ความคิดเห็นที่ 1 “แล้วตกลงปู่พามาที่นี่ทำไม”เซ่ย่าเอ่ยขึ้นขณะเดินขนาบด้านข้างบินอส ให้คนถูกถามหันกลับมามองก่อนจะตอบอย่างไม่ใส่ใจ “ฝึกใช้พลัง” “ฝึกใช้พลัง!!”สาวน้อยทวนเสียงแหลมปรี๊ด ให้คนชราต้องยกมือปิดหู “แล้วทำไมต้องมาที่นี่ล่ะปู่ ทำไมไม่ฝึกที่บ้าน หรือสถาบันก็ได้ สวนสาธารณะก็ยังดี กว้างด้วยโล่งด้วย แถมมีทั้งอาหารและเครื่องดื่ม ถ่อมาตั้งนี่ทำไม” “เซย่า ฝึกพลังนะไม่ใช่ปิกนิก”คนเป็นปู่เอ่ยอย่างเหนื่อยอ่อน กับความคิดของหลานสาวตัวดี ที่กำลังกระพริบตาปริบๆ ก่อนจะพล่ามต่ออย่างไม่ยอมแพ้ “อ่ะ ก็นะ แต่ถึงยังไงฝึกที่สถาบันก็ดีกว่าไม่ใช่เหรอ ใกล้ก็ใกล้”เซย่ายังคงต่อรอง แต่เสียงหนึ่งก็ดังสวนขึ้นจากด้านหลัง ทำให้ต้องหยุดกึกแล้วเหลียวไปมอง “เอาสถาบันวิจัยของรัฐมาให้เธอถล่มเล่นน่ะะนะ ไม่คุ้มหรอก”ชายสูงใหญ่ ที่เดินทิ้งท้ายอยู่ข้างหลังสุด ผมสีน้ำตาลเข้มที่ยังคงจับรวบลวกๆประกอบกับผิวขาวกรำแดดที่ดูสมบุกสมบัน แต่สะอาดตา ดวงหน้านั้นยังคงหงิกงอตลอดกาล “ว่าอะไรนะ นายหัวไม้กวาด ใครจะถล่มอะไร พูดมาดีๆ” “ไม่มีใครเค้ากล้าเสี่ยงกับการควบคุมพลังที่รับประกันไม่ได้จากคนอย่างเธอหรอก เซเฟียมีย่า เวย์เมียส” คำตอบที่เรียกความฉุนขาดฉากสาวน้อยที่โดนปรามาส จากคนที่ต้องร่วมเป็นร่วมตายอีกนาน.... “ไคน์ ฟิลด์ลอส.~.”เซย่ากัดฟันกรอด กำหมัดแน่น แต่เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นอย่างที่ทำให้เธอแทบกระอัก “ปู่เห็นด้วย”บินอสเอ่ยขึ้น “ปู่!!!! ทำไมปู่ทำยังงี้ หักหลังกันชัดๆ”เซย่าครวญคราง ทำหน้าเบ้ ก่อนจะหันไปค้อนขวับกับหน้าหงิกกวนประสาทนั่น “ที่ว่าเห็นด้วยก็คือ สถาบันไม่ได้สร้างมาให้พวกเธอถล่มเล่น หรือว่าสวนสาธารณะก็ไม่ได้เอาไว้ให้เธอปล่อยพลังล้างผลาญ แล้วอย่างที่บอกว่าพลังของพวกเธอทุกคนมีรูปแบบ เธอต้องลองใช้มันให้เข้ากับสถานที่ ตอนนี้ก็ฝึกกับตึกพวกนี้ไปก่อนแล้วกัน ให้นึกเอาว่าเป็นสถานที่จริง”บินอสตอบเรียบๆ “เอาล่ะ เดี๋ยวแยกย้ายกันไปตามจุดต่างๆก่อน กันพลังผิดพลาด”บินอสหันไปมองคนรอบตัวแล้วล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อกาวน์ ก่อนจะยกมือออกมาพร้อมแผ่นเม็มโม่รี่สติกขนาดเล็กแจกจ่ายให้ชายหนุ่มทั้งสี่ ซึ่งต่างเอื้อมมือมารับไว้อย่างสุภาพ “นี่มันคืออะไรครับปู่?...”วอลเลนซ์พลิกหน้าพลิกหลังแผ่นบางๆตรงหน้า อย่างนึกสนุก “แผ่นบันทึกพลังของแต่ละคน”บินอสเอ่ย พลางยื่นมือไปรับแผ่นบางๆกลางอากาศที่วอลเลนซ์เริ่มโยนขึ้นลงไปมา ก่อนจะส่งสายตาปรามเจ้าคนขี้เล่น แล้วยกชูของในมือเพื่อประกอบการอธิบาย แต่ยังไม่ทันจะอ้าปากพูดคนโดนชิงของไปก็แทรกเสียงดังเข้ามาขัด “เอามาทำไมไอ้แผ่นบางๆเนี่ย มันเกี่ยวกับพลังพวกผมตรงไหน”วอลเลนซ์โพล่งขึ้น ชี้ไปที่แผ่นที่โดนยึด ก่อนทำสีหน้าครุ่นคิด “แผ่นนี้เป็นปัจจัยสำคัญต่อพลังพวกเธอ แล้..........”บินอสเริ่มอธิบายแต่ก็ไม่วายมีเสียงดังขึ้นขัดจังหวะ “อ๋อรู้แล้ว!!! ปู่จะให้พวกผมกินมันเพื่อโด๊บพลังใช่มั้ยล่ะ”คนชอบพูดเอ่ยอย่างถูกใจ แล้วดีดนิ้วเปาะกับความฉลาดของตัวเองหนักหนา ก่อนจะถูกส่งสายตาเย็นเยียบจากคนที่ถูกขัด “วอลเลนซ์!!”น้ำเสียงเครียดถูกส่งจากชายชราที่โดนขัดคอ ก่อนจะเริ่มบ่น “อย่าสอดเข้ามาระหว่างการอธิบายเรื่องจริงจัง” “ฮ่าๆ ปู่กลัวลืม ล่ะสิไม่ว่า”สาวน้อยแหย่น้ำเสียงกวนประสาทเข้าไปช่วยเพื่อนทันที มันช่วยได้ไม่น้อย เมื่อปู่ละสายตาเบือนมามองหลานสาวตัวดีที่ทำท่าทางเยาะเย้ยอย่างน่าจับเอาขี้เถ้ายัดปากให้รู้แล้วรู้รอด ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮื้อกยาว... “พวกเธอต้องเข้าใจนะว่าฉันตัวคนเดียวจะมาสอนพวกเธอทุกคนพร้อมกันไม่ได้ เพราะปู่เองก็ไม่ได้มีพลังแบบพวกเธอ แล้วในสถานการณ์เร่งด่วนขนาดนี้ถ้าหากพวกเธอสามารถศึกษาพลังของตัวเอง และใช้พลังได้เร็วเมื่อไหร่ ก็จะยิ่งทันการ”บินอสเอ่ยก่อนจะเหลือบมองเจ้าสองป่วนที่กำลังหัวเราะคิกคัก แล้วว่าต่อ “ฉะนั้นข้อมูลที่มีก็จะอยู่ในนี้ทั้งหมด ปู่เชื่อว่าเมื่อเธอได้ศึกษาพลังของตัวเธอเองแล้ว การใช้พลังของพวกเธอจะปรากฏขึ้นไม่ยาก.....จงเชื่อมั่นในตัวเอง”น้ำเสียงก้องกังวานอย่างมุ่งมั่น ลบความแคลงใจไปหมดสิ้น “ถ้าสงสัยยังไงก็ติดต่อผ่านเครื่องรับสัญญาณโดยตรง หากพลังเริ่มปรากฏพวกเธอก็ปรับให้เข้ากับความสามารถ แล้วเมื่อไหร่ที่มั่นใจแล้วก็กลับมารวมกันที่นี่ ปู่จะรออยู่ในอาคารนั่น” ทุกคนต่างก็พยักหน้ารับออกมาพร้อมกัน หากแต่สีหน้างุนงงกับปัญหาข้างคาใจบางอย่างที่ติดค้างมานานของเซย่าให้ต้องเอ่ยถามขึ้น “แล้วเซย่ามีพลังอะไรอ่ะ” “แล้มผมมีพลังอะไรอ่ะ” เสียงประสานพร้อมกันของลูกศิษย์กับอาจารย์วิชาภวังคยศาสตร์ ภาควิถีท่านอน.....เซย่า และวอลเลนซ์ หนึ่งที่สลึมสลือ และหนึ่งที่หลับใหล ในบทสวดเมื่อวาน +++++++++++++++ จากคุณ : Underhand - [ 21 เม.ย. 48 02:43:03 A:210.86.217.225 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 “เอ้า!!! เอาเข้าไป เค้าฝึกกันปู่ดันมาให้เซย่านั่งรอเนี่ยนะ”สาวน้อยยกเท้าถีบๆหินก้อนยักษ์เล่นอย่างเซ็งเป็นที่สุด ขณะที่เวลาการฝึกซ้อมที่ดำเนินไปนานับชั่วโมง มันนานจนสาวน้อยนั่งหลับไปหลายตื่น “รอไปเหอะน่าเซย่า อย่าพูดมากได้ไหม ปู่ชักรำคาญแล้วนะ”บินอสเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจนัก สายตากำลังจับตามองกล้องวงจรที่ฉายภาพของชายหนุ่มทั้งสี่ออกมาทางคอมพิวเตอร์ ก่อนจะพูดอะไรบางอย่างใส่เทเลโฟนเล็กๆที่เชื่อมต่อกับสัญญาณรับฟังของกลุ่มผู้ฝึกฝน “ทำไมต้องรอด้วยล่ะ...เซ็งแล้วน้า” “บ๊ะ เซย่านี่ พูดไม่รู้เรื่อง ถ้าพลังของเจ้าพวกนั้นยังไม่สมบูรณ์ หลานก็ยังฝึกพลังไม่ได้”บินอสทุบโต๊ะปังอย่างชักเก็บอารมณ์ไม่อยู่ “รอ...รู้จักมั้ยรอ...นั่งนิ่งๆ อย่าไฮเปอร์ให้มากนัก” “ก็ดะ........”เซย่าเดินหัวตกไปนั่งพิงกำแพงตะไคร่ขึ้น อย่างขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงกับคนชรา มือที่มักอยู่ไม่สุขก็แคะๆเขี่ยๆตะไคร่ตามร่องหินออกมาเป็นแผ่นๆ จนมดในรูกำแพง มันแตกฮือออกมาเดินทั่ว ก่อนจะเริ่มลามมากัดเจ้าคนต้นเรื่องให้ลุกพรวดปัดทั่วตัวเหย็งๆกับอาการคันที่มันไต่ขึ้นมากัดกลางหลัง จนความอดทนที่มีน้อยนิดหมดลง “ปู่!!! เซย่าจะออกไปเดินเล่น ปู่ไม่ต้องห้ามนะ” คนทนไม่ไหวประกาศลั่น เดินปึงปังออกไปโดยไม่ฟังเสียงใดๆทั้งสิ้น แสงตะวันเริ่มส่องจ้าผ่านเมฆหมอกที่บดบัง ความหนาวเย็นถูกกลืนด้วยไอแดดอุ่นๆ สายลมอ่อนยังคงพัดพลิ้วอย่างเอื่อยๆ ต้องเรือนผมสีน้ำตาลให้ไหวตามแรงลม แสงแดดรำไร กระทบกับใบหน้ายุ่งๆของสาวน้อย ที่ยังคงจ้ำพรวดๆเดินอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะเหลือบเห็นอะไรบางอย่างหลังซอกตึกพังครำคร่า ลมพายุบางอย่างกำลังก่อตัวขึ้น พัดเศษกิ่งไม้ใบหญ้าให้ม้วนตัวขึ้นสูงเป็นงวง ก่อนจะอัดเข้าใส่ซากกำแพงพังๆเข้าเต็มรัก แรงโหมรุนแรงของลมพายุพังทลายกำแพงผุๆให้ล้มครืนลงมา เศษอิฐหินฟุ้งกระจายขึ้นเป็นม่านบางๆ เซย่าก้าวขาเดินจ้ำอ้าวเข้าไปหาที่หมายอย่างรวดเร็ว ภาพหมอกควันบางๆเริ่มเลือนหาย บุคคลคนหนึ่งเริ่มปรากฏกายออกมา ชายร่างสูงโปร่งผมสีทองพลิ้วไสว กับนัยน์ตาสีฟ้าใสที่คุ้นเคย กำลังฉายรอยอ่อนโยนก่อนจะยิ้มให้เซย่าอย่างอบอุ่น “พลังฉันควบคุมลม หวังว่าเมื่อกี้เธอคงไม่ได้หลับนะ”แชลวาร์ดเอ่ยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ แล้วลมบางอย่างก็ก่อตัวขึ้นภายใต้ฝ่าเท้าของเซย่า หนุนให้ร่างบางนั้นลอยขึ้นอย่างอัศจรรย์ ก่อนจะลงอย่างนิ่มนวล “นายทำได้ไงอ่ะ แชลวาร์ด”เซย่าแย้มรอยยิ้มอย่างถูกใจกับความสามารถที่น่าทึ่ง แต่คนตรงหน้ายังคงตอบรับด้วยรอยยิ้ม เปรี้ยง!!!!!!!!! เสียงลั่นสนั่นหวั่นไหวจนพื้นดินสั่นสะเทือน ตึกสูงสองชั้นด้านข้างกำลังพังครืนลงมา ประกายช็อตไฟฟ้าแลบแปรบๆเหนือเศษซาก ควันขาวโพลนลอยขึ้นสูงบดบังพื้นที่รอบตัว ก่อนจะค่อยๆจางลงด้วยลมพายุที่ก่อตัวขึ้นแล้วพัดพาหอบเอาเศษฝุ่นผงออกไป ให้ภาพกระจ่างชัดอีกครั้ง เบื้องหลังของซากประติมากรรมตึกถล่ม ชายผู้หนึ่งที่กำลังลดประจุไฟที่แลบแปลบปลาบบนฝ่ามือ สภาพสีหน้ายังคงเคร่งเครียด...เครียดทุกเวลา...เครียดทุกสถานการณ์..และเครียดทุกอิริยาบถ “นายจะถล่มตึกแบบนี้กลางเมืองไม่ได้นะไคน์...”แชลวาร์ดเอ่ยอย่างนิ่มนวล แต่ดังพอที่จะให้คนฟังได้ยิน “ฮ่าๆๆๆๆ.....”เสียงหัวเราะเย้ยดังลั่น จะเป็นใครไม่ได้นอกจากยัยตัวแสบที่ยืนหัวเราะร่าอย่างไม่สมกุลสตรีสาวซักนิด บ่งบอกถึงความสะใจนักหนา แต่ไม่ทันไรคนที่ถูกว่าก็กระโดดพรวด วิ่งฝ่าซากปรักหักพักอย่างคล่องแคล่ว ก่อนจะปรากฏตรงหน้าอย่างรวดเร็ว “ไง... สาวน้อย แล้วเธอทำอะไรได้บ้างรึยัง”ไคน์เอ่ยขึ้น ก่อนที่ประกายไฟฟ้าบางอย่างจะแลบแปรบๆรอบตัวอย่างน่ากลัว คำถามที่คนฟังสะอึกอึ้ก กลืนเสียงหัวเราะลงลำคออย่างยากเย็นกับสภาพคนตรงหน้าที่มันเริ่มชวนสยองขึ้นเรื่อยๆ สาวน้อยสะบัดตัวหันหลังเดินยวบยาบจากไป พร้อมกับเสียงบ่นหงุงๆหงิงๆ ที่มันบอกอารมณ์หงุดหงิด ที่เถียงเจ้านั่นไม่ชนะ และไม่มีอะไรจะไปเถียงกับมัน เพราะเธอยังทำอะไรไม่ได้อย่างที่มันว่าจริงๆ การเดินผละจากมาอย่างรวดเร็ว ทิ้งระยะห่างไปไกลพอควร ซึ่งความโมโหมันพาให้สองเท้าก้าวเดินตามซอกตึกรกร้างไร้ผู้คนอย่างไม่ใส่ใจจะจำทาง...เดินอย่างไม่มีจุดหมาย ซึ่งคาดว่าคงไม่ออกเส้นทางไหนไปไกลเท่าไรนัก แต่....... ไมมันเงียบงี้อ่า........... เซย่าเริ่มรู้สึกเสียวๆกับสภาพแวดล้อมที่ไร้ผู้คน กับซากหินกองทับถมมากมายที่มองทางไหนก็เหมือนๆกัน แล้วก็ต้องสะดุ้งสุดตัวกับเสียงนกที่เหมือนถูกรบกวน พากันบินถลาขึ้นจากพื้น แสงบางอย่างฉายขึ้นแวบหนึ่งอย่างรวดเร็ว..... นกพิราบขาวหยุดการเคลื่อนไหวแน่นิ่งกลางอากาศ ก่อนจะร่วงตกลงมาพร้อมกัน เร่งให้สาวน้อยต้องวิ่งเข้าไปอุ้มร่างนกขึ้นมาดู สภาพยังคงมีชีวิต แต่ไร้ซึ่งการกระดิกกระเดี้ย เซย่าหันรีหันขวางมองรอบตัวแล้วก็ต้องสะดุดกับชายคนหนึ่งซึ่งยืนอยู่ด้านหลัง “นายเป็นคนทำ”เซย่าเอ่ยขึ้น ซึ่งคำตอบคงเป็นแววตาสีน้ำเงินที่จับจ้องมองเธอแน่นิ่ง ก่อนจะเดินเข้ามาหาร่างสาวน้อยที่กำลังอุ้มนกพิราบตัวหนึ่งขึ้นมากอดไว้ในมือ “ใช่......เธอสนใจมั้ยล่ะ”น้ำเสียงนุ่มหูเอ่ยขึ้นให้ก้องเข้าสู่จิตใจ คำถามที่ส่งมาให้นั้นมันเป็นเสียงที่เจ้าหล่อนจังงัง สายตาคู่นั้นมันไม่บอกว่าคุยเกี่ยวกับเรื่องพลังซักนิด เฮเรียสยกมือขึ้นเสยเรือนผมสีดำที่ปลิวไสวเบาๆ แสงแดดจ้าที่ทอกระทบใบหน้าดูดียิ่งทำให้ภาพแจ่มชัด พลังถูกปลดออก ฝูงนกพิราบขาวบนพื้นบินถลาจากพื้น ให้ลมกระพือพัดแรง เหลือเพียงเศษขนนกบางเบาปลิวว่อน พร้อมร่างสง่าที่เดินเข้ามาใกล้...ใกล้จนเห็นแววตาคู่นั้นได้ชัดเจน “เอ่อ..นายไม่กลัวหวัดนกรึไง เฮเรียส”เซย่าต้องรีบหาคำถามเพื่อส่งไปตัดบทโดยไม่ได้คิดอะไร เล่นเอาคนฟังแย้มรอยยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะตอบเสียงนุ่มหู “เธอเป็นห่วงฉันด้วยเหรอ....เซย่า.....”น้ำเสียงที่สะกดลึกให้ก้องอยู่ในหัว นัยน์ตาสีน้ำเงินคู่นั้นยังคงจับจ้องเธออย่างแน่นิ่ง ก่อนจะถอนสายตาจากคนฟังเป็นครั้งแรก เหลือบมองภาพบางอย่าง ก่อนจะหันกลับมามองสาวน้อยตรงหน้าแล้วเอ่ยเสียงเรียบ “ถ้ากลัวหวัดนก เธอน่าจะเป็นห่วงตัวเองมากกว่า ที่ไปคว้าเอานกตกกลางอากาศขึ้นมาอุ้มอย่างนั้น ไม่ใช่ฉันที่ยืนอยู่ไกลกว่าเป็นโยชน์” “ก็ฉันมันคนภูมิคุ้มกันดีอ่ะ แค่นี้จิ๊บจ๊อย” “ไงเซย่า!!...”เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหู ให้เธอสะดุ้งแล้วหันไปมอง แต่ก็ไม่พบอะไร “เซย่า.......”คราวนี้ดังขึ้นจากด้านหน้าของเธอ แต่สิ่งที่พบคือความว่างเปล่า เสียงที่คุ้นเคย ของเพื่อนที่คุยกันถูกคอ... แต่ตอนนี้มันหายไปไหน? “วอลเลนซ์!!นายอยู่ไหนน่ะ”เซย่าหมุนตัวตามเสียง ที้ชักเริ่มตาลายเมื่อเห็นอะไรเฟี้ยวฟ้าวแล่นผ่านอยู่รอบตัว ก่อนแสงบางอย่างจะฉายขึ้นอย่างรวดเร็ว แล้วภาพวอลเลนซ์แน่นิ่งก็ปรากฏเบื้องหน้า “เฮ้ย!! มาอยู่นี่ได้ไงอ่ะ ไม่รู้เรื่องรู้ราวเลย”เซย่าเดินเข้ามาตบไหล่เบา แต่ร่างตรงหน้ายังคงแข็งทื่อ ทำให้เซย่าต้องเหลือบไปมองคนใช้พลัง แล้ววอลเลนซ์ก็กลับสู่สภาวะปกติ “เฮ้ย เฮเรียส นายมีพลังนี้เหรอ ไม่ยักรู้แฮะ”วอลเลนซ์เอ่ยอย่างสนใจ น้ำเสียงยังระรื่นอยู่เป็นนิจ “แล้วนาย..............”เซย่าเอ่ยถาม “ฮ่าๆๆ ก็รวดเร็ว ว่องไว ไงล่ะ”วอลเลนซ์ตอบอย่างปลื้มปิติ ก่อนจะยกมือเสยผมให้ตั้งๆ แล้วว่าต่อ “พลังวิชาชีพได้เลยนะเนี่ย.....เงินจะไปไหนพ้น” “นายจะเป็นขโมยรึไง วอลเลนซ์” เฮเรียสถามเสียงเรียบ แต่ดวงตานั้นฉายแววสงสัยอย่างเห็นได้ชัด “จะบ้าเหรอ ใครว่าจะไปเป็นขโมย”นัยน์ตาคู่เขียวยังส่องประกายระริก “ฉันหมายถึง เด็กส่งพิซซ่าที่ส่งภายในสามสิบนาที พนักงานไปรษณีย์ที่ไม่ต้องกังวลเรื่องวิ่งหนีหมาไม่ทัน พนักงานทำความสะอาดที่รับเหมาเป็นที่ๆ ถ้าทำเร็วขนาดนี้รับหลายๆที่ได้ในวันเดียวเลยนะเว้ย....เงินลอยมาเห็นๆ ไม่อยากจะคุย” คำอวดอ้างที่ทำให้เซย่าหัวเราะท้องคับท้องแข็ง กับความซื่อของเพื่อน มันไม่รู้ว่ามันซื่อหรือโง่กันแน่ ส่วนอีกคนที่ฟังถึงกับเบนหน้าไปสะกดความขัน แล้วก็ต้องหันหลังให้เธอทันทีเนื่องจากว่าอะไรไม่สามารถเดาได้แน่ชัด แต่เซย่าคิดว่าหมอนี่ต้องกำลังเก็กใส่เธออย่างแน่นอน เสียงหัวเราะเริ่มสงบกับสายตาที่ซีเรียสน้อยๆจากคนอารมณ์ดี ก่อนจะเข้าสู่สภาวะปกติ “สองคนนั้นไปตามนัดรึยังน้า.....”วอลเลนซ์เอ่ยขึ้นอย่างสงสัย ยกมือขึ้นบิดขี้เกียจ ก่อนจะเตรียมตัวใช้ความเร็ววิ่งไปดู แต่ก็ต้องหยุดกึกแล้ววิ่งกลับมามองที่เดิมอย่างรวดเร็ว แสงอินฟาเรทฉายจากดวงตาสีน้ำเงินเป็นเส้นแผ่รังสีออกไป กำแพงค่อยๆฉายภาพทะลุไปถึงสถานที่นัดหมาย ปรากฏภาพแชลวาร์ดกับไคน์นั่งรออยู่ก่อนแล้ว “อีกหนึ่งพลังปรับใช้ ที่ฉันยังไม่ได้บอกนาย”เฮเรียสเอ่ยเสียงเรียบ ก่อนจะกระพริบตา แล้วภาพตรงหน้าก็หายไป “เจ๋ง สุดยอดเลยเพื่อน”วอลเลนซ์ตบมืออย่างสะใจ หัวเราะร่าออกมาอย่างอารมณ์ดี แต่เซย่ากับมีสีหน้าวิตกอย่างเห็นได้ชัด ทำไมไอ้พลังน่ากลัวอย่างนี้ มันต้องมาอยู่ที่หมอนี่ด้วยนะ ความคิดฟุ้งซ่านไปต่างๆนานา ที่เซย่าเริ่มปวดหัว มันสมควรแล้วที่เธอจะวิตก จะมั่นใจได้ยังไงว่ามันจะไม่ใช้กับเธอ พลังที่ดูสมบูรณ์แบบมันชวนน่าค้นหา.... แต่ทำไมพลังที่ทุกคนไม่เคยได้รู้ว่ามีอยู่ในตัว ถึงสามารถใช้ออกมาได้ง่ายดายนัก ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ก็ไม่มีวี่แวว แล้วพลังของเราล่ะ เซย่า...ต่อไปจะเป็นพลังของเธอ....... ++++++++++++++++ ขอบคุนนะคะสำหรับทุกความเห็นจากบทก่อนๆ มีข้อคิดเห็นยังไงอีกติชมได้เลยค่ะ จากคุณ : Underhand - [ 21 เม.ย. 48 02:43:32 A:210.86.217.225 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 อยากให้เกริ่นๆ หน่อยนะ ว่าปู่รู้ได้ยังไงว่าหลานๆ มีพลังวิเศษน่ะ เพราะจู่ๆ คนเราจะมีพลังขึ้นมาเนี่ย ไม่ใช่เรื่องธรรมดานะ เช่นเป็นเผ่าพันธ์พิเศษ หรือ ฯลฯ (อันนี้แล้วแต่มุกผู้แต่งค่ะ) เรื่องเรียกชื่อเนี่ย เรียกชื่อจริงนามสกุลจริงนี่ ไม่ยาวไปหน่อยเหรอคะ อ่านแล้วมันขัดๆ ยังไงก็ไม่รู้ค่ะ แต่เนื้อหาโดยรวมก็สนุกใช้ได้ค่ะ จากคุณ : กขฃคฅฆ - [ 21 เม.ย. 48 09:36:13 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เด็กๆ ใช้พลังเป็นเร็วจัง จากคุณ : scottie - [ 21 เม.ย. 48 22:22:22 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มาแว้วววววว คุณ กขฃคฅฆ ขอบคุนมากค่ะ เรื่องนั้นมันจาเฉลยตอนท้ายเรื่องอ่ะค่ะต้องรออ่านนะ ส่วนเรื่องชื่อนามสกุลนี่จาลองตรวจสอบดูค่ะขอบคุนมาก คุณ scottie อันนั้นก้อมีเหตุผ ลอีกแหละ จาอยู่จตอนท้ายๆเรื่องนะ ขอบคุนมากค่ะที่เข้ามาอ่าน จากคุณ : Underhand - [ 23 เม.ย. 48 01:56:38 A:202.133.143.208 X: ]