ตอนที่ 19 ++โลกกลม+

ฉันมองหน้าของผู้สูงวัยทั้งสองฝ่ายด้วยความแปลกใจ ฉันรู้สึกว่าบรรยากาศมันค่อนข้างจะเคร่งเครียดมากกว่าจะรื่นเริง ทั้งที่เป็นคนรู้จักกันแล้วแท้ ๆ

" อ้าว !! รู้จักกันมาแล้วหรือคะ โลกกลมจังเลย " ฉันพูดขัดขึ้นมาเมื่อรู้สึกว่าบรรยากาศมันชักจะเคร่งเครียดมากเกินไป เมื่อไม่มีใครสักคนหนึ่งเอ่ยอะไรขึ้นมา ฉันจึงต้องทำหน้าที่นี้เอง ไม่งั้นมีหวังบรรยากาศคืนแรกเสียหมด ซึ่งเป็นสิ่งที่ฉันยอมไม่ได้

" อะ…อ๋อ…จ๊ะ พ่อกับแม่เป็นเพื่อนเก่าของคุณปรารถนานะจ๊ะ " ฉันมองหน้าคุณน้าด้วยความดีใจ แล้วฉันจึงจัดแจงดึงพ่อแม่และคุณน้าไปนั่งรวมกันอยู่ตรงม้านั่งใกล้ ๆ กับตัวบ้าน ส่วนฉันกับคนอื่น ๆ จึงเดินไปหาอะไรกินตามอัธยาศัย โดยมีโต๊ะม้าหินอ่อนเป็นศูนย์กลาง พวกเราปล่อยให้ผู้ใหญ่ที่คิดว่าคงจะไม่ได้พบกันมานานมากแล้วคุยกันเป็นการส่วนตัว นาน ๆ ทีฉันถึงจะเข้าไปยุ่งเรื่องอาหารการกินของโต๊ะนั้น ก่อนจะกลับมานั่งประจำที่ของตัวเอง

" คินทร์พวกเรามาร้องเพลงกันดีกว่าไหม " พี่มุทถามขึ้นเรียกเสียงฮือฮาได้จากฉันและพี่ตะวัน ฉันจึงหันไปมองหน้านายนคินทร์เป็นเชิงขอคำตอบ นายนั่นจึงพยักหน้าแล้วยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะขอตัวขึ้นไปหยิบกีต้าร์ที่อยู่ข้างบนบ้าน

" นี่ ๆ พี่มุท นายนคินทร์เล่นกีต้าร์เป็นด้วยเหรอ " ฉันกระซิบถามพี่มุทเมื่อนายนคินทร์เดินลับสายตาไป

" โธ่แกนี่…มันน่ะเก่งระดับมืออาชีพยังอายเลยรู้ไหม " พี่ตะวันหัวเราะขึ้นเบา ๆ ทันทีเมื่อได้ยินคำตอบของพี่มุท ส่วนฉันก็ได้แต่นั่งหน้างอ จะให้ฉันไปรู้ได้ไงล่ะ ฉันไม่ใช่พระพุทธเจ้านี่จะได้ไปรู้อะไรทุกอย่าง

" นั่นไงมันมาโน่นแล้ว ฟังผลงานของมันเอาแล้วกัน " นายนคินทร์พอมาถึงก็บรรเลงเพลงเลยทันที อืม…ฝีมือใช้ได้นี่ เสียงก็เพราะ ฟังแล้วรู้สึกมีความสุขอย่างไรบอกไม่ถูก ฉันนั่งฟังเพลงที่นายนคินทร์ พร้อมกับคลอตามไปด้วยในท่อนที่ฉันร้องได้ ฉันรู้สึกว่าพอมองนายนคินทร์ทีไรกับจะจ๊ะเอ๋เจ้ากับสายตาของนายนคินทร์เข้าทันที มันทำให้ใจของฉันที่มันลุ่ม ๆ ดอน ๆ อยู่แล้วช่วงนี้ แกว่งแรงยิ่งขึ้นยังกับแรงของพี่มุทที่แกล้งแกว่งชิงช้าฉันตอนเด็ก ๆ ยังไงก็ไม่รู้ มันทำให้ฉันไม่ค่อยกล้าจะสบตาด้วย ทั้งที่ทุกทีฉันเป็นคนที่ไม่รู้จักกลัวอะไรอยู่แล้ว ฉันนั่งฟังเพลงไปด้วยความเพลิดเพลิน ก่อนจะมีเสียงโฮลแฮนด์ของฉันขัดขึ้นมา

' นี่คือสิ่งสำคัญที่เรายังอยู่ด้วยกัน…'

" ฮาโหล…เป็นไงบ้างจ๊ะณัฎฐ์ " ตึง !! ทันทีที่สิ้นชื่อของเพื่อนเลิฟที่ฉันคุยทางโทรศัพท์ก็มีเสียงดังแปลก ๆ ของกีต้าร์ที่นายนคินทร์กำลังดีดอยู่ ฉันจึงหันไปมองด้วยความสงสัย แต่ฉันก็เห็นแต่เพียงภาพของนายนคินทร์ที่ผงกหัวขอโทษขอโพยพี่มุทกับพี่ตะวันก่อนจะเล่นเพลงต่อไป ส่วนฉันเมื่อต้องการความเงียบก็เลยเดินออกมาห่างจากวงสนทนาหน่อยนึก

ณัฎฐ์เพียงแค่โทรมาหาฉัน ถามสารทุกสุขดิบ เพราะตอนนี้ณัฎฐ์มันขึ้นภูแถบภาคอีสานกับครอบครัวของมัน ดูสิ ฉันมาทะเล ส่วนเพื่อนของฉันไปขึ้นเขา มันช่างเป็นความลงตัวที่แตกต่างเสียจริง ฉันคุยกันเพียงครู่เดียวก่อนจะรับคำที่ณัฎฐ์ส่วมาให้ไม่ขาดด้วยความเป็นห่วง อาทิเช่น แกต้องดูแลตัวเองดี ๆ นะกุน อย่าพาตัวเองไปมีเรื่องล่ะ แฮ่ ๆ พอดีฉันยังไม่ได้เล่าเรื่องพี่ตะวันให้มันฟัง ไม่งั้นมีหวังมันต้องลิ่วลงมาจากเขามาหาฉันที่ทะเลแน่ ๆ ฉันจึงได้แต่รับคำมันแล้วปิดมือถือเดินมาร่วมวงต่อด้วยความรื่นเริง พร้อมกับรอยยิ้มที่ไม่จางหายไปจากใบหน้า

แล้วฉันก็รู้สึกว่าไม่รู้นายนคินทร์ไปกินรังแตนที่ไหนมา ถึงเล่นกีต้าร์ไปแบบหงุดหงิดพลางมองฉันตาขุ่น ๆ ไม่ได้หวานหยาดเยิ้มเหมือนเมื่อตอนก่อนรับโทรศัพท์ ฉันก็ได้แต่เก็บความแปลกใจเอาไว้ ส่วนพี่มุทกับพี่ตะวันก็มองหน้าฉันกับหยน้านายนคินทร์สลับกันแล้วกลั้นหัวเราะเบา ๆ เอ่อ…ไม่ทราบว่าฉันพลาดช็อตเด็ดอะไรไปหรือเปล่าคะ…

" ฮ้าว !! " ฉันยกแขนขึ้นมาบิดขี้เกียจด้วยความรู้สึกหนัก ๆ หัว

" อ้าว…ง่วงแล้วหรือกุน " พี่มุทถามขึ้นด้วยความสงสัย ฉันจึงทำท่าสัปหงกให้ดู ก่อนจะมองกลับไปทางผู้ใหญ่ก็ยังเห็นนั่งคุยกันอย่างเงียบ ๆ ฉันจึงขอตัวกลับขึ้นไปนอนพักบนห้อง

" อือ…งั้นกุนขอตัวไปนอนก่อนนะ…กุนฝากลาคุณป้าด้วยนะคะพี่ตะวัน ยังไงพรุ่งนี้กุนจะไปเล่นด้วย…อ้อ…พี่มุทอย่าลืมเดินไปส่งพี่ตะวันล่ะรู้ไหม " ฉันเดินจากมาด้วยความปวดเมื่อยตามร่างกาย ฉันลืมไปแฮะว่าวันนี้ฉันเพิ่งไปมีเรื่องมา มิน่าล่ะมันถึงเพลียชอบกล หากแต่เมื่อฉันยังไม่ได้ผลักประตูห้องนอนเข้าไปก็มีมือมาดึงแขนฉันเอาไว้ ฉันจึงหันไปตามแรงฉุดกระชากนั้น ก่อนจะปล่อยคำด่าลงไปเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนดึง

" เป็นบ้าหรือไงฮะ…ปล่อยแขนฉันเดี๋ยวนี้นะ…คนง่วงจะตายอยู่แล้ว " ตอนนี้ฉันเริ่มเคยชินกับการฉุดกระชากแขนของนายนคินทร์แล้วจึงไม่โวยวายอะไรมากนัก ด้วยรู้ว่าโวยวายไปก็ไม่ทำให้คนดื้อด้านคนนี้ปล่อยฉันได้ จนกว่าเจ้าของมือจะพอใจ

" นายนั่นโทรมาทำไม " นายนคินทร์ตวาดฉันเสียงไม่ดังนัก คงจะกลัวว่าคนข้างล่างจะตื่นกลัว

" ใคร…อ๋อ…ณัฎฐ์…แล้วมันเรื่องอะไรของนายล่ะ " ฉันถามออกไปด้วยความไม่ใส่ใจกับท่าทีของนายนคินทร์ที่ยืนหน้าบูดเป็นตูดลิงอยู่นี่

" แล้วมันโทรมาทำไม " นายนคินทร์บีบแขนทั้งสองข้างหมายจะให้ฉันคลายคำตอบออกมาแต่โดยดี

" โอ้ย !! เจ็บนะโว้ย " เมื่อเห็นฉันร้องขึ้นมาด้วยความเจ็บนายนคินทร์จึงยอมปล่อยแขนฉัน แล้วเลื่อนมาจับมือฉันแทน

" เอ่อ…ขอโทษ…ว่าแต่ไอ้หมอนั่นมันโทรมาทำไมดึกดื่นป่านนี้ " นี่นายเป็นพ่อฉันหรือไง แต่ด้วยความรำคาญฉันจึงตอบไปเพื่อตัดปัญหา

" ก็แค่โทรมาเตือนไม่ให้ฉันไปก่อเรื่องเท่านั้นแหละ…รู้แล้วทีนี้ฉันเข้านอนได้แล้วยังล่ะ " นายนคินทร์มองฉันด้วยแววตาที่อ่อนแสงลง พลางปล่อยมือฉันให้เป็นอิสระ ฉันจึงหันหลังกลับไปเปิดประตูห้อง แต่นายนคินทร์ก็ยังเอามือมาจับประตูฉันเอาไว้อีก ฉันจึงหันไปถามด้วยความไม่พอใจ

" อะไรอีกล่ะที… " ทันทีที่ฉันหันหน้ามาแก้มใส ๆ ของฉันก็ถูกปะทะเบา ๆ ด้วยริมฝีปากบางของนายนคินทร์ แล้วถูกถอนออกอย่างรวดเร็ว

" นอนหลับฝันดีนะ…ยัยซ่าส์ของพี่…" นายนคินทร์ทิ้งทุ่นระเบิดลงตูมแล้วเดินกลับห้องของตัวเองทันที ส่วนฉันก็ได้แต่ยืนช็อคอยู่ตรงนั้นที่เดิม พลางเอามือขึ้นลูบแก้มด้วยความรู้สึกเป็นสุขอย่างบอกไม่ถูก

" ไอ้บ้านี่ !! " ฉันต่อว่าอย่างไม่จริงจังนัก ก่อนจะยิ้มเขินให้กลับตังเองแล้วพาร่างที่อ่อนตัวนั้นกลับมายังเตียงอ่อนนุ่ม แล้วภาพเหตุการณ์เมื่อกี้ก็เลื่อนเข้ามาอย่างกับภาพสไลด์ ยิ่งคิดฉันก็ยิ้งอาย ใบหน้าของฉันเต็มไปด้วยความร้อนที่ฉันคิดว่าคงเกินร้อยองศาแน่ ๆ

" นอนหลับฝันดีนะ…ยัยซ่าส์ของพี่… กรี้ด ๆๆๆๆ พูดออกมาได้ยังไง…หน้าไม่อาย " ฉันร้องอาละวาดกับเตียงของฉันใหญ่ แล้วอุปกรณ์แก้เขินของฉันก็คือทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่บนเตียง ไม่ว่าจะเป็นที่นอน หมอน หมอนข้าง หรือแม้แต่ตุ๊กตาที่ฉันพกมาด้วยจากที่บ้าน ก็ถูกฉันดึงไปดึงมาบ้าง กอดบ้างทุบตีบ้าง เป็นอยู่อย่างนั้นจนฉันเหนื่อย แล้วนอนมองเพดานในความมืดพลางส่งรอยยิ้มไปให้กับพัดลมติดเพดานนั้นอยู่ตลอดทั้งคืน

สรุปแล้วคือ…ฉันอายจนนอนไม่หลับ แฮ่ ๆ นี่ยัยซ่าส์อย่างฉันต้องมาแพ้หัวใจกับนายนคินทร์ตัวแสบนี่เหรอ แค่คิดก็บ้าแล้ว…


To Be Continued>>
.....................................................................................................................................................................................