ความคิดเห็นที่ 1 รถต้องวิ่งลุยลำธารสายตื้นที่ไหลมาจากบึงกว้างผ่านลานหินก่อนจะตกสู่แอ่งเล็กๆแล้วไหลลับหายไปในซอกหินและกอไม้หนา  ถนนโรยกรวดสายนี้เลียบไปตามแนวอ่างน้ำ  ผ่านทางเดินปูหินลัดไปยังศาลาริมน้ำที่ดูน่านั่งเล่นนอนเล่นพอให้โดนลมพัดเย็นๆ “ตรงนี้เป็นที่สำหรับขนถ่ายส้มใส่รถบรรทุกเอาเข้าไปในเมือง เวลาเก็บส้มคนงานต้องมาเอาตะกร้าที่นี่ใส่รถหกล้อก่อนวิ่งเข้าไปในสวน ถนนข้างในไม่ใหญ่มากนัก” อมฤตบอกเมื่อรถผ่านอาคารหลังไม่เล็กนัก   “ส้มที่ได้มาเราก็จะเอามาล้างให้สะอาด คัดขนาด พ่นแวกส์   ติดตราก่อนจะบรรจุลงกล่อง และส่งเข้าไปในเมือง ที่นั่นเราจะมีสำนักงานคอยดูแลเรื่องใบสั่งซื้อต่างๆ จะติดต่อธุรกิจอะไรก็ผ่านที่นั่นหมด” “ธุรกิจของที่นี่ครบวงจรดีจังนะคะ” มัสลินว่า “หรือถ้าใครจะขอเข้ามาชมไร่ที่นี่ก็ต้องติดต่อผ่านสำนักงานน่ะจ้ะ แต่อย่างมัสนี่เส้นใหญ่ผ่านเข้ามาได้เลย” ชฏาธารพูดแล้วหลิ่วตาไปทางสามีอย่างล้อๆ “แล้วที่นี่มีคนเข้ามาขอเยี่ยมชมบ่อยไหมคะ” “ก็มีเหมือนกันครับ พี่ชฎิลเขาไม่หวงวิชาหรอก แต่ที่ต้องติดต่อก่อนเพราะบางทีหากเป็นช่วงพ่นยาหรือช่วงเก็บเกี่ยวก็ไม่ค่อยสะดวกสักเท่าไหร่” “นอกจากคนที่เข้ามาดูการทำสวนแล้ว ก็มีบ้างเหมือนกันนะที่มาขอถ่ายหนังถ่ายละคร มัสไม่ได้อยู่เมืองไทยเลยอาจไม่เคยดู”   ชฎาธารเสริม “อืมม... ก็น่าอยู่หรอก เพราะที่นี่สวยมาก จะให้มัสอยู่เป็นเดือนก็เอานะเนี่ยะ” แค่ก้าวเท้าลงจากรถก็ได้สัมผัสกับลมเย็นละกลิ่นไอสดชื่นแบบธรรมชาติแท้ๆ   มัสลินสูดลมหายใจเต็มปอด   กระท่อมหลังเล็กที่มองลงมาจากถนนหน้าไร่กลายเป็นเรือนไม้สักหลังใหญ่ที่ประดับประดาไว้ด้วยไม้ดอกหลากสีทั้งที่เป็นกระเช้าอย่างแขวนห้อยลงมาชายคาและในกระถางที่ยึดติดกับขอบหน้าต่างและระเบียง   ...ป้ายไม้แผ่นหนามีตัวอักษรสีขาวเขียนไว้ว่า “เรือนจันทร์” หญิงวัยกลางคนในชุดแต่งกายพื้นเมืองเดินออกมาต้อนรับด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม  ที่เดินตามมาข้างหลังเป็นเด็กรุ่นหนุ่มซึ่งรีบเข้ามาช่วยอมฤตยกกระเป๋า “พอนายบอกว่านายน้อยจะมา ข้าเจ้าก็เตรียมจัดห้องไว้รอ นี่กับข้าวกับปลาก็เตรียมไว้แต่เช้าเพราะไม่รู้ว่าจะมาเมื่อไหร่ มีของโปรดทั้งของนายและของคุณชฎาด้วยนะเจ้า คุณสบายดีนะเจ้า”   แกทักด้วยสีหน้ายิ้มแย้มและเข้าลูบหลังลูบใหล่ชฎาธารเป็นการใหญ่ หญิงสาวโอบเอวแม่อุ๊ยไว้แล้วหันมาแนะนำคนที่เดินตามมาข้างหลัง “นี่มัสลิน เพื่อนของชฎาค่ะ คนที่เราไปพักด้วยตอนไปเที่ยวออสเตรเลียเมื่อปีที่แล้ว ส่วนนี่ป้าคำหล้าเป็นเมียพ่ออุ๊ยที่เราเจอเมื่อกี้นี้จ้ะ” มัสลินยกมือไหว้เรียบร้อย  ป้าคำหล้าก็เหมือนพ่ออุ๊ย  คือรีบยกมือรับไหว้โดยเร็ว “ป่านนี้นายชฎิลอยู่ในสวนล่ะสิท่า” “นายบ่อยู่เจ้า ไปจอมทองตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ตรุษจีนปีนี้มีคนสั่งส้มเข้ามามากเหลือเกิน นายก็เลยไปดูน่ะเจ้า คงจะกลับมาวันพรุ่งนี้แหละเจ้า นายน้อยมากันเหนื่อยๆขึ้นเรือนไปพักก่อนเถอะเจ้า เชิญคุณนะคะ” แกหันมาพยักเพยิดกับมัสลินแล้วคล้องแขนชฎาธารเดินนำหน้าไปก่อน “มัสพักห้องนี้นะจ้ะ” ชฎาธารเปิดประตูเดินนำเข้าไปในห้องขนาดกลางตกแต่งด้วยเครื่องเรือนไม้และผ้าฝ้ายทอมือสีนวล  เตียงไม้สักวางชิดริมผนังด้านหนึ่ง  หันหัวเตียงไปยังหน้าต่างกระจกบานใหญ่ที่มองออกไปคือต้นพิทูเนียที่ออกดอกบานสะพรั่งอวดสีสันสดใส  ไกลจากนั้นก็เป็นต้นส้มที่ปลูกเป็นแถวเป็นแนวจนสุดเขตเชิงเขาที่อยู่ลิบๆโน้น “พี่เอากระเป๋าวางไว้ให้ตรงนี้นะครับ  เดี๋ยวแล้วชฎาพาคุณมัสไปที่ห้องอาหารนะ”   อมฤตบอกกับภรรยาแล้วหันมายิ้มกับมัสลินอีกครั้งก่อนจะออกจากห้องไป ชฎาธารเดินไปนั่งที่โต๊ะเขียนหนังสือขนาดเล็กหัวเตียง “พออยู่ได้ไหม” “ใครว่าแค่พออยู่ได้ล่ะ  ที่นี่สวยมากทีเดียวล่ะ” มัสลินมองไปรอบห้องอย่างชื่นชม  แม้จะตกแต่งอย่างเรียบๆด้วยเครื่องเรือนไม่กี่ชิ้นแต่ก็ดูสบายตาและน่าอยู่มาก “ชอบก็อยู่นานๆสิ ล้างหน้าล้างตาเถอะ เดี๋ยวจะได้ลงไปกินข้าวกัน ผ้าเช็ดหน้าเช็ดตัวก็อยู่ในห้องน้ำนั่นแหละ” “มัสจัดการเองได้ ชฎาไปดูแลสามีสุดที่รักเถอะ เดี๋ยวมัสตามลงไปที่ห้องอาหาร รับรองว่าไม่หลงแน่นอน” “เอางั้นหรือ” ชฎาธารลังเลจนมัสลินต้องไปลากแขนให้ลุกขึ้นแล้วรุนหลังเพื่อนมาส่งถึงประตู ได้ล้างหน้าล้างตาประแป้งแล้วทำให้รู้สึกสดชื่นขึ้นมาก  มัสลินเปิดหน้าต่างหัวเตียงให้ลมเย็นจากข้างนอกพัดเข้ามาแล้วทิ้งตัวลงบนที่นอนนุ่ม  กางแขนกางขาให้สมกับที่นั่งรถมาเป็นเวลานาน   เฮ้อ..  ช่างสบายจริงหนอการได้สูดเอาอากาศบริสุทธ์สดชื่นเข้าไปเต็มปอดอย่างนี้   มัสลินหลับตานิ่ง  ความหิวความเหนื่อยคล้ายจะถูกสายลมพัดเอาไปหมดเหลือไว้เพียงแต่ความเบาสบาย บนโต๊ะไม้สักใหญ่กลางห้องอาหารมีเพียงแต่อาฟริกันไวโอเล็ตกระถางเล็กๆและผลไม้อีกหนึ่งถาด  ทั้งเรือนเงียบเหมือนไม่มีใครอยู่   ก็น่าอยู่หรอก  เธอเผลอหลับไปถึงสองชั่วโมงเต็มๆนี่นา  ตอนนั้นคงรู้สึกเหนื่อยจากการเดินทาง  แต่มาตอนนี้สิท้องร้องจ๊อกทีเดียว  แอปเปิลในถาดดูน่ากินที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา “คุณตื่นแล้วหรือคะ” เสียงทักทำให้มัสลินชะงัก  ป้าคำหล้าเพิ่งเดินออกมาจากครัวที่อยู่ติดกัน “คุณจะรับอาหารเลยไหมคะ  เดี๋ยวป้าไปอุ่นให้” “รบกวนป้าหรือเปล่าคะ  ให้มัสทำเองก็ได้นะคะ”   มัสลินถามด้วยความเกรงใจ “ไม่รบกวนหรอกค่ะ  คุณรอสักครู่นะคะ” อิ่มอาหารมื้อนั้นมัสลินลงมือล้างจานด้วยตัวเอง  ไม่ว่าป้าคำหล้าจะห้ามเท่าไหร่ก็ไม่สำเร็จ “เห็นไหมคะเป๊บเดียวก็เสร็จแล้ว” มัสลินบอกเมื่อเช็ดจานใบสุดท้ายเสร็จแล้ววางบนชั้นเป็นที่เรียบร้อย “คุณกับคุณชฎานี่เหมือนกันเลยนะคะ มาทีไรเป็นต้องแย่งงานป้าทุกที” “มีอะไรที่มัสช่วยได้อีกก็บอกนะคะ” ป้าคำหล้ายิ้มแล้วบอกว่า “ในครัวไม่มีอะไรแล้วล่ะค่ะ คุณจะออกไปนั่งเล่นที่ระเบียงหลังบ้านก็ได้นะคะ อีกเดี๋ยวนายน้อยกับคุณชฎาคงกลับแล้ว แกไปเยี่ยมคนงานที่ท้ายสวนน่ะค่ะ มันเพิ่งคลอดลูก” มัสลินพยักหน้า ระเบียงหลังบ้านที่ป้าคำหล้าบอกเป็นระเบียงไม้กว้างยื่นออกไปนอกชายคา  มีไม้ถากหยาบกั้นเป็นลูกกรงโดยรอบแนว  บนเสาแต่ละเสาก็มีกระถางไม้ดอกวางอยู่  ทางขวามือมีต้นไม้ใหญ่แผ่ร่มเงากว้างบังแสงพระอาทิตย์ก่อนลับเหลี่ยมเขาได้พอดี  มองลงไปข้างล่างคือสวนส้มอีกแปลงหนึ่งที่เห็นแต่พุ่มใบที่เขียวขนัดแซมกับสีส้มของผลบ้าง  ถัดออกไปก็เป็นอาคารหลังย่อมที่ติดกับลานโล่ง  และที่เห็นอยู่ไกลๆคือยอดหลังคาของศาลาริมน้ำและบึงที่เธอผ่านมาตอนขาเข้า   มัสลินเพิ่งรู้ว่าแท้ที่จริงที่มองมาจากถนนหน้าไร่คือส่วนหลังบ้านนี้ต่างหาก  และหากมีรถผ่านถนนหน้าไร่  คนที่ยืนอยู่ตรงนี้ก็จะมองเห็นได้เช่นกัน มัสลินนั่งโยกตัวช้าๆบนเก้าอี้โยกที่มีเบาะรองสีนวล  เขาลูกเล็กข้างหน้าเป็นพื้นที่สวนส้มที่คงเพิ่งปลูกได้ไม่นาน  เพราะยังมองเห็นพื้นที่โล่งอยู่มาก  ยอดเขาสีน้ำตาลปนเขียวตัดกับท้องฟ้าสีจัด  เมฆสีขาวลอยช้าๆเปลี่ยนรูปร่างไปทีละน้อยตามแต่ลมจะพัดพาไป “ฝันหวานไปไกลถึงไหนแล้วมัส” ชฎาธารมาหยุดยืนอยู่ข้างๆในมือมีสตรอเบอร์รี่ลูกโตอยู่สี่ห้าลูก “ลองชิมดูสิ อาจไม่อร่อยเท่าที่ออสเตรเลียเพราะเพิ่งทดลองปลูกแต่รสชาติไม่เลวนะ” มัสลินชิมดูแล้วรู้สึกว่ารสชาติค่อนข้างดีทีเดียว “นอกจากปลูกส้มแล้วยังมีสตรอเบอร์รี่อีกหรือ” เพื่อนสาวทรุดตัวนั่งที่ม้ายาวใกล้แล้วเล่าว่า “ไม่ได้ปลูกไว้ขายหรอก เอาไว้กินเองมากกว่า อือม.. ผักสดๆที่นี่ก็ปลูกเองนะ  กินผักปลอดสารพิษสบายใจดี” “เหมือนที่นี่จะมีครบหมดเลยนะ ไม่ต้องออกไปไหนก็ไม่อดตาย” “ฮื่อ..  ก็คงงั้นมั้ง  พี่ชฎิลก็ไม่ชอบออกไปไหนนอกจากไร่ที่จอมทองและที่อื่นอีกสองสามแห่ง  ในเมืองเชียงใหม่นี่ปีหนึ่งไปแทบนับครั้งได้  ยิ่งกรุงเทพฯยิ่งไม่ต้องพูดถึง พี่อั้มถึงกับนินทาว่าพี่ชฎิลพูดกับต้นไม้รู้เรื่องมากกว่าพูดกับผู้หญิงแล้ว” “พูดเกินไปหรือเปล่าชฎา ยังกับคุณชฎิลนี่เขาเป็นฤๅษีอย่างนั้นล่ะ” ชฎาธารถึงกับหัวเราะ “จริงอย่างเธอว่าเลย พี่ชฎิลใกล้เป็นฤๅษีเข้าไปเต็มทีแล้ว” “นินทาเจ้าของบ้านอย่างนี้แล้วยังมาหัวเราะอีกชฎานี่” มัสลินส่ายหน้าแต่ก็อดหัวเราะไปกับเพื่อนไม่ได้ อากาศยามเช้าเย็นจัด  มัสลินอิดออดอยู่บนเตียงอุ่นนุ่มครู่ใหญ่จึงตื่นมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า  ผ่านหน้าห้องเพื่อนเห็นยังปิดเงียบเลยเดินเลยออกมา   ได้ยินเสียงกุกกักอยู่ในครัวเมื่อยื่นหน้าโผล่ไปก็เห็นป้าคำหล้ากับผู้หญิงลูกมืออีกคนกำลังเตรียมอาหารเช้า  พอหันมาเห็นมัสลินแกก็รีบไล่ให้กลับออกมาข้างนอกบอกว่าไม่มีอะไรให้ช่วย ลานระเบียงยามเช้ามีลมเย็นพัดผ่านอยู่ตลอดเวลา  มัสลินกระชับแขนแน่นขึ้น  ตอนนี้แค่หายใจออกมาก็กลายเป็นไอไปแล้ว  หมอกขาวปกคลุมไปทั่วสวน  ขนาดต้นส้มข้างล่างที่เห็นเป็นพุ่มสีเขียวจัดเมื่อวาน  ยังกลายเป็นเพียงรูปเงาลางๆภายใต้ละไอหมอก   ไกลออกไปพอมองเห็นควันลอยกรุ่นสองสามสาย  คงเป็นบริเวณบ้านคนงานที่ตื่นมาหุงหาอาหารยามเช้าก่อนเข้าสวนเพื่อทำงานในแต่ละวัน   ติดกับระเบียงเป็นบันไดหินเล็กทอดยาวลับหายไปในดงไม้ดอก  กลิ่นหอมหวานที่อวลอยู่ในสายหมอกทำให้มัสลินไม่รอช้าที่จะเดินไปตามทางนั้น กุหลาบกอใหญ่หลากสีหลากพันธุ์ออกดอกบานส่งกลิ่นหอมไปทั่ว  ยังมีโคมญี่ปุ่นที่ออกดอกดกสีแดงจัดแซมด้วยสีม่วงเข้มตัดกับใบสีเขียวน่าดู  นกตัวเล็กๆสีเขียวสลับเหลืองกำลังดูดกินน้ำหวานอย่างเอร็ดอร่อย  แต่เมื่อมัสลินเดินเข้าไปใกล้มันก็โผบินขึ้นอย่างตกใจทำให้เธออดยิ้มไม้ได้ ใครคนหนึ่งที่โผล่ออกมาจากทางเลี้ยวหลังต้นแก้วกอใหญ่พุ่งชนมัสลินอย่างจังจนเกือบล้มลงไปในกอกุหลาบหนามหนา  ดีที่ใครคนนั้นตวัดแขนรั้งร่างของเธอไว้ได้ทัน  ใจหล่นวูบไปอยู่ที่ตาตุ่มทำเอาแขนขาอ่อนเปลี้ยเป็นนานจนได้ยินเสียงถามใกล้ๆหูนั่นแหละ “เป็นอะไรหรือเปล่า” ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ เรื่องนี้อาจไม่มีอะไรมากไปกว่าบันทึกการเดินทางที่แสนประทับใจ ..ไม่มีอะไรให้คาดเดา ดูเอาก็รู้..   แต่เพราะ "ความประทับใจ" นั่นแหละคับที่ทำให้อยากใส่อะไรลงไปมากกว่าบันทึกธรรมดา ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและทุกคำวิจารณ์คำติชมค้าบบบบ ^.^ แก้ไขเมื่อ 21 เม.ย. 48 04:21:14 แก้ไขเมื่อ 20 เม.ย. 48 06:06:55 แก้ไขเมื่อ 20 เม.ย. 48 05:33:52 แก้ไขเมื่อ 20 เม.ย. 48 05:20:40 จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 20 เม.ย. 48 05:18:12 ]

ความคิดเห็นที่ 2 .^ _ __ _ _ __ _ _ __ _ _ __ _ ^ แวะมาอ่านค่ะ จากคุณ : เอ่อ่อ่ะนะคะ - [ 20 เม.ย. 48 10:07:18 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อ่านด้วยคน ^^ รีบๆมาต่อนะคะ จากคุณ : drunklady - [ 20 เม.ย. 48 11:14:42 A:10.17.91.9 X:203.146.71.174 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อยากกินข้าวซอย จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 20 เม.ย. 48 12:58:47 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อยากกินข้าวซอยเหมือนกัน พูดถึงเชียงใหม่แล้วคิืดถึงบ้่านอ่ะ T__T จากคุณ : waidhaya - [ 20 เม.ย. 48 15:25:15 A:61.90.6.145 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตามมาอ่านเหมือนกันค่ะ เพราะตัวเองเป็นคนเหนือ บ้านเกิดอยู่ที่เชียงใหม่ จากคุณ : เจ้าขา - [ 20 เม.ย. 48 22:24:40 A:84.118.231.102 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 อมฤตเป็นทหาร? จากคุณ : scottie - [ 20 เม.ย. 48 23:44:57 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ใครกันน้า 'ใครคนหนึ่ง' ในตอนจบ อยากกินข้าวซอยด้วย ซื้อผงทำข้าวซอยของโลโบมาจากเมืองไทยเหมือนกัน แต่ยังไม่เคยลองทำเลยค่ะ ...ไม่ใช่อะไรหรอก กลัวทำไม่อร่อย ทานไม่ลง แล้วเสียของไปเปล่าๆ จากคุณ : 1981 (บทเพลงแห่งความฝัน) - [ 21 เม.ย. 48 03:48:09 ]

ความคิดเห็นที่ 9 กลิ่นหอมหวานที่อวลอยู่ในสายหมอก--- อยากได้กลิ่นมั่งจัง รีบมาต่อไวๆนะคุณ Gracie Lou Freebush จากคุณ : :D - [ 21 เม.ย. 48 09:59:22 A:203.159.3.89 X:203.159.0.14 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ...เอ่อ่อ่ะนะคะ ...คับ ^^ ยินดีเป็นอย่างยิ่งที่แวะมาอ่าน   ... drunklady ... คับ พยายามจะรีบต่อถึงขนาดว่าจะเอาลงวันละตอนด้วยนะ แต่สุดท้ายมะไหวคับ เพราะความที่เขียนไว้พักหนึ่งแล้ว มานก้อเลยมีอะไรที่ต้องปรับปรุงอีกนิดหน่อยเพื่อความนุ่มลื่นเบาสบาย(คล้ายเวลาสระ..ซะด้วยเลยดีป่ะ ^^") ...:::อาราเร่::: ... คับ อยากกินข้าวซอยเหรอ  อืมม..ที่หลังบอสัดเค้ามีข้าวซอยรสชาติมะเลว  แต่มะด้ายกินนานแล้วว มะรู้ว่ารสชาติจาเป็นงัยบ้าง ... waidhaya ... คับ แล้วถ้าได้กินข้าวซอยแล้วจะหายคิดถึงบ้านป่าวคับ  Gracie ไปเชียงใหม่หลายครั้งแต่มะเคยกินข้าวซอยซ้ากกกกที .. มีเจ้าไหนแนะนำป่าว --" ... เจ้าขา ... คับ ว๊ากกก .. มัยคนเจียงใหม่เยอะขนาด ..(มะรู้ถูกป่าว ..กราแดะไปงั้นแหละ) งานนี้ กดดันคับ กดดัน  ไว้มีตอนไหนผิดบอกๆกันมั่งเน้อ  (ม้านนนต้องมีแหงม ^^") ... scottie .. ค้าบบ อดใจรออีกนิดคับ เดี๋ยวจะเฉลย ^.^ ...1981 (บทเพลงแห่งความฝัน) ... ..ว๊าวววว... คราวนี้มาพร้อมอมยิ้ม ใครคนหนึ่งของเค้าเดาได้ไม่ยากหรอก แบบว่าเป็นพวกประหยัดตัวละครอยู่แล้ว ..เหอ..เหอ ..ไม่เคยกินข้าวซอยโลโบเหมือนกัน รู้แต่น้ำยำวุ้นเส้น'หร่อย'มัดเลย ...:D... กลิ่นหอมหวานอวลในสายหมอก...พูดแล้วก้อคิดถึงลานระเบียงนั้นอีกจัง ^.^ อยากต่อเหมือนกันอ่ะคับ ติดแต่ว่าอยากให้มีคนเอาเรื่องสั้นมาลงคั่นไว้หน่อย  กันครหาที่ลงตอนติดๆกัน ..(เหตุผลฟังประหลาดไปป่าว --") แก้ไขเมื่อ 21 เม.ย. 48 17:41:01 จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 21 เม.ย. 48 17:38:31 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ตามมาอ่านแล้ว ขอทวงตอนต่อไปเลยนะ (เรื่องที่แล้วลงใต้ เรื่องนี้ขึ้นเหนือเลย ดีจังได้เที่ยวเยอะดี)   จากคุณ : burin piggypink - [ 21 เม.ย. 48 18:49:09 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ไม่เคยไปกินข้าวซอยซักทีเหรอคะ ถ้ามาเมื่อไหร่ ตัวZ อาสาเป็นไกด์พาทัวร์ DAX ดีมั้ยคะ อิๆ (ของถนัดแกล่ะไม่ว่า) บรรยายอำเภอฝางซะน่าอยู่เชียวค่ะ ขนาดตัวเองเป็นคนเชียงใหม่แท้ๆ ยังไม่เคยคิดจะบรรยายอะไรให้มันเป็นเรื่องเป็นราวแบบนี้เลย T-T จากคุณ : ตัว(Z) - [ 22 เม.ย. 48 12:03:18 ]

ความคิดเห็นที่ 13 จะรอสระผม เอ๊ย..จะรออ่านแบบนุ่มลื่น..สบายนะคับ^^V จากคุณ : drunklady - [ 22 เม.ย. 48 12:25:15 A:10.17.91.9 X:203.146.71.174 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ว้า ยังไม่มาต่ออีกเหรอจ๊ะ  ท่าจะงานยุ่งเนอะ             K.Gracie Lou Freebush  แต่ไม่เป็นไรรอได้ พรุ่งนี้จะเข้ามาอ่านใหม่นะ จากคุณ : burin piggypink - [ 22 เม.ย. 48 21:14:06 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เจ๊ค๊าบ...อย่าโกรธกันน๊า เพิ่งมาอ่าน กะลังเบลอๆกะชีวิตอยู่ฮับ... ฉากหลังเรื่องนี้ จังหวัดบ้านเกิดนู๋เอง จากคุณ : Wild Monkey - [ 22 เม.ย. 48 21:21:17 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ...burin piggypink ... ค๊าบบบ ขอโทษทีนะที่คราวนี้เสียสติ ..เอ๊ย.. สถิติ นักแปะอย่างแรง แบบว่าปั้นไปปั้นมาหลายรอบแล้วมันยังมะด้ายอย่างใจอ่ะ  ...แต่คืนนี้ว่าจะปั่นมะหลับมะนอนสักตั้ง ..พรุ่งนี้ค่อยไปนอนบนรถ ..แหะ..แหะ..แบบว่าอิคนแต่งจาไปเก็บข้อมูลนอกสถานที่สักสองสามวันอ่ะคับ ขอโทษคับ..วันนี้มา Online ช้าเพราะไปเยี่ยมลูกสมุนมาคับ  ..ครือตั้งตัวเป็นหัวหน้าเด็กแถวบ้าน ลูกสมุนเป็นไข้เลือดออกนอนให้น้ำเกลืออยู่ เลยต้องไปเป็นกะลังจายกันหน่อย ^^ ... ตัว(Z) ... ค้าบบบ ไว้ไปเชียงใหม่เมื่อไหร่จะส่งข่าวเน้อ ...ตอนนี้ยังมะมีแพลน  แต่ของอย่างนี้ว่ามะด้ายหรอก  บ่อยไปที่ Gracie "ปุบปับทัวร์"  ...แต่อยากกินข้าวซอยจริงๆน้า.. ^.^ แอบงง "DAX" นิดหน่อย ก้อจำได้ว่า Airport Code ของเชียงใหม่นี่มัน CNX นี่นา ... แต่ตอนนี้แจ่มแล้วคับ ..แจ่ม เขียนเรื่องนี้น่ากลัวอย่างแรง มัยคนเชียงใหม่เยอะงี้อ่ะ ..กดดัน กดดัน --" ...แต่ว่าฝางอ่ะ ทำให้รู้สึกประทับใจจริงๆนะ แล้วเรือนหลังนั้นก้อ ..โอ๊ย.. อย่าให้พูดถึง ... drunklady ... ค๊าบบ ยังไงคืนนี้ก้อต้อง "สระ" ให้ได้คับ แบบว่าถ้าผ่านสองสามบทนี้ไปได้ คิดว่าน่าจะไปได้ฉลุย  ปัญหามันอยู่ที่อยากพูดถึงทุกที่ที่ไป แต่ทำยังไงไม่ให้มันกลายเป็นสารคดีท่องเที่ยว .. T_T ... Wild Monkey ... ค้าบบบ มะโกรธหรอก ..แต่ก้อรออยู่อ่ะคับ ว่าแต่เป็นเด็กเชียงใหม่ด้วยอ่ะ ...ถ้าเจ้ใส่ข้อมูลอะไรผิด แอบกระซิบหลังไมค์ก้อไม่ว่ากันนะ ...เฮ้อ...กดดัน กดดัน กดดัน...กรอดดดดดด >.< เพื่อนพ้องน้องพี่ค้าบบบ... ในที่สุดก้อดันตอนใหม่มาจนได้ตอนใกล้รุ่งนี่เอง  ...ยังมะถูกใจคนแต่งเท่าไหร่แต่ก้ออ่ะนะ.. [2] http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3430918/W3430918.html แก้ไขเมื่อ 23 เม.ย. 48 05:28:52 จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 22 เม.ย. 48 22:23:33 ]