่อฝ่ายบุคคลก่อนที่จะเริ่มงาน พรพิมลอธิบายให้หญิงสาวฟังถึงระบบการทำงานของวราพงษ์ เฟอร์นิเจอร์และวราพงษ์ เดคคอร์ ซึ่งเป็นบริษัทที่แบ่งออกมาจากวราพงษ์ จากนั้นหญิงสาวพูดถึงสัญญาว่าจ้างและสวัสดิการต่าง ๆ ของพนักงาน
              ญาณิสานั่งฟังอย่างสงบ พยายามที่จะไม่สนใจ 'ความรู้สึก' ที่เกิดขึ้นอีกครั้ง เมื่อเห็นหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า ความรู้สึกอึดอัด เหมือนหายใจไม่ค่อยออก ญาณิสาพยายามแปลความหมายของความรู้สึกของตัวเอง แต่มันช่างเลือนลาง จนไม่สามารถระบุได้ ความรู้สึกของหญิงสาวก็เป็นแบบนี้เอง บางครั้งก็เกิดขึ้นต่อเนื่องยาวนานกว่าจะมีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้น บางครั้งก็เกิดขึ้นปุบปับก่อนหน้าเหตุการณ์จะเกิดไม่นาน หญิงสาวสังเกตว่าหากเป็นเหตุการณ์ที่เกี่ยวข้องกับอุบัติเหตุรถยนต์แล้ว 'ความรู้สึก' จะรุนแรงและเด่นชัดเป็นพิเศษ
             
               "คุณสา เป็นอะไรรึเปล่าค่ะ เหมือนหน้าซีด ๆ" พรพิมลทักขึ้น ทำให้หญิงสาวหยุดความพยายามที่จะค้นหาต้นตอของความรู้สึก และความรู้สึกอึดอัดนั้น ก็เหมือนจะหลบหายไปด้วย
               "เปล่าค่ะ คิดว่าคงจะเหนื่อยนิดหน่อย"
               พรพิมลยิ้มให้ ก่อนที่จะลุกขึ้นยืน
               "เดี๋ยวพี่จะพาไปที่แผนกนะคะ ช่วงเช้านี้คุณภัทรไปติดต่อลูกค้าข้างนอก ช่วงบ่ายคงจะเข้ามา คุณภัทรเธอจะเป็นพาคุณสาไปแนะนำตามแผนกต่าง ๆ ของบริษัท ที่นี่เราทำงานกับแบบพี่ ๆ น้อง ๆ นะคะ ไม่มีพิธีรีตองอะไรมากมาย คุณสาทำตัวตามสบายนะคะ"
               ญาณิสาเดินตามพรพิมลออกจากห้องแผนกบุคลากร ซึ่งอยู่บนชั้นสองของตึกใหญ่ ความรู้สึกเย็นวาบคล้ายกับเมื่อวันมาสัมภาษณ์งานเกิดขึ้นอีกครั้ง แต่ก็เกิดขึ้นเพียงชั่วขณะก่อนที่จะหายไป ถึงไว้เพียงความรู้สึกไม่สบายใจอย่างไม่รู้สาเหตุ หญิงสาวถอนใจอย่างปลง ๆ ก่อนที่จะสลัดความรู้สึกวุ่นวายใจต่าง ๆ แล้วเดินตามพรพิมล ผ่านพนักงานฝ่ายต่าง ๆ ที่นั่งทำงานอยู่บนชั้นสองลงบันไดเพื่อไปยังอาคารชั้นเดียวของวราพงษ์ เดคคอร์

               ญาณิสาใช้เวลาในช่วงเช้า ฟังอัครพลอธิบายถึงรูปแบบของการทำงาน วราพงษ์เดคคอร์ แยกตัวออกมาจากวราพงษ์ เฟอร์นิเจอร์ไม่นาน หลังจากวราพงษ์ เริ่มเจาะตลาดเฟอร์นิเจอร์บิวท์อิน แต่เดิมวราพงษ์ เฟอร์นิเจอร์นั้น จะผลิตเฟอร์นิเจอร์จากไม้แท้ในสไตล์ยุโรป มีลูกค้าทั้งในประเทศที่ชื่นชอบการตกแต่งในสไตล์ยุโรป และบริษัทจากต่างประเทศที่เป็นตัวแทนจัดหาเฟอร์นิเจอร์ไม้แท้ แต่ระยะหลังวราพงษ์ ต้องปรับตัวค่อนข้างมากเนื่องจากไม้เริ่มหายากขึ้น วราพงษ์จึงปรับเปลี่ยนมาเน้นเฟอร์นิเจอร์ที่เข้ากับชีวิตยุคใหม่ รวมทั้งเฟอร์นิเจอร์ที่ใช้ในสำนักงาน เฟอร์นิเจอร์ในนามวี.บี. เริ่มเป็นที่รู้จักมากขึ้น จึงมีร้านสาขาในห้างสรรพสินค้าหลายแห่ง ภัทรมองเห็นว่าการรับออกแบบตกแต่งภายในน่าจะเป็นธุรกิจที่สามารถสอดรับกับแนวสินค้าใหม่ของวราพงษ์ได้ จึงแยกออกตัวออกมาบริหารวราพงษ์ เดคคอร์
                "บางที สาอาจจะต้องออกไปจัดแต่งบู๊ธ แสดงสินค้าของเราตามงานต่าง ๆ ด้วยนะ ที่คุณภัทรอยากได้ผู้หญิงมาร่วมงานส่วนนี้ ก็เพราะอยากให้ได้แนวทางของผู้หญิงบาง ไม่งั้น ก็มีแต่ผู้ชายออกแบบ บางทีก็ไม่ค่อยจะถูกใจบรรดาลูกค้าสาว ๆ เท่าไหร่ ต้องแก้งานกันบ่อย ๆ" อัครพลอธิบายก่อนที่จะหันไปจัดการตกแต่งงานออกแบบของตนที่ทำค้างอยู่บนโต๊ะ ชายหนุ่มอีกคนในแผนกเป็นชายวัยราวสามสิบต้น รูปร่างสูงโปร่ง สุทธิพงษ์ทักทายหญิงสาวเล็กน้อย เมื่อพรพิมลพาหญิงสาวมาทำความรู้จัก ก่อนที่นั่งจมกับงานออกแบบของตน ไม่สนใจใครอีก
                "คงต้องรอให้คุณภัทรกลับมา พี่ถึงจะรู้ว่าเขาจะให้สารับโปรเจคท์ไหน บริษัทเรางานไม่ได้มากมาย แต่ก็มีมาเรื่อย ๆ สาออกไปคุณกับอรข้างนอกก็ได้นะ"
                อรที่อัครพลพูดถึงก็คืออิงอร หญิงสาวที่เป็นทั้งเลขาของภัทรและประชาสัมพันธ์ของวราพงษ์ เดคคอร์ หญิงสาวน่าจะอายุไล่เลี่ยกับญาณิสา ท่าทางเป็นคนช่างพูดช่างเจรจา ยิ้มแย้มแจ่มใส
               "คุณภัทรไม่ว่าอะไรหรอก เห็นเปรย ๆ ไว้เหมือนกันว่าจะให้สาเริ่มงานจริงพรุ่งนี้ วันนี้จะให้มาพูดคุย ทำความรู้จักกันมากกว่า" อัครพลสำทับเมื่อเห็นหญิงสาวยังนั่งนิ่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของตน
                "ขอบคุณค่ะ" ญาณิสาผละจากโต๊ะทำงาน เปิดประตูกระจกออกไป อิงอรที่นั่งอยู่ที่โต๊ะประชาสัมพันธ์ยิ้มให้ หญิงสาวจึงเดินเข้าไปหา และเริ่มต้นพูดคุยทักทายกันตาม แรก ๆ ญาณิสารู้สึกว่าไม่รู้จะพูดคุยอะไรกับหญิงสาวที่ตนเพิ่งรู้จัก แต่ด้วยความช่างพูดของอิงอร หญิงสาวทั้งสองจึงพูดคุยกันถูกคอ

                "สา จะไปกินกลางวันข้างนอกไหม หรือว่าจะกินของบริษัท แต่เตือนไว้ก่อนนะว่าเรื่องความอร่อยน่ะ ไม่มีนะแค่พอกันตาย" อิงอรไม่พูดเปล่า แต่ทำหน้าตาขนลุกขนพองเหมือนพูดถึงเรื่องที่ชวนให้สยดสยอง
                "อยากจะลองกินดูสักวันเหมือนกันนะ ว่าแต่ว่า ถ้ากินไม่ไหวจริง ๆ จะไปกินแถวไหนกันล่ะ" ญาณิสาถามอย่างนึกสงสัย นึกถึงสภาพรอบ ๆ บริษัทแล้วนึกไม่ออกว่าจะมีร้านอาหารอะไรใกล้ ๆ
                "ถ้าขยันหน่อย เดินเข้าซอยเล็ก ๆ ข้างบริษัทไป จะมีร้านก๋วยเตี๋ยวจ้ะ อร่อยใช้ได้นะ คนขายให้เยอะ เหมือนขายเอาสนุก ๆ น่ะ อยู่บ้านเฉย ๆ ป้าแกบอกว่าเบื่อ นอกจากก๋วยเตี๋ยว แล้วบางครั้งเขาก็ทำขนมจีนบ้าง ข้าวซอยบ้าง ป้าแกมาจากทางเหนือน่ะ ทำข้าวซอยอร่อยกว่าตามฟู้ดคอร์ทในกรุงเทพเยอะ หรือไม่งั้น หรือถ้าจะขับรถกันไป เลยบริษัทไปอีกหน่อย ทางโน้นจะมีร้านอาหารอีสานค่ะ อาหารเขาดีทีเดียว แต่ต้องไปกันหลายคนหน่อยถึงจะดี ไว้เดี๋ยวก็มีคนมาชวน ๆ ไปกันเองแหละ"
                ญาณิสาพยักหน้า ก่อนที่จะมองนาฬิกาข้อมือ ยังอีกประมาณ 15 นาทีกว่าจะถึงเวลาพักเที่ยง รถยุโรปสีดำคันงามแล่นผ่านหน้าอาคารไปจอดยัง จากนั้นไม่นาน ชายหนุ่มที่หญิงสาวฝันถึงเมื่อคืน ก็ก้าวเข้าประตูมา ญาณิสากับอิงอรยกมือไหว้ชายหนุ่ม
     ภัทรดูเหนื่อยล้าจากการขับรถ แต่แววตาเมื่อมองมายังพนักงานคนใหม่ของวราพงษ์ เดคคอร์ มีแววแช่มชื่น
                "ยินดีต้อนรับนะ คุณญาณิสา ช่วงบ่ายผมจะพาไปแนะนำให้รู้จักกับฝ่ายต่าง ๆ แล้วจะพาเข้าไปดูโรงงาน ส่วนงานออกแบบตอนนี้มีโปรเจทค์เข้ามาใหม่แล้ว ไว้ผมจะมอบหมายอีกที" ชายหนุ่มหันไปหาอิงอร สั่งให้ตามเข้าไปให้ห้องเพื่อรับมอบงาน
                ญาณิสามองตามชายหนุ่มที่เดินผละไป หัวใจของหญิงสาวเต้นแรงอย่าง ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาเล็กน้อย ประหลาดเมื่อได้เห็นแววตาของภัทร รอยยิ้มสุภาพที่ได้เห็นในฝันปรากฏขึ้น นับเป็นเรื่องดีที่หญิงสาวไม่ได้เห็นภาพดวงไฟของรถบรรทุกนั้นอีก เมื่อได้พบกับภัทรเป็นครั้งที่สอง หญิงสาวนึกหวังว่าคงไม่มีเรื่องร้ายแรงอะไรเกิดขึ้นกับเจ้าของดวงตาคู่ที่มองเธออย่างแฝงนัยบางอย่าง
                 
                 ในตอนนั้นหญิงสาวไม่คาดคิดเลยว่า สิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นอีกไม่นานจากนั้น มันจะไม่เป็นอย่างที่เธอหวัง