ความคิดเห็นที่ 1 ปี๊บสะดุ้งโหยง เมื่อกำลังขับรถโฟล้คเต่าเข้าไปในลานจอด ตรงที่เห็นว่าว่าง ก็ได้ยินเสียงแตรรถบีบไล่ดังลั่น ก้องไปทั่วบริเวณลานจอด ทำให้สายตาใครที่บังเอิญผ่านไปมา หันมามองเขาเป็นจุดโฟกัส ปี๊บถอยรถออกจากตรงนั้น หันไปมองสปอร์ตยี่ห้อหรู ที่ไม่จำเป็นต้องเห็นหน้าคนอยู่หลังพวงมาลัย ก็เดาได้ว่าหน้าคุณเธอ คงหงิกหงอเป็นกระบวยตักน้ำเป็นแน่ แม่บรรณาธิการบริหารของนิตยสารเลิฟลี่ คุณแก้ม ลูกสาวคนเล็กของคุณ ตระการ ประธานกรรมการตะวันพริ้นติ้ง เจ้าของสื่อสิ่งพิมพ์ยักษ์ใหญ่ ที่มีหนังสือในเครือหลายเล่ม รวมทั้งสำนักพิมพ์ ร่างสูงโปร่งในชุดแสนเปรี้ยว ด้วยกระโปรงยีนส์สั้นจู๊ดจู๋ และเสื้อกล้ามสีขาวรัดรูปนั้น ปรายตาขุ่นๆ มายังปี๊บ ขณะเดินเชิดหน้า บิดสะโพกจนพลิ้ว เดินฉับๆ อย่างมาดมั่น ไปยังตึกสูง ซึ่งเป็นที่ตั้งของออฟฟิศ ปี๊บส่ายหน้าอย่างเบื่อๆ ตั้งแต่ที่เขามาทำงานที่นิตยสารเลิฟลี่ ได้เห็นความร้ายกาจเจ้าอารมณ์ของคุณเธอแล้ว ตั้งปณิธานไว้ทันที ว่าเมื่อใดที่หางานในตำแหน่งช่างภาพได้ดีกว่านี้ เขาชิ่งแน่นอน เพราะอยู่ใกล้คนเจ้าอารมณ์ เป็นเรื่องที่ปวดกบาลมากที่สุดถึงที่สุด! ********** พอก้าวขามาถึงห้องทำงาน ยังไม่ได้หย่อนก้นลงนั่ง . “ไอ้ปี๊บ .คุณแก้มเรียกน่ะ ให้ไปพบด่วน!” พี่เต้ ช่างภาพแฟชั่นของนิตยสารเลิฟลี่บอกเสียงเครียด แน่นอนหน้าตาพี่เต้ก็ดูเครียดไม่แพ้น้ำเสียง เพราะลูกน้องอย่างปี๊บ โดนเรียกตัวไปตำหนิเรื่องงานได้ทุกอาทิตย์นี่นา เพราะการที่ปี๊บได้ทำงานที่นิตยสารเลิฟลี่ได้ ก็เพราะพี่เต้เป็นคนตัดสินใจ ด้วยตำแหน่งหัวหน้าช่างภาพนั่นเอง “ครับ พี่” ปี๊บเอ่ยเสียงแผ่ว ก่อนจะเดินออกจากห้องทำงาน ตรงไปยังห้องของบรรณาธิการบริหาร ก็เห็นร่างสูงโปร่งของคุณแก้ม ผู้หญิงผิวสีช็อกโกแลต กำลังนั่งหน้าบึ้ง กอดอกรออยู่ก่อนแล้ว ปี๊บเดินมายินตรงหน้าโต๊ะตัวใหญ่ ซึ่งมีคอมพิวเตอร์ตั้งอยู่ ซึ่งไม่ต้องเดาก็รู้ว่า คุณแก้มกำลังมองดูผลงานถ่ายภาพของเขาอยู่แน่นอน “ถ่ายรูปแฟชั่นโชว์ไม่ได้เรื่องเลย ภาพเบลอเยอะมาก มุมกล้องก็ไม่สวย แสงก็ดรอป ถ่ายมาเป็นร้อย ใช้ได้แค่ไม่กี่รูป ถามจริงก่อนไปทำงาน เมาหรือเปล่ามิทราบ!” “ผมไม่ได้เมาครับ! ภาพมันก็มีเบลอบ้างสิ เพราะนี่ถ่ายภาพเคลื่อนไหวนะคุณ มันก็ต้องถ่ายยากกว่าภาพนิ่ง โอเคเรื่องแสงดรอป ผมยอมรับว่าอาจวัดแสงผิดไปหน่อย แต่ยังไงก็มีภาพที่ใช้ได้อยู่ก็มีมิใช่เหรอครับ ภาพแฟชั่นโชว์ในคอลัมน์ข่าวสังคม ใช้แค่สามสี่รูปเองนี่ครับ” ปี๊บตอบเสียงเรียบ มองตอบสายตาคมวาวนิ่งๆ ไม่สะทกสะท้าน “ถ่ายมาเป็นร้อยรูป ใช้ได้แค่สามสี่รูปนี่นะ! ไร้ฝีมือสิ้นดี” “ถ่ายมาเป็นสี่ร้อยห้าร้อย มันก็เป็นกล้องดิจิตอลนะคุณ ไม่สิ้นเปลืองอะไรมิใช่เหรอ อีกอย่างรูปที่ใช้ ผมก็เป็นคนเลือกเอง ซึ่งเป็นภาพที่ดีที่สุดอยู่แล้ว ไม่น่าที่คุณจะเสียเวลา ไปเปิดดูภาพทั้งหมดให้เสียเวลา เอาเวลาไปอ่านต้นฉบับไม่ดีกว่าเหรอครับ” “นาย!” ดวงตาคมโตนั้น เหมือนยิ่งขยายโตกว่าเดิมเป็นเท่าหนึ่ง “ถ้าคุณแก้มไม่พอใจ ที่ผมทำงานไม่ดี ก็ไล่ออกได้นะครับ ผมไม่ว่าหรอก แต่คงต้องจ่ายชดเชยหกเดือนนะครับผม .” ปี๊บพูดด้วยรอยยิ้มกวนๆ แล้วหมุนตัวเดินออกจากห้องไป *************** ปี๊บผลักประตูห้องทำงานของช่างภาพ ซึ่งเล็กกว่าทุกแผนกในนิตยสารเลิฟลี่ แน่นอนเล็กกว่าห้องบรรณาธิการบริหารด้วย ช่างภาพของนิตยสารเลิฟลี่ ซึ่งเป็นนิตยสารวัยรุ่นรายปักษ์ นอกจากมีพี่เต้ช่างภาพใหญ่ ที่อยู่ประจำมาหลายปี และเป็นคนที่ถ่ายแฟชั่นทั้งหมด ก็มีพี่กายกับพี่เป้ ซึ่งถ่ายคอลัมน์ เช่นเดียวกับปี๊บ และในจำนวนช่างภาพสี่คนนี้ ปี๊บจะโดนบรรณาธิการบริหาร เรียกเข้าไปตำหนิบ่อยที่สุด อย่างเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ปี๊บโดนตำหนิ เพราะรูปที่ไปถ่ายดาราสาวคนหนึ่งในตอนพลบค่ำ ซึ่งคุณแก้มไม่ชอบภาพถ่ายด้วยแฟลช เธอบอกไม่สวยไม่ใส จะให้เขาไปถ่ายตอนกลางวันได้อย่างไร ในเมื่อนักข่าวนัดสัมภาษณ์ได้ในตอนค่ำ มันไม่ใช่ความผิดของเขาเลย . ปี๊บเสนอคุณแก้มว่าควรขอภาพจากต้นสังกัด เธอก็บอกไม่เอา เพราะเป็นภาพโหลที่ใช้กันเกลื่อน จากงานโปรโมทงานละครต่างๆ ภาพที่ซ้ำกับที่อื่นๆ คุณแก้มก็ไม่ชอบอีก เดือดร้อนที่ปี๊บต้องไปตามถ่ายรูปดาราคนนั้นใหม่ ซึ่งตามอยู่หลายวัน กว่าจะได้ภาพอย่างที่คุณแก้มต้องการ “เฮ้อ!” ปี๊บถอนหายใจเสียงดัง “วันนี้โดนเรื่องอะไรล่ะปี๊บ” พี่เต้ถามขึ้นมาลอยๆ ขณะสายตาจดจ้องอยู่กับสไลด์แฟชั่น ที่เพิ่งถ่ายไปเมื่อวาน “ภาพแฟชั่นโชว์เมื่อวันก่อนน่ะพี่” “ถามจริงปี๊บ นายยังอยากทำงานอยู่ที่นี่หรือเปล่า” พี่เต้ถามต่อ “ก็เซ็งๆ นะพี่ เพราะจริงๆ ผมอยากทำหนังสือท่องเที่ยวมากกว่า แต่งานที่ไปสมัครไว้มันยังไม่ได้นี่ครับ ก็ทนๆ ทำไปก่อน จนกว่าเขาจะไล่ออกมั้งครับ อย่างน้อยได้เงินสัก 6 เดือน ก็โอเคนะ” “ก็ทนได้ก็ทนไปเถอะ งานมันหายากนะแก แต่ถ้าได้ที่ดีๆ ที่ฝันไว้ค่อยไปก็ได้” “ครับ .” “เออ ปี๊บรู้ยัง ว่าสงกรานต์นี้คุณแก้มจะพาทุกคนไปเที่ยวที่หัวหินกัน” “ไม่รู้ครับ แต่ผมคงไม่ไปหรอก” “เฮ้ยได้ไง คนอื่นไปหมด นายไม่ไปได้ไง น่าเกลียดน่า ” “แหมพี่ .ขาดผมคนเดียวจะเป็นไรไป” “แกก็ไปบอกคุณแก้มเองล่ะกัน” “พี่ปี๊บ มีน้องๆ แฟนคลับมาหาค่ะ” น้องฝ้าย เลขากองประจำกองบรรณาธิการ โผล่หน้าเข้ามาในห้อง “ขอบคุณครับน้องฝ้าย” ปี๊บส่งยิ้มขอบคุณน้องฝ้าย “นี่น้องฝ้ายครับ เรื่องแค่นี้กดโทรศัพท์มาบอกนายปี๊บก็ได้ รู้น่าว่ามาบอกด้วยตัวเอง เพราะอยากเห็นหน้าปี๊บมันน่ะ” พี่เต้เอ่ยแซวน้องฝ้าย มีผลให้หน้าขาวใสนั้น แดงระเรื่อขึ้นมาทันที “พี่เต้บ้า .” น้องฝ้ายว่าเสียงเง้า ก่อนจะชำเลืองมาทางปี๊บ แล้วรีบผลุบหน้าจากห้องช่างภาพไปอย่างรวดเร็ว “เสน่ห์แรงจริงแก .ตั้งแต่ฉันทำงานมา ไม่เห็นมีแฟนคลับเลย แกมาอยู่แค่ไม่กี่เดือนดันมีแฟนคลับนับสิบๆ คน แกไม่น่าโชว์ความหล่อใส บนคอลัมน์เบื้องหลังแฟชั่นเลย ให้ตาย ช่างภาพที่ไหนบ้างวะ มีแฟนคลับเหมือนอย่างช่างภาพ ของหนังสือเลฟลี่” ปี๊บหัวเราะเบาๆ กับคำพูดของพี่เต้ “โถ พี่ ทำไงได้ .ก็วันนั้นพี่ดันให้ผมเป็นผู้ช่วยเองนี่ นั่นขนาดภาพที่ลง ถือรีเฟล็กซ์น่ะนั่น ถ้าเป็นภาพที่ผมกำลังถือกล้องใหญ่ กำลังโฟกัสไปยังนางแบบ นายแบบ ล่ะพี่เอ้ย . ผมว่าแฟนคลับผมจะเยอะกว่านี้อีกนา” “โห ไม่ค่อยจะคุยเลยแก ” (มีต่อค่ะ) แก้ไขเมื่อ 23 เม.ย. 48 03:46:35 แก้ไขเมื่อ 18 เม.ย. 48 22:11:53 แก้ไขเมื่อ 18 เม.ย. 48 00:59:25 จากคุณ : จูนิตา - [ 17 เม.ย. 48 22:34:16 ]

ความคิดเห็นที่ 2 วันนี้ปี๊บไม่คิดว่าจะเจอออมกับพี่คราม ที่งาน ‘เลิฟลี่ชวนดูหนัง’ ของทางนิตยสารเลิฟลี่ ที่จัดขึ้นทุกเดือน นอกจากจะมีสมาชิก รวมทั้งเอเยนซี่ต่างๆ ยังมีคนในวงการบันเทิงมาในงาน ออมเห็นปี๊บก็เดินเข้ามาหา ด้วยรอยยิ้มแจ่มใส พี่ครามก็เหมือนกัน “ออมคิดอยู่เหมือนกันว่าจะเจอปี๊บน่ะ” ออมว่า น้ำเสียงเธอตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด ในขณะที่พี่ครามเพียงยิ้มบางๆ “ปี๊บสบายดีนะ ทำไมเดี๋ยวนี้ยุ่งเหรอ ออมโทร.หาไม่ค่อยรับสายเลย” ออมเอ่ยขึ้น ปี๊บนิ่งงัน เขาไม่รู้จะตอบออมอย่างไร “พี่ครามขา ขอถ่ายรูปหน่อยค่ะ” เด็กวัยรุ่นที่มาในงาน เดินกรูเข้ามาล้อมพี่คราม “พี่ขอตัวก่อนนะ” พี่ครามเอ่ยกับออม ก่อนจะเดินไปยังมุมหนึ่งของงาน เพื่อนถ่ายรูปกับแฟนคลับของเขา “ปี๊บ ว่าไงงานยุ่งเหรอ ออมโทร.หาไม่ค่อยรับสายเลย” ออมถามขึ้นอีกครั้ง ดวงตากลมโตสุกใสนั้น จ้องมองปี๊บอย่างรอคอยคำตอบ “อือ ปี๊บงานยุ่งน่ะออม ” ปี๊บตอบ ก่อนจะเสไปทางอื่น และบังเอิญทางอื่นที่เขาหันไปนั้น จ๊ะเอ๋เข้ากับร่างสูงโปร่ง ผิวสีช็อกโกแลตของคุณแก้มเข้า ปี๊บรู้สึกว่า ดวงตาโตนั้นวาวแสงอย่างประหลาด เมื่อมองมายังเขา “ปี๊บ ผู้หญิงคนนั้น สวย เปรี้ยวดีนะ” “คนไหนล่ะ” ปี๊บหันมาทางออม “ผู้หญิงที่มองปี๊บอยู่นั่นไง่ล่ะ” ปี๊บมองตามสายตาออม ก็เห็นว่าคุณแก้มยังมองมาที่เขากับออม “ไม่เห็นสวยเลยออม ” “เค้ามองปี๊บเหมือน .เออ หวงน่ะ” “บ้าเหรอออม เค้าคงมองปี๊บเพราะปี๊บอู้งานน่ะสิ เพราะคุณเธอคือบก. บห.เลิฟลี่แหละ” “เหรอ .ยังดูเด็กอยู่เลยนี่ เก่งนะ เป็นบก. บห.แล้ว” “เป็นลูกสาวคุณตระการน่ะออม เป็นได้อยู่แล้ว งั้นปี๊บขอตัวก่อนนะออม ต้องไปถ่ายรูปบรรยากาศในงานก่อน แล้วคุยกันนะ” ปี๊บพูดจบก็เดินจากออมไปทันที แต่ปี๊บไม่ได้เข้าไปถ่ายภาพในงาน ซึ่งตอนนี้กำลังเล่นเกมส์เอาของรางวัล ซึ่งทางเอเยซี่จัดมา แต่เขากำลังตรงดิ่งไปยังห้องน้ำ นิ่งนั่งๆ บนฝาชักโครกอย่างครุ่นคิด ออมเป็นผู้หญิงคนแรกที่ทำให้ปี๊บรู้จักความรัก เขาหลงรักออมมาตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ เพราะเรียนหนังสือมาด้วยกัน ตั้งแต่ชั้นประถมกระทั่งจบชั้นมัธยมปลาย . เขาไม่รู้จุดเริ่มต้น แต่เมื่อรู้ตัวก็ตอนที่เขาอยู่ชั้นมอ.4 เป็นช่วงเวลาเดียวกันกับที่พี่ครามตามตื๊อออม และปี๊บก็ทำตัวเป็นกาง ที่ขวางคอพี่ครามาตลอด เพราะเวลานั้นเขาไม่แน่ใจ ว่าพี่ครามจะรักออมจริงจัง ในเมื่อพี่ครามขึ้นชื่อว่าเป็นผู้ชาย ที่มีผู้หญิงล้อมรอบมากที่สุดในโรงเรียน เพราะเป็นทั้งนักกีฬา นักดนตรี รูปหล่อและร่ำรวยอีกต่างหาก แต่ในที่สุดพี่ครามก็แสดงให้เห็นว่า เขารักออมจริงๆ จนปี๊บยอมแพ้ และบอกให้ออมมองเห็นความรักของพี่คราม เหมือนอย่างที่ปี๊บมองเห็น จนทั้งสองได้คบหากันในที่สุด . ปี๊บดีใจกับความรักของออม เพราะรู้ว่าออมรักพี่ครามเช่นกัน แม้ลึกๆ ปี๊บจะเศร้าอยู่บ้าง เพราะความรักของเขาที่มีต่ออมนั้น นิ่งสนิทอยู่ในใจตลอดมา และไม่เคยเปิดเผยให้ออมรับรู้ เกรงจะทำให้ความเป็นเพื่อนคลอนแคลน ด้วยปี๊บรู้ว่าออมมองเขา เป็นเพียงเพื่อนสนิทคนหนึ่งเท่านั้น วันหนึ่งที่ปี๊บคิดว่าได้เจอใครสักคน ที่เขาจะรักได้เหมือนอย่างที่รักออม วันนั้นเขาอาจหายเศร้า แต่มันคงเป็นได้ยากที่เขาจะรักใครได้ง่ายๆ เพราะผู้หญิงที่ปี๊บพบและแวดล้อมตัวเขาอยู่ ไม่มีใครเลยที่เหมือนออม ผู้หญิงที่เป็นความรักของปี๊บ จะมีใกล้เคียงก็แต่น้องฝ้ายกระมัง เด็กสาวเสียงหวานนุ่ม ไม่สวยแต่หน้าใสไร้สิว นิสัยนุ่มนวลอ่อนโยน .ขี้อายหน่อยๆ ไม่ต่างจากออม แต่ปี๊บก็ไม่เคยมองน้องฝ้ายเป็นแบบอื่น นอกจากเอ็นดูเหมือนน้องสาวคนหนึ่งเท่านั้น แต่สักวันปี๊บจะเจอผู้หญิงในแบบที่เขารัก สักวัน (มีต่อค่ะ) แก้ไขเมื่อ 19 เม.ย. 48 00:36:19 จากคุณ : จูนิตา - [ 17 เม.ย. 48 22:59:42 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ทะเลยามบ่ายจัดเป็นสีครามเข้ม  ปี๊บนั่งอยู่ริมหาด ให้แสงแดดยามบ่ายอาบไล้ไปทั่วร่าง ที่สวมใส่เพียงกางเกงขาสั้น ปล่อยให้ท่อนบนเปลือยเปล่า ปี๊บทอดสายตาไปยังวินเซิร์ฟสีสดใส ที่เล่นฉิวบนผิวน้ำอย่างเพลินตา หญิงสาวร่างโปร่งผิวสีชอคโกแลตเจ้าอารมณ์คนนั้น ในชุดว่ายน้ำทูพีช กำลังเล่นวินเซิร์ฟนานมากแล้ว  ราวกับไม่เหน็ดเหนื่อย ผู้หญิงอะไรมั่นใจเกินร้อย นุ่งทูพีชให้ลูกน้องผู้ชายตาพราวเล่น   แต่คงยกเว้นปี๊บคนหนึ่ง ที่ไม่ได้มองเธอด้วยสายตาพราว แต่มองอย่างตำหนิ ในความมั่นใจของคุณเธอมากกว่า! วินเซิร์ฟวิ่งตรงมายังฝั่ง ไม่นานปี๊บก็เห็นร่างในชุดทูพีชนั้น กระโจนลงไปว่ายน้ำร่วมกับคนอื่นๆ ที่ส่วนใหญ่เป็นนักข่าวกองบรรณาธิการ จริงๆ ปี๊บไม่อยากมาหัวหินเลย แต่เพราะว่าวันนี้เป็นวันเกิดของปาย เพื่อนอีกคนในกลุ่ม ปี๊บไม่อยากไปงานวันเกิดปาย เพราะไม่อยากเจอออมกับพี่คราม เขากลัวใจที่อ่อนไหวของตัวเอง ไม่อยากทำให้ออมไม่สบายใจ วันนี้ปี๊บเลยมานั่งเศร้า อยู่บนหาดทรายส่วนตัวของคุณหนูเจ้าอารมณ์ มันทั้งเซ็ง ทั้งเศร้า .จนไม่อยากทำอะไรเลย อยากนั่งอยู่เงียบเพียงลำพัง มองแสงแดด ผืนน้ำและขอบฟ้า “ช่วยด้วย! คุณแก้มจมน้ำ!” เสียงใครหลายคนตะโกนโหวกเหวกนั้น ทำให้ปี๊บผุดลุกอย่างลืมตัว เขาวิ่งตรงดิ่งไปยังผืนน้ำ ที่มีกลุ่มเพื่อนร่วมงานลอยคอ แต่พอเขาว่ายไปยังร่างที่คล้ายจะจมดิ่งลงไปใต้น้ำ เห็นเพียงข้อมือที่พยายามตะเกียกตะกาย ปี๊บพุ่งตัวไปคว้าร่างนั้นไว้ สอดแขนจากรัดกอดจากเบื้องหลัง เมื่อพาร่างคุณแก้มที่เหมือนสลบไปแล้วมาถึงบนฝั่ง ยังไม่ทันจะช่วยผายปอด ร่างที่คิดว่าสลบไปแล้วนั้น ก็พรวดพราดขึ้นยืน แล้วเสียงหัวเราะของเพื่อนร่วมงานก็ดังขึ้น . “ปี๊บ .นายเป็นคนที่ได้รับรางวัลเป็นเงินหมื่นหนึ่งจากคุณแก้ม” แนน ซึ่งเป็นนักข่าวกองบรรณาธิการ ที่ปี๊บสนิทมากที่สุดเป็นคนเอ่ยขึ้น “อะไรนะ! นี่เล่นอะไรกัน” ปี๊บตะโกนถาม มองไปยังร่างสูงโปร่ง ที่กำลังยิ้มขบขันอย่างฉุนเฉียว “ก็เล่นเกมส์กับคุณแก้มน่ะ ไม่คิดว่านายจะมาช่วยคุณแก้มเป็นคนแรก นายได้รางวัลเป็นเงินหมื่นหนึ่งนะปี๊บ ไม่เอารึยังไง” “เกมส์บ้าๆ น่ะสิ!” ปี๊บสบถ ก่อนจะเดินหมุนตัวขึ้นไปยังเรือนพัก ซึ่งเป็นเรือนไทยประยุกต์หลังใหญ่ ************* ปี๊บขังตัวเองอยู่ในห้องตั้งแต่บ่ายจนเย็นย่ำ เขาไม่ออกไปทานข้าวเย็น “ปี๊บ แกไม่หิวรึไงวะ” พี่เต้ถามขึ้น พี่กายกับพี่เป้ก็มองปี๊บอย่างสงสัย “แกไม่น่าโกรธคุณแก้มนะปี๊บ แค่เล่นสนุกกันนิดหน่อย เออ ตกลงแกไม่เอาเงินหมื่นหนึ่งเหรอวะ เสียดายนะเว้ย .อยู่เฉยๆ ได้เงินตั้งหมื่น โห เสียดายตอนนั้นพี่ดันไปเข้าห้องน้ำพอดี” “นั่นสิ พี่เต้ .ผมกับไอ้เป้ก็มัวตั้งหน้าตั้งตา ดูแหม่มในชุดบิกินี่มากไปหน่อย เลยไม่ทันไอ้ปี๊บมัน น่าเสียดายเงินตั้งหมื่น แถมได้กอดคุณแก้ม” พี่กายพูด ก่อนจะยิ้มล้อเลียน ปี๊บคิดว่า ถ้าขืนอยู่ในห้อง ฟังทั้งสามพล่ามอย่างงี้ ยิ่งทำให้อารมณ์ขุ่นหนักขึ้น เขาเลยเดินออกจากห้อง เมินสายตาเพื่อนร่วมงาน ที่รวมกลุ่มกันเล่นไพ่อยู่ที่เฉลียงกว้าง ตรงไปยังริมหาด จะว่าไปปี๊บก็รู้สึกหิวเหมือนกัน เพราะเมื่อตอนกลางวัน ทานข้าวไปนิดเดียวเอง เดินไปหาร้านอาหารริมหาดกินข้าวคนเดียว ให้สบายใจดีกว่า ปี๊บสรุปในใจ “นายปี๊บ .” เดินออกมาจากบ้านพักไม่นานนัก ก็ได้ยินเสียงตัวต้นเหตุแห่งอารมณ์ขุ่นมัว ปี๊บไม่สนใจเสียงร้องเรียกนั่น เขาเดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ ไม่แม้จะแต่จะหันไปมองคนที่เดินตามหลังมา “นายปี๊บ!” ปี๊บชะงักทันที เมื่ออยู่ๆ ข้อมือเขาก็ถูกฉุดไว้ เขาหันมาทางร่างโปร่ง ที่อยู่ในชุดกางเกงขาสั้นสีขาว และเสื้อกล้ามสีเดียวกับกางเกง “นี่คุณ! ค่ำมืดขนาดนี้แล้ว คุณกลับบ้านพักไปเถอะ แต่งตัวแบบนี้มาเดินชายหาดระวังจะเจอดี!” “ก็นายหยุดคุยกับฉันก่อนสิ!” “นี่คุณ ผมจะไปไหนของผมนี่ต้องขออนุญาตคุณรึยังไง!” หน้าคมสวยนั้นเม้มปาก ตาวาวมองเขาอย่างตัดพ้อ “ฉันขอโทษก็แล้วกัน เมื่อตอนบ่าย” “ขอโทษเหรอคุณ เรื่องแบบนี้เอามาล้อเล่นเป็นเกมส์สนุกได้ยังไง เห็นความห่วงใยของคนอื่นเป็นเรื่องสนุกเหรอ ไร้สาระมาก ผมไม่อภัยหรอก และอย่าคิดนะว่าเงินหมื่นเดียวนั่นจะทำให้ผมหายโกรธ!” “ความห่วงใย นายน่ะเหรอจะมาห่วงใยฉัน” คำพูดของคุณแก้ม ทำให้ปี๊บตะลึง นี่เขาหลุดคำพูดแบบนั้นไปได้อย่างไร อย่างเขาไม่มีทางห่วงใยคุณเธอได้ .เป็นไปไม่ได้ ขณะที่ปี๊บยืนเซ่อ อึ้ง .อยู่ๆ คุณแก้มก็ผวาเข้ามากอดปี๊บไว้แน่น “ไชโย! จริงๆ แล้วนายไม่ได้เกลียดฉันใช่มั้ยปี๊บ ตรงกันข้ามนายชอบฉันต่างหาก” คำพูดนั้นยิ่งทำให้ปี๊บช็อก ร่างกายชาดิก อยากจะผลักร่างที่กอดรัดตัวเขาไว้แน่นให้ถอยห่าง มือไม้ก็อ่อนเปลี้ยและยังตกอยู่ข้างกาย . กระทั่ง .รอยอุ่นๆ จากริมฝีปากหยักนั้น สัมผัสที่ริมฝีปากเขาแผ่วเบา ปี๊บผลักร่างโปร่งนั้นออก จนร่างคุณแก้มล้มลงกับพื้นทราย คุณแก้มมองปี๊บอย่างตกใจ เพียงครู่ดวงตากลมโตนั้น ก็คลอด้วยหยาดน้ำใสๆ “คุณแก้ม ” ปี๊บก้าวไปหาเธอ แต่คุณแก้มก็ผุดลุกจากพื้นทราย วิ่งหนีกลับไปยังบ้านพัก ปี๊บได้แต่มองตามอย่างงุนงงและสับสนที่สุดในชีวิต เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณแก้ม ทำไมเธอมากอดและจูบเขาทำไม ปี๊บ เผลอลูกเรียวปากตัวเองอย่างลืมตัว ขณะเดินหลับไปยังเรือนพัก ************ เมื่อกลับมาถึงบ้าน ปี๊บก็ทรุดตัวลงบนโซฟาห้องนั่งเล่นอย่างหมดแรง พี่สาวคนเดียวของเขากำลังนั่งหน้าเศร้า “เป็นไรพี่ ” ปี๊บถามเสียงเนือยๆ “คุณรัชตะกำลังจะหมั้นกับคุณแป้งร่ำ” หญิงสาวที่พี่ปรางเอ่ยชื่อ ก็คือสาวไฮโซฯ  ทายาทเจ้าของห้างสรรพสินค้าชื่อดัง “ก็มันต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วนี่พี่ ดูเหมาะสมกันดี” “ไอ้ปี๊บ!” “โถ พี่ปรางเลิกฝันเสียทีเถอะ ตั้งใจทำงานของตัวเองดีกว่า เขากับเราคนละระดับกันนะ” “แต่ความรัก มันไม่เลือกระดับนี่แก” “โถ น้ำเน่า ” ปี๊บงึมงำ เมื่อเห็นพี่สาวทำตาขวางใส่ ปี๊บก็เลยเดินเข้าห้องนอน ปี๊บทิ้งตัวลงบนเตียงนอน เอามือก่ายหน้าผาก เอาเท้าไขว้กัน เขาเห็นหน้าเศร้าๆ ของคุณแก้ม เห็นตาหมองๆ ที่เสมองไปทางอื่นยามที่เขาผ่านหน้า ปี๊บ กำลังสับสน เพราะเขาคิดว่าตัวเอง คงไม่มีวันรักชอบผู้หญิงอย่างคุณแก้ม และก็คิดไม่ถึงเช่นกัน ว่าคุณแก้มจะมามีความรู้สึกพิเศษกับเขาได้ ก็เห็นวันๆ เรียกปี๊บไปด่าว่าเรื่องงานอยู่ตลอด ไม่รู้ว่ามานึกพิศวาสอะไรตอนไหน ขนาดมากอดมาจูบเขา เอ พูดได้เรื่องจูบ ปี๊บรู้สึกป่วนที่ช่องท้องขึ้นมาทันที ตอนนั้นปี๊บตกใจ เลยผลักคุณแก้มเต็มแรง ก็เขาไม่ทันตั้งตัวนี่นา และที่สำคัญปี๊บไม่ชอบผู้หญิง ที่แสดงท่าทีต่อผู้ชายก่อน ปี๊บชอบผู้หญิงเรียบร้อย อ่อนหวานและขี้อาย ใช่ ถึงตอนนี้ปี๊บก็ยังชอบเปรียบผู้หญิงอื่นกับออมอยู่เรื่อยๆ ก็ออมเป็นผู้หญิงคนแรกที่อยู่ในใจปี๊บ ********** “เป็นไงไอ้ปี๊บ ทำไมเดินไปมา เหมือนคนคิดไม่ตก รึแกกลุ้มใจที่คุณแก้มไม่เรียกไปด่าตั้งอาทิตย์หนึ่งแล้ว” พี่เต้เอ่ยแซว ก่อนหัวเราะขำ โดยที่ไม่รู้ว่าปี๊บเป็นแบบนั้นจริงๆ ที่หลังจากกลับจากหัวหิน คุณแก้มก็ไม่เคยเรียกปี๊บไปว่าเรื่องงานอีกเลย แถมเวลาประชุม หรือเดินสวนทางกันก็ไม่เคยมองหน้า เขารู้สึกร้อนรนกับความเปลี่ยนแปลงของคุณแก้ม หรือบางทีปี๊บคิดว่า อาจถึงเวลาที่เขาจะไปจากที่นี่ เพราะถึงอย่างไร เขาก็ไม่ชอบงานหนังสือวัยรุ่นอยู่แล้ว รองานนิตยสารท่องเที่ยว ที่เขาเขียนใบสมัครทิ้งไว้ดีกว่า ทนอยู่อย่างอึดอัด สับสน และที่ร้ายไปกว่านั้น ปี๊บรู้สึกถึงรอยอุ่นจากริมฝีปากที่จูบเพียงแผ่วเบานั้น (มีต่อค่ะ) แก้ไขเมื่อ 23 เม.ย. 48 04:20:46 แก้ไขเมื่อ 23 เม.ย. 48 03:52:15 แก้ไขเมื่อ 18 เม.ย. 48 05:14:29 แก้ไขเมื่อ 18 เม.ย. 48 00:00:10 แก้ไขเมื่อ 17 เม.ย. 48 23:16:19 จากคุณ : จูนิตา - [ 17 เม.ย. 48 23:14:19 ]

ความคิดเห็นที่ 4 คนแรกที่รู้ว่าปี๊บลาออกคือน้องฝ้าย เธอร้องไห้ออกมาในตอนกลางวัน ที่โรงอาหาร ซึ่งปี๊บอาสาเลี้ยงข้างกลางวันเธอ ปี๊บ ได้แต่มองน้องฝ้ายอย่างเข้าใจ “พี่ลาออกจากงานเฉยๆ นะครับน้องฝ้าย ไม่ได้ลาไปออกรบที่ไหนนะ เราก็ยังติดต่อกันได้นะครับ” ปี๊บปลอบเธอ เอื้อมมือไปกุมมือบอบบางนั้นไว้ แต่แล้วปี๊บก็ต้องรีบดึงมือออกจากมือน้องฝ้าย อย่างไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน เมื่ออยู่ๆ สายตาเขาก็ปะทะเข้ากับสายตาหม่นหมอง ของคุณแก้มเข้าโดยบังเอิญ เธอเดินมาเข้ามาในโรงอาหารตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แถมยังมานั่งอยู่ไม่ไกลจากเขากับน้องฝ้ายนัก น้องฝ้ายยิ้มเขินๆ ให้ปี๊บ ปี๊บก็เลยยิ้มเก้อๆ ให้เธอ *********** หลังจากที่ปี๊บไปถ่ายรูป งานเปิดตัวสินค้าตัวใหม่ ของบริษัทเอเยนซี่แห่งหนึ่ง ที่ลงโฆษณาประจำมานานในนิตยสารเลิฟลี่ ซึ่งเป็นงานชิ้นสุดท้ายที่เขาได้ทำ ปี๊บคิดว่าเขาควรฉลองการลาออกจากงาน ด้วยการนั่งดื่มคนเดียวเงียบๆ ในผับแห่งหนึ่ง ซึ่งไม่ไกลจากบ้านของเขานัก ขณะที่ปี๊บดื่มเบียร์ไปเพียงแก้วเดียวเท่านั้น เขาก็เห็นร่างสูงโปร่งของคน ที่ทำให้ว้าวุ่นมาหลายอาทิตย์ กำลังนั่งดื่มอยู่มุมหนึ่งเพียงลำพัง และท่าทางก็เมามาย อยากจะหนีไปให้ไกล แต่ดันมาเจออีก ปี๊บกำลังจะเดินออกจากผับ แต่เมื่อเห็นว่ามีชายหนุ่มสองคน เดินเข้าไปหาคุณแก้ม เขาจึงตัดสินใจเดินเข้าไปหาเธอ “คุณแก้ม กลับเถอะครับ” ปี๊บเอ่ยขึ้น มองตาอีกฝ่ายอย่างวิงวอน ผู้ชายสองคนนั้นถอยห่างออกไปทันที เมื่อเห็นว่าผู้หญิงที่ทั้งสองคิดจะเป็นเพื่อนดื่ม ไม่ได้มาคนเดียว “ฉันไม่กลับ!” คุณแก้มพูดเสียงกระชาก “คุณแก้มเมาแล้วนะครับ กลับเถอะเดี๋ยวผมจะไปส่ง” “ฉันมาเองก็กลับเองได้ ไม่เห็นต้องมีใครไปส่ง นายจะไปไหนก็ไปเลย ตอนนี้นายไม่ได้เป็นลูกน้องฉันแล้วนี่!” “ใช่! ผมไม่ได้เป็นลูกน้องคุณแล้วนี่ เรื่องอะไรที่ผมจะต้องไปฟังคำสั่งคุณล่ะ” พูดจบ ปี๊บก็กระชากร่างสูงโปร่งนั้นออกมาจากผับ ไม่สนใจอีกฝ่ายพยายามขัดขืน ทุบตีเขา “รถคุณอยู่ไหน!” “ไม่ได้เอามา!” “ก็ดี คงรู้ตัวสิท่า ว่าจะเมาจนขับรถไม่ได้ ไม่กลัวรึไงคุณ มานั่งดื่มคนเดียว อ๋อ .รึว่าคิดแล้วว่ายังไง ก็มีใครสักคนพาไปส่ง แต่ไม่คิดว่าเป็นผมสิท่า” ปี๊บผลักร่างคุณแก้มเข้าไปในรถโฟล้คเต่าของเขาอย่างไม่ปราณี “นายมายุ่งอะไรกับฉันล่ะ เกลียดฉันมากมิใช่เหรอ!” ยังไม่ทันที่ปี๊บจะขับรถออกจากลานจอดของผับ คุณแก้มก็กรีดเสียงขึ้นทันที “อ้าวคุณ! แหกปากเข้าไปสิ ” “ก็จริงมั้ยล่ะ! นายสะใจสิท่าที่เห็นฉันเสียใจแบบนี้” พูดไม่พูดเปล่า แต่คุณแก้มกับร้องไห้สะอื้นจนตัวโยน “คุณแก้ม ” ปี๊บได้แต่ครางอย่างอ่อนใจ “รู้ไว้ด้วย ฉันตามนายมาต่างหาก ไม่ได้ต้องการมาอ่อยใครแถวนี้ อย่างที่นายเข้าใจ” คุณแก้มว่า พลางเช็ดน้ำตาให้ตัวเอง “คุณเอาแต่ใจตัวเองมาก และผมก็สงสัยว่าที่คุณทำแบบนี้ เพราะชอบผมจริงๆ หรือแค่อยากเอาชนะ” “นี่นายเห็นฉันแย่ขนาดนั้นเชียวเหรอ อีกอย่างถึงฉันจะเปรี้ยวแค่ไหน ฉันก็ไม่ยอมเล่นเกม โดยเอาตัวเข้าแลกแบบนี้หรอก ถ้าฉันไม่ชอบนายจริงๆ คงไม่ ” คุณแก้มพูดยังไม่จบประโยค ปี๊บก็ตัดสินใจก้มลงจูบ ที่ริมฝีปากหยักสวย ซึ่งเอาแต่พล่ามอย่างคนเจ้าอารมณ์ “ผมของทวงคืนรางวัลในเกมจมน้ำของคุณแก้ม โดยเปลี่ยนจากเงินหนึ่งหมื่นเป็นจูบแล้วกันนะครับคุณแก้ม ” ปี๊บเอ่ยเสียพร่า ก่อนที่เขาจะเวียนจูบคุณแก้ม ครั้งแล้วครั้งเล่า อย่างสาแก่ใจ! เวลานี้ปี๊บรู้แล้วว่า ผู้หญิงที่เข้ามาในชีวิต อาจไม่ใช่อย่างที่คิดฝันไว้ แต่เมื่อความรักมาทักทาย ก็ยากที่จะปฏิเสธหัวใจตัวเองได้ เหมือนอย่างที่เขารู้สึกรักคุณแก้ม ซึ่งไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีก็มีเธออยู่ในความคิดถึงเสียแล้ว *-----*จบจ้า (อ่านจบอย่างเพิ่งเลี่ยนนะจ๊ะ อิอิ ) แก้ไขเมื่อ 18 เม.ย. 48 01:06:03 แก้ไขเมื่อ 17 เม.ย. 48 23:26:07 จากคุณ : จูนิตา - [ 17 เม.ย. 48 23:23:13 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ตอบกระทู้ *-----* รอยจูบ // scottie เรื่องนี้ก็หวานเหมือนกันนะ Gracie Lou Freebush เชื่อค่ะ ว่ารักแท้หายาก แต่ก็เชื่อว่ามันก็ยังมีอยู่จริง 1981 ค่ะ มีวันว่าง วันยุ่งเหมือนกัน แต่ไม่เคยทิ้งความฝัน รักแท้...มีอยู่นา...แม้ว่าจะหายากมากก ศาลาไทย (salathai) *-------*หวานเสมอจ้า...อิอิ แมงกิ๊กุ ลุ้นแล้วสมหวัง....น่ามาลุ้นเรื่องนี้อีกด้วยกัน ชื่อน่ารักเชียว อิอิ *สร้อยอักษรา* ว่างก็มาทักทายกันค่ะ ณัฐณิชา สักวันก็ต้องมีสิ....รักหวานๆ :::อาราเร่::: ขอบคุณค่ะ : natraps กลัวความรัก แล้วจะเจอรักได้ไงคะ แต่วันนึง....เมื่อรักมาทักทาย วิ่งหนีให้ทันแล้วกันจ้า mommam โถๆๆๆๆ อยากมีรัก ก็รักไปเล้ยยยย jeedy น่ารักจริงนะ.... Kazalong เรื่องรักของปี๊บล่ะ น่ารักสู้เรื่องรักของออมกับพี่ครามมั้ย burin piggypink อิอิ...เรื่องนี้เฉลยแล้วนะคะ แวะมาอีกมั้ยเนี้ย jeedy (อีกครั้ง) มีต่ออีกแน่นอนค่ะ อิอิ รียา มาแล้วค่ เรื่องนายปี๊บ รอยทราย จูนิยกพี่ครามให้รอยยทรายอีกคนค่ะ แบ่งกะน้องออมนะเออ.. พจนารถ กลอนก็ซึ้งนะคะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ตามอ่านเรื่องสั้นของคุณพจนาถอยู่เหมือนกันค่ะ merf แน่นอนหวานอยู่แล้วที่..... ตกลงที่อะไรล่ะ... อิอิ... ขอบคุณทุกคนที่แวะมาอ่าน และทักทายค่ะ เจอกันเรื่องสั้นคั่นอารมณ์เรื่องต่อไปนะคะ.... เป็นเรื่องรักของพี่ปราง...กับคุณรัชตะ *----------* จากคุณ : จูนิ (จูนิตา) - [ 17 เม.ย. 48 23:55:28 ]

ความคิดเห็นที่ 6 สนุกจังเลยค่า ^^ ว้าวๆ เรื่องของพี่ปรางคงสนุกไม่แพ้น้องชายน๊า จะรออ่านค่ะ จากคุณ : Kazalong - [ 18 เม.ย. 48 00:04:10 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ยาวได้ใจมากๆ เลยค่ะ มาแอบอ่านตอนดึกๆ อิๆๆ คุณแก้มนี่น่ารักดีจัง ส่วนตัวแล้วชอบสาวเปรี้ยวค่ะ เพราะตัวเองก็เปรี้ยวกึ่งๆ เถื่อน หึๆๆ ชอบนักล่ะไอ้กระชากผู้ชายมาจูบเนี่ย (ว้ายๆๆ หลุดอะไรออกมาเนี่ย) จะบอกว่าเรื่องน่ารักถูกใจมากค่ะ ชอบคุณแก้ม คิกๆๆ คุณแก้มชอบนุ่งสั้น ส่วนตารกาบ้าส้นเข็ม แขนกุดและเสื้อกล้าม เข้ากันได้ค่ะ หุๆๆ จากคุณ : ตารกา - [ 18 เม.ย. 48 00:59:11 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ชอบเรื่องนี้จังค่ะ ชอบยหนุ่มปิ๊บค่ะ จากคุณ : รียา - [ 18 เม.ย. 48 01:15:49 A:203.172.104.140 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 ปิ๊บเปลี่ยนใจมาชอบคุณแก้มเร็วจัง ... วันหลังเจอใครต้องใช้แผนนี้บ้างแระ ..โดดจุ๊บปั๊บ  อาศัยช่วงชุลมุนสอยหัวใจมาปุ๊บ  ... แต่ทำงัยดีอ่ะ  ...เค้ามะเปรี้ยวเหมือนคุณแก้มอ่ะ  T_T จากคุณ : Gracie Lou Freebush (Gracie Lou Freebush) - [ 18 เม.ย. 48 03:44:29 ]

ความคิดเห็นที่ 10 น่ารักดีเนอะ ชอบคุณแก้มอ่ะค่ะ อิอิ อยากเจอหน้าบ่อยๆ หาเรื่องแกล้งเรียกเข้าไปด่าเสียเลยนี่ แต่มันคาใจแปลกๆ นายปิ๊บรักคุณแก้ม หรือแค่เหงา ไม่มีใคร ก็เลยคว้าคนที่เข้ามาหากันแน่คะ??? จากคุณ : 1981 - [ 18 เม.ย. 48 05:41:17 A:82.43.178.131 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 เดี๋ยวก็ติดใจเรื่องสั้นคั่นอารมณ์แทนเรื่องยาวหรอก ไม่ต้องรอนานดี นางเอกเปรี้ยวเข็ดฟันเลย ช่วงจบรวบรัดไปหน่อยนะ คนอ่านปรับอารมณ์ไม่ทันเลย จากคุณ : *สร้อยอักษรา* - [ 18 เม.ย. 48 12:33:51 A:203.107.206.220 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 กบาล ไม่น่ามีสระอะนะ โห เสียกายตอนนั้นพี่ดันไปเข้าห้องน้ำพอดี จบตัดบทฉุบฉับมาก หุๆ จากคุณ : scottie - [ 18 เม.ย. 48 20:24:49 ]

ความคิดเห็นที่ 13 แก้ไขโดยพลันเลยค่ะ ขอบคุณคุณ scottie ค่ัะ ค่ะ....จบฉับๆ เพราะว่าคนเขียนเหนื่อย อิอิ รู้สึกเป็นเรื่องสั้นที่ยาวมาก ตั้งแต่เขียนมานะนี่ รอ...ให้พี่ปราง....เล่าต่อนะคะ ถึงความรักของปี๊บกับคุณแก้ม .... จากคุณ : จูนิตา - [ 18 เม.ย. 48 22:21:42 ]

ความคิดเห็นที่ 14 โห เปลี่ยนใจซะงั๊น จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 19 เม.ย. 48 11:48:39 ]

ความคิดเห็นที่ 15 รออ่านเรื่องต่อไป มาไวไวนะค่ะ ... :) จากคุณ : natraps - [ 19 เม.ย. 48 12:58:41 ]

ความคิดเห็นที่ 16 รอมาเล่าต่อค่ะ อิอิ จากคุณ : jeedy - [ 19 เม.ย. 48 13:01:05 A:172.16.103.25 X:203.144.239.149 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เนื้อเรื่องเขียนได้สนุกดีค่ะ ว่าแต่เรื่องของพี่ปรางจะมาเมื่อไหร่คะ จากคุณ : รสา รสา - [ 19 เม.ย. 48 17:49:25 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เอาเรื่องของผมมาเขียนจริงๆ เหรอนี่...555 จากคุณ : เมิร์ฟ - [ 22 เม.ย. 48 23:34:58 A:202.57.156.197 X: ]