ความคิดเห็นที่ 1 ๒ ดึกแล้ว...มรกตนั่งคิดอยู่เพียงเดียวดาย ที่ระเบียงบ้านท่ามกลางเสียงเครื่องสายผสมขิม ที่ลุงแกชอบชวนพวกเพื่อนพ้องชาวชรา ที่เป็นครูบาอาจารย์ดนตรีไทย มาซ้อมกันเป็นประจำ อย่างที่เธอได้ยินจนคุ้นหู มาตั้งแต่มาเรียนหนังสือต่อที่กรุงเทพ และพักอยู่กับลุง และเมื่อก่อนหน้านั้นที่บ้านต่างจังหวัดก็เหมือนกัน มีแต่ดนตรีไทยเท่านั้น ที่เธอได้รู้จักและซาบซึ้งมาตั้งแต่เด็ก ที่จริงแล้ว มรกตก็รู้อยู่แก่ใจตัวเองดีว่า ในส่วนลึกของจิตใจที่แท้จริงของเธอนั้น ก็รักดนตรีไทย รักศิลปวัฒนธรรมไทย เช่นเดียวกับคนไทย ที่มีความสำนึกในความเป็นไทยทั่วไปนั่นเอง เพียงแต่เธอไม่ต้องการให้ดนตรีไทย กลายเป็นหน้าที่ที่จะต้องทำ ด้วยความจำเป็นตามระบบ มันก็เท่านั้นเอง แต่ที่เธอชักจะเริ่มมีอคติต่อดนตรีไทย และวัฒนธรรมไทยขึ้นมาบ้างนั้น ก็เห็นจะต้องโทษนายอนรรจ ไอ้นายคนที่เทียวไปเทียวมาที่บ้านเธอทุกวัน มาซ้อมเสภากับลุงของเธอทุก ๆ วัน จนย่างเข้าเดือนที่หก ไอ้นายคนที่มาแย่งซีน ของเธอและบรรดาครู ๆ ทั้งหลายคนนี้นี่เอง... แล้วถ้าเธอกับเขาเกิดกลมกลืนกันขึ้นมาได้เล่า...ฮึ..ไม่มีทางเสียหรอก...กิเลสมนุษย์...ต้องการชื่อเสียงและการชิงดีชิงเด่นเฉพาะตัวเท่านั้น...มรกตพยายามคิดอย่างนี้ เพื่อต้องการที่จะสลัดอะไรบางอย่าง...ให้มันหลุดออกไปจากการเกาะกุมหัวใจของเธอ... *************** อนรรจไม่มาซ้อมเสภากับลุงหลายวันทีเดียวแหละ เขาลองไปทบทวนตัวเองดูที่บ้านบ้าง ที่วิทยาลัยบ้าง มันก็เป็นเวลาเกือบหกเดือนนะ หลังจากที่อาจารย์ที่วิทยาลัยพาเขามาแนะนำให้รู้จักกับลุง แล้วนอกจากลุง เขาก็พลอยรู้จักหลานแกไปด้วย... .....มรกต เขายังไม่แน่ใจนักหรอกว่าเขารู้สึกอย่างไรกับผู้หญิงคนนี้ เธอเป็นคนมีเสน่ห์ และมีความเด็ดเดี่ยวในตัวเองอย่างน่าอัศจรรย์ เสียอย่างเดียวตรงที่ว่าเขาสัมผัสได้ว่า เธอค่อนข้างจะมีความเก็บกดและซ่อนตัวเองมากไปหน่อย เขามีความเชื่อมั่นอยู่ว่า เธอก็รักดนตรีไทยเหมือนกัน เพราะไม่เช่นนั้นจะไม่มีทางเล่นดนตรีไทยได้ดีเป็นอันขาด แต่เขาก็แปลกใจอยู่ว่า ทำไมมรกตจะต้องบอกว่าไม่ชอบ และแสดงท่าว่าไม่ชอบด้วย และปํญหาข้อที่สำคัญที่สุดในใจของอนรรจ ในเวลานี้ ก็คือ...ทำไมเขาต้องไปคิดถึง มรกตด้วย...? * * * * * "อ้าว...อนรรจ...หายไปไหนมาหลายวัน มา...มา...เข้ามา..แหม..กำลังคิดถึงอยู่ทีเดียว" ชายชรายิ้มกว้าง ท่าทางดีอกดีใจอย่างที่พูดจริง ๆ อนรรจยกมือไหว้ เข้ามานั่งข้าง ๆ แกแล้วก็มองไปรอบ ๆ ตัว กับบริเวณบ้านทีร่มรื่นไปด้วยต้นไม้ใหญ่น้อย ทั้งดอกและผล รวมทั้งตัวบ้านไม้หลังน้อยนี้ อย่างชื่นใจ อย่างน้อยที่สุด เขาก็บอกตัวเองได้แล้วว่า เขารักบ้านนี้ "เอ้อ...อนรรจ...ไปไหนมาเหรอ" ลุงถามเขา "ไปเที่ยวทะเลมาครับ" อนรรจตอบส่งเดช ก็เขาจะไปบอกลุงได้อย่างไรล่ะว่าเขาหลบไป...ทำใจ... "อ้อ...แล้วได็ซ้อมบ้างไหมล่ะ เออ...แล้วประกวดคราวนี้คิดว่าเป็นยังไงบ้าง..." "ก็พอสู้ไหวครับ" อนรรจตอบอย่างเด็ดเดี่ยว "เรอะ..." ลุงตบเข่าตัวเองดังฉาด "...ดี..ดีมากไอ้หลาน ยังไงก็คิดถึงลุงบ้างนะ ลุงแก่แล้ว ก็อยากให้มีตัวแทนสืบทอดวิชาความรู้ต่อไป ก็มีคุณนี่ แหละ อย่างเจ้ากตมันก็ไม่เอาเรื่อง แต่ก็อีกหลายเดือนเหมือนกันใช่ไหม ปิดเทอมนี่ก็ได้ ซ้อมเต็ม ๆ อีกสองเดือนกว่า ยังเปิดเทอมไปแล้วอีกสองเดือน...เออ...ร่วมสี่เดือนแน่ะคุณ ค่อย ๆ ใจเย็น ๆ นะ ไม่ต้องหักโหม ประเดึ๋ยวเสียงจะเสีย" เขายิ้มรับ แล้วมองไปรอบ ๆ ตัว "วันนี้คุณลุงอยู่บ้านคนเดียวเหรอครับ" เมื่อไม่เห็นใคร เขาก็เลย ต้อง ถามลุง "อ๋อ..เจ้ากตน่ะเขาออกไปข้างนอกกับเพื่อน.." อนรรจถึงกับเผลอกลั้นใจรอฟังคำตอบ ".. มาขออนุญาตกันไปเป็นกลุ่มทีเดียว เสียงงี้ให้กิ๊วก๊าวไป หมดเลย...พวกแม่สาว ๆ ทั้งนั้น" เขาลอบผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอก....เอ๊ะ...นี่เป็นไปได้ถึง ขนาดนี้เชียวหรือนี่...ฉัน... "พูดถึงเจ้ากตนี่ก็แปลก..." ชายชราพูดไปเรื่อย ๆ "...หมู่นี้ ไม่รู้เรื่องอะไรเหมือนกัน จู่ ๆ ก็มาขอซ้อมดนตรีกับลุงเองโดยไม่ต้องบังคับ..คือหมาย ความว่าเมื่อก่อนนี้น่ะ ลุงก็พยายามที่จะขอร้องแล้ว ปลอบก็แล้ว ขู่ก็แล้ว มันก็ไม่ค่อยจะ ยอมมาซ้อมเลย แต่หมู่นี้บางทีลุงยุ่ง ๆ แม่ก็ยังหยิบซอเอย ขิมเอย มาซ้อมเองเลย ไม่ รู้เกิดเฮี้ยนอะไรขึ้นมา อ้าว...พูดถึงก็มาพอดี..." เขาหันหลังขวับไปพร้อม ๆ กับคนที่ประตูเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้พอดี แล้วมรกตก็เดินเข้ามาร่วมวงสนทนาด้วยเป็นอย่างดีจนกระทั่งอนรรจแปลกใจ "ซ้อมดนตรีกันมั้ยล่ะ..กต..ผมร้องส่งเอง" เขาลองหยั่งเสียง "เอาซิ คุณ..." เธอร้องเสียงใส แล้วก็วิ่งเข้าไปในห้องเก็บ เครื่องดนตรีของบ้าน อนรรจลุกเดินตามเข้าไปอย่างยิ้มแย้มแจ่มใส ในขณะที่ชายชราได้แต่มองตามอย่างงง ๆ "ทำไมถึงเป็นไปได้อย่างนี้ละโหวย.." แกบ่น "เจ้ากตก็ดันมาคลั่งซ้อมดนตรีได้ นายอนรรจน่ะเมือก่อนก็เห็นทะเลาะกันจะเป็นจะตาย..เฮ้อ...โลก มนุษย์นี่ฉันเห็นจะตามมันไม่ทันซะแล้ว..." * * * * * "ลุงคะ ปิดเทอมนี้กตว่าจะกลับบ้าน..." มรกตปรารภในวงอาหารเย็นวันหนึ่งซึ่งมีกันอยู่เพียงสามคนเท่านั้น "ก็เอาซี้...ใครไปว่าอะไรแกเล่า พ่อแม่เขาก็คิดถึงแกจะแย่อยู่แล้ว" "ปกติไปนานมั้ยฮะ" อนรรจถาม "ไม่นานหรอก ซักอาทิตย์เดียวก็คงจะกลับ กตว่าจะกลับมาลงทะเบียนซัมเมอร์ด้วย" "ว้า...ตั้งอาทิตย์นึงน่ะ..." อนรรจคราง "..แล้วผมจะซ้อม ร้องเพลงกับใครละฮะ" บรรยากาศเงียบ อนรรจก็เลยพูดขึ้นมาอีก "กต...ผมไปด้วยคนได้มั้ยฮะ..." คราวนี้มรกตก็กลับจ้องหน้าเขาอย่างประหลาดใจสุดขีด เพราะเธอนึกไม่ถึงว่าจะโดนเขาจู่โจมเข้าซึ่ง ๆ หน้าต่อหน้าลุงแบบนี้ กำลังอ้ำอึ้งอยู่ก็พอดีได้ ยินเขาพูดต่อขึ้นมาเอง "...ผมพูดเล่นน่ะ..." เขาโพล่งออกมาแล้วก็หัวเราะเบา ๆ ได้ผล เธอหน้างอทันควัน แล้วก็รวบช้อน ผุดลุกขึ้นเดินออกไปจากวงอาหารเฉย ๆ อนรรจรู้สึกสะใจ เป็นอย่างนี้เสียได้ก็ดี เขาจะได้ไมต้องห้ามอะไรต่ออะไรที่มันค่อย ๆ กัดกร่อนหัวใจตัวเองให้มันมากเรื่องไปเปล่า ๆ "เออแน่ะ เอาแน่กับมันซะที่ไหนได้ไหมเล่าคุณ...เอ้า...ช่างมันเหอะ...กินข้าวดีกว่า" ลุงมองตามแล้วก็หันมาพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงที่กลั้วหัวเราะ ตกลงเย็นวันนั้น เขากับลุงก็ต้องช่วยกันเก็บกับข้าวเพียงสองคน เพราะมรกตหายไปไหนก็ไม่รู้... ...เธอก็อยู่บนระเบียงบ้านชั้นบนนั่นแหละ ไม่ได้ไปไหนหรอก กำลังนั่งสะกดอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน ด้วยนึกโมโหตัวเองว่า...เกือบไปแล้ว ถ้านายนั่นนะ ไม่พูดออกมาเสียก่อนนะว่าพูดเล่น เธอก็คงหลุดปากตกลงให้เขาไปด้วยแล้ว..... แล้วคราวนี้...ก็แย่ละสิ... * * * * จากคุณ : พจนารถ - [ วันเถลิงศก (15) 08:46:05 A:61.90.14.22 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 ๓ "กตจะกลับเมื่อไหร่ครับ" อนรรจเอ่ยปากถามลุงทันทีที่มาถึงบ้าน ในวันหนึ่งเพื่อซ้อมเสภาตามปรกติ "ก็ไม่รู้มัน ...เฮ้อ.." ชายชราถอนใจอย่างเป็นกังวล "..พอเกินกำหนดที่มันจะกลับไปซักสามสี่วัน มันก็โทรเลขมาบอกว่าขอเลื่อนไปเป็นเดือนหน้า เหตุผลก็ไม่ได้บอกมา คือถ้าไมใช่พ่อของมัน คือน้องชายของลุงเป็นคนรั้งมันเอาไว้แล้ว ลุงก็เดาไม่ถูกเหมือนกันนั่นแหละ แต่ว่า...เออ...อย่าไปสนใจมันเลยคุณ..." แกตัดบทแล้วก็หยิบหนังสือเสภา ขุนช้าง-ขุนแผน ขึ้นมา " ...เอา...กินน้ำกินท่าแล้วก็ซ้อมกันซะทีเถอะ เลือกเอาเองก็แล้วกันนะ เพราะเวลาประกวดจริงนี่เขาไม่ได้บอกเรา ล่วงหน้าเลยใช่ไหมว่าจะให้เราขับเสภาบทไหน..." อนรรจพยักหน้าเนิบ ๆ รับหนังสือมาจากลุงแล้วก็เปิดออก พลิกไปถึงหน้าที่ต้องการแล้วก็ลงมือขับเสภาด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย... "...โอ้พิมนิ่มนวลของเณรแก้ว เจ้าไปแล้วจะรำฦกถึงพี่บ้าง งามปลื้มแม่จะลืมน้ำใจจาง แต่ครุ่นครางครวญคิดจนค่อนคืน ทำไฉนจึงจะได้แม่พิมชม ให้เคลื่อนคลายอารมณ์ร่ำสะอื้น รักนางพ่างเพียงจะกล้ำกลืน หญิงอื่นหมื่นแสนไม่นำพา ได้ร่วมหมอนพี่จะช้อนเชยชมชื่น ทุกค่ำคืนมิได้ขาดสเน่หา ทำไฉนจึงจะได้สนทนา กับพิมแก้วแววตาหนออกเรา ถึงจะอยู่ซอกห้วยหุบเหวผา จะเสาะหาไปให้พบตำแหน่งเจ้า คำนึงถึงนางไม่บางเบา ไก่ก็เร้าเร่งรับในราตรี ฯ..." ...อนรรจเอง ก็ไมรู้สึกตัวหรอกว่า ในขณะที่เขาขับเสภาอยู่นั้น ชายชราผู้เป็นครูของเขา กำลังนั่งฟังเขาอยู่อย่างตั้งอกตั้งใจ เป็นพิเศษกว่าทุกครั้ง... * * * * * "อ้อ...อนรรจ..เข้ามาก่อน..เข้ามาก่อน...นี่..เจ้ากตเขากลับมาแล้วหละ" ลุงบอก เมื่อเขาขึ้นมาบนบ้านในเวลาต่อมาอีกไม่นาน "เหรอฮะ..." เขาพูดอย่างลืมตัว แววตาเปี่ยมไปด้วยความหวัง "แล้วอยู่ไหนล่ะฮะ..." "เค้าไปข้างนอก..." ลุงพึมพำเบา ๆ อนรรจหยุดคิดนิดนึง..ก็คงจะกิ๊วก๊าวกันอีกละซิท่า แล้วเขาก็ยิ้มสดใส เมื่อตกลงตัดสินใจอะไรบางอย่าง... แล้วโดยที่ชายชราไม่ทันคาดคิด อนรรจก็ก้มลงกราบบนตักแก แล้วก็เงยหน้าขึ้นมา "งั้นผมก็ขอสารภาพกับคุณลุงเสียเลยนะครับ...หวังว่าคุณลุงคงจะไม่ว่าอะไรผมนะครับ...คุณลุงครับ...ผมรักมรกต..." ลุงถึงกับอึ้ง แกจับมือเขาไว้ข้างหนึ่ง อีกมือหนึ่งก็ลูบศีรษะเขาอย่างปรานี แล้วก็ปล่อยมือลุกขึ้นเดินไปท้าวแขนที่ระเบียงบ้านข้างนอก พลางถอนหายใจ อนรรจเดินตามไปติด ๆ ไปหยุดยืนอยู่ข้าง ๆ ลุง "อนรรจ..." เขาเงยหน้าขึ้นสบสายตากับลุงที่รักของเขา แต่แล้วก็ชักเอะใจ เมื่อเห็นสีหน้าและแววตาของแก "...คุณรักเจ้ากตจริง ๆ หรือ..." "ครับ" อนรรจรับคำอย่างหนักแน่น ชายชราถอนใจอย่างหนักอีกครั้งหนึ่งก่อนที่จะค่อย ๆ พูด "เจ้ากตเขากลับมาเมื่อวานนี้ พาผู้ชายมาคนนึง มาถึงก็มากราบลุงแบบเดียวกับคุณเมื่อกี้นี้นั่นแหละ แล้วก็แนะนำกับลุงว่า เป็นคนรักของเขา.." เสียงของชายชราเหือดไปเองโดยที่แกไม่ได้ตั้งใจ อนรรจเงียบกริบไปนาน ลุงแกก็ได้แต่ถอนใจ แล้วก็เดินกลับเข้าไปในเรือนเฉย ๆ ...ดีแล้ว...ปล่อยให้เขาคิดอะไรคนเดียวเสียบ้าง...ยิ่งนาน ก็ยิ่งดี...มรกต...ฉันสายเกินไป...แต่ก็ดีไปอย่าง ชีวิตของฉัน จะได้เหลือความหวัง..... แต่เสภาเพียงอย่างเดียว... และเมื่อชายชรากลับเข้าไปที่ระเบียงอีกครั้งหนึ่ง อนรรจก็หายไปแล้ว..... ผู้เฒ่าก็ได้แต่ถอนใจเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้... * * * * * "กต..." ชายชราเรียกเธอทันทีที่ย่างก้าวเข้ามาในบ้าน พอมรกตเงยหน้าขึ้นมาแกก็ดักคอ "...ไปกะนายวินัยมาใช่ไหม..." "ค่ะ" เธอเชิดหน้ารับอย่างไม่สะทกสะท้าน " วินัยเค้าเอารถมาส่งค่ะ" "นั่นนาซี...ลุงถึงว่าได้ยินเสียงรถ" ...พอดีตอนกลับบ้านไปนี่ก็เจอวินัยเข้า เขาเป็นเพื่อนนักเรียนเก่าที่เคยสนิทกันมาก เป็นคนที่มีเสน่ห์คนหนึ่งทีเดียวแหละ พอความหลังกำลังฟื้นตัวเขา กลับจู่โจมขอความรักเธอจนได้ ก็คนกำลังจะจมน้ำตายนี่ จึงช่วยไม่ได้เลยที่ตอบตกลงกับเขาไป ตอนแรกก็ตั้งใจจะลองดูใจกันไปก่อนนะ... แต่ตอนนี้...ก็ชักจะเห็นความน่ารักของเขาขึ้นมาทุกทีแล้วละ... "ลุงว่าวินัยนี่เค้าเป็นยังไงบ้างคะ" ที่เธอชวนคุยได้อย่างนี้ ก็เพราะได้เคยพาวินัยมาบ้านหลายครั้งแล้ว "ก็ดี..." ลุงแกว่าหลังจากที่เงียบไปพักหนึ่ง ..ผิดคาดแฮะ...มรกตคิด... "แล้ว...กับอนรรจล่ะคะ..." เธอรวบรวมกำลังใจ ถามออกมา "ไม่รู้สิ..." ลุงตอบไปอย่างนั้น แล้วก็ดูเหมือนกับแกจะ เปลี่ยนเรื่อง "เออ...กต..พูดถึงอนรรจนี่ก็ลืมบอกไป เมื่อตอนที่เราน่ะกลับมาจากบ้านใหม่ ๆ เขาก็มาที่นี่..." "แล้วไงคะ..." เธอถามเรื่อย ๆ ก็เลิกสนใจ...เอ๊ย...ไม่เคยสนใจนี่... "...แล้วเขาก็มากราบลุง เขาบอกว่า เขารักแก " ชายชราพูดเรื่อยๆ เหมือนกับเป็นเรื่องธรรมดา แล้วก็เดินเข้าห้องไป มรกตกำลังจะลุกขึ้นยืน เลยสะดุดกึก งงมาก แล้วในที่สุดก็เลยหมดแรง นั่งแปะอยู่ตรงระเบียงนั่นเอง ...โธ่เอ๋ย..อนรรจ..คุณช้าไปนิดเดียว..นิดเดียวจริง ๆ... * * * * * จากคุณ : พจนารถ - [ วันเถลิงศก (15) 09:33:47 A:61.90.14.22 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 ๔ มรกตเข้ามานั่งอยู่ที่นี่ตั้งนานแล้ว เข้ามาอย่างชนิดที่เรียกว่าเลื่อนลอยทีเดียว มันเจ็บปวดอยู่ลึก ๆ แต่มันก็ทำให้เธอไร้สติได้ก็ปานนั้น เธอเดินมาตามถนนอย่างไร้จุดหมายมาเป็นเวลานานพอสมควรแล้ว ในที่สุด ก็มาถึงสถานที่หนึ่ง เงยหน้าขึ้นไปก็เห็นแผ่นป้ายผ้าที่เขียนไว้ว่า งานประกวดขับเสภาแห่งประเทศไทย ครั้งที่ ๑ แล้วอะไรก็ไม่ทราบ ที่ทำให้เธอก้าวเข้าไปในหอประชุมใหญ่ ไปซุกตัวอยู่ที่ที่นั่งหลังสุด เธอไปพบกับวินัยตามที่เขานัดไว้ เขาคุยกับเธอเป็นเวลานาน ทีเดียว หลังจากที่อ้อมค้อมมานาน วินัยก็บอกอะไรเธอบางอย่าง ที่ยังก้องอยู่ในโสตประสาทของเธอมาจนกระทั่งวินาทีนี้ "มรกต..ผมรักคุณนะ..แต่ผมคิดว่าทัศนคติของเราไม่น่าจะตรงกัน ผมว่า..ผมไม่น่าจะเหมาะกับคุณ...และก็คงจะไม่ยากถ้าคุณจะลองหาคนที่คู่ควรกับ คุณมากกว่าผมดู แต่สำหรับเรา...ผมคิดว่าเรา...คงจะพบกันแค่นี้ดีกว่า..." ..พูดง่ายดีนี่นะ...ผู้ชาย...คิดมาถึงตอนนี้แล้ว มรกตก็รู้สึกว่าขอบตาร้อนผ่าวแต่เปล่า..ไม่มีน้ำตาหรอก...ความเจ็บปวดครั้งนี้มันมากกว่าที่เธอจะร้องไห้ได้เสียแล้ว เธอไม่รู้จะเอาไปเปรียบเทียบกับอะไรดี เธออาจจะฝากความหวังในชีวิตไว้กับวินัยมากเกินไปก็ได้ และเมื่อจำต้องสูญเสียเขาไปจริง ๆ จึงต้องมาร้าวรานถึงขนาดนี้ เวลาในหอประชุมที่มรกตนั่งอยู่นั้นผ่านไปสักเท่าไหร่ก็ไม่รู้ และความคิดในใจของเธอก็คงจะเพริศไปไกลกว่านั้นอีกหลายเท่า เพียงแต่ถ้าเธอจะไม่ได้ ยินเสียงนุ่ม ๆ ที่คุ้นหูเธอมาร่วมครึ่งปี จากบนเวทีนั้น "...เณรแก้วเห็นพิมเจ้ามัวหมอง ปลอบประคองมือเช็ดน้ำตาให้ ดูอ้ายช้างชาติชั่วตัว[^_^] มาทำให้น้องข้าต้องด่าตี น้อยหรือรอยไม้เป็นริ้วริ้ว เออนี่ผูกมือหิ้วเจียวหรือนี่ จึงยับย่อยเป็นรอยทั่วอินทรีย์ ฟ้าผี่นิ้วน่อยพลอยเป็นแนว สงสารพิมนิ่มเนื้อนี้เหลืออก น้ำตาไหลตกเป็นแถวแถว..." "อนรรจ..." มรกตหลุดปากออกมาแผ่วเท่าเสียงกระซิบ และก็โชคดีที่ในหอประชุมนั้นปิดไฟมืด และเปิดไฟสว่างเฉพาะที่เวทีเท่านั้น มิฉะนั้นก็คงจะมีคนเห็น หยาดน้ำตาที่ไหลระออกมาตามร่องแก้ม อย่างสุดจะฝืนต่อไปได้อีกแล้ว ความเจ็บของเธอครั้งนี้มันมากกว่าที่แม่พิมถูกเฆี่ยนหลายเท่านัก ก็แล้วใครเล่าจะได้มาปลอบโยนเธอ อย่างน่าประทับใจเช่นนี้...เป็นไปไม่ได้...เป็นไปไม่ได้จริง ๆ ... ในแก้วหูของเธออึงอลไปด้วยคำพูดของวินัย กับเสียงเสภาของอนรรจสับสนไปหมด ฟังได้แค่นั้น มรกตก็ยกมือขึ้นป้ายน้ำตาลวก ๆ แล้วก็เดินโซเซออกจากหอประชุมเพราะเธอคิดว่า มิฉะนั้น เส้นประสาทที่เขม็งเกลียวของเธออาจจะขาดผึงออกมาในวินาทีใดวินาทีหนึ่งก็ได้ แต่ก่อนที่จะออกจากประตูหอประชุม เธอก็ยังอุตส่าห์ได้ยินคำกลอนสุดท้ายดังแว่วมา "...อย่าโศกนักเลยเจ้าจะเศร้าไป ดวงใจพี่ไม่ลืมคำสัญญา..." มรกตต้องหยุดยืนฟัง จนเสียงเอื้อนสุดท้ายของเขาแผ่วหายไป แล้วก็มีเสียงปรบมือกึกก้องดังเข้ามาแทนที่ เธอเพิ่งจะได้ซาบซึ้งถึงวิญญาณของบทขับลำที่เรียกว่า เสภา ในวันนี้เอง "ไม่มีหรอก...สัญญาน่ะ..." เธอพึมพำก่อนจะเดินออกจากหอประชุมทั้ง ๆ ที่คราบน้ำตายังเปื้อนอยู่ทั่วแก้ม... * * * * * กลับมาถึงบ้านได้อย่างไรก็ไม่รู้เหมือนกัน พอเข้ามาก็เห็นลุงนั่งอยู่ที่กลางบ้านเหมือนกับจะรอใครสักคนหนึ่ง มรกตเดินเข้าไปนั่งข้างแกอย่างเกือบจะ ปกติ "ลุงคะ..."เสียงที่เปล่งออกมาก็เรียบจนเธอแปลกใจ "เมื่อ เช้านี้วินัยเขามาบอกเลิกกับกต" "เหรอ..." ลุงเสียอีกที่ยังตกใจ "...โธ่เอ๋ย...เจ้ากต..." ผุ้เฒ่าอุทานแล้วก็รั้งศีรษะของเธอให้ซบกับบ่าที่ชราแต่ยังแข็งแรงของแก พลางลูบเรือนผมสลวยนั้นอย่างเบามือ ต่างคนต่างก็เงียบงันกันไปสักครู่หนึ่ง มรกตก็เงยหน้าขึ้นมา "กตจะต้องพยายามทนกับความรู้สึกนี้ให้ได้ กตจะต้องเข้มแข็ง ใช่ไหมคะ..." ชายชราพยักหน้าเนิบ ๆ แต่แกไม่แปลกใจเลย ที่มรกตสามารถพูดเรื่องนี้ได้ราวกับเป็นเรื่องธรรมดา เพราะรู้ว่า เธอได้ระบายมาจนเต็มตื้นแล้ว แก รู้เมื่อแกจ้องหน้าเธอ ประจักษ์พยานยังเด่นชัดอยู่ที่แก้มสีชมพูจัด กับดวงตาที่แดงช้ำคู่นั้น ดู ๆ แล้วแกก็รู้สึกสงสารหลานสาวคนเดียวของแกขึ้นมาอย่างจับใจ "ใช่...หลานของลุงต้องเข้มแข็ง..." มรกตฝืนยิ้มให้ลุงแล้วก็เดินออกไปล้างหน้าที่หลังบ้าน พอออกมานั่งกับลุงได้สักครู่แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร ใครคนหนึ่งก็ถลาจากประตูเข้ามาหาลุงอย่างตื่นเต้น มาถึงก็วางสิ่งของต่าง ๆ ลงข้างตัว แล้วก็เปิดกล่องกล่องหนึ่งขึ้นมา เผยให้เห็นโล่รางวัลสีเงินงามระยับ ชายชรารับไปดูอย่างตื้นตัน อนรรจก้มลงกราบลงไปแทบเท้าชายชราผู้เป็นครูของเขา พอเงยหน้าขึ้นมาก็พึมพำด้วยน้ำเสียงที่เปี่ยมไปด้วยความปลื้มปิติ "ผม...ผมทำได้แล้วครับคุณลุง...ผมทำได้จริง ๆ " มรกตเห็นลุงของเธอนั่งอึ้งไปชั่วอึดใจ แล้วชายชราก็ค่อย ๆ ก้มลงพลางลูบหัวอนรรจที่ซบลงแทบตักของแก "ลุงดีใจ...ลุงดีใจด้วย...ลูก..." มรกตนั่งมองภาพนั้นอย่างตะลึง ลุงจึงหันมาบอกเธอสั้น ๆ "อนรรจ ชนะ" มรกตเกือบจะลืมตัวร้องอะไรออกมา ด้วยความยินดีจากก้นบึ้งของจิตใจแต่ก็ระงับไว้ได้ทันท่วงทีและโดยที่ไม่มีใครคาดคิด เธอยื่นมือขวาไปให้อนรรจ อย่างองอาจ "คุณอนรรจ กตยินดีด้วยอย่างจริงใจค่ะ" อนรรจพยายามมองหน้าและแก้มที่แดงปลั่งของมรกต แต่เธอก็ไม่ยอมสบตาด้วย เขาจึงได้แต่รับเอามือน้อยนั้นมาบีบเบา ๆ อย่างงง ๆ มรกตก้มหน้าหลบตาเขาโดยที่เธอรู้อยู่แก่ใจของเธอเองว่านั่นคือการ ซ่อนแววตา "เออ...อนรรจ..." พอคลายความตื่นเต้นลง ลุงก็เรียกเขาแล้วว่า "...ไหนลองขับบทประกวดที่เขาไม่ได้บอกล่วงหน้านี่ให้ลุงฟังหน่อยซิ ลุงอยากฟังบ้าง" "ได้ครับ" อนรรจยิ้มรับ แล้วเขาก็หยิบหนังสือ พระราชนิพนธ์ ขุนช้าง-ขุนแผน ขึ้นมาเปิดตรงหน้าที่ต้องการ "...เณรแก้วเห็นพิมเจ้ามัวหมอง..." ...เอาอีกแล้ว...บทนี้อีกแล้ว...มรกตรู้สึกปวดจี๊ดขึ้นมาในหัวสมองหน้าร้อนวูบวาบ เธอรีบยันตัวขึ้นแล้วก็วิ่งไปที่ระเบียง ร้องไห้เสียจนหนำใจ หันหน้าไปทางนอกบ้าน ไม่อยากจะฟัง...นี่เขาไม่รู้สึกอะไรกันเลยหรืออย่างไร...ใช่สิ...ฉันมันเป็นคนที่ไม่มีค่าไปแล้วนี่... แต่เธอก็ยังได้ยินเสียงที่แว่วมาเรื่อย ๆ ...ยังกะทองไม่รู้ร้อน ...ทั้งลุงทั้งหลานนั่นแหละ... "...สุดจิตสุดคิดสุดฤทธิ์แล้ว น้องแก้วแม่อย่าปรารมภ์ใจ..." ...อะไรกัน...นี่มันตอนต่อจากที่ได้ยินที่หอประชุมนี่นา..มรกตถึงกับสะดุ้ง เพราะว่าเสียงนั้นอยู่ใกล้ตัวเหลือเกิน และพอหันกลับมา เธอก็เห็นอนรรจ ยืนอยู่ข้าง ๆ เธอนั่นเอง โดยที่ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร เธอก็เลยก้มหน้าลงร้องไห้ต่อกับระเบียงบ้านนั่นแหละ ร้องไห้อย่างอัดอั้นและแค้นสุดขีด แต่เสียงของเขาก็ยังเจื้อยแจ้ว ต่อไป "...เงยหน้าขึ้นเถิดเจ้าพิมเพื่อน แก้มเปื้อนมาจะเช็ดน้ำตาให้..." ฟังน้ำเสียงของเขา ทำให้มรกตถึงกับมือไม้สั่นทำอะไรไม่ถูกไปหมดก็เลยเงยหน้า ขึ้นมานิดนึง...นิดเดียวเท่านั้นแหละ... แล้วอนรรจก็เช็ดน้ำตาให้เธอจริง ๆ ..... ########## จากคุณ : พจนารถ - [ วันเถลิงศก (15) 09:51:45 A:61.90.14.22 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 เรื่องที่เกี่ยวกับดนตรีไทยอีกเรื่อง :) ไม่ค่อยเข้าใจเรื่องเทียบเสียงค่ะ จากคุณ : scottie - [ วันเถลิงศก (15) 12:59:55 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ไม่เข้าใจตรงจุดไหนเล่าขอรับ ถามมา แล้วกระผมจะอธิบายให้กระจ่างเลยแหละ ขอรับ. จากคุณ : พจนารถ - [ วันเถลิงศก (15) 16:10:01 A:61.90.14.199 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 "...เงยหน้าขึ้นเถิดเจ้าพิมเพื่อน แก้มเปื้อนมาจะเช็ดน้ำตาให้..." ซึ้งค่ะ ชอบนะ.... เีขียนอีกๆๆๆ *--* จากคุณ : จูนิ - [ 16 เม.ย. 48 03:54:43 A:202.133.139.244 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 เรียนคุณจูนิขอรับ ต้องขออนุญาตเรียนให้ทราบตามตรงว่า กลอนเสภาที่ปรากฎอยู่ในเรื่องนี้ทั้งหมด นำมาจากพระราชนิพนธ์ ขุนช้าง-ขุนแผนขอรับ แต่สองวรรคที่คุณยกตัวอย่างมานี้ เป็นแรงบันดาลใจให้กระผมผูกเรื่องนี้ขึ้นมาโดยนำเสภามาเป็นเครื่องเชื่อมโยง แต่พลิกเลือกเฟ้นกันหลายจบทีเดียวแหละขอรับ อ้อ...แล้วก็สองวรรคนี้แหละ ที่ อาจารย์ เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ ชอบมาก ท่านเคยยกตัวอย่างไว้ว่า สังเกตได้ว่ากลอนสองวรรคนี้ มีแต่ สัมผัสนอก ตามข้อบังคับทั่วไปของกลอนเท่านั้น ไม่มีสัมผัสในเลยแม้แต่จุดเดียว ท่านบอกว่ามันเป็น สัมผัสใจ ขอรับ. (แย้มไว้ว่า เร็ว ๆ นี้ มีเรื่องเกี่ยวกับขุนช้าง-ขุนแผนอีกแน่ ๆ ขอรับท่าน) จากคุณ : พจนารถ - [ 16 เม.ย. 48 09:35:21 A:61.90.14.161 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 ค่ะ....เป็นสองวรรค ที่กินใจ... ใครหลายๆ คน มานานนัก จะรออ่าน...เรื่องใหม่ค่ะ จากคุณ : จูนิ - [ 16 เม.ย. 48 19:49:49 A:202.133.136.164 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 เข้ามาแก้ข้อมูลให้นิดหนึ่งครับ เสภาขุนช้างขุนแผน ไม่มีรัชกาลใดรับเป็น "พระราชนิพนธ์"  ครับ แม้ในบางตอนจะระบุได้ว่า เป็นพระราชนิพนธ์ของล้นเกล้ารัชกาลที่ ๒  แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมด เหมือนอย่าง พระราชนิพนธ์ละครนอกทั้งหกเรื่อง มีสังข์ทอง ไกรทอง เป็นอาทิ ตอนที่รัชกาลที่ ๒ ทรงพระราชนิพนธ์ (อ้างตาม สมเด็จกรมพระยาดำรงราชานุภาพ)  คือ ตอนที่ ๑๗ เมื่อขุนแผนขึ้นเรือนขุนช้าง และเข้าห้องนางแก้วกิริยา และอาจจะรวมตอนที่ ๑๘ เมื่อขุนแผนพานางวันทองหนี ด้วย แต่ก็ไม่ใช่สำนวนเดียวกันตลอดทั้งตอน อาจมีสำนวนของคนอื่นปนอยู่ด้วย ว่ากันว่า ตอนที่ ๑๗ และตอนที่ ๑๘ ในเสภาขุนช้างขุนแผนนี้ เกือบจะนับถือกันว่าเป็นยอดของบทเสภาเรื่องนี้ เป็นตอนที่คนชอบฟัง และชอบจำกันมากกว่าตอนอื่นๆ ด้วยมิตรไมตรีครับ จากคุณ : SONG982 - [ 17 เม.ย. 48 00:00:32 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ถูกต้องแล้วขอรับ ท่านSONG982 ขอบพระคุณมาก ขอรับ ที่กรุณาท้วงติง และให้ความรู้เพิ่มเติม กับผู้ด้อยอาวุโส เช่นกระผม กระผมจึงขออนุญาต เปลี่ยนข้อความของกระผมในครั้งที่แล้ว จากประโยคที่ว่า กลอนเสภา ที่ปรากฏในเรื่องนี้ทั้งหมด นำมาจาก พระราชนิพนธ์ ขุนช้าง-ขุนแผน เป็นดังนี้ ขอรับ กลอนเสภาที่ปรากฎในเรื่องนี้ทั้งหมด ได้นำมาจาก เสภาเรื่อง ขุนช้าง-ขุนแผน ซึ่งมีกวีหลายพระองค์ และหลายท่าน ได้ร่วมกัน ทรงพระราชนิพนธ์ ทรงพระนิพนธ์ และนิพนธ์ โดยเริ่มชำระเสภาเก่า ในสมัย ล้นเกล้า ฯ รัชกาลที่ ๒ ขอรับ. ขอบพระคุณท่าน SONG982 อีกครังหนึ่ง ขอรับ. จากคุณ : พจนารถ - [ 17 เม.ย. 48 15:35:14 A:61.91.79.75 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 กว่าจะแฮปปี้เอ็นดิ้ง ก็ต้องเสียน้ำตาไปหลายนะคะ จากคุณ : รสา รสา - [ 19 เม.ย. 48 00:05:44 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เรียน คุณ รสา รสา ขอรับ ขอบพระคุณที่มีน้ำใจไมตรีมาเยี่ยมเยือนกันเช่นเคย ก็จริงของคุณนะขอรับ ที่กว่าจะแฮปปี้เอ็นดิ้ง ก็ต้องเสียน้ำตาไปหลายเลยแหละ พทั้งตัวละคร ทั้งคนเขียนแหละ...ขอรับ. จากคุณ : พจนารถ - [ 19 เม.ย. 48 09:55:37 A:61.91.79.250 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 อะ คนเขียนเป็นอะไรไปคะ จากคุณ : รสา รสา - [ 21 เม.ย. 48 22:55:46 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เรียน คุณ รสา รสา ขอบพระคุณที่ทักถาม คนเขียนไม่ได้เจ็บไข้ได้ป่วยอะไรมากนักดอกขอรับ ถ้าวินิจฉัย ก็คงจะเป็นโรค IN นั่นแหละขอรับ เพราะเรื่องสั้นเรื่องนี้ มีพื้นฐานมาจากความจริงกว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์ ขอรับ จากคุณ : พจนารถ - [ 22 เม.ย. 48 06:51:34 A:61.90.14.34 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 ขอบคุณ พี่มากๆๆเลยนะคะ ที่เขียนเรื่องดีๆแบบนี้มาให้อ่าน ได้ทั้งความสนุก ความรู้ และรับรู้ได้ถึงความรู้สึกต่างๆ ที่พี่พยายามสื่อ และพี่ก็เก่งมากที่ใช้เสภามาใช้ในการเขียนเรื่องครั้งนี้ด้วย ต้องขอบคุณอาจารย์ภาษาไทยด้วย ถ้าไม่ให้มาค้นคว้าเรื่องเสภา ขุนช้างขุนแผน ใหม่ก็คงไม่ได้มาเจอสิ่งดีๆอย่างนี้ จากคุณ : ใหม่ - [ 11 มิ.ย. 48 19:46:53 A:203.107.196.168 X: ]