ตอนที่ 5

แสงแดดอ่อนนอกหน้าต่างบ่งบอกถึงเช้าวันใหม่ที่จะกำลังมาเยือน
วันนี้เรนดูสดใสมากขึ้นกว่าเมื่อวาน เธอเริ่มมีอาการดีขึ้น เธอนั่งเหม่อลอยออกไป
นอกหน้าต่างเสียยงนกตัวน้อยๆต่างกำลังขับขานต้อนรับวันใหม่ที่สดใส
เรนชอบฟังเสียงของพวกมัน มันเปรียบเหมือน “บทเพลง” ที่ธรรมชาติสร้างขึ้น
ซึ่งมอบความสุขใจ อิ่มเอมใจให้กับคนที่นั่งฟังอยู่ไม่น้อย วันนี้เธอเลือกที่จะใส่ชุด
ที่สบายๆ ชุดผ้าลินินสีฟ้าตัดกับกางเกงผ้าสีดำดูเข้าทีไม่น้อย
ผมยาวเป็นรอนสลวยวันนี้ถูกรวบไว้หลวมๆด้วยริบบิ้นสีฟ้าเข้าชุดกัน

คาเรนก้าวลงบันไดตรงไปยังห้องครัวซึ่งพี่สาวของเธอกำลัง “ง่วน” อยู่กับการ
ควบคุมดูแลนางสนมให้ทำอาหารกันอย่างขะมักเขม้น
“พี่ทำอะไรคะ....ท่าทางวุ่นเชียว”
“ใกล้เวลาอาหารแล้ว....พี่กำลังเร่งเขาอยู่เนี่ย”
“ทำไมวันนี้ดูวุ่นวายจังคะ...ที่วังมีแขกพิเศษหรือไงคะ” หญิงสาวถามด้วยความสงสัย
“ปล่าวหรอก...วันนี้ท่านราเมสจะมาร่วมโต๊ะอาหารกับเราด้วยน่ะ”
“ต้องวุ่นวายขนาดนี้เชียวรึคะ...”
หญิงสาวลดเสียงลงนิดหนึ่ง น่าหมั่นไส้นักดูสิแค่จะมาทานอาหาร
ทำเอาคนทั้งวังหัวปั่นกันไปหมด นี่แหละน๊า...คนเราไม่มาเหนื่อยเองไม่รู้หรอก

ที่โต๊ะอาหาร....ดูเหมือนคนที่ทำให้ทุกคนทั้งวัง ”หัวปั่น” นั่งรออยู่ก่อนแล้ว
สีหน้าอันเรียบเฉยและแววตาที่แสนจะเย็นชาของเขา ทำให้ทุกคนต้องหลบสายตา
ด้วยความ “ยำเกรง” หากแต่มีเพียงคาเรนเท่านั้น เธอกล้าที่จะสบตาเขา
โดยไม่สะทกสะท้าน สายตาของเธอบ่งบอกถึงความ “หยิ่ง” ของเธอได้เป็นอย่างดี
ถึงแม้ว่าเธอจะเดินมาถึงโต๊ะอาหารแล้วก็ตาม หากแต่เขาก็ไม่ได้
ให้ความสนใจผู้ร่วมโต๊ะของเขาเลย หญิงสาวถึงกับแอบค้อนน้อยๆ
ก่อนที่จะเอ่ยทักเขาก่อน





“สวัสดี...ตอนเช้าค่ะ ท่านราเมส” เธอยิ้มบางๆ
วันนี้เธอเรียบร้อยกว่าปกติ เพราะเธอไม่อยาก “เปิดศึก” กับเขาตั้งแต่เช้า
“......”
“อากาศดีนะคะ...วันนี้”
รอยยิ้มเริ่มจากหายไปจากใบหน้าขาวนวลและถูกแทนที่ด้วยสายตาเย็นชา
“อืมมม” เขาเอ่ยเพียงสั้นๆก่อนที่จะก้มหน้าก้มตาจัดการกับอาหารเบื้องหน้าต่อ
“ปัง!!!!” โทสะของเธอถึงขีดสุดแล้ว เธอพยายามพูดดีกับเขา
หากแต่เขาไม่คิดแม้จะสนใจกับคำพูดของเธอเลย หลังจากเสียงตบโต๊ะจบลง
หญิงสาวก็วิ่งออกไปจากโต๊ะอาหารทันที เธอพยายามที่จะกลั้นน้ำตาเอาไว้
เธอเสียใจกับความ “เย็นชา” ที่เขาหยิบยื่นให้ เขาทำอย่างที่พูดจริงๆ
เขาไม่สนใจเธอแล้ว ต่อไปอีกหน่อยเธออาจจะถูกไล่กลับบ้านก็เป็นได้
คิดเพียงเท่านั้นน้ำตาของเธอก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว
แล้วจู่ๆเธอก็ถูกดึงให้หันกลับมา บัดนี้เธออยู่ในอ้อมแขนเขาเสียแล้ว
เขามองตาเธอที่เต็มไปด้วยน้ำตาเงียบๆก่อนที่จะใช้มืออุ่นๆของเขา
เช็ดน้ำตาให้เธอแล้วกล่าวกับเธอว่า

“เรน...เจ้าเป็นอะไร”
“ท่าน...ทำไมต้องทำแบบนี้กับข้า” เธอกล่าวด้วยน้ำตานองหน้า
“ข้าไม่รู้....คำพูดของข้าจะทำให้เจ้าเสียใจ ไม่รู้จริงๆ”
เขาโอบกอดเธอเอาไว้ด้วยความรู้สึกผิด เขาทำร้ายเธอด้วย “คำพูด” ร้ายๆของเขาอีกแล้ว
“อีกหน่อย...ท่านคงไล่ข้าไป ท่านคงไม่ต้องการข้า” เธอกล่าวขณะที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา
“ไม่...ข้าต้องการเจ้านะ และไม่มีวันทิ้งเจ้าไปแน่นอน”
เขาจับไหล่เธอเบาๆแล้วจุมพิตที่ริมฝีปากของเธอเนิ่นนาน แล้วเหมือนเธอก็จะเต็มใจ
เธอหลับตาลงรับสัมผัสอันอ่อนโยนของเขา คาเรนรับรู้แล้วว่า เธอต้องการ “คนคนนี้”
จริงๆ เธอคงรักเขาแล้วอย่างที่พี่สาวของเธอว่าเอาไว้เลย





“เราจะไปเจ้าไปเที่ยวในเมืองดีไหม เพื่อเป็นการขอโทษ” ราเมสกุมมือคาเรนไว้แน่น
“จริงๆนะคะ...ข้าอยากไป” เธอยิ้มกว้าง
“เป็นครั้งแรกที่ข้าเห็นเจ้ายิ้มนะเนี่ย” เขาหัวเราะเบาๆ
“ก็แหม...ข้าอยากไปนี่น่า”
“งั้นไปกันเลยดีกว่า” เขากุมมือเธอแล้วจูงมือกันไปที่ “โรงม้าหลวง”
ซึ่งทหารเตรียมม้าไว้ให้ทั้งคู่เรียบร้อยแล้ว แต่น่าแปลกที่มีม้าเพียงตัวเดียวเท่านั้น
ทั้งที่ทั้งคู่จะไปด้วยกัน ทำให้หญิงสาวอดสงสัยไม่ได้ แต่ราเมสก็สังเกตเห็นสีหน้าของเธอเสียก่อน
“เป็นอะไรไปเรน...สงสัยอะไรหรือ” เขาพูดขณะที่เอาอานผูกกับหลังม้าตัวโปรด
“ก็ม้าทำไม...มีแค่ของท่านล่ะ”
“อ้าวเราจะไปด้วยกันไง....” เขาหันม้ายิ้มกับหญิงสาว
“แต่ข้า...ขี่ม้าเป็นนะคะ”
“เอาเถะน่ะ...ขึ้นม้าซะ” ราเมสขึ้นม้าไปก่อนแล้ว เขายื่นมือมาให้เธอ
“แต่....”
“ขึ้นมาซะ...ช้าเดี๋ยวไม่ให้ไปนะ”
เขาทำเสียงเข้ม ก่อนที่คาเรนจะตัดสินใจส่งมือให้เขา และโดดขึ้นม้าโดยดี

ราเมสขี่ม้าตรงไปทางตอนเหนือของเมือง ซึ่งเป็นที่ต้องของ “วิหารเซนต์โตปิรุส”
วิหารศักดิ์แห่งมิสไทน์ สถานที่แห่งนี้มีความสวยงามเป็นอันมาก ซึ่งสร้างขึ้นเพื่อ
บูชาเทพเจ้าประจำอาณาจักร และภายใต้วิหารแห่งนี้ก็ยังเป็นสุสานหลวง
สำหรับกษัตริย์และพระบรมวงศ์ศานุวงศ์อีกด้วย
“ถึงแล้วเรน...ลงมาก่อนสิ”
“สวยจังเลยค่ะ....” เรนยิ้มบางๆ
“เราเข้าไปข้างในกัน”
“ค่ะ”







เรนเดินตามราเมสไปเงียบๆ จนถึงแท่นบูชา เขากล่าวบทบูชาเพื่อเป็นการให้ความเคารพ
โดยที่เรนนั่งอยู่เงียบๆ หลังจากนั้นไม่นานราเมสก็พาเรนไปในตลาด ตลาวันนี้มีผู้คนพลุกพล่าน
ผู้คนต่างพากับมาจับจ่ายกัน หญิงสาวตื่นเต้นมากที่เธอได้มีโอกาสออกมาเจอผู้คนเป็นครั้งแรก
และคาเรนก็ต้องสะดุดตากับร้านเครื่องประดับที่อยู่ในตลาด เธอไม่รีรอที่จะเดินตรงดิ่ง
เข้าไปในร้านทันที ในร้านมีเครื่องประดับให้เลือกมากมาย แต่เธอดูเหมือนจะถูกใจกำไลอันหนึ่ง
เธอหยิบดูแล้วดูอีก แต่สุดท้ายก็ต้องถอดใจเพราะเรนไม่ได้พกเงินติดตัวมาด้วย
คาเรนตัดสินใจดึงมือราเมสออกมาจากร้าน แต่ราเมสก็บอกกกับเธอว่าเธอจะไปซื้อ
ของนิดหน่อยให้เธอนั่งรอที่ร้านน้ำชาก่อน เธอรับคำโดยดีและในเวลาไม่นานหลัง
จากนั้นเขาก็กลับมา
“ไม่เห็น...ท่านจะซื้ออะไรติดมือมาเลย” เธอมองไปในมือที่ว่างเปล่าของเขา
“พอดี...มันไม่มีน่ะ กลับกันดีกว่า” เขาตอบสั้นๆ

ราเมสพาคาเรนกลับมาที่วังทันทีหลังจากนั้น ราเมสนำม้าของเขาไปที่ “โรงม้าหลวง”
ปล่อยให้คาเรนนั่งเล่นอยู่ในสวน แต่ไม่นานเขาก็เดินมาหาเธอ และทรุดตัวลงข้างๆเธอ
“ขอบคุณท่านมาก...วันนี้เราสนุกมาก” เธอยิ้มบางๆให้กับเขา
“เราดีใจ...ที่เจ้าชอบ”
เขาหันมาสบตาเธอ แววตาเขาไม่เย็นชาอีกแล้ว มันดูอบอุ่นแต่ก็น่ายำเกรงอยู่ในที
“งั้น...หม่อมฉันขอตัวกลับที่ห้องนะคะ”
เรนลุกขึ้นและเดินตรงไปทางห้องของเธอ แต่ยังไม่ทันพ้นก้าวราเมสก็ดึงเธอไว้เสียก่อน
“เดี๋ยว...เรามีของจะให้เจ้า”
“อะไรหรือคะ...” เรนหันมาสบตาเขา
“เราหวังว่าเจ้าคงชอบ…ห้ามเอาออกล่ะ” เขาสวมกำไลให้เธอ
“ค่ะ...เราจะเก็บไว้อย่างดี” เธอยิ้มกว้างก่อนที่จะเดินกลับห้องไป

ที่ร้านนั่นเขาคงเห็นสินะ...เธออยากได้กำไลอันนี้มาก มันสวยมากจริงๆ
แล้วอีกอย่างมันเป็นของที่ราเมสมอบให้เธอเสียด้วย เธอยิ้มกับตัวเองขณะที่ก้มมอง
กำไลในข้อมือ คาเรนสัญญากับตัวเองว่า เธอจะเก็บรักษา “ของขวัญ” ชิ้นนี้อย่างดี
เธอเริ่มคิดที่จะหาของขวัญสักชิ้นให้กับราเมสบ้างเพื่อเป็นการตอบแทน
“พรุ่งนี้ค่อยปรึกษาพี่โรส...แล้วกัน” เธอพึมพำกับตัวเอง
**************************
ขอบคุณคนอ่านทุกคนนะคะ(ถึงแม้จะน้อยไปนิสสส)
พอดีช่วงนี้ไม่สบายค่ะ ตอนหนาคงจะมาช้านิดหน่อย
อดใจรอน๊า....คิดถึงคนอ่านค่ะ จุ๊บส์