คำเตือน เนื้อเรื่องสั้นเรื่องนี้ไม่เหมาะสำหรับผู้ขวัญอ่อน หรือผู้ที่กำลังจะทานข้าว,ขนม ฯลฯ

---------------------------------------------------------


แอ๊ด…

   เสียงแสบแก้วหูอันเกิดเปิดประตูห้อง ดังสะท้อนไปทั่วห้อง ทำลายความเงียบสะงัดในยามค่ำคืน
ชายหนุ่มผมเผ้ารุงรัง สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวยับยู่ยี่ หอบของพะรุงพะรัง เดินเข้ามานั่งอย่างระโหยบน
เก้าอี้ เสียงเลื่อนเก้าอี้ดังอี๊ดอาดเบาๆ ขณะที่เขาเลื่อนเก้าอี้เข้าไปใกล้โต๊ะทำงาน ทิ้งของที่หอบ
พะรุงพะรังไว้ข้างโต๊ะ เขาหยิบหนังสือพิมพ์ที่ซื้อมา เพียงอ่านแวบหนึ่งก็โยนทิ้งไว้ข้างโต๊ะ หนังสือ
พิมพ์พาดหัวข่าวโจรที่ข่มขืนต่อเนื่องอาละวาด เพียงเห็นหัวข้อข่าวเขาก็ไม่สนใจอยากจะอ่านต่อ
อีกแล้ว


แป๊ก…

เสียงกดปุ่มเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ดังขึ้น พร้อมกับเสียงพัดลมดังอื้ออึง ก่อนจะกลายเป็นเสียง
ครางเบาๆ เมื่อมันหมุนด้วยความเร็วเต็มที่ ภาพบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ปรากฏชัดจน ขณะเดียว
กันมันก็กระพริบเป็นเส้นๆ ชายหนุ่มใช้มือตบข้างจอภาพอย่างแรงหนึ่งครั้ง ทำให้ลายเส้นอันเกิด
จากความไม่ปกติของจอหายไป


ท่ามกลางห้องที่รกรุงรังไปด้วยเอกสาร และเศษถุงขนม ชายหนุ่มผู้นั้นยังคงนั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ จิตใจ
เขากลับย้อนนึกไปถึงถ้อยคำหยาบหู ของเจ้านายเมื่อตอนกลางวัน
“คมศักดิ์ งานที่ผมสั่งให้ทำนะ มันผิดรู้ไหม เอากลับไปทำให้เสร็จ แล้วก็เอามาส่งให้ได้ในวันพรุ่งนี้
หรือไม่คุณก็ไปหาที่ทำงานใหม่ได้แล้ว”


ซึ่งอันที่จริงแล้ว จะว่าเป็นความผิดทั้งหมดของเขาก็ไม่ถูกต้องนัก หากจะโทษคงต้องโทษเลขาสาว
สวยของเจ้านาย ที่ลายมือเหมือนกับเด็กหัดเขียน ทำให้เขามองตัวเลขที่หล่อนเขียนมาผิดไปหลาย
ตัว แต่เขาก็ละเว้นที่จะไม่เอ่ยเรื่องนี้ให้กับเจ้านายรู้ มิใช่เขาเป็นสุภาพบุรุษยอมรับผิดคนเดียวหรอก
หากแต่เขาหรือว่าพนักงานหลายๆ คน ก็รู้ว่าแม่เลขาสาวสวยคนนี้ มิได้มีหน้าที่เพียงเลขาอย่าง
เดียว ทั้งยังมีอาชีพเสริมอันเป็นภรรยาลับของเจ้านายด้วย การกล่าวโทษเจ้าหล่อนอาจจะมีผลร้าย
มากกว่าทำงานผิดพลาดเสียอีก


และอีกสาเหตุหนึ่งที่ทำให้รู้สึกเหนื่อยหน่าย ก็สืบเนื่องมาจากช่วงหลายวันนี้ เขาพบแต่เรื่องไม่ดี
หรือจะเรียกว่าอัปโชคก็ได้ นับตั้งแต่ ถอยรถไปชนกระถางต้นไม้,ทำกระเป๋าสตางค์หล่นหาย,ลืมมือ
ถือในร้านอาหาร,และเรื่องราวอีกสารพัน เป็นเหตุให้ทำเขาทำงานผิดๆ ถูกๆ จนถูกเจ้านายตำหนิ
เขาเคยเล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนร่วมงานฟัง เพื่อนร่วมงานที่แสนดีก็พยายามช่วยโดยบอกวิธีคิดแบบ
แปลกๆ ให้เขา


“ไม่มีใครโชคร้ายหรอก จริงๆ แล้วเราทุกคนมีโชคดีกันหมดนั่นแหละ เพียงแต่เราไม่รู้ตัว”
โชคดียังผีอะไรของแก ไอ้เปรม (ชื่อเต็มมันชื่อ เปรมปรีย์ บางคนก็แอบเรียกว่า [^_^] )
“ก็แกลองคิดดูซิ ถ้าแกไม่ถอยรถชนกระถางต้นไม้ จนทำให้แกต้องเสียเวลาลงมาดู แกอาจจะขับรถ
ออกไป แล้วก็ไปชนอย่างอื่นที่มันร้ายแรงกว่านี้ก็ได้” ขณะที่มันพูดไปมันก็ทำท่าจริงจัง เหมือนกับ
เรื่องที่พูดจะเป็นจริง


“แล้วเรื่องที่กระเป๋าสตางค์หล่นหายล่ะ” เขาถามด้วยความอยากรู้ขึ้นมานิดๆ ว่าเพื่อนตัวดีคนนี้จะ
สรรหาคำพูดอะไรมาหักล้างได้บ้าง

“อันนี้ยิ่งโชคดีใหญ่เลยวะ ถ้าแกมีกระเป๋าสตางค์ แกก็จะเอาเงินไปซื้อเหล้าใช่ไหมวะ แล้วทีนี้พอแก
ขับรถ มันก็… โครม เห็นไหม แกโชคดีขนาดไหน”


เขาคร้านจะต่อล้อต่อเถียงกับเพื่อนคนนี้ จึงพยักหน้าเป็นเชิงเห็นด้วย (อันที่จริงแล้วเขาก็คิดจะซื้อ
เหล้าในเย็นนี้เหมือนกัน)


แต่ก่อนที่จะเขานึกรำลึกอดีต ไปจนถึงสมัยวัยเด็ก จนทำให้ผู้อ่านรำคาญ พลันก็มีเสียงหวีดแหลม
ปลุกเรียกให้เขาตื่นขึ้นมาจากความคิด ต้นเสียงก็มาจากจอคอมพิวเตอร์บนโต๊ะนั่นเอง ภาพบนจอ
กำลังเต้นกันขนานใหญ่ เหมือนกับวัยรุ่นที่เต้นกลางถนนอย่างลืมตายในวันสงกรานต์


จอภาพเป็นปัญหามานานแล้ว แต่เขายังไม่คิดจะเปลี่ยน ในตอนแรกๆ ก็ใช้วิธีการเขย่าเบาๆ ภาพก็
กลับมาเป็นปกติ หลังๆ เมื่อเริ่มใช้ไม่ได้ผล เขาก็ใช้วิธีตบ (อันเพิ่มความแรงขึ้นทุกวัน) ครั้งนี้ก็เช่น
กัน เขาง้างมือตบไปที่ด้านข้างจอภาพอย่างแรง แต่เสียงตบคราวนี้ไม่เหมือนกับเสียงของการตบ
ครั้งก่อนๆ


“แผละ!”


และก็ตามด้วยเมือกสีขาวขุ่นติดอยู่เต็มมือ นั่นเป็นสารชีวภาพที่ถูกกลั่น(ด้วยวิธีตบ) จากแมงมุม
ขนาดย่อมๆ ตัวหนึ่ง เจ้าแมงมุมตัวนี้ไหนเลยจะคิดว่ามันต้องจบชีวิตด้วยวิธีพิศดารเช่นนี้


คมศักดิ์รีบลุกออกไปล้างมือในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว เมื่อล้างเสร็จขณะจะเดินกลับเข้าห้อง เขากลับ
นึกขึ้นได้ว่าลืมวางแก้วโค้กที่ซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อปากซอยไว้บนชั้นวางของ เขาจึงเดินไปหยิบ
แก้วโค้กที่วางบนชั้นวางของ ทันทีที่มือสัมผัสกับแก้ว ความเย็นก็แผ่นซึมเข้ามายังฝ่ามือ กระตุ้นให้
เขาเกิดความกระหายอย่างไม่น่าเชื่อ ในวินาทีต่อมาแก้วและปากของเขาก็บรรจบกันอย่างรวดเร็ว
รสหวานซ่าแทรกซึมเข้ามายังอุ้งปากระคนไปด้วยอาการสั่นกระดุกกระดิก เอ๊ะ! แต่เดี๋ยวก่อน น้ำ
โค้กไม่มีรสกระดุกกระดิกนี่น่า… มันช้าไปเสียแล้ว


ด้วยความพยายามอย่างยิ่งยวดในการสำรอกเอาเจ้าสิ่งนั้นออกจากไป ในที่สุดความพยายามก็
เป็นผล หางของมันฉวัดเฉวียนอยู่รอบริมผิวปาก ประหนึ่งลิ้นขอสาวน้อยแสนซนที่คลั่งไคล้ในการ
จูบคอยลูบไล้ริมผิวปาก ชายหนุ่มรีบใช้มือดึงหางของเจ้าสิ่งนั้น หวังว่าจะสามารถดึงเอาตัวมันตา
มออกมาได้ แต่อนิจจา สัพเพ สัพตา สัตว์โลกได้วิวัฒนาการมานานแล้ว สัตว์บางชนิดเพื่อให้รอด
พ้นจากผู้ล่า ก็ได้เพิ่มออปชั่นในการสลัดทิ้งชิ้นส่วนในร่างกายออกไป และแน่นอนเจ้าสิ่งที่อยู่ใน
ปากของเขาก็เลือกใช้ออปชั่นยอดฮิตนี้ด้วย


สิ่งที่ปรากฏอยู่บนมือของเขา จึงเป็นเพียงแค่หางของสัตว์ชนิดหนึ่ง ซึ่งเราเรียกกันว่า ‘จิ้งจก’ ถึงแม้
ว่าคมศักดิ์จะไม่สามารถหยั่งรู้ได้ว่ารูปร่างหน้าตาของจิ้งจกตัวนี้เป็นอย่างไร แต่ก็พอจะอนุมานได้
จากหางที่เขาถืออยู่ว่า ตัวมันใหญ่มาก


ชายหนุ่มมองหางนั้นอย่างสิ้นหวัง เจ้าของหางมันได้คลานหายไปในลำคอของเขาแล้ว หางนั้นยัง
กระดุกระดิกได้ เสมือนหนึ่งเยาะเย้ยให้เขาได้รับรู้ว่า มนุษย์ตัวเล็กๆ ไม่มีทางจะชนะวิวัฒนาการที่
ผ่านมานับล้านปีได้ ยามนี้เขาคุกเข่าทั้งสองข้างลงบนพื้นห้อง เงยหน้าขึ้นมองเพดานที่เต็มไปด้วย
ยักไย ดวงตาเปี่ยมล้นไปด้วยน้ำตา สองมือค่อยๆ ยื่นชูขึ้นไป แล้วเริ่มหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง


หลังจากปลดปล่อยอารมณ์สั่งสมที่คั่งค้างมานานจนหมดสิ้น คมศักดิ์ก็ลุกเดินออกไปหลังบ้าน ยืน
รับอากาศเย็นท่ามกลางความมืดที่ปลุกคลุมอยู่ทั่วบริเวณ ถ้าคิดในแง่ดี คนบางภาคก็เชื่อว่าการ
ทานจิ้งจกตัวเป็นๆ จะช่วยให้หายจากอาการเบาหวาน และถ้าคิดในแง่ดีอีกต่อหนึ่งก็คือ เขายังไม่
เคยเป็นเบาหวาน ดังนั้นการทานจิ้งจกจึงเป็นการเพิ่มภูมิต้านทานโรคเบาหวานให้แก่เขา


ทันใดนั้นเอง พลันมีเสียงเยียบย่ำหญ้าดังขึ้นมาในบริเวณบ้านตรงข้าม เมื่อเขาเพ่งตามองจึงเห็นว่า
เป็นเงาของชายคนหนึ่ง เจ้าของร่างค่อยๆ ย่องไปยังประตูหลังของบ้าน คมศักดิ์รู้แน่แก่ใจด้วยไม่
ต้องใช้วุฒิปริญญามาการันตี ว่ามันเป็นขโมย


บ้านหลังตรงข้ามของเขา เป็นบ้านของหญิงสาวคนหนึ่ง ทุกๆ วันในตอนเช้า เขาจะพบเธอที่หน้า
บ้าน อาจจะเรียกว่าคอยพบ จึงจะเหมาะกว่า เพราะเขามาคอยเธอประจำ แม้ว่าเขาและเธอจะไม่
เคยพูดคุยกัน เธอก็ยังยิ้มให้กับเขาทุกครั้งที่พบหน้ากัน ยิ้มนี้ทำให้เขามีแรงทำงานในแต่ละวัน เพื่อ
หวังว่าจะได้พบยิ้มครั้งใหม่ในวันถัดไป และเขาคาดว่าเธอก็ยังไม่มีแฟน เพราะเท่าที่เขาแอบดูมา
หลายอาทิตย์ ก็ยังไม่พบว่าเธอพาผู้ชายคนไหนเข้ามาในบ้าน จะมีบ้างก็เป็นเพื่อนหญิงสองสาม
คนที่สวยไม่แพ้เจ้าของบ้านเท่านั้น


ไวเท่าความคิดเขาคว้าไม้ขนาดพอเหมาะ เดินเรียบไปยังรัวอีกด้านหนึ่ง ค่อยๆ ปีนข้ามเข้าไป แล้ว
เดินอ้อมไปด้านหลังบ้าน กระทั่งเขาเห็นเงาตะคุมของขโมยที่ประตูหลังบ้าน มันนั่งก้มหน้ากำลังจด
จ่ออยู่กับการไขประตู โดยหารู้ไม่ว่าอันตรายได้ย่างกรายเข้ามาใกล้ คมศักดิ์ค่อยเดินเข้าหาอย่าง
ช้าๆ จนห่างจากตัวขโมยเพียงแค่สองก้าว


เหมือนกับมีตาข้างหลัง หรือว่าด้วยสัญชาติญาณของโจรลักเล็กขโมยน้อยที่เพาะบ่มมา คมศักดิ์
ตระหนักว่าเจ้าขโมยรู้ตัวแล้ว มันดีดตัวลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เอื้อมมือไปดึงมีดเล่มยาวที่แนบเอว
ขณะเดียวกันก็ง้างแขนหวังรวบรวมกำลังลมปราณ ผสานหลอมรวมให้คนและมีดกลายเป็นหนึ่ง
เดียว เพื่อฝากรอยแผลไว้บนใบหน้าผู้หวังดี แล้วมันก็ใช้ออกด้วยท่ามีดเด็ดวิญญาณ อันเป็นเคล็ด
วิชาที่ว่าด้วยมีดถึงคนบรรลุ ปลายมีดสะท้อนแสงจันทร์เป็นสีขาววาววับ พลิ้วเคลื่อนประหนึ่งดาว
ตก และร่วงหล่นลงบนพื้นอย่างรวดเร็ว


มีดอยู่คนอยู่ มีดสิ้นคนดับ


คมศักดิ์ออกแรงฟาดไม้ไปยังร่างหัวขโมยผู้บ้าหนังจีน อีกสองตุ๊บ มิหวังให้มันได้ฟื้นคืนสติในเวลา
อันรวดเร็ว กล่าวโดยมิต้องเยิ่นเย้อแล้ว ขณะที่หัวขโมยกำลังรวบรวมลมปราณผสานพลังอยู่นั้น
มันหารู้ไม่ว่า ผู้ที่มันกำลังต่อกรอยู่นั้น เป็นหนึ่งในสุดยอดฝีมือด้านกระบี่กระบอง อันมีโล่ประกาศ
เกียรติคุณ ชนะเลิศการรำกระบองสวยงาม ครั้ง 14 แห่งประเทศไทย เป็นประกัน เมื่อเป็นเช่นนี้
แล้ว มันคงต้องพกพาความคับแค้นกลับสู่คุกตาราง


++++++++++++++++++++++++

ความจริงก็ปรากฏเมื่อตำรวจมาในที่เกิดเหตุ หัวขโมยที่คมศักดิ์จัดการนั้น ที่แท้ก็คือโจรข่มขืนต่อ
เนื่องนั่นเอง คมศักดิ์รู้สึกว่าโชคร้ายจะผ่านพ้นเขาไปแล้ว เมื่อสาวข้างบ้านทอดไมตรีให้แก่เขา เธอ
พูดชวนเขาว่า

“พรุ่งนี้พี่ว่างไหมค่ะ หนูอยากจะให้ตอบแทนพี่ด้วยการเลี้ยงข้าว” น้ำเสียงเธอยังแปร่งๆ อาจจะเป็นเพราะความตื่นเต้น

“อืม… พรุ่งนี้ว่างครับ เราไปที่ไหนกันดีครับ” คมศักดิ์ทำเป็นครุ่นคิดเพื่อไว้ท่า แท้จริงแล้วเธอชวนไปไหนเขาก็ไปหมดนั่นแหละ

“งั้นที่บ้านหนูก็แล้วกันนะค่ะ หนูจะชวนเพื่อนหนูมาด้วย เพื่อนหนูคงดีใจแน่ที่ได้พบกับคนเก่งอย่างพี่” พูดจบเธอก็แสดงตาหวานเยิ้มให้แก่เขา แม้ว่าน้ำเสียงของเธอยังแปร่งๆ ไม่หายก็ตาม

“โอ้ว… ได้เลยครับ กี่คนก็ได้ครับ เดี๋ยวผมกลับบ้านก่อนนะครับ ดึกมากแล้ว”

คมศักดิ์อยากจะสนทนาให้มากกว่านี้ แต่เขาหวังผลในวันพรุ่งนี้มากกว่า เขาแทบเดินตัวลอยกลับ
บ้าน ไม่นึกว่าเมื่อถึงคราวโชคดี เขาจะมีโชคถึงเพียงนี้ ได้กินข้าวกับสาวสวยข้างบาน แล้วยังได้พบ
กับเพื่อนสาวของเธออีก เมื่อถึงบ้านเขาก็ได้แต่นอนฝันหวาน ในฝันนั้น มีเขาและสาวๆ อยู่รอบกาย
คอยหัวร่อต่อกระซิกให้กันอย่างมีความสุข


แล้วเขาก็หลับไป



โดยที่ไม่ได้อ่านข่าวที่พาดหัวหนังสือพิมพ์ หากเขาเลื่อนสายตามาอ่านข่าวในกรอบเล็กๆ ที่อยู่ด้านล่างพาดหัวนั่นซักนิด เขาก็จะพบกับข้อความที่ว่า



“โจรข่มขืนต่อเนื่อง มุ่งแต่ข่มขืนหญิงสาวที่ผ่านการแปลงเพศ แพทย์ย้ำบอกเป็นปมที่วัยเด็ก รายละเอียดอ่านต่อที่หน้า 19”