http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3412861/W3412861.html <<ตอนที่แล้ว
..............................................
ตอนที่1 อาจจะมีพิมพ์ตกหล่นไปบ้างต้องขออภัยไว้ณที่นี่ด้วยนะคะ แต่นี่ก็มาถึงตอนจบกันแล้วค่ะ แล้วพบกันในผลงานื่องหน้านะคะ
...........................................
ตีหนึ่งกว่าแล้วนี่เธอคุยกับเขามานานขนาดนี้แล้วหรือ ทำไมนะเธอจึงไม่รู้สึกเบื่อเลยที่จะคุยกับเขา เธอรู้สึกคุ้นเคยกับเขาอย่างบอกไม่ถูก แต่นี่มันก็ดึกมากแล้วคงถึงเวลาสักทีที่เธอจะบอกลากับเขา
“ตีหนึ่งกว่าแล้ว....ขอตัวไปนอนนะคะเริ่มจะเบลอๆแล้ว”
“ครับ....ฝันดีนะครับ...แล้วพรุ่งนี้พบกันนะครับ”

หลังจากเธอบอกลากับเขา แล้วเธอก็ออฟไลน์โปรแกรมและปิดเครื่องทันที ฝนข้างนอกหายตกไปพักใหญ่แล้ว แต่อากาศยังเย็นสบายน่านอน น้ำจึงเอนตัวลงนอนบนเตียงนุ่มๆของเธอ
แต่เธอก็ยังนอนไม่หลับเธอคิดถึงเขา ชายหนุ่มในโลกไซเบอร์คนนั้น เขาเป็นใครกันนะ เธออยากคุยกับเขานานกว่านี้ เธอไม่เคยรู้สึกเช่นนี้เลย นับตั้งแต่ภูผาทิ้งเธอไป เขาเหมือนภูผาเหลือเกิน
ทั้งการพูดและอะไรๆอีกหลายอย่าง ที่ต่างออกไปก็แค่เขาไม่ใช่ผู้ชายใจร้ายคนนั้น เขาไม่เคยทำลายจิตใจเธอเหมือนภูผา เขาแนะนำสิ่งดีดีให้เธออีกหลายอย่าง โดยที่เขาไม่เคยทำให้เธอเสียใจเลย
“เป็นไงบ้างครับวันนี้...ไปเที่ยวไหนมาเอ่ย”
“ไปประชุมที่บริษัทค่ะ เพิ่งกลับมาเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วเองค่ะ”
“ผมมารบกวนเวลาพักของคุณรึเปล่า”
“ไม่หรอกค่ะ...ไม่ต้องคิดมากนะคะ”
“ผมได้ยินแบบนี้ก็ค่อยสบายใจหน่อย”

หลังจากนั้นเขาก็เงียบหายไปเธอรบกวนเขาหรือเปล่านะ วันนี้เขาดูไม่สดใสเลย เหมือนมีอะไรในใจอย่างนั้นแหละ เธอควรถามเขาดีไหมนะ สายน้ำลังเลอยู่นานก่อนที่เธอจะตัดสินใจพิมพ์ข้อความส่งไป
“คุณดูเงียบไปนะ....มีเรื่องไม่สบายใจหรือคะ” เธอเป็นห่วงเขา ถ้าหากใครมาเห็นสายตาของเธอตอนนี้คงเห็นแววตาของเธอที่มีแต่ความกังวลในใจ
“ก็.......มีนิดหน่อยครับ”
“ปรึกษาฉันได้นะคะ...ถ้าคุณไม่คิดว่าเป็นก้าวก่ายเรื่องของคุณ”
“ค่ะ....แล้วพบกัน”
“ไม่หรอกครับ...ผมดีใจซะอีกที่คุณยอมรับฟังเรื่องของผม” เขารีบปฏิเสธ
“ลองว่ามาค่ะ เผื่อว่าจะสบายใจขึ้นบ้าง”
“ผมกำลังคิดถึงใครบางคน ผมรู้สึกผิดครับ ผมทิ้งเธอไปทั้งที่ผมก็รู้ว่าเธอรักผมมาก”
“แล้วคุณ...รักเธออยู่หรือเปล่าคะ”

สายน้ำถามไปแบบนั้น ในหัวใจเขาคงมีแต่เธอสินะ เธอโชคดีเหลือเกินที่อย่างน้อยเขายังรู้สึกผิดแต่สำหรับเธอ ผู้ชายคนนั้นเขาคงไม่เคยคิดถึงจิตใจเธอเลย เขาไม่เคยแม้จะขอโทษเธอ...สักคำ

“ผมรักเธอ...แต่เธอคงเกลียดผมไปแล้ว”
“เธออาจกำลังรอคุณอยู่ก็ได้ค่ะ...ขอแค่คุณกล้าที่จะบอกกับเธอ” เหมือนเธอจนทุกวันนี้เธอก็ยังคงรอ
สักวันเขาจะกลับมา ถึงแม้ว่าจะมาเพียงเพื่อขอโทษเธอบ้างเท่านั้นก็พอ
“ขอบคุณนะ...เองเจิ้ลผมจะไปพบเธอ ผมจะไปบอกกับเธอว่าผมเสียใจ”
“พยายามเข้านะคะ...เธอต้องให้อภัยคุณแน่นอน ฉันเชื่ออย่างนั้น”
“คืนนี้ฉันคงต้องไปนอนก่อนนะคะ...พรุ่งนี้ฉันมีประชุม”
“ฝันดีครับ แล้วพบกัน...และขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างนะครับ”
“ยินดีค่ะ...ขอให้สำเร็จนะคะ”
ผู้ชายคนนี้ดีอย่างที่เธอคิดไว้จริงๆอาจจะดีกว่าด้วยซ้ำ ใครกันนะหญิงสาวที่โชคดีคนนั้น ขอให้เขาและเธอสมหวังในความรักด้วยเถิด อย่าต้องทนทุกข์ทรมานเพราะความรักแบบ
ที่เธอต้องเผชิญอยู่นี่เลย

เช้านี้สายน้ำตื่นเช้ากว่าทุกวันเพราะเธอมีประชุมเพื่อรับงานชิ้นใหม่ที่บริษัท เธอออกจากบ้านเร็วกว่าทุกที น้ำเบื่อรถติด จราจรอัดหนาแน่นในกรุงเทพทำให้เธออึดอัด ดูเหมือนเธอจะถึงที่ทำงานสายกว่าที่คาดไว้เล็กน้อย แต่มันก็ไม่หนักหนาอะไรนัก การประชุมดำเนินไปกว่าห้าชั่วโมง ในที่สุดก็จบเสียที่การประชุมอันยาวนาน เธอกลับออกมาพร้อมกับการมอบหมายงานชิ้นใหม่
“อร...เดี๋ยวไปทานข้าวกลางวันกัน ฉันเลี้ยงเอง” เธอหันไปคุยกับอรขณะกำลังหอบหิ้วเอกสารเกี่ยวกับงานชิ้นใหม่ไว้ในมือ
“โอเค...แม่โปรแกรมเมอร์มือหนึ่ง ฉันจะไปเอากระเป๋า รอก่อนนะ”
อรหันมาบอกกับเธอก่อนที่จะเดินกลับไปที่ห้องทำงานของเธอ

ในขณะที่สายน้ำกำลังง่วนอยู่กับการเก็บของให้เป็นที่เป็นทาง เธอนึกได้ว่าลืมเอกสารไว้ในห้องประชุม เธอคิดว่าจะรออรมาก่อนจึงจะไปเอา แต่เธอก็มีความรู้สึกว่ามีใครคนหนึ่งกำลังเดินมาข้างหลังเธอ สายน้ำคิดว่าใครคนนั้นคือ อรอุมา เธอจึงเอ่ยถาม โดยที่ไม่หันไปมองว่า
“อรมาแล้วเหรอ...ช่วยไปเอาเอกสารที่ห้องประชุมให้น้ำหน่อยสิ น้ำลืมหยิบมาน่ะ”

เสียงประตูถูกเปิดออกพร้อมกับใครคนนั้นที่น้ำคิดว่าเป็นอรก้าวออกไป และเขาก็กลับเข้ามายื่นเอกสารให้กับเธอ คราวนี้น้ำหันไปสบตาเขา ทันทีที่เห็นเธอถึงกับผงะไปครู่หนึ่ง เธอก้มหน้าเงียบๆ ก่อนใครคนนั้นจะกล่าวทักทายเธอว่า
“หวัดดีครับ...สายน้ำ” เขายิ้มให้กับเธอ
“หวัดดีค่ะ...ภูผา” เธอตอบด้วยน้ำเสียงสั่นน้อยๆ เธอหลบตาเขา

ภูผา...เป็นเขาจริงๆ ครึ่งปีที่ผ่านมานับตั้งแต่วันที่เขาหายไปจากชีวิตของเธอ เขาดูไม่เปลี่ยนไปจากตอนนั้นเลย ยังดูสุภาพเหมือนเดิม ใจเขาจะยังเหมือนเดิมไหมนะ เขาอาจจะมีใครในใจแล้วก็ได้ เวลาครึ่งปีมันก็มากพอที่เขาจะพบเจอใครใหม่ เธอคิด
“สบายดีมั้ยครับ...น้ำ” เขาถามเธอพร้อมกับทรุดตัวลงข้างๆเธอ
“ก็...เรื่อยๆน่ะค่ะ แล้วคุณล่ะ” คราวนี้เธอตัดสินใจเผชิญหน้ากับเขา สายน้ำไม่อยากให้เขารู้ว่าเธอยังไม่ลืมเขา เธอเก็บความเศร้าไว้ในใจได้อย่างดีเยี่ยม เธอยิ้มให้เขาแต่ใครนะที่จะรู้บ้างว่าในหัวใจดวงน้อยของเธอกำลัง...ร้องไห้
“ไปทานข้าวกลางวันกันนะ...น้ำเลิกงานแล้วนี่”
“คงจะไม่ได้ค่ะ...พอดีน้ำนัดยัยอรไว้แล้ว” เธออยากพบเขาข้อนี้มันก็จริงอยู่ แต่เธอคงต้องร้องไห้ออกมาแน่ๆถ้าเธอต้องอยู่กับเขานานไปกว่านี้
“อ๋อ...อรเข้าไปแล้วล่ะครับ เขาบอกว่าให้ผมกับน้ำไปทานกัน 2 คน” เขายิ้มน้อยๆ
“แย่จริงเลยยัยอร...เดี๋ยวน้ำต้องโทรไปว่าเสียหน่อย” สายน้ำหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา
“อย่าเลยน้ำ...ผมมีเรื่องอยากคุยกับคุณ ผมขอร้องนะครับ”

ภูผาเอาโทรศัพท์ออกจากมือของสายน้ำ เขาจูงมือเธออกมาจากบริษัท และพาเธอขึ้นรถไป เขาพาเธอมาที่ร้านอาหารเจ้าประจำของเขาและเธอ วันนี้คนน้อยกว่าทุกวัน ภูผาจองห้องพิเศษเอาไว้เพื่อที่ใครๆจะได้ไม่มารบกวนเขาและเธอหลังจากสั่งอาหารไปเรียบร้อยแล้วทั้งสองก็เริ่มต้นการสนทนาอีกครั้ง
“น้ำผมมีเรื่องอยากจะบอกกับคุณ”
“ค่ะ...” เธอตอบสั้นๆ
“ผมอยากจะขอโทษคุณ...ที่” เสียงเขาขาดหายไป
“ลืมมันไปเถอะค่ะภู น้ำเข้าใจทุกสิ่งที่คุณทำมันดีแล้วค่ะ น้ำต่างหากที่ไม่รู้จักเจียมตัว”
เสียงของเธอสั่นเครือ หยาดน้ำตาของเธอมันกำลังไหลริน เธอหลบตาเขา เธอไม่กล้าแม้แต่จะสบตาเขาเชียวหรือ ทั้งที่เธอคิดว่าเธอจะไม่รักเขาแล้ว เธอคิดว่าจะลืมเขาได้ แต่เปล่าเลย..เธอยังรักเขา คิดถึงเขา แต่ตอนนี้เธอไม่ใช่เจ้าของเขาแล้ว เธอจึงต้องเก็บความรู้สึกนี้เอาไว้

ไม่ไหวแล้ว...เธอกำลังจะตายหากตายได้เสียตรงนี้เธอคงตายไปแล้ว ตอนนี้เธอกำลังเจ็บอาจเจ็บกว่าตอนที่เขาทิ้งเธอไปด้วยซ้ำ เธอรู้แต่เพียงว่า เธอต้องไปไปเสียจากที่นี่ ที่ที่มีเขาอยู่ไปไกลเท่าไหร่ได้ยิ่งดีไปในที่ที่เธอไม่ต้องพบเขา เธอลุกจากโต๊ะทันที แต่ก่อนที่เธอจะออกจากห้องไปนั้น
ภูผาก็มาถึงเธอไว้ เขากอดเธอ ไม่ไหวแล้วน้ำตาที่ซ่อนเอาไว้ ในที่สุดเธอก็ร้องไห้ออกมา
“น้ำผมขอโทษ....ผมรักคุณ ให้โอกาสผมนะ” สายน้ำชะงักดูเหมือนน้ำตาของเธอจะจางไปนิดหนึ่ง บาดแผลในใจคล้ายกับว่ามันได้รับการเยียวยา
“ผมมันโง่...ผมคิดว่า ถ้าผมไปซะจากชีวิตคุณ คุณคงจะสบายกว่านี้ ผมกลัว กลัวว่าคุณจะทนคำดูถูกของคนอื่นไม่ได้ ผมสงสารคุณ ผมไม่อยากให้คุณรู้สึกว่า เราต่างกัน แต่ตลอดเวลาที่ผมไปจากคุณ ผมไม่มีความสุขเลย ผมรู้แล้วว่า...ผมคงอยู่ไม่ได้แน่หากไม่มีคุณ”

ดูเหมือนเขาอัดอั้นมานานวันนี้เขาได้บอกกับเธอแล้ว จากนี้เธอจะให้อภัยเขาหรือไม่ เขาก็พร้อมที่จะยอมรับ เพราะเขารู้ดีว่า เขาทำร้ายเธอมากเหลือเกิน ถ้าเธอจะไม่ให้อภัยมันก็สมควรแล้ว

“คุณรู้ไหม....ฉันเสียใจมากแค่ไหน ฉันอยากจะตายไปจากโลกนี้ก็เพราะคุณ”
“ผมรู้ ผมรู้”
“แต่ถึงคุณจะทำร้ายฉัน...แต่ฉันก็ไม่เคยรักคุณน้อยลงเลย”
เขาใช้มืออุ่นๆของเขาเช็ดน้ำตาให้เธอ
“ผมสัญญา...ต่อไปผมจะดีกับคุณและรักคุณตลอดไป”
เธอยิ้มบางๆให้เขา เธอรักเขามากและ เธอพร้อมที่จะให้โอกาสกับเขา
“ค่ะ...น้ำก็รักภูนะคะ...แต่ถ้ามีแบบนี้อีกน้ำไม่ยอมนะ” สายน้ำทำเสียงเข้ม
“ครับ ครับ จะทำอะไรกับผมตามสบายเลย” เขาหัวเราะกับเธอ
“เออ...น้ำได้ข่าวว่าคุณอยู่ลอยดอนนี่คะ แล้วคุณกลับมาได้ไงล่ะ”
“มีเพื่อนคนหนึ่งเขาบอกผมว่า...ผมไม่ควรปล่อยให้คนที่ดีหลุดมือไป เธอดีกับผมมากเลยนะ เธอเป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ”

“นั่นแน่!!! ไปแอบชอบแหม่มที่ไหนมาแล้วล่ะสิ” เธอแกล้งงอนใส่เขา
“ปล่าว....เธอเป็นคนไทย อีกอย่างเราไม่เคยพบกันด้วยซ้ำ ผมพบเธอในอินเตอร์เน็ต พูดถึงผมอยากเจอเธอจริงๆ อยากจะขอบคุณเธอที่ทำให้ผมได้กลับมาอยู่กับคุณอีกไง”

“คุณมีเบอร์เธอมั้ยล่ะค่ะ...ลองโทรหาเธอสิ ชวนเธอมาทานข้าวกับเราดีไหมคะ”
“มีสิเดี๋ยวผมโทรหาเธอดูนะ”
เขากดโทรไปหาเองเจิ้ล ระหว่างที่เขารอสายนั้นเสียงโทรศัพท์ของสายน้ำก็ดังขึ้น
“ใครนะ...โทรมาตอนนี้สงสัยยัยอรน่ะค่ะ” เธอพูดกับภูผา
“ภูผาคะคุณกดเบอร์โทรมาหาฉัน ทำไมคะ” สายน้ำจำเบอร์ของเขาได้เพราะเธอบันทึกชื่อเอาไว้ ภูผาทำหน้างง สายน้ำจึงส่งโทรศัพท์ของเธอให้เขาดู
“น้ำ...คุณคือเองเจิ้ลหรอกเหรอ” ภูผาตกใจนิดๆแต่สุดทท้ายเขาก็ยิ้มออกมา
“โลกกลมจริงๆนะคะ...สงสัยน้ำหนีคุณไม่พ้นจริง คงเพราะน้ำเปลี่ยนเบอร์มั้งคะ คุณก็เลยไม่รู้ว่าเป็นน้ำ”
“มิน่า....ตอนแรกผมยังคิดเลยว่าเขาเหมือนคุณมาก ผมยังคิดเลยว่าถ้าเป็นคุณคงจะดีมากๆ”
“ตอนนี้ก็ตามคำขอแล้วไงคะ....น้ำคือเองเจิ้ล”
“แน่นอนที่สุดเลยครับคุณคือเองเจิ้ลจริงๆ....”
“สายน้ำ....นางฟ้าแสนสวยของผม” ภูผาจุมพิตที่ริมฝีปากของสายน้ำเบาๆ

ตอนนี้เธอและเขาจะไม่แยกจากกันอีกแล้ว อาจจะเป็นเพราะพรหมลิขิตก็เป็นได้ที่ได้นำเขาและเธอให้กลับมาพบกันอีกครั้ง ต้องขอบคุณวันนั้นถ้าเขาและเธอไม่ได้คุยกันทางอินเตอร์เน็ตล่ะก็ ทั้งสองอาจจะไม่ได้กลับมาพบกันอย่างนี้ก็เป็นได้

ความรักของเราก่อตัวขึ้นจากความธรรมดา.....
ถูกเพาะบ่มและสานต่อด้วย I.C.Q ….
ขอบคุณช่วงเวลาทั้งสุข เศร้า ที่ทำให้เราสองคนได้เรียนรู้หัวใจของตัวเองมากขึ้น...
ดูแลความรักของคุณด้วยความเข้าใจและใส่ใจ....
แล้วพวกคุณจะพบนิยามของคำว่า “ความรัก” ในแบบของพวกคุณเอง
เหมือนพวกเราสองคน....อย่างแน่นอน
FROM….Mr. Valentine & Miss Angle

ตอนนี้หากใครได้มีโอกาสได้สัมผัสกับไอซีคิว คุณอาจจะได้เห็นเขาและเธอยังคงมีความสุขที่ไหนสักแห่งบนโลกไซเบอร์ก็เป็นได้ ลองมองหาดูสิคะ ความรัก อาจอยู่รอบๆตัวพวกคุณ ของเพียงแค่ให้คุณเปิดหัวใจรับความรักเก็บไว้ในใจ เท่านั้นก็พอ......