ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 5               “แวะหาอะไรกินกันแถวนี้ก่อนก็แล้วกันนะ ญาณิสา” ภัทรเหมือนจะถามความคิดเห็นแต่เจ้าตัวกลับเลี้ยวรถเข้าไปจอดในภัตตาคารอาหารจีนระหว่างทางกลับบริษัท ญาณิสาจึงได้แต่กลืนคำตอบรับลงคอ               “ติ่มซำร้านนี้เขาอร่อย”               “ค่ะ” หญิงสาวตอบรับก่อนที่จะก้าวลงจากรถตามชายหนุ่มเข้าไปในร้าน ภัทรเลือกที่นั่งด้านที่ลึกเข้าไปในตัวอาคาร เนื่องจากภัตตาคารแห่งนี้ตั้งอยู่ติดถนนใหญ่ ไม่ได้มีทิวทัศน์อะไรให้มอง ชายหนุ่มจึงเลือกมุมสงบของร้านแทนที่จะนั่งติดกระจกด้านหน้า               ญาณิสายกให้ชายหนุ่มสั่งอาหาร ภัทรจึงสั่งติ่มซำสี่ห้ารายการและผัดหมี่ ส่วนเครื่องดื่มเป็นน้เก๊กฮวย เมื่อบริกรนำอาหารมาเสิร์ฟ ชายหนุ่มหยิบถ้วยเล็กจากตรงหน้าญาณิสามาตั้งผัดหมี่ แขนเสื้อของชายหนุ่มเลิกขึ้นมาทำให้เห็นรอยแผลเป็นยาวสะดุดตา                “แผลนี่” ภัทรเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าหญิงสาวสังเกตเห็นรอยแผลเป็น “อุบัติเหตุคราวนั้น”                ‘อุบัติเหตุคราวนั้น’ ญาณิสามองชายหนุ่มอย่างเข้าใจ พยักหน้าเล็กน้อย ก่อนที่จะจัดการกับอาหารที่ชายหนุ่มเลื่อนมาวางให้ตรงหน้า ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองเมื่อรู้ว่าชายหนุ่มข้าง ๆ มองตนด้วยแววตาอ่อนละมุน คอยตักโน่นเลื่อนนี่ให้หญิงสาวตลอดเวลา                เวลาล่วงเลยบ่ายโมงมาเล็กน้อย อิงอรนั่งอยู่ประจำเคาน์เตอร์ก้มหน้าก้มตาเหมือนทำงาน แต่ดวตาลอบมองหญิงสาวที่เดินวนไปวนมาอยู่ตรงหน้า วิมาดาส่งเสียงถอนใจด้วยความหงุดหงิด               อิงอรลอบยิ้มเล็กน้อย ชอบใจนักเวลาเห็นหญิงสาวตรงหน้าหงุดหงิด ทำอะไรไม่ถูกอย่างที่นาน ๆ ครั้งจะได้เห็น วิมาดามักวางท่าเยือกเย็น แสดงอำนาจในบริษัทอย่างเต็มที่ อิงอรนึกไปถึงหญิงสาวที่เพิ่งจะเริ่มงานที่วราพงษ์ เดคอร์ได้เพียงสองวัน ญาณิสาคงจะเจอศึกหนักไม่น้อย ถ้าหากวิมาดาเกิดไม่พอใจหญิงสาวขึ้นมา               “มากันได้แล้ว ออกไปพบลูกค้าอะไรกันครึ่งค่อนวัน”                เสียงของวิมาดา ทำให้อิงอรลอบมองออกไปนอกหน้าต่างกระจก เห็นรถยนต์ของภัทรแล่นเข้าจอดในลานจอดรถก่อนที่ภัทรกับญาณิสา จะก้าวลงมาจากรถ ญาณิสายกมือไหว้วิมาดา แต่ได้รับความเฉยชาเป็นการตอบรับ ชายหนุ่มคนเดียวมองวิมาดาอย่างหนักใจ               “วิวมีเรื่องจะปรึกษาค่ะ พี่ภัทร”               ภัทรพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนที่จะเดินนำไปที่ห้อง วิมาดารอจังหวะให้ชายหนุ่มเปิดประตูห้อง จึงหันมาสั่งอิงอร               “ให้แม่บ้านชงกาแฟให้ฉัน กับพี่ภัทรด้วยนะ” หญิงสาวพูดกับอิงอร ก่อนที่จะตวัดสายตามองญาณิสา พูดเสียงเย็น               “เลยบ่ายมาพักใหญ่แล้ว ไม่คิดจะเริ่มนั่งทำงานให้คุ้มกับค่าจ้างที่ได้จากบริษัทหรือไงจ้ะ แม่คุณ”               อิงอรมองหญิงสาวอย่างเห็นใจ แต่ญาณิสายิ้มให้อย่างไม่ใส่ใจกับท่าทีของวิมาดา ก่อนที่จะเข้าไปนั่งในห้องทำงาน เมื่ออัครพลกับสุทธิพงษ์ทักทายอย่างเป็นมิตร หญิงสาวก็รู้สึกสบายใจมากขึ้น               ระหว่างทางกลับบ้านตอนเย็น ซึ่งอิงอรขอติดรถญาณิสาไปลงระแวกบ้านเหมือนวันก่อน อิงอรมองญาณิสาก่อนที่จะทำท่าหนักอกหนักใจ ถอนใจเบา ๆ ทำท่าหยุกหยิกเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง               ญาณิสาแม้จะเพิ่งได้รู้จักพูดคุย แต่ก็พอจะรู้นิสัยใจคอของอิงอรอยู่บ้าง หญิงสาวแม้เป็นคนช่างพูดช่างคุย แต่ก็ไม่เน้นว่าร้ายใคร               “มีอะไรจะพูดเหรอ อร เห็นนั่งขยับไป ขยับมา อยากจะเล่าอะไรให้ฟังเหรอ” ญาณิสาถามอย่างรู้ทัน ทำเอาอิงอรทำหน้าเซ็ง              “แหม สา ก็ แค่อยากจะเตือน ๆ ให้ระวัง ๆ ไว้บ้าง” อิงอรพูดเว้นช่วงหวังจะให้อีกฝ่ายถามต่อ แต่ญาณิสานั่งเงียบเหมือนไม่สนใจ อิงอรจึงร่ายยาวไม่รอฟังคำถาม              “พนักงานผู้หญิงของวราพงษ์เนี่ย เขารู้กันเลยนะ ว่าคุณภัทรเนี่ยต้องห้าม คุณวิวน่ะ หวงยังกะอะไรดี บางคนมาใหม่ ๆ ก็ทำท่าทีสนใจคุณภัทรนะ แต่เจอคุณวิวขู่แฟ่ด ๆ ถอยทัพกันแทบไม่ทัน”              หญิงสาวเว้นช่วง พักเหนื่อยมากกว่าที่จะเปิดโอกาสให้ฝ่ายที่ขับรถอยู่ได้พูดอะไรบ้าง             “ตอนแรก อรเก๊าะสงสัย ว่าพี่น้องอาร๊าย หวงกันซะขนาดนั้น” ยิ่งพูดหญิงสาวยิ่งเมามันใส่อารมณ์เต็มที่ “พอไปสืบ ๆ ถึงจะรู้ว่า คุณวิว น่ะ เธอเป็นลูกติดของคุณวิมลวรรณ ไม่ใช่ทายาทแท้ ๆ ของอมรพุฒิพงศ์ อายุอานามก็ไล่ ๆ กับคุณภีมนั่นแหละ”               “ใกล้ถึงแล้วนะอร เรื่องของอรน่ะ อีกยาวไหม” ญาณิสายิ้มล้อ ๆ รู้ดีว่า อิงอรยังมีเรื่องเล่าที่เจ้าตัว ‘สืบ ๆ’ มาเล่าให้ฟังอีกหลายเรื่อง              “เก๊าะไม่มีอะไร แค่อยากให้สา ระวัง ๆ คุณวิวไว้บ้าง เห็นว่าหาเรื่องกันสะบัดเลยนะ ขืนใครไปยุ่งกับ พี่ภัทรขา ของเธอเข้า”              “อรก็ สาไม่ได้ไปยุ่งอะไรกับ.....พี่ภัทรขา ของคุณวิวเขาเสียหน่อย” ญาณิสาลากเสียงยาวเลียนแบบอิงอร ทำเอาหญิงสาวข้างตัวหันมาค้อนขวับ ญาณิสาไม่ยุ่งกับภัทรก็จริง แต่เท่าที่ดูอิงอรก็พอรู้ว่าภัทรนั้นพอใจญาณิสาอยู่ไม่น้อย และอิงอรก็ไม่คิดว่าญาณิสาจะไม่รู้ว่าภัทรแสดงท่าทีชัดเจน หากแต่จะพูดอะไรมากไปก็คิดว่าไม่เหมาะ จึงได้แต่เงียบ ก่อนที่จะลงรถไป              “ขอบใจนะสา พรุ่งนี้เจอกัน”              ญาณิสาโบกมือลาเพื่อนร่วมงานก่อนที่จะขับรถแล่นตรงกลับบ้าน นึกถึงชายหนุ่มที่เพื่อนร่วมงานสาวพูดถึง ภาพรอยยิ้มและแววตาที่ชายหนุ่มมีให้วนเวียนอยู่ในห้วงความคิด แปลกที่หญิงสาวรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอย่างประหลาด             หญิงสาววัยราวยี่สิบปีนอนนิ่งอยู่บนเตียงคนไข้  หญิงราวสี่สิบกว่าที่เฝ้าไข้อยู่เพิ่งจะออกจากห้องไป ชายหนุ่มกะเวลาช่วงเที่ยงเอาไว้เสมอ เพื่อมายืนดูหญิงสาว เขาวางดอกไม้ช่อใหญ่ไว้บนโต๊ะข้าง ๆ เตียงด้วยความทุลักทุเลเล็กน้อย เนื่องจากแขนของตัวเองนั่นใส่เฝือกไว้ข้างหนึ่ง              ชายหนุ่มได้รับบาดเจ็บจากอุบัติเหตุรถหกล้อพุ่งชนเช่นเดียวกับหญิงสาวและน้องสาวของหล่อน ภัทรและน้องสาวของญาณิสาบาดเจ็บภายนอก แต่ไม่ได้หนักหนามากนัก แต่อาการของหญิงสาวนั้นแปลก ญาณิสาไม่ได้รับบาดเจ็บเลยแต่กลับไม่ได้สติมาแรมเดือน              ภัทรนึกถึงใบหน้าของหญิงสาวที่เขาได้เห็นเพียงครู่ก่อนจะเกิดอุบัติเหตุขึ้น ใบหน้าของหญิงสาวที่นอนนิ่งเหมือนหลับสนิทอยู่ตรงหน้านั้นแทบไม่ได้ต่างไปเลย ยังดูงดงามแม้ว่าจะดูเซียว ปราศจากสีเลือด              ‘ผมจะออกจากโรงพยาบาลแล้ว หวังว่าคุณคงจะหายเร็ว ๆ นะครับ’ ชายหนุ่มพูดเบา ๆ กับหญิงสาวก่อนที่จะก้าวเท้าออกจากห้องพิเศษนั้น              ในตอนนั้นภัทรไม่ได้คาดคิดว่าเขาจะได้พบกับหญิงสาวที่มีใบหน้างดงามตรึงใจผู้นั้นอีก จนกระทั่งตอนนี้ ญาณิสามาอยู่ใกล้กับเขามาก ภัทรถอนใจเล็กน้อยเมื่อเสียงของวิมาดาแทรกเข้ามาในห้วงความคิด              “พี่ภัทรขา พี่ภัทรจะกลับบ้านหรือยังค่ะ เมื่อตอนเช้าวิวติดรถพี่ภีมออกมา ขี้เกียจขับรถเอง อีกอย่างวิวคิดว่าวันนี้คงไม่ไปที่ไหนต่อ จะตรงกลับบ้านเลย”              “เอาสิพี่ก็เคลียร์งานเสร็จแล้ว กำลังจะกลับ วันนี้จะได้ไปทานข้าวเย็นกับคุณพ่อ คุณอา”             ภัทรนั้นไม่ได้เรียกคุณวิมลวรรณว่าแม่ เหมือนภีม กับวิมาดา อาจเนื่องด้วยวัยของภัทรขณะที่วิมลวรรณแต่งงานกับภมรนั้นล่วงเลยไปมากจนรู้ความ จึงเรียกหญิงสาวว่าคุณอา ไม่ยอมเรียกว่า แม่ อย่างที่วิมลวรรณต้องการ แต่วิมลวรรณก็ไม่ได้ติดใจอะไร            “นี่ตอนแรก วิวก็กะจะกลับพร้อมพี่ภีมนะคะ แต่กลัวว่าพี่ภีมคงจะแวะไปหาสาว ๆ ที่ไหนก่อนกลับ”              ภัทรยิ้มเล็กน้อยเมื่อนึกถึงตนเอง นับตั้งแต่เรื่องของกฤษณาคนรักเก่าแล้ว ชายหนุ่มทำงานหนักจนไม่ได้นึกถึงเรื่อง ‘สาว ๆ’ เลย อีกอย่างแม้จะมี ‘สาว ๆ’ มาสนใจเขาอยู่หลายราย แต่หญิงสาวข้างตัวก็สกัดกั้นจนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ภัทร ชายหนุ่มเองก็ไม่ได้สนใจผู้หญิงคนไหนเป็นพิเศษเขาจึงไม่ได้ร้อนใจ หรือเอ่ยปากตำหนิติติงการกระทำของหญิงสาวที่เขาเห็นว่าเป็นน้องสาวคนหนึ่ง              กฤษณาเป็นหญิงสาวหน้าตาสะสวยคนหนึ่ง ซึ่งเคยเป็นพนักงานบัญชีของวราพงษ์ ประมาณสองปีก่อนที่ภัทรจะประสบอุบัติเหตุ หญิงสาวเป็นคนเรียบง่าย สงบเสงี่ยม จึงเป็นที่หมายตาของพนักงานหนุ่มในบริษัทอยู่หลายคนแต่ก็ไม่มีใครกล้าแสดงท่าทีอะไร เพราะดู ๆ แล้วภัทรเองก็พึงใจหญิงสาวอยู่เช่นกัน             ภัทรให้ความสำคัญกับกฤษณาเป็นพิเศษ พาออกไปทานอาหารกลางวัน อาหารเย็น ไปรับและส่งหญิงสาวกลับบ้านทุกครั้งที่มีโอกาส โดยไม่สนใจท่าทีของวิมาดา ที่ออกจะขวาง ๆ ทุกครั้ง และคอยพูดจาหาเรื่องกฤษณาอยู่ตลอด จะมีก็แต่ภีมที่คอยช่วยกัน วิมาดาไว้เสมอ             ความสัมพันธ์ของภัทรกับกฤษณาดำเนินอยู่ได้ปีเศษ จนถึงขั้นที่ชายหนุ่มเอ่ยปากกับภมรและวิมลวรรณว่าจะแต่งงานในเย็นวันหนึ่งที่รับประทานอาหารร่วมกันในครอบครัว วิมาดาถึงกับกรีดร้องโวยวายจนวิมลวรรณต้องปราม วิมาดาขัดใจแต่ก็ไม่พูดอะไรได้แต่ปึงปังกลับขึ้นห้อง ไม่สนใจว่าจะทำเอาคนที่ร่วมโต๊ะอาหารคนอื่น ๆ พากันกินไม่ลง              ‘วิว เขาติดภัทรมาก ให้เวลาน้องหน่อยนะลูก’ วิมลวรรณพยายามแก้ให้ลูกสาว ในขณะที่ภมรมีท่าทีหนักใจ ส่วนภีมนั้นมองวิมลวรรณแล้วยิ้มเยาะ กิริยาของลูกสาวหล่อนนั้นเกินคำว่า ‘ติด’ ไปมากโข               หลังจากนั้นไม่กี่วันกำหนดการแต่งงานก็ถูกกำหนดขึ้น มีการเตรียมการกันใหญ่โต แม้ว่าฝ่ายหญิงสาวจะไม่ใช่คนมีฐานะอะไร แต่ภมรกับวิมลวรรณก็ตั้งใจจะจัดงานแต่งให้อย่างสมเกียรติ วิมาดาเงียบเฉยไม่ได้แสดงท่าทีไม่พอใจ แต่ก็มึนตึงกับทั้งภัทรและกฤษณา                 ภัทรเองสบายใจขึ้นเมื่อเห็นว่าวิมาดาไม่เอะอะโวยวายอะไร หากกฤษณากลับมีท่าทีแปลกไป เหม่อลอย และเหมือนกับตื่นกลัวอะไรบางอย่าง ภัทรเองก็สอบถามสาเหตุ แต่กฤษณาปฏิเสธว่าไม่มีอะไร ชายหนุ่มจึงคิดว่าหญิงสาวอาจจะกังวลเกี่ยวกับการแต่งงาน จึงไม่ได้รบเร้าสอบถามอะไร               เย็นวันหนึ่งประมาณสองอาทิตย์ก่อนกำหนดงานแต่ง ภัทรต้องเดินทางลงใต้เพื่อพบลูกค้าสามสี่วัน ชายหนุ่มชักชวนให้กฤษณาเดินทางไปด้วย แต่งานแผนกบัญชีกำลังอยู่ในช่วงที่ต้องสรุปยอด กฤษณาจึงขออยู่ช่วยงานบริษัท หญิงสาวไปส่งชายหนุ่มที่สนามบินในวันเดินทาง และนั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่ภัทรได้พบกับกฤษณา จากคุณ : กมลภัทร (Jason_Bourne) - [ 12 เม.ย. 48 11:32:04 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ตอนที่ 6              ภัทร ต้องขึ้นเครื่องกลับจากใต้ก่อนกำหนด เพราะได้รับแจ้งจากญาติของกฤษณาว่าหญิงสาวไม่กลับบ้าน เมื่อโทรสอบถามกับพนักงานคนอื่น ๆ ก็ไม่มีใคร ทราบเรื่อง เพราะหญิงสาวกลับบ้านทำงานล่วงเวลาจนดึก เพราะบัญชีไม่ลงตัว                ปกติเมื่อชายหนุ่มอยู่บริษัทเขาจะเป็นคนคอยรับส่งกฤษณา หญิงสาวจึงไม่ต้องโดยสารรถเมล์เหมือนตอนเข้าทำงานใหม่ ๆ กฤษณาเป็นคนเงียบ ๆ และขี้เกรงใจ จึงเดินทางกลับบ้านเองไม่ยอมให้ใครไปส่ง ทั้งยังทำงานล่วงเวลาจนคนอื่นพากันกลับไปก่อนจนหมดแล้ว หัวหน้าแผนกบัญชีเป็นคนสุดท้ายที่เห็นหญิงสาว เมื่อเสนอตัวจะรอไปส่ง แต่กฤษณาปฏิเสธ              ‘ใจเย็นสิคะ พี่ภัทร แม่....เอ่อ...คุณกุ๊ก เขาไม่กลับบ้านแค่วันเดียว ทางตำรวจ คงไม่รับแจ้งความ’ วิมาดาแตะแขนชายหนุ่มเบา ๆ อย่างให้กำลัง แล้วตั้งสมมติฐาน              ‘บางทีเธออาจจะไปค้างบ้านเพื่อนกระทันหัน หรือประสบอุบัติเหตุอะไรระหว่างเดินทางกลับบ้านก็ได้’               ‘กุ๊กไม่ใช่คนเหลวไหลนะวิว’ ชายหนุ่มพูด แล้วละสายตาจากหญิงสาวข้างตัว จนไม่ได้สังเกตสีหน้าตึงเมื่อได้ยินชายหนุ่มแก้ต่างให้คนรัก              ‘ถ้าเขาจะไปไหน เขาต้องโทรบอกทางบ้าน ไม่หายตัวไปแบบนี้ แล้วถ้าเกิดอุบัติเหตุ ทางโรงพยาบาลหรือ....’               ชายหนุ่มเว้นช่วง รู้สึกปวดร้าวขึ้นมาเมื่อนึกถึงความเป็นไปได้ที่อาจเกิดขึ้น               ‘มูลนิธิอะไรสักที่ ก็น่าจะติดต่อทางบ้านกุ๊กเขา’               หญิงสาวข้างตัวลอบถอนใจเล็กน้อยอย่างหงุดหงิด แต่คำพูดที่ออกมากลับปลอบโยน และห่วงใย               ‘เราลองโทรศัพท์ไปสอบถามตามโรงพยาบาลต่าง ๆ ดีไหมคะ บางที ทางโรงพยาบาลอาจจะยังไม่ได้ติดต่อกลับทางบ้าน เดี๋ยววิวช่วยก็แล้วกันนะคะ’                ภัทรมองหญิงสาวที่เขาถือเป็นน้องคนหนึ่ง ด้วยแววตาลุแก่โทษ เขาหงุดหงิดใส่ทั้ง ๆ ที่วิมาดาพยายามจะช่วย ชายหนุ่มจึงเอ่ยปากขอบใจหญิงสาวเบา ๆ               ความพยายามสืบหาตัวของหญิงสาวดำเนินไปอย่างต่อเนื่องนับอาทิตย์ หลังจากที่หญิงสาวหายตัวไปเกินสี่สิบแปดชั่วโมงและทางตำรวจรับแจ้งความดำเนิน คดี แต่ก็ไม่มีวี่แวว ราวกับกฤษณาหายตัวไปเสียเฉย ๆ ภัทรไม่เป็นอันทำการทำงาน จนภมรต้องยกหน้าที่ดูแลงานต่าง ๆ ของภัทรให้กับลูกชายคนรอง               ภัทรได้แต่หวังว่าการตามหาหญิงสาวจะประสบความสำเร็จ จนกระทั่งทางตำรวจได้รับแจ้งจากชาวบ้านในละแวกใกล้ ๆ กับบริษัท ว่าได้กลิ่นเหม็นคละคลุ้งออกมา จากดงหญ้ารก ในซอยข้าง ๆ บริษัท ทางตำรวจติดต่อทางบ้านของกฤษณา ภัทรเองก็ไปดูสถานที่เกิดเหตุพร้อมกัน               หญิงสาวถูกตีที่ศีรษะแล้วนำมาทิ้งไว้ในดงหญ้ารกนี้ ไม่พบสิ่งของมีค่าใด ๆ ในตัวหญิงสาว ตำรวจจึงสันนิษฐานว่าเป็นการฆ่าชิงทรัพย์ แม้สภาพของลูกสาวจะ เปลี่ยนแปลงไปเนื่องจากเสียชีวิตมาหลายวัน แต่ผู้เป็นพ่อแม่ ก็ชี้ตัวว่าเป็นลูกสาวที่หายไปอย่างแน่นอน ความเจ็บปวดจากการสูญเสีย ส่งผลทั้งต่อครอบครัวของหญิงสาว และชายหนุ่มผู้เป็นคนรัก               ภัทรเศร้าโศกเสียใจไม่เป็นอันทำงานอยู่นานนับเดือน  จนเมื่อตั้งสติได้ เขาจึงกลับมารับหน้าที่ในบริษัทคืนจากผู้เป็นน้อง ทำงานอย่างหนักตลอดมา เพื่อช่วยให้ ลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้น จนกระทั่งได้พบหญิงสาวที่เพิ่งจะเข้ามาทำงานกับเขาได้เพียงสองวัน ภัทรคิดจะเริ่มต้นอีกครั้ง แปลกใจตัวเองที่อายุย่างจะเข้าเลขสามแล้ว แต่กลับ เหมือนเด็กรุ่นที่เกิดประทับใจเพศตรงข้ามเมื่อเพียงแรกเห็นไม่ใช่ครั้งที่หญิงสาวมาสัมภาษณ์งานที่วราพงษ์ แต่เป็นเมื่อครั้งที่ได้เห็นหน้าก่อนจะเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ ครั้งนั้น               “พี่ภัทรคะ พี่ภัทรเป็นอะไรไปคะ” หญิงสาวข้างตัวเรียกเสียงดัง เรียกสติของภัทรกลับคืนจากห้วงคำนึง               “เปล่าจ้ะ พี่คิดเรื่องงานนิดหน่อย” ชายหนุ่มตอบขณะเลี้ยวรถเข้าจอดในโรงรถ              เมื่อทั้งสองก้าวเข้ามาในตัวบ้าน ภมร วิมลวรรณ และภีมนั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหาร              “กลับมาแล้วเหรอลูก เหนื่อยไหม กินข้าวเลยก็แล้วกันนะ พ่อชักหิว”              ทั้งครอบครัวตั้งท่าจะกินข้าวอย่างมีความสุข หากภีมไม่เอ่ยถามขึ้นมา               “เป็นไงบ้างพี่ภัทร พนักงานใหม่ของเดคคอร์ เห็นว่าวันนี้พากันออกไปข้างนอกเหรอครับ”              วิมาดาหน้าบึ้งขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินภีมถามขึ้น เกลียดนัก ที่มีแต่คนสนใจแม่เด็กใหม่หน้าตาสะสวยคนนั้น หญิงสาวกระแทกช้อนส้อมลงกับจาน  พาลกินไม่ลง จนผู้ เป็นแม่หันมาถามอย่างห่วงใย ส่วนภัทรที่ตั้งท่าจะตอบคำถามของน้องชายก็เงียบไปเป็นที่รู้กันว่าทุกคนต้องเอาใจหญิงสาวอย่างเคย               “เป็นอะไรไปลูก” วิมลวรรณถามลูกสาว               “เบื่อค่ะ อยู่ดี ๆ ก็พาลจะกินอะไรไม่ลง”               “งั้นเอาของหวานแล้วกันนะลูก” ประมุขของบ้านเอ่ยขึ้นอย่างเอาใจ ภมรรักและเอาใจลูกสาวของภรรยาดั่งหญิงสาวเป็นลูกของตนเอง พยักหน้าให้เด็กรับใช้ยกขนมหวานมาวางตรงหน้าหญิงสาว วิมาดามีสีหน้าดีขึ้นเล็กน้อย เมื่อเห็นทุกคนหันมาสนใจ จะมีรู้สึกขัด ๆ ก็ตรงที่ภีมทำหน้าเหมือนเหนื่อยหน่าย แต่หญิงสาวไม่สนใจ               “ที่บริษัทเป็นไงบ้างล่ะภีม แม่เห็นวิวเขาบ่น ๆ เรื่อง......” วิมลวรรณเอ่ยขึ้นลอบมองสามีเล็กน้อย ก่อนที่จะหันไปมองภีมที่นั่งทำหน้าปั้นยาก แต่ก็ตอบขึ้นมาโดย ไม่ต้องรอฟังคำถามจนจบ               “การผลิตของเรามีปัญหานิดหน่อยครับ คุณพ่อ เครื่องจักรเสียสองตัว งานเลย รวนนิดหน่อย”              “แล้วก็ลำบากวิวตามเคย ต้องคอยเคลียร์กับลูกค้า” วิมาดาขัดขึ้น จนชายหนุ่มชักสีหน้า เริ่มไม่พอใจ แต่วิมลวรรณเห็นท่าไม่ดีจึงขัดขึ้นก่อน               “มันก็เป็นหน้าที่ของฝ่ายเราอยู่แล้วไม่ใช่เหรอลูก”               น้ำเสียงของผู้เป็นแม่นั้นปลอบโยน เอาอกเอาใจ จนทำให้วิมาดาเลิกคิดจะหาเรื่องต่อ               หากแต่พอชายหนุ่มสามคนขอตัวกลับห้องของตนเอง เหลือเพียงวิมาดากับวิมลวรรณกันสองคน หญิงสาวก็นั่งลงตรงข้าง ๆ ผู้เป็นแม่ บ่นอย่างหงุดหงิด              “พี่ภัทรมีท่าทีสนใจนังพนักงานใหม่ค่ะ คุณแม่ หน้าตาสะสวยไม่เบา วิวเห็นแล้วหงุดหงิดจริง ๆ”               “แม่เพิ่งได้ยินเรื่องรับพนักงานเมื่อวันสองวันนี้เอง วิวอย่าตีตนไปก่อนไข้สิ”               วิมลวรรณพยายามใช้น้ำเย็นเข้าลูบ แม้จะรู้ว่าลูกสาวเอาแต่ใจตนเองเพียงใดแต่ตามประสาผู้เป็นแม่ วิมลวรรณตามใจ และช่วยเหลือลูกสาวทุกเรื่อง ทนไม่ได้เมื่อ เห็นลูกสาวคนเดียวเดือดเนื้อร้อนใจ              “คุณแม่น่ะ ไม่เห็นสายตาพี่ภัทร ที่มองแม่นั่นนิค่ะ วิวล่ะเห็นแล้วยังนึกถึงตอนนัง......” วิมาดาพูดไม่จบ เพราะเข่นเคี้ยวอย่างหงุดหงิดขึ้นมาก่อน แล้วก็เกิดไม่อยากพูดถึงขึ้นมาเสียอย่างนั้น               “ใจเย็น ๆ เถอะวิว วิวเองอยู่ใกล้พี่เขาแค่นี้จะต้องไปกลัวอะไรกันลูก ”               วิมลวรรณลูกผมดำลื่นของลูกสาวอย่างเอ็นดูรักใคร่ หากแววตากร้าวขึ้นเล็กน้อยเมื่อพูดต่อขึ้นมา                “อีกอย่างนึง  จำตอนกฤษณาได้ไหมลูก เรื่องไม่คาดคิดเกิดขึ้นได้เสมอ” จากคุณ : กมลภัทร (Jason_Bourne) - [ 12 เม.ย. 48 11:39:34 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อ่า ลืมจัดกลุ่มให้อ่ะ แง จากคุณ : Jason_Bourne - [ 12 เม.ย. 48 12:11:32 A:210.86.128.34 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 วิทำแน่ๆเลยอะ น้องแท้ๆรึเปล่าเนี่ยอ่านไม่ละเอียด >< จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 12 เม.ย. 48 16:25:17 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ช่วยตรวจอักษรค่ะ เจ้าของโครงการเขาอย่างได้ ภัทรก็ให้หญิงสาวเอาแคตาล็อคสินค้าของวราพงษ์มาศึกษาดู น้เก๊กฮวย ชายหนุ่มหยิบถ้วยเล็กจากตรงหน้าญาณิสามาตั้งผัดหมี่ คงไม่ใช่วิหรอก มันง่ายไป เนาะ จากคุณ : scottie - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 11:32:02 ]

ความคิดเห็นที่ 6 คุณวีน เอ๊ย คุณวิว จ้ะ เป็นผู้จัดการฝ่ายตลาด   ต่อหน้าเรียกคุณวิว ลับหลังคงเรียกคุณวีนซินะคุณอิงอร ไม่ยักรู้ว่าอุบัติเหตุเกิดไปแล้ว เอหรือจะมีอีกครั้ง สงสารกฤษณาจัง วิไหนน้าที่เป็นคนทำ วิแม่(วิมลวรรณ)หรือวิลูก(วิมาดา) จากคุณ : ลูนาติก - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 12:53:15 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ขอบคุณครับ สำหรับการช่วยตรวจอักษร เคาะไปจัดหน้าไป preview ไป แต่ดันลืมดูคำผิด ซะอย่างนั้น เป็นโรคชอบพิมพ์ผิดแบบถูกคำซะด้วยสิครับ เวลาพิมพ์ในเวิร์ดมันก็ไม่ฟ้อง แง เฮ้อ ยังขาดคุณสมบัตินักเขียนที่ดีข้อหญ่าย...เลยนะครับ เนี่ย จะพยายามปรับปรุงครับ รับด้วยเกล้า จากคุณ : กมลภัทร - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 18:03:12 A:61.91.81.56 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 ว่าหนูวิวมีส่วนกับการตายของกฤษณาชัวร์ จากคุณ : รียา - [ วันเถลิงศก (15) 01:01:55 A:203.172.104.224 X: ]