ความคิดเห็นที่ 1 “1 .. 2 .. 3 ..” ฉันกลับมารับหน้าที่เป็นผู้ปิดตาอีกตามเคย สมาชิกของกลุ่มซ่อนหาในวันนี้ลดลงเหลือเพียงสี่คน ขาดน้องบอย คนที่ฉันหาไม่พบเมื่อวาน “ไม่เห็นจะแปลกเลย พี่ ไอ้บอยมันไม่ได้มาเล่นทุกวันหรอก วันนี้มันอาจจะมีการบ้านต้องทำเยอะ แม่ก็เลยไม่ให้ออกมาเล่นก็ได้” น้องโต้งพูดอย่างนั้นหลังจากที่ฉันหาเขาเจอเป็นคนแรกอีกครั้ง และตอนนี้ฉันก็หาน้องนิดเจอแล้วด้วย ยังขาดแต่เด็กหญิงตาแป๋วที่ชื่อน้องแก้ม และเด็กชายจ้ำม่ำน่ารักที่ชื่อน้องปุ๊ก “โป้ง!!!” ระหว่างที่กำลังคิดถึงเรื่องน้องบอย สายตาฉันกลับไปปะทะกับชายกระโปรงสีชมพูสดใสของน้องแก้มที่โผล่พ้นพุ่มไม้ออกมา น้องแก้มค่อยๆคลานออกมาหาฉันหน้าตายิ้มแย้มเมื่อเห็นว่ามีเพื่อนถูกจับได้ก่อนเธอถึงสองคน ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่ฉันหาน้องปุ๊กซึ่งเป็นคนสุดท้ายไม่เจออีกแล้ว “น้องปุ๊กคะ ออกมาได้แล้วค่ะ เราเลิกเล่นกันแล้ว” ฉันป้องปากตะโกนเรียกน้องปุ๊กในขณะที่น้องๆคนอื่นได้แต่เดินตามฉันเงียบๆ แต่ไม่ปรากฏร่างของน้องปุ๊กเลย ไม่มีแม้แต่เสียงตอบรับ ฉันจึงเดินเรียกเขาซ้ำๆอยู่อย่างนั้น “หาใครอยู่เหรอครับ” ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาถามฉัน คนนี้ฉันจำได้ เขาคือคนที่อยู่บ้านที่มีประตูรั้วสีดำที่ซอยข้างๆฉัน ฉันเจอเขาระหว่างทางที่จะต้องเดินผ่านสวนสาธารณะแห่งนี้เพื่อกลับบ้านแทบทุกวัน “หาเด็กที่เล่นซ่อนหาด้วยกันน่ะค่ะ ไม่รู้ว่าคุณรู้จักหรือเปล่า แกชื่อน้องปุ๊กค่ะ” เขาพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ “เด็กผู้ชายที่ตัวอ้วนๆหน่อยใช่ไหม” ฉันประหลาดใจเล็กน้อยที่เขารู้ เพราะปกติแล้วเขามักจะยืนชมนกชมไม้อย่างเงียบๆคนเดียว ไม่มีวี่แววที่เขาจะสนใจพวกเด็กๆมาก่อน “ค่ะ เราเล่นซ่อนหากัน ฉันหาทุกคนเจอหมดแล้ว แต่ฉันหาน้องปุ๊กไม่เจอสักที” เขาคนนั้นแสดงความมีน้ำใจโดยการช่วยฉันค้นหาน้องปุ๊กจนทั่ว อันที่จริงสวนสาธารณะประจำหมู่บ้านแห่งนี้มีขนาดเล็กนิดเดียวและแทบจะไม่มีที่ให้ซ่อนเสียด้วยซ้ำ หรือว่าน้องปุ๊กจะหนีไปซ่อนข้างนอกกันนะ “หนูว่าเรากลับบ้านกันเถอะพี่ ไม่แน่นะ ปุ๊กอาจจะเป็นเหมือนบอยก็ได้ ถูกแม่มาตามกลับไปแล้ว” น้องนิดบอกฉันอย่างนั้นเมื่อความมืดโรยตัวลงมาทุกทีๆ ฉันเองก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไรได้ดีกว่านั้นจึงตัดสินใจกลับบ้าน “ขอบคุณนะคะที่ช่วยฉันหาน้องปุ๊ก และขอบคุณที่มาส่ง” “ไม่เป็นไรครับ” เขาพูดเรียบๆด้วยรอยยิ้มบางๆก่อนที่จะขอตัว เมื่อครู่เขาขออนุญาตเดินมาส่งเพราะเห็นว่ามันมืดเกินกว่าที่จะปล่อยให้ฉันกลับบ้านคนเดียว ซึ่ง ฉันไม่เคยมีความคิดที่จะปฏิเสธอยู่แล้ว จากคุณ : 1981 - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 03:45:42 A:82.43.178.131 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 “1 .. 2 .. 3 4 5” ฉันยังคงมาทำกิจกรรมปิดตานับเลขกับพวกเด็กๆ วันนี้สมาชิกของเราหายไปอีกคนหนึ่ง หากไม่นับฉัน วันนี้ก็เหลือแค่น้องนิด น้องโต้ง และน้องแก้มเท่านั้น “โป้ง!!!” ฉันโป้งน้องแก้มได้เป็นคนแรกในวันนี้ เด็กหญิงทำหน้ามุ่ยเล็กน้อยที่ถูกจับได้เป็นคนแรก ก่อนที่จะออกมาจากที่ซ่อนแต่โดยดี วันนี้ฉันตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะหาทุกคนให้ครบให้ได้ “เล่นซ่อนแอบอีกแล้วหรือครับ” ผู้ชายเมื่อวานนี้นี่เอง เขาทักและเดินตรงเข้ามาหาฉัน วันนี้เขาก็มาเดินเล่นชมวิวเช่นเคยสินะ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะวันนี้อากาศแจ่มใสมากขึ้นหรือว่าอย่างไร สีหน้าของเขาดูสดใสมากกว่าปกติ “ค่ะ ฉันกำลังหาน้องนิดกับน้องโต้ง” อยู่ดีๆฉันก็รู้สึกเหมือนว่าเมฆเคลื่อนตัวออกจากดวงอาทิตย์ บรรยากาศโดยรอบดูสดใสเจิดจ้าขึ้นมาทันทีเมื่อเขายิ้มให้ ฉันหาน้องนิดจนพบจนได้ แต่ก็ยังหาน้องโต้งไม่พบอยู่ดี ความรู้สึกบางอย่างบอกฉันว่ามันมีอะไรแปลกๆ ทำไมเด็กๆถึงค่อยๆหายไปทีละคน ทีละวัน ท้ายที่สุด ฉันก็ไม่สามารถหาน้องโต้งให้พบ ฉันไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น ดูเหมือนจะมีแต่ฉันเท่านั้นที่ทุกข์ร้อนเสียด้วย เด็กๆที่ฉันหาพบไม่มีท่าทีว่าจะสนใจเรื่องนี้สักนิด พวกเขาไม่มีวี่แววว่าจะร้อนใจที่เพื่อนๆหายตัวไป เมื่อตอนที่ฉันยังเป็นเด็ก ฉันจำได้ว่าฉันถึงขั้นแอบปีนรั้วเข้าไปในบ้านเพื่อนเสียด้วยซ้ำเมื่อเห็นว่าเขาไม่ไปเล่นด้วยกันหลายวัน “อย่าคิดมากเลย น้องๆเขาก็คงกลับบ้านไปก่อนจริงๆละครับ” เขาปลอบ คงจะเป็นเพราะว่าสีหน้าของฉันดูเป็นกังวลอยู่ตลอดเวลา แต่ฉันก็ไม่รู้สึกสบายใจขึ้นแม้ว่าจะพยักหน้ารับคำไปอย่างนั้น เป็นอย่างที่ฉันคิดเอาไว้ วันนี้นอกจากฉัน ยังมีแค่น้องนิดและน้องแก้มเท่านั้นที่ยังมาเล่นซ่อนแอบ ฉันไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมจะต้องเล่นซ่อนแอบด้วยนะ ทำไมเราถึงไม่ลองเล่นอย่างอื่นดูบ้าง “ก็หนูชอบเล่นซ่อนแอบนี่คะ พี่” น้องแก้มว่าอย่างนั้นเมื่อฉันแสดงความคิดเห็นออกไป ไม่เพียงแต่น้องแก้ม น้องนิดก็คิดเช่นนั้น “ใช่ค่ะ หนูไม่อยากเล่นอย่างอื่น เราเล่นซ่อนแอบกันเหมือนเดิมไม่ได้หรือคะ” เมื่อถูกอ้อนอย่างนี้ ฉันเองก็ใจอ่อน ยอมเป็นคนปิดตาหาน้องๆอีกครั้ง “วันนี้ก็มาเล่นอีกแล้วหรือครับ” “ค่ะ” แค่เห็นหน้าเขาฉันก็รู้สึกสดชื่นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ถ้าไม่ใช่ว่าฉันควรจะต้องตามหาน้องนิดกับน้องแก้ม ฉันอยากจะชวนเขาไปจิบกาแฟด้วยกันที่คอฟฟี่ ชอป ของหมู่บ้าน มีอะไรมากมายหลายอย่างเหลือเกินที่ฉันอยากจะคุยกับเขา แต่สิ่งที่ฉันทำ กลับกลายเป็นการค้นหาน้องๆที่ซ่อนตัวอยู่ “โป้ง น้องนิด!!!” เมื่อได้ยินเสียงฉัน น้องนิดก็ยืดตัวขึ้นมาจากการคุดคู้ซ่อนตัวอยู่ข้างหลังม้านั่ง ฉันเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมา กลัวว่าจะหาน้องแก้มไม่พบ ความกลัวของฉันไม่ห่างไกลไปจากความเป็นจริง น้องแก้มที่เพิ่งจะอ้อนให้ฉันเล่นซ่อนแอบอยู่เมื่อชั่วโมงที่แล้ว บัดนี้อยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ จากคุณ : 1981 - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 03:47:31 A:82.43.178.131 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 “น้องแก้มคะ ออกมาเถอะ พี่ยอมแพ้แล้ว” ฉันตะโกนเรียกน้องแก้มด้วยความรู้สึกราวกับจะร้องไห้ นี่มันประหลาดเกินไป เกมส์นี้มันเกมส์อะไรกันแน่ ถ้าพรุ่งนี้เรายังเล่นต่อไป ฉันอาจจะหาน้องนิดไม่พบอีกคนก็ได้ “พี่คะ พี่ไม่เป็นอะไรนะคะ” น้องนิดเดินมาเขย่ามือฉันเมื่อเห็นสีหน้าของฉัน ฉันไม่อยากให้เธอเสียใจจึงฝืนยิ้มตอบ “พี่ว่า เราเลิกเล่นกันเถอะนะ ซ่อนแอบน่ะ” คิ้วของน้องนิดกระตุกขึ้นหลังจากฉันจบคำพูด เธอสั่นศีรษะจนผมที่รวบเป็นหางม้าไว้สะบัดไปมา “ไม่เอา หนูอยากเล่น” เธอร้องโยเยแล้วหันไปมองชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆฉันอย่างวิงวอน “พี่คะ พี่เล่นกับหนูนะ คราวนี้หนูจะให้พี่เป็นคนหา” ชายหนุ่มลูบหัวเด็กหญิงอย่างเอ็นดู เขาก็เป็นคนใจอ่อนเหมือนกับเธอนั่นละ “ถ้าอย่างนั้นหนูกับพี่ผู้หญิงจะไปซ่อนนะคะ พี่หาดีๆล่ะ” ชายหนุ่มพยักหน้ายิ้มๆ “ถ้าอย่างนั้น พี่จะนับละนะ รีบไปซ่อนเร็วๆ” เขาพูดกับเด็กน้อย เธอวิ่งตื๋อไปหาซ่อนทันที แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะขยับไปไหน ก็ได้ยินเสียงแผ่วเบาจากเขา “ถ้าหาพบแล้ว ผมมีอะไรจะบอก” คำพูดนั้นสร้างรอยยิ้มขึ้นที่ใบหน้าของฉัน ฉันตอบเขาไปอย่างแผ่วเบาเช่นกัน “ฉันก็มีอะไรจะบอกเหมือนกันค่ะ” เขายิ้ม ก่อนที่จะเริ่มต้นนับเลขเสียงดังอย่างที่ฉันทำในหลายวันที่ผ่านมานี้ ฉันจึงเริ่มหาที่ซ่อนบ้าง มีโพรงอยู่ตรงนี้ด้วย ฉันนึกอย่างแปลกใจขณะกำลังหาที่ซ่อน มันค่อนข้างจะยากทีเดียวที่จะหาที่ที่ผู้ใหญ่อย่างฉันจะซ่อนตัวได้ แต่ถ้าเป็นโพรงนี้ละก็ แม้แต่คนที่ตัวใหญ่กว่าฉันก็สามารถเข้าไปซ่อนได้สบายมาก ฉันมุดเข้าไปในโพรงก่อนที่จะดึงถังขยะใบใหญ่ข้างๆม้านั่งมาบังเอาไว้ เฮ้อ ถ้าเขาหาฉันพบ เขาจะบอกฉันว่าอะไรนะ ฉันอยากรู้จริงๆว่าจะตรงกับที่ฉันอยากจะบอกเขาไหม ฉันจะบอกเขาดีไหมนะว่าฉันอยากจะคุยกับเขามาตั้งนานแล้ว ที่ฉันจงใจเดินกลับบ้านผ่านทางสวนสาธารณะนี้ทุกวันก็เพราะว่าอยากจะเห็นหน้าเขา เขาจะว่าอย่างไรนะ ถ้ารู้ว่าฉันจงใจเดินเลยซอยบ้านตัวเองหนึ่งซอยทุกวันเพื่อที่จะได้เห็นแค่หน้าบ้านเขาก็ยังดี ก่อนที่จะเดินย้อนกลับไปที่ซอยบ้านตัวเอง ฉันนั่งหัวเราะ ยิ้มขำกับความคิดของตัวเองอยู่คนเดียวในความมืด เมื่อไรนะ เขาถึงจะหาตัวฉันพบเสียที หรือว่าฉันซ่อนดีเกินไป จนป่านนี้เขายังหาฉันไม่พบเลย The End 12 April 2005 จากคุณ : 1981 - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 03:51:59 A:82.43.178.131 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 ^__________________________^ จากคุณ : นายหญิง (NaiYing) - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 05:50:18 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เรื่องนี้มัน ..หุ..หุ.. อ๊ะป่าวอ่ะ  รู้สึกบรรยากาศมันน่ากลัวงัยไม่รู้  ...ขอบคุณคับสำหรับเรื่องราวที่แหวกแนวออกไป..  ชอบคับ ^.^ จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 09:42:56 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ...โพรงต้นไม้กินคน???... จากคุณ : เจี๊ยบๆ (Wild Monkey) - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 11:05:02 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เข้าล็อคเลย (จินตนาการไปว่าทั้งหมดเป็นแผน เหอๆ) จากคุณ : scottie - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 14:06:19 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เขียนเรื่องนี้ดีจังค่ะ :) อ่านแล้ว ไม่ต้องเล่นน้ำก็หนาวได้ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 15:55:46 ]

ความคิดเห็นที่ 9 น่ากั๊วววววววววววว แล้ววันต่อไปล่ะ...... บรื้ยยยยยยยยยยย จากคุณ : เม-ดา - [ วันมหาสงกรานต์ (13) 16:59:32 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อืมม์....น่ากลัว - -" จากคุณ : แมวเหมียวสีขาว - [ วันเนา (14) 00:21:21 ]

ความคิดเห็นที่ 11 หลังจากเขียนเรื่องหวานๆมาแล้ว (และยังไม่จบ -_-''') ก็อยากจะลองเขียนเรื่องแนวน่ากลัวๆดูบ้าง ...จริงๆแล้วขอสารภาพว่า1981 ชอบอ่านเรื่องแนวสยองมากกว่าเรื่องหวานๆอีกนะคะ โดยเฉพาะเรื่องสั้นที่เขียนจบแบบหักมุม แรงบันดาลใจของเรื่องนี้ มาจากอีเมลล์ค่ะ ช่วงนี้ได้รับมาเยอะมากๆเลย เหมือนที่หลายคนก็คงจะได้รับกัน เกี่ยวกับกลลวงผู้หญิงแบบใหม่น่ะค่ะ ที่ให้เด็กมาทำทีเป็นหลงทาง ขอให้พาไปส่งบ้าน แล้วพอพาไปถึง เวลากดกริ่งก็จะโดนไฟฟ้าช็อต ...อ่านแล้วรู้สึกว่าสมัยนี้ ความใจดี ขี้สงสาร โดยเฉพาะสงสารเด็ก ก็อาจจะนำภัยมาสู่ตัวเองได้เหมือนกัน... ตอบ comment ค่า คุณ นายหญิง ยิ้มตอบด้วยค่ะ :) ขอบคุณที่แวะมาอ่าน คุณ Gracie Lou Freebush ขอบคุณที่ชอบค่ะ เดี๋ยวอีกไม่นานจะมีเรื่องสั้นสยองๆมาลงอีก คุณ เจี๊ยบๆ อิอิ เข้าใจคิดจริงๆค่ะ คุณ scottie จินตนาการไปไกลมาก... เปล่าเลยค่ะ คุณ ปิยะรักษ์ อิอิ ขนาดนั้นเลย... ขอให้เล่นน้ำให้สนุกนะคะ ได้ข่าวว่าช่วงนี้อากาศร้อนมาก คุณ เม-ดา นั่นนะสิคะ วันต่อไปล่ะ... คุณ แมวเหมียวสีขาว ถ้ามีเด็กมาชวนไปเล่นแบบนี้ จะกล้าเล่นด้วยไหมคะ หึหึ แล้วจะลงเรื่องใหม่ ...รวมทั้งตอนต่อของนิยายเดิมด้วยค่า จากคุณ : 1981 - [ วันเนา (14) 01:55:20 A:82.43.178.131 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 มัน ลึกลับ มากๆเลยนะคะ แต่แปลกใหม่ดีค่ะ จะรอติดตามเรื่องต่อๆไปนะคะ จากคุณ : Dangerous ~ Love - [ วันเนา (14) 17:30:18 A:202.5.88.143 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 อ่านตอนแรกๆ คิดถึงสมัยยังสาวๆ อุ๊บส์  ไม่ใช่  สมัยเด็กๆ อ่านไปอ่านมารู้สึกดีใจแฮะ  ที่เราไม่เคยเล่นแล้วเจอแบบนี้  อึ้ยยยยยส์ จากคุณ : Snow_PuFF (Snow_PuFF) - [ วันเนา (14) 21:01:05 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ไม่น่าเชื่อว่าคุณ 1981 จะแต่งนิยายแนว ๆ นี้ได้น่าติดตามจังเลยค่ะ คิดว่าจะแต่งแต่นิยายรักหวานแหวว เสียอีก อ่านแล้วรู้สึก กลัวเล่นซ่อนแอบไปเลย จากคุณ : ณัฐณิชา - [ วันเถลิงศก (15) 10:45:59 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ต้องบอกว่ายอดเยี่ยมมากครับ คุณGTW ได้พบคู่แข่งที่น่ากลัวเข้าแล้วครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ วันเถลิงศก (15) 18:56:31 ]

ความคิดเห็นที่ 16 มาตอบ comment รอบสองค่า คุณ Dangerous ~ Love ขอบคุณที่จะติดตามกันค่า... แต่ในระหว่างที่เรื่องใหม่ๆยังไม่ออก ติดตามเรื่องเก่าๆไปพลางๆก่อนก็ได้นะคะ อิอิ คุณ Snow_PuFF อ๊ะ... นั่นไง มีคนเผลอตัวหลุดอายุที่แท้จริงออกมาแล้ว อิอิ คุณ ณัฐณิชา ขอบคุณที่ยังแวะมาเยี่ยมเยียนค่า... น่ารักจริงๆ อย่างที่บอกอ่ะค่ะ... เราชอบอ่านเรื่องสยองๆอ่ะ อิอิ ก็เลยลองแต่งดูบ้างค่ะ แต่จะกลับไปแต่งเรื่องรักๆต่อแล้วหละ ทิ้งเรื่องไว้นานแล้ว คุณ เจียวต้าย 1981 ลอย (แต่ไม่ขึ้น) ไปเรียบร้อยแล้วค่า ...ขอบคุณที่ชมนะคะ แต่ข้าพเจ้ายังเป็นเด็กเตาะแตะหัดเดินอยู่ ไม่อาจเทียบชั้นคุณ GTW ได้แน่นอนค่า... ต้องอาศัยท่านผู้อ่านช่วยกันชี้แนะ ขอแว้บบบบ หายตัวไปก่อนแต่เพียงเท่านี้ จะไปขุดนิยายที่ดองเค็มขึ้นมาให้ผู้อ่านกินกับข้าวต้มในเร็ววันนี้ค่ะ (แล้วสอบกับงานที่จะส่งก็จะกลายเป็นอนาคตที่ต้องเผาจนเกรียมวันก่อนส่งต่อไป) จากคุณ : 1981 - [ 16 เม.ย. 48 02:19:18 A:82.43.178.131 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 หาให้เจอค่ะ *---* บรรยายดี จากคุณ : จูนิ - [ 16 เม.ย. 48 03:34:15 A:202.133.139.244 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 ขอบคุณที่ชมค่า คุณจูนิ แต่จะหาเจอไหมเนี่ย -_-''''' จากคุณ : 1981 - [ 17 เม.ย. 48 20:39:24 A:82.43.178.131 X: ]

ความคิดเห็นที่ 19 อ่านแล้วนึกถึงคำพูดของคนสมัยก่อนน่ะค่ะ เคยได้ยินเมื่อตอนเด็ก ๆ ที่แสงสียังไม่มากมายขนาดนี้ค่ะ เค้าเรียกว่า "ผีบังตา" อะไรประมาณนี้หรือเปล่า .. ชอบอ่านเรื่องแนวลึกลับ สยอง จบหักมุมเหมือนกันค่ะ แอบคิดไปว่า เราอาจจะเคยหยิบหนังสือเรื่องเดียวกันอ่านนะคะคุณ 1981 จากคุณ : maru - [ 20 เม.ย. 48 11:58:02 ]

ความคิดเห็นที่ 20 อิอิ คุณ maru ใจตรงกันเลยค่ะ ตอนเด็กๆ 1981 ชอบเล่นแบบนี้มาก เล่นจนเย็นเลยละ แล้วพี่เลี้ยงก็พูดเรื่องผีบังตานี่ละค่ะ ...ตอนนั้นไม่เชื่อ คิดว่าเป็นแค่คำขู่เพราะอยากให้เราเลิกเล่นสักทีมากกว่า จนกระทั่งไปถามคุณแม่ คุณแม่ถึงได้เล่าให้ฟังว่าคนเขาพูดแบบนั้นกันจริงๆ ...แต่ก็ไม่เข็ดค่ะ ยังเล่นอยู่ ยินดีที่ได้รู้ว่าอาจจะเคยอ่านหนังสือเล่มเดียวกันค่ะ มีหนังสือเล่มไหนสนุกๆแนะนำกันบ้างนะคะ :) จากคุณ : 1981 (บทเพลงแห่งความฝัน) - [ 20 เม.ย. 48 22:20:32 ]