Chapter 3

“ถึงแล้วลงมาสิ....อายูมิ”
โห...แมนชั่นหรูเป็นบ้าเลย ท่าทางราคาต่อเดือนคงจะแพงน่าดูเลยนะเนี่ย เอาไว้ฉันมาซื้อไว้สักห้องดีกว่า เผื่อหนีมาเที่ยวเล่นๆ คิคิ ^_^ สมแล้วที่เป็นที่อยู่ของนักร้องดังอย่างไซโต้

โอ้...นั่น นาคารินักร้องสาววง girl นี่น่า มีแต่นักร้องและดาราดังๆแฮะมิน่าล่ะถึงได้หรูหราและก็ดูลึกลับจัง คงหลบนักข่าวได้สบายๆเลยแฮะ และแล้วในที่สุดฉันก็มาถึงห้องของไซโต้อยู่ตั้งชั้นสี่สิบแน่ะ ท่าทางจะวิวสวยน่าดู ชักอยากจะเห็นห้องของหมอนี่แล้วสิ

“ยืนข้างนอกอยู่ได้ เข้ามาสิ”
ไซโต้เปิดประตูห้อง แล้วหันมาเรียกฉันเข้าไป
“อื้อ...ห้องนายสวยจังเลย”

ก็มันสวยจริงๆนี่น่า ห้องครีมดูสะอาดตามีวิวเห็นญี่ปุ่นชัดเลยล่ะ ข้าวขาวของจัดไว้อย่างเป็นระเบียบ ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นห้องของพ่อหนุ่มเพลย์บอย เผลอๆอาจจะเรียบร้อยกว่าห้องฉันอีก -*-
“คืนนี้เธอ...ต้องนอนกับฉันนะ”
“กับนาย...เนี่ยน๊า” ถึงมันจะน่าดีใจก็เหอะแต่ว่า...ไม่น่าไว้ใจหมอนี่เท่าไหร่เลยแฮะ
จะทำไงดีเนี่ย แต่เราจะทำไงล่ะ ดันทำกุญแจหายนี่น่า ต้องรอแม่บ้านมาพรุ่งนี้น่ะสิ เอาเหอะคืนนึงคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง

“ก้อใช่น่ะสิ...ไปอาบน้ำก่อนสิ เดี๋ยวฉันไปยืมเสื้อเพื่อนฉันมาให้แล้วกัน” ไซโต้บอกกับฉันแล้วก้าวออกจากห้องไป ไปอาบน้ำก่อนดีกว่าร้อนจะตายแล้วเนี่ย @_@
เฮ้อ...ทำไมเราต้องพายัยบ๊องนั่นมาที่นี่ด้วยล่ะเนี่ย แต่ก็ช่างเหอะเค้ากำลังลำบากนี่หว่า แกช่วยได้ก็ควรจะช่วยสิวะ แต่เราก็ต้องมาลำบากหาเสื้อให้อีก -*- ไซโต้บ่นพึมพำกับตัวเขาเองขณะกำลังเดินไปที่ห้องของนาคาริ ศิลปินสาวของค่าย Best - Media

.....ก๊อก ก๊อก ก๊อก.......
“ค่ะ.....” เสียงหวานใสตอบรับทันทีที่มีเสียงดังจากประตู ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้นก็มีสาวน้อยมาเปิดประตู อาโอยาม่า นาคาริ ศิลปินสาววง girl ที่มีความน่ารักสดใสถ่ายทอดออกมาในบทเพลงต่างๆของเธอซึ่งเป็นที่นิยมกันมากในขณะนี้ ซึ่งเธอเป็นเพื่อนสนิทของไซโต้มาตั้งแต่เด็กๆ
“ว่าไง...ไซโต้ นายพาสาวมาที่นี่อีกแล้วหรอไง ^_^” นาคาริแหย่เพื่อนรัก
“ปล่าว...เพื่อนที่โรงเรียนน่ะ พอดีเค้าเข้าบ้านไม่ได้ (- -)” ไซโต้ตอบ

“นายคิดว่าฉันจะเชื่อหรือไงเนี่ย...ช่างเหอะ....แต่นายอย่าให้คุณนาคามูระผู้จัดการของนายรู้แล้วกัน
ถ้าเค้ารู้เค้าเชือดนายตายแน่ๆ นายยิ่งเป็นข่าวบ่อยๆอยู่ ว่าแต่มาหาฉันมีอะไรป่ะเนี่ย”

นาคาริเตือนไซโต้ เพราะเธอเคยเห็นฤทธิ์ของนาคามูระมาแล้วว่าเวลาเค้าโมโหใครก็ห้ามไม่อยู่ไซโต้เคยเป็นข่าวหน้าหนึ่งอยู่พักใหญ่เพราะเขาไปมีเรื่องกับศิลปินค่ายคู่แข่ง คุณนาคามูระต้องเหนื่อยมากที่จะต้องปิดข่าว แก้ข่าวให้ทำให้เขาโมโหจัด และเขาบอกกับไซโต้ว่าถ้าไซโต้มีข่าวทำนองนี้อีกจะลาออกจากการเป็นผู้จัดการส่วนตัวของเขา ไซโต้จึงต้องเก็บตัวอยู่แต่ในแมนชั่นในเวลาที่เขาว่าง ข่าวพักนี้เกี่ยวกับเขาจึงซาลงไปมาก

“ฉันมาขอยืมชุดนอนให้เพื่อนฉันน่ะ ...เขาคงใส่ของเธอได้”
ไซโต้บอกถึงจุดประสงค์ที่เขามาหาเธอ
“เดี๋ยวฉันไปเอามาให้...รอก่อนนะ”
นาคาริไปหยิบเสื้อมาให้เขา แล้วเขาก็เดินกลับไปที่ห้องเพื่อเอาชุดไปให้อายูมิเปลี่ยน
“นายว่า...มันไม่โป๊ไปหรือไงเนี่ย T_T”
อีตาบ้าหาอะไรมาให้ชั้นใส่เนี่ยเสื้อก็ตัวเล็กอยู่แล้วก็ยังพอว่าแต่ทำไมกางเกงต้องสั้นยั่งกะกางเกงในแบบนี้อีกล่ะ โอ้พระเจ้า...ทำไมชั้นต้องมาใส่อะไรทุเรศๆด้วยเนี่ย

“มันก็น่ารักดีนี่...เธอนี่เจ้าปัญหาจริงๆ” เขาบ่นสาวเจ้าปัญหา
“ไม่เอา...ชั้นไม่ใส่ไอ้ชุดบ้านี่ เด็ดขาด” เธอพูดเหมือนยื่นคำประกาศิตกับเขา แต่ดูถ้าว่าคนฟังจะไม่ได้ใส่ใจในคำพูดของเธอสักนิดเลย เขาจัดแจงโทรสั่งอาหารโดยที่ไม่สนใจเลยว่าเธอกำลังนั่งหน้ามุ่ยอยู่
“นาย...ฟังชั้นบ้างไหมเนี่ย ให้ตามเหอะ” เธอโวยวายใส่เขา
“นี่เธอใส่ๆไปเถอะน่า...หรือว่าอยากจะถอดออกล่ะมาเดี๋ยวชั้นถอดให้” เขายิ้มเจ้าเล่ห์ ไม่พูดปล่าวไซโต้เอามือของเขาไปจับตัวเธอไว้
“ไม่ต้องย่ะ...ใส่ก็ใส่ เอามือของนายออกไปเดี๋ยวนี้>๐<” อายูมิปัดมือของเขาออก
“ว่าง่ายๆ ค่อยน่ารักหน่อย ชั้นจะไปอาบน้ำก่อนแล้วเดี๋ยวมาทานอาหารกัน”
เขาหันไปหอมแก้มอายูมิก่อนที่จะวิ่งหนีเข้าห้องน้ำไป ปล่อยให้สาวน้อยทำหน้างอนๆนั่งอยู่

เอาเปรียบชัดๆ...ทำไมตาคนนี่ถึงมาหอมเราอีกล่ะเนี่ย อายูมิเธอยอมได้ยังไง ขโมยจูบแรกชั้นไปก็แล้วนี่ยังมาทำเจ้าชู้กับฉันอีก ไม่ย๊อมมม...ไม่ยอมม ทำไมชั้นต้องมาอยู่ร่วมโลกกะคนประเภทนี้ด้วยล่ะเนี่ย แต่ช่างเหอะยังไงพรุ่งนี้เราก็ได้กลบบ้านแล้ว ถือว่าฝันร้ายแล้วกัน อาหารค่ำมื้อหรูดำเนินไปอย่างเงียบๆแต่มันไม่ใช่บรรยากาศที่สู้ดีนักหรอก เพราะอายูมิทำหน้าบูดบึ้งตลอดเวลา ส่วนไซโต้ก็ดูจะไม่สนอะไรอะไรเธอเลยซะด้วยสิ

“ท้องผูกรึไง...ดูทำหน้าสิ” เขาเห็นอาการของเธอจึงแขวะเข้าให้
“ปล่าว....ชั้นไปนอนได้แล้วใช่ไหม”
อายูมิลุกขึ้นจากโต๊ะอาหาร เธอพูดกับเขาอย่างเนือยๆก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอน

ห้องนอนของแมนชั่นนี้หรูหราจริงๆห้องสีครีมดูตัดกันดีกับม่านสีฟ้าอ่อนที่หน้าต่างนั่น เธอเดินสำรวจห้องนอนของ เจ้าบ้าน ครู่หนึ่งก่อนที่จะทรุดตัวลงนั่งที่ปลายเตียง ห้องนี้มีภาพวาดอยู่หลายภาพทั้งสีน้ำและสีน้ำมันบ่งบอกถึงความเป็นศิลปินของเจ้าของห้องได้เป็นอย่างดี ของใช้ทุกอย่างถูกจัดวางอย่างลงตัวทั้งสีสันรูปแบบก็ดูสบายตาไม่น้อย ดูถ้าเขาคงเป็นคนโรแมนติกไม่ใช่เล่น
เพราะเขามีเทียนหอมวางไว้แทบจะทุกมุมของห้อง กลิ่นหอมอ่อนๆจากเทียนทำให้อายูมิผ่อนคลายลงไปไม่น้อย ความตึงเครียดบนโต๊ะอาหารเมื่อครู่ดูจะจางหายไปทีละน้อยๆ

“หอมจัง....ตานั้นจัดห้องได้สวยและน่าอยู่มากเลย” อายูมิพึมพำกับตัวเองแล้วเธอก็นอนลงบนที่นอนอันหนานุ่ม เธอกลิ้งไปมาอยู่พักใหญ่ก่อนที่จะเข้าสู้ห้วงนิทรา หลังจากนั้นไม่นานเขาคนที่เธอตั้งฉายาให้กับเขาตั้งแต่แรกเจอว่า นายปลาหมึก ก็เปิดประตูเข้ามาในห้องแล้วทรุดตัวลงข้างๆคนที่นอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย
“เธอเวลานอนนี่น่ารักมากๆเลยนะ...มิน่าเจ้าอากิระมันถึงชอบเธอ”

เขาพึมพำกับตัวเองก่อนที่ก้มลงจุมพิตหน้าผากของคนที่อยู่ในห้วงนิทราอย่างแผ่วเบา เขายิ้มบางๆให้กับเธอก่อนที่จะนอนลงตรงที่ว่างข้างๆที่เธอเผื่อไว้ให้ เขากอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา แล้วไม่นานเขาก็เข้าสู่ห้วงนิทราเช่นกัน

“อุ่นจังเลย...มีกลิ่นอะไรไม่รู้หอมด้วย สงสัยผ้าห่มแน่เลยแต่ทำไมมันอุ่นจังนะ”เธอคิด

เธอไม่ได้เอะใจเลย...ว่าความอบอุ่นที่ว่านั้นมาจากเขาคนที่เธอไม่ชอบขี้หน้าตั้งแต่แรกเจอ
แต่อายูมิก็เหนื่อยเกินกว่าจะลืมตาขึ้นมอง ห้วงนิทราคืนนี้ของเขาและเธอคือค่ำคืนอันยาวนานที่เต็มไปด้วยความสุข และความรักก็เริ่มก่อตัวขึ้นโดยที่เขาและเธอ...ไม่รู้ตัว