เคยมีช่วงเวลาอย่างนี้บ้างมั้ย?
อยู่คนเดียวในห้องที่แสนสงบ..
มองออกไปนอกหน้าต่าง
ติดตามการเคลื่อนไหวของก้อนเมฆกลุ่มใหญ่..

ข้างบนนั้น..
เป็นยังไงบ้างนะ?
ทุกคนสบายดีใช่มั้ย?

ฉันพักอยู่ที่ชั้นสามของตึกนี้
และทำงานพิเศษที่ร้านขายCD
ถึงแม้ว่าฉันจะมีความรู้เรื่องเพลงหลากหลายแนว
รู้จักประวัติของศิลปินหลากหลายคน
แต่นั่นก็เป็นเพียง สิ่งที่ฉันทำเพื่อฆ่าเวลา

เพลงฮิตติดชาร์ตที่โด่งดังตามคลื่นวิทยุ
นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันปรารถนา
ตัวตนที่แท้จริงของฉัน..
คือบทเพลงบรรเลง ที่เต็มไปด้วยเครื่องดนตรีหลากหลายประเภทส่งเสียงประสานกันอย่างลงตัว


“นี่~!! ใครใช้ให้เธอเปิดเพลงนี้ห๊า!!!? เพลงบรรเลงมันขายได้ซักเท่าไหร่กันเชียว เปิดเพลงที่มันติดตลาดหน่อยสิ!!”

ฉันได้แต่ก้มหัวรับฟังคำสั่งสอนจากเจ้านาย

“ฉันเตือนเธอแล้ว! บอกว่าอย่าเปิดอย่าเปิดก็ไม่เชื่อ!”

เจ้านายก็ว่า เพื่อนร่วมงานก็บ่น
แต่ฉันไม่เก็บมาคิดมากหรอกนะ

ฉันค่อยๆเดินกลับบ้านอย่างไม่เร่งรีบ
ปล่อยให้เวลามันผ่านไป..ผ่านไป..

ระหว่างทางกลับบ้าน
ฉันแวะซื้อของกินเล่นข้างทาง ได้รับเงินทอนจากแม่ค้าเป็นเหรียญ10หนึ่งเหรียญ
ฉันโยนเหรียญนั้นขึ้นซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบ

“ลูกโป่งสวรรค์ใบละ10ครับ ลูกโป่งสวรรค์ใบละ10ครับ~!!”

ลูกโป่งสวรรค์หรอ..
ฉันมองเหรียญสิบในมือ แล้วหยิบมันไปให้คนขายลูกโป่ง

ก่อนเดินขึ้นห้อง ฉันมองตู้จดหมายที่ชั้นล่างของตึก
ตู้ของฉัน มันว่างเปล่า..

เข้ามาในห้อง
ฉันหยิบเมจิคสีดำวาดหน้ายิ้มบนลูกโป่งที่เพิ่งซื้อมา
แล้วพยายามทำหน้ายิ้มเลียนแบบ
แต่ก็ทำได้แค่รอยยิ้มที่สร้างออกมา
ไม่ใช่รอยยิ้มที่ออกมาจากข้างใน..

ฉันเดินออกไปที่ระเบียงห้อง
ปล่อยลูกโป่งลอยขึ้นไป
หวังว่าลูกโป่งใบนั้นจะส่งความรู้สึกของฉันไปถึงคนที่ฉันรอคอย..

อ้ะ! ไม่นะ ลูกโป่งของฉัน! มันไปติดอยู่ที่ห้องข้างบน!
ความรู้สึกของฉันมันส่งไปไม่ถึงหรอเนี่ย!!

ฉันเดินกลับเข้ามาในห้อง เปิดเพลงบรรเลงฟัง
ความเหงาของฉันมักเกิดขึ้นเวลาที่อยู่คนเดียว
ฉันไม่ชอบเวลาที่อยู่คนเดียวเลย


วันนี้ถือว่าเป็นโอกาสดี
เพื่อนเก่าสมัยเรียนนัดฉันออกมาเพื่อสังสรรค์กัน
ทุกคนมีหลายอย่างที่เปลี่ยนแปลง
และมีบางอย่างที่เหมือนเดิม

“นี่ จำตอนเราไปเที่ยวกันได้มั้ย เกมที่เราชอบเล่นกันบ่อยๆ”
“ไม่นะ! เธอจะเล่นเกมนั้นอีกแล้วหรอ!!”
“ใช่ ^o^”

เกมที่พูดถึง
กติกาแสนง่าย แต่สร้างความลำบากใจให้ผู้เล่นมามากมาย
ผู้ที่จับฉลากได้ ตัวQ คือผู้ถาม
และผู้ที่จับได้ ตัวA คือผู้ตอบ
ผู้ถามสามารถถามได้ทุกเรื่อง
และผู้ตอบต้องพูดความจริง

ฉันเคยโดนคำถามที่น่าเกลียดมาแล้วมากมาย
เช่น วันนี้ใส่กางเกงในสีอะไร? ใส่บรา size ไหน?

แย่แล้ว ฉันจับได้ตัว A~!!!

“คำถามก็คือ...รักครั้งแรกของเธอคือใคร?”

เพื่อนๆคนอื่นต่างโห่ร้องให้กับคำถามนี้
แต่ฉันก็ต้องตอบ
ไม่ตอบโดนปรับเหล้า ซึ่งฉันดื่มไม่เป็น

ฉันเล่าเรื่องรักครั้งแรกที่ฉันไม่เคยลืมให้เพื่อนๆฟัง
รักครั้งแรกของฉัน..มันเกิดขึ้นตอนที่ฉันยังเด็กมากๆ
วันนั้นเป็นวันงานศพของพ่อแม่ฉัน
ฉันร้องไห้ไม่หยุด..
มีเด็กผู้ชายคนนึงส่งลูกโป่งให้กับฉัน
แล้วบอกฉันว่า
ถ้าเธอคิดถึงใครที่เค้าอยู่ห่างไกลออกไป ให้อธิษฐานกับลูกโป่ง
แล้วปล่อยลูกโป่งลอยขึ้นไป
ลูกโป่งใบนั้นจะนำพาความรู้สึกของเธอส่งไปถึงเค้า”

“แล้วเด็กผู้ชายคนนั้นตอนนี้เป็นยังไงบ้าง!”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ได้เจอเค้าแค่ครั้งนั้นครั้งเดียว”
“ไม่แน่นะ ตอนนี้อาจจะโตเป็นหนุ่มหล่อแล้วก็ได้ >o<”
“อาจจะเป็น คนอ้วนลงพุง ปากเหม็นๆก็ได้นะ ^o^”

ฉันเดินกลับบ้านหลังจากแยกย้ายกับเพื่อนๆ
เปิดดูตู้จดหมายที่ว่างเปล่า..
กลับเข้าห้องนอน เปิดเพลงบรรเลงที่ชอบฟัง..

วันเวลาที่แสนเหงา
รักครั้งแรกที่ยาวนาน
การรอคอยอะไรบางอย่าง
ทุกอย่างยังคงดำเนินต่อไป
และหวังว่าคงจะมีซักวันที่ได้พบเจอกัน
สิ่งที่รอคอย..
รักครั้งแรก..
ถึงวันนั้นความเหงาคงจากฉันไป...


----------------------------------------------------------------


ผมพักอยู่ที่ชั้นสี่ของตึกนี้
และทำงานพิเศษที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง

ผมสนใจผู้หญิงอยู่คนหนึ่ง
แต่ผมก็ไม่แน่ใจว่ามันคือความรักหรือไม่
เพราะผมและเธอเป็นเพียงคนที่เดินผ่านสวนกันไปมา
ไม่เคยพูดจาทักทาย
สบตาแบบผ่านๆ ไม่ได้มีความหมายพิเศษอะไร
ไม่มีความสัมพันธ์ใดใดต่อกัน

วันนี้ผมเจอเธอที่ร้านCDที่เธอทำงานอยู่
ผมไม่ได้ตั้งใจไปหาเธอ
ถึงผมจะรู้ว่าเธอทำงานที่ร้านนั้น แต่ผมก็จะไปที่นั่นต่อเมื่อผมมีความต้องการที่จะไปเท่านั้น
เธอไม่ใช่เป้าหมายในการไปร้านCDของผม

ในร้านเปิดเพลงบรรเลงที่ผมชอบ
แต่ผมก็ไม่ได้ชอบมากถึงขนาดเก็บสะสมCDเพลงบรรเลงเป็นCollection
เพียงแต่มันมีบางช่วงเวลาที่อยากฟัง
แต่บางครั้งเพลงบรรเลงก็ทำให้ผมรู้สึกง่วงนอน..

จู่ๆเพลงก็หยุดลง
เจ้านายของเธอต่อว่าเธอที่เปิดเพลงนี้
แต่ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรกัน ไม่ได้ทะเลาะกันใหญ่โต

จากนั้นผมก็เดินทางไปทำงานที่ร้านอาหารต่อ
เมื่อเลิกงาน ผมก็เดินกลับบ้านบนทางเดินที่คุ้นเคย

มองตู้จดหมายของเธอ..ที่เธอชอบเปิดดูมันทุกวัน

ผมขึ้นไปบนห้อง
และเดินไปเก็บเสื้อผ้าที่ตากไว้ที่ระเบียง
เอ๊ะ! ลูกโป่งนี่!! มาได้ยังไงนะ!?
ผมหยิบมันเข้าไปในห้อง
มีเขียนหน้ายิ้มไว้ด้วยแฮะ น่ารักเชียว ^^


วันนี้ผมทำงานที่ร้านอาหารตามปกติ
ผมเห็นเธอและเพื่อนๆกลุ่มใหญ่

ผมได้ยินเธอและเพื่อนๆคุยกันถึงเรื่องรักครั้งแรก..
ลูกโป่ง..
เด็กผู้ชาย..
อธิษฐาน..


วันนี้สิ้นเดือนแล้ว
ผมได้รับเงินเดือนที่ทนเหนื่อยรอคอยมาแสนนาน
ผมกลับบ้านไปหาพ่อ
พ่อของผมเปิดร้านถ่ายรูป
ที่นี่ทุกอย่างยังเหมือนเดิม
พ่อชอบถ่ายรูปและเก็บฟิล์มทุกม้วนที่ถ่ายไว้
พ่อหยิบอัลบั้มภาพที่ถ่ายไว้มาให้ผมดู
รูปสวนดอกไม้..
นกกับบ่อปลา..
คุณยายข้างบ้าน..
แม่ของผม..
และรูปตัวผมเอง
พ่อเก็บรูปทุกใบของผมไว้เป็นอย่างดี
รูปตั้งแต่ผมยังเด็กก็ยังเก็บรักษาเอาไว้

เอ๊ะ! รูปนี้มัน...

รูปที่ผมกำลังดูอยู่
เป็นรูปผมในตอนเด็กถือลูกโป่งส่งให้เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง..

พ่อเดินมาเห็นรูปที่ผมดูอยู่
ผมเลยถามพ่อถึงเด็กผู้หญิงในรูปว่าเธอคือใคร?
พ่อบอกว่า เธอเป็นรักครั้งแรกของผม..

พ่อเล่าถึงวิธีจีบสาวของผมที่ copy มาจากคำสอนของพ่อ
ผมส่งลูกโป่งให้กับเธอ แล้วปลอบใจเธอที่กำลังร้องไห้ด้วยการให้อธิษฐานกับลูกโป่ง
แล้วปล่อยลูกโป่งลอยขึ้นไป
ลูกโป่งใบนั้นจะนำพาความรู้สึกของเธอส่งไปถึงพ่อกับแม่ของเธอที่ตายจากไป
ซึ่งเหมือนกับที่พ่อซื้อลูกโป่งให้กับผมและให้อธิษฐานถึงแม่ที่จากไป

ผม.. เด็กผู้ชายคนนั้น..
เธอ.. เด็กผู้หญิงคนนั้น..

หรือว่า..

รักครั้งแรกของผม...
รักครั้งแรกของเธอ...


ผมให้พ่อช่วยหาฟิล์มของรูปใบนี้และอัดรูปออกมา
ผมตั้งใจว่าเมื่อกลับไปที่ตึก
ผมจะเอารูปใบนี้ใส่ตู้จดหมายส่งให้เธอ ^^


จบ

----------------------------------------------------------------