ความคิดเห็นที่ 1 วินทร์นั่งพิงพนักม้าหินอยู่ริมตลิ่งแม่น้ำเจ้าพระยาอย่างเหนื่อยอ่อน เขาอยากให้คนรักของเขากลับมาเป็นคนที่สดใสร่าเริงอีกครั้ง วินทร์รู้สึกว่าอ้อคือคนสำคัญที่สุดในชีวิตของเขาในเวลานี้ พ่อ แม่ของวินทร์เสียชีวิตไปตั้งแต่เขายังเล็ก เหลือแต่ปู่เพียงคนเดียวที่คอยดูแลเขามาโดยตลอด จนวันหนึ่งเมื่อไม่นานมานี้ ปู่ก็มีอันต้องจากเขาไปอีกจากเหตุการณ์ที่เลวร้าย เขาคิดย้อนกลับไปถึงวันนั้น วันที่แม้ท้องฟ้าจะดูแจ่มใส แต่จิตใจเขากลับขุ่นขัวและมืดมน วินทร์จำได้ว่าเป็นเวลาบ่ายๆ เขาเดินกลับบ้านด้วยความท้อแท้ เขาต้องการได้เงินไปเพื่อให้ปู่ ญาติผู้ใหญ่คนเดียวที่เลี้ยงเขามาตั้งแต่เขาอายุ 3 ขวบ ปู่พาเขามาอยู่กรุงเทพในบ้านหลังเล็กๆ ส่งเสียให้ได้ร่ำเรียนจนจบมหาวิทยาลัยด้วยเงินที่ต้องกู้มา เจ้าหนี้หน้าเลือดมักส่งลูกน้องตัวยักษ์มาทวงหนี้ปู่เสมอหากปู่ขาดส่งดอก วินทร์หวังว่าเมื่อเรียนจบเขาจะสามารถหาเงินช่วยใช้หนี้ของปู่ได้ แรกๆ เขาเองก็มีรายได้จากการเขียนเรื่องสั้นบ้าง สารคดีบ้างเสนอไปตามสำนักพิมพ์พอนำมาส่งดอกได้ วินทร์รักในงานเขียนมากโดยปู่จะคอยเป็นกำลังใจให้สมอ ปู่หวังว่าวันหนึ่งเขาจะก้าวไปถึงความสำเร็จ แต่อย่างไรก็ตามระยะหลังมานี้งานที่เขาเขียนไม่ค่อยได้รับความสนใจจากเจ้าของหนังสือเหมือนดังแต่ก่อน วันนั้นวินทร์เดินกลับมาถึงบ้าน เปิดประตูไม้เก่าๆ เข้าไปโดยกะว่าจะพักผ่อนให้หายอ่อนเพลีย “ผมกลับมาแล้วครับปู่ ปู่อยู่หรือเปล่าครับ” วินทร์เดินหาปู่ในบ้านโดยนัยน์ตาแทบจะปิดลงด้วยความง่วง เขาเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนของปู่ ห้องนั้นมีโต๊ะเตี้ยๆ ตั้งอยู่ที่พื้น ซึ่งตามปกติเขามักจะเห็นลุงนั่งนับเงินที่ได้จาการขายลูกชิ้นปิ้งอยู่ตรงนั้นเสมอ หากแต่วันนี้วินทร์ไม่ได้เห็นปู่นับเงินเหมือนอย่างเช่นเคย แต่กลับเห็นร่างชายแก่คนหนึ่งนอนฟุบอยู่กับโต๊ะที่นองไปด้วยเลือด “ปู่ ปู่เป็นอะไร ทำไมถึงเป็นอย่างนี้” วินทร์รีบเข้าไปประคองร่างซึ่งตามใบหน้าและตามตัวเต็มไปด้วยบาดแผลขึ้นมา ไม่มีลมหายใจจากร่างนั้น ปู่ของเขาตายแล้ว เพื่อนบ้านเล่าให้ฟังว่าเมื่อวานคนของเจ้าหนี้ปู่มาบอกว่าต้องใช้เงินให้ครบในวันนี้ ไม่อย่างนั้นจะยึดบ้าน พอถึงเวลามันก็มาทวงเงิน ปู่แกคงไม่มีจ่ายและก็ไม่ยอมให้ยึดบ้าน พวกมันเลยทำร้ายแกจนตาย วันนั้นวินทร์มีแต่ความว่างเปล่าในความคิด ไม่มีคำพูดใดๆ กับใครทั้งสิ้น เขาไปนั่งอยู่ที่ริมตลิ่งจุดโปรดของเขาโดยแทบไม่ขยับไปไหน แม้ฝนที่กำลังเทกระหน่ำลงมาจากท้องฟ้าที่มืดมิดยามค่ำคืน ก็มิได้ทำให้ร่างของ วินทร์ขยับหนีไป “วินทร์” เสียงหญิงสาวคนหนึ่งซึ่งกำลังเดินฝ่าพายุฝนเข้ามาใกล้ “กลับบ้านเถอะ ทำใจดีๆ ไปพักผ่อนก่อนแล้วมีอะไรก็ค่อยๆ คิดกันใหม่” “ผมคงเป็นคนที่แย่ที่สุด ปู่ผมเองก็ช่วยไม่ได้” “คุณทำดีที่สุดแล้ว ตอนนี้ปู่ท่านคงอยู่บนฟ้า รอคอยคุณลุกขึ้นสู้ คอยมองว่าเมื่อไรคุณจะไปถึงเป้าหมายที่คุณและตัวท่านหวังไว้ ไอ้มานั่งกลางฝนอย่างเนี่ยคงไม่ได้ทำให้มีเรื่องอะไรเขียนหรอกมั้ง ขนาดแรงที่จะเขียนก็ยังจะมีหรือเปล่าก็ไม่รู้” วินทร์ซบลงที่ไหล่ของหญิงสาวซึ่งค่อยๆ โอบกอดเขาไว้ ท่ามกลางพายุฝนที่ยังคงกระหน่ำมาไม่ขาดสาย เช้ามืดวันต่อมาวินทร์ค่อยๆ ลากตัวเองจากห้องพักฟื้นอย่างคนหมดเรียวแรงไปยังห้องพักฟื้นอีกห้องหนึ่ง เขาเดินไปนั่งที่เก้าอี้พลาสติกสีฟ้า ภาพใบหน้าซีดเซียวของหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงทำให้เขารู้สึกผิด “อ้อ คุณเป็นยังไงบ้าง” “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เสียงตอบที่เบาจนต้องเงี่ยหูฟังของอ้อไม่ได้ทำให้วินทร์รู้สึกคลายความผิดลง” “คุณเป็นอย่างนี้เพราะผม” “ก็ไม่เป็นไรมากหรอกคะ แค่ไข้มันหนักกว่าที่คุณเป็นก็แค่นั้นอีกไม่กี่วันคงไปกวนคุณได้เหมือนเดิม อ้อตอบด้วยมีรอยยิ้มที่มุมปาก “แล้วคุณไม่เป็นไรนะ” อ้อถามกลับ “ไม่เป็นไรหรอก พรุ่งนี้ผมก็กลับบ้านได้แล้ว แต่คุณยังต้องนอนพักอยู่ก่อนนะ” “ยังงี้ฉันก็ต้องอยู่คนเดียวซิ “ผมจะมาเยี่ยมคุณทุกวัน “ขอบคุณค่ะ ที่นี่มันดูเหงาๆ เคว้งคว้างยังไงก็ไม่รู้ ไม่รู้ซิ ฉันไม่อยากอยู่คนเดียว พ่อก็ต้องทำงานคงมาอยู่เฝ้าไม่ได้ ฉันกลัวจังเลย กลัวว่าวันไหนซักวันฉันจะไม่เหลือใคร ฉันกลัวการอยู่คนเดียวที่สุด” “คุณจะไม่มีวันอยู่คนเดียว ไม่ว่าคุณจะอยู่ที่ที่ลำบากแค่ไหน ผมสัญญาว่าจะไปอยู่กับคุณ” อ้อยิ้มก่อนที่จะว่า “คุณดีขึ้นแล้วใช่มั้ยเรื่อง...” “ผมคิดได้แล้ว เราเปลี่ยนอดีตไม่ได้ แต่ผมจะทำวันข้างหน้าให้ดีที่สุดเพื่อปู่ ท่านสอนผมเสมอให้อดทนและเข้มแข็ง” “ค่ะ ฉันดีใจที่คุณคิดได้อย่างนี้” “แล้วผมก็เชื่อว่าถึงยังไงผมก็มีคุณอยู่กับผมใช่มั้ย วินทร์พูดพลางดึงมือหญิงสาวมากุม” “อ้อไม่ตอบได้ได้เพียงอมยิ้มและหันหน้าหนี” เรื่องราวจากอดีตในความคิดของวินทร์ ขาดตอนลงด้วยเสียงจากใครบางคนที่ฟังดูคุ้นหู “นั่งคิดอะไรอยู่คนเดียว ดึกแล้วไม่กลับบ้านเหรอ” เสียงชายสูงอายุดังมาจากริมตลิ่งด้านขวาห่างจากที่ วินทร์นั่งอยู่ไม่มากนัก “ทีลุงยังไม่กลับบ้านเลย” วินทร์ตอบกลับไปทันควัน “อ้าว...บ้านข้าก็อยู่ในเรือที่แหละวะ” ชายชราในเรือพายที่ทำจากไม้เก่าๆ กล่าวพลางวางตะเกียงเจ้าพายุในมือลงแล้วจับแหขึ้นมาพับอย่างไม่ประณีตนัก ก่อนที่จะโยนไปที่หัวเรือ วินทร์เดินเข้าไปใกล้ชายชรา ผู้มีรูปร่างผอมแห้งจนหนังหุ้มกระดูก สวมเสื้อหม่อฮ่อมเก่าๆ กางเกงขากล๊วย “ว่าไงละลุงวันนี้จับปลาได้มั้ย” “ได้ไม่กี่ตัว เดี๋ยวนี้ปลาน้อย จับไม่ค่อยได้แล้ว” “งั้นก็ลำบากแย่ซิ หาปลาไม่ค่อยได้” “ก็ลำบากหน่อย แต่ก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็ตายแล้ว ตายไปก็คงสบาย ข้าไม่เคยทำชั่ว ไม่เคยเอารัดเอาเปรียบใคร ญาติพี่น้องก็ไม่มี ตายไปก็ไม่ต้องห่วงอะไรอีก” “แต่คนสมัยนี้มีอะไรให้ห่วงเยอะนะลุงทั้งเงินทอง ชื่อเสียง ญาติพี่น้อง ลูกเมีย” “ก็ใช่นะซิ คนสมัยนี้เลยตายกันไม่ค่อยดี ตายแล้วก็ยังต้องทุกข์และติดอยู่กับความยึดมั่นถือมั่นของตัวเองแหละ หลุดพ้นไปไหนก็ไม่ได้ ถ้าตัวเองยังไม่ปล่อยวาง” “โอ้โฮ้...ลุงพูดยังกับเจ้าคุณที่ไหนเลยนะ” “ก็ข้ามันเด็กวัดเก่า หลวงพ่อท่านสอนมาอย่างนี้ตลอด ข้าจำได้ขึ้นสมองละวะ ฮะๆๆ” “ครับ” วินทร์ตอบรับพร้อมรอยยิ้ม พลางหยิบแบงค์ 100 ขึ้นมาใบหนึ่ง จากกระเป๋าเสื้อ ยื่นให้คู่สนทนา เขามักจะทำอยู่บ่อยครั้งเพราะความเห็นใจและอยากช่วยเหลือ แต่เขาก็รู้อยู่แก่ใจว่าลุงแกจะไม่รับความช่วยเหลือใดๆ แบบให้เปล่าด้วยความสงสารเด็ดขาด “ลุง ผมให้” “ทำไมทีนี้มันเยอะวะ” “เอ่อ...ก็ถือว่าเป็นค่าเหมาปลาที่ลุงจะขายให้ผมละกัน” “ข้ายังไม่ได้จับเลย ไอ้ที่มีก็นิดเดียว” “ก็ให้ไว้ก่อน วันหน้าผมจะได้ไม่ต้องมาจ่าย แล้วเผื่อบางทีจะได้มาขอให้ลุงช่วยพาผมข้ามฝากด้วยน่ะ” “เออๆ ...เอาๆ ...แล้วอย่าลืมมาเอาล่ะ ปลาน่ะ เอ็งไม่ค่อยมาเอาเลย ครั้งก่อนก็มาเอาไปนิดเดียวเองไม่คุ้มกับที่จ่ายเงินไว้เลย” “เอาหน่าลุง” วินทร์พูดคุยต่อกับลุงอีกซักครู่ ก็ลากลับบ้านเพื่อพักผ่อนด้วยความเหนื่อยล้า จากคุณ : อนามิกา - [ 18 เม.ย. 48 13:55:43 A:202.57.183.30 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 วินทร์ตื่นขึ้นมากลางดึกให้ห้องนอนเล็กๆ ที่ดูรกรุงรังน้อยกว่ารังหนูไม่มากนัก ความรู้สึกเจ็บหน้าอกปลุกเขาขึ้นมาในคืนนี้ ไม่เคยมีอาการเช่นนี้เกิดขึ้นกับเขามานานแล้ว ครั้งสุดท้ายคงซัก10 ปีมาแล้ว ครั้งนั้นเขาปวดหน้าอกมากเหมือนกับหัวใจจะระเบิดออกมา ปู่รีบพาเขาส่งโรงพยาบาล หมอบอกว่าอาการนี้เป็นผลจากลิ้นหัวใจรั่วซึ่งเขาเป็นมาแต่กำเนิด หมอไม่อาจคาดเดาได้ว่าจะเกิดอันตรายมากน้อยเพียงใด และเมื่อไร คนไข้ที่มีหัวใจผิดปกติลักษณะนี้บางคนอาจไม่เป็นอะไรเลย แต่บางคนก็อาจเป็นอันตรายถึงชีวิตโดยฉับพลันได้ วินทร์พยายามตั้งสติ หลับตาและสูดลมหายใจเข้าให้ลึกที่สุด โดยหวังว่าความเจ็บปวดคงลดน้อยลง แต่ดูเหมือนจะช่วยอะไรได้ไม่มากนัก เมื่อเขาลืมตาขึ้นมาก็พบว่าเวลานี้ ภายในห้องมิได้มีเขาอยู่เพียงลำพังแต่มีใครอีกคนหนึ่งยืนอยู่ที่ปลายเตียงในความมืดเป็นเงาดำ “ใครน่ะ คุณเป็นใคร เข้ามาได้ยังไง” วินทร์ถามเสียงแข็ง ขณะลุกขึ้นนั่ง ชายลึกลับเดินอ้อมเข้ามาที่ด้านขวาของเขา แสงสว่างจากไฟส่องทางที่ส่องเข้ามาภายในห้อง ทำให้ วินทร์เห็นว่าชายลึกลับผู้นั้นเป็นชายวัยกลางคน สวมชุดดำโดยเสื้อด้านนอกเป็นเสื้อคลุมยาวลงมาถึงครึ่งแข้ง กำลังยืนสงบนิ่งอยู่ไม่ห่างจากตัวเขาเท่าไรนัก “คุณเป็นใคร” วินทร์ถามย้ำขณะที่ความเจ็บปวดยังคงมีอยู่แม้จะทุเลาไปบ้างจากความตกใจในสิ่งที่เห็น “ลองเดาดูซิ แต่งตัวอย่างนี้ มาตอนนายกำลังจะตายคือใครเอ่ย” เสียงที่วินทร์ได้ยินดูไม่เข้ากับบุคลิกและท่าทางของชายผู้นั้น เพราะฟังดูเหมือนเป็นการพูดเล่นแบบเด็กๆ มากกว่า แต่เขาก็รู้อยู่เต็มอกว่าคงไม่น่าจะมีใครมาล้อเล่นกับเขาในตอนนี้ และประโยคที่เขาได้ยินมันก็เริ่มทำให้เขากลัว “หมายความว่ายังไง ใครกำลังจะตาย” “อ้าว... ในห้องมีกันอยู่แค่เนี้ย ถ้าไม่ได้หมายถึงนายแล้วจะให้หมายถึงใคร” วินทร์สะดุ้ง เมื่อได้ยินคำพูดของชายชุดดำ ก่อนที่จะละสายตาจากชายผู้นั้น พลางคิดไปว่าเขาเคยฟังคำบอกเล่าจากหลายๆ คนว่า ผู้ที่ใกล้ตายส่วนใหญ่มักเพ้อออกมา เหมือนกับมีใครหรืออะไรบางอย่างกำลังจะพาตนเองไปจากโลก นี่เขากำลังจะตายหรือนี่ หรือว่านี่เป็นเพียงความฝัน “อย่าตกใจ เกิด แก่ เจ็บ ตายเป็นเรื่องธรรมดา” ชายชุดดำกล่าว วินทร์เงยหน้าขึ้นมองชายผู้นั้นที่เหมือนว่าจะรับรู้ความคิดของเขา อาการเจ็บหน้าอกของเขาเริ่มทวีมากขึ้น คงเป็นจริงตามที่ชายคนนั้นพูด เขาคิดเช่นนี้ในใจก่อนที่จะ ค่อยๆ เอนตัวลงนอน เวลานี้เขาไม่มีแรงที่จะขยับตัวไปไหนได้มากนัก ดูเหมือนกำลังวังชาที่เคยมีจะหายไปหมดแล้ว วินทร์นอนลงอย่างยอมรับความจริงใดๆ ก็ตามที่จะเกิดขึ้น เขาพร้อมที่จะจากไป ในความคิดเขาตอนนี้นึกถึงแต่ใบหน้าของอ้อ เขาอยากมีเวลาดูแลเธอให้มากกว่านี้อีกซักหน่อยให้เธอได้แข็งแรงขึ้นอีกนิด แต่ถึงอย่างไรเขาก็เชื่อว่าอ้อจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมแม้ไม่มีเขาอยู่ก็ตาม วินทร์หลับตา พยามยามตั้งสติให้มั่งคงเท่าที่จะทำได้ เพื่อไม่ให้จิตใจฟุ้งซ่าน ก่อนที่อีกไม่กี่อึดใจต่อมาเขาจะหมดความรู้สึกและการรับรู้ใดๆไป ไม่มีลมหายใจจากชายชื่อวินทร์อีก เขาจากโลกนี้ไปแล้วอย่างสงบ จากคุณ : อนามิกา - [ 18 เม.ย. 48 13:57:59 A:202.57.183.30 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 เมื่อวินทร์ลืมตาขึ้นอีกครั้ง ภาพเบื้องหน้าเขาไม่ใช้ห้องรูหนูห้องเดิม แต่คือดินแดนที่กว้างไกลสุดลูกหูลูกตา ทั้งหมดล้วนเป็นสีขาวบริสุทธิ์ ด้านซ้ายเป็นสระน้ำขนาดใหญ่ มีน้ำปริ่มตลิ่ง ในสระมีดอกบัวสีขาวผ่องบานสะพรั่งอยู่เต็มสระ ภายในช่อดอกที่บานอยู่มากมายนั้นเขาเห็นเป็นหญิงสาวนั่งพับเพียบ หลับตาพริ้ม ชั่วอึดใจเมื่อกลีบดอกค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ หญิงสาวเหล่านั้นก็ลืมตา และลอยออกจากดอกบัว บ้างก็ลอยลงมายืนที่ริมน้ำ พูดคุยดังไม่ได้พบกับมานาน บ้างก็พูดคุยเช่นเพิ่งรู้จักกัน บัวบางดอกก็กำลังค่อยๆโผล่ขึ้นพ้นผิวน้ำ มีฝูงปลา ที่บ้างกระโดด บ้างก็แหวกว่ายอยู่ตามกอบัว วินทร์กลับมามองด้านขวาเขาเป็นเหมือนศาลาเล็กๆ สีขาว ข้างๆ ศาลานั้น มีชายที่เขารู้จักซึ่งไม่เคยคาดคิดว่าจะได้พบกันอีกครั้ง พ่อของอ้อยืนอยู่ที่นั่น ภาพนั้นก็เป็นสิ่งยืนยันว่าเวลานี้ตัวเขาเองไม่ได้อยู่ในโลกมนุษย์อีกต่อไปแล้ว “และแล้วเราก็พบกันนะ” เสียงชายที่ยืนอยู่กล่าวทักเขา “คุณอา คุณอามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงครับ” วินทร์กล่าวพร้อมกับค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้ “ฉันอยู่ที่นี่นานแล้ว เธอต่างหากเพิ่งมา” พ่อของอ้อกล่าวด้วยรอยยิ้ม วินทร์หยุดคิดทบทวน “ใช่ซิผมเองเพิ่งมา คุณอาเป็นยังไงบ้างครับ” “ดี ที่นี่มีแต่ความสงบ สบายไม่มีอะไรต้องดิ้นรนอีกต้องไป” “ถ้าลูกสาวของคุณอารู้ เธอคงจะดีใจ” วินทร์กล่าวตอบ “ใช่ ถ้าเธอรู้ แต่มันคงลำบาก ความทุกข์ที่เธอกำลังได้รับมันบดบังการรับรู้ทุกอย่าง” พ่อของอ้อขณะที่สีหน้าค่อยๆ เศร้าหมางลง “ผมว่าไม่นานเธอก็จะดีขึ้น พอหายแล้ว เธอก็คงกลับไปอยู่กับความจริงได้” “เธอทำไม่ได้วินทร์” วินทร์จ้องมองหน้าคู่สนทนาด้วยความสงสัย “หมายความว่ายังไงครับ” “เธอไม่อาจรับความสูญเสียทั้งฉัน และเธอได้ในเวลาไล่เลี่ยกันได้ เธอคงไม่เข้มแข็งพอ” “ผมไม่เข้าใจ” “เธอฆ่าตัวตายหลังจากที่เธอตาย ได้ 2 วัน” วินทร์หลับตาและบ่นกลับตัวเองว่ามัน “ไม่จริง” “การฆ่าตัวตายเป็นสิ่งที่เลวร้ายที่สุด เป็นกรรมหนัก ผู้ที่ฆ่าตัวตายจะต้องติดอยู่กับความทุกข์และความกลัวของตนไปตลอดการณ์จนกว่าจะเข้าใจ และหลุดพ้นออกมาจากห้วงอดีตที่ตนเองสร้างขึ้นได้” “เธอตายแล้ว เธอจมอยู่ในกองทุกข์” วินทร์บ่นกับตัวเอง “แล้ว...แล้วตอนนี้เธออยู่ที่ไหน” พ่อของอ้อมองหน้าเขาอยู่สักครู่ ก่อนหันหลัง และเดินไปยังด้านในศาลาโดยไม่พูดอะไร “เธอยู่ที่ไหน” วินทร์ถามซ้ำ “คุณไม่จำเป็นต้องรู้หรอก” เสียงชายอีกคนหนึ่งดังมาจากด้านหลังของวินทร์ ชายชุดดำคนเดิมเดินมายืนอยู่ข้างเขา “ถึงรู้นายจะไปทำอะไรได้” “เธอคงต้องทุกข์แสนสาหัส ผมอยากไปช่วยเธอ” “จะบ้าเหรอ นี่ไม่ใช่วีดิโอเกมนะที่จะเข้าไปต่อสู้ ๆ พอตายก็กดเริ่มเล่นใหม่ เธอทำตัวของตัวเองก็ต้องได้รับผลนั้น” ชายชุดดำพูดเสียงแข็ง วินทร์หยุดคิด “ฉันเข้าใจ ความรักก็เป็นอย่างนี้แหละ” ชายชุดดำปลอบด้วยเสียงที่อ่อนลงพร้อมเอามือมาตบที่ไหล่เขาเบาๆ ก่อนที่จะเดินนำเข้าไปในศาลา วินทร์เดินตามชายชุดดำเข้าไปนั่ง ในใจของเขาตอนนี้กำลังสับสนว่าควรจะทำอย่างไรดี คนที่เขารักกำลังจมอยู่ในกองทุกข์อย่างแสนสาหัส แต่เขาเองกลับกำลังนั่งอยู่บนดินแดนที่มีแต่ความสวยงาม และสุขสบาย มันสมควรแล้วงั้นหรือ เขาอยากไปหาเธอเหลือเกิน ไปช่วยเธอออกมาแม้ไม่รู้ว่าจะเป็นไปได้หรือไม่ก็ตาม แต่อีกใจหนึ่งก็บอกกับตัวเองว่าโชคชะตาของทุกคนย่อมเป็นไปตามสิ่งที่ตนได้กระทำไว้ เขาหรือใครๆ ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ วาสนาที่ทำให้เขาและอ้อได้พบกัน บัดนี้มันจบลงแล้ว และเขาก็ต้องยอมรับมัน ความขัดแย้งในใจตอนนี้ทำให้วินทร์นั่งครุ่นคิดอย่างเงียบๆ อยู่พักใหญ่ “ฉันต้องไป...” “ผมอยากรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน” วินทร์กล่าวแทรกชายชุดดำที่กำลังจะเอ่ยลา ชายชุดดำหันมามองหน้าเขา แล้วถอนหายใจ ก่อนโพล่งขึ้นแบบประชด“อยู่ในนรก จะไปไหม โดดไปในสระน้ำนั่นน่ะไปได้ จะไปไหม ปัดโธ่...” ชั่วพริบตาเดียว วินทร์ก็ออกวิ่งไปถึงข้างสระบัวที่อยู่ไม่ห่าง แล้วโดดลงไปทันที “ไอ้บ้าเอ่ย เชื่ออีก มันบ้าจริงๆ มันขึ้นมาอยู่ที่นี่ได้ไงเนี่ย” เสียงบ่นมาจากปากของชายชุดดำ ก่อนที่ร่างของเขาจะค่อยๆ จางหายไป วินทร์แหวกว่ายกอบัวลงไปเบื้องล่างของสระซึ่งดูเหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุด แสงสีขาวนวลยังคงส่องผ่านผิวน้ำลงมาช่วยให้เห็นสายบัวยาวมากมาย ความสวยงามและบรรยากาศแห่งความสุขยังคงมีอยู่ในทุกองคาพยพของทุกสิ่งที่อยู่ภายใต้ผิวน้ำนี้ เขาว่ายลงไปโดยแทบไม่ได้คิดหรือจดจำว่าตัวเองใช้เวลาเท่าไรในการลงมาถึงตรงจุดนี้ อาจประมาณ 20 หรือ30 นาที แม้จะเริ่มเหนื่อยอ่อน แต่ความงามรอบกายเขาดูเหมือนจะช่วยบัดบังความรู้สึกนั้นไปสิ้น ตรงนี้แสงสีขาวนวลยังคงส่องผ่านท้องน้ำใสสะอาดลงมาได้ เขามองเห็นดอกบัวตูมสีขาวบริสุทธิ์ที่กำลังรอวันโผล่พ้นน้ำ และจะบานสะพรั่นบนสรวงสวรรค์ในวันข้างหน้าได้มากมายรอบตัว ความเพลิดเพลินทำให้เขาเกือบจะไม่ทันรู้ตัวว่าขณะนี้ ภาพความงามที่เขาเห็นได้เริ่มค่อยๆ หม่นลงทีละน้อย เขาดำลงมาไกลเกินกว่าแสงจากด้านบนจะส่องลงมาถึง บรรยากาศรอบตัวที่เคยมีแสงส่องให้เห็นความงามบัดนี้กลับค่อยๆ สลัวลง เมื่อเขาตั้งสติ และมองเห็นความเปลี่ยนแปลง ความรู้สึกเคว้งคว้างในใจเริ่มเข้ามาแทนที่ความเบิกบาน ความมืดมิดเริ่มมีมากขึ้นจนการมองเห็นของเขาเป็นได้เพียงระยะไม่ถึงเมตรจากตัวเอง ถึงตอนนี้เขารู้สึกว่ามือที่ยื่นออกไปโบกทวนน้ำนั้นสัมผัสกับอะไรบางอย่างที่เย็นเฉียบ ยิ่งลึกลงไปเรื่อยๆ ก็ยิ่งรู้สึกว่าสิ่งที่ว่านั้นมันมีมากจนเริ่มทำให้การว่ายลำบากขึ้น ชั่วขณะนั้นเองดูเหมือนเขาจะพบคำตอบว่าสิ่งที่มือของเขาสัมผัสมาตลอดในท้องน้ำที่มืดมิดนี้คืออะไรเมื่อสิ่งนั้นลอยมาปรากฏอยู่ตรงหน้า แม้ภาพจะไม่ชัดเจนนัก แต่เขาก็รู้ได้ทันทีว่าสิ่งที่เขาเห็นมันคือมนุษย์ทั้งชายและหญิงที่นัยน์ตาจ้องเขม็งมาที่เขา พวกนั้นร่างกายเปลือยเปล่า ใบหน้าดูซีดเซียว ผอมแห้ง ผมยาวรุงรังโดยเฉพาะเมื่ออยู่ในน้ำ มันก็เป็นเหมือนเส้นใยที่ล้อมเขาไว้ทุกทิศทุกทาง เขารู้สึกว่ามนุษย์เหล่านั้นกำลังร้องครวญคราง แต่ก็ไม่อาจฟังได้เป็นภาษา ยิ่งลึกลงไปยิ่งมืดลงทุกที ยิ่งมืดลงยิ่งมีพวกมนุษย์ที่ทุกข์ทรมานเหล่านั้นมากขึ้นจนเขาแทบไม่สามารถว่ายต่อไปได้ เขารู้สึกว่าตัวเองกำลังจะถูกดึงรั้งไว้ มือที่ซีดเหมือนกับไม่มีเลือดอยู่ภายในหลายสิบมือ ต่างไขว่ขว้าและฉุดรั้งเขาไว้ ร่างเขาตอนนี้แทบจะถูกฉีกออกด้วยฝีมือพวกอสูรกายเหล่านั้น ผมอันยาวและแข็งกระด้างของพวกนั้นที่โบกปลิวอยู่ในน้ำเป็นอุปสรรคที่ทำให้เขามองภาพรอบตัวได้ลำบากมากขึ้น ถึงเวลานี้วินทร์รู้ว่าความตกใจและสติที่แตกซ่านจะเป็นทางที่ทำให้เขาต้องกลายเป็นเหยื่อของพวกนี้ วินทร์ตั้งสติ เพื่อดูว่าตัวเองถูกพันธนาการโดยเครื่องพันธนาการปิศาจนี้มากน้อยแค่ไหน แล้วเขาก็พบว่าตอนนี้เหล่าอสูรกายแม้จะมีอยู่นับไม่ถ้วนรอบตัว แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมดที่ดึงรั้งเขาไว้ เขาพยายามพลิกตัวเองให้หัวอยู่ต่ำ และเอาเท้าขึ้นฟ้าเพื่อให้ตัวเองอยู่ในท่าทางและตำแหน่งที่จะดำต่อลงไปได้สะดวก จากนั้นเขาก็แหวกเหล่าอสูรกายที่มากมายนับไม่ถ้วนพวกนั้นออก ด้วยการใช้แรงเหนี่ยวจากการแหวกพร้อมกับใช้เท้าถีบพวกที่อยู่ข้างหลังทำให้ตัวเขาพุ่งออกมาข้างหน้าพ้นจากกลุ่มพวกนั้นที่เข้ามารวมกัน เมื่อรู้ว่าตัวเองรอดมาได้ เขาก็รีบดำลงไปให้ไกลที่สุดโดยไม่หันกลับไปมองข้างหลังอีก ชายชุดดำยืนอยู่ริมแม่น้ำสายใหญ่สีดำ ดูเหมือนเขากำลังรออะไรบางอย่างจากใต้สายน้ำ ชั่วขณะนั้นมีอะไรบางอย่างโผล่ขึ้นมาจากน้ำอย่างรวดเร็ว “ว่าไงพ่อคนใจร้อน” ชายชุดดำกล่าวทัก วินทร์ค่อยๆ เดินขึ้นจากน้ำมาหยุดที่หน้าชายชุดดำอย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนที่จะพูดอะไร วินทร์หันมองข้างหลังของตัวเองซึ่งเป็นด้านที่เขาเพิ่งขึ้นมาจากน้ำ ภาพที่เห็นมันเป็นสถานที่ที่เขาไม่เคยคิดว่าจะได้พบเห็นแม้ในจินตนาการ ที่ที่เขาเพิ่งขึ้นมาคือแม่น้ำสายใหญ่สีดำกว้างจนสุดลูกหูลูกตา จนเกือบจะคิดว่าเป็นทะเล ฉากหลังเป็นท้องฟ้าแดงเข้ม มีจุดสีเหลืองสว่างวาบคล้ายประกายไฟจากการระเบิดเกิดขึ้นเป็นหย่อมๆ ราวกับพื้นผิวบนดวงอาทิตย์ที่เขาเห็นจากภาพในสารคดีทางทีวี วินทร์หันกลับมามองข้ามไหล่ชายชุดดำที่ยืนประจันอยู่ต่อหน้าเขา สิ่งที่เห็นเป็นเหมือนซุ้มประตูโค้งสีแดงเข้มขนาดใหญ่ เสาหินขนาดยักษ์ทั้งสองเสาที่อยู่สองด้านของช่องประตูได้รับการแกะสลักเป็นรูปยักษ์สองตนยืนจ้องเขม็งมายังใครก็ตามที่มายืนจุดเดียวกับเขาในเวลานี้ บานประตูสีดำสนิทที่ปิดอยู่มีการสลักเป็นภาพการลงทัณฑ์มนุษย์โดยอมนุษย์ที่มีตัวเป็นคนแต่หัวเป็นสัตว์ บ้างก็เป็นวัว ควาย เสือ สิงห์ เวลานี้ตัววินทร์เองเป็นเหมือนแมลงตัวเล็กๆ เมื่อเทียบกันสิ่งที่อยู่ต่อหน้า “ นี่มันที่ไหนกัน หรือว่านี่แหละคือแดนนรก” วินทร์คิดอยู่ในใจ “นี่คือทางเข้าโลกัณตนรก นรกชั้นที่ลึกที่สุด ฉันไม่คิดเลยว่านายจะมาไกลได้ขนาดนี้ นึกว่าจะถูกไอ้พวกที่อยู่ในน้ำนั่นจับกินไปหมดแล้ว” “เธออยู่ในนี้ใช่ไหม “ “นี่...ไม่มีใครช่วยเธอได้หรอก มันอยู่ที่ตัวเธอเองว่าจะปล่อยวางได้หรือเปล่า เข้าไปก็เท่านั้น ถึงเข้าไปก็ไม่แน่ว่าจะเจอ แม่สาวคนสวยของนายอยู่ในสถานที่ที่แยกต่างหาก ที่ที่เธอยังยึดติดกับความเศร้าในอดีต” “ผมไม่สนใจ ยังไงผมก็ต้องช่วยเธอ” วินทร์กล่าวแล้วเดินมุ่งหน้าไปยังประตูบานยักษ์นั้น “ไอ้เด็กดื้อ” ชายชุดดำว่าตามหลัง จากคุณ : อนามิกา - [ 18 เม.ย. 48 14:00:49 A:202.57.183.30 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 ประตูบานใหญ่ค่อยๆ แง้มเปิดออก ไอความร้อนฟุ้งกระจายออกมาจนวินทร์รู้สึกได้ เขาก้าวย่างผ่านประตูเข้าไป ภายในมีทางเดินเป็นหินแคบๆ อยู่ตรงกลางโดยที่ทั้งสองข้างเป็นเหวลึก เบื้องล่างคือสระน้ำสีแดงที่กำลังเดือดปุดๆ ทั้งไอและละอองน้ำเดือดกระเซ็นสูงขึ้นมาจนอาจสามารถเผาร่างของผู้ที่เดินผ่านมาได้โดยง่าย วินทร์หันมามองชายชุดดำที่ยืนอยู่ด้านนอก แล้วก็หันกลับ จากนั้นก็วิ่งเข้าไปตามเส้นทางแห่งความตายสายนั้น วินทร์วิ่งไปตามทางที่แทบจะมองไม่เห็นจุดสิ้นสุด เกือบทุกย่างก้าวจะมีละอองน้ำเดือดสาดกระเซ็นผ่านตัวเขาไป ความร้อนจากสระน้ำสีแดงเบื้องล่างและการเดินทางมาอย่างยากลำบากทำให้เขาเริ่มเหนื่อยอ่อนอย่างรวดเร็ว จนเมื่อมาได้ซักระยะเขาก็แทบจะเดินต่อไปไม่ไหว เพียงแค่จะหลบจากละอองน้ำเดือดและเปลวไฟจากเบื้องล่างก็ยากแล้ว อย่างไรก็ตาม เขารู้อยู่แก่ใจว่าหากเขาหยุดอยู่ตรงนี้ก็คงไม่ต่างจากการรอคอยให้เปลวไฟเบื้องล่างพวยพุ่งขึ้นมาเผาร่างของตัวเอง แต่ก่อนที่จะไปต่อไม่ไหว เบื้องหน้าของเขาดูเหมือนจะเป็นจุดสิ้นสุดของเส้นทางนี้ ตรงบริเวณที่เขามองไปเกือบจะมืดสนิท หากไม่มีแสงจุดเล็กๆ จากคบไฟสองอันที่ติดอยู่ตรงผนังหินทั้งสองด้านของปากทางเข้าที่ดูคล้ายว่าจะเป็นถ้ำ แม้เกือบถูกเผาทั้งเป็น แต่วินทร์ก็พ้นจากทางเดินแคบๆ นั้นมาได้ ตอนนี้เขาหยุดอยู่ที่ลานหินกว้าง เบื้องหน้ามีถ้ำขนาดใหญ่ซึ่งดูเหมือนจะถูกเจาะเป็นทางลึกผ่านกำแพงหินผาที่สูงและกว้างอย่างไม่มีจุดสิ้นสุด วินทร์มุ่งหน้าเข้าไปโดยไม่รอช้า หยิบคบไฟที่อยู่ด้านซ้ายของทางเข้า แล้วเดินสู่ความมืด ภายในถ้ำนั้นเป็นเหมือนห้องโถงที่กว้างใหญ่ วินทร์รู้สึกว่าที่นี่เย็นยะเยือกอย่างน่าประหลาด ต่างกับเส้นทางที่เขาเพิ่งผ่านมาเมื่อไม่กี่นาทีนี้อย่างสิ้นเชิง หากไม่มีแสงจากครบไฟในมือแล้วล่ะก็ รอบตัวเขาจะมืดสนิท ไม่มีเสียงใดที่จะเข้ามากระทบโสตประสาทเขาเลย ไม่มีอะไรในนี้เลยงั้นหรือ เขาคิด วินทร์เดินมุ่งไปข้างหน้าพร้อมคบไฟในมือ เสียงฝีเท้าที่ดังก้องนั้นทำให้เขาพอรู้สึกรับรู้ได้ว่าทางเดินในสถานที่แห่งนี้ดูเหมือนจะค่อยๆ แคบลง เขาเดาเอาว่าที่นี่คงเป็นเหมือนรูปทรงกรวยในแนวนอนที่จะค่อยๆ ตีบลงเรื่อยๆ จนถึงปลายทาง เมื่อก้าวลึกเข้าไป สภาพทางเดินก็ยิ่งแคบลงเรื่อยๆ จนเวลานี้เขาเชื่อได้ว่าผนังหินทั้งสองด้านที่เคยอยู่ไกลจากตัวเขาในยามก้าวเข้ามาครั้งแรก บัดนี้อยู่ไม่ห่างหัวไหล่เขาไปเท่าไหร่นัก “คงไม่ต้องเจออะไรแปลกๆ อีกนะ” เขาบ่นกับตัวเอง แต่ชั่วขณะนั้นเองเขาได้ยินเสียงแผ่วๆ มาจากด้านซ้าย เป็นเหมือนเสียงครางของคนที่ไม่อาจพูดออกมาได้เพราะมีอะไรบางอย่างอยู่ในปาก เขาค่อยเดินไปยังจุดที่เสียงนั้นมา แสงไฟจากคบในมือค่อยๆ เผยให้เห็นบางอย่างที่อยู่ตรงผนังหิน สายตาของเขาพยายามเพ่งมองสิ่งนั้นอย่างตั้งใจ เมื่อความสว่างเผยให้เห็นที่มาของเสียงนั้นแล้ว เขาแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง สติสัมปชัญญะแทบจะสิ้นลง ณ เวลานั้น ไม่เคยมีภาพใดที่เขาเคยจินตนาการจะน่ากลัวถึงเพียงนี้ แสงสว่างจากคบไฟที่ส่องไปยังผนังหิน ทำให้วินทร์เห็นภาพอันน่าสยดสยองที่สุด ร่างผู้ชายหน้าตาซีดเซียว ผอมแห้งถูกตรึงติดอยู่กับผนังด้วยมีดเล่มใหญ่ ที่ปักเข้าไปในปากทะลุถึงผนังหินจนไม่สามารถขยับตัวไปไหนได้ เสียงร้องครางเบาๆ ที่ได้ยิน คงเป็นเสียงจากความเจ็บปวดที่มนุษย์ผู้นี้ได้รับ ทุกองคาพยพในร่างของ วินทร์เย็นวาบ ไม่มีคำพูดใดๆ จะออกมาจากปากเขาได้อีก เขาละสายตาออกจากภาพที่น่ากลัวนั้นผ่านไปตามผนังหินข้างๆ ร่างที่กำลังถูกทรมาน แสงไฟทำหน้าที่ของมันเช่นเดิมในการเผยให้เห็นภาพเบื้องหน้า ซึ่งทำให้เขาได้พบว่ามนุษย์ที่กำลังได้รับความทรมานอย่างแสนสาหัสที่เขาเพิ่งละสายตาออกมานั้นไม่ได้อยู่อย่างเดียวดาย หากแต่ยังคงมีชายหญิงอีกมากมายนับไม่ถ้วนถูกตรึงอยู่ในสภาพเช่นเดียวกัน วินทร์กวาดตามองไปรอบๆ ผนังหินที่เขาเดินผ่านมามิใช่เป็นผนังเปล่าๆ แต่เต็มไปด้วยมนุษย์ที่ถูกทรมานจากเคราะห์กรรมที่เคยได้ทำไว้เมื่อมีชีวิต นับร้อยนับพันที่ถูกมีดปักลงผ่านปากทะลุชั้นถึงชั้นหิน มันมากมายจนแทบไม่มีที่ว่างสำหรับผู้มาใหม่จะถูกตรึงอีก มีบางร่างต้องซ้อนทับร่างอื่น วินทร์หลับตาเพื่อข่มจิตใจ พยายามทำความเข้าใจสภาพความเป็นจริงที่เห็น ความเป็นจริงที่เขาต้องผ่านมันไปให้ได้ นี่คือผลกรรมของมนุษย์ซึ่งได้ทำไว้ยามเมื่อมีชีวิตหรือนี่ คงจะมีมนุษย์อีกจำนวนมากมายมหาศาลที่ต้องลงมาอยู่ในสภาพเช่นนี้ เพราะโลกปัจจุบันมีมนุษย์อีกนับแสนนับล้านไม่เคยละอายและเกรงกลัวบาป ยังคงก่อ กรรมทำเข็ญโดยที่ไม่รู้เลยว่านรกภูมิที่นี่กำลังรอรับเขาอยู่ สวรรค์อยู่ในอก นรกอยู่ในใจคงใช้ไม่ได้กับเวลานี้ เวลานี้ที่เขาเห็นนรกซึ่งไม่ได้อยู่แต่ในใจอีก นี่เป็นสิ่งที่มนุษย์ผู้มีชีวิตอยู่บนโลกรู้ แต่ด้วยอวิชชา ความโง่เขลา ทำให้เรื่องเหล่านี้ถูกปฏิเสธ การดำเนินชีวิตของพวกเขาเหล่านั้นจึง เป็นการสร้างทางลัดสู่นรกขุมนี้ได้เป็นอย่างดี วินทร์หลับตาลงตั้งสติและควบคุมจิตใจตัวเอง จากนั้นเขาก็ใช้คบไฟในมือค่อยๆ ส่องไปยังร่างของเหล่าชายหญิงที่ขณะนี้ไม่ต่างอะไรกับผีเปรตที่เคยเห็นในภาพยนตร์ หากจะต่างก็คงเป็นว่าในที่นี้มีทั้งความน่ากลัวและน่าเวทนามากกว่าเป็นร้อยเป็นพันเท่า ทางเดินที่ค่อยๆ แคบลงนี้ ดูเหมือนจะยาวกว่าที่เขาคิด เหล่าชายหญิงที่ถูกตรึงแน่นอยู่ที่ผนังก็คล้ายว่าจะมีอาการดิ้นรน ซึ่งต่างกับช่วงแรกที่เขาผ่านมา คงเพราะพวกนี้เพิ่งมารับโทษทัณฑ์ได้ไม่นาน หรือพูดง่ายๆ ก็คือเพิ่งมาอยู่ใหม่ เลยยังคงดิ้นรนให้หลุดพ้นจากสภาพเลวร้ายนี้ ต่างกับพวกที่อยู่มานานซึ่งรู้ว่าไม่มีหนทางใดจะหลีกหนีไปจากที่นี่ได้ ร่างชายหญิงที่เขาเห็นในตอนนี้พยายามยื่นแขนยื่นมือมาขอความช่วยเหลือ และด้วยทางที่แคบลงนี้ทำให้มือเหล่านั้นแทบจะมาสะกิดหัวไหล่ของเขาได้แล้ว อย่างไรก็ตามอีกไม่กี่อึดใจวินทร์ก็ต้องพยามยามสลัดหนีจากการที่ถูกพวกนั้นดึงรั้งไว้ หากแต่มันไม่ใช่เรื่องง่ายเสียแล้ว มือ แขนของผู้ที่ทุกข์ทรมานเหล่านั้นกำลังพยายามจับตัวของเขาดึงไว้จนแทบจะขยับไปไหนไม่ได้ “ปล่อย ปล่อยนะ” วินทร์ตะโกนออกมา เขาพยายามแกะมือที่จับร่างของตนออก แต่มันไม่ง่าย พวกนี้ดูท่าว่าจะมีกำลังและแรงอาฆาตที่รุนแรงมากกว่าพวกที่เขาพบในสายน้ำสีดำ เหล่าอสูรกายชายหญิงที่ผนังหินดึงร่างวินทร์จนหลังของเขาติดกับหน้าอกของหนึ่งในพวกมัน มือนับสิบพยายามดึงเหมือนกับจะฉีกร่างเขาออกไปกัดกินเป็นอาหาร วินทร์แทบไม่มีแรงที่จะขยับตัว เรามาได้เพียงแค่งั้นหรือ สิ้นสุดลงแล้วงั้นหรือ เขาคิด เขาหันมองอย่างสิ้นหวังไปยังเส้นทางข้างหน้า เส้นทางที่เขาควรจะได้เดินต่อไป ดูเหมือนมันจะมีแต่ภาพเดิมๆ ที่เห็นมาตั้งแต่ก้าวเข้าสู่ที่นี่ ยกเว้นแต่เพียงจุดสีขาวเล็กๆ ที่พอจะทำให้เขาประหลาดใจและเริ่มมีกำลังใจขึ้นบ้าง เขาคิดว่านี่น่าจะเป็นแสงสว่างที่ลอดผ่านมาจากทางออกของถ้ำนี้ เหมือนยาชูกำลัง เขาเห็นทางรอดของตัวเอง แสงสว่างที่จะนำเขาพ้นจากที่นี่ไปสู่จุดหมายปลายทาง วินทร์พยายามรวบรวมกำลังครั้งสุดท้ายเพื่อให้รอดพ้นจากสภาพที่เป็นอยู่ แต่เขาก็รู้ว่าด้วยกำลังเพียงอย่างเดียวคงไม่อาจหลุดไปจากมือนับสิบที่รั้งตัวเขาอยู่ได้ เขาตัดสินใจสลัดแขนขวาที่ถูกยึดจับอยู่ แม้ต้องพยายามถึงสามครั้ง แต่เขาก็สลัดออกมาได้ จากนั้นเขาก็ใช้แขนข้างนั้นดึงมีดที่ปักตรึงอยู่ในปากของร่างที่อยู่ด้านซ้าย แล้วใช้มีดนั้นตัดมือที่ดึงรั้งเขาไว้ออกเกือบหมด จนสามารถที่จะสลัดตัวเองพ้นมาได้ จากนั้นก็ปักมีดเล่มเดิมกลับสู่ที่เดิม เมื่อหลุดออกจากพันธนาการนี้ เขาก็วิ่งออกไปจากจุดนั้นให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ และใช้กำลังทั้งหมดที่เหลืออยู่ผ่าบรรดาอสูรกายตามทางที่ยังคงพยายามรั้งเขาไว้จนสามารถผ่านมาถึงปากทางออกจากดินแดนที่น่าสะพรึงกลัวนี้ได้สำเร็จ หลังจากพ้นออกมา วินทร์ยืนอย่างอ่อนแรงมองภาพเบื้องหน้า สิ่งที่เห็นคือท้องทะเลกว้างใหญ่หากแต่ท้องทะเลนี้เป็นสีดำ และปราศจากคลื่น ตรงที่เขายืนเป็นพื้นทรายละเอียดสีดำสนิท ท้องฟ้าที่เป็นฉากหลังมืดสนิทไม่มีแม้แต่แสงเล็กๆ ให้เห็น วินทร์ยืนจ้องมองทะเลสีดำนี้ เขาไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรต่อไป ต้องข้ามทะเลนี้ไปหรือ จะไปอย่างไร ถ้าจะต้องว่ายข้ามคงไม่มีทาง เรือ ก็ไม่รู้จะไปหาได้ที่ไหนในนี้ ความสิ้นหวังเริ่มผ่านเข้ามาในความคิดของเขา เกือบต้องกลายเป็นเศษอาหารของพวกในนั้นมาได้แต่กลับต้องหมดทางไปต่องั้นหรือ วินทร์คิดขณะคุกเข่าลงบนพื้นทราย หัวสมองเขาว่างเปล่าไม่รู้ว่าตนเองควรจะทำอย่างไรต่อไป เวลานี้เขาเหนื่อยแทบขาดใจ หรือว่าเราไม่มีโอกาสที่จะช่วยเธอได้จริงๆ เราอาจจะต้องกลับไปในที่ที่เรามา การฝืนดวงชะตาเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ ทุกคนถูกกำหนดชะตาชีวิตเอาไว้หมดแล้วงั้นหรือ วินทร์หลับตานอนแผ่หลาอยู่บนพื้นทรายอย่างอ่อนแรงและหมดหวัง เขาคิดกลับไปยังเรื่องเก่าๆ คิดถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยทำให้อ้อและทุกสิ่งทุกอย่างที่อ้อเคยทำให้เขา “นี่คุณ!” เป็นเสียงชายสูงอายุที่ฟังดูคุ้นๆ วินทร์มองไปยังใบชายของชายชราที่ในมือหิ้วตะเกียงเจ้าพายุ “ลุง ลุงมาได้ไงเนี่ย หรือว่าลุง...” “อย่าสนใจเลย อยากไปไหนล่ะจะข้ามทะเลไปใช่ไหม” ลุงผู้ที่วินทร์มักไปคุยด้วยเสมอที่ริมตลิ่งแม่น้ำเจ้าพระยายากล่าวพร้อมหันหน้าออกไปทางทะเลสีดำเหมือนจะชี้ให้เขาเห็นเป้าหมายที่ควรจะไป “ใช่ครับ” “เดี๋ยวข้าจะพาไป” วินทร์มองหน้าลุงอย่างสงสัยในวิธีการ “ไอ้แก่ลำนี่แหละจะพาไป ไม่ต้องห่วงยังสภาพดีอยู่” ลุงกล่าวพลางเดินไปที่เรือลำเก่าพร้อมตะเกียงเจ้าพายุในมือ โดยวินทร์ก็เดินตามไปไม่ห่าง ทั้งคู่ขึ้นเรือและออกเดินทางสู่ทะเลเบื้องหน้าซึ่งสำหรับตัววินทร์เองนอกจากน้ำทะเลสีดำสนิทแล้วเขาก็ไม่เห็นสิ่งใดๆ อีก ท้องน้ำกว้างใหญ่ มืดมิดและเงียบงันทำให้วินทร์ไม่รู้เลยว่ายาวนานแค่ไหนแล้วที่เขาลอยคลออยู่ในเรือลำเล็กกับชายชราคนหนึ่ง อาจจะหลายวันหรือหลายสัปดาห์ก็ไม่อาจคะเนได้ จนวันหนึ่งขณะวินทร์มองจ้องไปข้างหน้าด้วยตาที่แทบจะลืมไม่ขึ้นจากความอ่อนเพลีย เขาเห็นบางสิ่งที่ไม่ใช่น้ำอย่างที่เห็นมาตลอดแล้ว แม้เป็นภาพเลือนรางด้วยที่จุดนั้นมีเพียงแสงเรืองรอง แต่เขาก็มั่นใจว่าสิ่งที่เขาคิดไม่ผิดไปจากความจริง “ฝั่ง... ถึงฝั่งแล้วลุง” คำพูดของวินทร์ไม่ได้ทำให้ชายชราผู้พายเรือมาแทบจะตลอดเวลาหยุดมาสนใจเขาแต่อย่างใด วินทร์มีชีวิตชีวาอีกครั้ง เขากำลังจะได้พบคนที่เขารักและห่วงใย เพื่อช่วยเธอออกมาจากบ่วงกรรม เขายืนขึ้นมองแผ่นดินเบื้องหน้า แต่เหมือนบทพิสูจน์ความอดทนยังไม่สิ้นสุดลง ชั่วขณะนั้นเองลมพายุที่รุนแรงก็โถมกระหน่ำมาโดยไม่มีเค้าลาง ก่อให้เกิดคลื่นขนาดยักษ์โยนเรือไม้ลำเล็กของเขาไปทางโน้นทีทางนี้ทีเหมือนดังของเล่น ชายชราผู้ที่ถือพายอยู่ในมือยังคงพยายามประคองเรือให้ลอยอยู่อย่างเต็มที่ “เอาไงดีลุง” วินทร์ตะโกนถาม “เอ็งเตรียมตัวให้ดี” ลุงกล่าวเสียงเข้ม “เตรียมตัวยังไง” “ข้าจะไปให้ใกล้ฝั่งมากที่สุด เมื่อไหร่ที่เรือแตกเอ็งก็ว่ายเข้าฝั่งให้สุดชีวิตเลยนะ” “แล้วลุงละ” วินทร์ถามหลังจากมองดูแล้วว่าตัวเองอยู่ห่างจากฝั่งราว 3-4 ร้อยเมตร “ไม่ต้องห่วงข้า” สิ้นเสียงชายชรา คลื่นยักษ์ขนาดไม่อาจประมาณก็โยนเรือของเขาขึ้นในอากาศ ชายทั้งสองลอยละลิ่วออกจากตัวเรือตกลงในท้องทะเลอันบ้าคลั่ง ส่วนตัวเรือนั้นก็เช่นกัน มันดิ่งลงสู่ผิวแล้วค่อยๆ จมหายลงไป ก่อนที่จะลอยขึ้นมาในสภาพหงายท้อง วินทร์ตะเกียดตะกายขึ้นมาสู่ผิวน้ำ แม้จะพยายามมองไปรอบๆ แต่เขาก็ไม่เห็นว่าผู้ที่พาเขามาถึงที่นี่ไปอยู่ตรงไหนแล้ว ในสถานการณ์เช่นนี้เขาตระหนักว่าหากยังอยู่ตรงนี้ต่อไปอีกเพียงเสี้ยวนาที คงจะไม่มีโอกาสรอดไปถึงฝั่งเป็นแน่ วินทร์ตัดสินใจว่ายน้ำฝ่าคลื่นที่สูงท่วมหัวไปเรื่อยๆ เพียงไม่นานเขาก็รู้สึกได้ว่าเท้าของตนกำลังสัมผัสกับพื้นด้านล่างแล้ว จากคุณ : อนามิกา - [ 18 เม.ย. 48 14:03:16 A:202.57.183.30 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 วินทร์คลานขึ้นฝั่งอย่างอ่อนแรง นอนแผ่อยู่บนผืนทรายสีดำอยู่นานพอที่จะเรียกกำลังบางส่วนกลับมา จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นและออกเดินไปข้างหน้า วินทร์เดินไปขณะที่ตาก็มองสิ่งที่อยู่เบื้องหน้าซึ่งเป็นบ้านหลังเล็กๆ ตั้งอยู่โดดเดี่ยวอยู่บนทุ่งโล่งที่มีต้นหญ้าสูงราวเอวยืนต้นแห้งตายอยู่ทั่ว เขาไม่ทราบว่าขณะนี้เป็นกลางวันหรือกลางคืนเพราะเขาเห็นแต่เพียงแสงสีขาวเหมือนแสงสปอร์ตไลท์จากปลายขอบฟ้าที่ส่องมาพอให้มองเห็นและเดินไปถูกทิศทางเท่านั้น วินทร์เดินมาหยุดอยู่หน้าบ้านหลังน้อย สภาพภายนอกที่เขาเห็นเป็นเหมือนบ้านร้างหลังเล็กๆ มีรั้วทำจากไม้ซึ่งขณะนี้ผุจนแทบจะกันผู้บุกรุกไม่ได้แล้ว ต้นไม้ที่อยู่รอบๆ ต่างยืนต้นตาย มีเศษใบไม้แห้งปลิวไปทั่ว วินทร์เดินผ่านประตูรั้วที่เปิดแง้มไว้โดยยังมีโซ่เหล็กสนิทเกรอะกรังห้อยอยู่ตรงบานประตูด้านหนึ่ง เขาหยุดที่ประตูทางเข้าตัวบ้านที่แง้มอยู่เช่นกัน จากนั้นเขาก็ค่อยๆ เปิดออกและเดินเข้าไปภายใน “มีใครอยู่มั้ยครับ” วินทร์ตะโกนถาม มีเพียงแสงสลัวๆ ที่ส่องเข้ามาในตัวบ้าน หลังจากหยุดให้สายตาปรับการมองเห็นอยู่สักครู่ วินทร์ก็ค่อยเดินเข้าไปผ่านห้องรับแขกซึ่งมีเก้าอี้และโต๊ะไม้เก่าๆ ตั้งอยู่กลางห้อง ริมผนังมีชั้นวางของซึ่งเรียงรายไปด้วยถ้วยกาแฟ แจกันดอกไม้ แต่ทั้งหมดนี้ดูเหมือนจะถูกปล่อยทิ้งขาดการดูแลทำความสะอาดมาไม่น่าจะต่ำกว่าปี ใยแมงมุงโยงเกาะเกี่ยวอยู่แทบทุกสิ่งและทุกมุมของห้อง วินทร์มองเห็นข้างหน้ามีทางไปสู่ห้องอีกห้องหนึ่งซึ่งไม่ได้ปิดประตู ความรู้สึกบางอย่างดึงให้เขาเดินไปที่นั่น เขาค่อยเปิดประตูออก ภาพที่เห็นคือห้องนอนที่มีเตียงเก่าหลังหนึ่ง ผ้าปูที่นอน หมอน ผ้าห่มถูกทิ้งไว้ระเกะระกะ มีโคมไฟที่เต็มไปด้วยใยแมงมุงตั้งอยู่บนโต๊ะหัวเตียง พื้นห้องมีกระดาษซึ่งเดิมน่าจะเคยเป็นสีขาวบริสุทธิ์ก่อนที่จะแปรเปลี่ยนไปตามเวลาจนตอนนี้เป็นสีออกเหลืองวางอยู่เกลื่อน กระดาษแทบทุกแผ่นได้รับการแต่งแต้มด้วยสีโทนม่วงหม่นเป็นภาพซึ่งดูคล้ายผู้ชายคนหนึ่งกำลังอุ้มเด็กเล็กๆ ไว้ในอ้อมอก ความจริงแล้วควรเป็นภาพที่ให้ความรู้สึกอบอุ่น แต่ในใจของวินทร์กลับรู้สึกถึงความเหงาและความโดดเดี่ยวของผู้วาดได้เต็มเปี่ยม แม้ภาพลักษณะนั้นจะมีวางเกลื่อนกลาดเต็มห้อง แต่วินทร์ก็สังเกตเห็นภาพอีกภาพหนึ่งที่แตกต่างออกไปวางอยู่ที่พื้นโดยมีกล่องสีชอล์กกล่องใหญ่ทับอยู่ เขาก้มลงหยิบภาพนั้นขึ้นมาดู มันเป็นภาพที่ดูคล้ายชายหญิง 2 คนกำลังโอบกอดกันท่ามกลางพายุที่โหมกระหน่ำอยู่รอบตัวทั้งคู่ วินทร์เงยหน้าขึ้น และหันไปทางซ้ายที่มุมห้องซึ่งมีโต๊ะตัวเล็กตั้งอยู่ มีใครบางคนนั่งพิงโต๊ะกอดเข่าคุดคู้อยู่ที่นั่น เสื้อยืดสีขาวหม่นกับกางเกงยืนเก่ามีรอดขาดนิดๆ ที่ผู้นั้นสวมใส่ทำให้วินทร์รู้ว่าเขามาถึงแล้ว วินทร์เดินไปหยุดและนั่งลงข้างๆ ผู้นั้น “ผมมาหาคุณแล้ว” วินทร์พูดพร้อมมองหน้าอ้อหญิงสาวที่นั่งตาลอย อยู่ตรงนั้น เขาไม่คุ้นเคยกับสายตาของเธอเช่นนี้ “คุณ... คุณเป็นใคร คุณมาทำไม” อ้อหันหน้ามาทางเขา และตอบด้วยเสียงเรียบเหมือนกับไร้ความรู้สึก “ผมมาอยู่เป็นเพื่อนคุณไง คุณไม่ชอบอยู่คนเดียวไม่ใช่เหรอ” อ้อหันหน้ากลับแล้วเหมือนพูดกับตัวเอง “ใช่...ฉันไม่อยากอยู่คนเดียว ฉันกลัวการอยู่คนเดียว” “ผมจะ...” “ไม่” อ้อพูดโพล่งขึ้นมา “ฉันไม่อยู่คนเดียว พ่อ พ่อฉันอยู่ที่ห้องรับแขกนี่เอง” “ไม่ เขาไม่อยู่ คุณอยู่ที่นี่คนเดียว” “ไม่...ฉันไม่ได้อยู่คนเดียว” เธอโพล่งขึ้นมาเสียงดัง “ผมจะพาคุณออกไปนะ คุณอยู่ที่นี่ตลอดไปไม่ได้หรอก ไปจากที่นี่เถอะนะ” “ไม่...จะให้ฉันไปไหนฉันจะอยู่กับพ่อฉันอยู่กับวินทร์ พวกเขาอยู่ที่นี่” “พ่อคุณไม่ได้อยู่ที่นี่ พ่อคุณอยู่อีกที่ที่แสนไกล แต่เขาก็อยากให้คุณไปอยู่กับเขานะ ไปเถอะผมจะพาคุณไป ที่นี่มันทำให้คุณหลงกับอดีต อ้อทุกอย่างจบลงแล้ว “ “อ้อร้องไห้สะอึกสะอื้น ฉันไม่รู้ ไม่รู้อะไรทั้งนั้น ฉันไม่กล้าไปไหนทั้งนั้นฉันจะอยู่ที่นี่ ฉันไม่อยากอยู่คนเดียวอีกแล้ว” “ไม่เป็นไร หยุดร้องไห้นะ” วินทร์นั่งลงข้างๆ เธอ “เมื่อซักเอ่อ... ปีนึงที่ผ่านมา มีเพื่อนผมคนหนึ่ง ตอนนั้นเขาแทบไม่มีอะไรเหลือในชีวิต เขาเป็นนักเขียน แต่งานของเขาถูกปฏิเสธจากบริษัทต่างๆ เขาไม่มีเงิน ซ้ำร้ายญาติผู้ใหญ่คนเดียวของเขาก็มาตายอีก ตอนนั้นเขาไม่อยากอยู่บนโลกอีกต่อไป โลกใบนั้นมันเลวร้ายที่สุด แต่เขาลืมใครไปคนหนึ่ง วันที่เขาเคยต้องนั่งอยู่ท่ามกลางพายุหนัก มีใครบ้างคนที่มานั่งอยู่เคียงข้าง และไม่ได้หนีเขาไปไหน เธอผู้นั้นอยู่กับเขาไม่ว่าพายุจะหนักหนาสาหัสซักแค่ไหน เธอกระซิบที่ข้างหูเขาว่า หากเขาจะนั่งตรงนี้ต่อไปจนตาย เธอก็พร้อมที่จะยอมรับกับชะตากรรมนี้ด้วย วันต่อมาเพื่อนผมคนนั้นมีสติขึ้นและโทษตัวเองว่าทำไมถึงทำให้คนที่เขารักและรักเขาต้องลำบาก วันนั้นเขาสัญญากับเธอว่า ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน มีทุกข์ซักแค่ไหนเขาจะอยู่กับเธอให้สมกับสิ่งที่เธอทำให้เขา วินทร์หันมามองหน้าอ้อ “ถ้าคุณจะอยู่ที่นี่ผมก็จะอยู่กับคุณ ผมจะไม่ไปไหนแม้ว่าจะมีสถานที่แห่งความสุขรออยู่แต่ถ้าคุณยังต้องติดอยู่ในห้วงทุกข์อยู่เช่นนี้แม้สวรรค์ที่ใครๆ ปรารถนา ผมก็จะขอทิ้งมันเพื่อมาอยู่ในสถานที่ที่เลวร้ายที่สุดหากมันจะทำให้คุณไม่ต้องอยู่เพียงลำพัง” อ้อหันมามองตาเขา คราบน้ำตาของเธอที่อาบแก้มยังคงปรากฏเห็นได้ชัดเจน เธอยิ้ม วินาทีนั้นเองแสงสีขาวนวลก็ส่องสว่างทวีขึ้นผ่านเข้ามาทางหน้าต่าง วินทร์หันไปมอง และคิดว่าคงเป็นแสงสว่างที่จะพาเขาและเธอออกไปจากห้วงทุกข์นี้ได้ สวรรค์คงเห็นความพยามยามของเขาแล้ว เขาหันกลับไปมองอ้อที่ยังคงนั่งอยู่ท่าเหมือนเดิมหากแต่มีรอยยิ้มขึ้นมา “คุณจะมาช่วยฉันให้พ้นบ่วงกรรมงั้นหรือ ไม่หรอก คุณต่างหากที่ยังคงจมอยู่ในกองทุกข์แห่งความห่วงใย ความยึดติดกับสิ่งที่ผ่านไปแล้ว คุณควรจะเป็นคนเดินออกไปจากที่นี่เอง” เป็นอ้อ ผู้หญิงนั่งที่อยู่ตรงหน้าเขากล่าวขึ้นด้วยเสียงแข็งต่างกับเมื่อไม่กี่วินาทีที่ผ่านมาอย่างสิ้นเชิง เขาแทบไม่เชื่อหูตัวเอง ไม่เข้าใจสิ่งที่ได้ยินและสิ่งที่เกิดขึ้น ตอนนี้ร่างของอ้อที่เขามองเห็นเริ่มเลือนรางไปราวกับเป็นภาพที่เกิดขึ้นบนควันไฟซึ่งกำลังถูกลมพัดให้จาง แต่ไม่นานร่างของเธอก็กลับมาชัดเจนอีกครั้ง ทันใดนั้นเมื่อเธอหันหน้ามามองเขา ใบหน้าที่เห็นกลับไม่ใช่อ้อ แต่เป็นชายคนหนึ่งที่เนื้อตัวเปียกปอน ดูอ่อนแรง วินทร์มองดูชายปริศนานั้นอย่างนิ่งงัน เขารู้จักชายผู้นั้นเป็นอย่างดี มันคือตัวเขาเอง ตัวเขาในสภาพที่แทบไม่ต่างอะไรกับอสูรกายที่เขาพบระหว่างทางที่ผ่านมา “ไม่ ไม่จริง นี่มันอะไรกัน” เขาพูดกับตัวเองด้วยสติที่แตกซ่านก่อนที่จะตะโกนสุดเสียง “ไม่จริง” วินทร์สะดุ้งตื่น เปลือกตาเบิกโพลงขึ้น เขารู้สึกเหนื่อยอ่อนเหลือเกินจากการพ้นจากเหล่าอสูรกายที่ถูกตรึงถูกตามผนังหิน วินทร์ค่อยๆ ตั้งสติ ซึ่งก็พอจะรับรู้ได้ว่าตอนนี้เขากำลังนอนแผ่บนพื้นทราย เขาลุกขึ้นยืนมองดูไปรอบๆ ตัว ภาพที่เขาเห็นคือท้องทะเลอันกว้างใหญ่ที่ไร้คลื่น หาดทรายสีดำที่ยาวไกลสุดลูกหูลูกตา มีปากถ้ำเล็กๆ เจาะทะลุกำแพงหินสูงใหญ่ ซึ่งเขาจำได้ว่าภายในมีร่างมนุษย์ที่ถูกมีดเล่มใหญ่ตรึงอยู่ในปาก ไม่มีลุงกับเรือลำเก่า ไม่มีหญิงคนรักของเขา เวลานี้ตัวเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธออยู่ไหน ไม่มีสิ่งใดนอกจากแสงสลัวๆ ในที่นี้ ความคิดของเขาสับสนอย่างถึงที่สุด เขายังไม่ได้ข้ามท้องน้ำแห่งนี้ไป ไม่มีทางที่จะไปได้ เขาไม่อาจว่ายข้ามไปด้วยเรียวแรงที่อ่อนล้านี้ได้ และเขาก็ไม่กล้าพอหันหลังกลับฝ่าดงอสูรกายที่ถูกตรึงไว้ไปได้ วินทร์วิ่งไปตามหาดทรายโดยไม่มีจุดหมาย ไร้ซึ่งโอกาสให้ไปต่อ และไม่มีทางให้หันหลังกลับ เขาจะต้องอยู่ที่นี่ตลอดไป ไม่มีใครจะเปลี่ยนแปลงชะตากรรมของผู้อื่นได้ การพยายามฝืด คือความหลง มนุษย์ที่ติดกับความหลงไม่อาจเห็นกฎแห่งความจริง อันได้แก่ความทุกข์ ความไม่เที่ยงและความไม่มีตัวตนได้ และจะต้องวนเวียนอยู่ในภาพอัตตาที่ตนสร้างขึ้นไปตลอด วินทร์หลงกับตัณหา ความอยากที่จะให้หญิงอันเป็นที่รักกลับมาอยู่กับตัวมากเกินไป เขาจึงต้องตกอยู่ในสภาวะเช่นนี้ หากแต่ไม่ได้มีวินทร์เพียงคนเดียวที่ต้องวิ่งวนเวียนอยู่ในสถานที่แห่งนั้น ยังมีคนอีกนับล้านที่ยังคงวิ่งวนเวียนอยู่กับความทุกข์ที่เกิดจากความหลงติดกับอดีตและความมีตัวตนที่ตนเองสร้างขึ้นและพยายามบังคับให้มันเป็นไป มีเพียงปัญญาเท่านั้นที่จะช่วยคนเหล่านั้นได้ เมื่อใดที่เขาเข้าใจกฎแห่งความจริงในธรรมชาติเมื่อนั้นเขาจะพ้นจากบ่วงกรรมครั้งนี้ได้ จากคุณ : อนามิกา - [ 18 เม.ย. 48 14:04:47 A:202.57.183.30 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 โดยปู่จะคอยเป็นกำลังใจให้สมอ (เสมอ) ชายชุดดำหายไปตอนไหนนะคะ สงสัยจะอ่านพลาดไป ไม่แปลกใจที่วินทร์จบแบบนี้ มีห่วงนั่นเอง จากคุณ : scottie - [ 18 เม.ย. 48 22:21:25 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ^^ Very impressive ka. จากคุณ : Reader - [ 20 เม.ย. 48 04:39:48 A:67.183.137.32 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 เรียน คุณ อนามิกา สุดยอดจินตนาการ โอฬารพรรณนา ศีลธรรมแลจรรยา ก็ครบถ้วนควรชื่นชม. อึ้ง ทึ่ง เสียว จริง ๆ ขอรับ อึ้งในจินตนาการ ทึ่งในการสอดแทรกแนวคิดทางศีลธรรมและปรัชญา และเสียว ในบทพรรณนาที่เห็นภาพพจน์ชัดเจน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ฉากนรก อ่านแล้วแทบจะได้ยินเสียงครวญคราง คละเคล้าไปกับคาวเลือดที่คละคลุ้งเลยทีเดียวแหละขอรับ เขียนอีกเยอะ ๆ นะขอรับ. จากคุณ : พจนารถ - [ 27 เม.ย. 48 16:48:26 A:61.91.205.128 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3521603/W3521603.html จากคุณ : ;;;; - [ 14 มิ.ย. 48 10:17:41 A:202.5.84.135 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 9vo http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3521603/W3521603.html จากคุณ : aaaa - [ 14 มิ.ย. 48 10:36:11 A:202.5.84.135 X: TicketID:071897 ]

ความคิดเห็นที่ 11 [i]ดกหวสดาหงดาห[i] จากคุณ : มณีมรกต - [ 2 ส.ค. 48 11:33:33 ]