ตอนที่ 4

คาเรนตื่นขึ้นรับเช้าวันใหม่อย่าง “ไม่สบาย” นัก วันนี้เธอรู้สึกแปลกๆแต่เช้า
ทำไมวันนี้พื้นมันดูหมุนๆเอียงๆนะ หรือว่าฉันคิดไปเอง
ฉันคงเบลอไปแล้วมั้งถึงได้มองอะไรแล้วรู้สึกแปลกๆอย่างนี้
วันนี้คาเรนเลือกที่จะไปเดินเล่นในสวน เผื่อเธอจะได้รู้สึกดีขึ้นบ้าง
คาเรนเดินมาถึงสวนแล้วเลือกที่จะทรุดตัวลงนั่งข้างๆสระน้ำ
และนั่งทอดอารมณ์มองสิ่งต่างๆ
บรรยากาศรอบกายของเธอมีแต่ความเงียบ แล้วจู่ๆ
ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาทำลายความเงียบนั้น

“ขอนั่งด้วยคนได้ไหม…เรน”
เรนยังไม่ทันตอบคนถามก็ทรุดตัวลงนั่งข้างๆเธอเสียแล้ว
“ท่าน...ราเมส” หญิงสาวหันไปมองคนข้างๆแล้วเขยิบห่างออกไป
“ทำไมต้องเขยิบหนีเราด้วยล่ะ”
“ปล่าวสักหน่อย...”
หญิงสาวปด เธอไม่อยากอยู่ใกล้เขาต่างหาก เธอกลัวหัวใจตัวเอง

“เราแค่อยากจะมา...ขอบคุณ”
“ขอบคุณข้า...ทำไม”
“ตลอดเวลาที่เราป่วย...เจ้าดูแลเราไง” เขายิ้มที่มุมปาก
“มันก็แค่หน้าที่...” คาเรนตอบเหมือนหล่อนไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย
“สำหรับเจ้า...เราเป็นแค่หน้าที่งั้นหรือ” ชายหนุ่มเสียงเข้ม
“ท่านพูดอีกก็ถูกอีก...ท่านคิดหรือว่าข้ามาที่นี่เราะพิศวาสท่าน”
ราเมสอึ้งกับคำพูดของคาเรนไปครู่หนึ่งโทสะของเขายั้งไม่อยู่แล้ว
เขากระชากข้อมือของคาเรนอย่างแรงก่อนจะพูดขึ้นว่า
“เจ้าก็ต้องอยู่ที่นี่ไปจนชั่วชีวิต....มันเป็นหน้าที่ของเจ้า
ทำหน้าที่ของเจ้าให้ดีแล้วกัน...ข้าดีกับเจ้าแล้วแต่เจ้ากลับไม่สำนึก
ตั้งแต่วันนี้....ถ้าข้าร้ายกาจกับเจ้าจะหาว่า ข้าใจร้ายไม่ได้นะ”


ราเมสกล่าวกับเธออย่างไม่ใยดีเลย เขาปล่อยมือเธอ
ทำให้เธอถึงกับล้มลงไปกับพื้นอย่างแรง แต่เขาก็เดินออกไป
อย่างเกรี้ยวกราด เขาไม่คิดแม้แต่จะหันมาสนใจเธอสักนิด
“โอ๊ย!!!!!....ใครก็ได้ช่วยด้วย...” คาเรนร้องด้วยความเจ็บปวด
ทำไมเขาถึงใจร้ายกับเธออย่างนี้นะ เธอเจ็บขนาดนี้เขาไม่คิด
แม้จะหันมาสนใจสักนิด คาเรนรู้สึกเจ็บปวดกับคำพูดของเขาไม่น้อย
ทำไมนะเธอถึงรู้สึก “แปลก” อย่างนี้ มันทั้งเจ็บใจ เสียใจ แค้นใจ
เธอรู้เพียงแต่ว่า ไม่อยากได้ยินคำพูดแบบนั้นจากปากของเขาอีก

“เรนเป็นอะไรไปน่ะ เจ็บมากไหม” โรสวิ่งมาดูเรนแล้วถามอย่างร้อนรน
“เรน...เจ็บขามากๆเลยค่ะ”
“สงสัย...ข้อเท้าจะแพลงนะเนี่ย เดี๋ยวพี่พาไปที่ห้องเอง” เธอพยุงน้องสาว
“ค่ะ....”
โรนัสพยุงคาเรนไปที่ห้องแล้วประคองเธอไปที่เตียง ขาของเธอบวมแดง
คาเรนเจ็บปวดไม่น้อยกับบาดแผลที่เธอได้รับ ดีที่เธอมีโรสมาดูแล
และคอยอยู่เป็นเพื่อน ตกกลางดึกคาเรนต้องนอนซมเพราะพิษไข้
เนื่องจากบาดแผลเมื่อเช้านี้

“เรน...ไข้ขึ้นสูงขนาดนี้เชียวเหรอเนี่ย”
“ทำไม...ต้องพูดรุนแรงกับเราขนาดนั้นด้วย...” หญิงสาวพึมพำ
“ละเมออะไรใหญ่แล้ว....เรน” โรนัสพูดระหว่างที่ใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดตัวให้เธอ
“ราเมส....ราเมส...อย่าไปนะ”

คาเรนทำไมเป็นมากขนาดนี้นะ คงเป็นเพราะว่าไม่ได้พักผ่อนมาหลายวันแน่ๆ
แล้วระหว่างนางกับท่านราเมสเกิดอะไรขึ้นกันแน่ น่าสงสารเรนจริงๆ
ต้องไกลจากบ้านมาแล้วต้องมาป่วยหนักขนาดนี้อีก
อย่าเป็นอะไรไปนะคาเรน พี่คงทนไม่ได้แน่ๆแล้วคนที่เขาทำเธอเป็นแบบนี้
เขาจะรู้ไหมเนี่ยว่าขนาดเธอป่วย เธอยังนึกถึงเขาแทบทุกลมหายใจ....



.......ท้องพระโรง....อาณาจักรมิสไทน์.....
“นับตั้งแต่วันนี้ไปเราจะให้ ราเมส ว่าราชการแทน” กษัตริย์แห่งมิสไทน์กล่าว
“พ่ะย่ะค่ะ” เหล่าข้าราชบริพารน้อมรับ
“เอาล่ะมีอะไรก็จัดการต่อนะ...ราเมส”
“ขอรับ...ฝ่าบาท” ราเมสตอบ
“พวกท่านมีอะไรจะรายงาน...เชิญ” รามสกล่าวต่อแล้วทรุดตัวลงนั่ง
“ข้ามูอาร์เจ้ากระทรวงการคลังขอถวายรายงาน ขอรับ”
“เชิญท่านมูอาร์...ว่ามาเลย”

“ตอนนี้เงินในคลังของเราเหลือน้อยแล้ว...อยากให้ท่านอนุมัติการเก็บภาษีสำหรับปีนี้ ขอรับ”
“แต่ตอนนี้ประชาชนกำลังอยู่ในช่วงแห้งแล้งนี่”
“แต่เป็นเฉพาะบางหัวเมืองเท่านั้นนะ...ขอรับ”
“งั้นเราอนุมัติ...แต่เก็บเฉพาะหัวเมืองที่ไม่เดือดร้อนเท่านั้นนะ”
“รับทราบขอรับ ท่านราเมส”
“ตอนนี้ถึงแม้ว่ายังไม่มีศัตรูมาประชิด...เราอยากให้ทุกฝ่ายพร้อมรบเสมอ
ทั้งอาวุธ ยุทธศาสตร์ การรบทุกด้านต้องพร้อม นึกไว้เสมอว่า
ศัตรูอยู่ข้างกายทุกท่านตลอดเวลา หวังว่าคงเข้าใจนะ”
“พ่ะย่ะค่ะ...”เหล่าข้าราชบริพาธให้คำมั่น

หลายวันแล้วที่ราเมสวุ่นอยู่แต่กับการออกว่าราชการ จนเขาลืมนึกถึงคาเรนเลย
แต่เขาก็ต้องฉุกคิดในบ่ายวันหนึ่งว่า เธอไปไหนแล้วนะ
ทั้งที่ปกติจะเห็นคาเรนเสมอ แต่พักหลังมานี้เขาไม่พบเลยแม้แต่เงาของเธอ
หรือว่าเธอต้องการหลบหน้าเขา ก็ดีเหมือนกันทุกครั้งที่เขาเจอเธอ
เขาต้องโมโหแทบทุกครั้ง บางทีเธอทำให้เขาแทบคลั่ง
เธอไม่เคยเลยที่จะพูดดีกับเขา เธอว่าเขาเสียๆหายๆ
โดยที่เธอยังไม่รู้จักเขาดีด้วยซ้ำ เขาเป็นถึงเจ้าชายแห่งมิสไทน์
มีผู้หญิงมากมายยอมพลีกายให้เขาง่ายๆ แล้วทำไม
เขาต้องไปสนใจผู้หญิงที่ไม่มีความอ่อนหวานเอาซะเลยแบบนั้นด้วย
เขาสามารถหาผู้หญิงอีกกี่ร้อยคนก็ได้แค่….เขาเอ่ยปาก
มีแต่คนเรียงรายเป็นแถวมาให้เขาเลือกเหมือนของเล่นชิ้นหนึ่ง เท่านั้นเอง...

ราเมสเบื่อเหลือเกิน วันทั้งวันเขาต้องเหนื่อยในการออกว่าราชการ เขาเลือกที่จะ
ให้รางวัลตัวเองด้วยการไปขี่ม้าตัวโปรดที่โรงม้าหลวง เขามักจะใช้เวลาในยามว่าง
หมดไปกับการขี่ม้า และซ้อมอาวุธ จึงทำให้ราเมสเป็นคนที่มี
ความสามารถคนหนึ่งของมิสไทน์ รวมถึงความเฉลียวฉลาดที่มีในพระองค์
ไม่ว่าครั้งใดที่เกิดสงคราม หากราเมสได้มีโอกาสควบคุมกองทัพด้วยแล้ว
ยากนักที่ศัตรูจะเอาชนะได้โดยง่าย ราเมสขี่ม้าอยู่พักหนึ่ง
เขาเห็นโรนัสพี่สาวของคาเรนเดินผ่านมา เขาคิดจะถามถึงคาเรน
หากแต่เขายั้งไว้แล้วทำเป็นไม่สนใจเธอ แต่โรสก็เป็นคนเดินมาทักทายเขาเสียก่อน

“สวัสดีค่ะ...ท่านราเมส ว่าราชการเสร็จแล้วหรือคะ”
“อืมม...” เขาตอบด้วยเสียงราบเรียบ เขาไม่เคยยิ้มให้กับใครเลย แม้แต่กับโรส
แต่กับคาเรนเขายิ้มและหยอกล้อกับเธอได้ โดยที่ไม่คิดว่าตัวเองคือเจ้าชายราเมส
“ท่าทางท่านจะชอบขี่ม้านะคะ...เหมือนเรนเลยขานั้นชอบมาก”
ราเมสแทบสะอึกเมื่อเขาได้ยินชื่อ “คาเรน” แต่เขาก็เก็บสีหน้าได้อย่างดี
“แต่น่าสงสารค่ะ ยัยเรนป่วยหนักนอนซมอยู่ที่ห้อง”
“เป็นอะไรไปล่ะ...”
เขาถามเสียงเรียบ หากแต่แววตาของเขาเต็มไปด้วยความกังวล
“เรน...ตัวร้อนมากค่ะ เพ้อทั้งคืนเลย” โรสสังเกตเห็นแววตาของราเมส
เธอแอบยิ้มน้อยๆด้วยความพอใจ ท่าทางท่านราเมสคงเป็นห่วงคาเรนไม่น้อย
ดูจากแววตาของเขาแล้ว เขากังวลไม่น้อยเลยเมื่อรู้ว่าเธอป่วย

“ข้าขอตัวไปดู...นางสนมเตรียมอาหารก่อนนะคะ”
“ตามสบาย.....”
“เรน....เจ้าเป็นอะไรมากหรือป่าวนะ” ราเมสพึมพำกับตัวเอง
เขารีบโดดลงจากหลังม้า และรีบตรงไปห้องของคาเรนอย่างลืมตัว
ดูเหมือนเขาจะลืมคำพูดของตัวเองเสียสนิท “ไม่สนใจ” เขาเคยบอกตัวเองอย่างนั้น
แต่ตอนนี้เขากลับมาอยู่ข้างเธอแล้ว เมื่อรู้ว่าเธอป่วย




ในห้องนอนกว้างใหญ่ ที่เขาเคยมานอนเมื่อหลายวันก่อน ด้วยความบังเอิญ
มีหญิงสาวคนหนึ่งนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง เธอคนนี้เธอเคยกล่าวหาเขา
ว่าเป็น “โจร” ที่จะมาทำร้ายเธอ แต่วันนี้เธอหมดฤทธิ์นอนซมอยู่บนเตียงซะแล้ว
ถึงแม้ยามป่วยเธอยังคงสวยงามราว “เทพธิดา” ที่หลับใหล ใครกันนะที่จะได้
“ครอบครอง” หัวใจของเธอคนนี้ ใครกันนะคนที่เธอจะมอบความรักให้ดูแล
เขาแอบหวังไม่น้อยว่าใครสักคน...คือ เขา.... หากแต่เขารู้ดี
มันเป็นไปได้ยากเหลือเกิน เธอจงเกลียดจงชังเขามาก
แทบอยากให้เขาตายด้วยซ้ำ แล้วแบบนี้เขาจะเป็น “คนคนนั้น” ได้ยังไง

“คาเรน....เจ้าต้องหายนะได้ยินไหม” เขาพูดแล้วกุมมือของเธอเอาไว้
“.....” เธอเงียบ แต่เธอรู้สึกได้ถึงสัมผัสอันอบอุ่น
“ตราบใดที่เรายังอยู่...เราจะไม่ใครมาทำอะไรเจ้าได้อีก เราสัญญา”
เขาปฏิญาณกับคนไม่ได้สติบนเตียง
“เราจะอยู่ยู่ข้างเจ้า...เอง”

หลายวันที่เรนป่วย ราเมสแวะเวียนมาอยู่เป็นเพื่อนเธอแทบทุกวัน
ถึงแม้ว่าเธอจะยังไม่ได้สติก็ตาม คนที่แห็นว่าราเมสมาดูแลเรนตลอดหลายวัน
โรนัส นั่นเอง จากหลายวันมานี้โรสเริ่มแน่ใจแล้วว่า
ราเมสเป็นห่วงคาเรนมาก เขาคอยสอบถามถึงอาการของเธอตลอด
ถึงแม้ว่าเขาจะไม่พูดกับใครๆ แต่เธอรู้ดี ทั้งสองคงมีความรู้สึก
ที่ดีต่อกันไม่มากก็น้อย เรนเองก็ไม่เคยที่จะยอมใครง่ายๆ
แต่กลับท่านราเมสเรนก็เถียงไม่ออกทุกครั้ง ท่านราเมสเอง
ก็ไม่เคยสนใจใครอยู่แล้ว แต่เขากลับคอยเป็นห่วงเรน
ดูแลเรนอยู่ห่างๆ มีเพียงโรสคนเดียวเท่านั้นที่จะรู้
ความรู้สึกที่ “แท้จริง” ของเขาและเธอ....