ลิงค์ของตอนที่ 1 ค่ะ
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3407371/W3407371.html
...........................................
ช่วยติดตามและติชมกันต่อไป้วยนะคะ ฝากผลงานเรื่องนี้ด้วยค่ะ หวังว่าคนที่ชอบแนวการ์ตูนจะชอบนะคะ
ตอนนี้ ไม่ค่อยว่างนะคะ เพราะต้องเร่งส่งต้นฉบับเรื่องนึงอยู่ อดใจรอกานนิดนึงน๊า...ขอบคุณที่อ่านค่ะ...
..............................................
Chapter 2

“พี่ไปห้องน้ำก่อนนะ อายูมิไปหาที่นั่งก่อนแล้วกัน” พี่จิอะพูดก่อนที่จะเดินจากไป
“ค่ะ...”
ในที่สุดก็ถึงเวลาพักสักที เหนื่อยจริงๆ -*-// เรียนไม่รูเรื่องเลยให้ตายเหอะทำไมภาษาญี่ปุ่นมันยากยั่งงี้นะ รู้แบบนี้ฉันไม่น่ายอมกลับมาเรียนที่นี่เล้ยย เฮ้อออ....แต่ช่างเหอะหิวแล้วไปหาอะไรหม่ำก่อนดีกว่าเรา เรื่องอื่นเอาไว้ก่อน อาหารจ๋า...อายูมิมาแล้วจ้า -o- นั่งไหนดีน๊า..คนเยอะชะมัดเลย
นั่นไงเจอแล้วๆ รีบไปจองดีกว่า เดี๋ยวมีใครตัดหน้าล่ะซวยเลย เหมือนฟ้ากลั่นแกล้งฉันจริงๆนายปลาหมึกนั่นอีกแล้วทำไมต้องมาแย่งที่ฉันด้วยฟ่ะ ฉันจะมีชีวิตแบบสงบบ้างไม่ได้เลยหรือไงนะ
“นี่เธอมาแย่งที่ฉันทำไม..ไปนั่งที่อื่นเซ่”
“เธอนั่นแหละยัยบ๊อง...ฉันจองก่อนไม่เห็นหรอไงล่ะ”
“นายย..เรียกช้านนนว่าไงน๊า” ชักโมโหแล้วนะอีตาเบื๊อกนี่มาเรียกช้านแบบนี้ได้ไง
“ยัยบ๊อง...เธอนี่บื้อจริงๆนะเนี่ย” เอาเข้าไปยังมาด่ากันซ้ำเติมอีก ช้านนเกลียดนายนี่เข้าไส้จริงๆให้ตายเถอะ อยากจะเตะให้คว่ำจริงๆ-*-
“ฉันชื่อ...อายูมิย่ะไม่ใช่ยัยบ๊องเรียกดีๆนะยะ”
“อ๋อเหรอ...โทษที” ขอโทษก็เป็นแฮะ แต่ยังไงก็ยังดูกวนประสาทอยู่ดีแหละ

“แล้วนายจะไปได้หรือยังล่ะ...ฉันจะกินข้าวแล้ว”
“ก็กินไปดิ...ฉันปิดปากเธอไว้หรือไง” นั่นๆเอาอีกแล้วขนาดฉันพูดดีๆกับนายแล้วนะยังจะมากวนอีก ชาตินี้ฉันกับนายนี่คงไม่มีวันคุยกันดีๆได้ล่ะมั้งเนี่ย -*-
เอาล่ะ...ไม่สนแล้วหิวไส้จะขาดแล้วอ่ะ +_+ จะนั่งก็นั่งไปเหอะไม่อยากจะเถียงด้วยแล้ว
อร่อยจังงง...อาหารที่นี่สุดยอดไปเลยมีหวังน้ำหนักฉันต้องขึ้นหลายโลแน่ เอ๋...นายปลาหมึกนี่กินเรียบร้อยดีจังแฮะ...สมแล้วที่เป็นลูกผู้ดีมีตระกูลถึงจะดูกวนประสาทไปหน่อย แต่เวลานิ่งๆนี่ก็หล่อสุดใจขาดดิ้นเหมือนกันนะเนี่ย หน้าตาคมเข้ม ตาเรียวสวย ยั่งกับผู้หญิงเลย
ผิวก็เรียบเนียนด้วยท่าทางจะนิ่มดี โอ้วว...นี่ช้านเป็นอะไรเนี่ยมาชมตาปลาหมึกนี่ทำมายยย – o –
“นี่เธอมาจ้องฉันทำไม....ชอบฉันหรอ” นายปลาหมึกเอ่ยถามฉัน
“บ้า..ฉันน่ะนะชอบนายฝันไปเถอะย่ะ” >o< หลงตัวเองเป็นบ้าเลยอีตานี่ เฮอะถึงนายจะหน้าตาดูดีก็เหอะ ประทานโทษไม่ใช่สเปคฉันสักนิ๊ดดด...อย่างฉันอ่ะมันต้องนายแบบย่ะ
“อ้าวหรออ...ฉันเห็นเธอจ้องเอาๆเลยนึกว่าอดชอบฉันไม่ได้ซะอีก”
“นายปลาหมึก...อย่าหลงตัวเองเซ่”
“ฉันมีชื่อนะ ...ซุมูระ ไซโต้”
“อ๋อ...ไซโต้” ชื่อเพราะดีแฮะ ว่าแต่คุ้นๆนะเหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน
“กรี๊ดดดดดดดด” >o< อย่าบอกนะว่านายนี่เป็นนักร้องวง Design ไม่จริ๊งงงง..ฉันลืมไปได้ยังไงเนี่ย นายนี่น่ะหรอนักร้องคนโปรดของช้านนน...โอ้พระเจ้า..ไม่นะ -*-
“โอ๊ยยย...เดี๋ยวหูฉันแตกพอดีอายูมิ” ไซโต้รีบเอามือมาปิดปากฉันไว้ ก่อนที่ทั้งโรงอาหารจะหันมามองฉันเป็นตาเดียว

“นายยย..เป็นนักร้องวง Design ใช่มั้ยย”
“อืมม...ก็ใช่น่ะสิ แล้วไงอ่ะ”
“ปล๊าวว...ไม่มีไรหรอก” โอ้ยย...ฉันปลื้มหมอนี่ไปได้ยังไงเนี่ย ไม่น่าเลยเรากลับบ้านไปจะเก็บซีดีทิ้งให้หมดเลยคอยดูสิ
“อายูมิ....พี่มาแล้วจ้า” พี่จิอะเดินมาหาฉันแล้วยิ้มให้ไซโต้
“เมื่อกี้คุณซุยโทรมาพี่ต้องไปอยู่อังกฤษนะ...เพราะคุณแม่ไม่สบายพี่ต้องไปดูแลท่าน”
“หนูไปด้วยนะคะ...” ดีใจจังจะได้กลับไปอังกฤษแล้ว เย้ๆๆๆๆๆ ^_^
“ไม่ได้หรอก...อย่าลืมสิเธอมาอยู่ที่นี่เพราะอะไร พี่ต้องไปเก็บของก่อนนะ ดูแลตัวเองนะน้องรัก”
แงงงงง...ฉันต้องอยู่ที่นี่คนเดียวหรือเนี่ย ไม่ยอมมมม พี่จิอะพูดแค่นั้นก็เดินจากไปเลย แล้วฉันจะอยู่ที่นี่คนเดียวได้ยังไงเนี่ย ฉันไม่เคยจากกับพี่เลยนะ
“เธอ...ร้องไห้ทำไมน่ะอายูมิ” ไซโต้ลุกออกจากฝั่งตรงข้ามมานั่งข้างฉันแล้วเขาก็กุมมือฉันเอาไว้

“ฉันนน..ไม่เคยห่างกับพี่เลย แล้วนี่ฉันต้องอยู่คนเดียว” ฉันบอกกับไซโต้ น้ำตามันไหลออกมาโดยไม่ทันตั้งตัว แต่ช่างเถอะตอนนี้ฉันไม่สนแล้วรู้แต่ว่าตอนนี้ฉันรู้สึกโดดเดี่ยวจริงๆ ฉันแทบไม่ได้พูดอะไรเลยในระหว่างที่ไซโต้จับมือฉันพาเดินออกจากโรงอาหาร จนมาถึงหน้าห้องๆหนึ่ง
ห้องดนตรีนั่นเอง...ภายในห้องเป็นสีฟ้าอ่อน เครื่องคนตรีถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย
ไซโต้พาฉันไปนั่งบนโซฟาที่จัดไว้มุมหนึ่งของห้อง มันก็สวยดีนะแต่ตอนนี้ฉันไม่มีกะจิตกะใจจะชมความงามของอะไรทั้งนั้นแหละ เพราะตอนนี้ฉันกำลังเศร้าจริงๆถ้าฉันไปส่องกระจกตอนนี้มีหวังต้องเหมือนเห็นผีแน่ๆ ในห้องเงียบสงบเค้าเงียบฉันก็เงียบ ไซโต้ไม่พูดอะไรเลยเค้าเพียงโอบฉันเบาๆ แล้วฉันก็ซบกับอกของเขาอย่างว่าง่ายซะด้วยสิ ไม่ใช่ว่าฉันลืมหรอกนะว่าเมื่อกี้เราเพิ่งจะมีเรื่องกัน แต่ตอนนี้เค้าคือคนที่ทำให้ฉันรู้สึกว่าไม่ได้โดดเดี่ยว อบอุ่นจังอ้อมกอดของเค้า มันมีกลิ่นหอมอ่อนๆด้วยอยากรู้จังว่า ไซโต้ใช้น้ำหอมกลิ่นอะไรน๊ามันถึงได้หอมแล้วก็รู้สึกอ่อนโยนแบบนี้ ถ้าแฟนคลับเค้ามาเห็นมีหวังฉันเป็นศพแน่ๆตอนนี้ขอยืมก่อนแล้วกันนะ สบายจังเลย^_^
“อายูมิ...ตื่นเถอะเย็นแล้วนะ” เสียงทุ้มๆนุ่มนวลนี่ของใครกันนะเพราะจัง ฉันค่อยๆลืมตาขึ้น
ตายแล้ววว…ฉันนอนซบไซโต้ตลอดเลยหรอเนี่ย อายจริงๆ ^_^/// ฉันรีบผละออกจากอกของเขาทันที ไม่กล้าสบตาเลยแฮะ ตอนนี้หน้าฉันแดงยั่งกับลูกตำลึงแน่ะ อย่ามามองฉันน๊า.....
“เอ่อ...ขอโทษนะที่ฉันหลับไป” ฉันพูดเขินๆโดยที่ไม่กล้าฉันไปสบตาเค้าด้วยซ้ำ
“ไม่เป็นไรหรอก...เวลาอายนี่เธอน่ารักเป็นบ้าเลย” เขาขำในกริยาเปิ่นๆของฉัน
“ฉันจะพาเธอไปส่งบ้านนะ...ไปกันเถอะ” เขาลุกขึ้นยื่นมือมาให้ฉัน
โอ้ยย..อย่าทำแบบนี้ได้ไหมฉันเขินจะแย่แล้วนะ…..

“ไม่เป็นไร..... ขอบใจฉันนั่งแท็กซี่กลับไปเองได้” ฉันยืนกรานที่จะกลับเอง ก็ฉันไม่อยากเป็นภาระของเค้านี่น่า อีกอย่างฉันก็โตแล้วด้วยแค่กลับบ้านแค่นี้สบายอยู่แล้ว
“ฉันไปส่งเอง...”เ ค้าทำเสียงดุใส่ฉัน แล้วดึงข้อมือฉันไว้
“ไม่ๆๆๆ...ปล่อยช้านนน” ฉันพยามกระชากข้อมืออกแต่ยากชะมัด ตานี่แข็งแรงจริงๆ ทันใดนั้นเค้าก็พลักฉันไปติดผนังแล้วก็จูบฉัน -*- จูบแรกของช้านนน...ม่ายยยย ทำไมต้องเป็นอีตาบ้านคนนี้ด้วย
“ฉันบอกแล้วใช่ไหม...ว่าจะไปส่งชอบแบบนี้หรอไง” เค้าพูดกึ่งลากกึ่งจูงฉันไปที่รถ ฉันเงียบไปตลอดทางเอาแต่ร้องไห้อย่างเดียว ฉันคิดว่าเค้าเป็นคนดีแท้ๆที่มาปลอบฉันที่ไหนได้มารร้ายชัดๆ
มิหนำซ้ำยังมาขโมยจูบแรกของฉันอีก ทำไมวันนี้มีแต่เรื่องซวยๆนะไม่เข้าใจเลยจริงๆให้ตายสิ
“หยุดร้องไห้เดี๋ยวนี้นะ...ฉันไม่ได้จะฆ่าเธอสักหน่อย” เขาหันมาบ่นกับฉันก่อนที่จะจอดรถหน้าบ้านของฉัน ฉันก้าวลงจากรถแล้วล้วงหากุญแจในกระเป๋า...อยู่ไหนนะ...กุญแจหายยยย...
โอ๊ย.....ซวยซับซวยซ้อนจริงๆให้ตายสิฟะ ชีวิตช้านนมันบัดซบจริงๆT_T
“อายูมิ...ทำไมไม่เข้าบ้านสักทีล่ะ” เขาตะโกนถามฉันจากในรถ
“กุญแจช้านน....หายยย” ฉันหันไปบอกกับไซโต้อย่างเซ็งๆๆ

“งั้นขึ้นมานี่....ขึ้นรถซะ”
“ไปไหน...ฉันรอแม่บ้านก็ได้เดี๋ยวคงมาอ่ะ” ฉันนั่งลงหน้าประตูบ้านนั่นแหละเดี๋ยวคนทำงานบ้านคงจะมา หวังว่านะ-*- เฮ้ออ...ซวยทั้งวันต้องไปทำบุญซะหน่อยเผื่อความซวยจะหายไป
“ขึ้นมาเหอะน่ะ...นี่มันดึกแล้วนะอยากโดนจับตัวไปเรียกค่าไถ่รึไงกัน” เค้าเปิดประตูลงจากรถ
แล้วลากฉันขึ้นรถไปอีกครั้ง แต่ฉันก็ยังรั้งเอาไว้ไม่ยอมไป
“จะไปดีๆ...หรือจะให้ฉันอุ้มเธอไป” ไม่พูดป่าวไซโต้ก้าวเข้ามาใกล้ฉันอีก
“ยอมไปดีๆแล้วค่ะ...-*-” ฉันยอมเดินขึ้นรถไปอย่างว่าง่าย ถึงอยู่กับตานี่จะอันตรายไปหน่อยแต่ก็ยังดีกว่าให้โดนจับไปฆ่าหรอกน่ะ หรือไม่ก็โดนยุงหาม เอาก็เอาวะ...คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง