ค่ำแล้วอากาศภายนอกยามนี้มันชวนให้เหงาจับใจ ดวงดาวคืนนี้สดใสทอประกายอวดโฉมให้เห็น สายลมพัดเอื่อยๆ บรรยากาศดีนะคืนนี้ถ้ามีใครมาอยู่เคียงข้างสายน้ำในราตรีอันยาวนานนี้คงดีไม่น้อย เธอยังคิดถึงเขา ภูผาเขาจากเธอไปเสียแล้ว เขาไม่รักเธอเหมือนเช่นวันวานอีกแล้ว ทำไมนะ...เขาถึงทำร้ายจิตใจเธอได้ถึงเพียงนี้
ความรักที่เธอและเขาเฝ้าบ่มเพาะมากว่าสามปีมันไม่มีความหมายสำหรับเขาเลยอย่างนั้นหรือ เขาจึงปล่อยให้เธอต้องอยู่เพียงลำพัง เธอรู้ตัวดี เธอไม่...เหมาะสม...สำหรับเขา เธอเป็นแค่พนักงานตัวเล็กๆที่มีเงินเดือนเพียงเดือนละไม่กี่พันบาทแต่สำหรับเขากับธุรกิจนับหลายพันล้าน มัน....ไม่คู่ควร....

“น้ำ...เธอยังคิดถึงนายนั่นอยู่อีกเหรอ”
อรอุมา เพื่อสาวของสายน้ำเอ่ยขึ้นลอยๆ น้ำเงียบไปเธอหลบตาเพื่อนสนิท เธอรู้เขาร้ายกับเธอมาก แต่เธอก็ยัง รักเขา
“ฉันรักเขาเธอก็รู้ใช่มั้ยอร ฉันลืมเขาไม่ได้จริงๆ”
หยาดน้ำใสๆรินไหลอีกครั้ง กี่คืนแล้วที่เธอต้องเสียน้ำตาอย่างนี้ กี่วันแล้วที่เธอขังตัวเองไว้กับความเจ็บช้ำ แต่เขาไม่เคย...รับรู้

“น้ำเธอจะทุกข์ใจไปทำไมกับผู้ชาย...เฮงซวยแบบนั้น ถึงเธอจะร้องไห้ฟูมฟายให้ตายไปเลย มันก็ไม่มารับรู้หรอกว่า เธอเจ็บ แค่ไหน เธอต้องเริ่มต้นชีวิตใหม่นะน้ำ เธอต้องอยู่ให้ได้โดยที่ไม่มีนายคนนั้น”

เธอตบบ่าเพื่อนสาว อรรู้ดีน้ำรักผู้ชายคนนั้น เธอเห็นทุกอย่างตั้งแต่สองคนนั่นรู้จักกัน รักกัน เธอเคยคิดว่าทั้งสองจะไปด้วยกันได้ดี หากแต่ตอนนี้เพื่อนรักของเธอถูกทิ้งให้โศกเศร้าเพียงลำพัง

“ฉันจะพยายาม...ขอบใจนะอร”
รอยยิ้มบางๆผุดขึ้นบนใบหน้าขาวนวลของสายน้ำ อรดีกับเธอเสมอ ในเวลาที่เธอทุกข์ใจ ไม่สบายใจอรเป็นคนเดียวที่ไม่ทิ้งเธอไป เธอตัดสินใจแล้ว เธอจะลืม
ลืมความทรงจำเก่าระหว่างเธอและภูผาให้ได้ แต่บ้านหลังนี้มีความทรงจำเกี่ยวกับเขามากเกินไป ไปเสียจากที่นี่
ที่เก่าๆเดิมๆเผื่อเธอจะลืมเขาได้ง่ายขึ้น

“อรฉันจะขายบ้านหลังนี้...เธอคิดว่ายังไง”
น้ำปรึกษากับอรเรื่องย้ายบ้าน
“ดีเหมือนกันไปซะจากที่นี่อะไรๆอาจจะดีขึ้นก็ได้...แล้วเธอหาบ้านใหม่ไว้แล้วหรือยังน้ำ”
“เรียบร้อยแล้วล่ะ...”
“วันไหนจะย้ายบอกฉันนะ...จะมาช่วย”
“ขอบใจมากจ๊ะ...เพื่อนรัก”

ลาก่อน...ความทรงจำเกี่ยวกับเขา ลาก่อนความเจ็บปวดและบอบช้ำของหัวใจ วันเวลาที่อยู่ที่นี่ยอมรับ มันวิเศษมากสำหรับเธอ มันเป็นช่วงเวลาที่น่าจดจำ

แต่ตอนนี้ที่นี่มันจะทำให้เธอเจ็บปวด ไปซะจากที่ที่เคยมีภาพของเขา เผื่อว่าในวันใดวันหนึ่งเธอจะลืมความเจ็บปวดได้ เริ่มต้นสิ่งใหม่กับสถานที่ใหม่...มันอาจดีที่สุดก็เป็นได้

เรือนไม้สีขาวหลังน้อยชานเมืองบ้านหลังใหม่ของสายน้ำ ถึงแม้ว่าบ้านหลังนี้จะอยู่ห่างจากตัวเมืองเล็กน้อยแต่มันก็สะดวกสบายดี คนที่นี่มันไม่พลุกพล่านความเงียบสงบของที่นี่ทำให้เธอเรื่องราวอันแสนเจ็บปวดของเธอลงไปได้ไม่น้อย หลังจากที่เธอย้ายมาอยู่ที่บ้านหลังนี้เธอก็ถือโอกาสเปลี่ยนงานใหม่ด้วย เธอเลือกทำงานส่วนใหญ่ที่บ้าน งานของเธอไม่ต้องเข้าออฟฟิตเหมือนคนอื่นๆขอเพียงแค่มีคอมพิวเตอร์สักเครื่อง เธอก็สามารถทำงานได้แล้ว

ช่วงนี้งานเธอไม่ค่อยยุ่งเท่าไหร่ เธอเลยมีเวลาว่างมากพอที่จะท่องโลกไซเบอร์ เธอมักใช้เวลาว่างอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ หลังจากที่เธอท่องโลกอินเตอร์เน็ตอยู่ไม่นานเธอก็ได้มีโอกาสรู้จักโปรแกรมไอซีคิวแบบใหม่ ซึ่งเป็นการคุยกันผ่านสื่อออนไลน์

เธอสนใจพวกเทคโนโลยีใหม่ๆจำพวกนี้อยู่แล้ว สายน้ำจึงไม่ยอมพลาดที่จะลองเล่นดู หลังจากที่เธอเล่นได้ไม่นานเธอก็มีเพื่อนสนิทออนไลน์คนหนึ่ง เขาใช้นามแฝงที่นี่ว่า Mr. Valentine วันนี้สายน้ำนัดกับเขา เขามาตรงเวลาเสมอ วันนี้ก็เช่นกันสี่ทุ่มเวลาประจำที่ทั้งคู่จะพบเจอกันบนไอซีคิว เธอออนไลน์เพียงไม่กี่นาที เขาก็เข้ามาทักเธอเหมือนอย่างเคย

“สวัสดีครับ....แองเจิ้ล” เองเจิ้ลคือชื่อออนไลน์ของเธอ
“สวัสดีค่ะ....วาเลนไทน์ มาไวตามเคยนะคะ” น้ำกรอกข้อความตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว
“พอมีวันนี้ผมตื่นเร็วน่ะครับ...ทางนี้หิมะตกหนักมากเลยครับ ทางเมืองไทยเป็นไงบ้างครับ”
“ฝนตกปรอยๆค่ะตอนนี้ อากาศกำลังสบายเชียวค่ะ”

สายน้ำมองออกไปนอกหน้าต่างฝนตกปรอยๆและบรรยากาศยามค่ำคืน เย็นสบายไม่น้อย เธอจิบนมอุ่นๆไปด้วยระหว่างคุยกับเขา ทั้งสองแลกเปลี่ยนความเห็นกันในเรื่องต่างๆ บ้างก็เล่าเรื่องตลกหรือเรื่องราวตั้งแต่สมัยเด็กให้แก่กันและกันฟัง ซึ่งสุดท้ายมักลงท้ายด้วยเสียงหัวเราะเสมอ

“วันนี้คุณไม่ไปเที่ยวไหนหรอคะ” เธอถามเขา
“ไม่หรอกครับ....หิมะตกขนาดนี้ผมออกไปหนาวตายแน่นอน”
เขายิ้มบางๆอยู่ฝากหนึ่งของโลกแต่เธอก็ไม่มีวันได้เห็นรอยยิ้มนั้น
“ที่นั่นคงสวยนะคะ...”
“ครับเมืองเขาสะอาดครับ...”
“คุณคงเหงาน่าดูนะคะไปอยู่คนเดียว”
“ครับเหงาพอดูเลยล่ะ....แต่ที่นี่คนไทยเยอะครับมันเลยคลายเหงาได้บ้าง”
“ถ้ามีโอกาสฉันจะไปเที่ยวค่ะ...อยากไปมานานแล้ว”
ลอนดอนเมืองในความฝันที่สายน้ำตั้งความหวังไว้ว่าสักวันเธอจะต้องไปให้ได้

“แต่ตอนนี้คงต้องดูรูปไปก่อนค่ะ...คนมันจนก็แบบนี้ล่ะ”
เธอพูดติดตลกกับเขา
“ครับ...ถ้ามาผมจะพาทัวร์เอง รับรองฟรีครับ”
เขาคาดหวังในใจลึกๆเหมือนกันว่าสักวันจะได้พบเธอ รู้ตัวตนที่แท้จริงของเธอให้มากกว่า

ที่เป็นอยู่ตอนนี้ เธอเป็นใครกันนะทำไมเขาถึงได้รู้สึกคุ้นเคย คล้ายกับว่ารู้จักมานานแบบนั้นล่ะ
คงเป็นเพราะเขาและเธอมีความชอบอะไรคล้ายกันล่ะมั้งจึงทำให้เขารู้สึกเช่นนี้